We gaan naar ons huisje in Ressegem, binnenkort ons liefdesnest voor de rest van ons leven.  Ook hier wacht ons een fijne verrassing, een geschenkbon voor een boeket bloemen.  Wat een lief gebaar Mieke.  De eerste dag dat we hier wonen ga ik zeker dat boeket halen.  Ook aan jullie, Mieke en Etienne, bedankt om al die maanden zo goed voor ons huisje te zorgen.  Dankzij jullie hebben we ons geen seconde zorgen gemaakt om ons huis.

Om 4.15 uur rijd ik de auto uit de garage en daar staat Eda, onze Turkse vriendin, met een kannetje water.  Een Turks gebruik wil dat je water uitgiet achter iemand die op reis vertrekt of een tocht gaat maken.  Dit zorgt voor een veilige reis.  We vallen mekaar voor de laatste keer in de armen, bij haar stromen de tranen, bij mij willen ze nog altijd niet komen.  Wat is er toch met me aan de hand?  Dit ben ik niet.  Ik denk dat ik me de laatste dagen (weken) zo heb afgeschermd van alle gevoelens die op ons afkwamen dat ik ze niet wil en kan voelen. 

Na 10 uur rijden (en stoppen) arriveren we in ons appartement in Merchtem, ons nestje voor de komende dagen.  Eens ons huisje in Ressegem weer bewoonbaar zal zijn verhuizen we naar daar.  We worden ooit expert verhuizers.

Waw, wat een fijne verrassing in ons appartement, er liggen witte en roze ballonnen in de vorm van een hartje en op de deur hangt een welkomst- en felicitatiebrief.  

Anke en Thierry, bedankt voor deze lieve attentie, het voelt als “thuis” komen.  Ook nog eens bedankt om zo goed voor ons appartement te zorgen gedurende die 19 en een halve maand.  Het was een hele geruststelling voor ons.

Iets na 10 uur kruipen we onder de lakens, we zijn doodop.  De emoties en de stress van de afgelopen dagen hebben ons geveld.  Morgen is een andere dag.

Onze laatste dag in Praag.

Nog vlug even een wasje in de machine terwijl we het appartement voor de laatste keer kuisen.  En ja hoor, wat je op een dag als vandaag kunt missen als kiespijn gebeurt.  De wasmachine lekt en de badkamer staat binnen de kortste keren onder water.  Het boeltje opgekuist en de recepce verwittigd, meer kunnen we vandaag niet meer doen.  Heel vervelend, maar het is nu eenmaal zo.

Deze namiddag mogen we de foto’s van onze trouw gaan ophalen, spannend, spannend.  We vinden ze heel mooi, een romantische afsluiter van onze dag.

Momenteel niet veel tijd, maar binnenkort zet ik er nog wel enkele op de blog.

Daarna de auto inladen, dat is Camille zijn taak.  Ieder zijn specialiteit.  Hij stapelt alles fantastisch naast en op mekaar, bij mij zou dat eerder een boeltje worden.  De achteruitkijkspiegel zullen we morgen niet kunnen gebruiken, alles zit vol tot het dak.

Nu is er geen weg meer terug.  Morgen vertrekken we naar België, op dit moment kan ik nog niet zeggen “we vertrekken naar huis”, want dat was hier in Praag.

Om 8.45 uur staan de verhuizers voor de deur.  Zoals afgesproken pakken zij alles in wat wij niet zelf in dozen hebben gestoken. Wat een service.  Na 3 uur hebben ze het klusje geklaard en onze verhuis vertrekt.

Ons appartement is leeg, klinkt hol, is niet meer van ons.  Ik hoop dat die tranen die ik al zoveel dagen heb opgespaard nu eindelijk eens zullen komen, maar het lukt me maar niet.  Die krop blijft maar in mijn keel zitten.

Nu nog naar de bank om onze Tsjechische rekening af te sluiten.  Daar krijgen we weer zo een typisch staaltje van ‘dit kan alleen in Tsjechië’.  Een vriendelijke jonge dame sluit onze rekening, knipt onze kaarten in twee en zegt daarna doodleuk dat we de meer dan 3.000 kronen  (+/- € 120) die nog op onze rekening staan pas eind augustus kunnen krijgen omdat nog kosten moeten verrekend worden. Hadden we dat geweten, we hadden eerst het geld uit de muur gehaald, maar dat kan nu niet meer met onze stukjes bankkaart.  Dat brave kind volgt uiteraard instructies, maar ze mag op haar kop gaan staan, wij gaan hier niet buiten zonder ons geld. Kosten berekenen kan toch niet zo moeilijk zijn!!!!  Na een paar telefoontjes zijn de kosten berekend en krijgen we uiteindelijk toch 3.000 kronen.  De rest mogen ze houden.

Vanavond gaan we met dat geld nog eens lekker op restaurant.  Het zal wel moeten want we hebben geen kookpotten meer.  We hebben nog 2 tassen, 2 borden, 2 messen, 2 glazen.

Hopelijk verzacht ons etentje onze weemoed een beetje.

Bijna de ganse dag ingepakt.

’s Avonds een drink (ja, nog maar eentje) met de mensen die voor Camille gewerkt hebben.  Het is een ontroerende, emotionele avond.  Lieve woorden kunnen zo een deugd doen.

Het heeft vannacht eindelijk eens flink geregend en de temperaturen zijn een beetje gedaald.  Je kan weer ademen.

Onze laatste uitstap in Tsjechië gaat naar Dobříš en Orlík.  In Dobříš volgen we een rondleiding in het kasteel, niet echt onze stijl.  Het kasteel uit 1765 werd in 1942 gevorderd door de nazi’s en werd toen gebruikt als residentie voor de Duitse Reichsprotektor.  Later werd het genationaliseerd door de communisten.  Na 1989 werd het kasteel aan de oorspronkelijke eigenaars teruggegeven.

                                       

Onderweg naar Orlík, een dorp met 343 inwoners en…. uiteraard een kasteel. 

   

We sluiten onze dag af met een heerlijk etentje bij Eda en Erhan.