De lente is alweer voorbij, het is opnieuw barkoud.

We zetten ons bezoek aan de Pražký hrad verder.  Vandaag staan nog een tentoonstelling en de wijngaarden van de burcht op het programma.  Zullen we, nu we hier toch zijn, eens naar de aflossing van de wacht gaan kijken vandaag?  De aflossing gebeurt elk uur in stilte, maar elke dag stipt op de middag is er een wisseling met veel vertoon en muziek.  En ja hoor, we slenteren rond in het museum en verliezen de tijd uit het oog.  Te laat, de ceremonie is gedaan.
In de wijngaarden vragen we ons af of hier dit jaar één druif zal groeien.  Alles is tot de grond gesnoeid.  In de zomer komen we zeker eens kijken.
In de wijngaard treedt een Boheems orkestje op in traditionele kledij met bijhorende danspasjes.  Na een tijdje werkt deze muziek toch wel lichtjes op de zenuwen, het ritme verandert zo weinig, net een klaagzang.  Zelfs de glühwein doet ons niet warm lopen voor deze band.

Wanneer we in de stad komen zijn we nog steeds verbaasd over de horden toeristen die Praag komen bekijken.  Geef ons toch maar ons stekje net buiten de stad.

De lente is in het land, een zalige dag.
Ik merk dat bij onze overburen nog steeds de kerstversiering op de ramen hangt.  Verwarrend, is het binnenkort echt Pasen?

We bezoeken Pražký hrad ofte Praagse burcht.  De burcht domineert de skyline van de linkeroever van de Moldau, een indrukwekkende verschijning.  De burcht dateert uit de jaren 900, maar werd door de eeuwen heen meerdere keren herbouwd.  Er is een prinselijk paleis, een bisschopspaleis, meerdere kerken en 2 kloosters.  De bouw van de Sint-Vituskathedraal, de grootste kerk van Praag,  werd gestart in 1344 en de werken werden beëindigd in 1929.  Een gebouw om U tegen te zeggen, maar we zagen ooit mooiere.
Wegens restauratiewerken is het Oude koninklijk paleis momenteel niet te bezichtigen.  Spijtig, want indien mijn herinneringen mij niet in de steek laten is dit een prachtig gebouw.  Eind april zullen de werken gedaan zijn, dan komen we nog eens terug.
We zien nog een kerk, bezoeken een tentoonstelling, de kruittoren en last but not least Het Gouden Straatje.  OK, het is een pittoresk straatje, maar dat men geld durft vragen om door dit straatje te wandelen vind ik iets te ver gaan.  Omdat Franz Kafka hier een tijdje woonde?
Vóór we het goed en wel beseffen is het bijna 4 uur en moeten we onze audioguide terugbrengen.  Het ticket om de burcht te bezoeken is 2 dagen geldig, gelukkig maar, want we hebben een deel nog niet gezien.

Vanavond gaan we uit eten met Tibor, een collega van Camille die ons al met heel veel geholpen heeft.  Het is niet altijd evident in een land te wonen waarvan je de taal (nog) niet kent.  Tibor is voor ons een geschenk uit de hemel. 
Camille had mij verteld dat Tibor een echte spraakwaterval is.  Amai, niets overdreven, die gast zwijgt geen minuut.  Wel gemakkelijk natuurlijk, het gesprek valt nooit stil.

Ik heb medelijden met hem wanneer hij vertelt dat hij tot een tijdje geleden niet zo een goed gevoel had over Belgen.  Zijn moeder scheidde van zijn vader en trouwde met een Belg.  Zijn vriendin bedroog hem vorig jaar met een Belg.  En toen kreeg hij een paar maanden geleden ook nog te horen dat hij als nieuwe baas een Belg zou krijgen.  Maar hij heeft het dus een kans gegeven en geprobeerd Camille positief te bekijken.  En dat is blijkbaar goed gelukt, die twee hebben ondertussen een hele toffe relatie.  Tibor zegt ook dat hij door mij te leren kennen een nog positievere kijk op de Belgen krijgt.  Zal ik dit geloven of is het pure vleierij?  Waar of niet, het doet me toch wel iets.

We geloven onze ogen niet wanneer we de overgordijnen openmaken : het heeft vannacht weer gesneeuwd.  Houdt die winter hier dan nooit op?  Dus maar weer de dikke botten uit de kast halen die ik gisteren met zoveel plezier had weggezet.  Het blijft sneeuwen tot de middag tot er een weer een tapijt van een paar centimeter ligt.

Ik heb een afspraak bij de kapper.  Ik neem een paar foto’s van mezelf mee, van een vorig leven in België, in de hoop dat deze kapper nu eindelijk eens zal snappen dat mijn haar ‘kort’ mag geknipt worden.
Neen hoor, ze durven het hier dus echt niet, of willen ze het niet, een vrouw met kort haar.  Ik mis Guyken.  Maar ik leef op hoop.  Ik heb al een afspraak met hem gemaakt ergens begin mei wanneer we nog eens in België zijn.

De zon schijnt al vanaf 6H15’ deze morgen.  Zou de lente dan eindelijk ook hier in het land zijn?  Ik ga een paar uur stappen.  Het is toch nog frisser dan ik dacht, zo een graad of 5, 6.  Maar ik geniet.  Eventjes geen winter.