We bezoeken de 2 bibliotheken van het Strahovský Klášter.  De oudste werd gebouwd midden 1600, de jongste dateert van het einde van de 18° eeuw.  De boekenkasten reiken van de grond tot het plafond en zijn op sommige plaatsen 15 m hoog.  Enkele boekenkasten hebben tralies, waarachter boeken staan die van de Kerk niet mochten gelezen worden.  De plafonds zijn prachtig beschilderd.
Als je ooit naar Praag komt moeten deze bibliotheken zeker op je ‘te bezoeken’ lijstje staan.  Mooi!

We slenteren nog wat door de stad en gaan een kijkje nemen in de Panna Marie Vítězná kerk, waar het beeldje van het Kindje Jezus van Praag staat.  Ik wil eens zien in hoeverre één van mijn broers op dit beeldje leek toen hij jaren na elkaar dit figuurtje mocht (moest) uitbeelden in de processie.  Dirk, je was een veel mooier Kindje Jezus van Praag dan wat hier staat.  Het is klein, kitscherig en lelijk aangekleed.  Er werden heel wat wonderen gesignaleerd sedert het beeldje hier gezet werd in 1628.  Jaarlijks komen hier duizenden pelgrims om hun bede te laten verhoren.

Rond 10 vóór 11 een extra nieuwsuitzending op de radio.  Een gek heeft kinderen neergestoken in een kinderdagverblijf.  De hele dag blijft dit spoken in mijn hoofd.  Bij wie niet?

Vervolg van het verwarmingsverhaal.

Wie kom ik een paar dagen vóór we naar België vertrekken tegen op de gang?  De baas van de techniekers.  Ha, ha, die moet ik hebben.  Met handen en voeten uitgelegd dat onze vloerverwarming het niet meer doet.  Hij komt met me mee en toont me in de algemene elektriciteitskast dat de buizen die naar het nummer 650 (ons appartement) lopen warm zijn, dus volgens hem “no problem”.  Ik sleur hem mee naar ons appartement en laat hem daar aan den lijve ondervinden hoe koud het is.  “Oh yes, problem”.  Na lang zoeken heeft hij het gevonden.  De nummertjes van de appartementen werden verkeerd gekleefd in die elektriciteitskast.  Onze vloerverwarming was aangesloten op de leidingen van een ander appartement dat leeg staat.  Na 6 uur warmt ons nestje weer op en wordt het weer gezellig.

Dit geloof je niet, maar ‘s anderendaags is het warm in de beide slaapkamers.  En daar ligt geen vloerverwarming, daar hangen enkel radiators aan de muur.  De thermostaten staan op 0 en toch zijn de radiators warm.  Wordt vervolgd. 

Het schiet me te binnen dat ik nog niets verteld heb over wat expats krijgen als ze hier arriveren : 2 platte borden, 2 diepe borden, 2 tassen + ondertassen, 4 glazen, 1 kookpot, een snijplank met enkele messen, een broodrooster, een waterkoker, 2 donsdekens, 2 kussens, 1 onderlaken, 2 dekbedovertrekken, 2 kussenslopen, een wasmachine, een droogkast en dat zal het zowat zijn.  Gelukkig mochten we toch een paar kubieke meter verhuizen, we zouden hier mooi gezeten hebben zonder al het andere huisgerief dat een mens nodig heeft om te kunnen leven.
Langs de andere kant mogen we niet klagen, we hebben nu een flatscreen en een afwasmachine, die heb ik beiden niet in Ressegem.

In de appartementsblokken hier wonen enkel expats.  Dikke nekken, niet te doen (wij zijn de uitzonderingen natuurlijk).  Slechts 2 van die dikke nekken geven een goeie dag terug.  De rest doet alsof je een luchtbel bent.

Waar ik me ook aan erger : wij expats moeten ons huisafval niet sorteren. Alles, maar dan ook alles mogen wij beneden op -2 in een container gooien.  Wanneer je hier toekomt weet je natuurlijk niet beter, je denkt, raar maar ’t zal wel zo zijn.  De eerste 2 dagen hebben wij dus ook alle afval in de container gekieperd.  Tot we op straat inzamelbakken zagen voor glas, papier, brikken en plastic flessen.  Vanaf toen sorteren we plichtsbewust.  Dat voelt stukken beter.

De weegschaal liegt er niet om.  Die 4 dagen België hebben me 1,5 kg opgeleverd.  Bij het zien van mijn resultaat beslist Camille niet op de weegschaal te gaan staan.  Groot gelijk heeft hij, het werkt alleen maar deprimerend.

We hebben een hamer meegebracht en ik kan dus aan de slag.  Bij de verhuis heb ik er niet aan gedacht er één in te pakken (wel 2 kurkentrekkers, remember?) en aangezien we er een paar in Ressegem en enkele in Merchtem hebben beslisten we er hier geen te kopen om daarna bij de andere te leggen.  Maar nu is het zover, ik kan me uitleven met een paar spullen aan de muur te hangen.  Gezellig!

De terugreis verloopt vlotter dan de heenreis.  Vandaag zien we geen sneeuw, geen ijzel, geen mist zoals vorige woensdag.  Op iets minder dan 10 uur zijn we terug thuis.  Het voelt goed.
Wanneer we bijna door Duitsland zijn krijgen we ineens de flikken achter ons, ze halen ons in, zetten hun zwaailicht op en er komt zo een bordje uit de hoedenplank tevoorschijn met in fluogroene letters : Polizei – folgen.  Het koud zweet breekt me uit.  Ik weet nochtans zeker dat ik geen overtreding heb gemaakt en toch doet het raar.  De laatste tientallen kilometers waren nogal heuvelachtig en dan ga ik zeker niet te snel rijden (ja, waar die hoogtevrees toch goed voor is).  Ik dus braafjes volgen en ik moet de eerstvolgende parking oprijden.  Veel bekijks natuurlijk, wat hebben die mispeuterd???  ’t Moet gezegd, ’t zijn vriendelijke flikken.  Ze vragen onze papieren en willen enkel weten of het een firmawagen is.  En daarna kunnen we weer verder.  De adrenaline stroomt hevig.  Dat hebben we ook eens meegemaakt, net als in de film.

We hebben een decoder gekocht in België en ja, dankzij het technisch talent van Camille (hij heeft er nog vele andere hoor) werkt onze TV Vlaanderen.  Nu kunnen we ook nog eens naar niet-Tsjechische zenders kijken.  Bedankt mijn lief, al de eerste avond dat we het VRT nieuws kunnen kijken zie ik Johan Depoortere.  Geef toe dames, die man heeft toch iets.  Hij zou wel eens een ooglidcorrectie kunnen overwegen, maar voor de rest….