5 weken geleden ben ik beginnen lopen, wie had dat ooit gedacht?  Ik in het minst.  Ik heb altijd gedacht dat lopen niets voor mij was.  Maar kijk, ondertussen kan ik toch al 7 minuten aan één stuk lopen.  Ik zit nu aan de helft van het Start to run programma.  Over 5 weken zou ik 5 km moeten kunnen lopen?????

Wanneer ik aan het lopen ben denk ik soms “nu zouden mijn buren uit Ressegem me eens moeten bezig zien”.  De flashy Anne met oordopjes in en in looppas.  Ze zouden hun ogen niet geloven.  Vroeger zagen ze me alleen met de auto, zelden met de fiets.  En nu is ze op weg om sportvrouw van het jaar te worden.

We wonen hier vandaag 9 maanden.

Vanavond afscheid van Marta, de beste lerares die we ooit hadden.  Zij is 74 en elke les geeft zij met evenveel pit, geduld en begrip.  Zelfs wanneer wij er zeker van waren dat zij moest denken “snappen ze het nu nog niet” bleef ze even vriendelijk met ons.  En haar voorbereidingen, niet te doen, tot in de puntjes uitgewerkt. 

Ik ben nog steeds verbaasd hoe je met iemand waarmee je bijna niet kunt communiceren toch een band kunt opbouwen.  We waren maar met z’n tweeën in de les, dat maakt de afstand natuurlijk wel kleiner, maar toch.

We hebben een tekstje geschreven om haar te bedanken voor alles wat ze voor ons deed.  Een collega van Camille heeft het voor ons vertaald naar het Tsjechisch, want dat kunnen we echt nog niet.  We hebben een boekenbon en een boeketje voor haar gekocht.  Ik ben vanavond zenuwachtiger dan dinsdag voor mijn examen.  Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant.  En Camille doet natuurlijk stoer, maar ik weet hoe ook hij “ons Marta” zal missen.

We overlopen samen het resultaat van ons examen, uit je eigen fouten leer je het meest.  Ik zie een paar stomme fouten, ik ben kwaad op mezelf.  Maar we halen allebei toch nog in de 80% en zijn blij met ons resultaat.

Tijd om cadeautjes te geven.  Ik heb de indruk dat Marta dit niet verwacht had.  Ons kaartje ontroert haar duidelijk en ik denk neen, niet beginnen.  We vragen of we een foto van haar mogen maken en ze kamt vlug haar haar, hoe lief.  Bij het afscheid krijgen we 3 dikke kussen en dan voel je die krop in de keel komen en die tranen die beginnen te prikken.  De buitenlucht doet deugd.

En nu wennen aan een leven zonder Tsjechische les.  Niet meer 2 avonden per week weg, niet meer 2 keer per week huiswerk maken en les leren.  Een berg vrije tijd ligt voor ons.

We zijn allebei minder zenuwachtig dan vorige keer voor ons examen.  Al bij al valt het wel mee, zeker dankzij de hints die Marta ons geeft.
 

Na het examen krijgen we nog het persoonlijk voornaamwoord voorgeschoteld.  Alweer niet evident.  Waarom ze hier voor “hem, haar en hun” verschillende woorden gebruiken naargelang de zinsconstructie zal me eeuwig een raadsel blijven.  “Ho (hem) wordt soms nĕho; ji (haar) wordt soms ni en je (hun) wordt soms nĕ.  We zoeken niet meer naar de logica, we leren het gewoon van buiten.

Op het einde van de les krijgen we van Marta een beoordeling over onze interesse in de lessen, huiswerken, uitspraak, woordenschat, grammatica en noem maar op.  We krijgen allebei hetzelfde gemiddelde (4,7 / 5).  Toevallig?

Op onze beoordelingen heeft ze onderaan een tekstje geschreven dat letterlijk vertaald als volgt luidt  “Mijnheer Debièvre / Mevrouw Iliano is zeer ijverig en zorgvuldig. Maakt altijd prachtige voorbereidingen en elk huiswerk is af”  Waw, we zijn fier op onszelf.  De uitslag van het examen hoeft niet meer voor ons, dit geeft ons meer dan voldoening, is veel mooier dan een cijfer.

Wanneer we vertrekken zien we tranen in de ogen van Marta.  Dat belooft voor donderdag, onze laatste lesdag.  Ik heb het al moeilijk nu ik het zit te schrijven.