Ontbijt met peperkoek.  Na bijna een jaar die smaak niet meer geproefd te hebben lijkt het wel een delicatesse.

Een fijn weekend met Myriam en Michel, onze (schoon)zus en –broer.

Zij hebben peperkoek meegebracht, dat zal ons smaken.

Ons Moeke en Vake zijn vandaag 56 jaar getrouwd.  Ik heb het hen al geschreven en gezegd, maar bij deze toch nog eens langs deze weg “Van harte gefeliciteerd en doe er nog maar vele jaren bij.  En …. bedankt voor alles”.

Het zweet loopt mijn rug af.  Neen, neen, de zomer is niet terug in het land - was het dat maar - ik zit op de kappersstoel en heb schrik dat dit nooit meer goed komt.  Zoals die hier een gang gaat met die schaar…..  Bij mijn volgend bezoek aan België vraag ik aan Guyken of hij het ziet zitten om opleidingen haarknippen te geven in Praag.

Op zo een 25 km van Praag rijden we door een bos waar de sneeuw is blijven liggen.  Een raar gezicht dat groene bos met sneeuw.  Er liggen veel afgebroken takken op de grond die het begeven hebben door het gewicht van de sneeuw op hun bladeren.  Het is ook niet normaal dat het zo vroeg begint te sneeuwen.

We zien enkele herten.  Weten zij dan niet dat vandaag de jacht weer opengaat?

We rijden naar Kutná Hora, waar van de 13^e tot de 18^e eeuw zilver werd gewonnen.  Door deze rijkdom was de stad tot dan de belangrijkste stad na Praag.  Nu is het eerder vergane glorie.  Veel gebouwen zijn dringend aan restauratie toe. 

De St.-Barbarakathedraal torent boven de stad uit.  Het is één van de indrukwekkendste gotische kerken in Europa.  


                                               


                         

                                                                                                                                               

                                                                               


Uiteraard ontbreekt ook in deze stad de pestzuil niet.

   

                              Gevel die smeekt om een likje verf

In het zilvermuseum worden vandaag geen rondleidingen gegeven wegens “rekonstrukce”.  Niet dat ik dit erg vind, ik zie mezelf geen 500 m onder de grond kruipen.  Het zweet breekt me al uit als ik er aan denk alleen.

In Kolín, een stad die in de 13^e eeuw werd gesticht door Duitse kolonisten, wandelen we slechts eventjes rond op het stadsplein, want wij zijn nog niet echt gewend aan de kou die hier dit jaar toch wel heel vroeg en vooral heel plots is komen opdagen.

Thuis wacht ons een lekker warm appartement.

                        Raadhuis van Kolín        
                                       
                                 Stoere krijger op een dak

Camille en ik geven vanavond een drink voor zijn collega’s die hier ook in de appartementen wonen.  Een leuk allegaartje, een paar Engelsen, een Zweedse, een Zuid-Afrikaanse, een Turk en een stel Belgen.  Er wordt gelachen, of eerder geplaagd, met de typische gebruiken in onze verschillende landen.  Ik vind het telkens weer leerrijk in andere culturen ondergedompeld te worden.  Een fijne avond, dit moeten we zeker nog eens overdoen.

                                             Heren, al ooit zulke toiletten gezien?  Het voelt eventjes raar naar het schijnt.

Vandaag hebben we onze eerste sneeuwbui gekregen.  Een week geleden was het nog 23°.  Zowel de lente als de herfst zijn hier in sneltempo voorbijgevlogen.  Spijtig, want ik hou net het meest van die twee seizoenen met al hun kleurschakeringen.  

Zoals verwacht was dit een zwaar weekend, maar wel heel tof, veel gezien, veel gelachen, veel gegeten en…. veel gedronken.

Ik loop vandaag voor de eerste keer 30 minuten aan één stuk.  Het valt beter mee dan ik gevreesd had.  Wanneer ik stop krijg ik tranen in mijn ogen.  Ik ben fier op mezelf dat ik het gehaald heb.  Het lijkt alsof ik daarna naar huis zweef.

Bedankt mijn lief en bedankt Anny voor jullie felicitaties die ik mijn mailbox vind wanneer ik thuis kom, dat doet deugd.

Dat deze 30 minuten gelijk zouden zijn aan 5 km kan ik niet geloven, gezien mijn tempo, maar het gaat me niet om het aantal kilometer dat ik loop, het gaat me om beweging hebben en om de uitdaging die ik met mezelf aanging.  Dit had ik 10 weken geleden nooit van mezelf gedacht.  Het is nog maar 8H00’, te vroeg voor een (welverdiend) aperitiefje zeker?

Vanavond komen Conny en Pieter.  Dit wordt vast en zeker een zwaar weekend…..

Camille werkt vandaag in België.  Deze keer ga ik niet mee, een vlucht betalen voor 1 dag zou al te gek zijn.

Ik kan trouwens niet mee want deze morgen om 9H00’ komt Roman opmeten hoe diep en hoe lang onze kast in de gang is omdat we 2 extra leggers besteld hebben.  Het is nu 12H30’.  Heb jij Roman al gezien?  Ik ook niet.  ’t Zal weer voor “tomorrow” zijn.  Ik blijf niet de hele dag op hem wachten, zeker weten.

Gisteren heb ik een overvolle tram moeten nemen en voelde toen eventjes iets (eerder iemand) tegen mijn rug duwen, maar als je als sardienen in een blik zit lijkt dit niets abnormaals.  Ik heb toen toch vlug gecheckt of de rits van mijn handtas wel dicht was en dat was ze, dus geen probleem.

Deze morgen ontdek ik wat die duw geweest is.  Mijn geldbeugel zit niet meer in mijn handtas.  De muntstukken die ik kwijt ben vind ik helemaal niet erg, maar mijn geldbeugeltje!!!  Ik had het van Camille gekregen voor mijn verjaardag, samen met de bijhorende portefeuille.  De sentimentele waarde kan niets of niemand me teruggeven.  Camille probeert me te troosten met de gedachte dat het nog een geluk is dat mijn portefeuille niet werd gestolen want dan zou ik mijn identiteitskaart en bankkaarten kwijt zijn, maar het helpt niet.  Ik voel me de hele dag ambetant.

Tot nu toe heb ik me hier nog geen minuut onveilig gevoeld, maar wanneer ik vandaag boodschappen ga doen bekruipt me een raar gevoel, ik zie in iedereen een potentiële dief.  Dit onveilig gevoel gaat wel weer over, maar zal toch eventjes zijn tijd nodig hebben.

Het is 4 weken geleden dat we nog eens een weekend met z’n tweeën waren en we genieten er met volle teugen van…..

Nu het iets frisser geworden is hebben we minder last van onze overburen.  Nu ja, last, ’t is maar hoe je het bekijkt, ’t hangt er ook van af of je een man of een vrouw bent denk ik.  Tijdens de zomer leek het daar soms wel een nudistenkamp aan de overkant.  Wat we daar te zien kregen durf ik niet aan papier toe te vertrouwen.

Vorige week hebben we een nieuwe buur gekregen en die pakt het blijkbaar direct groots aan.  Vanavond staat op zijn terras een complete kookinstallatie met kok inbegrepen.  Er lopen ook nog 2 kelners rond.  Kwestie van indruk te maken op je bezoek kan dat tellen.  We weten direct wel vlees we in de kuip hebben.  Wie me kent weet dat die nieuweling niet direct mijn sympathie krijgt.

Ik maak Camille duidelijk dat hij me met zoiets nooit moet verrassen, alsof hij dat nog niet wist, maar je weet maar nooit.  Verrassingen moeten origineler zijn dan dat en moeten zeker niet duur zijn.

De burcht staat op ons programma, maar is gesloten omdat, je raadt het nooit, de paus op bezoek is.  Maar niet getreurd, de wijngaarden rond de burcht zijn open en er is een wijndegustatie aan de gang.  Natasja is er nu van overtuigd dat we hier ook lekkere wijnen hebben, nadat zij gisteren in het vliegtuig een slechte Tsjechische wijn heeft gedronken.

We lezen in de krant dat er slechts 120.000 gelovigen de mis hebben bijgewoond die de paus hier heeft opgedragen.  Bij die gelovigen waren maar enkele Tsjechen, de rest waren toeristen.  Je vraagt je af wat de paus komt doen in een atheïstisch land als Tsjechië.

Het heeft vannacht, na lange tijd, eindelijk nog eens geregend, het leek alsof je het gras en de bomen “dank je wel” hoorde zeggen.  Ik had nooit gedacht dat het zo zalig kon zijn om naar regen te luisteren. 

Het lijkt alsof er meer zuurstof in de lucht zit en dat is maar goed ook want vandaag staat voor de eerste keer 20 minuten lopen op mijn programma.  Eerst loop ik 10 minuten en mag ik 1 minuut stappen.  En daarna beginnen de 20 minuten die me enorm afschrikken.  Wonder boven wonder gaat het beter dan ik gevreesd had.  Wanneer ik bedenk hoe moeilijk die 1 minuut lopen was een aantal weken geleden ben ik blij dat ik doorgezet heb.  Mijn conditie gaat er op vooruit.

Rond 4 uur vertrek ik naar de luchthaven om Natasja op te pikken.  Toch altijd weer een speciaal gevoel om een bekend gezicht terug te zien.

Vanavond gaan we uit eten (op een boot) met collega’s van Camille.  Eindelijk zal ik een gezicht kunnen plakken op die mensen waar hij soms iets over vertelt.

Het is een heel leuke avond, maar ik weet nu al dat ik al die namen niet zal kunnen onthouden.  Als ze hier nu ook eens gewone namen zouden hebben zoals wij, maar neen, de ene is al moeilijker uit te spreken dan de andere, laat staan te onthouden.

We hebben zin om na het etentje nog mee te gaan op café, maar Camille moet morgenvroeg om 5 uur vertrekken naar Parijs.  Dus, waar plicht roept moet goesting zwijgen, en we gaan dan maar (veel te vroeg naar mijn zin) naar huis.

Pascale en Geert zijn op bezoek.  We kletsen lekker bij en tonen hen Praag.  De kilometers kruipen in onze kuiten, maar dat zorgt voor een lekkere nachtrust.

Camille moet maandag en dinsdag werken in België, dus profiteren we van die gelegenheid en breien er een weekendje aan vast.  Zoals altijd wanneer we in België zijn eten en drinken we teveel, maar het is genieten.

Ons Vake wordt vandaag 82.  Dit zijn van die dagen dat ik vlug eventjes heen en weer naar België zou willen kunnen.  Een telefoontje is wel leuk, maar ik zou hem toch liever in levenden lijve zien.  Nog 4 keer slapen en ik kan hem eens goed vastpakken…..