De vlucht van Joke en Jan heeft meer dan 4 uur vertraging en zij landen deze morgen iets vóór 3 uur.  De luchthaven is verlaten, de wegen ook.  Rond 3 uur 30 rijden we Praag binnen en krijgen de flikken achter ons aan.  Eerst enkel met het zwaailicht op en ik denk dat ze mij willen inhalen, maar eventjes later zetten ze hun sirene op en doen mij teken te stoppen.  Alcoholcontrole om half 4 ’s nachts.  Gelukkig heb ik geen druppel alcohol gedronken de hele vorige avond.  Hier in Tsjechië is er 0-tolerantie voor alcohol achter het stuur en naar het schijnt zijn de boetes niet min.  Ik heb nog nooit moeten blazen en het verbaast me dat dat zo moeilijk is.  Pas bij de derde beurt (en bijna de slappe lach) lukt het.  We mogen doorrijden.  Hier drinken we enen op, ook al is het ondertussen 4 uur ’s morgens.  Om 5 uur gaan we dan toch maar slapen.

Vanavond komen Joke en Jan op bezoek en ze brengen Knacks mee, weer wat Vlaamse lectuur voor de komende weken.  Spijtig dat Camille deze morgen naar UK moest vertrekken en pas morgenavond terug thuis komt, maar het is niet anders.

Elk uur is er afwisseling van de wacht die Pražký hrad ‘bewaakt’.  Op het middaguur gaat dit gepaard met een hele ceremonie.  Het lijkt nogal komisch, maar dit werd ook zo bedoeld door Vaclav Hável, de president die na de val van het communisme aan de macht kwam.  Na de Habsburgse formaliteit en de grauwe rituelen van de communisten gaf president Havel wat humor aan de show : blauwe uniformen die gemaakt zijn door de Oscarwinnende kostuumontwerper van Amadeus, en de fanfare speelt voor de grote middagparade muziek die gecomponeerd werd door rockmuzikant Michal Kocáb.

Al bij al vinden we het toch wel een leuke bedoening.

We gaan naar Botanická zahrada, de botanische tuin van Praag, die op zo een 300 m van onze deur ligt, maar waar we nog nooit geweest zijn.  Net zoals bij iedereen zeker, de bezienswaardigheden dicht bij huis heb je nog nooit gezien.  Een pracht van een tuin in onze achtertuin.  Shame on us.  In de tropische warmte in de serres wanen we ons op één van onze reizen.  Er is momenteel een tentoonstelling van cactussen en ik moet terugdenken aan het eerste geschenkje dat ik ooit kreeg van Camille, een cactus in een mini serre.  Ik heb hem pas maanden later durven bekennen dat ik niet zo van cactussen houd.

Daarna een flinke wandeling door een deel van de stad waar we ook nog nooit waren.  Je kan blijven kijken naar al die prachtige gevels.  Een  mojito (we dronken ooit betere) brengt ons alweer in vakantiestemming.

Onderweg naar het koopcentrum kom ik een kermis tegen.  Er staan van die ijzeren schommels in de vorm van een bootje, waar we als kind - in onze zondagse kleren - uren in gezeten hebben.  Pure nostalgie overspoelt me.

Marta overloopt samen met ons het examen.  Ze heeft er plezier in dat wij nieuwe woorden hebben uitgevonden.  We hebben allebei in de 80% gehaald.  We zijn content.  Nog iets van een 15 lessen te gaan en dan zit onze cursus er op.  Ik weet nu al dat ik haar zal missen, ons Marta.

Raar maar waar, ik ben een beetje zenuwachtig voor ons examen.  Ik heb gelukkig de tijd om alles nog eens te herhalen, maar Camille?

Hij komt helemaal gestrest thuis, dat belooft niet veel goeds.

Het examen valt al bij al mee.  Er zijn natuurlijk dingen waar ik niet kan opkomen, maar die me later wel te binnen schieten.  Al die accenten die we niet of verkeerd geplaatst hebben zouden ons wel eens punten kunnen kosten.  Waarom gebruiken ze hier toch ook van die rare dingen als ó ö š á ĕ ř č ý ž ů ú ň.  Camille heeft niet zo een goed gevoel bij zijn examen.  Ik bewonder hem dat hij telkens weer de moed opbrengt om dit te doen naast zijn drukke job.  We zien wel.  Donderdag krijgen we onze uitslag.

Deze voormiddag weer hetzelfde liedje, studeren.

Rond de middag gaan we naar Kokořin, op zo een 50 km van Praag.  Een klein dorpje weggestopt in de bergen.  Een steile klim brengt ons tot aan het Kokořinkasteel, gebouwd in de 14° eeuw en gerestaureerd begin 20^ste eeuw.  We kunnen geen pap meer zeggen wanneer we eindelijk boven zijn.  Wordt het niet hoogtijd dat we iets aan die conditie gaan doen?  Maar dat nemen we ons al zo lang voor….

Op eigen houtje mag je slechts een deel van het kasteel bezoeken; met een gids kan je het hele ding zien.  Dus kopen we tickets voor een rondleiding die enkel in het Tsjechisch gegeven wordt.  Een goeie test voor onze kennis van de taal.  Nog geen 10% verstaan we.  Wanneer de gids bijvoorbeeld een jaartal uitspreekt dan hebben wij enkel de eerste twee cijfers mee, de rest gaat verloren, het gaat veel te vlug en we hebben trouwens nog maar een hele kleine woordenschat.  Ach ja, we hadden ons geen illusies gemaakt. 

Op de planning voor ’s avonds staat studeren, maar er komt niets meer van in huis wegens geen zin.  Ik kan morgen en dinsdag nog studeren, maar Camille?  Morgen moet hij naar Duitsland en dinsdag heeft hij enkel nog de tijd dat hij op de metro zit, als hij al zal kunnen zitten.

Marta heeft ons donderdag gezegd dat we volgende dinsdag examen hebben over alles wat we tot nu toe geleerd hebben.  Daar gaat een deel van ons weekend.  Dus proberen we te studeren, wat niet echt meevalt op onze ouderdom.  Je zou ons hier moeten zien zitten.  Tegen de middag zijn we het een beetje beu en trekken naar de stad.  Het zijn de ‘Francouzské dny’ of ‘de Franse dagen’.  Het lijkt Parijs wel, heel gezellig.  Veel kraampjes met Franse worst, kaas, slakken, wijn, rilette, noem maar op, met een Frans muziekje op de achtergrond.  We genieten van een paar lekkere oesters en een glaasje wijn.  Leven als God in Praag.

Als goede burger begin ik me zorgen te maken dat ik mijn belastingaangifte nog niet gekregen heb, terwijl die van Camille hier toch al een paar weken geleden toekwam.  Eerst eventjes geïnformeerd bij de buren in Ressegem, en zij hebben hun aangifte ook al een tijdje geleden gekregen.  Dus maar eens naar de belastingsdienst bellen.  Ik krijg daar te horen dat ik vorig jaar “afgevoerd” ben voor het buitenland (deze oorlogsterm wordt nog steeds gebruikt voor iemand die zich laat uitschrijven uit zijn land) en dat ze mij dus geen aangifte hebben opgestuurd.  Nadat ik hen duidelijk maak dat ik gedurende 11 maanden inkomsten heb gehad in België, krijg ik het laconieke antwoord “Gelukkig dat u belt, we sturen u onmiddellijk een aangifte toe”.  Stel je voor wat er zou gebeuren indien ik zelf niet had gebedeld om mijn aangifte te mogen indienen.  Een dikke boete door hun stomme fout.  Die zou ik nooit betalen, zeker weten.  Van zulke dingen krijg ik….. je vult het zelf maar in.

Elke eerste woensdag van de maand loeien om 12 uur ’s middags alle sirenes in de stad.  Dit hels lawaai houden ze 2 minuten vol en daarna hoor je zoiets als de muezzin die van op zijn minaret oproept tot gebed.  Ik versta geen woord van wat van me verwacht wordt.

Anderhalve week geleden heeft Camille 2 tandkronen afgebeten.  Pas vandaag mag hij bij de tandarts langsgaan.  Aan de receptie werken 3 mensen om 1 patiënt in te schrijven.  We worden eerst in een salon geloodst vol lederen zetels, schilderijen, verse bloemen, waar Camille een ganse waslijst vragen moet beantwoorden.  En we krijgen al zoiets van “hier zal een prijskaartje aan vast hangen”. 

Na een kwartier is het probleem verholpen.  Camille krijgt ondertussen wel een paar keer te horen dat deze kronen niet lang meer zullen meegaan en dat hij beter nieuwe zou laten maken.  Deze buitenlander zullen we eens uitwringen zie.  Hij is er niet op ingegaan natuurlijk.  We zien wel wat de toekomst brengt.  We krijgen wonder boven wonder een officiële factuur.  Hopelijk komt onze ziekteverzekering hier voor iets tussen want de rekening was niet mis.  Alleen al de kost voor een “emergengy intervention” (na anderhalve week wachten!!!!) was € 37,50.  Die zal wel niet vergoed worden, normaal ook.

Wat we al vreesden toen we hier kwamen wonen, dat je als buitenlander best niet te veel beroep moet doen op medische zorgen in dit land, wordt vandaag bevestigd.  Ze denken dat wij een ezel in onze tuin staan hebben.

Het is hier vandaag nog maar half zo warm als in het begin van de week, het is 15°.  Zullen we dan maar een ovenschoteltje maken?  Wie is er nu zo dom om op de bakplaat bakpapier te leggen i.p.v. aluminiumfolie wanneer hij gaat grillen?  Juist ja, ik.  Gelukkig heeft Camille een goede neus en merkt snel op dat er een brandluchtje uit de oven komt.  Shit, shit, dat papier staat in brand natuurlijk.  Eigen schuld, dikke bult. We krijgen het goedje snel geblust.  Ik hou er wel een serieuze hartenklop aan over.  Een lekker glaasje wijn doet me mijn stommiteit vergeten.

De wekker staat op 4H30’, maar om 3H00’ ben ik klaarwakker.  Stel je voor dat ik mijn vlucht zou missen.

Het vliegtuig vertrekt met enige vertraging, maar landt toch nog op tijd in Praag.  En daar wacht mijn zielsmaatje op me.  Ik voel me net een verliefde tiener.  Waw, het doet deugd weer samen te zijn.

Het deed deugd te zien hoe blij moeke en vake waren dat ik er was gisteren.  Het ongeloof en de blijdschap in hun ogen toen ze mij zagen was hartverwarmend. 

Ons vake is alweer de oude, of neen, beter de jonge, hij voelt zich echt nog niet oud.  Hij wordt in september nog maar 82.  Hij is alleen beetje moe, maar dat gaat wel weer over met een beetje rusten, als hij het niet vergeet.

Ik heb het voor de eerste keer moeilijk om mijn huisje achter te laten.  Het zonnetje schijnt en de tuin staat er zo prachtig groen bij.

Ik vlieg vandaag alleen terug naar België omdat mijn vader een kleine operatie moet ondergaan.  Ik zou hier toch maar op mijn nagels zitten bijten, ik moet hem zien dan zal ik pas gerust zijn.  Ik heb het thuis niet verteld dat ik afkom, ik wil hun ogen zien wanneer ik in het ziekenhuis toekom.  Best wel spannend.

We wonen hier nu een half jaar.  Nooit gedacht dat de tijd zo snel zou gaan.

Het is me gelukt mijn ziekteverzekering te verlengen zonder tolk.  Ik ben een beetje fier op mezelf.

In de Tsjechische les leren we de verschillende kledingstukken.  Waarom die Tsjechen sommige kledingstukken in de meervoudsvorm gebruiken is ons een raadsel.  Handschoenen, sokken, ja, maar een kleed bijvoorbeeld (šaty) is niet rood, maar zijn rood.  En een broek (kalhoty) is niet zwart, maar zijn zwart.  Opeens is er toch een woord dat we denken te herkennen : vesta.  Maar neen hoor, dit is geen vest, maar een jasje zonder mouwen.  Een vest is sako.

Deze keer wil Camille er de brui aan geven, maar we bijten door, zeker weten.
Marta leert mij nog een uitdrukking die ons, vrouwen, af en toe van pas kan komen : “Nemám nic na sebe” of “Ik heb niets om aan te trekken”.

We gaan naar de tentoonstelling over het Chinese terracottaleger.  8.099 terracottafiguren werden aan de eerste keizer van China meegegeven in zijn graf.  Ook al zijn het kopieën die hier staan, het is heel indrukwekkend.  Je kan je bijna voorstellen hoe het graf er in het echt moet uitzien.

Bij de onderburen al een hele week niets meer gehoord, zijn ze met de noorderzon vertrokken?  Ik hoop het.

5 toffe dagen met Patrick en Patricia, de jongste broer van Camille en zijn vrouw. 

Spijtig genoeg wonen we in een niet katholiek land en is hemelvaart hier geen feestdag.  Maar Camille neemt vrijdag een dagje verlof en we trekken er op uit met de auto, het binnenland in.  De vorige dagen was het hier zwoel tot heet, maar vandaag bewolkt met af en toe wat regen.  Rond de middag wordt de lucht grijs, bijna zwart.  Er steekt een enorme wind op.  Het ziet er angstaanjagend uit.  Nog geen kwartier later barst de hel los.  We rijden door een godvergeten gat en zien geen steek meer voor onze ogen.  Camille zet de auto aan de kant, er zit niets anders op dan te wachten tot dit voorbij is.  De hagelstenen kletteren op de auto en ik heb schrik dat het glazen dakje het zal begeven, dan zitten we hier wel mooi.  Het zijn 5 bange minuten die wel een uur lijken te duren.  Achteraf beweren de mannen dat zij geen schrik hadden, het zouden geen mannen zijn….  Wanneer we terug verder kunnen zien we welke ravage dit onweer heeft aangericht.  Afgeknapte bomen, gaten in de daken, takken overal.  Dit hebben we hier dan ook eens meegemaakt, het kan niet alle dagen zon zijn.

We maken een flinke wandeling door de stad en staan er niet bij stil dat de zon zo fel brandt.  Resultaat : Camille zijn hoofd lijkt wel een vuurtoren en ik heb ’s avonds wanneer ik mij uitkleed de indruk dat ik nog een T-shirt aan heb.  We zien er lief uit.

Bij de onderburen is het nu al 2 dagen stil.  Zouden ze mekaar dan toch kapot gemaakt hebben?

Zoals de meeste onder jullie hebben we zin om een weekje met vakantie te gaan.  Dus hebben we de afgelopen weken in enkele vakantiebrochures zitten kijken.  Niet evident als je de taal niet machtig bent.  Gelukkig bestaat er zoiets als Google translate en kunnen we het grootste deel toch begrijpen.  We vinden een klein hotelletje in het dorpje Burgas (Bulgarije), hopelijk krijgen we dit uitgelegd in het reisbureau.

De dame die ons helpt verstaat gelukkig een paar woordjes Engels en wij halen ons beste Tsjechisch boven en na een half uurtje hebben we onze reservering op zak.  We gaan naar Burgas van 1 t.e.m. 8 augustus.  Een luie vakantie, weer iets om naar uit te kijken.