We wonen hier nu een half jaar.  Nooit gedacht dat de tijd zo snel zou gaan.

Het is me gelukt mijn ziekteverzekering te verlengen zonder tolk.  Ik ben een beetje fier op mezelf.

In de Tsjechische les leren we de verschillende kledingstukken.  Waarom die Tsjechen sommige kledingstukken in de meervoudsvorm gebruiken is ons een raadsel.  Handschoenen, sokken, ja, maar een kleed bijvoorbeeld (šaty) is niet rood, maar zijn rood.  En een broek (kalhoty) is niet zwart, maar zijn zwart.  Opeens is er toch een woord dat we denken te herkennen : vesta.  Maar neen hoor, dit is geen vest, maar een jasje zonder mouwen.  Een vest is sako.

Deze keer wil Camille er de brui aan geven, maar we bijten door, zeker weten.
Marta leert mij nog een uitdrukking die ons, vrouwen, af en toe van pas kan komen : “Nemám nic na sebe” of “Ik heb niets om aan te trekken”.

We gaan naar de tentoonstelling over het Chinese terracottaleger.  8.099 terracottafiguren werden aan de eerste keizer van China meegegeven in zijn graf.  Ook al zijn het kopieën die hier staan, het is heel indrukwekkend.  Je kan je bijna voorstellen hoe het graf er in het echt moet uitzien.

Bij de onderburen al een hele week niets meer gehoord, zijn ze met de noorderzon vertrokken?  Ik hoop het.

5 toffe dagen met Patrick en Patricia, de jongste broer van Camille en zijn vrouw. 

Spijtig genoeg wonen we in een niet katholiek land en is hemelvaart hier geen feestdag.  Maar Camille neemt vrijdag een dagje verlof en we trekken er op uit met de auto, het binnenland in.  De vorige dagen was het hier zwoel tot heet, maar vandaag bewolkt met af en toe wat regen.  Rond de middag wordt de lucht grijs, bijna zwart.  Er steekt een enorme wind op.  Het ziet er angstaanjagend uit.  Nog geen kwartier later barst de hel los.  We rijden door een godvergeten gat en zien geen steek meer voor onze ogen.  Camille zet de auto aan de kant, er zit niets anders op dan te wachten tot dit voorbij is.  De hagelstenen kletteren op de auto en ik heb schrik dat het glazen dakje het zal begeven, dan zitten we hier wel mooi.  Het zijn 5 bange minuten die wel een uur lijken te duren.  Achteraf beweren de mannen dat zij geen schrik hadden, het zouden geen mannen zijn….  Wanneer we terug verder kunnen zien we welke ravage dit onweer heeft aangericht.  Afgeknapte bomen, gaten in de daken, takken overal.  Dit hebben we hier dan ook eens meegemaakt, het kan niet alle dagen zon zijn.

We maken een flinke wandeling door de stad en staan er niet bij stil dat de zon zo fel brandt.  Resultaat : Camille zijn hoofd lijkt wel een vuurtoren en ik heb ’s avonds wanneer ik mij uitkleed de indruk dat ik nog een T-shirt aan heb.  We zien er lief uit.

Bij de onderburen is het nu al 2 dagen stil.  Zouden ze mekaar dan toch kapot gemaakt hebben?

Zoals de meeste onder jullie hebben we zin om een weekje met vakantie te gaan.  Dus hebben we de afgelopen weken in enkele vakantiebrochures zitten kijken.  Niet evident als je de taal niet machtig bent.  Gelukkig bestaat er zoiets als Google translate en kunnen we het grootste deel toch begrijpen.  We vinden een klein hotelletje in het dorpje Burgas (Bulgarije), hopelijk krijgen we dit uitgelegd in het reisbureau.

De dame die ons helpt verstaat gelukkig een paar woordjes Engels en wij halen ons beste Tsjechisch boven en na een half uurtje hebben we onze reservering op zak.  We gaan naar Burgas van 1 t.e.m. 8 augustus.  Een luie vakantie, weer iets om naar uit te kijken.

Gisterenavond hebben onze onderburen een hels kabaal gemaakt.  Gelukkig zijn ze rond een uur of 10 vertrokken en was het vannacht stil.

Rond 6 uur deze morgen komen ze thuis en het liedje herbegint.  Ze roepen, tieren, gooien spullen kapot.  Het is niet om aan te horen.  Er is één bij die volgens mij compleet zot (stoned?) is.  Ik vrees dat ze mekaar kapot maken.  Rond een uur of 9 is mijn geduld op en ik verwittig de “recepce”.

Om 10 uur staan 2 mannen van de Security aan de deur.  Zij komen me vertellen dat ze zijn langs geweest bij de onderburen en dat ze daar een puinhoop gevonden hebben   Deze namiddag gaan ze terug kijken en indien de boel niet is opgekuist worden ze buiten gezet.  Ik voel me natuurlijk heel schuldig, maar ben blij dat ze mij zeggen dat ik niet de enige ben die over het lawaai geklaagd heeft, oef!  Ze drukken mij op het hart dat als dit nog eens gebeurt ik hen zeker moet bellen al was het midden in de nacht.  Het zouden blijkbaar niet de eersten zijn die moeten vertrekken.
Het wordt nu heel stil onder ons en er heerst een grote bedrijvigheid.  Wordt vervolgd.

Ik ben zo graag alleen, maar gisteren had ik het er toch eventjes moeilijk mee.  Maar kijk, vandaag een andere dag en de hemel is weer uitgeklaard.  Ik geniet er weer van.

Wat een baaldag!  Ik mis Camille enorm na die anderhalve week samen.  Morgen beter hoop ik.

De marathon van Praag passeert aan onze deur.  Zo een evenement mag je natuurlijk niet missen, dus wij op stap.  Bij ons weten loopt er niemand mee die we kennen, maar je weet maar nooit.  Wanneer ze bij ons voorbijlopen hebben de lopers al 16 km achter de rug.  We hebben nu een idee hoe Anny en André er straks zullen uitzien als ze “Dwars door Brugge” (15 km) zullen hebben gelopen.  Er is moed voor nodig.  Ons hoedje af voor iedereen die dit kan opbrengen.

We zien 2 Belgen, herkenbaar aan hun fluo vestje “Runners for Belgium”, en supporteren uit volle borst.  De verwondering op hun gezichten is geld waard en hun teken van dankbaarheid doet ons deugd.  Weer een goeie daad gedaan vandaag.

De sfeer die rond een marathon hangt is onbeschrijfelijk.  Als je ooit de kans krijgt, zeker doen. 

We gaan naar Český ráj, ofte het Boheems paradijs, het oudste natuurreservaat van Tsjechië. 

Wij wandelen rond in Prachovské Skály, een natuurpark vol sprookjesachtige gevormde rotsen en diepe kloven.  Heel speciaal, heel mooi.

Ik heb gelezen dat in Rovensko pod Troskami een speciale houten klokkentoren staat, dus wij daar naartoe.  De klokken zouden omgekeerd staan met hun klepel naar boven en worden in beweging gebracht door te trappen.  Een bordje aan de toren meldt dat je de klokkentrapper aan het werk kan zien van juni tot september.  We komen vast en zeker nog eens terug want dit willen we wel eens zien.

Op de terugweg klimmen we naar de ruïnes van het Trosky kasteel, gebouwd in de 14^e eeuw.  Onze hete, zweterige klim wordt beloond met een adembenemend zicht over de prachtige omgeving.  In de verte zien we de besneeuwde toppen van het Krkonoše gebergte waar we in februari gingen skiën. 

Anderhalve kilo meergewicht en een dikke zweer op mijn neus, dat is de balans van onze Belgische uitspatting.  Als je niet gewoon bent frieten te eten….

Volgende week gaan we op dieet.  Deze week willen we nog genieten van onze vakantie.

In de Tsjechische les probeert Marta ons de verleden tijd uit te leggen.  Het is lang geleden, maar ik heb zin om er de brui aan te geven.  Ik versta er niets van.  Deze taal kent geen enkele logica.  Maar de gedachte dat ik ondertussen bij de beenhouwer toch al mijn bestelling kan plaatsen geeft me de moed om door te gaan.

We hebben ons voorgenomen om 4 uur terug naar huis te vertrekken.  Om 10 vóór 4 schiet ik wakker.  De wekker heeft het laten afweten.  Ach ja, we vertrekken dan maar wat later.  We zijn vast en zeker nog voor donker thuis.

Druk, druk, druk, maar het is heel leuk zoveel dierbaren terug te zien.

De geur op de tram is niet te harden.  Ik moet er uit, niets aan te doen, want ik zou kotsen.  Het is nog maar woensdag, nog 3 dagen te gaan eer het zaterdag, baddag is.

De valies gepakt want morgen gaan we naar België.  Camille heeft een ganse week verlof genomen!!!! 

Gisterenavond naar Tina Turner gaan kijken.  Man, man, wat een vrouw.  Wat een stem, wat een benen, wat een show!!!  Het was genieten van de eerste tot de laatste minuut.

Ik denk wel dat één of andere collega van dokter De Boule al een aardig centje aan haar heeft verdiend.  Geen rimpeltje op je 69?  Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk.

Daarna als sardienen in een blik op de metro.  Maar zoals ze mij thuis geleerd hebben ‘Een kermis is een geseling waard’.

Vijf maanden geleden kwamen we hier toe met pak en zak.  Het lijkt alsof het gisteren was.

We gaan naar Terezín, een garnizoensstad gebouwd in 1780, toen keizer Jozef II aan het bewind was.  In  de 19° eeuw werd het stadje gebruikt als gevangenis voor soldaten en politieke gevangenen. 

In 1942 werden de bewoners van het stadje geëvacueerd en werd het een stad achter tralies.  Terezín werd een joods getto.  Het werd een verzamel- en doorvoerkamp voor joden, tevens het enige concentratiekamp dat de Duitsers aan de wereld wilden laten zien.  Het leven moest er zo “normaal” mogelijk lijken met theater, opera, poppenshows en schilderlessen voor kinderen.  Dit was echter een dekmantel voor de belangrijkste functie, die van transit voor deportaties naar uitroeiingkampen.  De meeste joden werden naar Auschwitz-Birkenau afgevoerd.  Van de 140.000 joden (Tsjechen, Slowaken, Denen, Nederlanders, Oostenrijkers en Duitsers) die naar Terezín werden gebracht vond men 18.000 overlevenden in 1945.  Onder de vermoorden waren duizenden kinderen.  Zij lieten tekeningen na die het symbool werden van de beestachtige “entlösung”.  Je krijgt er meer dan kippenvel van.

Wie in het kamp stierf werd verast en de as werd in een stenen urne gedaan, later wegens gebrek aan stenen potjes nog enkel in een papieren zakje.  Aan de nabestaanden werd verteld dat de urnen op een gezamenlijke plaats werden begraven.  Wat hen niet werd verteld is dat de as van hun geliefden met duizenden tegelijk in de rivier werd gekapt.

Na een dagje Terezín heb je het gevoel “dit nooit meer” of klinkt dit te naïef?

Camille moet woensdag en donderdag naar Zwitserland, dus dat komt goed uit.  Vrouwen onder elkaar, geen mannen voor ons voeten.  We genieten van een gelaatsverzorging, een chocolademassage en vooral van veel babbelen, eten en drinken.

We doen, ondanks onze voornemens, toch een heel klein beetje aan cultuur.  We laten ons rondleiden in de Obecní Dům.  Voor mij is het de tweede keer dat ik dit art nouveau gebouw bezoek; ik ben opnieuw onder de indruk.

Zoals ik op voorhand vermoedde moeten we veel te vroeg naar onze zin weer naar de luchthaven.  Mooie liedjes duren niet lang.  Ik ben blij dat Camille vanavond terug thuis komt, anders had ik me waarschijnlijk alleen gevoeld.

Vanavond komt mijn vriendin Anny.  We hebben ons voorgenomen niet aan cultuur te doen, of misschien heel weinig.  Dat wordt 3 dagen bijkletsen, aperitieven, eten, nietsen….  Het zal veel te vlug donderdagavond zijn.