Raar maar waar, ik ben een beetje zenuwachtig voor ons examen.  Ik heb gelukkig de tijd om alles nog eens te herhalen, maar Camille?

Hij komt helemaal gestrest thuis, dat belooft niet veel goeds.

Het examen valt al bij al mee.  Er zijn natuurlijk dingen waar ik niet kan opkomen, maar die me later wel te binnen schieten.  Al die accenten die we niet of verkeerd geplaatst hebben zouden ons wel eens punten kunnen kosten.  Waarom gebruiken ze hier toch ook van die rare dingen als ó ö š á ĕ ř č ý ž ů ú ň.  Camille heeft niet zo een goed gevoel bij zijn examen.  Ik bewonder hem dat hij telkens weer de moed opbrengt om dit te doen naast zijn drukke job.  We zien wel.  Donderdag krijgen we onze uitslag.

Deze voormiddag weer hetzelfde liedje, studeren.

Rond de middag gaan we naar Kokořin, op zo een 50 km van Praag.  Een klein dorpje weggestopt in de bergen.  Een steile klim brengt ons tot aan het Kokořinkasteel, gebouwd in de 14° eeuw en gerestaureerd begin 20^ste eeuw.  We kunnen geen pap meer zeggen wanneer we eindelijk boven zijn.  Wordt het niet hoogtijd dat we iets aan die conditie gaan doen?  Maar dat nemen we ons al zo lang voor….

Op eigen houtje mag je slechts een deel van het kasteel bezoeken; met een gids kan je het hele ding zien.  Dus kopen we tickets voor een rondleiding die enkel in het Tsjechisch gegeven wordt.  Een goeie test voor onze kennis van de taal.  Nog geen 10% verstaan we.  Wanneer de gids bijvoorbeeld een jaartal uitspreekt dan hebben wij enkel de eerste twee cijfers mee, de rest gaat verloren, het gaat veel te vlug en we hebben trouwens nog maar een hele kleine woordenschat.  Ach ja, we hadden ons geen illusies gemaakt. 

Op de planning voor ’s avonds staat studeren, maar er komt niets meer van in huis wegens geen zin.  Ik kan morgen en dinsdag nog studeren, maar Camille?  Morgen moet hij naar Duitsland en dinsdag heeft hij enkel nog de tijd dat hij op de metro zit, als hij al zal kunnen zitten.

Marta heeft ons donderdag gezegd dat we volgende dinsdag examen hebben over alles wat we tot nu toe geleerd hebben.  Daar gaat een deel van ons weekend.  Dus proberen we te studeren, wat niet echt meevalt op onze ouderdom.  Je zou ons hier moeten zien zitten.  Tegen de middag zijn we het een beetje beu en trekken naar de stad.  Het zijn de ‘Francouzské dny’ of ‘de Franse dagen’.  Het lijkt Parijs wel, heel gezellig.  Veel kraampjes met Franse worst, kaas, slakken, wijn, rilette, noem maar op, met een Frans muziekje op de achtergrond.  We genieten van een paar lekkere oesters en een glaasje wijn.  Leven als God in Praag.

Als goede burger begin ik me zorgen te maken dat ik mijn belastingaangifte nog niet gekregen heb, terwijl die van Camille hier toch al een paar weken geleden toekwam.  Eerst eventjes geïnformeerd bij de buren in Ressegem, en zij hebben hun aangifte ook al een tijdje geleden gekregen.  Dus maar eens naar de belastingsdienst bellen.  Ik krijg daar te horen dat ik vorig jaar “afgevoerd” ben voor het buitenland (deze oorlogsterm wordt nog steeds gebruikt voor iemand die zich laat uitschrijven uit zijn land) en dat ze mij dus geen aangifte hebben opgestuurd.  Nadat ik hen duidelijk maak dat ik gedurende 11 maanden inkomsten heb gehad in België, krijg ik het laconieke antwoord “Gelukkig dat u belt, we sturen u onmiddellijk een aangifte toe”.  Stel je voor wat er zou gebeuren indien ik zelf niet had gebedeld om mijn aangifte te mogen indienen.  Een dikke boete door hun stomme fout.  Die zou ik nooit betalen, zeker weten.  Van zulke dingen krijg ik….. je vult het zelf maar in.

Elke eerste woensdag van de maand loeien om 12 uur ’s middags alle sirenes in de stad.  Dit hels lawaai houden ze 2 minuten vol en daarna hoor je zoiets als de muezzin die van op zijn minaret oproept tot gebed.  Ik versta geen woord van wat van me verwacht wordt.

Anderhalve week geleden heeft Camille 2 tandkronen afgebeten.  Pas vandaag mag hij bij de tandarts langsgaan.  Aan de receptie werken 3 mensen om 1 patiënt in te schrijven.  We worden eerst in een salon geloodst vol lederen zetels, schilderijen, verse bloemen, waar Camille een ganse waslijst vragen moet beantwoorden.  En we krijgen al zoiets van “hier zal een prijskaartje aan vast hangen”. 

Na een kwartier is het probleem verholpen.  Camille krijgt ondertussen wel een paar keer te horen dat deze kronen niet lang meer zullen meegaan en dat hij beter nieuwe zou laten maken.  Deze buitenlander zullen we eens uitwringen zie.  Hij is er niet op ingegaan natuurlijk.  We zien wel wat de toekomst brengt.  We krijgen wonder boven wonder een officiële factuur.  Hopelijk komt onze ziekteverzekering hier voor iets tussen want de rekening was niet mis.  Alleen al de kost voor een “emergengy intervention” (na anderhalve week wachten!!!!) was € 37,50.  Die zal wel niet vergoed worden, normaal ook.

Wat we al vreesden toen we hier kwamen wonen, dat je als buitenlander best niet te veel beroep moet doen op medische zorgen in dit land, wordt vandaag bevestigd.  Ze denken dat wij een ezel in onze tuin staan hebben.

Het is hier vandaag nog maar half zo warm als in het begin van de week, het is 15°.  Zullen we dan maar een ovenschoteltje maken?  Wie is er nu zo dom om op de bakplaat bakpapier te leggen i.p.v. aluminiumfolie wanneer hij gaat grillen?  Juist ja, ik.  Gelukkig heeft Camille een goede neus en merkt snel op dat er een brandluchtje uit de oven komt.  Shit, shit, dat papier staat in brand natuurlijk.  Eigen schuld, dikke bult. We krijgen het goedje snel geblust.  Ik hou er wel een serieuze hartenklop aan over.  Een lekker glaasje wijn doet me mijn stommiteit vergeten.

De wekker staat op 4H30’, maar om 3H00’ ben ik klaarwakker.  Stel je voor dat ik mijn vlucht zou missen.

Het vliegtuig vertrekt met enige vertraging, maar landt toch nog op tijd in Praag.  En daar wacht mijn zielsmaatje op me.  Ik voel me net een verliefde tiener.  Waw, het doet deugd weer samen te zijn.

Het deed deugd te zien hoe blij moeke en vake waren dat ik er was gisteren.  Het ongeloof en de blijdschap in hun ogen toen ze mij zagen was hartverwarmend. 

Ons vake is alweer de oude, of neen, beter de jonge, hij voelt zich echt nog niet oud.  Hij wordt in september nog maar 82.  Hij is alleen beetje moe, maar dat gaat wel weer over met een beetje rusten, als hij het niet vergeet.

Ik heb het voor de eerste keer moeilijk om mijn huisje achter te laten.  Het zonnetje schijnt en de tuin staat er zo prachtig groen bij.

Ik vlieg vandaag alleen terug naar België omdat mijn vader een kleine operatie moet ondergaan.  Ik zou hier toch maar op mijn nagels zitten bijten, ik moet hem zien dan zal ik pas gerust zijn.  Ik heb het thuis niet verteld dat ik afkom, ik wil hun ogen zien wanneer ik in het ziekenhuis toekom.  Best wel spannend.

We wonen hier nu een half jaar.  Nooit gedacht dat de tijd zo snel zou gaan.

Het is me gelukt mijn ziekteverzekering te verlengen zonder tolk.  Ik ben een beetje fier op mezelf.

In de Tsjechische les leren we de verschillende kledingstukken.  Waarom die Tsjechen sommige kledingstukken in de meervoudsvorm gebruiken is ons een raadsel.  Handschoenen, sokken, ja, maar een kleed bijvoorbeeld (šaty) is niet rood, maar zijn rood.  En een broek (kalhoty) is niet zwart, maar zijn zwart.  Opeens is er toch een woord dat we denken te herkennen : vesta.  Maar neen hoor, dit is geen vest, maar een jasje zonder mouwen.  Een vest is sako.

Deze keer wil Camille er de brui aan geven, maar we bijten door, zeker weten.
Marta leert mij nog een uitdrukking die ons, vrouwen, af en toe van pas kan komen : “Nemám nic na sebe” of “Ik heb niets om aan te trekken”.

We gaan naar de tentoonstelling over het Chinese terracottaleger.  8.099 terracottafiguren werden aan de eerste keizer van China meegegeven in zijn graf.  Ook al zijn het kopieën die hier staan, het is heel indrukwekkend.  Je kan je bijna voorstellen hoe het graf er in het echt moet uitzien.

Bij de onderburen al een hele week niets meer gehoord, zijn ze met de noorderzon vertrokken?  Ik hoop het.

5 toffe dagen met Patrick en Patricia, de jongste broer van Camille en zijn vrouw. 

Spijtig genoeg wonen we in een niet katholiek land en is hemelvaart hier geen feestdag.  Maar Camille neemt vrijdag een dagje verlof en we trekken er op uit met de auto, het binnenland in.  De vorige dagen was het hier zwoel tot heet, maar vandaag bewolkt met af en toe wat regen.  Rond de middag wordt de lucht grijs, bijna zwart.  Er steekt een enorme wind op.  Het ziet er angstaanjagend uit.  Nog geen kwartier later barst de hel los.  We rijden door een godvergeten gat en zien geen steek meer voor onze ogen.  Camille zet de auto aan de kant, er zit niets anders op dan te wachten tot dit voorbij is.  De hagelstenen kletteren op de auto en ik heb schrik dat het glazen dakje het zal begeven, dan zitten we hier wel mooi.  Het zijn 5 bange minuten die wel een uur lijken te duren.  Achteraf beweren de mannen dat zij geen schrik hadden, het zouden geen mannen zijn….  Wanneer we terug verder kunnen zien we welke ravage dit onweer heeft aangericht.  Afgeknapte bomen, gaten in de daken, takken overal.  Dit hebben we hier dan ook eens meegemaakt, het kan niet alle dagen zon zijn.

We maken een flinke wandeling door de stad en staan er niet bij stil dat de zon zo fel brandt.  Resultaat : Camille zijn hoofd lijkt wel een vuurtoren en ik heb ’s avonds wanneer ik mij uitkleed de indruk dat ik nog een T-shirt aan heb.  We zien er lief uit.

Bij de onderburen is het nu al 2 dagen stil.  Zouden ze mekaar dan toch kapot gemaakt hebben?

Zoals de meeste onder jullie hebben we zin om een weekje met vakantie te gaan.  Dus hebben we de afgelopen weken in enkele vakantiebrochures zitten kijken.  Niet evident als je de taal niet machtig bent.  Gelukkig bestaat er zoiets als Google translate en kunnen we het grootste deel toch begrijpen.  We vinden een klein hotelletje in het dorpje Burgas (Bulgarije), hopelijk krijgen we dit uitgelegd in het reisbureau.

De dame die ons helpt verstaat gelukkig een paar woordjes Engels en wij halen ons beste Tsjechisch boven en na een half uurtje hebben we onze reservering op zak.  We gaan naar Burgas van 1 t.e.m. 8 augustus.  Een luie vakantie, weer iets om naar uit te kijken.

Gisterenavond hebben onze onderburen een hels kabaal gemaakt.  Gelukkig zijn ze rond een uur of 10 vertrokken en was het vannacht stil.

Rond 6 uur deze morgen komen ze thuis en het liedje herbegint.  Ze roepen, tieren, gooien spullen kapot.  Het is niet om aan te horen.  Er is één bij die volgens mij compleet zot (stoned?) is.  Ik vrees dat ze mekaar kapot maken.  Rond een uur of 9 is mijn geduld op en ik verwittig de “recepce”.

Om 10 uur staan 2 mannen van de Security aan de deur.  Zij komen me vertellen dat ze zijn langs geweest bij de onderburen en dat ze daar een puinhoop gevonden hebben   Deze namiddag gaan ze terug kijken en indien de boel niet is opgekuist worden ze buiten gezet.  Ik voel me natuurlijk heel schuldig, maar ben blij dat ze mij zeggen dat ik niet de enige ben die over het lawaai geklaagd heeft, oef!  Ze drukken mij op het hart dat als dit nog eens gebeurt ik hen zeker moet bellen al was het midden in de nacht.  Het zouden blijkbaar niet de eersten zijn die moeten vertrekken.
Het wordt nu heel stil onder ons en er heerst een grote bedrijvigheid.  Wordt vervolgd.

Ik ben zo graag alleen, maar gisteren had ik het er toch eventjes moeilijk mee.  Maar kijk, vandaag een andere dag en de hemel is weer uitgeklaard.  Ik geniet er weer van.

Wat een baaldag!  Ik mis Camille enorm na die anderhalve week samen.  Morgen beter hoop ik.

De marathon van Praag passeert aan onze deur.  Zo een evenement mag je natuurlijk niet missen, dus wij op stap.  Bij ons weten loopt er niemand mee die we kennen, maar je weet maar nooit.  Wanneer ze bij ons voorbijlopen hebben de lopers al 16 km achter de rug.  We hebben nu een idee hoe Anny en André er straks zullen uitzien als ze “Dwars door Brugge” (15 km) zullen hebben gelopen.  Er is moed voor nodig.  Ons hoedje af voor iedereen die dit kan opbrengen.

We zien 2 Belgen, herkenbaar aan hun fluo vestje “Runners for Belgium”, en supporteren uit volle borst.  De verwondering op hun gezichten is geld waard en hun teken van dankbaarheid doet ons deugd.  Weer een goeie daad gedaan vandaag.

De sfeer die rond een marathon hangt is onbeschrijfelijk.  Als je ooit de kans krijgt, zeker doen. 

We gaan naar Český ráj, ofte het Boheems paradijs, het oudste natuurreservaat van Tsjechië. 

Wij wandelen rond in Prachovské Skály, een natuurpark vol sprookjesachtige gevormde rotsen en diepe kloven.  Heel speciaal, heel mooi.

Ik heb gelezen dat in Rovensko pod Troskami een speciale houten klokkentoren staat, dus wij daar naartoe.  De klokken zouden omgekeerd staan met hun klepel naar boven en worden in beweging gebracht door te trappen.  Een bordje aan de toren meldt dat je de klokkentrapper aan het werk kan zien van juni tot september.  We komen vast en zeker nog eens terug want dit willen we wel eens zien.

Op de terugweg klimmen we naar de ruïnes van het Trosky kasteel, gebouwd in de 14^e eeuw.  Onze hete, zweterige klim wordt beloond met een adembenemend zicht over de prachtige omgeving.  In de verte zien we de besneeuwde toppen van het Krkonoše gebergte waar we in februari gingen skiën. 

Anderhalve kilo meergewicht en een dikke zweer op mijn neus, dat is de balans van onze Belgische uitspatting.  Als je niet gewoon bent frieten te eten….

Volgende week gaan we op dieet.  Deze week willen we nog genieten van onze vakantie.

In de Tsjechische les probeert Marta ons de verleden tijd uit te leggen.  Het is lang geleden, maar ik heb zin om er de brui aan te geven.  Ik versta er niets van.  Deze taal kent geen enkele logica.  Maar de gedachte dat ik ondertussen bij de beenhouwer toch al mijn bestelling kan plaatsen geeft me de moed om door te gaan.