De overgordijnen beginnen vorm te krijgen, maar ik kan ze niet ophangen om ze op de juiste lengte om te spelden omdat het laddertje dat mij tegen deze morgen beloofd werd er nog niet is.  Dat zal ook weer voor “tomorrow” zijn.

Vanavond ga ik alleen naar de les want Camille werkt vandaag in Polen en zal laat thuis zijn.  Wat ooit moest gebeuren gebeurt.  Ik neem de verkeerde tram en kom in een deel van de stad waar ik nog nooit ben geweest.  Eventjes paniek, maar ik kom uiteindelijk toch op school met slechts een kwartiertje vertraging.

Vandaag gaat het veel beter, maar ik weet dat het nooit vanzelfsprekend zal zijn.  Wie heeft het in zijn hoofd gehaald woorden uit te vinden die beginnen met 5 medeklinkers : zmrzlina betekent simpelweg een ijsje. 
Wanneer iemand je vraagt “Odkud jste?” dan antwoord je simpelweg “Jsem z Belgie”  (Van waar ben je; ik kom uit België).  De j wordt niet uitgesproken. 
Tellen is al evenmin evident : nula, jeden, dva, tři, čtyři, pět, šest, sedm, osm, devět, deset.
Het zal nog eventjes duren eer we onze gebarentaal kunnen achterwege laten vrees ik.

Onze eerste les was MOEILIJK!!!!  Na 1 lesuur had ik zin om er de brui aan te geven, ik verstond er niets van.  Maar ik heb doorgebeten en ook het 2° lesuur uitgezeten.  Nog maar 98 uren meer te gaan.

Om 10 uur staat een horde werkmannen voor de deur.  Ze komen al die kleine probleempjes oplossen.  Ze hebben niet het juiste materiaal mee, ze zijn niet met de juiste personen gekomen en dus vertrekken ze weer even vlug als ze gekomen zijn, wel met de belofte dat ze om 1 uur terugkomen. 
Niet te geloven, maar om 1 uur wordt er gebeld en daar zijn ze weer.  Na 15 minuten discussiëren wordt de kast in de logeerkamer 10 cm verschoven.  1ste probleem opgelost.  De kasten in de living en de slaapkamer worden van de muur gehaald want ze moeten een gat boren door de muur om de Tv-aansluiting op de juiste plaats te krijgen.  Shit, waarom heb ik hier gisteren gekuist?  Ze hebben ook een kabouter meegebracht en die heeft een stofzuigertje bij.  Voilà, volgens hen is alles weer proper.  Ik vraag hen (als tegenprestatie) om onze dvd-speler aan te sluiten.  Ik denk dat ze niet anders durven dan ja te antwoorden.  Aangezien onze TV Vlaanderen niet werkt kunnen we nu toch eens een dvd’tje bekijken.  Wanneer we nog eens naar België komen moeten we op zoek naar een decoder want die die we hier hebben is niet compatibel voor TV Vlaanderen.  Mocht er iemand ergens een occasie staan hebben, laat het ons aub weten.

Vanavond onze eerste les Tsjechisch.  Ik kijk er naar uit, maar het schrikt me ook wel af.

Eva, een collega van Camille, gaat me met me mee naar het werkloosheidsbureau.  2 weken geleden waren we er ook al maar toen was de dame die mijn papieren moest invullen naar de dokter.  Vandaag heb ik meer geluk, ze maakt mijn papieren in orde.
Op mijn opmerking dat het hier wel heel warm is antwoordt ze doodgewoon dat ze tot 2 jaar geleden veel strengere winters hadden en dat de thermostaat nog altijd op dezelfde temperatuur staat. 

Daarna weer de metro in naar de andere kant van Praag om mij een “opencard” aan te schaffen.  Dit is een abonnement voor het openbaar vervoer en met deze kaart kan je ook een parkeerplaats in de stad betalen.

Wie denkt dat met het communisme ook de vieze matrones verdwenen zijn moet toch eens kennis komen maken met een paar ambtenaren.  Je houdt het niet voor mogelijk hoe onvriendelijk en traag zij zijn.  Dit heeft echt niets te maken met het feit dat ik een buitenlander ben, ze doen zo tegen iedereen.  Je mag al blij zijn als ze je een antwoord willen geven.

Op aanraden van de Belgische ambassade moet ik nu nog proberen aan een Tsjechisch rijbewijs te geraken.  Aangezien ik uitgeschreven ben in België zou ik problemen kunnen krijgen wanneer mijn Belgisch rijbewijs kwijt geraakt of gestolen wordt; ik zou dan geen nieuw kunnen krijgen.  Het lukt me niet een Tsjechisch te krijgen en ik trek er me niets meer van aan.  Ik heb een internationaal rijbewijs bij me en mocht ik ooit mijn Belgisch kwijt geraken dan probeer ik met dit document een nieuw rijbewijs te bemachtigen

Eva is beschaamd omdat 2 ambtenaren haar vragen of België bij de Europese Unie hoort.  “Wat moet jij wel niet van ons denken?”  Ik denk helemaal niets, weten alle Belgen of Tsjechië bij de Europese Unie hoort?

Bijna een uur later dan afgesproken komen de makelaar en de eigenaar van het nieuwe appartement aan.  We merken een paar foute dingen op, maar alles zal “tomorrow” in orde gebracht worden.  Tomorrow horen we hier wel vaker.  We moeten er al om lachen.  Meestal wordt het over-over-tomorrow.

In onze slaapkamer staat de verwarming achter het bed; het bed kan dus niet tegen de muur gezet worden.  In de logeerkamer staat een hoge kast, één van de deuren kan je niet openen want de airconditioning staat in de weg.  Ze hebben de Tv-aansluiting in de slaapkamer geplaatst i.p.v. in de living.  Dit zijn een paar dingen die direct opvallen, de meer onopvallende ontdekken we pas ’s avonds.  We maken er ons niet druk om, je leert hier relativeren.

De verhuis verloopt vrij vlot.  We kunnen eindelijk al onze spullen een plaats geven.
Ik vind nog een kurkentrekker, 2 weken geleden heb ik er ook al 1 uitgepakt.  Had ik, toen ik aan het inpakken was, dan echt zo’n schrik dat we geen wijntjes zouden kunnen drinken?  Er zijn prioriteiten in het leven, niet?

Sofie en Miek (buren uit Ressegem) komen een aperitiefje drinken.  Leuk om bekende gezichten te zien en nog eens met iemand Nederlands te kunnen praten.

Wij brengen hen naar de luchthaven en nemen in het terugkeren een totaal verkeerde weg (we dachten dat we het beter wisten dan Marie) en komen in hartje Praag terecht.  We hebben heel veel gezien én we zijn thuis geraakt.

Nog eventjes naar de kerstmarkt om kleine pareltjes en bolletjes om in onze kerstboom te hangen.  Zo van die breekbare oude dingetjes, maar heel mooi. 
Het lijkt wel of de hele wereld de kerstsfeer in Praag wil opsnuiven.  Druk, druk, druk.  Toch maar goed dat we een eindje buiten de stad wonen.

Ik vlieg terug naar Praag en mijn zielsmaatje staat me op te wachten op de luchthaven.  Zagen wij elkaar 2 dagen geleden nog?  Het lijkt wel 2 weken dat we elkaar niet meer zagen.  Het voelt goed om terug thuis te zijn.

Een collega van Camille maakt een nepcontract op (in het Tsjechisch) en hij brengt het naar de vreemdelingenpolitie.  Geen haan die kraait naar de echtheid van dit document en hij krijgt nu ook zijn officieel papier dat hij hier 1 jaar mag wonen.

Ik breng Camille naar de luchthaven, hij gaat terug naar Praag.  Ik voel me alleen….

Slecht nieuws : mijn PC kan niet meer hersteld worden.  Dus, een nieuwe gekocht, er zat niets anders op.  Bedankt lieve Sint!
Ook nog een abonnement genomen op TV Vlaanderen zodat we toch nog eens iets van het thuisfront kunnen bekijken.

Vanavond heb ik voor de eerste keer in mijn leven een speech gehouden, ik wou Anny en André eens luidop kunnen bedanken voor alles wat zij ooit voor mij gedaan hebben en voor onze hechte vriendschap.  En het is me gelukt zonder traantjes (of toch maar een paar).

Pas iets vóór 5 uur zien we ons bed, is dit niet een beetje laat voor 50-plussers?

Tot nu toe hebben we mooi winterweer gehad.  Overdag temperaturen tussen 0 en 4 graden en ’s nachts vriest het lichtjes.  Nog geen druppel regen gezien.  Vandaag was zelfs een mooie, zonnige dag.

Gisteren heeft mijn PC de geest gegeven (ik schrijf nu op de PC van Camille) en vandaag doet de vaatwasser het niet meer.  Wat heb ik verkeerd gedaan?

We hebben hier een wasmachine en droogkast in één en dezelfde machine. Na een paar keer gebruiken valt mijn frank dat ik nog geen pluisjes uit de droogkast heb gehaald.  Geen filter te vinden aan dat ding.  In de handleiding niets gevonden.  Dus gevraagd of iemand wilt langskomen om me dit te tonen.  Deze morgen staat een technieker aan de deur met een handleiding in de hand.  Neen, dank u die hebben we al, toon me aub waar de pluisjesfilter zit.  “Me not know, me look”.  Na enig zoekwerk komt hij tot de conclusie “Not found”.  Ja, dat had ik ook al gefound.  Ondertussen weet ik dus nog altijd niet waar die pluisjes naartoe gaan.  Ik maak me er niet meer druk om.

Technieker in huis, dus vraag ik hem om naar de vaatwasser te kijken.  “Me not know, (prutst dan ergens aan), I put on the machine, when not work you call me”.  En weg is hij.  Ik bel hem na een tijdje en zeg hem dat het probleem niet is opgelost.  “Me call you later”.  Ik heb hem nog niet gehoord…
Morgen dus nog maar eens naar de eigenaar van de appartementen bellen.  Wordt vervolgd.

Eerst naar de Belgische ambassade om ons in te schrijven in Tsjechië.  De consul himself ontvangt ons.  Op het eerste zicht lijkt hij een stuurs, zelfingenomen iemand.  Maar enkele minuten later ontdooit hij en komt heel leuk uit de hoek en geeft duidelijk te kennen dat hij de kromme weggetjes van de Belgische wetgeving kent.  Wanneer ik hem wil helpen door iets in het Frans te vragen (Frans is duidelijk zijn moedertaal) wordt hij heel eventjes boos.  Wij Vlamingen betalen ook zijn maandelijkse kleine toelage en hij wil en zal Nederlands spreken. We krijgen enkele nuttige tips en hij wenst ons veel succes met de andere administratieve zaken die we vandaag nog moeten regelen.  Ruik ik daar enig sarcasme?

Nu naar de Vreemdelingenpolitie want hier moeten we ons ook nog eens laten inschrijven.  Wanneer we daar aankomen en de massa gekleurde mensen zien die in de lange rij staat te wachten bekijken we mekaar en hebben we hetzelfde gevoel : wij zijn nu ook “Sans papiers”.
Onze eerste kennismaking met de Tsjechische ambtenaren.  Zij vertikken het ook maar één woord Engels, Frans, Duits te spreken.  Het enige wat we te horen krijgen is “Ne”.  Ook alle aanwijzingen zijn enkel in het Tsjechisch (in een dienst waar enkel vreemdelingen komen!).  We zullen op zoek moeten naar een tolk.

Op weg naar hier hebben we 4 keer geprobeerd een bankrekening te openen, zonder succes.  Geen Tsjechisch, geen rekening.

De consul gaf ons de raad de ČSOB (dochter van de Belgische KBC) te proberen.  Hier hebben we inderdaad meer geluk.  1 persoon verstaat Engels en na 45 minuten is onze Tsjechische bankrekening een feit.  Indien iemand zich geroepen voelt iets bij te dragen aan onze lijdensweg, ons nummer is 225733029.

Daarna naar het werkloosheidsbureau.  En ja, ook hier wil niemand een andere taal spreken.

We spreken af met Eva, de HR manager van Camille, dat wij naar kantoor komen.  Zij doet een paar telefoontjes voor ons en regelt een tolk voor morgen.  We zullen het dan nog maar eens proberen.

Daarna nog naar de Berlitz school (we waren er zaterdag ook al, maar niemand kon ons helpen).  We moeten zo snel mogelijk aan die cursus Tsjechisch beginnen.