Eerst naar de Belgische ambassade om ons in te schrijven in Tsjechië.  De consul himself ontvangt ons.  Op het eerste zicht lijkt hij een stuurs, zelfingenomen iemand.  Maar enkele minuten later ontdooit hij en komt heel leuk uit de hoek en geeft duidelijk te kennen dat hij de kromme weggetjes van de Belgische wetgeving kent.  Wanneer ik hem wil helpen door iets in het Frans te vragen (Frans is duidelijk zijn moedertaal) wordt hij heel eventjes boos.  Wij Vlamingen betalen ook zijn maandelijkse kleine toelage en hij wil en zal Nederlands spreken. We krijgen enkele nuttige tips en hij wenst ons veel succes met de andere administratieve zaken die we vandaag nog moeten regelen.  Ruik ik daar enig sarcasme?

Nu naar de Vreemdelingenpolitie want hier moeten we ons ook nog eens laten inschrijven.  Wanneer we daar aankomen en de massa gekleurde mensen zien die in de lange rij staat te wachten bekijken we mekaar en hebben we hetzelfde gevoel : wij zijn nu ook “Sans papiers”.
Onze eerste kennismaking met de Tsjechische ambtenaren.  Zij vertikken het ook maar één woord Engels, Frans, Duits te spreken.  Het enige wat we te horen krijgen is “Ne”.  Ook alle aanwijzingen zijn enkel in het Tsjechisch (in een dienst waar enkel vreemdelingen komen!).  We zullen op zoek moeten naar een tolk.

Op weg naar hier hebben we 4 keer geprobeerd een bankrekening te openen, zonder succes.  Geen Tsjechisch, geen rekening.

De consul gaf ons de raad de ČSOB (dochter van de Belgische KBC) te proberen.  Hier hebben we inderdaad meer geluk.  1 persoon verstaat Engels en na 45 minuten is onze Tsjechische bankrekening een feit.  Indien iemand zich geroepen voelt iets bij te dragen aan onze lijdensweg, ons nummer is 225733029.

Daarna naar het werkloosheidsbureau.  En ja, ook hier wil niemand een andere taal spreken.

We spreken af met Eva, de HR manager van Camille, dat wij naar kantoor komen.  Zij doet een paar telefoontjes voor ons en regelt een tolk voor morgen.  We zullen het dan nog maar eens proberen.

Daarna nog naar de Berlitz school (we waren er zaterdag ook al, maar niemand kon ons helpen).  We moeten zo snel mogelijk aan die cursus Tsjechisch beginnen.

We vertrekken om kwart vóór 4, de GPS geeft 928 km aan.  Het moet ons lukken om voor het donker in Praag te zijn.  Het weer zit mee.  In België en in het eerste stukje van Duitsland valt er motregen, maar daarna klaart het uit en moet ik soms zelfs mijn zonnebril opzetten.

Onderweg krijgen we telefoon van de verhuisfirma dat onze spullen op de luchthaven zijn toegekomen en morgen kunnen geleverd worden.  De puzzel valt perfect in mekaar. 
Om kwart vóór 2 staan we voor ons appartement, 10 uurtjes gereden (stops inbegrepen), niet slecht.

We trekken in ons voorlopig appartementje in en pakken enkele spullen uit, enkel wat we nodig hebben om de komende 2 - misschien 3 - weken gezellig te kunnen leven.  Naast de deur wacht ons definitieve appartement, maar er moeten nog een paar kasten gemaakt worden en een laagje verf op de muren gezet worden.

’s Avonds uit eten want onze potten en pannen komen pas morgen.  Nu ja, alle excuses zijn goed om jezelf lekker te verwennen.  Het is vervelend dat we de mensen niet verstaan, zij helpen ons wel verder in het Engels, maar toch.  Wanneer je op vakantie bent is dit een ander gevoel, dan ben je er als toerist, maar wij willen ons hier een jaar één van hen voelen.  We moeten dringend iets doen aan ons Tsjechisch.  Met het CD-rommetje waarmee ik op dit moment de taal probeer te leren zal ik er niet komen.  Camille en ik gaan samen op cursus.

We vallen als een blok in slaap.  Ik lig ’s nachts maar 1 uurtje wakker, een hele prestatie.

Ik sta super zenuwachtig op.  Vandaag moeten we alles wat we nog willen meenemen in de auto krijgen, dat wordt een hele klus.  Spijtig genoeg kan ik niet alle kleren meenemen die ik in gedachten had.  De vrouwen onder jullie leven nu uiteraard met me mee, bedankt.
Tegen de middag is alles ingeladen in Ressegem en nemen we afscheid van mijn huisje.  Toch eventjes moeilijk.
Nog een paar spullen inpakken in Merchtem en de klus is geklaard.  En dan…. rust!
We zullen proberen morgen rond 4 uur te vertrekken, dus moeten we op tijd onder de wol.

Ik heb mijn auto verkocht aan mijn zus en heb haar beloofd dat ik hem vandaag kom brengen. Onderweg naar Zele fluister ik nog een paar lieve woordjes tegen mijn bakske. Hij heeft me 10 jaar lang overal gebracht waar ik wou en weet heel veel van me.

Daarna nemen we afscheid van mijn ouders en voel ik die bekende krop in de keel opkomen. Hopelijk gaat alles goed met hen terwijl we weg zijn.

Weekend in de Ardennen (in de sneeuw) met de zussen en broers van Camille.  Samen genieten, maar in je achterhoofd weet je dat we dit voor een tijdje niet meer zullen kunnen, zo met z’n allen samen zijn.

Wanneer ik Camille afhaal op de luchthaven zie ik de stoom uit zijn oren komen.  Stress tekent zijn gelaat.  Hij heeft vandaag de architect gesproken en nu blijkt dat enkele van de beloftes die de makelaar ons vorige week maakte niet kunnen waar gemaakt worden.  We kunnen niet de bordeaux zetel hebben die we gekozen hadden, we kunnen de muren niet in 98 kleuren laten schilderen zoals ons beloofd werd, maar slechts in 3 en last but not least : we moeten de eerste 2 weken in een ander appartement gaan wonen en daarna nog maar eens verhuizen.  Spannend toch?

Camille vertrekt weer naar Praag en ik pak in.  Ons huisje wordt leeg.

 We genieten na van onze 3 dagen Praag.

We bezoeken een paar kerken en voelen allebei hetzelfde : in Praag kunnen we het komende jaar nog dikwijls rondslenteren, laat ons nog eens tot aan ons appartement gaan. Als doorwinterde Pragers nemen we de juiste tram en na een kwartier staan we weer voor onze nieuwe thuis. Het voelt zalig, ja dit is het, we hebben de juiste beslissing genomen.

Een beetje verderop ontdekken we een hotelletje en boeken er een aantal kamers voor kerstmis. De kinderen en kleinkinderen komen naar Praag om net zoals andere jaren met ons kerstmis te vieren, alleen moeten ze nu het vliegtuig nemen. ’t Is eens iets anders.