Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
31-03-2013
Pasen in oude prenten 2
Prenten uit grootmoeders tijd. Zo mooi.
31-03-2013, 08:38
Geschreven door André
Zalig Paasfeest
Zalig Paasfeest. Zalig Paasfeest. Zalig Paasfeest. Zalig Paasfeest. Pasen is het feest van de overwinning van het goede op het slechte. En de paasklokken komen nu terug uit Rome met allemaal paaseieren. Maar de warmte heeft nog niet gewonnen van het vriesweer. Als de klokken maar niet bevriezen. Anders krijgen wij niets. Misschien vliegen zij wel door naar warmere streken?
Feesten doen wij toch.xxxxxxxxxx
31-03-2013, 08:32
Geschreven door André
Voor al die jaren. Annie Salomons
Voor al de jaren dank ik u, dat gij mij verre, waart nabij, dat liefde, die vogel vreemd en schuw, was zwevend tussen u en mij, Voor al die jaren dank ik u.
Voor duizend nachten schone droom, die nimmer een vervulling vond, en die ik genoot met dieper schroom, dan de enkele kussen van uw mond, uw droeve, donkere mond.
Nu, aan de drempel van een rijk, waar nieuw, waar tastbaar heil mij wacht, heb ik plots zo fel aan u gedacht, dat ik voor de werkelijkheid bezwijk,
Uw verre handen, sterk en zacht, waar vind ik hun gelijk, na zoveel jaren over u verdroomd, verdicht in mijmerij, lijkt waarheid slechts een waanbeeld nu, laat ooit herinnering mij vrij?
Hoe dank ik u, hoe vloek ik u, voor al die jaren?
31-03-2013, 08:31
Geschreven door André
Weemoed. Annie Salomons.
Ken je de weemoed die komt binnensluipen, zacht, sleepvoetend, naderend mijn bed, als maanlicht valt blekend door mijn venster, de dingen staan al dan zo vreemd belicht, en het is heel stil, zo stil, dat, als ik adem, ik hoor mijn lakens even schuivend kraken, de hele wereld ligt stil en maanwit, maar in mij brandende jeugd en fel verlangen?
Ken je de weemoed die als een kil dier, als gladgehuidde slang mij komt omkronkelen, op schitterdagen vol brutale zon, die alles slaat met zij scherpgouden roeden, op dagen als het drukke leven ratelend, een fel gekleurd rad voor mijn ogen draait, als mensen lachen, gillen, schreeuwen, stampen, tot ik mij eigen hartstem niet meer hoor, maar willoos als een pop wordt rondgezeuld, om het ratelend rad met schelle zonneschichten?
En ken je ook de starre weemoedsangst, wanneer de huiverstille maannacht , langzaam gaat wijken voor de zonnedag, die mij zal slaan met zijn brutharde leven, en de wanhopigwilde weemoedsmart, als het vlammend dagoog weer zacht weer dicht gaat vallen, als het martelend dagleven matter wordt, en de zoele, lange angstigstille nacht, mij trekt in haar verlammende weke armen?
31-03-2013, 08:30
Geschreven door André
30-03-2013
Sappho 1. Annie Salomons
Ik weet niets dan deze ene zang, van het hart dat zocht, en nimmer vond, en van een altijd droeve mond, die dorstte, heel het leven lang.
Ik weet alleen dit ene lied, van trouw, die leeg en bitter is, van schrille vreugd en staag gemis, en onvrede, martelend als verdriet.
Mijn stem was jong en sterk, en stout, zong zich de grootste wereld in, mijn hart werd moe, mijn hart werd oud, en zingt nog als in het eerste begin.
Ik zocht de liefde in het stille dal, op steile bergen, in het feestelijk groen, ik zocht de liefde overal, en derf nog steeds haar zuivere zoen.
30-03-2013, 07:40
Geschreven door André
Sappho 2. Annie Salomons
Wel menigmaal ontbond ik mijn haar, en rustte op een sterke arm, en menig biddend lippenpaar, kustte mijn vermoeide voeten warm.
Maar toch, zoals een dromerig kind, zijn spel verlaat, wijl iets hem trekt, en in de wrede lentewind, de handen tot de sterren rekt.
Zo bleef bij hartstochts snelste stroom, het verlangend hart mij droef gezind, en het wacht zijn verre sterrendroom, verdrietig als een eenzaam kind.
Ik ken alleen deze ene zang, van het hart, dat zocht en nimmer vond, en van een moe gekuste mond, die dorsten bleef, haar leven lang.
Sappho is een dichteres uit het oude Griekenland. Zij schrijft voornamelijk lyrische poëzie. Het zijn liederen gezongen met begeleiding van een lier. Zij bezingt de vrouwelijke wereld, omgang met meisjes, muziek, liefde en natuur. Zij richt een kostschool op voor meisjes. De opleiding bestaat uit muziek, dans, poëzie en houden van de natuur. Annie Salomons heeft enkele van haar gedichten vertaald.
30-03-2013, 07:38
Geschreven door André
29-03-2013
Martha 1. Annie Salomons
Nog altijd zijn in zoele zomernachten, de sterren even mooi en even ver, maar wie zich dwong geen wonder meer te wachten, en vlijtig door de dagen heen te jachten, schrikt bijna als zij opziet naar een ster.
Genade komt ons hart geregeld zoeken, maar ons vervult het eten van de dag, een linnenkast vol stapels nette doeken, kwam in de plaats van rijen verzenboeken, In plaats van tranen een correcte lach.
Er is een lange rij van zo verdwaalden, door alle eeuwen in de dood gegaan, wie linzen met zijn hoogste recht betaalde, wie als leraar sprak en in aandacht faalde, hebben gelijkerwijs als ik misdaan.
Hoe moet ik eenmaal voor Uw troon verschijnen, zo dom bekrompen en zo wel doorvoed, stralende God hoog boven serafijnen, doordring mijn starheid met Uw milde gloed, En, als het niet anders kan, schroei mij met pijnen, maar breek mijn dorheid en verhef mijn moed.
29-03-2013, 08:58
Geschreven door André
Martha 2. Annie Salomons
Ik maak mij angstig, dat mijn hart verschrompelt, doordat ik te veel halfheid heb aanvaard, hoe heb ik mij eens in zaligheid gedompeld, hoe heeft de wanhoop mij eens overrompeld, en nu werd enkel comfort, mij wat waard.
De jaren der opstandigheid vergingen, ik werd verstandig, en ook wat gezet, maar ik verloor gelijk mijn jubbelend zingen, om onbereikbaar schoon gedroomde dingen, ik bond mijn wensen naar de wereldwet.
Wie is er armer dan de gerangeerde, Wie leeft benepener dan in nette kring, die om haar tact en matigheid geëerde, die alle wijdheid en alle storms verleerde, en bij wie goede toon de droom verving?
O God, die zelfs een moordenaar hebt vergeven, en uitverkoren een slechte vrouw, erbarm U over mijn verkillend leven, en neig U tot mijn hulpeloos berouw.
Die nooit een arme zondaar wou bedroeven, stel ook mijn povere lauwheid niet te leur, God van verraders, tollenaars en boeven, ontferm U over wie U het meest behoeven, mevrouwen met een keurig interieur.
29-03-2013, 07:12
Geschreven door André
28-03-2013
Oud lied. Annie Salomons
Wie rijdt daar langs de holle brug, en gaat de poort rameien, met jonge, onbuigbaar sterke rug, een mond die afdwingt, fel en stug, maar ogen die vleien, vleien?
Wie roept daar luid met barse klem, ik zal de grendels breken, O wonderlijk verlangde stem, waar hoorde ik hem, hoe droomde ik hem, welk antwoord moet ik spreken?
Ach ridder, sterk tot schoonste strijd, held, die van ver gekomen zijt, wil hier uw krachten sparen.
De jonkvrouw die hier binnen leit, die sliep al duizend jaren, en wie haar ook volhardend zocht, of ziedend om haar liefde vocht, nog niemand, die haar wekken mocht.
28-03-2013, 08:56
Geschreven door André
Voorbij. Annie Salomons
Verleden jaar was je nog niet gekomen, en nu ben je al weer weken weggegaan, het scheen, je zou je leven van mij dromen, en nog geen jaar heb je me na gestaan.
Je kwam als een stormwind, jong en fris en nukkig, je mond was zengend in mijn huiverend haar, en ik borg mijn hoofd zo wonderlijk gelukkig, weg aan je hart, als kenden wij elkaar.
Ik had je lief, maar op je omstuimig vragen, zei wijsheid neen, voordat mijn hart het wist, en strak verborgen heb ik mijn heil gedragen, door lichte nachten en door drukke dagen, mijn droom van liefde nooit door jou gegist.
Ik had je lief, maar zware stugge woorden, kerfden een scheiding tussen jou en mij, neen, het kon niet zijn dat ik je ooit behoorde, dat mijn bleke jeugd jouw opgang stoorde, ik had je lief, maar zei slechts wijze woorden, zo dreef de laatste, lieve waan voorbij.
28-03-2013, 08:54
Geschreven door André
27-03-2013
Herinnering. Annie Salomons
Zoals op zomeravond de matte klacht, van een harmonika door het open raam, bij ons komt dreinen, tot laat in de nacht, blijven wij luisterend aan het venster staan.
Als de zwoele parfum van een vrouwenkleed, die ons walgt, en dat telkens weer, neertrekt ons hoofd naar die bedwelmingssfeer, waarin de geuren wolken, zwaar en heet.
Zo heeft weekarmige herinnering, die gulzig jeugdkracht drinkt en denkensmoed, mij als gevangene in haar omstrengeling.
En of ik mij soms al worstelend haar ontwring, ik weet toch dat ik steeds weer voor haar zwichten moet, zelf hunkerend naar de zoete pijniging.
27-03-2013, 09:17
Geschreven door André
Koorts. Annie Salomons
Mijn lief, waarom heb je zo met me gespeeld, kon je dan niet zien in mijn ogen, dat mijn ziel er in beefde, dat enkel ik leefde, van jouw blikken, die logen, logen?
Ben je dan vals, wat wilde je dan, toen je dwingend me ving in je toverban?
Wou je me breken, of wist je het niet, hoe me zou knagen, alle nachten en alle dagen, verdriet, het verdriet.
Ik lag met wijdopen ogen, en woelde onrustig, als het kindje klein, dat in de nacht niet kan slapen om het angstig zijn, in het donker.
En over me hing gebogen, jouw winnende, willende sfinxenblik, geflonker, dat ik niet kon ontkomen, noch laten.
O jij bent slecht, jij bent vals, weg je arm van mijn hals, je vleiende stem, je ogen, je mond, weg, haten zal ik je, haten.
27-03-2013, 07:07
Geschreven door André
26-03-2013
Arm. Annie Salomons
Wij, die elkaar in dromen minden, buiten de dwang van ruimte en tijd, hoe zullen wij bevrediging vinden, in deze arme werkelijkheid?
Uw hoofd, in mijn arm gedoken, lijkt als een vrucht zo broos en klein, gij houdt uw ogen vroom geloken, kan daar mijn hele wereld zijn?
Er ligt een troost van rustig weten, in uw handen een vaste druk, maanden van hunkering, fel verbeten, heeft rusteloos mij de drang bezeten, naar dit onmogelijke geluk.
Maar, bang en blij tot u gekomen, zoals een kind naar het eerste feest, lijkt liefde's liefste mij ontnomen, gij maakt een einde aan al mijn dromen, ik ben nog nooit zo arm geweest.
26-03-2013, 09:54
Geschreven door André
Aan een vriend 5. Annie Salomons
Wat moet ik doen, om toch je hart te neigen tot mij, die het mijne al geheven houd?
Moet ik mij versieren met veel bloemen, goud en sieraden, of moet ik wachtend zwijgen? En, wijl jij argeloos mij als een kind vertrouwt, tere gedachten tot guirlandes rijgen, tot ik je daarin als gevangen houd?
Moet ik loklachend schijnen doen mijn jeugd, in je moede ogen, die om blijheid vragen, en zo jouw smart verminderen door mijn vreugd?
Of moet mijn blik in jouw blik wederklagen, dat lijden tussen ons zingt als een zachte stem, met tederdroeve klankenrijen en, zo leed lief wordt omdat wij het samen dragen?
Het is immers beide waar, leven is mooi, voor wie jong is en sterk, en toch zo lang en leeg kan het schijnen, niets dan ijdele toon, dat ik heel innig naar God verlang.
En ik kan alles tarten, overstout, en dan weer neerslaan in een treurend zwijgen, als ik maar wist hoe ik je hart kan neigen, tot mij, die het mijne al geheven houd.
26-03-2013, 07:44
Geschreven door André
Aan een vriend 4. Annie Salomons
O, was verlangen maar een felle pijn, die scherp en martelend door mijn leden drong, die al mijn spieren spande en mijn hoofd volstuwde, met heet samendringend bloed.
Die mij deed gillen, dat de stilte brak in honderd splinters, door zo een wild geluid, die mij deed kruipen langs de grond en slaan, mijn handen woest voor mijn eigen kop.
Een pijn zo heftig, dat mijn lijf niets was, dan één plek van knaging, wonde en smart.
Het is niets, verlangen is niets, het doet geen pijn, Het is niets dan leegte.
26-03-2013, 07:42
Geschreven door André
25-03-2013
Aan een vriend 3. Annie Salomons
En elke dag leven wij zo maar voort, wij beiden eenzaam en in droefenis, elke wetend in de ander een arm gemis, aan één die troost, die ons begrijpend hoort.
En elke dag wenen uw ogen zacht, hun weemoed over mijn ogen uit, weemoed vaag schijnend, door de ruwe ruit van scherts, die voelen te verbergen tracht.
Maar 's nachts als alles eerlijk is en stil, dan breekt in snikken mijn schijnkalme wil, dan ween ik woest om het droevig wit gezicht.
Dat ver en eenzaam op het kussen ligt, om het blauwe ogenpaar, dat schreit, diep in de nacht, in barre eenzaamheid.
25-03-2013, 08:52
Geschreven door André
24-03-2013
Aan een vriend 2. Annie Salomons
Hoe zal ik komen langs de verre wegen, tot waar ge woont in teruggetrokkenheid? Geen vriendelijke gedachte zondt gij tegen, die veilig mij door het onbekende leid.
Als hoge wallen om een slot gelegen, omgeven u, uw trots en schuchterheid, met harde monden, die al jaren zwegen, dwingen ze terug, die huiverend naderglijdt.
Maar ik weet de droeve schoonheid van uw woning, waar eenzaam treurend gij uittelt uur na uur, als een onttroonde langvergeten koning.
En ik ga als smekeling rond de hoge muur, steeds zinnend op het mooie wonderwoord, dat zal doen springen de gesloten poorten.
24-03-2013, 09:17
Geschreven door André
Aan een vriend 1. Annie Salomons
Hij is een stil man in het drukke leven, een goed man, ondanks aller zonden loon, om tere zachtheid, voorwerp van veel hoon, hij hij, tot hoger loon, allen vergeven.
Toen liefde binnentrad zijn stille woon, heeft blijverwonderd hij het hoofd geheven, en na het verbleken van een zo korte droom, is hij toch dankbaar weer alleen gebleven.
Nu leeft hij mee met de alledaagse mensen, hij zelf onwerkelijk als een ver visioen, weemoedberusting in zijn stille ogen.
En wijl de sterken zwoegen, hopen, doen, staat hij alleen, schijnzwak, onbewogen, hij de enige overwinnaar van zijn wensen.
24-03-2013, 07:06
Geschreven door André
23-03-2013
Lente emoties 2. Annie Salomons
Laten we lachen nu in het licht, mijn lief, dat ligt om ons beider gezicht, om de lichte, de nieuwe, de blijgouden schijn, waar al werelddingen omhuld nu van zijn.
Dat was er niet, lief, zoveel maanden lang, nu is het weer, o ik ben blij en bang, en ik durf niet te denken, aan wat zal komen, als uitslaan hun vingers, de takken van de bomen.
En de vogels ontwaken uit een lange droom, en ik denk maar alleen aan wat is geleden, aan verleden jaar en nog langer terug, het geluk slaat zo heftig over mijn rug.
Dat ik ril, of is het weemoed eerder, of smart, O de lente doet zwellen, doet barsten mij hart, lief, lief, neem mijn handen in jouw handen, en voel hoe mijn bloed door mijn lijf staat te branden.
23-03-2013, 09:58
Geschreven door André
Lente emoties 1. Annie Salomons
Dit zijn de lome lentedagen, die zwaar op alle leden drukken, de lucht is wolkig, wind met nukken, doet slierebomen buigend klagen.
Dit zijn de lome lentedagen, die kil en zoel ons vreemd bewegen, al is herinnering, mooie, vage, ons hart is overvol en lege.
Toch lege breiden wij de armen, en zoeken lome lentedagen, zo droeve, blije, kille, warme, zij brengen weemoed niet te dragen.
23-03-2013, 07:10
Geschreven door André
22-03-2013
Van lang geleden liefde 2. Annie Salomons
Een koude vriesdag, weet je het nog? Het park van sneeuw was glinsterend blank, speelden wij glijbaantje op een plas, dicht bij onze eigen vijverbank.
Ik viel, zeg, weet je het nog lief, hoe je toen schrikte, en greep me snel, en het af wou zoenen, het deed geen pijn, en vallen leek toen het leukste van het spel?
Zeg, weet je het nog, het was eigenlijk niets, niets van belang, wij waren klein, wij speelden zoals kinderen zijn?
Het was koud, wij waren fris en jong, en liepen samen in de zon, ik viel, en bang jij mij ophief, toch is geen herinnering mij zo lief.
22-03-2013, 07:00
Geschreven door André
Van lang geleden liefde 1. Annie Salomons
Laat mij nog eens het kleine meisje zijn, dat jou in kinderdromen innig liefde, laat mij mijn hoofd, van passie moe en pijn, leggen op jouw schoot, als toen nog niets mij griefde.
Kus nog eens zacht voorzichtig, mij op mijn wang, waar brandendhete zoenen sinds op brandden, en kijk mij in de ogen, diep en lang, en neem mijn handen vast in jouw handen.
Wij waren kinderen, mijn lief, het is lang geleden, en lang is weggevallen de smart om het scheiden, maar wat eens bracht onze zielen zo bijeen, zal leven tot een eeuwig groot verblijden.
22-03-2013, 00:00
Geschreven door André
21-03-2013
Afstand. Annie Salomons
Wij mogen nu houden, mijn lief, van elkaar, alleen met woorden, met woorden, die dansen van jou naar mij, en terug weer als kinderen in een lange rij, die strelen als zoelige wind in de mei, die juichen als vogels hoogopzingend blij, alleen maar woorden.
Wij mogen nu houden, mijn lief, van elkaar, alleen door ogen, en in elkaar weg, zullen zij branden, en tussen hen weven gouden banden, als vroeger bij kussen fel, bloosden onze wangen, heel het zijn in ogengetover gevangen.
Wij mogen nu houden, mijn lief, van elkaar, slechts in gedachten, er mag nu niets anders meer tussen ons zijn, dan weefsel van denken, als vogeltjes fijn, die klagen van liefde, die klagen van pijn, in donkere nachten, die klagen, omdat dit nooit werkelijk mag zijn, niets dan gedachten.
21-03-2013, 10:23
Geschreven door André
Kinderspel. Annie Salomons
Nu weet ik het allemaal, allemaal weer, hoe het was, zoveel jaren geleden, hoogwit was de gang in het schitterend licht, en een loper ving de klank van onze schreden.
Stil waren we samen de zaal uitgevlucht, jij, miniatuur cavaliertje, en ik, een klein meisje met loshangend haar, en we flirtten op een kindermaniertje.
Jij keek naar de zolder, ik keek naar omlaag, toen heb je mijn waaier genomen, geschuifel van voeten, muziek kwam heel vaag, en wekte veel wondere dromen.
Je waaide dat het dons van mijn jurk, trillend sloeg op mijn hals, en we durften niet praten, mijn hart klopte snel, en mijn bloed bonzend joeg, de gang was zo vreemd, zo verlaten.
Toen keek je me aan, en ik werd helemaal rood, je nam zacht mijn hand in de jouwe, en je zei dat ik mooi was, en lief en al groot, en je vroeg, of ik met je wou trouwen.
In de gang en daarna bij muziek en bij dans, onder het zwieren al woester, al heter, beschikten wij voor het verdere leven het al.
Twee piepjonge kinderen verliefd op een bal, slechts dronken van jeugd, in muziek en van glans, maar lief, weten wij het nu eigenlijk wel beter?
21-03-2013, 08:49
Geschreven door André
20-03-2013
Mijn verzen. Annie Salomons
Zoals de volken in de oude tijden, om hecht te maken bouw van kerk of steen, zijn medemens een droeve dood bereidden, door levend, het graf te metselen om hem heen.
Dat steeds zijn geest die plaatsen zou behoeden, tegen geweld van mensen en van goden.
Zo gaat uw levend leven traag verbloeden, in deze verzen, mijn lief, daarom schoon, zo zal uw geest hen lang nog voort doen leven, als een grafteken tot uw eer verheven.
20-03-2013, 09:51
Geschreven door André
Liefdeliederen 5. Annie Salomons
Als ik zing om de zon, als ik zucht om verdriet, Als ik juichend om het leven, de armen spreid, Als ik spreek, schrijf of wandelend van de stilte geniet, dan zeg, zucht en zing ik, om de liefste tijd.
Als me kleuren betoveren, als ik zwelg in muziek, die zwaarzoet van geur, mij ovestelpt met zijn schoon, als ik mijn woorden laat donderen over hoofden van schrik, of als ik stil neerlig te slapen, en ik droom.
Dan is al mijn denken, of ik lijd of geniet, al mijn willen en werken en dromen bij nacht, eigenlijk alles hetzelfde, één langinnig lied, van liefde, aan de liefste, die verweg me wacht.
20-03-2013, 08:40
Geschreven door André
19-03-2013
Liefdeliederen 4. Annie Salomons
Verlangen heeft doordrongen heel mijn leven, en ik weet niets, dat niet verlangen is, want al wat vroeger vreugde of smart kon geven, in mijn verlangen nu verdwenen is.
Ik zie verlangen en ik hoor verlangen, ik adem het, ik slaap het, het loopt met mij mee, zoals een vrouw, die heeft een kind ontvangen, zo onafscheidbaar samen zijn wij twee.
En zoals het kind die vrouw kwelt en pijnigt, en zij toch zoet droomt, de armen op haar schoot, en om het mooie wonder van haar liefde, zelfs weeldelachen kan in barensnood.
Zo zucht ik zalig, om het pijnlijk zwellen van mijn jong hart, en lief verlangenskwellen.
19-03-2013, 08:17
Geschreven door André
Liefdeliederen 3. Annie Salomons
Als je komt, mijn lief, zal je de kamer niet vreemd zijn, en de muren zullen niet van je schrikken, en als je mij in je armen neemt, zal de spiegel niet kijken met boze blikken.
Als je komt, mijn lief, als je komt in de nacht, zal de deur niet opgillend je komst verraden, als je hees bent van passie, en pijn doet van kracht, dan zullen mijn blanke madonna's niet smaden.
Maar om ons zullen zij zegenend hun liefde verbreiden, om jou te beschermen, als weloude vriend.
Want ze kennen je naam en je liefde en ons lijden, zij hoorden hoe vaak mijn verlangen om je schreide, en ze weten, hoe lang ik je al heb bemind.
19-03-2013, 07:46
Geschreven door André
18-03-2013
Liefdeliederen 2. Annie Salomons
Alle dingen in de kamer, staan rond mij te verlangen, de bleke najaarslucht, is op de spiegel uitgehangen.
De vazen tasten in het rond, met hun zoekarmen lange, de klok schort met schrille klank, of hij voortjaagt in angstig bangen.
En mijn ogen, mijn mond, droog van dorst, zijn gans in de kamer gevangen, zwaar drukt op mijn hijgende borst, verlangen, verlangen, verlangen.
18-03-2013, 09:51
Geschreven door André
Liefdeliederen 1. Annie Salomons
Nu vallen de bladeren wel overal, maar ik wil niet wenen, mijn lief, om de wenende bladerval.
En als kaal staan de bomen in de nacht, wanhopig de armen, ten hemel strekkend, als een zwijgende klacht, zucht dan niet, mijn lief, dat jouw wintertijd, jij zult zijn alleen, als de bomen in barre verlatenheid.
Zie, mijn lief, in mijn schoot, bloeien de bloemen rood, in mijn haar, om mijn hals, aan mijn armen bloot, heel mijn lijf is versierd met een vlammend rood.
En die bloemen, mijn lief, zullen niet vergaan, en dat rood zal je ogen nooit droef doen staan, dat zal voor jou lichten en laaien en branden, als een storm van vuur over heidelanden.
Laat de vlammen over ons heenslaan, in brand van rood, mijn lief, zal ons leven vergaan.
1904
Anna Maria Francisca Salomons. Rotterdam 1885- Den Haag 1980. Na het behalen van het H.B.S. diploma (middelbaar onderwijs) studeert zij Nederlandse letteren aan de universiteiten van Leiden en van Utrecht. In 1924 huwt zij met de jurist Henri Van Wageningen. Voor het huwelijk bekeert Henri Van Wageningen zich uit overtuiging tot het katholieke geloof. Hun huwelijk is zeer gelukkig. Na een verblijf van 3 jaar in Nederlands Indië (Het huis in de hitte), keren zij terug naar Nederland. Van Wageningen wordt rechter in Den Haag. Annie Saloms is en dichteres en romanschrijfster. Zij is lid van de Vereniging Van Letterkundigen en schrijft over de bewustwording van de vrouw. Zij heeft 2 boeken geschreven over de dichters en schrijvers die zij gekend heeft. En zij schreef ook onder de naam Ada Gerlo.
18-03-2013, 07:42
Geschreven door André
17-03-2013
Pasen in oude prenten.
Prenten uit grootmoeders tijd. Zo mooi.
17-03-2013, 12:01
Geschreven door André
De kerstroos. Marie Cremers
Een zilveren kerstroos staat te bloeien voor mijn raam, met groene bladeren zo streng als zwaarden, in ernstige eenvoud scholen bloemen saam.
Ontelbare knoppen zijn aan het opengaan, zijn recht en slecht gerezen uit de aarde, die toegedekt is door groen, wollig mos.
Achter de ruiten glanst het bruine bos, waartegen zilvergoud de zuivere bloemen.
Ik ben gelukkig en ik voel een grote vrede, die reine blijdschap deelt zich aan mijn kamer mede, en ik kan niet hervinden wat mij eens vervaarde.
1917
17-03-2013, 10:10
Geschreven door André
Verzen 7. Marie Cremers
Ik dacht dat mijn leven ten einde liep, totdat een nieuwe stem mij riep, uit de roerloze droom waarin ik sliep.
De rozen lachten, de doornen staken, het was vreugde en pijn die mij deed ontwaken.
Toen zag ik een nieuwe horizon, die ik levend en strijdend bereiken kon, en als het paard dat voelt de sporen, drijft mij, liefdes wrede doornen.
17-03-2013, 08:22
Geschreven door André
16-03-2013
Verzen 6. Marie Cremers
De groet
Lichtende ogen die groeten van ver, als een heldere bloem en een vriendelijke ster, in u is pijnen noch schrijnen.
Blijdschap is in u glanzend strelen, als van een verre vogel het blinkend kwelen, en vrede blijft na u verdwijnen.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nu vlamt mijn ziel, de tegenstrijdigheden zijn opgebrand, tot een withelle gloed.
Verlangen, angst en vreugd, zo smartelijk geleden, zijn in een onbegrensd, vollevend zijn, vergleden, waarin het leven zelf zijn onrust spiegelen doet, in lichtelaaie rust, die het al omvat, wat ik doorleefde en heb liefgehad.
16-03-2013, 09:51
Geschreven door André
Verzen 5. Marie Cremers
In mij groeit het onbekende leven, tot de nieuwe droom die ik verwacht, onrust is in mij, en vrees en beven, vage vormen dolen door mijn nacht.
Wat het leven in mij heeft begraven, wil zijn bloesem brengen tot het licht, mocht ik stil en vol geduld verdragen, het warre duister tot voor glans het zwicht.
O mijn God, ik wankel als een blinde, tot ik uw Gezicht zal wedervinden.
16-03-2013, 07:59
Geschreven door André
15-03-2013
Verzen 4. Marie Cremers
Witte rozen
Uw witte rozen glanzen zacht als fijn ivoor, terwijl de kaarsen naast hen roerloos branden, het is mijn ziel als schreed ik een kathedraal door, waar de gebeden ruisen als een offerande.
Zo is de heilige dood als alles zwijgt, in glimlach vol geheim en huivervolle vrede, wees stil, bedenk niet dat het duister zijgt, wanneer de kaarsen uitgebrand zijn.
Stil, zij branden heden.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Soms is het leven een wilde schrik, Soms is het een wijd verwonderen.
15-03-2013, 10:34
Geschreven door André
Verzen 3. Marie Cremers
Als mij het ogenblik niets geeft, leef ik in toekomst of verleden, maar wanneer in mijn ziel de ontroering beeft, straalt zegevierend het heden.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ik ben zo moe, zo vermoeid, het leven is een woord, en wat eens schoon was, sleept een volgend ogenblik weer voort, in zijn medogenloze schrijden.
Het leven laat ontbloeien, wat het heeft vernield, omdat verandering het zijn bezielt, en dromen redden ten alle tijde.
15-03-2013, 08:13
Geschreven door André
14-03-2013
Verzen 2. Marie Cremers
Ik weet wel, ik wil en ik moet ook mezelf zijn, maar vergeet niet ons groeiend veranderen, strijd is er met alles om ons heen, en niet altijd is het ja of neen, te warren uit elkanderen.
Alleen als het volle leven mij stuwt, en onweerstaanbaar mijn krachten duwt, ben ik vrij van gedachten en twijfel, dan heeft het leven zelf mij bevrijd, en ik voel absolute zekerheid, zonder één twijfel.
14-03-2013, 10:29
Geschreven door André
Verzen 1. Marie Cremers
Denk niet dat ik mezelf verlies, al schijn ik telkens bedolven, door levensstromen die ik niet kies, maar die mij slaan met hun golven.
Ik schijn verbijsterd, maar blijf sereen, want mij draagt een vast geloven, een luchtig hart vecht door alles zich heen, en drijft toch immer weer boven.
Wat ik niet kan begrijpen is nog niet voor mij, en ik schud het af als water, maar wat duikend ik vond, dat maakt mij blij, al weet ik zijn waarde pas later.
1916
14-03-2013, 08:38
Geschreven door André
13-03-2013
Liederen 8. Marie Cremers
Uit de chaos der hartstochten voel ik mij stijgen, tot de puur kristallijnen verhelderdheid, zoals glanzende herfst stijgt uit moe zomerzwijgen, stralende en klaar, victorieus en bevrijd.
Zal ik nu plukken, na zoveel zorgens, de geurige vruchten, zo smartelijk verbeid? Dauwig en rein zijn de zonnige morgens, van een juwelige heerlijkheid.
Anders is het najaar dat ik mij verbeeld heb, toen het nog voorjaar was in mijn ziel, en van de vreugden waarmee ik gespeeld heb, is er niet één die mijn hart niet ontviel.
Maar in de spiegel der contemplatie, die de herfst in de opalige luchten houdt, wenken zij weer met een diepere gratie, schoner, en even innig vertrouwd.
Niets is verloren, het is anders geworden, om op te staan tot een nieuw gezicht, vruchten zijn bloesems die eenmaal verdorden, verwoest en gerijpt door het eeuwige licht.
13-03-2013, 09:55
Geschreven door André
Liederen 7. Marie Cremers
De lucht is grauw en het groen is hard, de dingen kijken leeg en verstard, zonder ontroering of luister, er is geen licht en geen duister.
Grauw zijn de wegen en soor is mijn ziel, ik wou dat een kletterende regen viel, of dat de bomen zwiepten, totdat zij piepten.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Mijn leven was dat als van de harde aloë, vol bitterheid, maar ook vol taaie sterkte, ik groeide jaar op jaar en teerheid groeide mee, die niemand merkte.
Toen anderen jeugdig bloeiden, stond ik leeg in een eenzaam land, maar in mijn hart lag de kiem van verborgen schoonheid, o mocht ik bloeien als de vreemde aloë plant, die, stervend, in een wondere bloem haar hart ten toon spreidt.
13-03-2013, 08:08
Geschreven door André
12-03-2013
Liederen 6. Marie Cremers
Ik heb mijn leven overgeven, ik wil niets meer zijn, ik trek mij terug uit de jagende wereld, in de stille woestijn.
Ik heb roem begeerd en niet gevonden, wat zocht ik dan eigen eer? Ik weet dat mijn handen zijn gebonden, maar ik weet ook wie ze houdt.
Nu bloeit mijn leven uit dieper gronden, waarin de wereld niet schouwt.
12-03-2013, 10:24
Geschreven door André
Liederen 5. Marie Cremers
Zo heb ik dan mijn beden omgekeerd, mijn ziel trekt zich terug in eigen wezen, voorzichtigheid heeft het leven mij geleerd, in plaats van durven, leerde ik vrezen.
Maar vrezend leerde ik durven moedig zijn, ik daag het leven uit, ijskoud en rein.
Ik voel de hagel op mijn aangezicht, de stormen gieren en de bomen zuchten, ik sluit als in gebed mijn ogen dicht, wie niets verliezen kan, heeft niets te duchten.
12-03-2013, 09:12
Geschreven door André
11-03-2013
Liederen 4. Marie Cremers
Gebonden ben ik, plaats en tijd zijn als een keten, overal grenzen, gedachtevluchten zo fier uitgevlogen, strijken weer neer met hun vermoeide ogen.
Niet berusten kunnen mijn vurige wensen, o gesloten poorten, alleen in dromen, zijn alle dammen weggenomen.
En niets meer dat mij scheidt, van hen die mijn ziel belijdt.
Wanneer mag ik geven mijns hartens schat, aan hen die ik altijd heb liefgehad, maar die de kansen van het vreemde leven, uit mijn eigen banen hebben gedreven?
Ik klop, ik klop, is er niemand binnen? luister, ik wil mijn verhaal beginnen, van twijfelen, dwalen en ijdelheden, die mijn ziel verduisterden, lang geleden.
Nu zijn alle sluiers weggedaan, als een simpel kind kom ik voor je staan, als een zuivere vlam van ondoofbaar vuur, en dit is eeuwigheids uur.
Maar de lach sterft op mijn gezicht, en de hemeldeur blijft dicht.
11-03-2013, 10:15
Geschreven door André
Liederen 3. Marie Cremers
Herfstdroom
Mijn lippen zijn verzegeld, stom en blind en doof, ga ik alleen mijn stille, bleke paden.
Ik ga in treurnis, maar in vroom geloof, dat gij het raadsel van mijn ziel zult raden.
Ik weet dat gij mij niet verstoten zult, ik ben deemoedig, arm en broos, ik ben geheiligd door gedwee geduld, en heb de glimlach van een najaarsroos.
11-03-2013, 07:51
Geschreven door André
10-03-2013
Liederen 2. Marie Cremers
Laren
Ik mag wel die regenzomers, als de wind door de lovers suist, en door de toppen der bomen, een ernstig lied verruist.
En ik denk aan mijn kinderjaren, in de tuin van Groenendaal, aan de sparrenstraatweg in Laren, een dorpstuin wat simpel en schraal.
Ik ruik weer de vochtige aarde, en de floxengeur langs het pad, en de appeltjes die ik bewaarde, en in mijn bozelaar had.
En de duizendschone kleurig, als een poppenjurk zo bont, verregend maar toch nog fleurig, lachten mij toe van op de grond.
Maar het meest, in het winderige ruisen, aan de punt van de dorpse tuin, hield ik van het bomensuizen, waar zij bogen, kruin op kruin.
Aan de punt van de dorpse tuin, verloren in het machtige windgeluid, stond een peinzend kind te horen, naar het lied van de eeuwigheid.
10-03-2013, 10:16
Geschreven door André
Liederen 1. Marie Cremers
Iedere dag een ander lied, wil ik zingen, vrij en eenzaam, in de droom wordt mij gemeenzaam, alles wat mijn geest beziet.
Altijd nieuwe avonturen, altijd nieuwe schoonheidsvuren, vind ik zwervend. En ik schrijd, in de brandende eeuwigheid.
Van de stormen in de stilte, en van zoetheid in de zilte bitterheid, van 's werleds nood, leven, kom, uw naam is groot.
10-03-2013, 08:51
Geschreven door André
09-03-2013
Tijd waarin ik leef. Marie Cremers
Tijd, waarin ik leef, vol van lelijkheid, zonder piëteit, of bescheidenheid.
Die niets spaart en niets ontziet, die maar krijst en schettert, schel en vals trompettert, helemaal er naast.
Wanneer ben jij eindelijk, moe en uitgeraast?
Tijd, waarin ik leef, vol van tragisch schoon, uit verloren tijden, met in het hart de droom, van een nieuw verblijden.
Ongedeerd door blinde hoon, kiemen ongezien de zaden, en het nieuwe leven, in zijn glanzend opwaarts streven, doet zich raden.
09-03-2013, 09:47
Geschreven door André
Het oude huis. Marie Cremers
De Amerikaanse notebomen, met hun stammen als pilaren, staan nog voor het huis te dromen, en hun bladeren als varen, ruisen in de koele wind.
Aan hun voet de rozestruiken, witte roosjes die bitter ruiken, als je aan boerderijen vindt.
Ach, zij waren ens voor mij, en nu ga ik vreemd voorbij, wie plukt nu jasmijnen? witte zilverreinen?
Als een diamanten pracht, blonken zij in de zomernacht, en hun weelderige geuren, zweefden in open ramen en deuren.
Aan het einde van het pad, lag het huis zo veilig, dat 's avonds lichtschijn straalde.
Home sweet home, jij haalde dieper adem, het was zo trouw, dat jij het vlug bereiken zou, nu gaan anderen langs het pad, dat ik dertien jaar betrad.
Kamertje, als een vogelnest onder het schuine dak, met het raam tot op de grond, waar de oude beuk voor stond, wie slaapt in je schemerlicht?
Zachte, groene dromen, van de stille bomen, deden er mijn ogen dicht, wie ziet nu hun twijgen, licht en statig nijgen?
09-03-2013, 07:52
Geschreven door André
08-03-2013
Drente. Marie Cremers
Ik droom van bloemen, in de wind geboren, ver van de wereld in haar pijnigend gerucht, die in de schrale bries de vreemde liederen horen, waarin verlangen schoonheid huiverend zucht.
Hun hoofden beven op de grote ademtochten, die hen beroeren, eeuwig onvoldaan, wel staan zij in de aarde, die hun wortels zochten, maar dromen van vergaan.
De bossen ruisen en de bloemen nijgen, een verre vogel schreeuwt over de grote hei, een huivering ritselt door bloemen en twijgen, de rusteloze wind waart blind aan hen voorbij.
08-03-2013, 10:26
Geschreven door André
Wat wil ik zijn? Marie Cremers
Wat wil ik zijn? Niets dan een hart, dat luistert naar iedere harteklop in al wat leeft, dat niets ontgaat in wat daar zwijgt of fluistert, of liegt, wijl het voor eigen waarheid beeft.
Ik luister, luister, stil en zelfverloren, tot ik een klare spiegel ben voor elk bestaan, wiens effen oppervlakte niets kan storen, hoe felbewogen ook de levensgolven gaan.
Tot ik de zang geleerd heb van het Ene leven, die ééne harteslag van heerlijkheid en pijn, tot ik dat ééne akkoord kan wedergeven, waar vreugde en smarten een verrukking zijn.
Tot ik zal staan te midden van de wereld, en toch kan keren tot haar verste grens, tot Liefde in Alverstaan, mijn wezen heeft doorpereld, voer mij tot goddelijkheid, maar laat mij levend mens.
08-03-2013, 08:50
Geschreven door André
07-03-2013
Flitsen. Marie Cremers
Ik ken niets anders dan mijn aardse land, waardoor van tijd tot tijd de bliksemschichten, van andere sferen aan de overkant, mij verontrusten met hun felle lichten,
Dan wijkt de sluier voor een korte wijl, Dan wordt één ogenblik mijn horizon doorspleten, dan lichten alle dingen, hel en ijl, mar weldra lacht weer de aarde, en ik ben de glans vergeten.
07-03-2013, 12:06
Geschreven door André
Fleurs de mal. Marie Cremers
God kent mijn liefde, diep als de vulkanen, zijn zijn goed, zijn zij kwaad? Hij schiep ze, dat is al, Hij is in bloemen en in orkanen, duister en licht is Zijn spel in het heelal.
Eindeloos verscheiden zijn Zijn vormen, lelijk en schoon, geweldig en teer, schitterende vogels, afzichtelijke wormen, hebben hun plaats en hun eigen sfeer.
Kwalijk riekende keizerskronen, met parels als tranen in het sombere hart, naast onschuldige anemonen, heldere vreugde naast duistere smart.
Stekelige distels, zij geven geen geuren, toch zijn zij mij lief, als anjer en roos, en moest ik kiezen, het kon wel gebeuren, dat ik de helse bloemen verkoos.
O geef mij een zending in schachten en poelen, Gods liefde in mij is een vuurkolom, ik zal de smart en de vuilheid niet voelen, God is mijn licht en mijn heiligdom.
Zolang ik een kinderlach kan onthouden, Zolang ik de geur weet van lelie en thijm, Zolang zal nimmer mijn ziel verouden, zal zelfs de hel mij niet lichteloos zijn.
Liever dan alle hemelse lichten, Liever dan glorie en majesteit, is mij één glimlach op woeste gezichten, een traan van ontroering door een duivel geschreid.
07-03-2013, 08:50
Geschreven door André
06-03-2013
Purperen tulpen. Marie Cremers
O laat mij die dode bloemen niet zien, begraaf ze met zachte handen, hun hart is blauwig gebroken, hun oog is rouwig geloken.
Zij zijn verwrongen in stervensnood, verwoest en geschonden door heftige dood, bedek, o bedek hun schande.
06-03-2013, 11:50
Geschreven door André
De vergoeding. Marie Cremers
1. Als kind was ik al zwak en zal wel lijden tot het einde, mijn peinzen zweefden ver van aardes vaste grond, ik moest vergeten het lichaam dat mij pijnde, in de ijle schoonheid die ik om mij vond.
Toch is voor een gevangene het leven meer begeerlijk, die uitziet over zee en het wijde land, dan voor wie vrij zich roert, en in een heerlijk vergeten, het leven buigt met eigen vaste hand.
Wat schoon was heb ik liefgehad in smartelijk begeren, opstandig heb ik het in wilde waan gerukt, aan het dorstig hart, dat eenzaam zich moest keren, van het ongewonnen schoon, dat het had verrrukt.
Toen is een stilte in mijn ziel gezegen, glanzende dromen kwamen met verklaard gezicht, van het leven zelf heb ik de droom gekregen, en ik berustte, en zag weer het licht.
En liever dan voorheen is mij de schone aarde, mijn handen rukken niet meer aan wat mij bekoort, er is een andere schat die zij voor mij bewaarde, een schat die leven zal in lijn en kleur en woord.
2. Er is een ritus achter alle leven, geen enkele schoonheid komt onvoorbereid, in heilige wetten staat de wraak geschreven, van het lot voor elk die grenzen overschrijdt.
3. Het is niet altijd sabbath, ik moet werken, want God gedoogt niet dat wij ledig zijn, ik moet mijn ziel aan frisse arbeid sterken, het leven stroomt, wat stilstaat wordt venijn.
Wij leven in een groot geheel, en geen gebeuren, komt op ons wenken, slechts het leven weet, boven ons reinste bidden en heiligst denken, wat ons te zijner tijd het lot wilt schenken.
En niemand kent de smid die alles smeedt, wij leren stil zijn en gehoorzaam wezen, wij leren wachten in ons ongeduld.
wij leren rustig zijn in het vurigst smachten, wij leerden wenen tot wij schoner lachten, en weten dat het lot zichzelf vervult.
4. Verwijt mij niet dat ik te hoog wil grijpen, verlangen rust niet en mijn wil is sterk, ik neem geen woord terug, ik moet slechts rijpen, en dagelijks bouw ik aan mijn levenswerk.
Er is een macht in mij die iedere boei wil breken, Er is een kracht in mij die voortschiet onvervaard, en van mij vallen zwakheid en gebreken, als van een bevrijde ziel de laatste korrel aard.
5. Loop niet te koop met je hemelse gaven, berg ze bescheiden, wees nederig en wijs, wie kostbaar zaad heeft, hij moet het begraven, vrezend het kweken met zwoegen en slaven, of het mocht bloeien in Gods paradijs.
6. Alles leeft van verlangen, zonder verlangen geen groei, zonder verlangen geen zangen, zonder verlangen geen bloei.
De hel verlangt naar de hemel, de hemel verlangt nnar de hel, en op aarde is het gewemel, van beider tussenspel.
7. Als een lamme vogel, gekooid en gevangen, ben ik gevangen in stof en in tijd, in mij blijft kermen het immense verlangen, naar eindloze, strandloze, barre eeuwigheid.
06-03-2013, 07:30
Geschreven door André
05-03-2013
Elysium. Marie Cremers
Hier is te niet gedaan, de kleine mensenwaan, van hoogmoed en benijden.
Hier is van ieder wat een ander eigen is, het is eenvoudig maar het schijnt geheimenis, hier is een mateloos verblijden.
Elysium of Elysesche velden, is in de antieke oudheid een plaats waar de uitverkoren van de goden, zoals dichters en denkers, worden opgenomen, zonder te sterven, om eeuwig gelukkig te zijn.
05-03-2013, 13:19
Geschreven door André
Gevallen strijders. Marie Cremers
1. Bijna iets prachtigs en toch mislukt, Bijna volgroeid maar toch niet geplukt, is de bloem van mijn leven.
Bijna benaderde ik de stralende ster, was ik te zwak of was het te ver? was het te stout mijn streven?
Bijna, bijna, ontzettend woord, bijna gewonnen maar voor de poort, neergezegen, verloren.
Bijna de kroon des levens gehaald, en veroverd en toch gefaald, geroepen maar niet verkoren.
Hoevelen vallen zo ongenoemd, onbekend en onberoemd, voor hun vanen?
Hoevelen sneuvelen koortsig en mat, in gure wind en in regen nat, voor hun wanen?
Bid voor de strijders, wien het zwaard ontviel, bid voor de lijders hun eenzame ziel, beveel hen in Gods genade.
2. Mijn wil is ongebroken, en ik sta rechtop, wel ben ik zwak, maar mij zijn het momenten.
Lang lig ik machteloos, maar richt mij toch weer op, en ogenblikken worden monumenten.
3. Voorbij zijn de tochten, voorbij is het wagen, mijn jeugd is uit, en mijn kracht vergaan.
Mijn hart is zo fris als in de oude dagen, slechts het lijf kan de strijd niet meer bestaan, er is zoveel ongedaan gebleven.
Het is mij of ik nu pas begon, met zoveel meer inzicht in het leven, en zoveel meer rust die ik langzaam won.
Ik ben als een tronk die is afgehouwen, wel botten loten uit de oude stam, maar zijn top steekt niet in de hoge blauwen luchten, de kroon die het lot hem nam.
Ja, nu ben ik als één van die knoestige bomen, die wel in oude dorpen staan, waarin de vogels slapen komen, en de mensen zien hem van uit hun raam.
Als een kameraad die heeft geleden, maar de humor bewaarde, goedig als zij, hij heeft zijn bescheiden plekje op aarde, maar de oude dromen blijven hem bij.
05-03-2013, 00:03
Geschreven door André
04-03-2013
Lindeliedje. Marie Cremers
De linde geurt haar eeuwige droom, de zomer is wel gekomen, maar in mij hart is het moe en loom, en mijn kracht is mij weggenomen.
De linde geurt als een innigheid, die zichzelf verteert in het eigen hart, en haar bescheiden aanminnigheid, glimlacht in stervenssmart.
De lindegeur hangt stil en vroom, in mijn kamertje, nu komt de nacht, en om mij weeft de lindedroom, zijn glimlach zonder praal of pracht.
04-03-2013, 12:28
Geschreven door André
Wilde bloemen. Marie Cremers
O, zeg niet dat de wilde bloemen moeten wijken, voor fijner soorten door cultuur gebracht, ik heb ze lief, want zij zijn mijn gelijken, zij zijn zo fris, zo zonder praal en pracht.
Ik kan genieten in gekweekte tuinen, maar laat mij liever het ruime, open veld, geef mij de geur van hei, en zilte duinen, waar vrijheid waait, en waar geen band mij knelt.
De wijde wereld geeft mij altijd andere wegen, met wouden, stromen, ongekunsteld vrij, ja, met de open weg van zon en regen, bewaart iets wilds, voor mij.
1874 Amsterdam-1960 Bussem Marie (Elisabeth) Cremers was een zeer verdienstelijke kunstenares. Zij schilderde en schreef gedichten. In de zomer verbleef zij in het schildersdorp Nunspeet. Zij zegt niets anders dan wat zij voelt, en zij zegt het met een kinderlijke onmiddellijkheid. Dat gevoel komt uit een diepere bron dan de oppervlakkigheid van onze gezellige samenleving.
04-03-2013, 10:39
Geschreven door André
03-03-2013
Oude prenten van Brugge 7
Brugge zo mooi.
03-03-2013, 12:37
Geschreven door André
Lied4. Käthe Mussche
Zingt de wakkere vogel, een merel, door de ochtend haar gouden geluid, dan blinkt de blanke, en broze perel van de dauw, naar nieuwe dagen.
Ach, de zoele zonnevlagen, slaan mij niet tot blijde bruid, want uw vlugge voeten trokken, dolend door de grote tijd.
Enkel bleef mij vergezellen, het drukke wensen, aan mijn eenzaamheid hingen waaiend vele vanen, van gulden glans hoog in de lucht.
Troosteloos troosten mij de wanen, dat verheugend gij zult keren, als in het voorjaar wiegelend teer, bloemen verkonden de komst van vrucht.
Waken, wachten, wijl de vuren, vlammend overwinnen het hopend land, schragen mij geen stralende uren, wijl gij zwerft aan het vreemde strand.
Zingen wakkere vogelkelen, door de ochtend hun gouden geluid, ik voel mij als een zangster zonder vedel en, zonder lach en lied en luit.
Zwerver, gij in verten ver en vaag, die het driftig leven jaagt, weet dat het hart al kranker klaagt, nachttijd derft de trouwe sterren.
03-03-2013, 10:07
Geschreven door André
Lied3. Käthe Mussche
Straks zal de herfst zijn heir van winden zenden, die roerig stormen over het heideland, en leeg zal de lucht zijn van felle brand, een spel der stralen die naar de zomer renden.
Stoeiziek tal van kinderen, schoon in het wenden en keren, dansend luchtig hand aan hand.
Maar fel gevangen in der noden band, zijt gij één van de povere en vege krijgersbenden, voor laf begeren offert gij uw bloed, een lieve leus leidt u tot een norse dood.
En machteloos stapt gij in die stomme stoet, als één, wiens hoop geen kleine blijheid bood, straks zult gij vallen, vragend aan een genoot mij te schrijven, gevend uw laatste groet.
03-03-2013, 07:16
Geschreven door André
02-03-2013
Lied2. Käthe Mussche
De tedere bries ruist door de recht gerezen dennen, het groenend lover van de ranke berken blinkt, maar ach, mijn immer hunkerend hart kan moeilijk wennen, aan regerend leed, nu de aarde misschien uw leven drinkt,
De lucht is blauw, de kinderrappe wolken rennen, wijl nodend het roepen van de luide koekoek klinkt, maar zal ik één keer uw sterke stem herkennen, omdat gij allicht als wankelende boom ten bodem zinkt?
De zomer lokt lijk een vleiende fluit, die nijver fluitspeelt bij blijde bomen en struwelen, de dag is vol van een schaterend lied en orgelend kwelen, wijl het zoete licht de gouden vreugd bemint van fruit.
Doch gij zijt ver van mij, gelijk een stil beweende dode, maar ik wacht u, en bevecht de bent van duistere noden.
02-03-2013, 10:17
Geschreven door André
Lied1. Käthe Mussche
Gij zijt gegaan toen het feestelijk zomerleven bloeide, en het heipad zilverig tussen de jonge struiken lag, een dartele wind bracht ruisen in de wijde dag, die tot de verre kimmen, bronzend brandde en gloeide.
Maar schoon kindblij de bries met bolle bladeren stoeide, en rijk verklaard mijn oog de ruime wereld zag, wijl vol van tedere glans de grote hemel vloeide, ten dode deerde het wakkere leed en lied en lach.
Wel zwirrelt rank de zwaluw rond mijn stille woning, maar leus en valse waan dreef u ten wrede krijg, wel fluit de merel puur bij tak en broze twijg, en draagt de bij van bloem tot bloem de geurende honing.
Wilde wapenen zie ik schennensgraag geheven, ach brekend, bede en vraag ten spijt, uw lieve leven.
Tot een verre krijger. 1918
02-03-2013, 07:46
Geschreven door André
01-03-2013
Het goed getijde. Käthe Mussche
O, tederheid van kleur bij lucht en land, O, windestreling door het groenend kruid, een ranke vogel lokt zijn jonge bruid, nu de aarde geurt en gloeit en vlammend brandt.
O, windestreling door het groenend kruid, en berken recht in rij, als een gelid, dat in de goede zonneschijn blijde bidt, nu geen winter meer, wild de takken muit.
Een ranke vogel lokt zijn jonge bruid, en vindt al zoekend het zuiver liefdelied, dat als een parelend water vloeit en vliet, of als een klare klok door de uren luidt.
Zie, de aarde gloeit en bloeit, en vlammend brandt, deze wijde wereld als een feest van glans, dat noodt tot lichte wijs en lichte dans, wars van barse boei en felle band.
01-03-2013, 09:39
Geschreven door André
Plotselinge herfststorm. Käthe Mussche
Hoe bont en blij gespikkeld thans, de rosse kruinen der bomen, dromend in de stille schaduw der tuinen, die zwijgen, nu het avondt.
De broze lovers rillen, wanneer de winden zuchten, terwijl vlammen rafelen in de schemervale luchten, als kleurig kleed gehavend.
Het dwarrelt rood, het dwarrelt geel, de bladeren stuiven als vlinders licht, als bloemen of als gouden duiven, rap wiekend hier en ginder.
De stilte sterft, de norse vlagen vallen bruisend op rosse kruinen, en de ochtend tuimelt ruisend, het laatste blad, het is winter.
