Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
31-03-2013
Zalig Paasfeest
Zalig Paasfeest. Zalig Paasfeest. Zalig Paasfeest. Zalig Paasfeest. Pasen is het feest van de overwinning van het goede op het slechte. En de paasklokken komen nu terug uit Rome met allemaal paaseieren. Maar de warmte heeft nog niet gewonnen van het vriesweer. Als de klokken maar niet bevriezen. Anders krijgen wij niets. Misschien vliegen zij wel door naar warmere streken?
Feesten doen wij toch.xxxxxxxxxx
31-03-2013, 08:32
Geschreven door André
Voor al die jaren. Annie Salomons
Voor al de jaren dank ik u, dat gij mij verre, waart nabij, dat liefde, die vogel vreemd en schuw, was zwevend tussen u en mij, Voor al die jaren dank ik u.
Voor duizend nachten schone droom, die nimmer een vervulling vond, en die ik genoot met dieper schroom, dan de enkele kussen van uw mond, uw droeve, donkere mond.
Nu, aan de drempel van een rijk, waar nieuw, waar tastbaar heil mij wacht, heb ik plots zo fel aan u gedacht, dat ik voor de werkelijkheid bezwijk,
Uw verre handen, sterk en zacht, waar vind ik hun gelijk, na zoveel jaren over u verdroomd, verdicht in mijmerij, lijkt waarheid slechts een waanbeeld nu, laat ooit herinnering mij vrij?
Hoe dank ik u, hoe vloek ik u, voor al die jaren?
31-03-2013, 08:31
Geschreven door André
Weemoed. Annie Salomons.
Ken je de weemoed die komt binnensluipen, zacht, sleepvoetend, naderend mijn bed, als maanlicht valt blekend door mijn venster, de dingen staan al dan zo vreemd belicht, en het is heel stil, zo stil, dat, als ik adem, ik hoor mijn lakens even schuivend kraken, de hele wereld ligt stil en maanwit, maar in mij brandende jeugd en fel verlangen?
Ken je de weemoed die als een kil dier, als gladgehuidde slang mij komt omkronkelen, op schitterdagen vol brutale zon, die alles slaat met zij scherpgouden roeden, op dagen als het drukke leven ratelend, een fel gekleurd rad voor mijn ogen draait, als mensen lachen, gillen, schreeuwen, stampen, tot ik mij eigen hartstem niet meer hoor, maar willoos als een pop wordt rondgezeuld, om het ratelend rad met schelle zonneschichten?
En ken je ook de starre weemoedsangst, wanneer de huiverstille maannacht , langzaam gaat wijken voor de zonnedag, die mij zal slaan met zijn brutharde leven, en de wanhopigwilde weemoedsmart, als het vlammend dagoog weer zacht weer dicht gaat vallen, als het martelend dagleven matter wordt, en de zoele, lange angstigstille nacht, mij trekt in haar verlammende weke armen?
31-03-2013, 08:30
Geschreven door André
30-03-2013
Sappho 1. Annie Salomons
Ik weet niets dan deze ene zang, van het hart dat zocht, en nimmer vond, en van een altijd droeve mond, die dorstte, heel het leven lang.
Ik weet alleen dit ene lied, van trouw, die leeg en bitter is, van schrille vreugd en staag gemis, en onvrede, martelend als verdriet.
Mijn stem was jong en sterk, en stout, zong zich de grootste wereld in, mijn hart werd moe, mijn hart werd oud, en zingt nog als in het eerste begin.
Ik zocht de liefde in het stille dal, op steile bergen, in het feestelijk groen, ik zocht de liefde overal, en derf nog steeds haar zuivere zoen.
30-03-2013, 07:40
Geschreven door André
Sappho 2. Annie Salomons
Wel menigmaal ontbond ik mijn haar, en rustte op een sterke arm, en menig biddend lippenpaar, kustte mijn vermoeide voeten warm.
Maar toch, zoals een dromerig kind, zijn spel verlaat, wijl iets hem trekt, en in de wrede lentewind, de handen tot de sterren rekt.
Zo bleef bij hartstochts snelste stroom, het verlangend hart mij droef gezind, en het wacht zijn verre sterrendroom, verdrietig als een eenzaam kind.
Ik ken alleen deze ene zang, van het hart, dat zocht en nimmer vond, en van een moe gekuste mond, die dorsten bleef, haar leven lang.
Sappho is een dichteres uit het oude Griekenland. Zij schrijft voornamelijk lyrische poëzie. Het zijn liederen gezongen met begeleiding van een lier. Zij bezingt de vrouwelijke wereld, omgang met meisjes, muziek, liefde en natuur. Zij richt een kostschool op voor meisjes. De opleiding bestaat uit muziek, dans, poëzie en houden van de natuur. Annie Salomons heeft enkele van haar gedichten vertaald.
30-03-2013, 07:38
Geschreven door André
29-03-2013
Martha 1. Annie Salomons
Nog altijd zijn in zoele zomernachten, de sterren even mooi en even ver, maar wie zich dwong geen wonder meer te wachten, en vlijtig door de dagen heen te jachten, schrikt bijna als zij opziet naar een ster.
Genade komt ons hart geregeld zoeken, maar ons vervult het eten van de dag, een linnenkast vol stapels nette doeken, kwam in de plaats van rijen verzenboeken, In plaats van tranen een correcte lach.
Er is een lange rij van zo verdwaalden, door alle eeuwen in de dood gegaan, wie linzen met zijn hoogste recht betaalde, wie als leraar sprak en in aandacht faalde, hebben gelijkerwijs als ik misdaan.
Hoe moet ik eenmaal voor Uw troon verschijnen, zo dom bekrompen en zo wel doorvoed, stralende God hoog boven serafijnen, doordring mijn starheid met Uw milde gloed, En, als het niet anders kan, schroei mij met pijnen, maar breek mijn dorheid en verhef mijn moed.
29-03-2013, 08:58
Geschreven door André
Martha 2. Annie Salomons
Ik maak mij angstig, dat mijn hart verschrompelt, doordat ik te veel halfheid heb aanvaard, hoe heb ik mij eens in zaligheid gedompeld, hoe heeft de wanhoop mij eens overrompeld, en nu werd enkel comfort, mij wat waard.
De jaren der opstandigheid vergingen, ik werd verstandig, en ook wat gezet, maar ik verloor gelijk mijn jubbelend zingen, om onbereikbaar schoon gedroomde dingen, ik bond mijn wensen naar de wereldwet.
Wie is er armer dan de gerangeerde, Wie leeft benepener dan in nette kring, die om haar tact en matigheid geëerde, die alle wijdheid en alle storms verleerde, en bij wie goede toon de droom verving?
O God, die zelfs een moordenaar hebt vergeven, en uitverkoren een slechte vrouw, erbarm U over mijn verkillend leven, en neig U tot mijn hulpeloos berouw.
Die nooit een arme zondaar wou bedroeven, stel ook mijn povere lauwheid niet te leur, God van verraders, tollenaars en boeven, ontferm U over wie U het meest behoeven, mevrouwen met een keurig interieur.
29-03-2013, 07:12
Geschreven door André
28-03-2013
Oud lied. Annie Salomons
Wie rijdt daar langs de holle brug, en gaat de poort rameien, met jonge, onbuigbaar sterke rug, een mond die afdwingt, fel en stug, maar ogen die vleien, vleien?
Wie roept daar luid met barse klem, ik zal de grendels breken, O wonderlijk verlangde stem, waar hoorde ik hem, hoe droomde ik hem, welk antwoord moet ik spreken?
Ach ridder, sterk tot schoonste strijd, held, die van ver gekomen zijt, wil hier uw krachten sparen.
De jonkvrouw die hier binnen leit, die sliep al duizend jaren, en wie haar ook volhardend zocht, of ziedend om haar liefde vocht, nog niemand, die haar wekken mocht.
28-03-2013, 08:56
Geschreven door André
Voorbij. Annie Salomons
Verleden jaar was je nog niet gekomen, en nu ben je al weer weken weggegaan, het scheen, je zou je leven van mij dromen, en nog geen jaar heb je me na gestaan.
Je kwam als een stormwind, jong en fris en nukkig, je mond was zengend in mijn huiverend haar, en ik borg mijn hoofd zo wonderlijk gelukkig, weg aan je hart, als kenden wij elkaar.
Ik had je lief, maar op je omstuimig vragen, zei wijsheid neen, voordat mijn hart het wist, en strak verborgen heb ik mijn heil gedragen, door lichte nachten en door drukke dagen, mijn droom van liefde nooit door jou gegist.
Ik had je lief, maar zware stugge woorden, kerfden een scheiding tussen jou en mij, neen, het kon niet zijn dat ik je ooit behoorde, dat mijn bleke jeugd jouw opgang stoorde, ik had je lief, maar zei slechts wijze woorden, zo dreef de laatste, lieve waan voorbij.
28-03-2013, 08:54
Geschreven door André
27-03-2013
Herinnering. Annie Salomons
Zoals op zomeravond de matte klacht, van een harmonika door het open raam, bij ons komt dreinen, tot laat in de nacht, blijven wij luisterend aan het venster staan.
Als de zwoele parfum van een vrouwenkleed, die ons walgt, en dat telkens weer, neertrekt ons hoofd naar die bedwelmingssfeer, waarin de geuren wolken, zwaar en heet.
Zo heeft weekarmige herinnering, die gulzig jeugdkracht drinkt en denkensmoed, mij als gevangene in haar omstrengeling.
En of ik mij soms al worstelend haar ontwring, ik weet toch dat ik steeds weer voor haar zwichten moet, zelf hunkerend naar de zoete pijniging.
27-03-2013, 09:17
Geschreven door André
Koorts. Annie Salomons
Mijn lief, waarom heb je zo met me gespeeld, kon je dan niet zien in mijn ogen, dat mijn ziel er in beefde, dat enkel ik leefde, van jouw blikken, die logen, logen?
Ben je dan vals, wat wilde je dan, toen je dwingend me ving in je toverban?
Wou je me breken, of wist je het niet, hoe me zou knagen, alle nachten en alle dagen, verdriet, het verdriet.
Ik lag met wijdopen ogen, en woelde onrustig, als het kindje klein, dat in de nacht niet kan slapen om het angstig zijn, in het donker.
En over me hing gebogen, jouw winnende, willende sfinxenblik, geflonker, dat ik niet kon ontkomen, noch laten.
O jij bent slecht, jij bent vals, weg je arm van mijn hals, je vleiende stem, je ogen, je mond, weg, haten zal ik je, haten.
27-03-2013, 07:07
Geschreven door André
26-03-2013
Arm. Annie Salomons
Wij, die elkaar in dromen minden, buiten de dwang van ruimte en tijd, hoe zullen wij bevrediging vinden, in deze arme werkelijkheid?
Uw hoofd, in mijn arm gedoken, lijkt als een vrucht zo broos en klein, gij houdt uw ogen vroom geloken, kan daar mijn hele wereld zijn?
Er ligt een troost van rustig weten, in uw handen een vaste druk, maanden van hunkering, fel verbeten, heeft rusteloos mij de drang bezeten, naar dit onmogelijke geluk.
Maar, bang en blij tot u gekomen, zoals een kind naar het eerste feest, lijkt liefde's liefste mij ontnomen, gij maakt een einde aan al mijn dromen, ik ben nog nooit zo arm geweest.
26-03-2013, 09:54
Geschreven door André
Aan een vriend 5. Annie Salomons
Wat moet ik doen, om toch je hart te neigen tot mij, die het mijne al geheven houd?
Moet ik mij versieren met veel bloemen, goud en sieraden, of moet ik wachtend zwijgen? En, wijl jij argeloos mij als een kind vertrouwt, tere gedachten tot guirlandes rijgen, tot ik je daarin als gevangen houd?
Moet ik loklachend schijnen doen mijn jeugd, in je moede ogen, die om blijheid vragen, en zo jouw smart verminderen door mijn vreugd?
Of moet mijn blik in jouw blik wederklagen, dat lijden tussen ons zingt als een zachte stem, met tederdroeve klankenrijen en, zo leed lief wordt omdat wij het samen dragen?
Het is immers beide waar, leven is mooi, voor wie jong is en sterk, en toch zo lang en leeg kan het schijnen, niets dan ijdele toon, dat ik heel innig naar God verlang.
En ik kan alles tarten, overstout, en dan weer neerslaan in een treurend zwijgen, als ik maar wist hoe ik je hart kan neigen, tot mij, die het mijne al geheven houd.
26-03-2013, 07:44
Geschreven door André
Aan een vriend 4. Annie Salomons
O, was verlangen maar een felle pijn, die scherp en martelend door mijn leden drong, die al mijn spieren spande en mijn hoofd volstuwde, met heet samendringend bloed.
Die mij deed gillen, dat de stilte brak in honderd splinters, door zo een wild geluid, die mij deed kruipen langs de grond en slaan, mijn handen woest voor mijn eigen kop.
Een pijn zo heftig, dat mijn lijf niets was, dan één plek van knaging, wonde en smart.
Het is niets, verlangen is niets, het doet geen pijn, Het is niets dan leegte.
26-03-2013, 07:42
Geschreven door André
25-03-2013
Aan een vriend 3. Annie Salomons
En elke dag leven wij zo maar voort, wij beiden eenzaam en in droefenis, elke wetend in de ander een arm gemis, aan één die troost, die ons begrijpend hoort.
En elke dag wenen uw ogen zacht, hun weemoed over mijn ogen uit, weemoed vaag schijnend, door de ruwe ruit van scherts, die voelen te verbergen tracht.
Maar 's nachts als alles eerlijk is en stil, dan breekt in snikken mijn schijnkalme wil, dan ween ik woest om het droevig wit gezicht.
Dat ver en eenzaam op het kussen ligt, om het blauwe ogenpaar, dat schreit, diep in de nacht, in barre eenzaamheid.
25-03-2013, 08:52
Geschreven door André
24-03-2013
Aan een vriend 2. Annie Salomons
Hoe zal ik komen langs de verre wegen, tot waar ge woont in teruggetrokkenheid? Geen vriendelijke gedachte zondt gij tegen, die veilig mij door het onbekende leid.
Als hoge wallen om een slot gelegen, omgeven u, uw trots en schuchterheid, met harde monden, die al jaren zwegen, dwingen ze terug, die huiverend naderglijdt.
Maar ik weet de droeve schoonheid van uw woning, waar eenzaam treurend gij uittelt uur na uur, als een onttroonde langvergeten koning.
En ik ga als smekeling rond de hoge muur, steeds zinnend op het mooie wonderwoord, dat zal doen springen de gesloten poorten.
24-03-2013, 09:17
Geschreven door André
Aan een vriend 1. Annie Salomons
Hij is een stil man in het drukke leven, een goed man, ondanks aller zonden loon, om tere zachtheid, voorwerp van veel hoon, hij hij, tot hoger loon, allen vergeven.
Toen liefde binnentrad zijn stille woon, heeft blijverwonderd hij het hoofd geheven, en na het verbleken van een zo korte droom, is hij toch dankbaar weer alleen gebleven.
Nu leeft hij mee met de alledaagse mensen, hij zelf onwerkelijk als een ver visioen, weemoedberusting in zijn stille ogen.
En wijl de sterken zwoegen, hopen, doen, staat hij alleen, schijnzwak, onbewogen, hij de enige overwinnaar van zijn wensen.
24-03-2013, 07:06
Geschreven door André
23-03-2013
Lente emoties 2. Annie Salomons
Laten we lachen nu in het licht, mijn lief, dat ligt om ons beider gezicht, om de lichte, de nieuwe, de blijgouden schijn, waar al werelddingen omhuld nu van zijn.
Dat was er niet, lief, zoveel maanden lang, nu is het weer, o ik ben blij en bang, en ik durf niet te denken, aan wat zal komen, als uitslaan hun vingers, de takken van de bomen.
En de vogels ontwaken uit een lange droom, en ik denk maar alleen aan wat is geleden, aan verleden jaar en nog langer terug, het geluk slaat zo heftig over mijn rug.
Dat ik ril, of is het weemoed eerder, of smart, O de lente doet zwellen, doet barsten mij hart, lief, lief, neem mijn handen in jouw handen, en voel hoe mijn bloed door mijn lijf staat te branden.
23-03-2013, 09:58
Geschreven door André
Lente emoties 1. Annie Salomons
Dit zijn de lome lentedagen, die zwaar op alle leden drukken, de lucht is wolkig, wind met nukken, doet slierebomen buigend klagen.
Dit zijn de lome lentedagen, die kil en zoel ons vreemd bewegen, al is herinnering, mooie, vage, ons hart is overvol en lege.
Toch lege breiden wij de armen, en zoeken lome lentedagen, zo droeve, blije, kille, warme, zij brengen weemoed niet te dragen.
23-03-2013, 07:10
Geschreven door André
22-03-2013
Van lang geleden liefde 2. Annie Salomons
Een koude vriesdag, weet je het nog? Het park van sneeuw was glinsterend blank, speelden wij glijbaantje op een plas, dicht bij onze eigen vijverbank.
Ik viel, zeg, weet je het nog lief, hoe je toen schrikte, en greep me snel, en het af wou zoenen, het deed geen pijn, en vallen leek toen het leukste van het spel?
Zeg, weet je het nog, het was eigenlijk niets, niets van belang, wij waren klein, wij speelden zoals kinderen zijn?
Het was koud, wij waren fris en jong, en liepen samen in de zon, ik viel, en bang jij mij ophief, toch is geen herinnering mij zo lief.
