 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 31-07-2015 |
 Aan de zee. Hilda Ram |
|
Zee, wanneer uw wijde boezem
zwoegt en zwelt;
wanneer uw woeste baren steigeren,
met geweld
de oevers beuken, die u knellen,
woelt dan in
het diepste van uw nare kolken
haat of min?
Wanneer de rozige ochtendvlammen
strelend zacht,
of de purperen avondluister
in zijn pracht
uw stille wateren kussen,
glimmend groen:
trilt dan tot uw verste boorden
niet uw zoen?
Ducht ge sombere onweerswolken?
Schrikt ge, wanneer
zwaar als lood, uw baren stuiten
in hun ren,
onbeweeglijk het woeden tartend
van de orkaan?
IJst ge dan, van angst en gruwel
aangedaan?
Mint ge het lieflijk stergeflonker?
Is die glans
zilverhel, die 's nachts u kroont, een
vreugdekrans?
Of, hebt gij, van het menselijk hart,
steeds misleid,
niets, niets dan de onmeetbare diepte en
rusteloosheid?
31-07-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 30-07-2015 |
| Het zonnestraaltje. Hilda Ram |
|
Aardig, grillig zonnestraaltje,
zeg, hoe drong je door tot mij?
vensterraam en voorhang, schoof ik
dicht daareven. Mijmerij
keert zich af van licht en leven,
zoekt alleenzijn, duisternis;
trek terug, hier helpt geen mallen;
al uw speelsheid slaat hier mis.
Doch, wat komt ge dartelen, stoeien
op mijn vers beschreven blad?
"Weemoed" was het laatste woordje;
daar, ja, staat het, half nog nat,
waarom hecht ge u aan al die letters,
zonnestraaltje, juist aan die,
tot ze doof en rossig worden,
tot ik hen met moeite zie?
O, ik versta u, niet bestand is
weemoed voor uw vriendelijk licht;
weemoed is een zwarte schim,
die voor het zonnestraaltje zwicht;
als een vijand, heimelijk strelend,
sluipt hij in het mensenhart,
voedt het met zijn zoete giften,
geeft het over aan de smart.
Dank u, dank u, hemelbode,
hier is thans uw taak volbracht;
ga nu verder, waar nog anderen,
zuchten onder droefheids macht,
dring door vensterblind en luiken,
tot ge uw oude vijand vindt,
tot ge met uw gouden schichten
hem doorborend, overwint.
30-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 29-07-2015 |
| Bloemen plukken. Hilda Ram |
|
Bloemen plukken, bloemen plukken,
zie ze schitteren langs het kronkelig pad,
zie ze wiegelen op de adem van de wind,
zie ze met parelende dauw bespat.
Het is of hun hartje in de zonnestralen
warm is geworden, vuur heeft gevat,
het is of ze wenken en lonken en vleien,
het is of ze vragen, fluisterend zacht,
pluk me, pluk me, voor u is mijn schoonheid,
geurend en kleurend uw liefde ik betracht.
Bloemen plukken, bloemen plukken,
ach, maar ze zijn zo tenger, zo broos,
nauwelijks ontrukt ge ze aan het koesterend zonlicht,
of vergaan is hun liefelijk gebloos.
Nauwelijks beroert ze uw hand, of de parel,
die in hun kelk zijn schuilplaats koos,
rolt verloren; geknakt is de stengel,
het hoofdje is gebogen, verflenst is de kroon;
bloemen plukken, alleen uw beroeren
doemt tot verderf hun bekoorlijk schoon.
29-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-07-2015 |
| Landschap 2. Hilda Ram |
|
Thans is het winter, bos en velden
liggen stil en naakt en koud;
alles zwijgt en schijnt te dromen
van het zomerzonnegoud.
Dromend smelt in de open verte
het nevelig floers van land en lucht:
witte mist en witte wolken
met nog witter sneeuw bevrucht.
In haar zachte donzen mantel
hult zich de aarde en bergt haar leed;
maar soms lekt van het levend twijgje
stil een traan op het blanke kleed.
Toch, en toch min ik het droeve landschap,
het heeft iets treffend voor mijn oog,
als het gelaat eens teergeliefden,
dat de weemoed overtoog.
Iets als meelij voel ik wellen
in mijn zacht gestemde borst;
iets, dat, als een zonnestraaltje,
smelten wou die winterkorst.
28-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 27-07-2015 |
| Landschap 1. Hilda Ram |
|
Als der bomen botten breken
en het verfrommeld blaadje lacht
schuchter uit het enge kluisje,
waar de winter het hield versmacht.
Als het jong en spichtig grasje
uit de harde bodem schiet,
en het weergekeerde vinkje
neurt zijn eerste lentelied.
Als de vissen in de vijver
duiken uit de diepten op
en de gladde waterspiegel
breken met hun vlugge kop.
Als het vee met dartele sprongen
uit de stal gehuppeld komt,
het luchtruim vult met vreugdig loeien
door de kou zo lang verstomd.
Dan, dan is het een leven buiten,
dan, dan is het feest op het land,
blijde jubelt al wat stem heeft,
juicht u tegen te allen kant.
27-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-07-2015 |
| Paulina. Hilda Ram |
|
Wit, wit is het dons van de zachte tortelduif,
nog witter het luchtig, vlokkig sneeuwgestuif,
dat, maagdensluier, dekt het gans verschiet;
maar witter dan uw lelievoorhoofd niet,
Paulina.
Zacht, zacht aan aarde en zee de sneeuwvlok raakt
geen slapend wicht, dat zij beroert, ontwaakt;
nog zachter streelt de bries bij zomernoen,
maar zachter niet dan uw lippenzoen,
Paulina.
Koud, koud is de aarde, met blanke sneeuw bedekt,
nog kouder het lijk, waarop zich het baarkleed strekt;
koud, koud de grafzerk, die het vergeten tart;
maar kouder nog dan al: uw stenen hart,
Paulina.
26-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-07-2015 |
| De jeugd. Hilda Ram |
|
O dromen der jeugd,
het argeloos, zalig betrouwen,
de onweerstaanbare geneugt,
een beelderig Eden te bouwen
op de puimen van het kindergeluk,
enkel te schatten bij latere druk.
O, de vleiende hoop,
het heimelijke, dromerige verzuchten,
dat de tijd en zijn loop
vooruitijlt, enkel genuchten
in de toekomst, de lokkende, ziet,
en op het heden reeds het morgen geniet.
O, de dageraad zo zacht,
de rozige ochtend van het leven;
het morgengloren, dat lacht
en lonkt, wijl koeltjes nog zweven,
zoel en fris, in de geurende lucht,
wie of het branden des middags dan ducht.
O, die zalige tijd,
de tijd van vreugde en verlangen,
als geen wroeging en spijt,
de ziel van treurnis omhangen;
als begoocheling de schreden nog ment,
het dorstende hart geen teleurstelling kent.
25-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-07-2015 |
| Schippers deuntje. Hilda Ram |
|
Het water is stil en de bries is in slaap,
kom varen, meliefken, kom varen,
toe, geef mij uw handje en stap in mijn boot,
en vrees niet, meliefken, en vrees niet.
Ik zal zorgen voor u als de appel mijns oog,
dat weet ge, meliefken, dat weet ge,
wat waar mij het leven, wat waar mij de dood,
hadde ik u niet, meliefken, hadde ik u niet.
Hoe zachtjes we glijden langs het rimpelig vlak,
alleen zijn we, liefken, alleen nu,
ik zocht het zo lang, doch ik vond niet de kans,
nu heb ik ze, liefken, ik heb ze.
Hier blijven we zwalken, we riemen niet weer:
want niemand, mijn meliefken want niemand
moet horen, hetgeen ik vanavond u zeg:
hoor gij maar, meliefken, hoor gij maar.
Ik zeg het niet luid: de bomen daarginds,
die luisteren, meliefken, die luisteren;
en het ruizelend riet, dat niet zwijgen en kan,
herhaalt het, meliefken, herhaalt het.
En gij, gij alleen moogt het weten: zij niet;
zo buig dan, meliefken, zo buig dan
uw hoofdeken neer, dat ik het fluisteren kan
in het oor u, meliefken, in het oor u.
Het is wel geen nieuws, en ge weet het al lang;
ik zei het, meliefken, ik zei het
reeds menige maal; doch ik herhaal het zo graag:
ik min u, meliefken, ik min u.
24-07-2015, 09:13
Geschreven door André
|
|
|
| 23-07-2015 |
| De taal des hartens. Hilda Ram |
|
Er is een taal in Noord en Zuid,
in Oost en West verstaan,
die alle spraak en stemgeluid
ten trouwe dienste staan.
Geen taal, hoe klaar en diep van zin,
die bij dees één het haalt,
geen, die in rijkdom overwint
des harten schone taal.
Waar soms de mond onmachtig zwijgt,
het zwakke woord versterft,
vergeefs het gevoel naar de uiting hijgt,
dat meegevoel verwerft.
Daar geeft die taal, door het aangezicht,
het beweeglijk ooggestraal,
de houding, van de strijd bericht,
daar spreekt nog des harten taal.
In moeders blikken leest ze het kind,
als nog de moedervreugd
geen enkel woord ter uitspraak vindt
van het moederlijk geneugt.
In het duister des zuigelings brein,
zij kent noch perk noch paal,
die hartetaal, voor groot en klein
de ware moedertaal.
Zo gij die taal te kennen zoekt
vraag geen geschrijf om raad,
gij vindt die het best van al geboekt
op des mensen trouw gelaat.
Onstuimige hartstocht, bange smart,
verborgen weemoedskwaal:
het innig zielsgevoel ontwart
die machtige hartetaal.
Doch zoek niet waar een stenen borst
een ijskoud hart omvat:
geen killige, roestige ijzerkorst
die vurige vonken spat.
Geen bloemen spruiten uit een aard
verdroogd, verhard tot staal,
stom wordt, waar het rein gemoed ontaardt,
de zoete hartetaal.
23-07-2015, 11:02
Geschreven door André
|
|
|
| 22-07-2015 |
| Lentelied. Hilda Ram |
|
De lente naakt, de lente naakt,
haar liefelijke adem vult de lucht:
een geurige walm, een zoele zucht,
waarbij de sluimerende aarde ontwaakt,
die, wat daar dood scheen, leven geeft
en krachten leent aan al wat leeft.
De lente naakt, de lente naakt,
het ruist en bruist in mijn gemoed;
daar welt en zwelt een ganse vloed
van stil genoegen, vaak gesmaakt;
maar immer nieuw toch, immer zoet
als de adem, die de aarde ontwaken doet.
De lente komt, de lente komt,
een luchtig warme wasem speelt
op het vale gras der weide en streelt
en kust het, tot weer nieuw geblomt,
in het nieuw tapeet, zo groen en zacht,
de blauwe hemel tegenlacht.
De lente komt, de lente komt,
en als de bloemen in het gras,
zo bergen nieuwe vreugden ras,
wat leed ter neder had gekromd,
als het weiland onder het jong azuur,
zo tiert mijn ziel in het lentevuur.
De lente is daar, de lente is daar,
een lauwe zefier koost en zoent
het dorre rijshout, tot het groent;
tot iedere bot van het vorige jaar
een bladerrijke twijg ontvouwt
en het vogellied weer schalt in het hout.
De lente is daar, de lente is daar,
gelijk der bomen najaarsbot
vermurwt mijn hart in blij genot,
het ontwaakt als uit een sluimering zwaar,
het herleeft, herademt, juicht en mint:
heen is het leed, het heil begint.
22-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 21-07-2015 |
| Herstelling. Hilda Ram |
|
Zalig is het, te ontwaken uit de armen der krankheid,
zalig van zinnen en ziel
weg te rukken de nevelige sluier,
die in duistere schemering hen hulde,
smorend genot en gevoel.
Zalig, de ogen weer te openen voor licht en beweging;
het dartele straaltje te zien,
dat de zon als een bode der liefde
zendt, de kwijnende blikken zo welkom,
na de vervaarlijke nacht.
Zalig ook nog, met weelderige teugen de balsem
te ademen der sterkende lucht,
zalig weer de natuur te begroeten:
frisse bloemen en stromende waters,
bergen en blauwig azuur.
Maar meer zalig in lachende, stralende blikken,
op der beminde gelaat
het heil te lezen, de vreugd, die ge ontwakend
wekt in de boezem der vriendschap:
dat is genieten voorwaar.
21-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-07-2015 |
| Het dichterenlot. Hilda Ram |
|
Ik weet niet, wat er mij in het hart ontroert,
door weemoed wordt het, door vreugd vervoerd:
een zalige weemoed, een dromerige vreugd;
het zingt en jubelt, het zucht en treurt;
verrukking voelt het en smart om beurt;
het vloeit over van lijden, het is vol van geneugt.
Een droom beweegt het, een vreemde waan,
iets als een hoop nog onvoldaan,
een wens en een vrees, die onzekerheid twijnt;
een blijheid zalvend door het krank gemoed,
een treurnis sluierend vervoerings gloed,
het is of het, genietend, van weelde verkwijnt.
Een wereldzee is des dichters ziel:
haar raakt geen strand, geen vlotte kiel
of spiegelend geeft ze hun beeltenis weer;
het minste wolkje aan het wijd azuur,
de zachtste glimmer van het sterrenvuur,
het blikt alles om medegevoel op haar neer.
En daarom lijdt ze en juicht meteen,
niets, niets ter wereld is haar te klein,
niets glijdt ongemerkt op haar boezem hervoort;
het zijn duizend levens in één vervat,
het is diep gevoelen, nooit voelenszat,
dat dichterenlot, dat mijn hart heeft bekoord.
20-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 19-07-2015 |
| De pop. Hilda Ram |
|
Ja, kus uw popje, lieve meid,
en druk uw warme, malse lippen
met geestdrift op haar koude wang.
Ja, koester uw mollige armen
haar harde leden, onbuigzaam, log.
Nog kunt ge, wat ge geeft, niet schatten;
Nog bergt uw rijke liefdestroom,
met golf op golf zijn diepe bedding:
nog is u het enkel geven vreugd.
Wat maakt het, of ge op harde rotsen
of mulle zand uw schatten plengt?
Geen vergen kent ge, liefdes foltering.
Ja, kus uw popje, lieve meid,
en leer de les die het vrouwenhart
moet oefenen tot des levens eind.
Ja, immer warmt uw eigen boezem
het logge voorwerp uwer min:
niets kan als het vrouwenhart zo gloeien,
gelukkig, zo ge het niet ontdekt,
gelukkig zo die heldere ogen
van schuldeloos heil en wellust vol,
nimmer het pijnlijk hunkeren spreken
van het smachtend, liefdedorstig hart.
Ja, mocht ge nimmer het vergen leren.
19-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-07-2015 |
| Decemberzon. Hilda Ram |
|
Goddank, daar is de zon weer,
reeds breekt de grauwe nevel,
vergeet slechts hier en daar een drop,
daar vloeit de gulden lichtstroom neer,
in weiden, beemd en nauwe steeg;
en alles lacht, of het blijde waar,
wijl het aan die gloed, zo warm en klaar,
in vrede feesten mag ter deeg.
Goddank, daar is de zon weer,
nu houdt geen sneeuw of ijs het uit;
geen kille dam die het straaltje stuit,
zij kozen, strelen gaat te keer,
het smelt alles neer in helle stroom,
en danst al klaterend voort en voort,
en vangt elk straaltje, dat daar gloort,
en viert zijn speelse vreugd den toom.
Goddank, daar wordt mij het hart licht;
want, waar zich het weldoend zonvuur spreidt,
daar vlieden twijfel, liefdeloosheid
en argwaan. Sombere droefheid zwicht;
reeds maakt vertrouwen, broedermin,
en hoop en moed en stil geneugd
en allen juichen in hun vreugd:
"kom, liefde, neem uw rijk weer in".
18-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-07-2015 |
| De heide. Hilda Ram |
|
Eh, die vale, droeve heide,
ik zag en minde dij meteen,
in een hutje wilde ik wonen,
op dijn vlakte, gans alleen.
Mij verrukt dijn sombere schoonheid
en de eentonig stille rust
dijner klanken, dijner kleuren,
die en drift en smarten sust.
Ik wou geen bloemen, dan dijn klokjes,
gouden sprankels in dijn nacht,
ik wou geen rozen, ik wou geen tulpen
die een damp, een nevel smacht.
Ik wou geen kleuren, ik wou geen tinten,
dan de diepe purperglans,
die de zon dij leent bij het zinken
aan de vurig rode trans:
dan de zachte blauwe wasem
in de morgengloor ontstaan,
bij het flikken van de paarlen,
die dijn vloertapeet belaan.
Ik wou geen klanken dan het ruisen
van dijn zwarte dennen, waar
het klagend koeltje treurt en siddert
in het schemeruur, zo naar.
Naar dijn stille, zoete vrede
zucht mijn boezem. Vreugde, smart,
mocht het al dijn sluimer delen:
slechts naar ruste haakt mijn hart.
Eh, die stille, sombere heide,
ik zag en minde dij meteen,
in een hutje wilde ik wonen
op dijn vlakte gans alleen.
17-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-07-2015 |
| Zorgen. Hilda Ram |
|
Zorgen, wolkjes, zeilt maar voort
langs mijn blauwe hemel;
denkt niet, dat ge het uitzicht stoort
met uw boos gewemel.
Het licht me ontnemen kunt ge niet,
moogt ge ook donker wezen;
want, al dekt gij heel het verschiet
het zonnetje is gerezen.
Pakt u samen, zo ge wilt,
broeit tot zware vlagen;
ik heb een schuilplaats, ik heb een schild,
och, wat deert me uw plagen.
Dan, kortstondig is uw macht:
met uw boze luimen
vlucht ge dra voor 's windjes schacht
als een hoopje pluimen.
Zorgen, wolkjes, zeilt maar door
ik wil op u niet letten:
het zachte, lieve zongegloor
kunt ge niet besmetten:
Nevens, langs en door uw schaduw
schiet het zijne stralen,
en mijn hemeltje is toch blauw,
hoe ge het moogt bemalen.
16-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-07-2015 |
| Lente en herfst, herfst. Hilda Ram |
|
Grootmoeder, luister, u wil ik het verhalen:
treurig en stil aan het ontloverde raam,
de ogen betraand en de handen te saam,
ziet ge de dwarrelende bladeren dalen,
ik weet het, ge denkt thans aan scheiden en sterven,
zucht naar de stilte, de rust van het graf,
och, dat de hemel het voorrecht mij gaf,
ras met u samen dat heil te verwerven.
Grootmoeder, luister, u wil ik het ontvouwen:
Walter, mijn speelgenoot, hij mint mij niet meer,
smalende ziet hij en nors op mij neer,
als hij met Mieke voorbijgaat. Ze trouwen.
Luide in het paadje, wanneer ik hen ontmoette,
riep hij het, opdat ik het hore, zodra
het hutje gebouwd is, waarin met zijn ga
zalig hij het leven wil slijten, het zoete.
Grootmoeder, luister, u wil ik het niet helen:
zwaar is mij het hart, sinds mij Walter verliet,
vol is het, kroppende vol van verdriet,
wenen alleen is me een lust nog, mij helen
kan slechts de rust van de doden, o dekte
het ritselend lover het terpken, dat zacht
beiden ons bergt in een zalige nacht,
o, zo geen morgen tot wenen ons wekte.
15-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-07-2015 |
| Lente en herfst, lente. Hilda Ram |
|
Grootmoeder, luister, ik zal het u vertellen,
rustig en blijde aan het omloverende raam,
het lachje om de mond en handen te saam
blikt ge naar buiten naar bloem en kapellen;
ik weet het, ge voelt thans de last niet der jaren,
ik weet het, ge droomt in een mei u terug
als ik nog geen heb genoten, doch...vlug
komt die mij in het juichende hart mij gevaren.
Grootmoeder, luister, gij zult het vernemen:
Walter, mijn speelnoot, hij ziet me zo graag,
Nooit ga ik uit, of door kant of door haag
schiet hij te voorschijn; met praten en flemen
weet dan die deugniet een kus me te stelen,
noemt me zijn vrouwtje en vraagt me: wanneer
ga we trouwen? Dan, hoe ik me verweer,
komt er geen einde aan het kozen en strelen.
Grootmoeder, luister, ik kan het niet helen:
zoet is mij het leven, sinds Walter mij mint;
ik ben zo gelukkig, zo vreugdig gezind,
licht valt mij alles, wat zwaar was. Wij delen
samen het heilvolste lot; dan, als heden
glimlachend gij bij het vensterken zit,
ziet men, na jaren, met lokken gans wit,
peinzend mij zitten, nog blijde om het verleden.
14-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-07-2015 |
| Opdracht. Hilda Ram |
Langsheen het veel betreden pad van het leven
ontkiemden deze hartebloesems, aan
des wandelaars genade prijs gegeven,
als het wilde bloemke op de boord der laan.
Wat geeft het, zo maar weinigen ze speuren?
Wat, zo vertrapt ze worden of geknot?
In het openluiken, het vormen hunner kleuren,
genoten zij des daarzijns liefst genot.
Maar, zo soms één met zachte hand ze gadert,
en meeneemt in zijn vriendelijk woonvertrek,
waar norse wind noch snode greep ze ontbladert,
en voert met hen een dromerig hartgesprek.
Hij vrage niet, wie het bloemenzaadje zaaide,
of hoe het stil ontkiemde langs de baan,
de zaaier weet niet eens waarheen het waaide,
hij wacht geen loon: hij is zijn weegs gegaan.
1889
Hilda Ram is de pseudoniem van Mathilda Ramboux.
Geboren te Antwerpen in 1858 en daar ook gestorven in 1901
Hilda Ram schreef gedichten, verhalen voor kinderen en
verhalen voor volwassenen.
13-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-07-2015 |
| Santiago de Compostela. Ellen Corr |
|
In sombere Spaanse kerk,
van wierookwalmen blauw,
klinklangen zilveren bellen
voor Onze Lieve Vrouw.
De Santa Santissima,
gekleed in paars en zwart,
heeft zeven maal doorstoken,
haar bloedend moederhart.
Het is alles donker-duister,
en schemert voor het oog,
als plots hel gouden sprankels,
opluisteren het verhoor.
Een straal van juliezon,
heeft zich een weg gebaand,
langs wonderschone kleuren,
die amper zijn getaand.
En priemt vlak op het altaar,
door het raam, dat eeuwen oud,
een koninklijke gift was,
toen de tempel werd gebouwd.
juli 1912
12-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-07-2015 |
| Ik hou van Holland. Ellen Corr |
|
Verre vlakten, malse weiden,
lage wolken, wind en tijden,
glimmend vee en vette streken,
brede stromen, smalle beken.
Veren, bruggen, vlotten, dokken,
kaasfabrieken, paardenfokken,
bloemenvelden, schoon als droom,
door hun kleuren en aroom.
Grote steden, rijke huizen,
ruime straten, geen abuizen,
ieder weet wat hij moet doen,
op zijn tijd, en met fatsoen.
Alles netjes in de puntjes,
zilveren guldens, zilveren muntjes,
het leven duur maar eerste klas,
alles is geboend met was.
Tegeltjes en lollepotten,
overschoenen, hoge botten,
rijwielen voor elke man,
het leek me zo te Amsterdam.
Grachten, molens, ruime wegen,
ieder kan zich vrij bewegen,
ook aan sport wordt veel gedaan,
voetbal staat er hoog in faam.
Prachtmuzeums, aan hun wanden,
prijkt de roem der Nederlanden,
Rembrandt, Hals en ook Jan Steen,
dat soort borstel heeft nu geen.
Ik hou van Holland en mijn vrienden,
die zich in Den Haag bevinden,
en sedert nu al twintig jaren,
me nog even hartelijk waren.
11-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-07-2015 |
| Zomerweer. Ellen Corr |
|
Drie populieren reuzelen in koor,
een meeuw drijft in het azuur,
de wind stuwt wolken voor zich uit,
het is stil, en middaguur.
Zes vissers zitten op hun paard,
en klieven door het duin,
hun dieren, net en truien zijn
van hetzelfde bronzig bruin.
Ginds ligt de zee, zo blauw, zo klaar
als een zoetwatermeer,
het is alles kalm, zoel en zacht,
en volop zomerweer.
10-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-07-2015 |
| Het park. Ellen Corr |
|
Gesmolten goud, eer rood dan geel,
de vijver en het West,
oktober stemming om me heen,
heel het park op zijn best.
De hoge beuken koninklijk
geschaard, in halve maan,
rondom het toversprookjes meer,
waar ze sinds eeuwen staan.
En spiegelen purper, donker, diep,
hun kruinen trots en hoog,
in het gladde water, waar het riet
zacht ritselend zich bewoog.
Twee zwanen dreven over het goud,
heel traagzaam naast elkaar,
en laten lange voren na,
V-vormig en in paar.
09-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-07-2015 |
| Het verleden. Ellen Corr. |
|
Laat het verleden stil en stom,
als een lieve dode,
begraaf het onder bloem en kroon,
van rozen roos en rode.
Roep niet op wat verzwonden is,
God zelf kan het niet geven,
we moeten immers aldoor voort,
tot het einde van ons leven.
Van al onze geliefden blijft er niets,
dan kille, koele graven,
roep niet op hen, laat hen met rust,
ge stoort alleen de raven.
Niets komt terug, geen enkele dag,
geen uur, neen geen seconde,
van wat ons leven waarde gaf,
stom blijven dode monden.
08-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-07-2015 |
| Aan mijn trouwe huishoudster. Ellen Corr |
|
Gisteren liep alles me tegen,
vanaf de dag begon,
een mug had me gebeten,
er was geen straaltje zon.
De postman had geen brieven,
van het soort dat ik graag ontvang,
maar wel van gas en lasten,
die dreigden met gevang.
Indien na drie, vijf dagen,
niet alles effen is,
het moet nogal rustig wezen,
in een gevangenis.
De krant was niet gekomen,
mijn meid werd plotseling ziek,
en moest terug haar bed in,
met koorts en reumatiek.
Mijn brood liet ik verbranden,
aan het toasten niet gewoon,
mijn thee was ook niet lekker,
en de melk zonder room.
Nog heel wat avonturen,
eindelijk ga ik toch uit,
en na een tiental stappen,
pardaf, daar schuif ik uit.
Ik had een verstuikte enkel,
na die idiote val,
en pijn tot in de haren,
voor die dag was het al.
07-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-07-2015 |
| Aan mijn broer. Ellen Corr |
|
Een oude lamp, een vaasje,
de rijzweep van mama
met fijn ivoor bewerkt,
en zie, haar agenda.
Haar beeltenis als klein meisje,
geborsteld, fris en flink,
toen ze omtrent twaalf jaar was,
een wilvol, donker ding.
Het was bij mijn broer, ver buiten
dat ik het al herzag,
en voor ons beiden was het
een gulle, gouden dag.
We waren als twee vogels
vanuit hetzelfde nest,
die na veel verre reizen,
keerden naar het oud gewest.
En zaten weer te samen,
als het ware, op één tak,
opnieuw als lang geleden,
onder het oudersdak.
06-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-07-2015 |
| Liefde. Ellen Corr |
|
Minnen, minnen, minnen,
zotte zoete zinnen,
het hart te groot,
de wijsheid klein,
anders zou het geen liefde zijn.
Smachten, smachten, smachten,
smeken, wenen, trachten,
naar het grillig lievekijn,
anders zou het geen liefde zijn.
Haten, haten, haten,
en elkaar verlaten,
na het bedrog van lievekijn,
zou het wel echte liefde zijn?
05-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-07-2015 |
| Bij een geboorte. Ellen Corr |
|
Kindje klein,
Kindje rein,
Kindje fijn,
Kindje mijn.
Kaakjes rond,
haardjes blond,
oogjes blauw,
kom nu gauw.
Vader wacht,
moeder wacht,
heel de wacht
van kindjes wacht,
op het schreeuwertje,
op het geeuwertje,
op de kleine dwingeland,
die nog is in wonderland.
04-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-07-2015 |
| April. Ellen Corr |
|
Tsjilpen, tieren,
lente vieren,
vogels paren,
wolken varen.
Dagen groeien,
kleuters stoeien,
bloesems kleuren,
flieren geuren.
Paren blozen,
bij het kozen,
lente tiert langs alle kant,
in ons weelderig Vlaanderen land.
03-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-07-2015 |
| Het Gardameer. Ellen Corr |
|
Het Gardameer ligt roerloos,
de hemel in zijn diep,
die leek of in het water,
hij nu voor immer sliep.
Het was klaarte al, en stilte,
de boot dreef traagjes voort,
alleen het riemen-ritme,
bracht stoornis in het oord.
Een smal, langvormig eiland,
met cypressen beplant,
en het slot van de Borghese,
op het dromerig stukje land,
rust somber en romantisch,
te midden van het meer,
dat enkele jaren vroeger,
bij stormig najaarsweer
voor eeuwig het kille graf werd
van Borghese's jonge vrouw,
nog lijken de cypressen,
voor haar gehuld in rouw.
02-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-07-2015 |
| Middelburg en Zeeland. Ellen Corr |
|
Eiland, boten, zee en riet,
hoge lanen in het verschiet,
rode wangen, gouden platen,
wijde broek voor kleine knapen,
horsen dansen op een rei,
Middelburg is er bij.
Wolken drijven,
molens draaien,
reigers, meeuwen,
heel veel kraaien,
kieviten bij koe en paard,
zeilen, boten op de vaart,
spreek van koek en lekkernij,
heerlijk Zeeland, blauw en blij.
01-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
