Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
12-03-2013
Liederen 5. Marie Cremers
Zo heb ik dan mijn beden omgekeerd, mijn ziel trekt zich terug in eigen wezen, voorzichtigheid heeft het leven mij geleerd, in plaats van durven, leerde ik vrezen.
Maar vrezend leerde ik durven moedig zijn, ik daag het leven uit, ijskoud en rein.
Ik voel de hagel op mijn aangezicht, de stormen gieren en de bomen zuchten, ik sluit als in gebed mijn ogen dicht, wie niets verliezen kan, heeft niets te duchten.
12-03-2013, 09:12
Geschreven door André
11-03-2013
Liederen 4. Marie Cremers
Gebonden ben ik, plaats en tijd zijn als een keten, overal grenzen, gedachtevluchten zo fier uitgevlogen, strijken weer neer met hun vermoeide ogen.
Niet berusten kunnen mijn vurige wensen, o gesloten poorten, alleen in dromen, zijn alle dammen weggenomen.
En niets meer dat mij scheidt, van hen die mijn ziel belijdt.
Wanneer mag ik geven mijns hartens schat, aan hen die ik altijd heb liefgehad, maar die de kansen van het vreemde leven, uit mijn eigen banen hebben gedreven?
Ik klop, ik klop, is er niemand binnen? luister, ik wil mijn verhaal beginnen, van twijfelen, dwalen en ijdelheden, die mijn ziel verduisterden, lang geleden.
Nu zijn alle sluiers weggedaan, als een simpel kind kom ik voor je staan, als een zuivere vlam van ondoofbaar vuur, en dit is eeuwigheids uur.
Maar de lach sterft op mijn gezicht, en de hemeldeur blijft dicht.
11-03-2013, 10:15
Geschreven door André
Liederen 3. Marie Cremers
Herfstdroom
Mijn lippen zijn verzegeld, stom en blind en doof, ga ik alleen mijn stille, bleke paden.
Ik ga in treurnis, maar in vroom geloof, dat gij het raadsel van mijn ziel zult raden.
Ik weet dat gij mij niet verstoten zult, ik ben deemoedig, arm en broos, ik ben geheiligd door gedwee geduld, en heb de glimlach van een najaarsroos.
11-03-2013, 07:51
Geschreven door André
10-03-2013
Liederen 2. Marie Cremers
Laren
Ik mag wel die regenzomers, als de wind door de lovers suist, en door de toppen der bomen, een ernstig lied verruist.
En ik denk aan mijn kinderjaren, in de tuin van Groenendaal, aan de sparrenstraatweg in Laren, een dorpstuin wat simpel en schraal.
Ik ruik weer de vochtige aarde, en de floxengeur langs het pad, en de appeltjes die ik bewaarde, en in mijn bozelaar had.
En de duizendschone kleurig, als een poppenjurk zo bont, verregend maar toch nog fleurig, lachten mij toe van op de grond.
Maar het meest, in het winderige ruisen, aan de punt van de dorpse tuin, hield ik van het bomensuizen, waar zij bogen, kruin op kruin.
Aan de punt van de dorpse tuin, verloren in het machtige windgeluid, stond een peinzend kind te horen, naar het lied van de eeuwigheid.
10-03-2013, 10:16
Geschreven door André
Liederen 1. Marie Cremers
Iedere dag een ander lied, wil ik zingen, vrij en eenzaam, in de droom wordt mij gemeenzaam, alles wat mijn geest beziet.
Altijd nieuwe avonturen, altijd nieuwe schoonheidsvuren, vind ik zwervend. En ik schrijd, in de brandende eeuwigheid.
Van de stormen in de stilte, en van zoetheid in de zilte bitterheid, van 's werleds nood, leven, kom, uw naam is groot.
10-03-2013, 08:51
Geschreven door André
09-03-2013
Tijd waarin ik leef. Marie Cremers
Tijd, waarin ik leef, vol van lelijkheid, zonder piëteit, of bescheidenheid.
Die niets spaart en niets ontziet, die maar krijst en schettert, schel en vals trompettert, helemaal er naast.
Wanneer ben jij eindelijk, moe en uitgeraast?
Tijd, waarin ik leef, vol van tragisch schoon, uit verloren tijden, met in het hart de droom, van een nieuw verblijden.
Ongedeerd door blinde hoon, kiemen ongezien de zaden, en het nieuwe leven, in zijn glanzend opwaarts streven, doet zich raden.
09-03-2013, 09:47
Geschreven door André
Het oude huis. Marie Cremers
De Amerikaanse notebomen, met hun stammen als pilaren, staan nog voor het huis te dromen, en hun bladeren als varen, ruisen in de koele wind.
Aan hun voet de rozestruiken, witte roosjes die bitter ruiken, als je aan boerderijen vindt.
Ach, zij waren ens voor mij, en nu ga ik vreemd voorbij, wie plukt nu jasmijnen? witte zilverreinen?
Als een diamanten pracht, blonken zij in de zomernacht, en hun weelderige geuren, zweefden in open ramen en deuren.
Aan het einde van het pad, lag het huis zo veilig, dat 's avonds lichtschijn straalde.
Home sweet home, jij haalde dieper adem, het was zo trouw, dat jij het vlug bereiken zou, nu gaan anderen langs het pad, dat ik dertien jaar betrad.
Kamertje, als een vogelnest onder het schuine dak, met het raam tot op de grond, waar de oude beuk voor stond, wie slaapt in je schemerlicht?
Zachte, groene dromen, van de stille bomen, deden er mijn ogen dicht, wie ziet nu hun twijgen, licht en statig nijgen?
09-03-2013, 07:52
Geschreven door André
08-03-2013
Drente. Marie Cremers
Ik droom van bloemen, in de wind geboren, ver van de wereld in haar pijnigend gerucht, die in de schrale bries de vreemde liederen horen, waarin verlangen schoonheid huiverend zucht.
Hun hoofden beven op de grote ademtochten, die hen beroeren, eeuwig onvoldaan, wel staan zij in de aarde, die hun wortels zochten, maar dromen van vergaan.
De bossen ruisen en de bloemen nijgen, een verre vogel schreeuwt over de grote hei, een huivering ritselt door bloemen en twijgen, de rusteloze wind waart blind aan hen voorbij.
08-03-2013, 10:26
Geschreven door André
Wat wil ik zijn? Marie Cremers
Wat wil ik zijn? Niets dan een hart, dat luistert naar iedere harteklop in al wat leeft, dat niets ontgaat in wat daar zwijgt of fluistert, of liegt, wijl het voor eigen waarheid beeft.
Ik luister, luister, stil en zelfverloren, tot ik een klare spiegel ben voor elk bestaan, wiens effen oppervlakte niets kan storen, hoe felbewogen ook de levensgolven gaan.
Tot ik de zang geleerd heb van het Ene leven, die ééne harteslag van heerlijkheid en pijn, tot ik dat ééne akkoord kan wedergeven, waar vreugde en smarten een verrukking zijn.
Tot ik zal staan te midden van de wereld, en toch kan keren tot haar verste grens, tot Liefde in Alverstaan, mijn wezen heeft doorpereld, voer mij tot goddelijkheid, maar laat mij levend mens.
08-03-2013, 08:50
Geschreven door André
07-03-2013
Flitsen. Marie Cremers
Ik ken niets anders dan mijn aardse land, waardoor van tijd tot tijd de bliksemschichten, van andere sferen aan de overkant, mij verontrusten met hun felle lichten,
Dan wijkt de sluier voor een korte wijl, Dan wordt één ogenblik mijn horizon doorspleten, dan lichten alle dingen, hel en ijl, mar weldra lacht weer de aarde, en ik ben de glans vergeten.
07-03-2013, 12:06
Geschreven door André
Fleurs de mal. Marie Cremers
God kent mijn liefde, diep als de vulkanen, zijn zijn goed, zijn zij kwaad? Hij schiep ze, dat is al, Hij is in bloemen en in orkanen, duister en licht is Zijn spel in het heelal.
Eindeloos verscheiden zijn Zijn vormen, lelijk en schoon, geweldig en teer, schitterende vogels, afzichtelijke wormen, hebben hun plaats en hun eigen sfeer.
Kwalijk riekende keizerskronen, met parels als tranen in het sombere hart, naast onschuldige anemonen, heldere vreugde naast duistere smart.
Stekelige distels, zij geven geen geuren, toch zijn zij mij lief, als anjer en roos, en moest ik kiezen, het kon wel gebeuren, dat ik de helse bloemen verkoos.
O geef mij een zending in schachten en poelen, Gods liefde in mij is een vuurkolom, ik zal de smart en de vuilheid niet voelen, God is mijn licht en mijn heiligdom.
Zolang ik een kinderlach kan onthouden, Zolang ik de geur weet van lelie en thijm, Zolang zal nimmer mijn ziel verouden, zal zelfs de hel mij niet lichteloos zijn.
Liever dan alle hemelse lichten, Liever dan glorie en majesteit, is mij één glimlach op woeste gezichten, een traan van ontroering door een duivel geschreid.
07-03-2013, 08:50
Geschreven door André
06-03-2013
Purperen tulpen. Marie Cremers
O laat mij die dode bloemen niet zien, begraaf ze met zachte handen, hun hart is blauwig gebroken, hun oog is rouwig geloken.
Zij zijn verwrongen in stervensnood, verwoest en geschonden door heftige dood, bedek, o bedek hun schande.
06-03-2013, 11:50
Geschreven door André
De vergoeding. Marie Cremers
1. Als kind was ik al zwak en zal wel lijden tot het einde, mijn peinzen zweefden ver van aardes vaste grond, ik moest vergeten het lichaam dat mij pijnde, in de ijle schoonheid die ik om mij vond.
Toch is voor een gevangene het leven meer begeerlijk, die uitziet over zee en het wijde land, dan voor wie vrij zich roert, en in een heerlijk vergeten, het leven buigt met eigen vaste hand.
Wat schoon was heb ik liefgehad in smartelijk begeren, opstandig heb ik het in wilde waan gerukt, aan het dorstig hart, dat eenzaam zich moest keren, van het ongewonnen schoon, dat het had verrrukt.
Toen is een stilte in mijn ziel gezegen, glanzende dromen kwamen met verklaard gezicht, van het leven zelf heb ik de droom gekregen, en ik berustte, en zag weer het licht.
En liever dan voorheen is mij de schone aarde, mijn handen rukken niet meer aan wat mij bekoort, er is een andere schat die zij voor mij bewaarde, een schat die leven zal in lijn en kleur en woord.
2. Er is een ritus achter alle leven, geen enkele schoonheid komt onvoorbereid, in heilige wetten staat de wraak geschreven, van het lot voor elk die grenzen overschrijdt.
3. Het is niet altijd sabbath, ik moet werken, want God gedoogt niet dat wij ledig zijn, ik moet mijn ziel aan frisse arbeid sterken, het leven stroomt, wat stilstaat wordt venijn.
Wij leven in een groot geheel, en geen gebeuren, komt op ons wenken, slechts het leven weet, boven ons reinste bidden en heiligst denken, wat ons te zijner tijd het lot wilt schenken.
En niemand kent de smid die alles smeedt, wij leren stil zijn en gehoorzaam wezen, wij leren wachten in ons ongeduld.
wij leren rustig zijn in het vurigst smachten, wij leerden wenen tot wij schoner lachten, en weten dat het lot zichzelf vervult.
4. Verwijt mij niet dat ik te hoog wil grijpen, verlangen rust niet en mijn wil is sterk, ik neem geen woord terug, ik moet slechts rijpen, en dagelijks bouw ik aan mijn levenswerk.
Er is een macht in mij die iedere boei wil breken, Er is een kracht in mij die voortschiet onvervaard, en van mij vallen zwakheid en gebreken, als van een bevrijde ziel de laatste korrel aard.
5. Loop niet te koop met je hemelse gaven, berg ze bescheiden, wees nederig en wijs, wie kostbaar zaad heeft, hij moet het begraven, vrezend het kweken met zwoegen en slaven, of het mocht bloeien in Gods paradijs.
6. Alles leeft van verlangen, zonder verlangen geen groei, zonder verlangen geen zangen, zonder verlangen geen bloei.
De hel verlangt naar de hemel, de hemel verlangt nnar de hel, en op aarde is het gewemel, van beider tussenspel.
7. Als een lamme vogel, gekooid en gevangen, ben ik gevangen in stof en in tijd, in mij blijft kermen het immense verlangen, naar eindloze, strandloze, barre eeuwigheid.
06-03-2013, 07:30
Geschreven door André
05-03-2013
Elysium. Marie Cremers
Hier is te niet gedaan, de kleine mensenwaan, van hoogmoed en benijden.
Hier is van ieder wat een ander eigen is, het is eenvoudig maar het schijnt geheimenis, hier is een mateloos verblijden.
Elysium of Elysesche velden, is in de antieke oudheid een plaats waar de uitverkoren van de goden, zoals dichters en denkers, worden opgenomen, zonder te sterven, om eeuwig gelukkig te zijn.
05-03-2013, 13:19
Geschreven door André
Gevallen strijders. Marie Cremers
1. Bijna iets prachtigs en toch mislukt, Bijna volgroeid maar toch niet geplukt, is de bloem van mijn leven.
Bijna benaderde ik de stralende ster, was ik te zwak of was het te ver? was het te stout mijn streven?
Bijna, bijna, ontzettend woord, bijna gewonnen maar voor de poort, neergezegen, verloren.
Bijna de kroon des levens gehaald, en veroverd en toch gefaald, geroepen maar niet verkoren.
Hoevelen vallen zo ongenoemd, onbekend en onberoemd, voor hun vanen?
Hoevelen sneuvelen koortsig en mat, in gure wind en in regen nat, voor hun wanen?
Bid voor de strijders, wien het zwaard ontviel, bid voor de lijders hun eenzame ziel, beveel hen in Gods genade.
2. Mijn wil is ongebroken, en ik sta rechtop, wel ben ik zwak, maar mij zijn het momenten.
Lang lig ik machteloos, maar richt mij toch weer op, en ogenblikken worden monumenten.
3. Voorbij zijn de tochten, voorbij is het wagen, mijn jeugd is uit, en mijn kracht vergaan.
Mijn hart is zo fris als in de oude dagen, slechts het lijf kan de strijd niet meer bestaan, er is zoveel ongedaan gebleven.
Het is mij of ik nu pas begon, met zoveel meer inzicht in het leven, en zoveel meer rust die ik langzaam won.
Ik ben als een tronk die is afgehouwen, wel botten loten uit de oude stam, maar zijn top steekt niet in de hoge blauwen luchten, de kroon die het lot hem nam.
Ja, nu ben ik als één van die knoestige bomen, die wel in oude dorpen staan, waarin de vogels slapen komen, en de mensen zien hem van uit hun raam.
Als een kameraad die heeft geleden, maar de humor bewaarde, goedig als zij, hij heeft zijn bescheiden plekje op aarde, maar de oude dromen blijven hem bij.
05-03-2013, 00:03
Geschreven door André
04-03-2013
Lindeliedje. Marie Cremers
De linde geurt haar eeuwige droom, de zomer is wel gekomen, maar in mij hart is het moe en loom, en mijn kracht is mij weggenomen.
De linde geurt als een innigheid, die zichzelf verteert in het eigen hart, en haar bescheiden aanminnigheid, glimlacht in stervenssmart.
De lindegeur hangt stil en vroom, in mijn kamertje, nu komt de nacht, en om mij weeft de lindedroom, zijn glimlach zonder praal of pracht.
04-03-2013, 12:28
Geschreven door André
Wilde bloemen. Marie Cremers
O, zeg niet dat de wilde bloemen moeten wijken, voor fijner soorten door cultuur gebracht, ik heb ze lief, want zij zijn mijn gelijken, zij zijn zo fris, zo zonder praal en pracht.
Ik kan genieten in gekweekte tuinen, maar laat mij liever het ruime, open veld, geef mij de geur van hei, en zilte duinen, waar vrijheid waait, en waar geen band mij knelt.
De wijde wereld geeft mij altijd andere wegen, met wouden, stromen, ongekunsteld vrij, ja, met de open weg van zon en regen, bewaart iets wilds, voor mij.
1874 Amsterdam-1960 Bussem Marie (Elisabeth) Cremers was een zeer verdienstelijke kunstenares. Zij schilderde en schreef gedichten. In de zomer verbleef zij in het schildersdorp Nunspeet. Zij zegt niets anders dan wat zij voelt, en zij zegt het met een kinderlijke onmiddellijkheid. Dat gevoel komt uit een diepere bron dan de oppervlakkigheid van onze gezellige samenleving.
04-03-2013, 10:39
Geschreven door André
03-03-2013
Oude prenten van Brugge 7
Brugge zo mooi.
03-03-2013, 12:37
Geschreven door André
Lied4. Käthe Mussche
Zingt de wakkere vogel, een merel, door de ochtend haar gouden geluid, dan blinkt de blanke, en broze perel van de dauw, naar nieuwe dagen.
Ach, de zoele zonnevlagen, slaan mij niet tot blijde bruid, want uw vlugge voeten trokken, dolend door de grote tijd.
Enkel bleef mij vergezellen, het drukke wensen, aan mijn eenzaamheid hingen waaiend vele vanen, van gulden glans hoog in de lucht.
Troosteloos troosten mij de wanen, dat verheugend gij zult keren, als in het voorjaar wiegelend teer, bloemen verkonden de komst van vrucht.
Waken, wachten, wijl de vuren, vlammend overwinnen het hopend land, schragen mij geen stralende uren, wijl gij zwerft aan het vreemde strand.
Zingen wakkere vogelkelen, door de ochtend hun gouden geluid, ik voel mij als een zangster zonder vedel en, zonder lach en lied en luit.
Zwerver, gij in verten ver en vaag, die het driftig leven jaagt, weet dat het hart al kranker klaagt, nachttijd derft de trouwe sterren.
03-03-2013, 10:07
Geschreven door André
Lied3. Käthe Mussche
Straks zal de herfst zijn heir van winden zenden, die roerig stormen over het heideland, en leeg zal de lucht zijn van felle brand, een spel der stralen die naar de zomer renden.
Stoeiziek tal van kinderen, schoon in het wenden en keren, dansend luchtig hand aan hand.
Maar fel gevangen in der noden band, zijt gij één van de povere en vege krijgersbenden, voor laf begeren offert gij uw bloed, een lieve leus leidt u tot een norse dood.
En machteloos stapt gij in die stomme stoet, als één, wiens hoop geen kleine blijheid bood, straks zult gij vallen, vragend aan een genoot mij te schrijven, gevend uw laatste groet.
