 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 31-12-2014 |
 Gij bad op eenen berg. Guido Gezelle |
|
Gij bad op eenen berg alleen,
En Jesu, ik vind er geen,
waar ik hoog genoeg kan klimmen,
om u alleen te vinden.
De wereld wilt mij achterna,
alwaar ik ga,
of sta,
of ooit mijn ogen sla.
En arm als ik,
zo is er geen,
geen één.
Die nood heeft en niet klagen kan,
Die honger heeft en niet vragen kan,
Die pijn heeft en niet gewagen kan,
hoe pijn het ook doet.
O leert mij, arme dwaas,
hoe dat ik bidden moet.
1859
31-12-2014, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 30-12-2014 |
| En durft gij mij. Guido Gezelle |
|
En durft gij mij van dichten spreken,
die nimmer zijt in staat,
twee reken,
te rijmen dat het gaat.
Het dichten is van God gegeven,
maar niet aan iedereen,
in het leven,
de kunst is niet gemeen.
Laat bloeien al die roos mag wezen,
spruit helder als gij zijt een bron,
maar dezen,
die een ton zijn, blijven een ton.
De mier zal geen paard zich wensen,
de krieken geen radijs,
de mensen
alleen, zijn niet zo wijs.
Zo heeft iedereen het zijn, soldaten
het buskruit zo het hoort,
gelaten
en dichters, het woord.
1877
30-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 29-12-2014 |
| Kerstdag. Guido Gezelle |
|
O grote God,
geworden een klein kind,
waarom toch is het,
dat Gij mij zo bemint?
Wat ben ik u,
die in het geheel u niet ben,
en kennende mij,
mij waarlijk mij niet ken?
Gij wordt hetgeen,
ik immer wezen zou,
ware ik uw woord,
en uw wet getrouw.
"Tenzij gij wordt,
een arm kind gelijk,
dan komt gij ooit,"
zo zeide Gij: "in het Hemelrijk."
Uw woord, uw wet,
uw doen, uw zeggen staat,
o grote God,
hier in dit kindgelaat.
Gij durft en doet,
ik doe noch durve, o neen,
ik ben, o God,
noch kind, noch kleen.
En maakt Gij mij,
niet dat Gij doet en zeidt,
het is uit met mij,
o God, barmhartigheid.
1873
29-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-12-2014 |
| Overweldigen. Guido Gezelle |
|
Non praevalebunt: {de zee} zal ons niet overweldigen.
De visser slaat een stok in het zand,
waaraan hij zijn netten spant,
op visvangst uitgetogen,
de zee die het ziet komt uit, komt op,
en schudt haar witgeschuimde kop,
luidbulderend losgevlogen.
Zij scheurt de witte duin aan stukken,
zij zwelgt haar schoot vol ongelukken,
zij spuugt het strand vol rampen,
om met een stok, en weinig draan,
die rustig in het zeezand staan,
de reuzenkamp te kampen.
Het net beweegt, de stok staat pal,
geen zee die hem beroeren zal,
de wakkere visser weet het,
hij komt, wanneer het is uitgewoed,
hij vindt hetgeen hij vinden moet,
en al het andere, hij vergeet het.
Zo plantte een net Sint-Pieters hand,
op Gods bevel in werelds zand,
het stond er duizend jaren,
de dolle zee, hoe meer zij woedt,
hoe vaster zij het net daar doet,
en staan en vis vergaren.
1862
28-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 27-12-2014 |
| Dichtergeest. Guido Gezelle |
|
O dichtergeest, van al wat banden,
hebt gij, mij arme knecht, verlost,
en uit uw handen,
wat heeft uw grote gunst mij weinig werk gekost.
Gij goddelijk wezen, doet mij leven,
waar menig ander sterven zou,
en ongegeven,
is nog de grote gift waarom ik u derven wou.
Gij zijt genezing, en de wonden,
de diepe wonden, o wonder, teer
hebt gij ze gevonden,
getint en toegetast, uw gave zonder meer.
Hoe menig keer, hoe duizend malen,
hebt gij, o dichtergeest, mij het gezeid,
maar hoe verhalen?
ik voel,en zucht, en zoek, helaas, uw welsprekendheid.
1877
27-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-12-2014 |
| Aan Maria. Guido Gezelle |
|
O liefste aller vrouwen,
mijn hart en mijn betrouwen,
gedoog mij te aanschouwen,
verhoor mijn gebed,
gij kunt het mij geven,
en ik smeek u met beven,
laat moeder het leven,
en houd haar gered.
Aanschouw en zie ze treuren,
en kwijnende naar het graf,
haar kranke lichaam sleuren,
zij die mij het leven gaf,
o mocht ik het nu derven,
dat leven, het ware mij zoet,
haar voor één dag te werven,
ten prijze van mijn bloed.
Hoe vol hij zij geschonken,
hoe bitter hij ook zij,
moet toch de kelk gedronken,
geledigd zijn door mij,
van mij, schoon het hart mij breke,
het moederlievend hart,
schoon ik uw troost bespreke,
o moeder van de smart.
En zal het nu geschieden,
hetgeen nimmer is gehoord,
dat één tot u zou vlieden,
en blijven onverhoord?
Neen, hem zult gij aanschouwen,
die om zijn moeder lijdt,
gij tederste aller vrouwen,
en die ook een moeder zijt.
O liefste van de vrouwen,
mijn hart en mijn betrouwen,
o wil toch aanschouwen,
mijn dankbaar gebed,
ik smeekte u met beven,
gij hebt het gegeven,
mijn moeder haar leven,
gij hebt het gered.
1856
26-12-2014, 21:55
Geschreven door André
|
|
|
| 25-12-2014 |
| Zalig kerstfeest |
Vrede voor iedereen op deze hoopvolle dag.
25-12-2014, 09:33
Geschreven door André
|
|
|
|
| De meikever en de bloem. Guido Gezelle |
|
Daar zat een keer een meikever,
en likte met gezoem,
de dauw van op de blaren,
die klaar bedruppeld waren,
gelijk een druppel room.
Wanneer zij fraai gedronken had,
zo vloog zij scheef en krom,
al neuzelend en half dronken,
tot waar de kleren blonken,
van een schone blom.
Die bloem die ze komen zag,
en was niet al te dom,
maar riep zo loos van zinnen,
"Hé spinnetje, kom mij spinnen,
een spinnenweb rondom".
En de spin die was seffens gereed,
en stelde haar pootjes krom,
zij spon haar loze netten,
om haar daarin te zetten,
en zat daar stil en stom.
En als de meikever kwam nabij,
geflodderd, krom en sloom,
zo is zij in het net gevlogen,
en deerlijk uitgezogen,
ofschoon zij huilde: zoem, zoem.
De loze bloem lachte ermee,
de loze, boze bloem,
helaas, zo menig jonker,
wordt een uitgezogen pronker,
om een schone bloem.
25-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-12-2014 |
| De beltrom. Guido Gezelle |
|
Waarom altijd wenen,
altijd klagen, nooit éénen
enkele stond, of met een traan
in uw blinkende ogen staan,
op met u, laat dat af, kom,
luister naar het gerinkel van de beltrom.
Laat mij droef en treurig wezen,
niemand zal mij ooit genezen,
diep ligt de wonde, daar,
zwijg en laat mij maar.
Niemand heeft er immer nog getreurd, om
het klinkende gerinkel van de beltrom.
Nacht is het voor mij, altijd nacht, en
vruchteloos blijf ik altijd wachten,
komt er geen dag meer? Is hij daar?
Het is nacht en maneklaar,
en al de sterren in de lucht, rom,
luisteren naar het gerinkel van de beltrom.
Blauwe wolken, groene weiden,
geen van beiden kan ik lijden,
zwart is alles rondom mij.
Zwart, dat ziet gij rondom,
omdat gij niet luistert naar de beltrom,
zijn de bloemen weg, zij zullen
wederom de lente vullen,
en welhaast al over het mos,
kruipt het lekend beekje los,
lachend en dribbelend over het mos, om
het schudden van de rinkelende beltrom.
Waar zijn de zonnelonken,
die weleer mijn ogen dronken,
weggesluierd onder het groen,
binst de tranen van de noen?
Kom mee met mij, ik leid er u naartoe, kom,
kom mee, de zon ligt in de beltrom.
Al mijn beste vrienden, allen,
zijn mij één voor één ontvallen,
Eén is u gebleven, dat is God, kom,
luister naar de engel met de beltrom.
Wie nu onze liefde klagen,
Wie ons gloeiend hart opdragen,
mensen, dieren, planten, al,
al dat leefde of leven zal,
monkelt op het ronken van de trom,
huppelt op het rinkelen van de beltrom.
beltrom= tamboerijn
24-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-12-2014 |
| De vuurbaken. Guido Gezelle |
|
Straal voort, klare baken,
straal helder en vrij,
van over de wolken,
op het wereldse tij,
waar het zielvoerend bootje,
ten hemelwaard stiert,
door het razen van het onweer,
dat beurelt en tiert.
De wind kan uw glans wel
met wolken beslaan,
maar toch blijft gij altijd
onherroepelijk staan,
hoog boven de wereld,
waar het onweer verscheen,
daar blinkt gij vol schoonheid,
voor eeuwig alleen.
Het diepste der hellen,
spuigt donder en dood,
naar het bevende lijf van
mijn eeuwigheidsboot,
geen ster in de hemel,
die pinkelt, 't en zij,
één enkel alleen, en
die ster dat zijt gij.
Doch vrees niet mijn schuitje,
wel mag het nog zijn,
dat het lieve eigen land haast,
van verre verschijn,
als de huilende stormen,
eens zwijgen gerust,
dan ankert ons anker,
en bijt het in de kust.
Maar het zieldragend bootje,
zo sprooi en zo schuw,
hoe zwakt en hoe plooit het en
hoe swanselt het nu,
op de hutsende baren,
die het smijten en slaan,
en was het ver van de baken,
het zou zeker vergaan.
1856
23-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-12-2014 |
| 't Is schoon. Guido Gezelle |
|
Principium a Jesu
't Is schoon bij het eerste zonopstaan,
als het blinkend oosten zwemt
in het licht, de leeuwerik gade te slaan,
die zingt en klemt en klemt.
't Is schoon wanneer de meie pronkt,
en de eerste roze rood,
door het groene van haar knopje lonkt,
en het pinkelend hertje ontbloot.
't Is schoon wanneer de wind opstaat,
en over het koolzaadveld,
al wandelend weg en weder gaat,
en al de bloemen telt.
't Is schoon wanneer de bedeklok klinkt,
en het smeltend stemgezucht
van de klokken, uit de toren zingt,
in het walmen van de lucht.
't Is schoon als het zaadje door de grond,
zijn eerste priempje toogt,
en tintelend in de morgenstond,
zijn dromend kopje droogt.
Hoe schoon is moeders tranenlach,
wanneer haar kindje teer
haar zoent, en stamelt: moeder. Ach,
de allereerste keer.
Doch schoner als dat blij geluid,
en al dat blinkt en bloemt,
wanneer de dichter zijn mond ontsluit,
en Jezus name noemt.
1856
Brugge 1830-1899
22-12-2014, 09:51
Geschreven door André
|
|
|
| 21-12-2014 |
| Meinacht. Hélène Swarth |
|
Nachtkalm in het park met lanen lang verlaten,
de luwe lucht is een lauw geurenbad,
magnolias, roosblank, vlak aan het water, laten
bloembladen drijven op het vijvernat.
De bomen sluimeren droomloos en gelaten,
wat sneeuw van meidoorn vlokt van bosje op pad,
ik hoor in de verte een lam zachtklagend blaten,
is of het was verdwaald en droef om moeder bad.
Het vragend blaten wekt een slapend lijden,
rilt door de stille bomentaal,
de aanhef is ruisen, en om het lied te wijden,
tot triomfantelijke troost op aarde daal,
zingt luid zijn lied dat leert in smart verblijden,
tragisch en hoog, de heilige nachtegaal.
21-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-12-2014 |
| Palmenzondag. Hélène Swarth |
|
Zo blij was onze intocht in onze eigen woning,
waar God alleen, geen wereld ons kan scheiden,
wijd spreiden wijdse rijkebebloemde weiden,
als feesttapijten voor een koningskroning.
In het blauw waar blank zich bolle wolken breidden,
als vlaggenpracht bij het komen van een koning,
vlogen veel vogels aan met vreugde-betoning,
om, welkom juichend, ons naar huis te leiden.
En in ons tuintje, in een knoppende kastanje
bleef ons een merel met zoet gefluit begroeten,
tot de avond smolt in purper en oranje.
En gouden palmen, strooiden ons voor de voeten
de zon, die wegvloeide achter populieren franje
voor Pamlenzondag; Heer, laat ons niet boeten.
20-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 19-12-2014 |
| O slanke populier. Hélène Swarth |
|
O slanke populier met uw licht bewogen,
al sidderend en zingend een vlinderlover,
vol windmuziek en zonnelicht getover,
een droom voor de oren en een spel voor de ogen.
Aan flarden rijt gij uw kleed van bladerlover
die herfst heet, zwaar en kaal maar ongebogen,
rijst recht, een pijl in de aarde, uw stam ten hogen,
vrij zwijgt uw stem, uw streven blijft over.
O slanke populier, beeld van dichtersleven,
wil ook mijn ziel niet koen de hemel naderen,
en koelte en storm in zangen wedergeven.
Ik voel Gods adem trouw beven in mijn bladeren,
en trots zal nog mijn stam ten hemel streven,
als dor mijn lover rust op het graf van de vaderen.
19-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-12-2014 |
| Berken. Hélène Swarth |
|
IJL reizen blanke berken, als boeketten
van trillend zilver, op een lucht die blauwt
uit blonde grond, vol groepjes eikenhout,
die tegen het blauw, roodbruine vlekken zetten.
En over het klaar kanaal, dat drijvend houdt
de berken beelden in onzichtbare netten
tint, zonder de ogen het ver-zien te beletten,
een levend tedere nevel avondgoud.
En even rilt de herfstwind door de bomen,
en, als een lentesneeuw van bloesem rein,
vlindert het zilver op de waterzomen.
En heel het tafereeltje is zo van stemming fijn,
en wazig helder als mijn najaarsdromen,
vol bladerval in avondzonneschijn.
18-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-12-2014 |
| Herleven. Hélène Swarth |
|
Septemberzon, getemperd door het gordijn
van hoge windbewogen populieren, lekt
mijn kamer binnen, waar zij het leven wekt
in perzikrood en rozenkarmozijn.
Met wemeldans van bladerschaduw vlekt
mijn wand en meubels, strooit in gouden wijn
haar gouden vonken, die als de ogen zijn
van het verre lichtblauw, waar mijn ziel naar trekt.
Mijn lichaam licht in donzig blauwe rust,
indringend stil, tot denken nog te zwak,
het zachte zonlicht dat mij de ogen kust.
Het is of mijn ziel haar nevelban verbrak,
en zong een lied van nieuwe levenslust,
hoog met een vogel op een populierentak.
17-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-12-2014 |
| Oktoberzee. Hélène Swarth |
|
Breed blinkt de zee, vaalgroen en zilverkil
in het bleke licht van de lucht, tot grijs verstijfd,
en over het leeggeveegde zeestrand drijft
een witte rei van meeuwen, schreiend schril.
Het ondoorzichtig hemelgrauw beschrijft
het rosbruin van een schip, dat trotseren wil
de oktoberzee, zijn lijnen bijna stil,
het is of de storm op een wenk wachten blijft.
De wilde golven tuimelen schuimbekroesd,
uitjuichend luid op het slanggeschubde strand,
of nu de zee haar rijk herroveren moest.
En zij overstemmen het windgeklaag in het want,
en het weegeschrei van de meeuwen, vreugdewoest,
wijl weer de zee ligt in mysterie hand.
16-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-12-2014 |
| Wachten. Hélène Swarth |
|
Het laatste licht weerkaatst door de ijzeren lijnen,
kleurt de avondmist met tedere rozegloor,
op het groene en rode flonkeren van de seinen,
het komt mij schoner dan de pracht van de sterren voor.
Het weeklagend fluitgeluid van de treinen,
klinkt mij juichend als een feestfanfare in het oor,
karbonkelrood als reuzige robijnen,
vonkelend, komend, de ogen van het spoor.
Lief, de pluim van het ros dat u mocht dragen,
krult trots de rook die wappert als een vaan,
en uit een raam zie ik al uw aanschijn.
En wenken de arm die gij om mij heen zult slaan,
als blij uw ogen en uw lippen zullen vragen,
of ik met u wil naar het land van de liefde gaan.
15-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-12-2014 |
| Zomeravond. Hélène Swarth |
|
De zomeravond strooide uit Gods warande,
een rozenregen over het zee-fluweel,
en het strand van heil waar blij mijn dromen landden,
was blozend blond, vol sneeuw van meeuwengespeel.
Als rozige engelenvleugels overspanden,
blinkende wolken het heerlijk strand geheel,
en zegenend op het verenigen van onze handen,
viel gouden glorie ons van God ten deel.
Wij traden licht als tredend niet op aarde,
de lichte zeelangs in een zee van licht,
en het is mij, o liefste, of al het licht bewaarde.
De avondklaarte van je stralend aangezicht,
of rond je liefde een heir van engelen waarde,
waarvoor mijn zachte weemoed dankbaar zwicht.
14-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-12-2014 |
| In het duin. Hélène Swarth |
|
De zilveren wolken zijn als cherubijnen,
die spelemeien in de blauwe lucht,
in teder amethyst van mistgordijnen,
wijkt ver in zee de laatste meeuwenvlucht.
Ik lig in het duin en zie de zon verdwijnen,
en luister naar het ruisen, en de zucht
van de blanke zee, waar pareltinten kwijnen,
die nooit kan slapen, en die eeuwig ducht.
En ik voel de loomheid van mijn leden zinken,
in het weke zand, waar ik ze achteloos nederlei,
en stijgen hoog en licht, en schoonheid drinken.
Bevrijd van de aarde door engelen medelij,
mijn blijde ziel waar liederen in klinken,
zoals geen tong met woorden wederzei.
13-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-12-2014 |
| Twee goden.Hélène Swarth |
|
Wij wandelden door de wereld als twee goden,
ons hullend in een wolk van heerlijkheid,
het mensenleven zien wij als het rijk van de doden,
wij zijn alleen in het land van zaligheid.
Als schimmen in de nevel zijn gevloden,
de zwaarste smarten eens mij opgeleid,
ik drink het licht mij door uw blik geboden,
mijn hart is krachtig door uw hand geleid.
Vergeet niet, wij zijn kinderen van deze aarde,
geen goden zijn wij, en ik weet wat ik al wist,
dat overmoed steeds de wraak van de goden baarde.
Twee kinderen zijn wij, dwalende in de mist,
vol blij vertrouwen, het mens zijn ook heeft waarde,
u zie ik alleen, al het andere is gewist.
1894
12-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-12-2014 |
| Allerzielen. Hélène Swarth |
|
Alleen met mijn heimwee op Allerzielen,
heb ik naar het graf van mijn liefde gezocht,
ik kon het niet vinden, en mijn tranen vielen,
ik had haar in het donker naar het graf gebracht.
Ik had op het plekje als herkenningsteken,
het kruis van mijn lijden toch diep geplant,
geen sneeuw kon het deren, geen storm het breken,
geen knaap het ontwortelen met schendende hand.
Ik had met mijn bloed op het kruis geschreven,
"hier rust die mijn liefde en mijn leven is"
tot zij, rein en verheerlijkt zal opwaarts zweven,
op de heilige dag van de verrijzenis.
Met klimop van trouw had ik het kruis omwonden,
en nu bracht ik er bloemen van reinheid en trouw,
en toen ik ten laatste haar graf had gevonden,
toen was het mij te moede, of ik sterven zou.
Ik liet sneeuwen de leliën uit mijn handen,
Ik liet regenen de rozen als bloed zo rood,
en al sleep ik mijn lichaam naar vreemde landen,
wat zal ik er zoeken, zij is nu dood.
11-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-12-2014 |
| Uw lach. Hélène Swarth |
|
Mild zaait uw lach, met dartel klaar geklater,
de parels van uw blijdschap rond u heen,
zo spuit en ruist en juicht een wellend water,
dat zonnig voortvliet over bonte steen.
O zuivere jeugd- en vreugdelach, hoorde een hater
uw fris geluid, vlug was zijn wrok verdwenen,
en toch mijn liefste, wilde ik stilletjes wenen,
al meng ik zacht mijn gelach in uw geschater.
Temper met scherts de plechtige ernst van het leven,
opdat wij niet de grijze tijd vervoegen,
maar laat mij ook tranen aan de smarten geven,
de scherpe voren door mijn voorhoofd ploegen.
Dat geen versteende druppels hartebloed kleven,
aan onze vreugd, maar louter rozen voegen.
10-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-12-2014 |
| Voorboden. Hélène Swarth |
|
In het fris gelispel van de ritselende iepen,
kinderlijk blij klinkt vogelgekwetter,
mijn boek ligt open, maar ik lees geen letter,
in mijn eigen leven kan ik alleen maar mij verdiepen.
Daar klatert, koel als regen, hoefgekletter
de statige laan door, het is mij alsof stemmen riepen,
wekkend mijn wensen, die schijndood sliepen,
met triomfantelijk trompetgeschetter.
Hoor, windgestreel en vinkgekweel in de bomen,
zie, gevelgoud in juli, avondgloren,
dan heel de stoet van hoop- en liefdedromen.
Uit de donkere dag in de avondzon geboren,
zo zie ik de engelen als voorboden komen,
juichend, voor het aards verleden nu verloren.
1893
09-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-12-2014 |
| Maart. Hélène Swarth |
|
Leiblauw moiré met zilveren pailletten,
golft in de zon het levend lentewater,
ik lig in het gras te kleuren op te letten,
en stil te luisteren naar het koel geklater.
In het zilveren netwerk van de grijze twijgen,
zit, hier en daar, een vogeltje al te zingen,
begint de vink, hoe kan de dichter zwijgen,
nu krokus en viooltje al de aarde ontspringen?
Ik lig in het gras, de lippen half open,
en drink de frisse weelde en wijdingsdroppen,
die blonde lente, om nieuw mijn ziel te dopen,
schudt van de bomen rossig blonde koppen.
Ik lig in het gras, de handen half open,
om het schoon geschenk van de lente blij te ontvangen,
en ik laat mij plechtig door haar tranen dopen,
en ik wijd de heilige lente met mijn nieuwe zangen.
08-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-12-2014 |
| Januari. Hélène Swarth. |
|
Nu staan de zwart bomen als boeketten,
van git op een camelia roze lucht,
op het bouwland, bruin met een waas van violetten,
vlokt neer als sneeuw, een blanke duivenvlucht.
De winterzon heeft al de kalme sloten,
die weide en bouwland scheiden van elkaar,
met roze bloemenverf zo volgegoten,
alsof het water bloeide van rozen waar.
In het roze water gaan de vleugels dopen,
de blanke zwerm die God aan de aarde zond,
het is mij te moede al spleet de hemel open,
het is mij te moede alsof ik God verstond
07-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-12-2014 |
| Slaap. Hélène Swarth |
|
Gij die draagt omkranst de zwarte lokken,
met nachtviolen en papaverbloemen,
o schone slaap, hoe zal mijn lied u lokken?
met welke namen zal mijn liefde u noemen?
In het lommer van uw wimpers, zijn uw ogen
zacht als fluweel, en diep als blauwe meren,
uw blank gelaat, van nachtvlinders omvlogen,
is kalm als van een god die dichters eren.
O sluip nu nader op uw lelievoetjes,
en kus mijn ogen die van moeheid branden,
en wikkel mij in uw blauwe mantel zoetjes,
en voer mij mee naar schone dromenlanden.
06-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-12-2014 |
| In het rode boudoir. Hélène Swarth |
|
De schoot van het blank gewaad vol rode rozen,
ligt zij in de purperen weerschijn van de gordijnen,
een zilveren korf vol donzige frambozen,
staat bij een vaas, waar leliën verkwijnen.
In het pluche purper van de kalme kamer,
gelijkt ze een lelie: rijzig, blank en edel,
doch één gedachte klopt met staag gehamer,
in het moede hoofdje, en weeklaagt als een vedel.
Ver van het boudoir, in het koelgroen weeldenestje,
waar aan haar voeten lag de blonde dichter,
en spelde als knaap zijn eerste liefdelesje,
daar was haar jeugd, de lucht des levens lichter.
O godenzoon, die licht dronk uit haar ogen,
klinkt thans uw lied in overzeese landen?
Nooit keert de knaap hoopvol heengetogen,
een natte traan valt op haar stille handen.
05-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-12-2014 |
| Schemering. Hélène Swarth |
|
In het slepend grijs fluweel, in het grijs vertrek,
de voeten diep in het blank van de berenvacht,
leunt zij in de hooggerugde stoel, en tracht
een droom te ontkomen, die haar liefde wekt.
Bleekroze en gele rozen geuren zacht,
op het blanke haardkleed aan haar voetenpaar,
wie bracht die hulde en legde die bloemen daar,
door al de ramen vloeit de grijze nacht.
Het boek ligt open waar zij in droomde en las,
haar lichtgrijze ogen staren in het verschiet,
en het kwijnende vuur verblijdt de kamer niet,
de vlam smeult weg in grijs fluweel van as.
Nu bukt ze zich en beurt de bloemen, één voor één,
en werpt ze in het vuur, met tragisch kalm gebaar,
grijs vlokt het licht op het zilverblonde haar,
dan wordt het donker, en ze is heel alleen.
04-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-12-2014 |
| Dromentuin. Hélène Swarth |
|
Meer gezien als een verloren eden,
bloeit in mijn slaap een schone dromentuin,
door een blanke nevel valt het licht er schuin,
op hoog wild gras, vol bloemen nooit betreden.
Zacht ruist de wind een lied van lang geleden,
veel vogels zingen het weer in kruin bij kruin,
en de aromatische aarde, vochtig bruin,
houdt trouw bewaard de indruk van mijn schreden.
Door het groen van de twijgen zie ik vijvers blinken,
en zwanen drijven rein als dichtertaal,
in het zilveren water gouden bloemen zinken,
en vruchten vallen rood als bloedkoraal.
O laat mij uw lucht, uw licht, uw schoonheid drinken,
tuin van mijn dromen, tuin van mijn ideaal.
03-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-12-2014 |
| Stadstuin. Hélène Swarth |
|
In muren van steen is het tuintje gevat,
als het kerkhof van een provinciestad,
geen andere bloemen bloeien hier,
dan treurroos, violen en violier.
Op de planten fladdert een witte kapel,
elk perkje gelijkt een terpje wel,
genageld tegen de muren, staan
magere boompjes met stoffige blaan.
Verzengend is het gras, en de lucht is stil,
geen vogel die hier nestelen wil,
de zielloze hemel is blauw en strak.
Ik wou dat mijn hart nu in stukken brak,
dan zou ik het begraven in het rozenperk,
en gaan door de wereld verjeugdigd en sterk.
02-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-12-2014 |
| Tuin. Hélène Swarth |
|
Bruin ligt de poel waar blauwgroene eenden baden,
loom hangt het lover in de middaggloed,
de groene banken blakeren langs de paden,
begoniaperken bloeien rood als bloed.
In blauwe bloezeroen, schoffelt keurig zonder ijver,
een tuinknaap in de lindelaan met zijn hark,
een muffig bruggetje overspant de vijver,
het gras is fluweel, als van een engels park.
Geen vogel fluit, in het zonlicht bromt een hommel,
en als geslagen honden, janken droef
machines in fabrieken; een schommel
knarst akelig op zijn hengsels, knisperend stroef.
En de eenden kwaken, klepperend met de vlerken,
en het water wasemt onder het hemelblauw,
en slepend luiden klokken van twee kerken,
en uit de verte antwoord een klooster flauw.
01-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
