Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
22-03-2013
Van lang geleden liefde 1. Annie Salomons
Laat mij nog eens het kleine meisje zijn, dat jou in kinderdromen innig liefde, laat mij mijn hoofd, van passie moe en pijn, leggen op jouw schoot, als toen nog niets mij griefde.
Kus nog eens zacht voorzichtig, mij op mijn wang, waar brandendhete zoenen sinds op brandden, en kijk mij in de ogen, diep en lang, en neem mijn handen vast in jouw handen.
Wij waren kinderen, mijn lief, het is lang geleden, en lang is weggevallen de smart om het scheiden, maar wat eens bracht onze zielen zo bijeen, zal leven tot een eeuwig groot verblijden.
22-03-2013, 00:00
Geschreven door André
21-03-2013
Afstand. Annie Salomons
Wij mogen nu houden, mijn lief, van elkaar, alleen met woorden, met woorden, die dansen van jou naar mij, en terug weer als kinderen in een lange rij, die strelen als zoelige wind in de mei, die juichen als vogels hoogopzingend blij, alleen maar woorden.
Wij mogen nu houden, mijn lief, van elkaar, alleen door ogen, en in elkaar weg, zullen zij branden, en tussen hen weven gouden banden, als vroeger bij kussen fel, bloosden onze wangen, heel het zijn in ogengetover gevangen.
Wij mogen nu houden, mijn lief, van elkaar, slechts in gedachten, er mag nu niets anders meer tussen ons zijn, dan weefsel van denken, als vogeltjes fijn, die klagen van liefde, die klagen van pijn, in donkere nachten, die klagen, omdat dit nooit werkelijk mag zijn, niets dan gedachten.
21-03-2013, 10:23
Geschreven door André
Kinderspel. Annie Salomons
Nu weet ik het allemaal, allemaal weer, hoe het was, zoveel jaren geleden, hoogwit was de gang in het schitterend licht, en een loper ving de klank van onze schreden.
Stil waren we samen de zaal uitgevlucht, jij, miniatuur cavaliertje, en ik, een klein meisje met loshangend haar, en we flirtten op een kindermaniertje.
Jij keek naar de zolder, ik keek naar omlaag, toen heb je mijn waaier genomen, geschuifel van voeten, muziek kwam heel vaag, en wekte veel wondere dromen.
Je waaide dat het dons van mijn jurk, trillend sloeg op mijn hals, en we durften niet praten, mijn hart klopte snel, en mijn bloed bonzend joeg, de gang was zo vreemd, zo verlaten.
Toen keek je me aan, en ik werd helemaal rood, je nam zacht mijn hand in de jouwe, en je zei dat ik mooi was, en lief en al groot, en je vroeg, of ik met je wou trouwen.
In de gang en daarna bij muziek en bij dans, onder het zwieren al woester, al heter, beschikten wij voor het verdere leven het al.
Twee piepjonge kinderen verliefd op een bal, slechts dronken van jeugd, in muziek en van glans, maar lief, weten wij het nu eigenlijk wel beter?
21-03-2013, 08:49
Geschreven door André
20-03-2013
Mijn verzen. Annie Salomons
Zoals de volken in de oude tijden, om hecht te maken bouw van kerk of steen, zijn medemens een droeve dood bereidden, door levend, het graf te metselen om hem heen.
Dat steeds zijn geest die plaatsen zou behoeden, tegen geweld van mensen en van goden.
Zo gaat uw levend leven traag verbloeden, in deze verzen, mijn lief, daarom schoon, zo zal uw geest hen lang nog voort doen leven, als een grafteken tot uw eer verheven.
20-03-2013, 09:51
Geschreven door André
Liefdeliederen 5. Annie Salomons
Als ik zing om de zon, als ik zucht om verdriet, Als ik juichend om het leven, de armen spreid, Als ik spreek, schrijf of wandelend van de stilte geniet, dan zeg, zucht en zing ik, om de liefste tijd.
Als me kleuren betoveren, als ik zwelg in muziek, die zwaarzoet van geur, mij ovestelpt met zijn schoon, als ik mijn woorden laat donderen over hoofden van schrik, of als ik stil neerlig te slapen, en ik droom.
Dan is al mijn denken, of ik lijd of geniet, al mijn willen en werken en dromen bij nacht, eigenlijk alles hetzelfde, één langinnig lied, van liefde, aan de liefste, die verweg me wacht.
20-03-2013, 08:40
Geschreven door André
19-03-2013
Liefdeliederen 4. Annie Salomons
Verlangen heeft doordrongen heel mijn leven, en ik weet niets, dat niet verlangen is, want al wat vroeger vreugde of smart kon geven, in mijn verlangen nu verdwenen is.
Ik zie verlangen en ik hoor verlangen, ik adem het, ik slaap het, het loopt met mij mee, zoals een vrouw, die heeft een kind ontvangen, zo onafscheidbaar samen zijn wij twee.
En zoals het kind die vrouw kwelt en pijnigt, en zij toch zoet droomt, de armen op haar schoot, en om het mooie wonder van haar liefde, zelfs weeldelachen kan in barensnood.
Zo zucht ik zalig, om het pijnlijk zwellen van mijn jong hart, en lief verlangenskwellen.
19-03-2013, 08:17
Geschreven door André
Liefdeliederen 3. Annie Salomons
Als je komt, mijn lief, zal je de kamer niet vreemd zijn, en de muren zullen niet van je schrikken, en als je mij in je armen neemt, zal de spiegel niet kijken met boze blikken.
Als je komt, mijn lief, als je komt in de nacht, zal de deur niet opgillend je komst verraden, als je hees bent van passie, en pijn doet van kracht, dan zullen mijn blanke madonna's niet smaden.
Maar om ons zullen zij zegenend hun liefde verbreiden, om jou te beschermen, als weloude vriend.
Want ze kennen je naam en je liefde en ons lijden, zij hoorden hoe vaak mijn verlangen om je schreide, en ze weten, hoe lang ik je al heb bemind.
19-03-2013, 07:46
Geschreven door André
18-03-2013
Liefdeliederen 2. Annie Salomons
Alle dingen in de kamer, staan rond mij te verlangen, de bleke najaarslucht, is op de spiegel uitgehangen.
De vazen tasten in het rond, met hun zoekarmen lange, de klok schort met schrille klank, of hij voortjaagt in angstig bangen.
En mijn ogen, mijn mond, droog van dorst, zijn gans in de kamer gevangen, zwaar drukt op mijn hijgende borst, verlangen, verlangen, verlangen.
18-03-2013, 09:51
Geschreven door André
Liefdeliederen 1. Annie Salomons
Nu vallen de bladeren wel overal, maar ik wil niet wenen, mijn lief, om de wenende bladerval.
En als kaal staan de bomen in de nacht, wanhopig de armen, ten hemel strekkend, als een zwijgende klacht, zucht dan niet, mijn lief, dat jouw wintertijd, jij zult zijn alleen, als de bomen in barre verlatenheid.
Zie, mijn lief, in mijn schoot, bloeien de bloemen rood, in mijn haar, om mijn hals, aan mijn armen bloot, heel mijn lijf is versierd met een vlammend rood.
En die bloemen, mijn lief, zullen niet vergaan, en dat rood zal je ogen nooit droef doen staan, dat zal voor jou lichten en laaien en branden, als een storm van vuur over heidelanden.
Laat de vlammen over ons heenslaan, in brand van rood, mijn lief, zal ons leven vergaan.
1904
Anna Maria Francisca Salomons. Rotterdam 1885- Den Haag 1980. Na het behalen van het H.B.S. diploma (middelbaar onderwijs) studeert zij Nederlandse letteren aan de universiteiten van Leiden en van Utrecht. In 1924 huwt zij met de jurist Henri Van Wageningen. Voor het huwelijk bekeert Henri Van Wageningen zich uit overtuiging tot het katholieke geloof. Hun huwelijk is zeer gelukkig. Na een verblijf van 3 jaar in Nederlands Indië (Het huis in de hitte), keren zij terug naar Nederland. Van Wageningen wordt rechter in Den Haag. Annie Saloms is en dichteres en romanschrijfster. Zij is lid van de Vereniging Van Letterkundigen en schrijft over de bewustwording van de vrouw. Zij heeft 2 boeken geschreven over de dichters en schrijvers die zij gekend heeft. En zij schreef ook onder de naam Ada Gerlo.
18-03-2013, 07:42
Geschreven door André
17-03-2013
Pasen in oude prenten.
Prenten uit grootmoeders tijd. Zo mooi.
17-03-2013, 12:01
Geschreven door André
De kerstroos. Marie Cremers
Een zilveren kerstroos staat te bloeien voor mijn raam, met groene bladeren zo streng als zwaarden, in ernstige eenvoud scholen bloemen saam.
Ontelbare knoppen zijn aan het opengaan, zijn recht en slecht gerezen uit de aarde, die toegedekt is door groen, wollig mos.
Achter de ruiten glanst het bruine bos, waartegen zilvergoud de zuivere bloemen.
Ik ben gelukkig en ik voel een grote vrede, die reine blijdschap deelt zich aan mijn kamer mede, en ik kan niet hervinden wat mij eens vervaarde.
1917
17-03-2013, 10:10
Geschreven door André
Verzen 7. Marie Cremers
Ik dacht dat mijn leven ten einde liep, totdat een nieuwe stem mij riep, uit de roerloze droom waarin ik sliep.
De rozen lachten, de doornen staken, het was vreugde en pijn die mij deed ontwaken.
Toen zag ik een nieuwe horizon, die ik levend en strijdend bereiken kon, en als het paard dat voelt de sporen, drijft mij, liefdes wrede doornen.
17-03-2013, 08:22
Geschreven door André
16-03-2013
Verzen 6. Marie Cremers
De groet
Lichtende ogen die groeten van ver, als een heldere bloem en een vriendelijke ster, in u is pijnen noch schrijnen.
Blijdschap is in u glanzend strelen, als van een verre vogel het blinkend kwelen, en vrede blijft na u verdwijnen.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nu vlamt mijn ziel, de tegenstrijdigheden zijn opgebrand, tot een withelle gloed.
Verlangen, angst en vreugd, zo smartelijk geleden, zijn in een onbegrensd, vollevend zijn, vergleden, waarin het leven zelf zijn onrust spiegelen doet, in lichtelaaie rust, die het al omvat, wat ik doorleefde en heb liefgehad.
16-03-2013, 09:51
Geschreven door André
Verzen 5. Marie Cremers
In mij groeit het onbekende leven, tot de nieuwe droom die ik verwacht, onrust is in mij, en vrees en beven, vage vormen dolen door mijn nacht.
Wat het leven in mij heeft begraven, wil zijn bloesem brengen tot het licht, mocht ik stil en vol geduld verdragen, het warre duister tot voor glans het zwicht.
O mijn God, ik wankel als een blinde, tot ik uw Gezicht zal wedervinden.
16-03-2013, 07:59
Geschreven door André
15-03-2013
Verzen 4. Marie Cremers
Witte rozen
Uw witte rozen glanzen zacht als fijn ivoor, terwijl de kaarsen naast hen roerloos branden, het is mijn ziel als schreed ik een kathedraal door, waar de gebeden ruisen als een offerande.
Zo is de heilige dood als alles zwijgt, in glimlach vol geheim en huivervolle vrede, wees stil, bedenk niet dat het duister zijgt, wanneer de kaarsen uitgebrand zijn.
Stil, zij branden heden.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Soms is het leven een wilde schrik, Soms is het een wijd verwonderen.
15-03-2013, 10:34
Geschreven door André
Verzen 3. Marie Cremers
Als mij het ogenblik niets geeft, leef ik in toekomst of verleden, maar wanneer in mijn ziel de ontroering beeft, straalt zegevierend het heden.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ik ben zo moe, zo vermoeid, het leven is een woord, en wat eens schoon was, sleept een volgend ogenblik weer voort, in zijn medogenloze schrijden.
Het leven laat ontbloeien, wat het heeft vernield, omdat verandering het zijn bezielt, en dromen redden ten alle tijde.
15-03-2013, 08:13
Geschreven door André
14-03-2013
Verzen 2. Marie Cremers
Ik weet wel, ik wil en ik moet ook mezelf zijn, maar vergeet niet ons groeiend veranderen, strijd is er met alles om ons heen, en niet altijd is het ja of neen, te warren uit elkanderen.
Alleen als het volle leven mij stuwt, en onweerstaanbaar mijn krachten duwt, ben ik vrij van gedachten en twijfel, dan heeft het leven zelf mij bevrijd, en ik voel absolute zekerheid, zonder één twijfel.
14-03-2013, 10:29
Geschreven door André
Verzen 1. Marie Cremers
Denk niet dat ik mezelf verlies, al schijn ik telkens bedolven, door levensstromen die ik niet kies, maar die mij slaan met hun golven.
Ik schijn verbijsterd, maar blijf sereen, want mij draagt een vast geloven, een luchtig hart vecht door alles zich heen, en drijft toch immer weer boven.
Wat ik niet kan begrijpen is nog niet voor mij, en ik schud het af als water, maar wat duikend ik vond, dat maakt mij blij, al weet ik zijn waarde pas later.
1916
14-03-2013, 08:38
Geschreven door André
13-03-2013
Liederen 8. Marie Cremers
Uit de chaos der hartstochten voel ik mij stijgen, tot de puur kristallijnen verhelderdheid, zoals glanzende herfst stijgt uit moe zomerzwijgen, stralende en klaar, victorieus en bevrijd.
Zal ik nu plukken, na zoveel zorgens, de geurige vruchten, zo smartelijk verbeid? Dauwig en rein zijn de zonnige morgens, van een juwelige heerlijkheid.
Anders is het najaar dat ik mij verbeeld heb, toen het nog voorjaar was in mijn ziel, en van de vreugden waarmee ik gespeeld heb, is er niet één die mijn hart niet ontviel.
Maar in de spiegel der contemplatie, die de herfst in de opalige luchten houdt, wenken zij weer met een diepere gratie, schoner, en even innig vertrouwd.
Niets is verloren, het is anders geworden, om op te staan tot een nieuw gezicht, vruchten zijn bloesems die eenmaal verdorden, verwoest en gerijpt door het eeuwige licht.
13-03-2013, 09:55
Geschreven door André
Liederen 7. Marie Cremers
De lucht is grauw en het groen is hard, de dingen kijken leeg en verstard, zonder ontroering of luister, er is geen licht en geen duister.
Grauw zijn de wegen en soor is mijn ziel, ik wou dat een kletterende regen viel, of dat de bomen zwiepten, totdat zij piepten.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Mijn leven was dat als van de harde aloë, vol bitterheid, maar ook vol taaie sterkte, ik groeide jaar op jaar en teerheid groeide mee, die niemand merkte.
Toen anderen jeugdig bloeiden, stond ik leeg in een eenzaam land, maar in mijn hart lag de kiem van verborgen schoonheid, o mocht ik bloeien als de vreemde aloë plant, die, stervend, in een wondere bloem haar hart ten toon spreidt.
