Ik wijd aan u, deze verzen, zwaar geslagen, van Passie, en Verdoemenis, en Trots, in doodsbleek marmer of dooraderd rots, al naar mijn kunstenaarswil en welbehagen.
Zij zijn doorleefd: ik heb daarin neergedragen, rijkhandig, al wat, in de loop des Lots, aan mensenliefde of hoge liefde Gods, dit doodarm wezen heeft te voelen wagen.
Ik, die mijn leven, uit te zeggen zoek, heb al mijn lieve voelen, zoeken, tasten, en weten in dit somber boek gevat.
En ik bied, met dit mijn eerste en laatste boek, een laatste groet aan u, die met uw vasten stap, naast mijn al te wankele schreden tradt.
30-09-2012, 00:00
Geschreven door André
29-09-2012
6. Schemering. Willem Kloos.
Nauwelijks zichtbaar wiegen op een lichte zucht, de witte bloesems in de schemering, ziet, hoe langs mijn venster nog, met zacht gerucht, één enkele, al te late vogel vliedt.
En ver, daarginds, die zacht gekleurde lucht, als parelmoer, waar iedere tint vervliedt, in tederheid...Rust, o wonder vreemd genucht, want alles is bij dag zo innig niet.
Alle geluid, dat nog van verre spreekt, versterft; de wind, de wolken, alles gaat, al zachter en zachter, alles wordt stil.
En ik weet niet, hoe thans dit hart, zo week, dat al zo moe is, altijd luider slaat, altijd maar luider, en niet rusten wil.
29-09-2012, 00:00
Geschreven door André
28-09-2012
5. Ik ben een God. Willem Kloos
Ik ben een God in het diepste van mijn gedachten, en zit in het binnenste van mijn ziel ten troon, over mijzelf en het al, naar rijksgeboden, van eigen strijd en zege, uit eigen krachten,
en als een heir van donker, wilde machten, joelt aan mij op en valt terug, gevloon, voor het heffen van mijn hand en heldere kroon.
Ik ben een God in het diepste van mijn gedachten, en toch zo eindeloos smacht ik soms om rond, uw overdierbare leden de arm te slaan, en, luid uitsnikkende, met al mijn gloed,
en trots en kalme glorie te vergaan, op uw lippen in een wilde vloed, van kussen, waar ik niet langer woorden vond.
28-09-2012, 00:00
Geschreven door André
27-09-2012
4. De eerste dag. Willem Kloos
Zij hoorde het twisten en de doffe smak, zij kwam niet, zag niet, zag in mijmering, altijd die ene plek, waar de appel hing, en de appel zelf aan diezelfde tak.
Zij dacht, is het al een droom..., herinnering...? Was het mijn...hand, wee mij, Gods hand, die hem brak...? toen trad Gods engel tot haar, kalm, en sprak, "de Heer zegt: vrouwe, zie uw zoon" en ging.
En golvend vielen op zijn vaal gelaat, haar lokken, toen zij viel, de goudenen, wijl het zware hoofd aan het outer bonsde, en lag...
Zij roept het lijk... roept God... die zwijgt en haat... zij wist niet dat de dood zo stil was...en voelt dat zij was vervloekt, van de eerste dag...
27-09-2012, 00:00
Geschreven door André
26-09-2012
3. Zij. Willem Kloos
Ik droomde van een kalme, blauwe nacht, de matte maan lag laag in mistig glimmen, maar hoog scheen aan de schemerende kimmen, de klare, wolkenloze, sterrenwacht.
Toen, tussen maan en sterren, rees zij zacht, mij zoeter dan de muze, en scheen een schimme, wijl ik om haar hoofd als diademen, klimmen, en dalen zag, de gouden sterrenpracht.
O, liefste mijn, eer ik één groet vond, Ave Maria, ruiste het door mijn ziel, en heel mijn ziel ruiste u toe, één zucht,
totdat op eenmaal door de stille lucht, al die millioenen gouden druppels vielen, en gij als een heilige in die glorie stond.
26-09-2012, 00:00
Geschreven door André
25-09-2012
2. Beeltenis. Willem Kloos
Zoals daarginds, aan stille blauwe lucht, zilverzacht, de half ontloken maan, bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht, wier bleke bladen aan de kim vergaan,
zo zag ik eens in wonderzoet genucht, uw half verhulde beeltenis voor mij staan, dan, met een zachte glimlach en een zucht, voor mijn verwonderde ogen, ondergaan.
Ik heb u lief, als dromen in de nacht, die, na een eindeloos heil van éénen stond, bij de eerste schemering voor immer vloon.
Als morgenrood en bleke sterrenpracht, iets liefs, dat men verloor en niet meer vond, als alles, wat heel ver is en heel schoon.
25-09-2012, 00:00
Geschreven door André
24-09-2012
1. Aan mijn moeder. Willem Kloos 1859-1938 Amsterdam
Ik denk altijd aan u, als in die dromen, waarin een ganse, lange, zalige nacht, een nooit gezien gelaat ons tegenlacht, zo onuitsprekelijk lief, dat bij het domen,
des bleken ochtend, nog de tranen stromen, uit halfgeloken ogen, tot wij ons zacht, en zwijgend heffen met de stille klacht, dat schone dromen niet wederkomen.
Want alles ligt in eeuwige slaap bevangen, in de eeuwige nacht, waarop geen morgen daagt, en heel dit leven is een wondere, bange,
onzegbare droom, die eens de nacht weer vaagt, maar in die droom een droom, vol licht en zangen, mijn droom, zo zoet begroet, zo zacht beklaagd.
24-09-2012, 00:00
Geschreven door André
23-09-2012
Olympische Spelen Londen 2012 7.atletiek lange afstand en zevenkamp
1.Emma Coburn USA 3000 m steeple 2.Bridget Franek USA 3000 m steeple 3.Kara Goucher en Shalane Flanagan USA marathon 4.Julia Machtig Duitsland zevenkamp 5.Jessica Ennis Engeland zevenkamp 6.Tatyana Chernova Rusland zevenkamp 7.Ida Marcussen Noorwegen zevenkamp 8.Sara Aerts België zevenkamp
23-09-2012, 20:00
Geschreven door André
De nachtegaal. Olga Weber Nederland
Middernacht plooit zijn glans uit, een maan doorvloeide, wijde, witte roos, als een lichtstraal beweegt zich een bekoorlijk geluid, dan opent de hemel zich een poos, een korte poos.
O, dat zacht getril, loochent mij elke ondergang van het leven, ik weet niet waar mijn heimwee henen wil, mijn open hart dat ik dansend aan de sterren geef, mijn bloedend hart, een rijpe vrucht, die ik zingend weggeef, een gouden hunkering doet mijn hart beven.
Ik zie het geluk door een open deur, een warme gloed die mijn lichaam doorbloedt, een zoete geur die de aarde en lucht doorvloedt, het leven ademt een stil en zacht verlangen, ik droom het geluid van zilveren klanken en kleur, de nachtegaal zingt haar hemelse gezangen.
1920
23-09-2012, 00:00
Geschreven door André
22-09-2012
Blauwe ogen. Fiore della Neve 1849-1934 Leiden
Het was blauw, niet het blauw van een vergeet-mij-niet, bescheiden, zwijgend en bleek, ook niet het blauw van lobelia's, aan de oever van een rustige beek.
Het was ook niet het blauw van de zomerlucht, schoon dit van de hemel vertelt, zelfs niet van de lucht in het meer weerkaatst, waar het zacht in de golven versmelt.
Het was vreemder, meer dat van de zuidernacht, doorschijnend, lichtend en diep, waaronder Venetië fluisterend lacht, en het gouden Palmyra sliep.
Het blauw van de wijkende horizont, waar Lohengrin's boot in verdween, het blauw, waarheen ijdele wensen gaan, en onverhoorde gebeden, meteen.
22-09-2012, 07:56
Geschreven door André
21-09-2012
Oudenaarde. Gentil Antheunis 1840-1907
Daar zit en droomt gij aan de Schelde, en spiegelt u in het klare nat, uw roem en welvaart zijn verzwonden, toch zal mijn lied uw lof verkonden, o moedergrond, o moederstad, toch blijft gij steeds mijn liefste schat, mijn dierbaar Oudenaarde.
Gij hebt uw rusting afgeworpen, sinds lang het strijdzwaard neergeleid, wat hoeft gij wapens die u prangen, terwijl de jeugd uw frisse wangen, met zachte dons nog overspreidt, aan de schoonheid past de schuchterheid, lieftallig Oudenaarde.
Ja, jong en schoon zijt gij gebleven, en waar ik ging en waar ik stond, bij zuiderweelde en prachtgebouwen, bij het wonderbeeld der Rijnse gouwen, ontsnapte uw naam aan mijnen mond, ik vergat u nooit, mijn vadergrond, mijn dierbaar Oudenaarde.
Vergeten, kan ik u vergeten? uw weiden, waar ik heb gespeeld, uw heuvels waar de bronnen springen, waar bloemen geuren, vogels zingen, ja, schoonheid is u toebedeeld, en nergens prijkt uw evenbeeld, lieftallig Oudenaarde.
Hoe dikwijls heb ik tot u naderend, u stil bewonderd, luid begroet, wanneer het eerste daglicht straalde, wanneer de zon in het westen daalde, omvattend in haar purpergloed, uw tuinen, heuvels, weiden, vloed, mijn heerlijk Oudenaarde.
En leef ik nu van u gescheiden, ik gedenk u steeds en immervoort, ik zie uw schoonheid immer blinken, ik hoor uw moederstemme klinken, uw Vlaams, uw Diets, uw vrije woord, mijn bakermat, mijn lievelingsoord, mijn dierbaar Oudenaarde.
21-09-2012, 09:20
Geschreven door André
20-09-2012
De jacht. Arnold Sauwen 1857-1938 Antwerpen
O edel jachtvermaak, zo wreed in uw genugten, wat jaagt gij een wilde drift door het trage kruipend bloed, met speurhond en geweer het enge huis te ontvluchten, te dwalen door het veld, de veder aan de hoed.
Te zwerven gans de dag ter jacht op hoendervluchten, die vleugelruisend bang opfladderen voor uw voet, terwijl het moordend schot, luidknallend door de luchten, het getroffen offer dood ten gronde tuimelen doet.
O bloedige trofeën, in moedwil neergeschoten, hoe heeft me soms, o jacht, uw wild genot verdroten, wanneer ik, de weitas vol, weerkeer bij avondval,
en naar de veldhaan luister die, in angst verloren, rondwarrend over het veld, langs stoppel en langs voren, zijn jongen roept en lokt, maar vele missen zal.
20-09-2012, 00:00
Geschreven door André
19-09-2012
Bedevaart. J.A. Dèr Mouw 1886-1919 Westervoort
Ik maak in gedachten vaak een bedevaart, dan sta ik weer op de plek, die zomerdag, waar ik door de eikenlaan je aankomen zag, als relikwie heb ik dat beeld bewaard.
Uit zonnige bomen, dropte op zonnige aard, overal neer de zonnige vinkenslag, ik zag op jouw goed gezicht die blije lach, en ik dacht opeens: ben ik die liefde wel waard?
En één ding weet ik, als jij dood mocht gaan, zal het zijn, als stond ik weer in de eikenlaan, toen jij zou komen met jou lief gezicht.
Dan wordt die zomerdag, zolang voorbij, een vizioen van toekomst, waarin jij, mij staat te wachten, in onwerelds licht.
19-09-2012, 08:56
Geschreven door André
18-09-2012
Galgenlied. Karel Vertommen 1907-1991 Kontich
Er stonden drie galgen op het galgenveld, de kraaien hebben het voortverteld, en stom blauwden winterse bossen rondom, zij kaatsten het gekrijs van de kraaien weerom.
Het volk stond zwijgzaam opeengehoopt, drie mannen moesten opgeknoopt, drie rechters lazen het vonnis voor, de bossen bauwden het na in koor.
één had in eigen macht geloofd, hij moest het bekopen met zijn hoofd, één had gehoopt op een nieuwe tijd, dat was voor het heden een scherp verwijt, één had de waarheid te zeer bemind, daarvoor ging hij bengelen hoog in de wind.
De kraaien krijsten: kwaad is kaaad, de bossen echoden: haat is haat.
De kring van het volk werd enger en enger, het gelaat van de rechters werd strenger en strenger, maar toen de koord in de hoogte ging, in elke lus een rechter hing.
Het volk stond zwijgzaam opeengehoopt, drie rechters werden opgeknoopt, één had zijn eigen volk verraden, één had zijn geldkist volgeladen, één had de macht om haarzelf bemind, drie rechters bengelden hoog in de wind.
De kraaien krijsten: kwaad is kwaad, de bossen echoden: inderdaad.
18-09-2012, 10:12
Geschreven door André
17-09-2012
Voor het verdronken meisje. J.B. Charles 1910-1983 Zwolle
Verdrinken, dat is ademhalen, verdrinken, dat is met het hele lichaam drinken, met tong en longen, voorhoofd, lymfkanalen, de open ogen, alles drinkt zich eindelijk zat.
Verdrinken is behoedzaam naar beneden zinken, een dalend stofje in de zonlichtbaan gelijken, en de fluwelen bodem nooit bereiken, maar vlak daarboven blijven zweven, je haar wuift zachtjes op de onderstromen, daar vaart de veerboot over van half zeven, het uur waarop je thuis had moeten komen.
Verdronken zijn is na drie dagen en drie nachten, weer op te stijgen dankzij nijvere rottingsgassen, zij doen hun best, het lichaam door het flesgroen licht, omhoog te tillen, tot ten laatste het gezicht, de spiegel breekt, de zon streelt het meteen, "waar ben jij deze dagen toch geweest?"
Verdrinken is God in zijn huis begroeten, terwijl het leven maar een moeitevol bestaan is.
Verdronken zijn is binnen stenen mogen kijken, en weten hoe het paard gemaakt is en de maanvis, is eindelijk weer durven te ontmoeten, die men vernield heeft in dit leven.
Verdrinken is vergeten worden en vergeven, het is een oud, zeer heimwee overwinnen, en het zolang gezochte einddoel vinden, waar ook de afvaart was, op de oude warme kust.
Verdrinken is een aangenaam ontbinden, dag lief dood meisje, glimlach maar gerust.
17-09-2012, 09:48
Geschreven door André
16-09-2012
Olympische Spelen Londen 2012 6.atletiek lange afstand
1.Julia Bleasdale en Joanne Pavey Engeland 2.Lisa Uhl en Amy Hasting USA 3.Molly Huddle USA 4.Sabrina Mockenhaupt Duitsland 5.Gesa Felicitas Krause Duitsland 6.Fionnuala Britton Ierland 7.Byrne en Hutchinson marathon Ierland 8.Sandra Eriksson steeple Finland
16-09-2012, 16:01
Geschreven door André
Ik weet een tuin. Marie Metz-Koning
Ik weet een tuin in de zonneschijn, waar mooie bloemen en bomen zijn, ook witte stenen met gouden opschrift, en schone woorden er in gegrift.
Waar blanke beelden staan opgericht, met klagende ogen in treurgezicht, veel vlinders fladderen er heen en weer, of zitten stil op de bloemen neer.
Daar, in een donker, klein kamerkijn, spreid mij een bedje van wit satijn, ga dan in het woud waar de vogel zingt, en waar het luchtig vluchtig konijntje springt.
Bij bijtjes die zoemen en muggedans, en wind van bloemen, me wilde krans, leg zacht die krans op mijn haren neer, en ga weer leven en ween niet meer.
1900 Marie Metz-koning voelt de behoefte om alles in haar leven zo mooi mogelijk te maken. Dus geen schoonschijnende waan. Zij tracht zichzelf te voorschijn te doen treden uit alles wat haar omringd. Haar huisje, haar tuintje, haar hutje en haar gedichten zijn op zichzelf zoals het moet zijn. Alles lost zich harmonisch op in de omgeving.
16-09-2012, 08:48
Geschreven door André
15-09-2012
Schemer. Marie Metz-Koning
Nu doen, rond hun lichtvolle zielen, waar zonnige dagen in vielen, de bloemen hun kelkje dicht.
Wat muggetjes dansen nog even, als wondere stipjes van leven, in het vredige, doodstille licht.
Een krekeltje zaagt in de halmen, waar zachtgrijze nevels uit walmen, de weiden zijn dromerig rondom.
Wat bleekblauwe sterretjes komen, stil stippend tussen de bomen, en zien naar de bloemetjes om.
Nu doen, rond hun droeve zielen, waar heel bleke dagen in vielen, de mensen hun woordekens dicht.
En gaan nog en dwalen nog even, als langzame dingen van leven, in het stervende, doodstille licht.
1900 Door de late ontwikkeling van haar dichterswerk voelt Marie Metz-Koning zich nog steeds groeien. Zij beseft echter dat er veel verloren is en dat zij misschien nooit haar hoogtepunt zal bereiken. Veel gedichten zullen nooit het "levenslicht" zien.
15-09-2012, 10:11
Geschreven door André
14-09-2012
In het museum. Marie Metz-Koning
De zaal ligt als verzonken in mijmerij, bezoedeld met fronselend donker, op het bord, op het beeld en op het oud schilderij, een enkele lichtglimp maar wenkt er.
Een heiligenbeeld stond heel stil in een hoek, Met mooie, vroom plooiende vouwen, omhing hem zijn kleed. In zijn arm lag een boek, zijn blik leek mij droevig te schouwen.
Op het boek dat hij droeg lag een lammetje klein, een herdershoorn hing aan een koorde, dat was om zijn hals. Heel zijn vorm was zo rein, dat het beeld mij onzegbaar bekoorde.
Toen lang ik bleef staren en net toen ik wou gaan, het lammetje als aanving te leven...... en het keek mij zo heel en al levendig aan, dat ik het wel eten wou geven......
Maar het schudde zijn hoofd en zei droevig moe, ach, laat mij, lang al ben ik dood...... het Leven is lang al vergeten wat ik doe, zij leven zonder mij en aan mij hebben zij geen nood......
Al zwaarder zonk donker op het beeld en rondom, lag nergens meer een lichtglimp te blinken...... toen ging ik stil heen, en hoor waar ik nu kom, de klacht van het klein lammetje klinken......
1900 Marie Metz-Koning woont in een huisje in Vaassen. Afgesloten van de wereld leeft zij tussen haar meubels en huisraad. Zij werkt in een half onderaards hutje in de tuin door niets gestoord. Het enige wat zij door het raam ziet zijn mooie bloemen en planten en de open lucht.
14-09-2012, 09:25
Geschreven door André
13-09-2012
Sterven. Marie Metz-Koning
Laat mijn ogen toe, en mijn handen stil, ik ben dodelijk moe, of ik sterven wil.
Steek nu de lichten aan, want de nacht is blind, en kom bij mij staan, al die ik heb bemind.
Kniel nu allen zacht, o, een lange rij, die mij leed bracht, maar ween niet om mij.
Luid nu lang en luid, in de lentenacht, luid mijn leven uit, het is gans volbracht.
Laat mijn ogen dicht, en mijn handen saam, straks het morgenlicht, door mijn open raam.
O, het stille licht, door mijn open raam, op mijn dood gezicht, op mijn handen saam.
1900 Op een bepaald ogenblik stond Marie Metz-Koning helemaal alleen. Om in haar onderhoud te voorzien ging zij met zes gedichten en een sprookje naar een uitgever. Hij vroeg haar of dat alles was wat zij had. En zij antwoordde dat zij thuis nog een hele doos staan had en dat zij nog veel zou schrijven. De uitgever zag dadelijk dat die verlegen vrouw een natuurtalent was. Zij schreef niet volgens regels en wetten, alles kwam recht uit het hart. Zij schreef op wat haar hart haar vertelde. Haar gedichten en verhalen werden gepubliceerd. En voor ons allen bewaard.
13-09-2012, 10:41
Geschreven door André
12-09-2012
Vleugels. Marie Metz-Koning
Een vlinder vleugelde om een luchtige bloem, windwiegend deinend, op haar slanke stengel, het vlinderskleedje fijn, in haar kleurenmengsel, de vleugels wuifden in de wind als wiekgezoem.
Gij zijt wel rijk zo, zwevende als een engel, maar weet dat ik even schoon mijn wiegen roem, zei het bloemenkind, duld, dat ik u mijn broeder noem, blijf, dat ik met mijn ranken, u omstrengel.
Ja, sprak de vlinder toen, ik wil wel samen met je zijn, ga mee met mij en deel met mij, mijn heerlijk, weelderig, zweven, langs bloemenland en water kristallijn.
Toef maar niet langer, het leven leeft zo gauw, toen kwam een siddering de arme bloem doorbeven, en zonder haar vloog de vlinder op, in het blauw.
1900 Marie Metz-Koning huwde jong en haar man wilde niet dat haar gedichten en sprookjes werden uitgegeven.
12-09-2012, 00:00
Geschreven door André
11-09-2012
Dromerij. Marie Metz-Koning
Wij lagen lui in het lange gras te dromen, rondom ons het blond gesnik, het traag gebaar, van staag gegroet, der donzen halmen schaar, en boven, windgezang in najaarsbomen, zwaar loom van loof, nog even rozig maar.
Wij zagen ronde wolle wolken romen, op het bleke blauw, heel langzaam verder komen, en later dalen achter het donker dennehaar.
Een enkele vogel, vloog heel hoog, alleen, een goudgeel fladderblad kwam aarzelend neer, een eerste traan leek het, die de herfst ging wenen.
Een enkel woordje wiekte heen en weer, en het wilde licht legde tintelend om ons heen, het al omarmend, warmend, wonder, teer.
1900 Reeds heel vroeg leefde Marie Metz-Koning in een eigen droom- en sprookjeswereld. Toen reeds schreef zij gedichten en sprookjes. Bang dat iemand het zou lezen, werd alles regelmatig verscheurd. Zo zijn de jeugdwerken van Marie Metz-Koning voor de Nederlandse letterkunde verloren gegaan.
11-09-2012, 10:22
Geschreven door André
10-09-2012
Het straatliedje. Marie Metz-Koning 1864-1926 Amsterdam-Ascona Zwitserland
Het schel stemmetje van het kind, dat zingt op straat, met hongerige ogen naar mijn venster starend, waar zij, wat weelde en wat gemak ontwarend, haar die er voor verschijnt benijden gaat.
Het schel stemmetje van het kind, onvast zich parend, aan het orgel, dat buiten jengelend staat, soms stokkend, enkele tonen overslaat, in valse klanken een lelijk straatlied barend.
Het schel stemmetje van het kind, waar slechts uit klinkt, begeerte om gauw wat centen op te halen, in het blikken bakje, waar zij het in betalen.
Het magere, zielloze stemmetje, dat zingt, vol medelijden voel ik het in mijn binnenste dalen, waar plots van wee, mijn ziel als open springt.
1900 Marie Metz-Koning is ook gekend onder de namen Marie Marx-Koning, Morie Metz-Koning en Marie Catherine Metz-Koning.
Nog eens met jou naar het groene woud, nog eens met jou naar het zilveren meer, nog eens met jou door het korengoud, nog eens met jou en dan nimmer meer.
Er blinkt een traan op mijn bleke wang, o, het is maar een regendrop, die beefde aan de rand van een blad, reeds lang, en viel uit de beukentop.
Hoe golft die weelde van korengoud, met menig bloem als een ster, hoe zingt de ziel van het plechtig woud, als orgelmuziek van ver.
De witte wolk in de blauwe lucht, die zwaan op het rimpelend meer, zij weten wel dat mijn vrede vlucht, nog eens en dan nimmer meer.
Op die oude plekken wij alle twee, maar elk met zijn eigen ziel, vroeger was uw ziel mij een zee, waar mijn ziel als een vloed in viel.
Nu zijn wij twee en waren één, ik heb je zo bemind, het is nu ik wandel dat ik je beween, wat was ik toen nog maar een kind.
Gij deze weg, en ik een andere dus, door het woud langs mijn fonkelend meer, je handen, je ogen, je vlammende kus, nog eens en dan nimmer meer.
Langs de wanden van een rots, rug aan rug, volgde ik een pad, verlicht door maan noch zon, toen stond ik voor een afgrond en ik kon, geen hand breed verder en geen stap terug.
De angst van de dood kwam over mij, ik begon, te beven en ik riep: wie bouwt mij een brug? alleen het ver gebergte, gaf mij honend stug, mijn woorden terug, tot wanhoop mij overwon.
Toen zag ik naast mij een marmerbleek gelaat, met donkere ogen, fonkelend in de nacht, en ik hoorde een stem, zeer vriendelijk schoon zacht, zo je vol vertrouwen je handen rond mijn hals slaat,
draag ik je over de afgrond, ik dan, als, een kind, sloeg de armen, zwijgend, rondom zijn hals, ik hoorde het ruisen van zijn vleugelslag, en anders niets, toen vroeg ik: wie zijt gij?
Ik voel mij aan uw hart zo veilig en zo blij, als had ik niet geleefd voor deze dag. Ik ben je engelbewaarder en hij vloog voort naar de andere zij, van de afgrond en ik weende vrij om wat hij zei.
En in het woud der gedichten zette hij mij neer, alleen, hier ben ik gebleven, mijn engelbewaarder vloog heen.
Toen bracht de engel mij in een stille tuin, met donkere lanen, kronkelend over het gras, bloemen bloeiden tussen het struikgewas, en gouden vruchten sierden kruin bij kruin.
Ik plukte een schone bloem, eer zij was gebroken van haar stengel, werd zij bruin, ik plukte een vrucht, het zonlicht lonkte schuin, en de appel bleek vol bitterheid en as.
Toen brandde een blos van toorn op mijn gelaat, en ik vroeg: waarom brengt mijn goede engel mij in dit oord, waar alles geen wezen heeft maar slechts schijn?
Opdat uw lied, zo sprak hij, geen leugen verwoord, opdat uw hand zich niet verleiden laat, de waan te plukken, voor het ware zijn.
Is haar in het hart de passiebloem ontloken, zo wordt de vrouw aan het martelkruis geklonken, de bittere beker wordt haar volgeschonken, haar hoofd gebogen en haar kracht gebroken.
Doch de alsem wordt haar wijn en lijdensdronken, wordt haar, wanneer het woord van liefde is uitgesproken, de doornkroon, van parels bloed omblonken, en een diadeem, in het vorstelijk haar gestoken.
Laat vrij de schaar der zedig vrome vrouwen, voor het schoon gebed de handen samenvouwen, heb dank, o Heer, dat ik niet ben als deze, heb dank, o Heer, dat u mij de weg wees.
Vol lage lust, om met ons lijden te spotten, maar wie lijdt om Liefde's wil, kent geen vrees.
De slanke arm om het hoofdje rondgebogen, als jonge meisjes bij het rusten plegen, ligt in het gras, waar daarnet haar voetjes vlogen, het rooswangig kind, slaapdronken, neergezegen.
Door het lover lacht, met liefdestralende ogen, de blauwe hemel het sluimerende meisje tegen, en zachtjes bengelen, door de wind bewogen, haar welkom wuivend, trossen gouden regen.
Haar lokkenweelde, uit zonnegloed geweven, versiert een krans van rozerode klokjes, waarop hel flonkerend, parels dauw nog beven.
Dartele koelte streelt de lichte lokjes, die zacht, als zijde, haar langs het voorhoofd glippen, en het kersenrood van de halfgeloken lippen.
De kleine villa's met hun bloemenhoven, zijn voor mijn oog, dat voorwaarts blikt, verdwenen, hier blauwt een wijde vijver, waar omhenen, de bomen, vol verlangen, nader schoven.
Een kleurloze avondhemel welft zich boven, het stille water door de maan beschenen, rondom het blanke brugje, witbestoven, hoor ik in het lover, koele winden wenen.
Twee blanke sterren fonkelen, rein en teder, twee blanke zwanen drijven op en neder, bevallig zwenkend langs de gladde spiegel.
Daar bloeit de maan, een witte waterroos, haar kelk ontplooiend tussen het golfgewiegel, een schoon tafereel, daarvoor zwijg ik een poos.
Door woud en weide woelen weeldestromen, en lenteadem is door het land gevaren, in het luchtmeer wiegelen goudgetopte bomen.
In wondere weemoed weggezonken dromen, langs stille kronkelwegen, jonge paren, die, terwijl zij elkanders blik te ontmoeten, schromen, naar bloemen zoeken tussen de eerste bladeren.
In het hart van jonge meisjes leven liefdewoorden, mochten zij eeuwig ongefluisterd blijven, reeds zoekt een mannehand haar vingertoppen.
Doch luimig is de aprilzon in het noorden, wellicht waait morgen over alle knoppen, een ijswind die alle leven doet verstijven.
1884
03-09-2012, 09:04
Geschreven door André
02-09-2012
Olympische Spelen Londen 2012 4. wielrennen
1.Danielle King, Laura Trott, Joanna Rowsell Engeland 2.Lauren Tamayo, Sarah Hammer, Dotsie Bausch, Jennie Reed USA 3.Tara Whitten, Gillian Carleton, Jasmin Glaesser Canada 4.Miriam Welte, Kristina Vogel Duitsland 5.Trixi Worrack, Judith Arndt, Charlotte Becker, Ina Teutenberg Duitsland 6.Nicole Cooke, Emma Pooley, Elizabeth Armistead, Lucy Martin Engeland 7.Marianne Vos Nederland 8.Jolien D'Hoore België
02-09-2012, 15:19
Geschreven door André
Schaduw. Alice Nahon
Ik heb de liefde liefgehad, daarom wellicht heeft zij mij niet bemind, zo doet de mooie minnaar, met een zeer verliefd kind.
Ik heb de zon te lief gehad, en beu van beelden, aan de deuren van de dagen, ben ik geworden als een varenblad, dat liever in het lommer leeft, dan de zon te dragen,
En daarom bouwt mijn kommer aan een huis, waar lamp- en zonnelicht, getemperd zijn voor de ogen, en waar de sobere lijn van een gelaat, en waar de vrede van een vriendschap staat, lijk schaduw van een boom, over mijn hoofd, gebogen.
02-09-2012, 08:07
Geschreven door André
01-09-2012
Ochtend. Alice Nahon
Zilver zijn de wegen, zilver zijn de weiden, zilver van parel dauw, die de feeën verspreiden.
Zingen doet de stilte, zingen doen de psalm akkoorden, zingend naar elkander gaan, met al onze liefdewoorden.
Zoenen doen onze zielen, zoenen ongebonden, zoenen als de zon, die, zoent de bloemen monden.
Zalig zijn je armen, zalig zijn je ogen, zalig is de oneindigheid, onder de zilverbogen.
