Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
31-01-2013
Liefde 8 Marie Metz-Koning
Lief, sper uw ogen wijd nu bij de mijne, hoog boven grolt de god der kindervolken, zie, in de plooien van zijn mantelwolken, deed hij de trouwe sterren al verdwijnen.
Zijn adem laait door het loof, zijn ogendolken, doorboren het donker, zoekend de arme kleinen, die angstig buigend voor zijn blik verschijnen, hun ogen blindend in zijn bliksemkolken.
Wij vrezen niet, onze open ogen lijnen, naar hem, de kleine god der kindervolken, en terwijl hij grommend gooit zijn donderdolken.
Gelijk blos op rijpend ooft, dat blijft verfijnen, schoon dood en eeuwigheid het komt omwolken, rond onze lippen stille lachen schijnen.
1905
31-01-2013, 11:25
Geschreven door André
Liefde 7 Marie Metz-Koning
Ik weet niet, mijn lief, hoe het leven ons zal leiden, nog vaster samen, of wat meer vaneen, al reikt verlangen ook naar het hoogste heen, wij kunnen alles van de toekomst beiden.
Want onze voeten, wankelbare schreden, en onze zielen, zonderbaar gedijen, waar het ons brengen zal in harde tijden, weet, sedert God voor ons stierf, mijn lief, niet één.
Maar laat ons trouw zijn, en onze woorden wijden, in waarheid, mijn lief, die bracht niet vaak vaneen, en als wij elkaar leed aandoen, trots, laat ons glijden, naar zacht vergeven, dat steeds het hoogst mij scheen.
En laat ons voelen soms, schoon samen, alleen, laat ons dan in elkanders armen schreien.
1905
31-01-2013, 09:44
Geschreven door André
30-01-2013
Liefde 6 Marie Metz-Koning
In dichte lovers luwt het vogellied, geluk is rust, en tot geluk vermooid, heeft de aarde een bladermantel omgeplooid, waaronder zij haar zomerzoet geniet.
O zoete zomer, die mij wandelen ziet, het licht te drinken bloemenwijd ontplooid, geluk en zon als goud mij opgestrooid, dat zelf ik glans en glanzen van mij schiet.
O zoete zomer, ik, een droefgekooid, ziek vogeltje eenmaal, weet nu waarlijk niet, de luide liedjes meer, waar leed mee tooit, tot het zichzelf niet hoort noch ziet
die ik vroeger zong, ik glimlach stil, en bied mij gans het licht, en voel mij op het hoogst vermooid.
1905
30-01-2013, 10:05
Geschreven door André
Liefde 5 Marie Metz-Koning
Het zilverrimpelige beekje, dat mijn beeld weerspiegelt, terwijl ik wandel langs zijn zoom, draagt op zijn vlak een duizendogige droom, van blanke bloempjes door de zon geteeld.
Blijbladige berkjes tippen in het gestroom, waarboven breed de blauwe lucht fluweelt, en in donkere dennebosjes vedelt, één enkele lijster liedjes lentevroom.
In glanzend gras gaat langzaam, zacht van schroom, mijn fluisterschreden, en neemt een weeld, als waar ik zelf een volle bloesemboom, waarin de meiwind rijpe vruchten steelt.
Mijn liefdedenken, bloesem rose en room, en rood en wit met milde vingers streelt.
1905
30-01-2013, 00:00
Geschreven door André
29-01-2013
Liefde 4 Marie Metz-Koning
Ik wou maar dromen in mijn groene stilt, een teer prinsesje uit een toversprookje, rond wie een muur van geurend lover look, die naar de zon ziet in de zomer mild.
Voor wie de maan komt als een zonnedook, die nimmer angst kende, en verlangend wild, ik wou maar dromen in mijn groene stilt, de tere sprookjes, waar ik mijn zelf in dook.
Maar levens al te bittere herinnering, reet in mijn ziel zo menig bloedige voor, die striemt mijn groene stilt vol sprookjes door, die schrijnt als ik mijn liefdezangen zing.
En waar ik schoonheid in mij troosten hoor, klaagt buiten mij zo menig lelijk ding.
1905
29-01-2013, 12:21
Geschreven door André
Liefde 3 Marie Metz-Koning
De bijen zoemen in de bloesembladen, de meiwind mijmert in de meienheg, en langs de blanke, bezoomde weg, de kinderen zingende naar de school toe gaan.
En ik diep duikend in de halmen, leg mijn hoofd waar geurige lentebloemen staan, mijn lippen los, mijn ogen dichtgedaan, voel ik hoe nu wijkt mijn leed al verder weg.
O deze vrede, na een leven lang, van bang verlangen naar één dag geluk, O deze dagen vol van zoet gezang, en zon en goedheid, na zo een diepe druk.
O deze lente, de eerste die ik pluk, met hoop in mijn hart, en een blos op de wang.
1905
29-01-2013, 08:57
Geschreven door André
28-01-2013
Liefde 2 Marie Metz-Koning
Mijn liefste, geef mij beide je lieve handen, ik denk niet langer enkel droeve dingen, zacht in mijn ziel gaan zomervogels zingen, en doemen groene, bloembegroeide landen.
Daar voel ik zon met warmte en glans omringen, al wat er opleeft, los uit oude banden, zie je in mijn ogen niet nieuw leven branden? en rond mijn lippen lentelachjes dringen?
Mijn liefste, leg je handen in de mijne, hul me in de gouden lach van je zonnige ogen, en druk mijn voorhoofd met je warme lippen.
Ik wil weer leven, weer een nieuwling schijnen, mijn zijn doorzonnen, dat zo lang getogen, onder grauw gewolk, ik lichtloos weg zag glippen.
1905
28-01-2013, 10:08
Geschreven door André
Liefde 1 Marie Metz-Koning
De zomerbomen bouwden lovermuren, en spanden boven een windzingend dak, heel stille sterrenogen staarden strak, waar het even week, en bleven ons begluren.
En toen uw zoete stem van liefde sprak, van liefde, die wel levenslang zou duren, toen moest ik stilletjes naar die sterren turen, en al die sterrenogen lachten strak.
O laat mij rusten, even in uw armen, maar kijk niet hoopvol, wederminnend wachtend mij aan.
Heb mij maar lief, in heilig menselijk erbarmen, al was ik een bedelaarster, moe gezworven, die een aalmoes neemt, en dan weer weg wilt gaan, met in zich, stil, haar liefdeziel gestorven.
1905
28-01-2013, 08:58
Geschreven door André
27-01-2013
Kraaien. Marie Metz-Koning
Heisa, de kraaien in de wintertakken, nog trillen de echo's van hun schrille snaters, wat zitten zij daar stil, de donkere saters, de sombere spotters, in hun zwarte pakken.
Zie, hoe bedaard die straks nog schelle praters, lijk kleine klompjes tegen het luchtgrijs plakken, Heisa, daar staan zij weer, de twijgen krakken, de dag barst open van hun rauwe schaters.
Een donderwolk van vlugge vogelwolken, die kraaiend zeilen door de dompe luchten, een lijn uit, alsof zij elkaar met grappen lokken, een lijn uit, alsof zij elkaar speels ontvluchten.
Tot plots zij zitten, en de bomen zuchten, en schudden klagend hun bemoste knokken.
27-01-2013, 11:24
Geschreven door André
Storm op de heide. Marie Metz-Koning
De heide ligt te huilen, ruig opengeborsten, aan kieren en kuilen, en schrompige korsten.
Met plotse schokken, uit gaten en naden, met bonkige nokken, uit nervige paden.
En boven de wolken, die drommen en draven, als donkere volken, vastgeklonken slaven.
Terwijl de wind in zijn woede, bij het ijzeren drijven, blindt geselt ten bloede, hun trossige lijven.
1903
27-01-2013, 08:52
Geschreven door André
26-01-2013
Weerzien. Marie Metz-Koning
Ik zie u weer, mijn heide, mijn donkere stille, dooddroeve makker, de enige die ik zo beminde, toen ik arm en eenzaam als een bedelblinde, door het leven ging, van kindsheid af mijn wille.
Ik zie u weer mijn heide, wat sterke vrienden zijn wij geweest, het wijde smarttrillen, dier bruine zeepaarden,zetten zich aan het rillen, mijn arme hart, dat nergens een toevlucht wist te vinden.
Als toen hoor ik de noorderwind in uw pijnen gillen, de oude kruinen kermen als ontzinden.
Als toen krijt er een uil zijn verschrikkelijk schrille doodprofetie, maar eenzaamheid, ik bevind, mij ver van u, nu liefde's zoete wille, van eeuwige vreugde mijn ziel wist te omwinden.
1903
26-01-2013, 12:47
Geschreven door André
Herinnering. Marie Metz-Koning
O lief, berg aan uw hart mijn bleke wang, en span uw armen veilig om mij heen. Hoort gij hoe mijn ziel zacht heeft geleden, om dingen die daar stierven al zo lang?
Hoort gij mijn ziel zo zuchten om het leedverleden, mijn smartenspoken, lief ik ben zo bang, ik hoor haar schreien, trots ik naar jou verlang, die wrede herinnering altijd door mij heen.
Zij maakt zo moe, die dode nutteloze pijn, die al maar klaagt hierbinnen, nacht en dag, die niet wilt zwijgen voor je liefste lach.
Die niet wilt wijken voor uw bij-mij-zijn, O red mij lief, en doodt dat spook van leed, ik kan niet leven, als ik niet vergeet.
1903
26-01-2013, 12:38
Geschreven door André
25-01-2013
Dode zomer. Marie Metz-Koning
Door het bos draagt een droefgebogen schaar, van nevelfeeën een dode vrouw, gehuld in violette rouw.
Haar bloemomwalde blonde haren, die ritselslepen in de stilte, als dofgesponnen zongoud, hangen.
Hoog boven zingen bomen bange doodzangen in de vochtige kilte, de wind vlokt gele vlinderbladen zachtvingerig af, en bloemen strooit ze.
Vergaart wazige garen samen, en plooit ze, de stammen krijgen treurgewaden, en de wind zoent de mooie dode zomer.
Op ogen en haar, op lippen en handen, weent dan weer weg langs vlakke landen, een eenzame droeve schoonheidsdromer.
1903
25-01-2013, 10:42
Geschreven door André
Najaarsvijver. Marie Metz Koning
Dofblauw omneveld, staan de zwaarbevrachte looflome bomen, buigend hun getakte ver over het gladde van de vijvervlakte, waar langzaam glijdt een blanke zwanenwacht.
Soms rimpelt een windkus de waterstrakte met lichte lippen, en een heel zachte, weezoete geur zweeft om, een stervensklacht, van het oeverriet, even omgeknakt.
De hemel lijkt een dicht opeengepakt, dofdreigende, grijsvochtige wolkenvracht, op het verre woud dampig neergezakt.
Nu stuurt de natuur mij, die naar leven smachtte, met liefde, die al het lijden niet verzachtte, in het twijfelend hart, een diepe doodsgedachte.
1901
25-01-2013, 08:52
Geschreven door André
24-01-2013
Morgenzon. Marie Metz-Koning
Laat klinken fel uw helle lichttrompet, gij nachtoverwinnaar, stralen majesteit, zie land en water sidderend neergespreid, in het vonkend vuur, dat uit uw ogen spet.
Zie alles wachten, open hemelwijd, de wijde wereld, onder een blinkend net van dauw, zo wacht eens vorstentred, een blijde feeststad, dat zijn komst bereid.
Traag kroop de zware zwartwinternacht, een log, lui beest, dat maar niet wijken wou, een wolkenvracht gedachten, dreigend grauw, drong om mij heen, ik heb zon, naar u gesmacht.
Mijn ogen, wijd in mijn beschreid gezicht, gaan gulzig drinken van uw glorielicht.
1901
24-01-2013, 11:37
Geschreven door André
Nachtgracht bij regen. Marie Metz-Koning
Diep duiken heimelijke huizenrijen, in duister weg, alsof zij de ogen duchten, de bomen kermen tranenzware zuchten, gladglimpend lichten regennatte keien.
De nacht, die, dovend alle leefgeruchten, onhoorbaar sluipend in de stad kwam glijen, lijkt nu wel zachtjes overal te schreien, in murmelgoten die onzichtbaar vluchten.
Ver spreidt, al kleiner wordend, het ros geblikker, van waailantaarns, loensende nachtsmarten, vals lachend weg, door natbetraande glazen.
Verlokkend rimpelend licht, in schubgeflikker, dat akelig schittert, op het bange, zwarte grachtenwater, waar de wind laag langs komt blazen.
1901
24-01-2013, 09:35
Geschreven door André
23-01-2013
Meditaties 1 Marie Metz-Koning
Dag
O, mijn troost, mijn gedachten, die mij kunnen brengen, ver uit dit kleine, dit ellendige stukje leven. Zie, daar ben ik, neem mij mee.Ik geef mij aan u over, in stil blij, in angstig blij verwachten. Draag mij naar uw woonplaats, waar het wijd en licht is,waar gij u verliest in de eeuwigheid. Draag mij, draag mij, op zilverwitte wieken, naar het licht. O, mijn troost, mijn gedachten, die alleen van mij zijn, van mij alleen. U kunt ze niet nemen, niet ontwijden, niet bereiken, noch beheersen. Neem mij, draag mij, ik lig ter aarde. Zware lasten drukken mij neer. Die kunt gij wegnemen.Wolkensluiers omgeven mij, maar gij kunt mij opvoeren, zodat ik ze beneden mij zie. Alle omvattende armen kunt gij losmaken met uw ademtocht. En gij kunt alles doen terugvallen, machteloos makende door afstand. Wee mij, eenzame, rechtvooruitgaande, binnenin wenende. Strak, rechtgespannen is het al voor mij uit, glad, plooiloos getrokken, de helblauwe hemel, recht breed en hard, de zonweg, en ik middenin. En het gaat nog, het gaat nog. strak, strak, de ogen rechtvooruit starende. Waar is nu al het gekende lieve, het licht zilverblauwe, het droomlieve lichte, het lenteblije lichte? Er zijn bomen langs de weg: rechte stammen, eendere kruinen, groot dichtbij, geleidelijk verkleinend naar het smalworden van de wegverte. Stil zijn de bomen en stil de vogels in de bomen, groen de bladeren, geen wind. Zonwit is de weg, hoog boven mij wit licht, en nergens schaduw. Rondom mij het harde witte schijnen zonder steun. En het gaat nog, nog gaat het. Neem mij, mijn gedachten. Ik weet een land waar vergeetmijniet blauw geheim onder schaduwend loverblad staat. Aan een waterkant: blauw water spiegelend zilverwitte luchtwolken. Ik weet een lucht warmtrillend, genottrillend, iedere ademtocht een weldaad. Ik weet lief, lief, zachtglijdend leven op een spiegelend hemelwater, rondom bleekgrijze nevels geheimstil opademend uit ongeziene diepte. Breng mij daarheen, mijn gedachten. Ik ga mee, neem mij mee. Gij zijt mijn eigendom, en toch ben ik de uwe. Ik ben uw moeder, maar een moeder die weet dat haar kinderen groter zijn dan zij. Uw moeder woont op de aarde, maar gij hebt vleugelen en kunt wonen in wolken paleizen en aarden grotten. Gij weet diamanten, waar uw moeder dauwdruppels vindt.
1900
23-01-2013, 09:41
Geschreven door André
Meditaties 2 Marie Metz-Koning
Avond
Het is avond, en mijn denken fladdert rond als een blinde vogel, zoekend licht. Als een zwakke, moede vogel die weg wilt naar een doel die hij zelf niet kent. Als een droeve, bange vogel, wiens nestje door een onbedachtzame hand vernield werd. Waarom willen wij waken? Op mijn tafel, voor mij, staat een doodshoofd.Met zijn holle ogen en zijn breedgrijnzende mond spreekt hij tot mij. Niet van de dood, maar van het leven, zoals herinnering over het verleden spreekt. Ik zie in die knokige jukbeenderen, zachte gevulde wangen. En in die lege tandenmond, warme lippen die kussen wilden. En in die sobere oogholten, blikken die van genot juichten. Ik zie de gestalte: jong, gezond, gelukverlangend, gevoelig en levendig. Wangen, ogen en lippen zijn stof geworden. Waar is dat gebleven? De taal die hij sprak? Dat wat alles bezielde? Waar is dat? Wat als mijn gedachte niet stoffelijk is, en schoonheid zoekt, en geluk buiten het lichaam? Waar is dat? Met mijn eigen, warme, levende vingers streel ik het doodshoofd. Hij is mijn vriend, mijn vertrouwde, mijn wijze. Hij is zo arm en verlaten niet, als hij er uit ziet. Hij weet wat ik nog niet weet. En daarom lacht hij. Hij heeft het verlaten van het leven doorgemaakt, en nu is hij Rust. Weg zijn de gedachten, weg is de vreugde en het lijden. Waarheen? Hij is gaan lachen toen het laatste leven wegvloeide. Zo bleef hij lachen, omdat hij Rust zou worden. Mijn eigen, warme wangen druk ik tegen de knokige zijnen. Hij is mijn wijze, en ik benijd hem. Ik benijd hem zijn weten. Buiten waakt de donkerblauwe sterrenhemel, doodstil. Laag een gordijn van wolken, dat langzaam komt of het opgetrokken wordt over de sterren. Heel zwart is het. Daar valt een ster, een lange lichtbaan nalatende.Toen ik een kind was geloofde ik,dat God schoonheid en liefde was. Weer valt een ster. Nu geloof ik dat God mysterie blijft, omdat Hij weet dat ons heilig lijkt wat wij niet kennen. Of andersom, dat wij God schoonheid en goedheid toedichten omdat..., weer een ster die valt. Hoger komt het zwarte gordijn van wolken. Ik wil wachten tot ik geen enkele ster meer zie. En ik voel dat ik ga wenen, in de nacht. Waarom willen wij weten? Moede, droeve denkvogel, waarom heeft een sterker dan gij, weggenomen het nestje waar gij zoudt kunnen rusten?
23-01-2013, 09:38
Geschreven door André
22-01-2013
De dorpelwachters der zee. Marie Metz-Koning
Verwonderd rond, zacht vragend, kijkt het kind, het landblond kind, met ogen blauw als de zee, en de ouderen, alwetend het leven, leven schoon gedwee, de kleine hoopt nog, dat hij het toch wel vindt, voor het einde. De aloudste, het wee, van heel een ras in de ogen, staart verblind, zonder vragen, het raadsel aan, waar geen van vindt, een antwoord ooit. Vragend, wat verdiende ik ermee? En allen die voor mij zijn gegaan, of komen zullen nog, in dit leven wreed?
Met grote ontroering, die ik vreugde heet, dank ik de meester, die uit stil bestaan, ophief en beeldde deze smartenziel, belevend het dode doek zo het hem beviel.
1900 (de dorpelwachters der zee is een schilderij van Jan Toorop. Hij schildert enkele fasen uit het leven. Op de voorgrond twee ouderlingen zittend op een bank. Op de achtergrond de jeugd (drie dansende meisjes), het vragend kind en de moeder.)
22-01-2013, 12:35
Geschreven door André
Schijnschoon. Marie Metz-Koning
Ik denk zo dikwijls hoe ik rechtgestrekt, eens zal liggen, dood, in een dichte doos, en hoe de aarde mij opneemt, dit broos stoflichaam, uit het nietzijn opgewekt, tot dragen van groot leed in een kleine poos.
Hoe door de aarde die mij zwaarzwart dekt, vuil vocht van regen binnendringt en sijpelend lekt, terwijl boven in het licht, viooltjes en roos, vergeten doen hoe lelijk dood-zijn schendt.
Hoe het dan weer wordt als nietzijn, pijnt mij altijd, schone oppervlakte, dekkend grote ellende, ga jij dan liefste, die mijn denken kent, leg geen bloemen neer die tot sterven leidt, dat niet mijn graf schijnschoon wordt ontwijd.
1900
22-01-2013, 10:56
Geschreven door André
21-01-2013
Orgel. Marie Metz-Koning
Een orgel treurt in de volle straat, waar de namiddagmensen slenteren in drommen, al draaiend staat er een orgelman te grommen, terwijl zonder te geven elkeen langs hem gaat.
Zijn vrouw, met ogen flauw in het flets gelaat, haar jongevrouwen mooi tot as verglommen, staart smekend naar de ramen, zij verstommen, of er dan niet één medelijdend open slaat?
Wanneer zij aanbelt, kletst soms een cent in het bakje, soms smakt de deur toe voor het arme gezicht, dan sust zij het kindje dat in haar armen ligt, en tussen de mooi geklede namiddagmensen, zeult zij weer verder met haar centenwensen.
(Amsterdam 1864- Ascona Zwitserland 1926)
21-01-2013, 08:37
Geschreven door André
Storm. Marie Metz-Koning
Uit het kalme, alledaagse leven, dat mij warm omwindt, vlucht ik even, in de avondwind.
Hoor, langs de paden, stuiven en zwiepen, de dorre bladen, of zij vluchten liepen.
Zie de krachtige armen, kermend geheven, om erbarmen, de bomen beven.
Heel hard rondom, in het nachtzwart, raast hij om, wild jaagt hij, teugelloos, dol en blind, als hartstocht, de heerlijke wind.
En zich gans en volledig geven, aan de ziedende zee, van rondom een dol leven, de woedende stormwindwee.
Jaagt mijn bloed, roodwarm, tot een gloed, en mijn arm, dwaas hart, tikt snel, tikt hard, vraagt fel, vraagt teugelloos, dol en blind, vraagt hartstocht als de tomeloze wind.
21-01-2013, 00:00
Geschreven door André
20-01-2013
Kerstmis en Nieuwjaar in Duitsland.
Oude prenten van kerstmis en nieuwjaar uit Duitsland.
20-01-2013, 18:29
Geschreven door André
De mensen van voorbij. Alice Nahon
De mensen van voorbij, zij blijven met ons leven, de mensen van voorbij, zij zijn met ons verweven.
In liefde, in verhalen, die wij zo graag herhalen, in bloemen, geuren, in een lied, dat opklinkt uit verdriet.
De mensen van voorbij, zij worden niet vergeten, de mensen van voorbij, zij zijn in een ander weten.
Bij God mogen zij wonen, daar waar geen pijn kan komen, de mensen van voorbij, zijn in het licht, zijn vrij.
20-01-2013, 11:02
Geschreven door André
Dopheide. Alice Nahon
Ginds in de heide, langs povere paden, daar lachen mij blozende lievekens aan, ik weet er hun namen, en ik noem ze blij, de pareltjes van de hei.
Het zijn pareltrosjes van rozig satijn, het zijn Japanse vaasjes van broos porselein, licht trillend bij zoentjes van vlinder of bij, de pareltjes van de hei.
Bijwijlen dan knikken bij het windeke kleen, die schuchtere kopjes van ja en van neen, dan frazelen zij stemmig, als klokjes der mei, de pareltjes van de hei.
O wondere juweeltjes, O toosterkens mijn, geen bloempje bloeit er met kunstiger lijn en gij zijt zo simpel, toch blijft gij voor mij, de pareltjes van de hei.
Al zoeken of lieven de mensen u niet, al draag ik in het hart gezwegen verdriet, nooit ging ik u zonder een lachje voorbij, O pareltjes van de hei
(Erica Tetralix of ook klokheide)
20-01-2013, 08:04
Geschreven door André
19-01-2013
Mijn poëzie. Alice Nahon
O snaren van mijn jonge ziel, ik voel u trillen zacht, terwijl het woord op u nederviel, dat door mijn tranen lacht.
O zacht en zangerig woord, waarin ik paarlen vind, hebt gij mijn vreugde niet gehoord, toen ik mochten word uw kind?
O Gij die mijn gedachten kust, en wiegt mijn droefenis, het is of mijn innerlijke rust, door u beveiligd is.
O liefelijkheid, O zanggetril, verwarm dat harte mijn, dat arm, verlaten hart, en wil, mijn eeuwige rijkdom zijn.
19-01-2013, 10:58
Geschreven door André
Onze handen. Alice Nahon
Eenvoudig als onze handen zijn, bij vaal verdriet en gulden feest, zo zijn wij, lieve, met elkaar, zelden geweest.
Tussen der woorden hovaardig spel, onze handen, zij alleen, die wisten van elkander wel, het geheim van ons getweeën.
Die hebben het schoonste deel gekend, van het heimwee waar een mens in mint, die wisten niet waar waken endt, of waar de droom begint.
En ver van alle valse schijn, zo zonder teken, zonder woord, hebben zij, zuiver als zij zijn, elkander toebehoord.
Mijn jongen, toen uw laatste kus, vaarwel zong door mijn blonde haar, deden onze beide handen nog, van komen het schoon gebaar.
En toen de laatste trein vertrok, wuifden zij nog elkander toe, die zwijgend hebben liefgehad, die minnen elkaar voorgoed,
Och, mochten moe van dolen en pijn, wij eens aan het avondraam, eenvoudig als onze handen zijn, zwijgend en tesaam.
19-01-2013, 08:11
Geschreven door André
18-01-2013
De wiedsterkens. Alice Nahon
Onze kerels hebben het zaad gezaaid, in Vlaamse grond, maar voor dat de oogst zal afgemaaid, zo goudig blond, behoeft een zorgen, zacht, en sterk, van een vrouwenhand, die doet het edele wiedsterwerk, op het Vlaamse land.
Weet dat uw veld niet bloeiend wordt, wanneer gij tegen het werken mort, een schone ziel, een grove schort, die wiedsters zijn er veel te kort, in Vlaanderen.
Word wakker, word wakker, voor Vlaanderens grote akker, vergeet toch niet wat uw naam bediedt, O wiedsterkens, O wiedsterkens.
Als gij wiedsterkens heet, is het uw plicht dat gij wiedt, O wiedsterkens, O wiedsterkens, van het Vlaamse veld.
In het stil gedoe van iedere dag, wat niemand telt, zelfs in uw leed en in uw lach, daar vindt gij een veld.
Daar kunt gij wieden het vreemde kruid, in spraak en lied, maar ruk het met de wortel uit, of het kruid herschiet.
En in uw vrouwelijk gemoed, zal komen gelijk een zegening zoet, het weten schoon, het weten goed, dat gij voor Vlaanderen ook iets doet. Voor Vlaanderen.
18-01-2013, 11:48
Geschreven door André
Het halssnoer. Alice Nahon
Ach Here, de vrijheid, klatergouden geschenk, dat de liefste mij geeft als hij gaat, Ach Here, dat droeve sierraad.
Hij hangt het mij jubelend over het strenge kleed, en ik lach, met de lach die de mondhoeken slijt, neemt Gij mij dat strassen lawijt, van de fiere troon van de hals, Ach Here, de vrijheid, zo vals.
Want hij hield mij zingend omhoog, hij noemde mij zijn zonnige fee, ik, pover kind in zijn hand, en hij zegt dat ik schoon ben ermee.
En de tranen komen opeens, vanuit mijn ogen neer, over zijn schaterend hoofd, Ach Hart dat in de liefde geloofd.
Ach Here, de vrijheid, doet zeer.
18-01-2013, 09:07
Geschreven door André
17-01-2013
Ik dank u voor drie rozen. Alice Nahon
Ik dank u voor drie rozen, uit lieve hand gekregen, drie rozen, en de tijd stond stil, een prinselijke pose, rond mij, voorzichtig voor mijn leed, toog hij toen weer, gebarenbreed, ik stak de rozen aan mijn kleed.
En deed de wintermantel toe, hij was te zwaar gekozen, voor deze tedere levens, en, de kroon viel van de rozen.
Toen ik de mantel opensloeg, zie hoe mijn vreugde nog enkel droeg, drie naakte harten, goor en geel, maar hoog en op een trotse steel, lijk op de fiere stengel van mijn hals, hoe ellende schoon kan zijn.
Zij groeten u, nog voor zij gaan, in de lade der souvenieren, met de verrijkte glimlach van, die nimmer het zomeren vieren.
Zij groeten u, drie harten vrij, en dat van mij, en dat van mij, verinnigd door gebroken glorie, die roos die vroeg haar kroon verloor, onder grof leed de logge pij, die mantel veel te zwaar voor mij.
17-01-2013, 11:05
Geschreven door André
Magnolia. Alice Nahon
Dit is de tak met de bloem alleen, de andere bomen gaan al moe, en zwaar van loof naar de aarde toe.
Dit is de tak die ten hemel biedt, in zuivere kelken van albast, de witte wijn uit de donkere bast, zo teerheid die uit droefenis wast.
Hoe zal ik nobeler gedenken u, hoogtere ziel, maar sterk sereen, dan bij deze mystieke brank, de tak met de bloem alleen?
Dat is de devote magnolia, voorzichtig in uw handen geleid, van koninklijke tulpenboom, de prinselijke tederheid.
17-01-2013, 09:24
Geschreven door André
16-01-2013
Zo zong de bloem in de vaas. Alice Nahon
Ik ben een bloem van het veld, wie vroeg mij mee ter stede, waar ik nooit of nooit meer bidden zal, gelijk ginder in het rustige dal, mijn simpele bloemgebeden.
Ik sta hier in deze mooie vaas, zo triestig te verwelken, gij hebt mijn hart zo zeer gedaan, ach mensen, zult gij nooit verstaan, de taal van bloemenkelken?
Ik ben een bloem van het veld, voor mij geen tuin, geen snoeien, geen krachtige vaas die mij omknelt, maar laat mij ginds, in het vrije veld, bij de andere bloemen bloeien.
En ben ik uitgebloeid, ach, laat mij daar verslensen, en luister naar mijn laatste zang, ik ben zo bang, ik ben zo bang, te sterven bij de mensen.
16-01-2013, 11:14
Geschreven door André
Ik dank u. Alice Nahon
Ik dank u voor het goed onthaal, dat was van weinig woorden, gelijk al de goede dingen zijn, die ooit ons hart bekoorden.
Ik dank u voor het avondmaal, der kinderen klare wezen, het warme huis, de liefde, en, wat nooit mijn deel mocht wezen.
Maar wat vandaag op de oude droom, en over dorre dagen, een warme sneeuw van bloesem vlaagt, lijk mei op dorenhagen.
16-01-2013, 08:56
Geschreven door André
15-01-2013
Weemoed. Alice Nahon
Uit de bloemen en de bomen, stijgt een onbepaalde klacht, 's avonds als ik zit te dromen, en gedwee mijn weemoed wacht.
En uit alle de gewesten, rijst een zang van droefenis, omdat ginds in het rode westen, het zonnelicht aan het sterven is.
Ik zit naar het sparrenbos te staren, waar die stralen stervend zijn, ik wou zo gaarne wat glans vergaren, voor mijn droeve zielepijn.
Maar zij daalt reeds in de bomen, en haar stralen houdt zij bij, zij heeft mijn blijheid meegenomen, en wat weemoed liet zij mij.
Stil, O stille, ik voel ze komen, milde weemoedsmelodij, zachte, wondere weeldestromen, brengen mij gedichtjes bij.
Stil, O stille, ik hoor akkoorden, klagen door de schemering, ik voel geen tranen, ik weet geen woorden, ik vind alleen herinnering.
Dank O zon, dat gij mijn zangen, als gij in het leven slapen gaat, voor deze grauwe gasthuisgangen, mild en goed behouden laat.
Dank O weemoed, dat gij dromen zendt, door mijn droefenis, terwijl deze donkere dagen komen, terwijl mijn zon gestorven is.
15-01-2013, 12:11
Geschreven door André
Blarenlied. Alice Nahon
Wij dorre en dode blaren, wij komen stil gevlogen, en vlechten door uw haren, een gouden en bronzen kroon.
Daar, waar wij ritselend vielen, en strooiden herfstgewaad, daar sterft iets in uw zielen, gij, die er over gaat.
Wij leggen in uw ogen, tranen van weemoedigheid, de zomer was een leugen, zo zucht gij, terwijl gij schreit.
Neen sterveling, in uw klagen, treurt gij om ons dor gebladerte, gij denkt aan zonnedagen, die gij vergeten waart.
Gij weent omdat wij zingen, op droeve mijmertoon, van halfvergane dingen, te vroeg gestorven schoon.
Wij suizen het in de hagen, wij fluisteren het voor uw voet, wij komen ritselend klagen, dat alles sterven moet.
15-01-2013, 08:13
Geschreven door André
14-01-2013
Verloren brief. Alice Nahon
Zo langs de gevels van onze buurt, speelde de wind met een verloren brief, het strooide muziek, in de doodstille steeg.
Toen werd in de avond laat en leeg, het zwervend blad, mij stilletjes lief.
Ik droeg het mee naar mijn weeldeland, zielloze kamer met brokaat gordijn, daar zong het, sukkel van letter en lijm, een goddelijk lied in mijn hand.
Waar de vrouw van het volk, in stamelschrift, haar donkere roep van liefde belijdt, schreidt iedere fout van taal en stijl, haar eigen, droeve liefelijkheid.
Zo groeide mijn parvenusalon vol dissonanten, tot een noodsireen verstard.
Het milde binnenkomen van de dag, heeft mij beschaamd, het verwende hart doen vluchten van zijn floeren peul, naar het stroef geheim van een volkse straat, die dwars door smoor en goren tijd, klaar voor een mirakel staat.
14-01-2013, 12:52
Geschreven door André
Zaadmaand. Alice Nahon
Daar stond een late zonnebloem, te sterven in de late zon, en niemand in de wereld, die haar nog helpen kon.
Een mensenhand gerimpeld, en door geen werk vergroofd, sneed van het mager halsje, dat beugebogen hoofd.
En op zijn smalle vingers, woog het van zaden zwaar, zij hebben elkaar bekeken, en hij werd bang van haar.
En schouwend in zichzelve, voelend zijn groot verval, zal ik zo prachtig wezen, als God mij plukken zal?
14-01-2013, 09:54
Geschreven door André
13-01-2013
Molme boom. Alice Nahon
Wie zal het u aanzien, die leproos van voet, diep met uw wortels, in verrotting wroet, dat gij nog 's avonds klimt, langs weke bladertrappen, en boven uw miserie, met de sterren staat te klappen?
Wie zal het u aanzien, uitgestoten mens, die tot uw schande wankeldoolt, tot de laatste grens, terwijl onze onbarmhartigheid, uw zondemantel zoomt, dat gij langs deze drassige weg, van een witte heirbaan droomt?
Wie zal het u aanzien? God, en enkelen maar, ach, wisten al de mensen van elkaar, het geheim beluik, van 's harten loense wijken, waarin de trappen staan, die naar Gods liefde reiken.
13-01-2013, 13:01
Geschreven door André
Nachtwake. Alice Nahon
Ik voel mijn ziel een klein gehucht, van nachtelijke landen, in het simpel huizeke van mijn hart, staat nog een lamp te branden.
Ik vertoef bij haar koperen schijn, zo tussen waak en dromen, lijk een jonge vrouw haar liefste wacht, die laat naar huis moet komen.
Nochtans, ik verwacht geen lieveling, en ik weet geen beminde, die, langs dit land van duisternis, naar mij de weg zou vinden.
Ik wou, dat een moede zwerver kwam, die dankbaar naar mij lachte, en het huizeke van mijn harte nam, om veilig te overnachten.
De alkoof staat voor hem bereid, de wassen kaars ontstoken, ik heb mijn sober avondbrood, voor hem in twee gebroken.
En traag komt door mijn gedachten, een schoon gebed gerezen, daar is maar één rust op aarde, voor iemand goed te wezen.
Maar alles blijft op het ver gehucht, zo stil, gelijk te voren.
13-01-2013, 10:42
Geschreven door André
12-01-2013
Verlangen. Alice Nahon
Ik zegen u, verlangen, nu diep mijn blik begrijpt, hoe een rozenknop door de zon, tot rozen rijpt.
Dat leerde ik uit uw ogen, die deden stil spontaan, bloesems van jong begeren, wijd open staan.
Zo hebt gij, zonder woorden, aan mij het geheim verteld, hoe de ene mensenziel, in de andere smelt.
Want als ik, schoon van liefde, u lang in de ogen schouw, voel ik mezelf worden, van kind tot vrouw.
12-01-2013, 12:26
Geschreven door André
Mijn kleine, goede daad. Alice Nahon
Mijn kleine, simpel goede daad, wat hebt gij vaak een winterziel, met lentebladeren begroend, en vaak een groot verlies vergoed, en menig overtrots gemoed, stil met zichzelf verzoend.
Gij hebt, o kleine wonderheid, zo dikwijls wat gescheiden was, weer innig samengehecht, en menig mond belust op haat, en menig streng en stuur gelaat, in milder plooi gelegd.
Mijn kleine, simpel goede daad, voor mij die in mijn broos bestaan, geen grotere dromen mag, wees gij voortaan mijn grote taak, mijn stille vreugd, mijn enige wraak, mijn doel van iedere dag.
12-01-2013, 09:00
Geschreven door André
11-01-2013
Mist. Alice Nahon
Deze dag is lijk een moede man, die langs een straat, grijs en stil, zijn droefenis niet kroppen kan, maar toch niet schreien wil.
Over de mulle wegen zweeft, een waas van onverschilligheid, een vrouw die zich zonder liefde geeft, en heengaat zonder spijt.
Daar zoeft wat zonnelichternis, door het miezerige mistgordijn, een ziel, die niet zo triestig is, maar toch niet blij kan zijn.
Ik ben bang dat ik eens hetzelfde word, gelijk deze overtrokken dag, een kind dat nimmer tegenmort, maar nooit meer zingen mag.
11-01-2013, 12:11
Geschreven door André
Aan Guido Gezelle. Alice Nahon
Daar weet geen één de stille troost, die door mijn kale kamer bloost, en het is geen zonlicht uit den oost, en het is geen lief dat kust en koost, het is een oude beeltenis, van hem, die schoon van eenvoud is, en prachtig droeg zijn droefenis, Gezelle, mijn goede Gezelle.
Daar, op uw voorhoofd staat geprint, het lijden van een mensenkind, en wanneer mijn blik, uw blikken vindt, is het of gij een verzeke begint, een verzeke dat veel vergoedt, een dichteke dat dromen doet, een liedeken voor Vlaanderen zoet, Gezelle, mijn Vlaamse Gezelle.
Wanneer sterven ging de zon, de schemering haar webben spon, wanneer de smart mij overwon, en ik die smart niet dragen kon, dan heb ik vaak mij neergezet, dicht bij dat oud verkleurd portret, daar toeven was een schoon gebed, Gezelle, mijn heilige Gezelle.
O geef mij van uw edel gezicht, de ziel die in uw ogen ligt, de ziel, die lijk een bloem naar het licht, naar God en Vlaanderen stond gericht, en leer het, zanger, leer het mij, door levensvreugd en stervenstij, te dichten simpel zoals gij, Gezelle, mijn meester, Gezelle.
11-01-2013, 10:27
Geschreven door André
10-01-2013
Najaarvenster. Alice Nahon
Tussen het naakte, rood geraamte, van een wilde wijngaardrank, hing een scheefgezakte venster, in de gevel, blauwig blank.
Op de grauw, arduinen richel, hier en daar vergroend van mos, lagen enkele wingerdbladeren, dronken van de oktoberblos.
Onder het venster, waar het muurtje, door de tijd gebarsten was, stonden triestig te verdrogen, uitgebloemde dahlia's.
Een verneukeld vrouwtje schikte, het wit en rood geblokt gordijn, het was alsof haar rimpels zegden, het zal een kwaaie winter zijn.
10-01-2013, 15:00
Geschreven door André
Regendag. Alice Nahon
Grijs gewelf, met gruwe vegen, koepel van ons huis, waarom stort gij uw tranen tegen, het venster van mijn kluis?
Ziet gij niet, in beide mijn ogen, de tranen die ik schrei? waarom zonder mededogen, stort gij er de uwe bij?
Tranen lekken langs mijn wangen, om mijn eigen wee, zingen dan uw weemoedzangen, druppelend, met mij mee?
Tranen lekken langs de ramen, van mijn kamertje klein, druppels droef, wij schreien samen, om wat zonneschijn.
10-01-2013, 09:34
Geschreven door André
09-01-2013
Eenvoud. Alice Nahon
Ik voel mij zielverwant met kleine, simpele dingen, die op onze wegen staan, als bloemen van het veld, verdoken in het gras, door weinigen geteld, al dragen zij in hun kelk, de zoetste zegeningen.
Ik vind schoonheid overal, maar wat zachtjes parelt, uit uw vermoeide mond, die slechts luttele woorden vindt, goedenavond, lieveke, goedenacht, mijn zielekind, dat maakt mij zaliger dan al de weelde van de wereld.
Zo groeit in mij, een vrede niet te noemen, mijn ziel, die in schoonheid, niet één mysterie vindt, want al wat schoonheid is, met simpelheid begint, en ik noem haar liefde, het zaad van alle schoonheidsbloemen.
09-01-2013, 10:49
Geschreven door André
Armoede. Alice Nahon
Ik heb zo een honger naar een lied, in dit huis van eenzaam wezen, waar ik nog in geen blik mocht lezen, dat een mens mij gaarne ziet.
Het klokje tikt melancholiek, het maakt mij monotoon en krank, God, ik smacht naar een diepere klank, ik heb zo een honger naar muziek.
En ach, zo ik mijzelve sus, met een bloem of een gebedeken, zie je niet hoe mijn lippen smeken? Ik heb zo een honger naar een kus.
Het leven dat ik lieven moet, ach leven, kunt gij zo mij laten, zonder liefde, zonder haten? Ik heb zo een honger naar uw gloed.
09-01-2013, 07:35
Geschreven door André
08-01-2013
Kinderen van mijn dromen. Alice Nahon
O kinderen van mijn dromen, O bloemen van mijn tuin, wat buigt gij droef en loom, uw tenger kopje schuin.
Gij waart zo fris te voren, als klokjes van de mei, O lievekens, geboren uit droom en mijmerij.
En ik heb u, stil bewogen, gevoed bij nacht en dag, met de regen van mijn ogen, met de zon van mijn lach.
Ik wil u niet zien verwelken, ge moet herleven nog, O liefde, zoen die kelken, O zon, verwarm ze toch.
En koester, lieve goede, mijn zielekinderen weer, ik kan ze niet meer voeden, ik heb geen illuzies meer.
08-01-2013, 11:31
Geschreven door André
Rozenknop. Alice Nahon
Ik hou niet van volbloeide rozen, die haar hart heeft uitgezeid die bij het openen, van haar broze weelde, de eerste stervenstranen schreit.
Ik zie ze liever wachtend dragen, een knop die niet openwoelt, het stil gesluimer, van een zo teder verlangen, dat een andere roos het voelt.
Want, elk geluk moet schreien, schemering van droefenis, als een liefde, door beiden geweten, nog onuitgesproken is.
Liefde, hou mij lang verborgen, het schroeien van uw prachtige gloed, het is de passie, van het zonzoenen, die de rozen sterven doet.
08-01-2013, 10:14
Geschreven door André
07-01-2013
Geloof. Alice Nahon
Daar droomt iets in uw ogen, wanneer gij ten hemel ziet, daar zingt iets in uw zuchten, heel ver, van verdriet.
Daar sust iets in uw stem, een troost, die ik zelden vond, in woorden die gedijen, uit een menselijke mond.
Daar juicht iets in uw vreugde, en, zo gij wel eens schreit, dan lacht er door uw tranen, zoveel gelatenheid.
O, Lieve, zeg mij stil, is het soms een verre schijn, van eindeloze weelde, om heel dicht bij Hem te zijn?
07-01-2013, 11:06
Geschreven door André
Vondelingskens. Alice Nahon
Ik vond ze in Vlaanderen, waar geen hand, zegent de idealen, waar men, als een vreemde, bant, de eigen zoete tale.
Ik vond ze, waar geen zachte stem, door mijn zuchten heen, mij streelde, ik vond ze ver, heel ver van hem, ver van alle weelde.
In het vertellen van de wind, in het ritselen van de hagen, in de kijkers van een kind, in het schemeren van de dagen.
Ik vond ze in mijn eigen stil gedacht, in wat bloemenzegen, ik vond ze spelend langs de gracht, van verlaten wegen.
Jij zou weelde vragen toch, en niet schamele dingskens, och? Het zijn geen rijke kinderkens, Het zijn maar vondelingskens.
Antwerpen 1896-1933 de Vondelingskens zijn de gedichten van Alice Nahon
07-01-2013, 08:50
Geschreven door André
06-01-2013
Kerstmis in Duitsland. Deel 5
Mooie, oude kerstprenten uit Duitsland. Zij werden verspreid tijdens de beginjaren 1900.
06-01-2013, 14:39
Geschreven door André
Driekoningen. Gery Heldenbergh
Als de koningen binnentreden, in het vereenzaamd huis, met vlammende mantelkleden, en fluwelen geruis,
neemt Maria het kind op de armen, en kust het met een gretige zoen, zij wil het voor eeuwig beschermen, zoals iedere moeder zou doen.
Dan worden rijke offeranden, aan het voeteind gespreid, Maria vouwt de handen, en God zij gebenedijd.
Zij ziet goud en juwelen, de zon kleurt een vreemd blazoen, maar haar schat zal zij niet ruilen of delen, wat immers geen moeder zou doen.
Goud glanst op kristallen schalen, wat men de koning biedt, wierook stijgt in spiralen, uit de hand van de acoliet.
De dunne neusvleugels trillen, Maria ruikt mirre uit bitter groen, hoe hoog zal zij het kind kunnen tillen? Ook dat moet een moeder eens doen.
Zij laat de greep zich ontspannen, zij troont haar zoon op haar schoot, zij groet de rijkgeklede mannen, gekleed in blauw, groen en rood.
Maar wanneer na dertig jaar, haar zoon vertrekt op de noen, huilt zij, vaarwel en dat God je bewaart, zoals iedere moeder zou doen.
06-01-2013, 11:06
Geschreven door André
Gebed. Eigentijdse Jeugd
Soms is mijn bidden enkel kijken, luisteren en heel stil blijven staan, of gewoonweg diep inademen, en Jij vervult gans mijn bestaan.
Mijn lichaam looft Jou voor het sprankelende water, Mijn mond dankt Jou voor spijs en drank, Jouw schoonheid weet mijn hart te raken, Jouw grootheid boeit mijn klein verstand.
Soms is mijn bidden enkel strijden, werken en wroeten in Jouw tuin, dikwijls is het niet begrijpen, waarom wij zo gescheiden zijn.
Maar bidden is ook strelen en helen, overvol gelukkig zijn, heel alleen, of met zeer velen, intens met Jou verbonden zijn.
Al die gebeden worden woorden, een vraag, een wens, een liefdeslied, steeds weer op zoek naar nieuwe akkoorden, een vreugdedans, een bruiloftsfeest.
Mijn bidden wordt dan louter teken, bloemen, kaarsen, brood en wijn, maar in Jouw Geest kan men beleven, dat zij Jouw Bloed en Lichaam zijn.
Mijn gebed is ervaren, heel gewoon dat Jij er bent, mijn gebed is geloven, dat Jij mij persoonlijk kent.
Bidden is mijn ziel die ademt, het is Jouw Geest die in mij leeft, het is mijn bidden, het is mijn gebed.
06-01-2013, 08:22
Geschreven door André
05-01-2013
Jou ontmoeten. Eigentijdse Jeugd
Jou ontmoeten is voor mij een nieuw leven, Jou ontmoeten is voor mij een nieuw begin.
Jij schenkt mij moet en zelfvertrouwen, Jij leert mij leven met een open vraag, Jij maakt mij vrij en leert mij luisteren, Jij maakt dat ik bewust mijn zorgen draag.
Jij leert mij mensen te beminnen, Jij leert mij strijden voor het recht, Jij leert mij ijveren voor de vrede, Jij vraagt dat ik voor de waarheid vecht.
Jij leert mij weer in stilte bidden, Bij jou vind ik opnieuw geloof, Zowel in jou als in de anderen, In mijzelf en in God.
Jij leert mij breken met het verleden, Jij schenkt mij toekomst en levenszin, Jij leert mij anderen te vergeven, Jij vraagt mij dat ik bovenal bemin.
Jou ontmoeten is voor mij een nieuw leven, Jou ontmoeten is voor mij een nieuw begin.
05-01-2013, 10:18
Geschreven door André
Wie kan ik voor je zijn? Eigentijdse Jeugd
Wie kan ik voor je zijn? Wat kan ik voor je doen?
Wees ontvankelijk als de aarde, Wees aanstekelijk als het vuur, Wees verkwikkend als het water, Wees zachtmoedig als de wind.
Wees een zon die ijs doet smelten, Wees een bloem die vreugde geeft, Wees de lucht die alles zuivert, Wees een meer dat rust verschaft.
Wees een weg voor hen die dwalen, Wees een brug die samenbrengt, Wees een huis voor hen die vluchten, Wees een haard die warmte schenkt.
Wees een mens die blijft geloven, Wees een mens die herbegint, Wees een mens die nog kan hopen, Wees een mens die zonder meer bemint.
Dat kan jij voor mij zijn, Dat kan jij voor mij doen.
05-01-2013, 09:04
Geschreven door André
04-01-2013
Welkom kind. Eigentijdse Jeugd
Eens was jij een een eindeloos verlangen, een verre hoop, een onvoltooide wens, jij was een droom van geven en ontvangen, geheim van eenheid tussen God en mens.
Jij bent een onberoerde nieuwe morgen, een melodie die nooit tevoren klonk, een lang verhaal nog in je naam verborgen, een wereldgloed aanwezig in een vonk.
Jij bent de vrucht van ons intens verlangen, zichtbare hoop en mensgeworden wens, vervulde droom van geven en ontvangen, een woord van liefde tussen God en mens.
Een nieuwe wereld glinstert in je ogen, nog zonder grenzen en nog zonder tijd, een wereld waar de liefde is herboren, een wereld heel dicht bij de eeuwigheid.
Breng jij misschien de langverwachte vrede? Geen ik, geen jij, geen lijden meer, geen pijn, bevrijd van angst voor toekomst en verleden, en waar geen mens meer hoeft alleen te zijn.
Welkom, welkom, welkom, mijn kind, zo broos, zo hulpeloos, zo pas geboren, maar zo volmaakt.
jij bent zeer welkom, als een nieuw begin Wees welkom mijn kind, bij dit nieuw begin.
04-01-2013, 11:42
Geschreven door André
Gouden vleugels. Eigentijdse Jeugd
De jaren staan hier voor mij, ik wandel in Gods natuur, ik ben vrij, ik word door het zonlicht verblind, mijn hart proeft lente in de wind.
Ik voel mij zweven in de lucht, mijn woorden klinken als een zucht, ik zoek de verre horizon, ik ben de held die mijzelf overwon.
Geef mij vleugels om te vliegen, boven wolken, door de lucht, gouden vleugels, om te vliegen, in een eindeloze vlucht.
Geef mij vleugels om te vliegen, boven steden van beton, boven de mensen en hun dromen, gouden vleugels in de zon.
Ik voel de adem van de zee, de vrijheid wenkt mij, en ga mee, in de armen van de tijd, vergeet ik mijn ijdelheid.
04-01-2013, 09:26
Geschreven door André
03-01-2013
Kleine dingen. Eigentijdse Jeugd
In heel kleine dingen, heb ik u ontmoet, in het groen van de bomen, in vogelgezang, in adem en aarde, in zonsondergang.
In heel kleine schoonheid, heb ik u ontmoet, in een lelie op het water, in een schelp op het strand, in bloemen op tafel, in een ring aan je hand.
In heel kleine vreugde, heb ik u ontmoet, in een heldere hemel, in een warme wind, in een tedere moeder, in een trouwe vriend.
In heel kleine daden, heb ik u ontmoet, in vragende ogen, in een hand door je haar, in zoenende lippen, in een zegenend gebaar.
In heel eenvoudige mensen, heb ik u ontmoet, in spelende kinderen, in jeugd die zich geeft, in een man die kan knielen, in een vrouw die vergeeft.
In al deze gaven, kwam ik u tegemoet, wees nu de brug, waardoor ik anderen ontmoet.
03-01-2013, 10:44
Geschreven door André
Wees stil en luister. Eigentijdse Jeugd
Als jij naar en grasspriet kijkt, en van zijn schamele melodie geniet, wees stil, en luister, alleen de stilte, hoort volmaaktheid in dit lied.
Als jij gaat zwemmen in de zee, en het water langs je lichaam vloeit, wees stil, en luister, alleen de stilte, hoort de deining van de zee.
Als jij echt pijn voelt in je hart, omdat je heel diep word gewond, wees stil, en luister, alleen de stilte, hoort het bloeden van de smart.
Als jij het geschrei van mensen hoort, geschrei uit nood, gebed vol hoop, wees stil, en luister, alleen de stilte, hoort de zin van ieder woord.
Alleen de stilte, hoort de kracht van het geloof.
Ver boven ieder mensenwoord, zal jij een nieuwe taal verstaan, zal jij éénzelfde taal verstaan, de taal van de stilte.
Ver boven ieder mensenwoord, ben jij in staat mysterie te verstaan, want als de stilte spreekt, hoor je de echo van Gods woord.
03-01-2013, 09:20
Geschreven door André
02-01-2013
The first Noel.
The first Noel the Angel did say, was to certain poor shepherds in fields as they lay, in fields as they lay, keeping their sheep, on a cold winter's night that was so deep. Nowell, Nowell, Nowell, Nowell, Born is the King of Israel.
They looked up and saw a star, shining in the east beyond them far, and the earth it gave great light, and so it continued both day and night. Nowell, Nowell, Nowell, Nowell, Born is the King of Israel.
And by the light of that same star, three wise men came from country far, to seek for a king was their intent, and to follow the star wherever it went. Nowell, Nowell, Nowell, Nowell, Born is the King of Israel.
This star drew nigh to the northwest, over Bethlehem it took it rest, and there it did both stop and stay, right over the place where Jesus lay. Nowell, Nowell, Nowell, Nowell, Born is the King of Israel.
Then entered in those wise men three, full reverently upon their knee, and offered there in his presence, their gold, and myrrh and frakincense. Nowell, Nowell, Nowell, Nowell, Born is the King of Israel.
Then let us all with one accord, sing praises to our heavenly Lord, that hath made heaven and earth of naught, and with his blood mankind hath bought. Nowell, Nowell, Nowell, Nowell, Born is the king of Israel.
02-01-2013, 11:34
Geschreven door André
Holy Night.
O Holy Night, the stars are brightly shining, it is the night of the dear Saviour's birth, long lay the world in sin and error pining, till He appeared and the Spirit felt its worth, a trill of hope the weary world rejoices, for younder breaks a new and glorious morn, Fall on your knees, Oh hear the angel voices, O night devine, the night when Christ was born. O night, O Holy Night, O night devine, O night, O Holy Night, O night devine.
Led by the light of faith serenely beaming, with glowing hearts by His cradle we stand, over the world a star is sweetly gleaming, now come the wiseman from out of the Orient land, the King of kings lay thus lowly manger, in all our trials born to be our friends, he knows our need, our weakness is no stranger. Behold your King, Before him lowly bend, Behold your King, Before him lowly bend.
Truly he taught us to love one another, his law is love and his gospel is peace, chains he shall break, for the slave is our brother, and in his name all oppression shall cease, sweet hymns of joy in grateful chorus raise we, with all our hearts we praise His holy name. Christ is the Lord, then ever, ever praise we. His power and glory ever more proclaim, His power and glory ever more proclaim.
