 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 31-12-2016 |
 De zwerver. Frans De Wilde |
|
Naar oost en west heb ik gezworven,
in zuid en noord vergeefs het geluk gezocht,
een beetje wijsheid heb ik er verworven,
met leed en honger niet te duur gekocht.
Ik bevond dat ik mezelf niet kon ontvluchten,
en alles nutteloos is, zo dat niet kan,
nu blijf ik thuis, kijk wat naar de avondlucht en
rook kalm mijn pijp als een tevreden man.
Soms, in het voorjaar, als de kimmen klaren,
begint mijn hart te bonzen, jaagt mijn bloed,
een drang verteert mij om weer weg te varen
op zoek naar een gedroomd, onmogelijk goed.
Maar het stuurloos schip in wisselende stromen,
houdt vast gemeerd het anker van mijn huis,
wat, rusteloos zwervend, niet tot mij wou komen,
licht vind ik het eens in deze rustige kluis.
31-12-2016, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 30-12-2016 |
| Een burgerman. Frans De Wilde |
|
Zijn haar wordt grijs, hij kijkt meer naar de vrouwen,
het zien van een mooi meisje maakt hem koud,
nu zal iedereen wel zeggen: hij wordt oud,
de slanke lijn tracht hij vergeefs te houen.
Hij heeft een vrouw, drie kinderen en een hond,
des zondags gaan ze samen naar den buiten,
hij loopt niet meer zo zorgeloos te fluiten,
het is of hij wacht op iets dat hij niet vond.
De wereld was te klein eens voor zijn daden,
hij werd artiest, apostel, revolutionair,
na jaren lag het doel nog even ver,
hij borg zijn dromen weg als brieven in een lade.
Nu is het te laat, de strijd in hem viel stil,
als eerzaam burgerman gaat hij door het leven,
onder zijn vlakke rust een schrijnend beven,
het oud verlangen dat niet sterven wil.
30-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 29-12-2016 |
| De droom van de Schoolmeester 2. Frans De Wilde |
|
Ze koken het maal boven het houtvuur, elk
op hun beurt en geen één denkt aan morgen,
hun tanden blinken als kokosmelk
in hun donker gezicht zonder zorgen.
Som zingt er één een vreemd, wiegend lied
van liefde, bloemen en vruchten,
doelloos en schoon weer hier het leven vliet,
paradijs zonder verboden vruchten.
Mijn vroegere leven was vreugdeloos en dwaas,
ik zal rustig mijn uur hier verbeiden,
uit deze vrede in een dieper verglijden,
pijnloos en zonder zorgen.
Ik zal, met dat eiland, helaas moeten wachten,
het is weer examen, ik kan het niet beteren,
zeshonderd opstellen, veel fouten en weinig gedachten,
ik zal die, in Godsnaam, maar verbeteren.
29-12-2016, 09:57
Geschreven door André
|
|
|
| 28-12-2016 |
| De droom van de Schoolmeester 1. Frans De Wilde |
|
Ik droom van een land waar geen scholen zijn,
geen scholieren, geen boeken, geen borden,
ik zou op een eiland, ver weg, willen zijn
in de Zuidzee, een ander mens worden.
Ik ben het moe altijd net en beschaafd te zijn,
en tot voorbeeld te dienen aan knapen,
die liefst op de straat of in het bos zouden zijn,
dan hun jeugd hier te zitten vergapen.
In plaats van met sommen het groot bord vol te schrijven,
of te grommen om het duldloos, nooit eindend gesnater,
liet ik me liever wellustig-traag drijven
in de stille lagune met het glas-klaar, blauw water.
In plaats van de jeugd met moraal te vervelen,
verkoos ik onmiddellijk, te samen te trouwen,
mijn lusten en liefde, mild, eerlijk te delen,
met een half dozijn, jonge, inlandse vrouwen.
28-12-2016, 10:45
Geschreven door André
|
|
|
| 27-12-2016 |
| Dichter en burgerman 2. Frans De Wilde |
|
Ironie
Ik hoopte, lang geleden, als kapitein te varen
naar vreemde landen, door de verste zee,
de goden schikten het anders, al jaren
baad ik mijn voeten, aan de kust, in zee.
Eens droomde ik een heldentenor te zijn,
geliefd door alle vrouwen, lievend de wijn,
nu leer ik geduldig, al mijn dagen,
schoolknapen zich sober en deftig gedragen.
Toevlucht
Terzij der baan bouwden wij ons een kluis,
het is er licht en stil, er neurt een freel geluk,
soms rilt nog even in het groot windgeruis
het rankend groen, maar stoot ons hart niet stuk.
27-12-2016, 23:26
Geschreven door André
|
|
|
| 26-12-2016 |
| Dichter en burgerman 1. Frans De Wilde |
|
Vader en zoon
het peinzend gelaat van deze knaap
met het dun blond haar,
de blik afwezig verloren
in en bestendige droom,
waar zag hij het nog meer?
eens lang geleden, in een spiegel.
De late bezoeker
aan mijn deur klopte een avond een oude droom,
bracht me al de schatten van het rijke leven
die ik nooit kende, kalm sprak ik:
"het is te laat, het goud dat gij komt geven
is koper in mijn hand". Ik was tevreden.
De vijver in het bos
Eens boog ik me in het bos over het vijvervlak,
ik zag een lachend kind,
door het riet zong de wind,
de dennen waren een dak.
Soms buig ik me weer over het vijvervlak,
maar ik vind
niet meer het kind
noch de zangerige wind,
en de dennen zijn niet meer een dak.
26-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-12-2016 |
| Moment-opnamen. Frans De Wilde |
|
Regen
heel de stad is een aquarium
waarin de mensen
bewegen als grote vissen,
de ranke rijwielen
metalen meeuwen der straat
scheren schichtig, spaak-flitsend voorbij.
Schoonheid
de schoonheid dezer wereld
springt uit haar leed
als uit een diepe wond
de schone, rode bloedstraal.
Storm
de zee, de zee, de zee, de zee
loeiend luid in de nacht,
stormig stuwend haar wilde wateren
in witte, toornige golvenwallen
tegen de oude duinen van Vlaanderens kust,
de wind, de woeste, bandeloze,
gillend als een vastenavond-gek.
Avondhuis
als de grote dagmachien is stilgevallen
en het leven ligt vernietigd in de nacht,
o avondhuis van avondlijke vrede
waar zelfs de weemoed glimlacht,
waar alle dingen vermilderd en vergeestelijkt staan
in het fluwelig licht van ons herdenken.
25-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-12-2016 |
| Het dorp. Frans De Wilde |
|
Dit winterpark is een groot, eenzaam woud
ergens ver op de Russische vlakte,
sneeuwige vergezichten, een bevroren stroom,
en de stilte zwaar als sneeuw,
doezeling van donkere gevels tussen het blad-kaal geboomte.
De houten isba's samengehurkt in een kring
laag tegen de witte grond,
dicht, ree-dicht op de nacht en de noorderkou,
in de schemerige hoek voor de gewijde ikonen
bidt de baardige moesjik.
Zilverig gerinkel van sledebellen door de lage lucht,
snelle donkere gedaanten verschietend over het blanke veld,
schor gehuil en de troep naderbij,
van heel hoog valt het omfloersd geluid
eener traag tampende klok.
De pope buigt voor het altaar,
"God beware de reizigers".
Ik wil binnen in huis,
de wind staat guur op de vlakte,
hoe hoog en strak staan die huizen,
ik ga voort door de nuchtere straat,
het dorp is ver.
24-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-12-2016 |
| Winter 2. Frans De Wilde |
|
Komende kerstveheugenis voor kleine kinderen
die staan met verrukte, geheven gezichtjes
om het jaarlijks wonder
van de hoge, hars-geurende boom
met de rustig-brandende, kleurige kaarsjes
de blinkende en klaterende kerstverrassingen.
"Vrede op aarde aan al de mensen van goeden wil",
in de vroege avond is het zeer stil,
de luide stad,
een geur van marrons chauds
waait door de vredige straat.
In music-hall, theater en bioscoop
communieert het kijkgrage volk,
zachtjes gaat het oude jaar dood
in een zoete stemming van peperkoek en pralines,
"gelukkig nieuwjaar saam".
23-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-12-2016 |
| Winter 1. Frans De Wilde |
|
In de wazig-witte winter-smoor,
door de sneeuw-bedolven morgenstraat
rijdt de vroegtram, alle lichten op,
kuis wit bont omkleedt de stoere naaktheid van
de bronzen leeuwendoder.
In het hofje voor de bank,
en het hofje zelf, beeld en plantsoen, fontein,
is een reusachtig schitterend piece-montée,
in zuiver kristallen suiker,
meesterwerk van de kunstvolle suikerbakker winter.
Over de ongerepte blankheid,
langs de deftige huizen waar nog alles slaapt,
gaat een donkere man,
torsend op de schouder een groene dennenboom.
22-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 21-12-2016 |
| Lente 2. Frans De Wilde |
|
Het wordt weer lente,
tussen het schemerend parkgroen
stoten de wit-gekapte nursen
de witte wagentjes met frisse kinderen,
de jonge zon verguldt het jonge leven.
Het wordt weer lente,
in het sjikke modemagazijn
zet een aardig demoiselleken
in wit-zefieren bloesje met lage decolleté
de winterhoeden voor.
Het wordt weer lente,
ik ruik seringen en geraniums,
de jonge peerkens zijn als boter op de tong,
mijn sigaar rook ik in de tuin,
mijn vrouw zegt: deze maand al drie frank minder licht,
Het wordt weer lente,
Wie heeft dat gezegd?
Wie heeft dat gezien?
Niemand en iedereen.
21-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-12-2016 |
| Lente 1. Frans De Wilde |
|
Het wordt weer lente,
in een buitenherberg
heb ik kinderen gezien in een schommel,
de eersten sinds lange tijd,
zij gierden van pret als zij zwierden
hoog boven de bottende haag.
Het wordt weer lente,
in de zwart-verregende stad
maken de schilders
fluitend als merels op hun hangbrug
met verse verf de gore gevels mooi.
Het wordt weer lente,
in kleine en grote huizen rumoert de grote kuis,
alle ramen open, meiden op de leer,
druk aan het poetsen tonen
rood-gekuite boerendochters hun benen.
Het wordt weer lente,
in de rillige maartse morgen
over de regen-gewassen straat,
voeten voorzichtig vroom en fier
de witte eerste-kommuniekantjes.
20-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 19-12-2016 |
| Ik ben een schelp. Frans De Wilde |
|
Ik ben een schelp uit de eeuwig zee van het al-zijnde,
broos en wit, met tedere tinten der diepten waaruit ik kom,
met de machtige zang der wateren ruisend in mijn hart,
en sourdine.
Ik weet niets van de afgronden die mij schiepen,
ik weet niet welke voetstap mij zal vermorzelen tot stof,
ik weet niet welke wind mij zal delven,
zwaar onder het zand waar ik lig.
Ik ben en blink in de zon,
En de zon is goed, en de geur der wilde kruiden
doordrenkt mijn heimelijkste bouw.
En de zee is schoon en glanst,
en de wolken zijn dansende vrouwen,
en de wind is nog zacht en streelt.
Het is een eeuwige droom,
het is een eeuwige verrukking,
het is een goddelijke al-liefde.
Want ik leef.
19-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-12-2016 |
| De ster. Frans De Wilde |
|
Niets dan de stilte, de avond
blauw donkerend over hof en huis,
één enkele grote ster
hel aan de zachte hemel.
Kleine lantaarn in het woud van hoge bomen,
lokkend licht dat Klein Duimpje ontdekte,
vol blije gloed zijn dapper hartje zette,
en zijn bevende broertjes troostte.
Waar zij stonden bevreesd, dicht-saamgedrumd
in het somber avondwoud, en ver de wolf die huilde,
stille sprookjes-ster.
Wonder en droom in het woud der werkelijkheid
schoon zijt ge, goud-warm en mild,
onvatbaar-hoog en ver als mijn verlangen.
18-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-12-2016 |
| Verlangen 2. Frans De Wilde |
|
Een zachte schok, ik ben weer beneden,
effen en stil ligt het land om mij,
in dezelfde dagelijkse schijn,
voor mijn hunkerende handen nog eens te hoog.
Ik klaag niet, mor niet, zwijgen
als een kristallen stolp vangt mijn ziel,
daar is zoveel in ons dat ongesproken leeft,
schoon te schuw voor het schroeiend licht daags.
Van zulke hoge wijding en zo teer
dat het de wind der woorden niet weerstaat
maar doodgaat zo onze lippen het beroeren.
En alleen, hoopvol, ongebroken,
voer ik mijn vliegtuig weg en berg het op,
in de schemerige loods van mijn hart.
17-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-12-2016 |
| Verlangen 1. Frans De Wilde |
|
Het vliegtuig van mijn verlangen
wit-trillend in het licht, stijgt
naar de hemel der ongekende zaligheid,
de hoge, schone hemel.
Zo zuiver als vers-gewassen linnen
dat ligt te bleken in een zomerwei,
zal ik daar ooit geraken?
het is zo ver, het schijnt zo na.
Het vliegtuig van mijn verlangen
trilt en stijgt, vederlicht als een vogel,
en ik beef en jubel als ik zie
de rondende aarde diep onder mij.
Vluchtend, verkleinend, verwazend,
en ik voel de hemel, de schone hemel nabij.
Dan duiken opeens de wolken
somber, hoog-donker-drommend om mij,
dezelfde winterse wind dreef hen hier,
aan de saffieren hemel dooft het warme licht.
Mijn vliegende wens weet de weg niet meer.
En ik daal, ik val weer op aarde,
die mij toespringt van oost en west,
met bergen en zeeën en wouden,
en de mensen zo kleintjes daarin.
16-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-12-2016 |
| Vraag. Frans De Wilde |
|
Zal ik dit hoger leven dragen
alleen in mij,
zal ik het niet geven aan die het vragen
als het schoonste van mij?
Het is zo zwaar en mijn stem ruist maar
geen bekoring draagt zij voor wie zat
aan 's levens lust zich dronk.
Hoe graag ik schonk
het beste van mijn geest
en het edelste van mijn hart?
Is uw vreugd wel mijn vreugd,
uw smart wel mijn smart,
zal het begrijpen
eindelijk rijpen?
Vrucht die wij delen en samen smaken,
zullen we elkaars diepste heimelijkheid raken,
met handen van liefde, met woorden van licht?
Buig over mij uw gezicht,
zal ik lezen
mijn eigen wezen,
dezelfde lach, en dezelfde pijn?
15-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-12-2016 |
| Ervaringen 2. Frans De Wilde |
|
Niet wat de mond der mensen gaarne spreekt,
maar wat hij niet spreekt en verborgen bloeit
achter de blinde muur van hun gelaat,
dat wou ik weten. Wat daar heeft geschreid,
gezongen en geweeklaagd en gebeden.
De stille tragedie van menige zege,
het droevig spel van menig nederlaag,
al wat daar ongeweten is geboren,
aan daadloos scheppen, denken, liefde en haat,
de dromen die wij ongeweten in ons meedragen.
Heel het groot mysterie van de mensenziel,
dat wij genaken, soms even beroeren,
gedachteloos of bewust in vreemde of vriend,
als voor een schip dat koers-verloren zwerft
de waterig-grijze mist-muur plots zich scheidt.
De blonde kustlijn doemt ver ongekend,
maar schoon-vermoed, verlangd, stout nagestuurd,
en plots weer weg is achter hetzelfde schof
van nevelen onverbiddelijk gesloten,
ons peinzend laat, weer met onszelf alleen.
14-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-12-2016 |
| Ervaringen 1. Frans De Wilde |
|
Niet wat de spiegels van onze ogen vangen
niet wat de antenne van oor herkent,
wat al onze zinnen dag aan dag ervaren
van 's levens snel-ontrolde, bonte film
is hoog en schoons, en het diepste weten waard.
Het is het kleurenspel der blije bloemen niet,
noch het dons-zacht groen der bomen teer in bot,
het zijn niet de dieren in het gelijk verloop
van hun verduldig, mens-dienend bestaan.
Noch het eeuwig-ritmisch, grijs gebaar der zee,
de stoere bergen noch het veie veld,
maar wat daar trilt en leeft onloochenbaar
achter de broosheid van de zichtbare vorm,
achter die schijn van schoon, van goed en kwaad.
Het is het mystiek licht dat gloort achter de ruit,
de matte ruit van het leven waar zovelen
hun jonge, zoekende ogen blind op staarden,
het is de zin, de zekerheid, de klaarte,
de zalige glimlach der gewonnen rust.
13-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-12-2016 |
| Interieur 3. Frans De Wilde |
|
Van zuivere inkeer, hogere harmonie,
breed-menselijk gegroeid naar het begrijpen
van vele anderen, zelve nog zoekend,
de strijd nog wagend die wij wonnen.
O wij die vonden laat ons vriendelijk zijn,
en hulp-gereed en van goede wil
voor hen die vragend gaan de poort voorbij
van onze ziel, ver dolend in de nacht.
Ik leef, de kamer leeft, ik hoor de stilte,
het licht gloeit kalm en klaar, o vrede,
nu moet ik bidden, bidden,
dan "Leven à nous deux".
Mijn kamer is de rust-blanke kajuit
in het donker schip van het nacht-zwaar sluimerend huis,
mijn kamer is de veilige kajuit
in het hoger schip van het avond-somber huis.
12-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-12-2016 |
| Interieur 2. Frans De Wilde |
|
Ik voel me wiegen, kalm en diep gedragen
op het deinend spel van mijner-stille droom
naar het groenend eiland eener rijke rust,
het heimwee van tal van ongesproken dingen
ligt troost-gestild gelijk een blauw-groot meer.
Ik ben bewust en kalm en accepteer
dit leven met sereen gelaat
in al zijn schande en schoonheid
zijn vreugde en verdoemenis
zijn zonde en zaligheid.
Zo is het goed. Nu sterk en waardig zijn,
uit iedere nederlaag fierder opstaan
en strijden, strijden om dit armelijk zelf
hoog-mooi te maken in een mooiere mensheid,
moeten wij niet de meesters van ons leven zijn?
Spoorzoekend in het woud van ons weten
talmend bij de kruisweg van twijfel,
wadend door de wateren der wanhoop.
Herlevend op de oevers der hoop
zullen wij eens, gelovend, vast-betrouwend
genaken het lang-gezochte El Dorado.
11-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-12-2016 |
| Interieur 1. Frans De Wilde |
|
Het zilverwit licht vloeit strelend er langs het bruin
der eiken kasten waar de bonte banden
der trouwe boeken schemeren bleek-tintig.
Achter het glas-water-groen der hoge rechthoek ruit,
uit de open klep der koesterende kachel
breekt gulden bres in het rood-en-blauw tapijt.
Vanuit hun acajou en donker-eiken lijsten
vlakkend breed-hoog aan grijs-behangen wand
sturen mij beelden en portretten aan.
Met ernstig-wijde, mystiek-levendige ogen
waar ik eenzaam-dromend bij
de zwarte tafel zit.
Tot klare groepen mijn gepeinzen rijend;
daarbuiten weet ik het lang kanaal der straat
vol vochten-schemer, licht-sterren door-priemd.
De brede baai der ruisende avondstad
waarrond de zee van het duister-liggend land
haar grauwe golven slaat.
En verder, verder de oceaan
de stormende oceaan der eeuwige, grote wereld,
mijn kamer is de vredige kajuit.
10-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-12-2016 |
| Nachtliederen 2. Frans De Wilde |
|
Veel diepe dingen, veel schoons en veel droefs
weet en vertelt mij de nacht,
wijl zij glimlachend nijgt naar mijn oor.
Als in een droom lig ik zalig te luisteren
de ogen ver-weg, half-toe,
is het liefde of leed of beide?
Ik weet het niet, het is alles zeer schoon,
het wiegt me als de stortzang van baren
uitrustend op een zandig zeestrand.
Misschien zal ik morgen nog weten
wat de nacht mij vannacht heeft toevertrouwd,
dan zal ik door het dag-leven dragen
die sproke van lachen en pijn.
Als iets zoets, als iets wonders en heiligs
dat geen andere weet, ik alleen.
09-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-12-2016 |
| Nachtliederen 1. Frans De Wilde |
|
De nacht, o de nacht is zeer schoon
en klaar als een "Kyrie Eleison"
van jongen stemmen onder een kerkbeuk.
Het is goed te luisteren naar het rustig lied van de nacht,
de zuivere toon eener zilveren fluit
na het schel-koperen orkest van de daverende dag.
Het komt van heel ver aan de kim
zwelt hoog tot een golf van geluid
breekt bruisend over mijn hoofd.
Er vloeit langs mijn luisterend gelaat
met de frisheid van zingende dauw.
De nacht, o de nacht is zeer schoon.
Uit de bundel "Het huis op de vlakte" 1926
08-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-12-2016 |
| Zangen van de nieuwe mens 5. Frans De Wilde |
|
Wij zijn mensen en willen leven
vrij en vreudig, schoon en goed,
heel de aarde is aan ons
met haar veie velden en ruisende wouden.
De zingende wateren en bloeiende wonderen van bloemen
de helle liederen der vrije vogelen
het eeuwig wisselend spel der
blauwe en grauwe luchten over ons hoofd.
En de zon goudend-groot over het al,
daar is ruimte en brood voor allen
die willen arbeiden als mensen
met een vrije wil en een open geest.
Aarde, eeuwige, al-goede gastvrouw
zal voeden met de oogst harer landen en zeeën
allen die het haar zullen vragen.
XXXXXXXXX
07-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-12-2016 |
| Zangen van de nieuwe mens 4. Frans De Wilde |
|
Broeders laat ons arbeiden,
nog valt er veel te doen,
nog staat de muur der dwaze
vooroordelen hoog.
En menig onzer die het houweel
sloeg in de harde steen
met durvend driftig geweld
zal vallen als steen bij deze taak.
Broeders zo gij wilt de wereld schoon en goed,
maakt u zelve tot schone mensen,
uw geest zij een diep-klare bron
uw hart een tempel vol gezang.
Dat ieder vrij drinke het water der dauw-reine wel
en elke mens ten offer gaat in de tempel
de wereld zal zijn een hemels paleis
van licht.
06-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-12-2016 |
| Zangen van de nieuwe mens 3. Frans De Wilde |
|
Geef mij mijn staf en mijn mantel
mij roept een stem in de nacht,
de weg is lang en zwaar,
betrouwend zal ik gaan.
Sneeuw-koele toppen der eenzame overpeinzing
vaarwel.
Mystiek vaderland der troostende dromen
vaarwel.
Strenge cel van zelfonderzoek
vaarwel.
Nieuwe horizonten rollen voor mij open
hun gulden poorten met zingend gedruis,
nu wil ik gaan naar de grote wereld der mensen,
tot simpele lieden, aan der rijken deur.
Bij braven, bozen, bij zondaars en bij zaligen,
met wijn en brood van liefde en goede wil,
in vromen moed zal ik hen nederig vragen,
wilt gij mijn vriend, mijn broeder zijn?
05-12-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
