 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 31-10-2015 |
 Wilde wingerd. Hélène Swarth |
|
De wilde wingerd laat haar bladen mat
druppelen neer, en vlekken als vallend bloed
het murwe mul, wel wetende dat zij moet
verwelken en sterven, langzaam, blad na blad.
Verslapt en saploos, moe van duldenmoed,
wijl zomerzon haar kwijnend zijn vergat,
gekruisigd wreed op bruin vermolmde lat,
smeekt ze om één bleke streling nog van gloed.
En krachteloos, klachtloos, zijgen één voor één,
de bladeren neer en laat armzalig bloot,
de martel strak gespannen ranken ween.
O wingerd, bloedige bladeren om droeve dood,
na mei beloofde zomerzaligheden,
zo nodig verloren en die gij nooit genoot.
31-10-2015, 09:46
Geschreven door André 
|
|
|
| 30-10-2015 |
| Rozen. Hélène Swarth |
|
Nu sterven de rozen wel overal,
maar ik heb gered van de ruwe dood
in een lucht als van lente, in een kelk van kristal,
septemberrozen, liefderood.
Maar nu vallen de bladeren al in mijn hand,
nu vallen de bladeren al in mijn schoot,
en zij lijken de schelpen van het levensstrand,
en de vlokkende wolken van avondrood.
En de tranen zo zwaar van wie niet bemint,
en tragische trage druppels bloed,
één ziet er mij aan als een lijdend kind
met vlammende wangen, dat sterven moet.
Nu blijven alleen maar de harten bloot,
en de smartelijke doornen in kil kristal,
ze waren al zo broos, zo rijp voor de dood,
nu sterven de rode rozen wel overal.
30-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 29-10-2015 |
| Godsverlangen. Hélène Swarth |
|
Ik weet zeker dat ik nooit
aanschouwen zal, in het blanke roze hart
van het Paradijs, God, die woorden tart,
hoe liefelijk ook trouw mijn donker hart vermooit.
Ik zie de rotswanden ruig en zwart,
die sluiten mij eeuwig uit van het heil, ontplooid
in reuze rozebladen. Het lied verstrooit
noch troost mij langer, het luidt vol droeve smart.
Het vlammenpurper van het vagevuur
symbool en kleur van vrolijk morgenrood,
belooft de ziel het hemel lente-azuur.
Maar het somber dal met zijn kerker op slot
laat geen straal door van boven, hoe ik tuur,
nog trilt verlangen, doch mijn hoop is God.
29-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-10-2015 |
| Naar het luwe dal. Hélène Swarth |
|
De lente lokt naar het luwe dal,
vraagt of ik het altijd schuwen zal,
verlaat nu het blank dat nimmer smelt,
voor blauw en groen van meer en veld.
Wel drijft mij heimwee naar het dal,
maar ik voel mij dalen als een val,
ik steeg als strevensblij een held,
naar de ijle sfeer waar het ijs nooit smelt.
In reinheid leven was mijn doel,
hoog boven kudde en marktgewoel,
in waarheid leven was mijn wil,
mijzelve wezen hoog en stil.
Hoog woonde ik boven het hoogste woud,
de sneeuw lag rein, de wind woei koud,
het was al doorzichtig, blauw en klaar,
ik woonde alleen met de adelaar.
Toch is in de ijslucht niet verstard,
dit al te warme liedehart,
ik breng u geen verlossingswoord,
daarboven heb ik het niet gehoord.
Mijn open handen houden omvat,
geen steen der wijzen en geen schat,
alleen van de zon wat tovergoud,
van het hemelazuur dat me overblauwt.
28-10-2015, 08:42
Geschreven door André
|
|
|
| 27-10-2015 |
| Dode bladeren 2. Hélène Swarth |
|
O dode bladeren, die ik ontvouwen zag
uit duizend knoppen, de eerste blauwe dag
die ik weven zag rond bomenkruinen breed,
uw koelte en schaduw-wuivend bomenkleed.
Die ik zag verwelken en vallen op de baar
van de dode zomer, traag als tranen zwaar,
in regenbleke schemer, als geween
van eenzaam kranke bomen, één voor één.
Eens verheven, zingend zomerlof,
laag gedaalden, keert nu weer tot stof,
keert niet gedwee gij weer in de aardschoot?
zo wekt u nimmer lente's morgenrood.
Om weer te spruiten in zon en juich azuur,
moet gij eerst verbrand in aarde's vagevuur.
27-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-10-2015 |
| Dode bladeren 1. Hélène Swarth |
|
Wat ritselt achter mij in de winterlaan,
waar star van wanhoop zwarte bomen staan,
wat rent mij na, en hecht zich aan mijn kleed,
zodat ik schichtig omzie, bang voor leed?
Het zijn maar dode bladeren, zwart en blond,
die ijswind voortzweept over grijze grond,
het zijn enkel maar bevrozen bladeren als heel,
heel oude brieven, rimpelvol en geel.
Ook zwarte zijn er als verkoold papier,
en bruingeschroeide, als redde een hand ze uit het vier,
nu dwarrelen zij alleen rond mijn, geel en ros
en bruin, een krans die laat mijn kleed niet los.
En altijd verder, koud en eenzaam, vlied
ik waar de stormwind loeit zijn koningslied,
waar zwavelgeel laait op in louteringsbrand,
de wrede hemel boven het lijdend land.
26-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-10-2015 |
| Mei-verlangen. Hélène Swarth |
|
Ik heb de hele winter naar de mei gesmacht,
en komt de mei, wat zal de mei dan brengen?
veel goud en blauw om lente-azuur te mengen,
veel bladergroen, waar het blije bos mee vlagt.
Zal de hete zon geen tedere knoppen zengen?
Zal rijp vernielen de blanke bloesempracht?
ik wacht op de zon, na grijze wolkenjacht,
wanneer rust de lucht van storm en regenplengen.
Ik tel de dagen lentelichtend lengen,
ik wacht en wacht, en weet niet wat ik wacht,
en wacht en wacht en zo naar de mei getracht,
komt er een mei, wat zal die mei dan brengen?
25-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-10-2015 |
| Landschap in het vuur. Hélène Swarth |
|
Windstille gitten winterbomen staan
in luchtrood, op purperen rotswand,
tragisch scharlaken, wreed oranje brandt
de hemel. Zal de wereld nu vergaan?
Op karmozijnen vijver drijft een plant,
een roze lotus vreemd op brede bladeren,
ik denk en mijmer en wil het geheim verstaan,
van een zomerbloem ontloken in het winterland.
De purperen rotsen ploffen plots in puin,
ontwortelt stort in het karmozijnen meer,
mijn ogenlust, mijn rode tovertuin.
Verbeeldt die lotus niet verzaking-leer,
en het meer Nirwana? Wacht, op trots-arduin,
mijn wereld niet de brand die haar verteert?
24-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-10-2015 |
| Winterstorm. Hélène Swarth |
|
De regen roffelt op de strakgespannen
schermen, rouwzwart, lantaarn-overglommen,
een droeve marsch op somber omfloersde trommen,
op trage maat van zware stap van mannen.
Windvlagen loeien uit de kerkhoflaan, als drommen
verdoolde zielen, huiverbang verbannen,
uit het huis van eigen lijf, met twijgen en pannen
mij dreigend, tot haar wanhoop doet verstommen.
Een reuzenlange schaduw op de rossen
rijweg, werpt voor zich uit elk naderend wezen,
als voorgevoel van noodlot.
Verlossen van donkere macht belooft en kalmt mijn wezen,
van verre al het venster, rood van haardeblossen,
waar ik veilig bij mijn levensboek ga lezen.
1903
23-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-10-2015 |
| Levensland. Hélène Swarth |
|
November nevelt in mijn levensland,
ik heb in wanhoop, niet mijn land beplant,
geen hyacinth vol prikkelzoet aroom,
van hoop en liefde als jonge dichtersdroom.
Geen tengere krokus, zonnevonken geel,
geen vlammentulp, wordt in april mijn deel,
verkwijnend liet ik leeg het ontredderd perk,
en vroeg:"waartoe dit doelloos droeve werk"?
Zijn voos of vol de bollen die ik plant?
nooit keert de lente naar mijn levensland,
nu zweept november-sneeuw mij in het bleek gelaat,
nu peint berouw mijn ziel om wanhoopsraad.
Nooit keert mijn levensmei, maar toch slaat schrik
mijn hart. Als eeuwige lente kwam, zou ik
haar altaar naderen zonder offerand,
wijl ik leeg verwilderd liet mijn levensland.
22-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 21-10-2015 |
| Geknakte rozelaar. Hélène Swarth |
|
Hoe roert mijn ziel die trouwe rozelaar,
die stormgeknakt vol milde bloeienswil,
mijn kerkhof-somber, groeven kelderkil
hoveken, troost met rozen wonderbaar.
November streng maakt alle bomen stil,
die zoevend klagen, droeve om het kranke jaar,
hij zond tot moorden noorderwind met klaar,
blauw zwaard naar het bos, dat wachtte in bang getril.
De grond, staalhard, van bladeren geel en bruin,
voor koning winters intrede rijk tapijt,
kreunt schril van kou. Maar stervende in mijn tuin
bloeit nog, met wreedgeknakte ranken, en wijdt
de herfst de laatste bleke bloem, die schuin
geslagen boom, al gevend nog tederheid.
21-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-10-2015 |
| Herfstland. Hélène Swarth |
|
Langs wegen en velden vrede lang verloren,
zocht ik alom vrede rein van vroeger,
blankbleke hemel zilverde op een zwoeger,
die blonde garven bond van haverkoren.
Een ploeg, vaalbruin de plunje van de ploeger,
met een rosbruin paard groef paarsig bruine voren,
een vrede rein door het leven niet te storen
zweefde over het land. Alleen mijn onrust kloeg er.
De bomen bloeiden als violette vlinderen,
lupine aroom doorlentte zoel de luchten,
de rijpe herfst kon niet mijn wee verminderen.
In het holle bospad bukte ik om beukenvruchten,
een zingend troepje zilverblonde kinderen,
langs velden en wegen deed leed mij vluchten.
20-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 19-10-2015 |
| Zomerwolken. Hélène Swarth |
|
Ik zag in de wolken op een sneeuwen peluw, dromen
een jonge moeder, een engel omhelzend teder,
die lachend haar in de armen lag, een veder
voor de dartele wind, die stoeide in de lindebomen.
Hun reine rust verstorend, maar geen vrede is er
in het wild geruis der bladeren, en het aromen
offer, die de ziel der linden vindend, komen
zag hij de wolk een spel, een wreder.
Hij roofde het kindje uit moeders hemelarmen,
en joeg het voort, tot ver het was verdwenen,
naar zee-zusteren vluchtende om erbarmen.
Ik zag het gelaat der moederwolk verstenen,
o boze wind, wie zal mijn kind nu warmen?
en het wolken-marmer smolt in regenwenen.
19-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-10-2015 |
| Hoogvlak. Hélène Swarth |
|
Ik blik verwonderd neer van het hoogvlak: was
dat ijl, klein bos mijn heilig smartenwoud?
waar ik handenwringend doolde in het donker? Stout
beklom ik de berg spiralend de enge pas.
De reine wind der hoogte omwaait me, en goud
van de middagzon uit blauwen hemelplas
verblindt mijn blik, die weg zich wendt al ras
van het kleine bos, vol van rouwen dat mij rouwt.
Armzalige boomgroep, kinderspeelgoed-tuin,
de kruinen wuiven, suizelend droeve groet,
in de afgrond rolt een brokje rotspuin.
Als enig antwoord van mijn trotse voet
die hoger stijgt, naar het ijsbekroonde kruin,
waar ik wel van weet, dat ik er sterven moet.
18-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-10-2015 |
| Boslaan Hélène Swarth |
|
Mooi glooit de laan, ruigbruin van beukennoten,
geblond van donzig bloeiend bermengras,
droefgroen van mos, blijblank van repen glas
der wagensporen waterval als sloten.
Rouwviolette in wee versteven plas
golft sombere heide gevlekt met dennenloten
langs de oude laan, die veilig houdt omsloten
het woud met bomen trouw, uit heldenras.
De beuken rijzen boven het laag krioelen
van nederig mos en kruipend heidekruid,
en nijd venijnige bonte paddetsoelen.
Zo zendt mijn ziel met heimwee ruisgeluid,
om de adem Gods in het hoogste loof te voelen,
haar droom bomen boven het leven uit.
17-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-10-2015 |
| Ruisen. Hélène Swarth |
|
Ik hoor de vleugels van Gods engelen suizen,
Ik hoor het ruisen van de levensboom,
Ik hoor het bruisen van mijn levensstroom,
die wild verbreekt zijn wil gebouwde sluizen.
Ik loop door het leven, luisterend naar mijn droom,
en ik voel me een vreemde in alle mensenhuizen,
bouw me in het woud, heel ver weg van wegen kruisen,
een stille hut, waar vlucht mijn wereldschroom.
Waar luide kreten niet mijn ziel beëngen,
in het rein mysterie waar ik mijn leven aan wijd,
laat boom en vogel melodieën mengen,
in het ruislied dat mijn harteklop begeleidt,
tot de engel Gods komt zijn blijde tijding brengen,
en ik ruisen hoor de zee van eeuwigheid.
1903
16-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-10-2015 |
| Immortellen of strobloem. Hélène Swarth |
Aan stengels trillend lijk vioolsnaren,
rozenrode ritselende immortellen,
zie ik tot mij uw koude kelkjes hellen,
uw gouden ogen mij in de ogen staren.
Tenger in schijn, maar sterk in waarheid-stellen,
komt gij met de vraag der sphinx. Of brengt gij maren
van de eeuwigheid? Waar zonden noch gevaren
de rein bevrijde ziel, meer dreigen en kwellen.
Dodenbloem, die leent van weelderozen,
de levenskleur in twijfelgrijs ging onder
het geloof der ziel genadiglijk verkozen.
Tot eeuwig leven-ziel, ik leefde zonder
maar ziek van ziel gelijk de hopelozen,
o dodenbloem, verkondig mij het wonder.
15-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-10-2015 |
| Blauwe vogel. Hélène Swarth |
|
O blauwe vogel, die uit de oude kluis
het gelovig kindje lokte met uw lied,
volg mij, volg mij, ik zie wat gij niet ziet,
zo heilbelovend zong door het loofgeruis.
Uw melodie dat ik mij leiden liet,
terwijl het bouwval werd mijn vaderhuis,
door het wildwoud tot waar een vermolmd kruis
verrees uit een moeras, verbloemd door riet.
Zo wonderzalig, zo roerende en vertrouwd,
en toch zo vreemd uw melodie gelok,
nu licht gelispel, lijk van wind door woud.
Dan zoet roeken van duiven op een huizenok,
daar klaar triomfgekraai van een zonheraut,
dan een engelengroet van een verre kloosterklok.
14-10-2015, 00:34
Geschreven door André
|
|
|
| 13-10-2015 |
| Ombloeide spiegel. Hélène Swarth |
|
Boven mijn haard, als een heilige outer,
staan voor de spiegel de leliën reinheidsblank,
en op rozen liefderood, als louter
vlammende harten, roze en lelierank.
Rond leegte, een heilige om voor te knielen aanschouwt er
mijn blik niet, wel een godsverlangen, een krank
gelaat met vragende ogen. Hoe verstoutte er
mijn hand zich toe, al bracht ik mezelve dank,
maar zelfbespiegelen werd geen zelfvergoden,
al zocht ik God ook in mezelve, ik weet
o God voor wie ik willig het zelf zou doden.
Zo Gij dat vergde, heel mijn levensleed
was een straf dat ik één was van uw boden,
verkoren kind en zingende profeet.
13-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-10-2015 |
| Kerk in juni. Hélène Swarth |
|
Door het lente lindegroen der kerkruiten,
zendt een blanke zon naar het gele kroonkoper,
een brede beek van zilverlicht. Doop er
uw vleugels in en vlucht naar het ruisende buiten.
Mijn hart, hoe wijlt gij in een mensenkerk? Verkoop er
uw vrijheid niet voor vrede. Of moe van het muiten
verkiest gij het orgelklagen boven het fluiten
der vogels? Kom o vreugde in vrede, hoper.
Kom mee waar aarde en zomer hoogtij vieren,
waar vlammen rozen en scharlaken vruchten,
waar de zee rolt turkozen en saffieren,
waar blanke wolken over blauwe luchten
wandelen als engelen, waar Gods eigen lieren,
de bomen zingen al wat mij maar zuchten.
12-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-10-2015 |
| Weerschijn. Hélène Swarth |
|
Uit toverspel van zon op ruit, verrijzen
zie ik een Oosterse eng-gebouwde straat,
wie er loopt dolen in het donker vreest verraad,
een straat van louter sprook-paleizen.
Met koepels van karbonkelen. Pralend gaat
de vonkelzon in golven-paradijzen
verzinken, en mij die zwarte nacht doet ijzen,
vertroost een droom nog van haar goud gelaat.
De luchte zaal, waar luisteren in lichte klederen,
een tuin vol leliën, tulpen en violen,
die de zomer-zeewind streelt met zoete vederen.
Veel mensen blij naar fluiten en violen,
blijft vreemd mijn ziel, haar kan alleen vertederen
die gouden stad, waar liep mijn jeugd te dolen.
11-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-10-2015 |
| Leliepad. Hélène Swarth |
|
Ik droomde ik liep in mijn oude lieve stad,
waar ik lang geleden leefde, een eenzaam kind,
op plein en straten wolkte de meiwind,
een lentesneeuw van bloemen waar ik trad.
Verwonderd blij, als één die wedervindt,
een lang verloren lang betreurde schat,
geen blaadje kreukend van mijn leliepad,
liep ik te zweven als een ree gezwind.
Dromen blank door de engel mij vergaard,
tedere onschuld van mijn kindertijd,
in hemeltuin genadiglijk bewaard.
Zegende weg, die stijgend steil mij leidt
door het leven heen, van kindervrede op aard
naar engelenvrede in stralende eeuwigheid.
10-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-10-2015 |
| Op mezelf. Hélène Swarth |
|
Wanneer God mij ontviel, op wie heb ik vertrouwd? Op mezelf.
Op welke rots mijn troon van trots gebouw? Op mezelf.
Wie bleef mij trouw wanneer liefde hoonde en vriendschap vlood? Ikzelf.
Wie leidde mij door het zwarte smartenwoud? Ikzelf.
Van welk mysterie ondoorgrond durfde ik mij lied te laten zingen vrij en stout? Van mezelf.
In welke diepe zeeën dook mij ziel om koralen? In mezelf.
In welke donkere mijnen dolf ik goud? In mezelf.
Waar stapelen zich de jaren tot grijze wolken droef en ijzig koud? In mezelf.
Uit mezelf ben ik getreden, anders klonk mijn lied mij in de oren
waarin mijn ziel gejuicht heeft en gerouwd, om mezelf.
Ik bladerde in mijn boek van jeugd met koele bevreemding,
en ik wijt mijn leed aan ik weet niet welke fout, van mezelf.
Ik heb heel de wereld aanschouwd, in mezelf.
09-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-10-2015 |
| Met een glimlach. Hélène Swarth |
|
Ik wil door het leven gaan tevree met een glimlach,
bezeilen mijn gedachten-zee met een glimlach,
die grondeloos lokt zo blond als een meer,
maar het stormde al toen ik stag van de ree met een glimlach.
Toen goot ik olie van mijn lied op de golven,
dat baatte beter dan een bede, met een glimlach,
ik was alleen mijn hele jeugd en ik wachtte,
ik wachtte zingende en gedwee, met een glimlach.
Het mijmerbootje is klein en teder en het kantelt
wanneer ik neem mijn liefde mee met een glimlach,
ik vul het vaartuig met mijn ziel, maar te zwaar is mijn
hart en het bootje is te klein voor ons twee met een glimlach.
Is het wijsheid wel of maar zelfzucht,
te drijven over het werldwee, met een glimlach?
08-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-10-2015 |
| Paarse papavers. Hélène Swarth |
|
Wieg mij in slaap met uw bloemenzang, paarse papavers,
zo zoet is de nacht en de dag zo wrang, paarse papavers,
ik liep door het leven als een zingend kind, strekkend mijn armen
naar het blauw in de poort van die donkere gang, paarse papavers.
Ik zong er zo blij wanneer mij steunde een hart sterker dan mij,
ik zong er zo droef wanneer ik er alleen was zo bang, paarse papavers,
nu wilde ik slapen maar dromen niet, slapen alleen maar,
mijn leden zijn moe en de weg is zo lang, paarse papavers.
Gaan slapen zo veilig zo goed kalm als een kind,
tranen beregenen mijn bleke wang, paarse papavers,
bloemen van Lethe, vernevelend leed, heden en verleden,
bevrijd mij een wijl van mijn levensdwang, paarse papavers.
07-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-10-2015 |
| Dichter-narcis. Hélène Swarth |
|
Mijn ziel gelijkt de dichter-narcis,
die spiegelt klaar in water mei-fris
de wijd-gespreide blanke blader-kelk.
Beschermend wuift het goud-bloemig lis,
rondom haar kroon zijn lansen van smaragd,
en ritsel-riet omringd haar met een nis
van teder-groen en blauw vergeet-mij-niet,
vertelt haar sproken van wat niet meer is.
Haar laaft de lucht, haar voedt de moederaard,
en durfde een hand te ontrukken, met gegris
hebzuchtig wreed, haar aan haar spiegelvliet,
zij kwijnde een wijle en welkte van gemis.
06-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-10-2015 |
| Gevelde linden. Hélène Swarth |
|
O wreed vermoorde lieve zomerlinden,
vol merelzang en blonde maanlicht-sproken,
waagden nauwelijks uw bladsmaragd te kraken,
met zijden vleugels tedere suizelwinden.
Hoe kont gij, milde aan lommer en bloezemroken,
voor het slechte werk de ruwe beulen vinden,
die het schandmerk branden, en de stroppen winden
rondom uw toppen, martelaren ongewroken.
Gelijk een pelgrimsstoet in lange reien,
zie ik al de linden van mijn dreven komen,
eentonig droef doorklaagt mijn ziel haar schreien.
En ik wil herkennen tussen al die bomen,
mijn linde lief, wier koele bladermeien,
ruisten aan het raam, waar mijn jeugd zat te dromen.
05-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-10-2015 |
| Uit mijn kinderjaren. Hélène Swarth |
|
Een sombere tuin waar de kloosterklokken tampen,
een muur van populieren vormt de horizon,
uit de blanke lucht komt een zwakke zilverzon,
het golvend lover even bevend schampen.
In het grijze kerkje zingt een bleke non,
in het matte licht van donzen wierookdampen,
extatisch rein van vrede in levensrampen,
en hoe de hemel de aarde ten laatste overwon.
Aan het venster zingt een klein vijfjarig meisje,
op het blanke voorhoofd brandde God al zijn merk,
de stemming in het vrome paradijsje.
Vol zachte zang weergalmt uit de kerk,
die eens zal wenen, een teder klagend wijsje
van hemel-heimwee in haar dichtwerk.
04-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-10-2015 |
| Tuintje in december. Hélène Swarth |
|
De stro omwonden blonde monsterkoppen
der rozenbomen, zijn zo droef aan het pruilen,
vernederd-lelijk onder druilig-vuilen
decemberregen, zwaar van kille droppen.
In het glimnat zwart van schutting-klimop schuilen
aardkleurige mussen, fladderen op en kloppen
aan de glazen deur, om kruimels brood, die soppen
als vlokken sneeuw aan het smelten in regenkuilen.
Het harde groen van turven en kolenschuren,
is het enige groen in het groezelbruin vierkantje,
omkloosterd eng door dreigend grijze muren.
O lichte, lente met uw zonnehandje,
verjaag die norse kleurendief, die guren
decemberregen wekte in mijn rozenlandje.
03-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-10-2015 |
| Lenteplein. Hélène Swarth |
|
Wolkenroze en luchtblauw bloeien voor de huizen,
de tengere koekoeksbloem en vergeet-mij-niet,
van de olmen komt, wanneer het windvleugje vliedt,
een bloesemregen vleugelend nedersuizen.
Het is of een spelende engel bloeien liet,
hoog boven het plein waar de olmenlanen kruisen,
lichtroze koekoeksbloem, tedere wolkenpluizen,
in het bleek vergeet-mij-niet blauw verschiet.
En langzaam wandelt in smaragden-regen
van olmenbloesem, dragend voor zich uit,
een blonde korf vol blanke leliezegen.
In de reikapel, waar het engelklokje luidt,
een meisje in het wit op lichte lentewegen,
een lelie Gods, een ranke lentebruid.
02-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-10-2015 |
| Winterlaan. Hélène Swarth |
|
Hoe lijkwit ligt de rechte winterlaan,
waar zwarte bomen, in verstijfd gebaar,
van stroeve droefheid strekken naar de klaar
kristallen hemel de armen, al riepen zij aan
de oktoberzon, die ze op een gouden baar,
bestrooid met rode en gele rozen, gaan
ten grave dragen. Kon die zon weerstaan
de klacht der bomen, zag zij ze even maar.
Doch marmerhard is het hart der winterzon,
haar scherpe schichten schitteren louter kou,
nuchter vernuft, geen warme liefdebron.
En de enige kleur in het blank en zwart en grauw,
is de donkere bloedvlek op de horizon,
droefrood, de mantel van de vissersvrouw.
01-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
