Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
28-02-2013
Toen wij kinderen waren. Käthe Mussche
Het gouden uur bloeide op de blonde klingen, de wierrook van de lente woei op de winden, en o, wij waren kinderen, en ons zingen klonk, onder de groene waas der rechte linden.
De wierrook van de lente woei op de winden, het botte en bruiste in fonkelende hagen, en onze jonge, jonge harten minden de werelden, die wijd en glanzend lagen.
En o, wij waren kinderen, en ons zingen droeg een dartele bries, naar blinkende gehuchten, de luwe tijden geurden, en er hingen lichtkleurige loveren, onder de hoge luchten.
Klaar onder het waas der recht gerezen linden, klonk in de grote dag ons zonnig zingen, want och, wij waren kinderen, en de winden bliezen, hun fijne wijzen bij de klingen.
(klingen=duinen)
28-02-2013, 10:57
Geschreven door André
Gij lacht met mij. Käthe Mussche
Gij lacht met mij, en eendere mijmerij bekoort ons minnend hart, nu de avond valt, en over vaalverkleurde wijde hei, het laatste lied der schuchterheid verschalt.
Gij lacht met mij, de dag was klaar en wij zijn jong, en plukten het leven als een vrucht, uw woorden klonken parelend en blij, en zonnig onder de lichte zomerlucht.
Gij lacht met mij, en ziet deze uren vrij en open, als een stralend weideland.
Wij weten het troostend goed geluk nabij, gelijk een plant de zoele hemelbrand, als het voorjaar wordt.
28-02-2013, 07:56
Geschreven door André
27-02-2013
Verlangen naar het land. Käthe Mussche
Kind der steden, hunker ik naar verse velden, wijd zich spreidend onder het gouden licht der luchten, blijde mogen mij der bijen zoemgeruchten, het komen der stiltedere lentedagen melden.
Driftigdrukke dreuning, die mijn gaan vergezelde, vlamming van de felle tochten, die ik duchtte, schendt de sproken niet, die mij het land vertelde, sproken, troostendschoon, als verzen of als vruchten.
Woeling van de steedse straten, win de heiden, en de weiden niet, noch de heuvelstreken.
Laat de moede daders en de dromers rusten, in domeinen waar de sparren zich rechten in rijen, en het water spat en schuimt der klare beken, of de grote zee hoog steigert aan de kusten.
27-02-2013, 10:41
Geschreven door André
Lied tot een verre vriend. Käthe Mussche
Misschien dat eens het goed geluk zal komen, gelijk een lente bij de dorre bomen, blij wekkend de oude, klare kinderdromen.
Misschien dat eens ten zomer in de landen, mij wenken gouden, wijde zonnebranden, en een keur van bloemen ontvangen mijn handen.
Misschien dat gij zult keren na veel zwerven, tot eigenlandse langvergeten erven, en mij verheugt na pijnend liefdederven.
Misschien, maar thans zijn vaal en fel de dagen, en moeilijk kan herinnering duurzaam schragen, na het immer, immer vruchteloze vragen.
Dus beid ik deze lege tijden moede, wild wensend, dat uw vroegere, vreugdigvroede, troostrijke waken, mij weer mag behoeden.
27-02-2013, 09:14
Geschreven door André
26-02-2013
Het licht getijde. Käthe Mussche
Het licht getijde bloeit als een rozelaar open, en leeft zijn fijne en sterke vreugden uit, als een glanzend dier uit een donker hol gekropen, neemt het zonnevuur de wijde dag tot buit.
De luwe wind, uit stilte's huis geslopen, waait dartele schaduwen van takken op mijn ruit, en tussen twijgen, goud van gloed bedropen, hoor ik hoe de merel een liefdessprookje fluit.
Thans mag ik weer de oude wegen lopen, en slaat het fonkelend vuur mij tot een bruid, de hemelen zijn vol feestelijk geluid.
Rijk uit wensen en moedig hopen, tot eeuwig heil en troostelijk bekoren, is de schoonheid als een schaterend kind herboren.
26-02-2013, 10:17
Geschreven door André
Verlangen naar de vrede. Käthe Mussche
Ons minden rijke rust en stille wijding niet, een bitse strijd joeg het jonge leven vroeg al oud, schoon de hemel blonk van teder fonkelend goud, wij kampend stonden tegen het stormend wild verdriet.
Gij werd ook krank als ik, die het moeizaam vechten liet, ons rest de troost der hoop, dat eens de hemel blauwt, en gij als ik, in het vredesuur de vrijheid ziet, die in het verschiet zijn dappere vanen wapperend houdt.
En thans is het lentetijd, de berken groenen al, en door de ochtend fluit een merel, hoog ten tak, blij wekkend het lied der makkers, luid en boud van schal.
maar schoon zijn paarlend fluiten vreugdig het zwijgen brak, ons ziekgestreden hart is moe, de zoele wind, danst door de licht lovers als een plagend kind.
26-02-2013, 07:52
Geschreven door André
25-02-2013
Bloemen Käthe Mussche.
Als spelend kind reeds, minde ik het teder en lentelijk bloeien, in de groene gaarden, de bloemen wuiven bij het waaiend weder, was mij een weelde en droom der lachende aarde.
Hoe kon de kroon gelijk een weke veder, rap wiegen of een vogel vlug er waarde, en later in mijn leven, toen wel wreder, de dagen derend waren als bitsige zwaarden.
Heb ik als troost, de troost der bloemen bewaard, die streelde gelijk het fluisteren van de liefde, en uit haar stilzijn heb ik rijk gegaard, het sterk verweer wanneer luide monden grieven.
Thans in de stad bij het zonnig raamkozijn, leef ik samen met wat bloemen broos en fijn.
1917
25-02-2013, 14:46
Geschreven door André
Tot de zomer. Käthe Mussche
Zomer, laat uw tedere kleuren bloeien, als een fluwelen gloeien, in uw hoven.
De winter deerde fel veel klare klanken, leeg van lied en danken, leeg van loven.
Rezen uit de nacht de vale dagen, druk doorjoeld van vlagen, wild van regen.
Zomer, zend uw heir van luwe winden, dat zij stuwend stuiven lijk de hinden, langs de wegen.
Feestelijk mogen de vogels fluiten, wijl niet langer mijn wensen muiten, noch staag mokken.
Kinderblijde spelen door uw rijken, dat het dorre en dreigend zwijgen wijken, zang van klokken.
Roep de stille bloemen stralend open, als eindelijk een fijn vervulde hoop, na lang talmen.
Zomer, laat uw dappere vlammen spoelen, dat ik schouw uw glanzig gouden doelen, sterk in het strijden.
25-02-2013, 08:49
Geschreven door André
24-02-2013
Tot de zwerver. Käthe Mussche
Mij pijnt de dag als de avond komt bij de bomen, en ik een deel der vrije luchten zie, dan is al vreugde schromig in het komen, of ik luister naar een gebroken melodie.
Ik roep om u, de nacht is wild van dromen, en martelt als een rauwe fantasie, maar ik hoor uw wederwoord niet als vreugdig stromen, van zomers water, gelijk een melodie.
En ach, de tijd, de wijde tijd zwijgt staag, een duif in het zwenken tart mijn stil verdriet, en moede slaat de steeds herhaalde vraag.
Wanneer komt gij, die thans mijn oog niet ziet, en die het uur niet mijwaarts drijft, wanneer verheugt mij uw zwervens eind, uw blijde terugkeer?
24-02-2013, 09:42
Geschreven door André
Mijmerij. Käthe Mussche
Wel wenden zich de pijnen vele wijlen, naar mij, en randen het rustig dromen aan, dat gaarne toog, als schip met brede zeilen, door ruime wijdten, wapperend de vaan.
Wel proeft mijn hart der vreugde hoge heilen, zodat ik in een zomers licht mag staan, en bij het klimmen tot der heuvels steilen, rijzing mijn voeten toch wis tredend gaan.
Wel minnen mij en lach en arme schrei, maar het schoonste troosten schenkt de mijmerij.
Dat gij mij liefhebt, klare dag of nacht, die duistert bij ons klein en eenzaam huis, en dat uw waken wel al de uren tracht, te weren 's werelds leeg en druk gedruis.
24-02-2013, 07:52
Geschreven door André
23-02-2013
Misschien. Käthe Mussche
Mij zullen smarten nimmer wild genaken, mijn mond zal niet het klagend kermen kennen, ach waan, die troostend blijheid wou bewaken, mijn hart kan aan uw gauwe dood niet wennen.
Wel gloeit een zomer bij de rode daken, en ruist de stem der zee door de stille dennen, wel hoor ik het dorre heikruid knappend kraken, wanneer dartel wilde winden speelziek rennen.
Wel bloeit de zomer feestelijk ten alle kant, maar ach, mijn ogen vragen u te zien, waar lieft uw lied en lach, en waar is uw daad?
Gelijk een vissersvrouw aan het zwijgend strand, op thuiskomst van haar geliefde te wachten staat, beid ik aldus en prevel moe: misschien.
23-02-2013, 10:46
Geschreven door André
Wachtend op zijn komst. Käthe Mussche
O, zomerende dag, een klare keel zoekt gezang, en ik zie uw hoven wijd, als vlietendlicht geluid van een weke vedel, glijdt parelend een lied door de luwe tijd.
Ik wacht en wacht, straks worden de bladeren geel, en ik heb allicht uw komst vergeefs gebeid, straks sterft allicht tot moe en krank gekweel, de melodie van pijn der eenzaamheid.
Gij toogt, en ik mocht uw zwervens lust niet binden, al hunkert mijn hopend hart naar uw terugkeer.
Ach kom, wanneer weer het wilde heir der winden, naar zoeler streken drijft de vogelveer.
Dan eindelijk, ik de veilige vrede vind, liefde openbloeiend, bloemenrijk teer
1916
23-02-2013, 08:15
Geschreven door André
22-02-2013
Oud jaar. Käthe Mussche
Een huiverwind rilt aan mijn doffe ruit voorbij, een regen houdt de lucht in vaalheid staag gevangen, nu krimpt de vrije vreugd, tot klein en schuw verlangen, en het uur bergt in een hoek, het schallend speelgerei.
Deze oude dag laat bleek de verkleurde vanen hangen, en staat bedeesd, als een bedelaar in een dansersrei, hij zint niet meer op bruisend luid en lichte gezangen, maar vreest de ruwe spot om povere kledij.
Hij keert zich naar de kant, en merkt zijn rafelend kleed, en achter hem hoort hij de kleurige dagen joelen, de herinnering gaat oproerig door zijn leden woelen, en wekt na lang berusten, het nijpen van fel leed.
Want hij herziet het lachen van een verloren jeugd, wijl hem het gebaar van vroegere dansen heucht.
22-02-2013, 10:27
Geschreven door André
Het land. Käthe Mussche
En eindelijk vree, en eindelijk het stille zeilen, hoog over de heien der gedreven luchten, in gouddoorschenen dag, in kleurige wijlen, stierf voor wel wilder uren, het martelend duchten.
En ik heb geen vrees, dat bij der winden ijlen, mijn angst wordt verkreunt tot dorre zuchten, dan weert het rustig land zich tot mijn heil, en stilt de steedse vloeken en geruchten.
En mag ik niet een kind zijn, blij de handen roerend, omdat een vlinder leeft gelijk in een droom? O, dank deze dag, die de lichte beelden voerend, kent luide driften niet, noch schamele schroom.
En ik zie in kleur en klank, en tedere lijnen, waarheid gelijk een vers, een vrucht verschijnen.
22-02-2013, 08:01
Geschreven door André
21-02-2013
Volhardende regen. Käthe Mussche
Er is geen liefde door de dag, de regen valt, en strijkt de muren grijs, de laatste luide wijs, is in de jonge zachte morgen al verschald.
De matte zon is vroeg al tot de nacht gegaan, en brandt op gene ruit, een laag vogelgefluit, durft niet een volle toon door het bol gebladerte te slaan.
Het regendruilen zeurt mijn dapper loflied stom, en tergt mijn mooie moed, ik zin wel sterk en vroed, maar regen rommelt wel staag op zijn laffe trom.
Er is geen liefde door de triest gerekte dag, de huizen hunkeren stil, waar leeft het windgeril, dat eindelijk, eindelijk wekt de wappering van een vlag?
De regen valt, er is geen liefde door de dag.
21-02-2013, 10:32
Geschreven door André
Zomeravond. Käthe Mussche
De lindebloesem geurt, een zomervogel kweelt, in lucht en land zijn alle grote winden stil, het teder levend licht, dat tussen stammen speelt, schuift aarzelend dan door grassen, of het sluimeren wil.
En in uw ogen spiegelt het zalig, rustig beeld, van deze avondtijd, die zonder kreet of gil, wel troostelijk uit uw lachen, die uw wrange zelfspot streelt, en koestert tot een vrede, het haten scherp en kil.
O, weet dat het goede land, u blijde beteren zal, de stad is ver, haar woeden als een hagelval, mijdt deze velden, zo een vloeken mijdt een kerk.
En als een nachtegaal de pure tijd bemint, of zingend water door de koele hemelen rint, (vloeit) rijst gij als winnend man en held herboren, sterk
(Voor een zieke vriend) 1915
21-02-2013, 08:03
Geschreven door André
20-02-2013
Uitvaart. Käthe Mussche
Als straks een mandoline bij de muren speelt, zult gij dan vloeken, bij deze grijze, dode dag? De dag droeg dapper rond zijn mond een sterke lach, en er heeft mee een vogel luid zijn lied gekweeld.
De dag was sterk, als een sterke man, die nimmer streelt, maar toch in het late leven naar wat tederheid zag, de dag zal sterven als een lang bemind, trouw beeld, bij het even wapperen, van een zwarte, zachte vlag.
Als straks een mandoline de uitvaart dof verschreit, zult gij dan roepen bij een zuivere, dode tijd?
Gij moet heel stil zijn, en het overhaast schelden laten, Gij zult niet schimpen bij eens helden pure dood.
De dag was dapper, bij zijn blijde hoofd wies groot, het troostend lied van wie de rode zonden haten.
20-02-2013, 11:33
Geschreven door André
De lege vrouw. Käthe Mussche
En levens goud heb ik in ledigheid verbrast, mijn uren vielen als een arme rinkeling, wijl ik naar veile vreugden nijver heb getast, en koos de povere waarde der schittering.
Thans worden mij deze momenten honend aangetast, en begint het vermanen van mijn daad in wijdse kring, mijn schouder buigt van het willig wegen dezer last, die, tergend eist, het nederige woord der smekeling.
Dus ik, die eertijds droeg het blinkende sierraad, en vrij de blijde wegen liep als veile vrouw, die man en kind wel graag dienend minnen zou, ten lach en troost in hun hunkerende staat.
Maar ik hoor uit hun mond de spot van bitsige praat, die mijwaarts stormt, in rusteloze en roerige rouw.
veil, waardeloos
20-02-2013, 10:38
Geschreven door André
19-02-2013
Vrouw bij grijze dag. Käthe Mussche
Vanavond is de lucht lijk een doodshuis stom, en zwijgt oproerig stil. Bij vale raamkozijnen, ik vrees de aanval van een klagelijke trom, ik hoor alreeds de sluipend valse zool der pijnen.
O, ik die moed gegaard heb tot een rijk eigendom, en het strelen wist van liefde's fijngekozen wijnen, sta thans verslagen als een geplaagde zwerfster krom, en ik voel in mijn gelaat de beet der bitse lijnen.
Wie sloeg mij deze nauwe dag, verloren vrouw, die doolt bij het rauwe prangen der verlatenheid?
Wie dreef in nijvere drommen, graag bevolen rouw, wijl het dapper worstelen, ten einde machteloos krijt?
O, liefde, zendt vanavond nog wat bloemen en geuren, dat voor de nacht zich de droeve leden beuren. (ontvangen)
19-02-2013, 10:15
Geschreven door André
Stille vreugd. Käthe Mussche
De mens die diefsgewijs zijn lachen schuchter houdt, heb ik gebannen uit mijn geest naar donkere oord, veel paarlen die ik angstig klein in schrijnen sloot, gaan thans mij tooien, nevens vlam van glanzend goud.
Want de ochtend brandt zijn rijke tinten menigvoud, in land en lucht en slaat mijn hemelen troostrijk rood, de vloed van vreugd, die mijwaarts, licht en liederen stouwt, moge klimmen tot de dappere boorden van mijn boot.
Maar ik werd geen luide roepster met een schelle stem, of één die wild trompetten schallen deed aan het oor, mijn jonge woorden treden met de zachte klem van zorgzaamheid, de weiden van deze wereld door.
Want drukke voeten breken bloei van het broze kruid, en jagen vogels schuw, de veilige bossen uit.
1914
19-02-2013, 07:55
Geschreven door André
18-02-2013
Lentedag. Käthe Mussche
Hoe geurt de dag, hoe tuit en fluit en tiereliert, in hagendoorn blank, en bottend struweel, thans vink en merel, al het gepluimd en bont gedierte, in slag, getriller en het kinderblije fijn gekweel.
Is daar een vreugdig vedelaar al vroeg aan het spelen, die roerend zijn snaar, der lente lachen viert? of is allicht door hooggerichte en ranke abelen, melodieus een welgezinde wind gezwierd?
De dag is vol van wonderen en geheimen rijk, dat ik als vreemde langs mijn oude wegen zwerf, ik sta verrast, omdat ik al het leeg klagen derf, en zie van pijnen plots de rappe, rappe wijk. (1)
Nu bloeit en brandt het ten alle kanten, o de lucht, raakt klinkend van het helgeroepen frank gerucht.
(1) pijnboom, snelle vlucht of beweging.
18-02-2013, 12:43
Geschreven door André
Werelds wonderen. Käthe Mussche
Van vele dingen weet ik niet het wis bedieden, wijl, jong, ik al het verschijnen als een wonder schouw, en wolk en wind het grootse feest mij bieden, van spelend leven in het glanzig breidend blauw.
Mij zijn al de uren welgevallig, als het vlieden van avondvogels in het stilgeslopen grauw, mij naar de buiteling van kleurige vreugd doet spieden, en hopen op het vroom komen van een maanflambouw.
Mij hebben vriend genoemd de nachten en de dagen, mij voerde het staag bekoren elke wisseling.
Dus rijs ik ongehavend trots de pijnen en plagen, en voel mij veilig in mijn sterkgewrochten kring.
Want onverlet bleek ik van norsbedoelde slagen, nu ik hoed van levens liefde en tere schittering.
1893-1974 Soest (dichtbij Amersfoort) Haar werkelijke naam is Catharina (Käthe) Rolina Tolman-Mussche. Haar man was de natuurkenner en schrijver van dierenboeken en natuurboeken Rinke Tolman.
De zee, de zee klots voort in eindeloze deining, De zee waarin mijn ziel zich weerspiegeld ziet, De zee is als mijn ziel in wezen en verschijning, zij is levend schoon en kent zichzelve niet.
Zij wist zichzelve af in eeuwige deining, en wendt zich altijd om, en keert weer waar zij vliedt, zij drukt zichzelve uit in duizenderlei lijning, en zingt een eeuwig blij en een eeuwig klagend lied.
O zee, was ik als gij in al uw onbewustheid, dan zou ik geheel en groot gelukkig zijn.
Dan had ik geen lust naar menselijke belustheid, op menselijke vreugd en menselijke pijn.
Dan was mijn ziel een zee, en haar zelfgerustheid, zou, wijl zij groter is dan gij, nog groter zijn.
17-02-2013, 10:18
Geschreven door André
In de nacht. Willem Kloos
Der mensen hoogste smart is wonderbaar, zonder gelach, zonder geween, lig ik gestrekt, beweegloos gestrekt, starend en stom, in de nacht.
Paardengetrappel en wagengedraaf, donkere vormen bewegen zich zacht, in de donkere nacht, donkere vormen zonder gerucht, en ik zucht.
Paardengetrappel en wagengedraaf, paarden en wagens draven gestaag, paarden en wagens draven gestaag, met getrappel op straat, waar ik roerloos gestrekt lig, zonder gerucht, in de nacht, in de nacht.
17-02-2013, 07:30
Geschreven door André
16-02-2013
Klokken. Willem Kloos
Mijn ogen branden, met felle randen, de klokken luiden, luiden mij uit.
Mijn klamme handen, betasten de wanden, de klokken luiden, luiden mij uit.
Wat toch dat luiden in godsnaam beduidt, O, om een slag, die opeens mij versloeg, O, om een dag, die ik niet meer verdroeg.
Warrende schaduwen, walmen mij om, dwalende schaduwen, staren daar stom, de klokken luiden, luiden mij uit.
Heffende handen rekken gestrekt, vragende vormen worden gewekt, O, wat dat luiden, dat luiden beduidt, de klokken luiden, luiden mij uit.
16-02-2013, 11:02
Geschreven door André
Zon. Willem Kloos
De zon is doorgekomen, het gebladerte glimlacht flauw, al wist het in zijn dromen, hoe kort het duren zou.
Maar in mijn hart bedorven, glimlacht niet meer de zon, het denkt slechts, hoe gestorven, dat is wat wezen kon.
Wie bomen en mensen heten, lachen in droefenis, maar geen van beiden weten, wat dat het leven is.
16-02-2013, 08:51
Geschreven door André
15-02-2013
Sterven. Willem Kloos
Straks zong ik trotse dingen, van mensen, pracht en gloed, nu kan ik niets meer zingen, dan dat ik sterven moet.
O, éénmaal nog te wenen, als men gestorven is, dan gaan de mensen henen, en mee de droefenis.
Dan lachen en dan praten, zij weder als van ouds, ver van de drukke straten, daar ligt alleen iets kouds.
15-02-2013, 13:34
Geschreven door André
Doodsuur. Willem Kloos
Ik kan niet lachen, ik kan niet wenen, ik ben zo vreemd te moe, de zomerpracht gaat henen, ik doe mijn ogen toe.
Daarbinnen is het donker, daarbuiten is het kil, wat of dat flauw geflonker, van ver beduiden wil?
Zou dat het doodsuur wezen? waar alles op zijn best, verheerlijkt opgerezen, verschemert voor het lest?
15-02-2013, 08:47
Geschreven door André
14-02-2013
Leven. Willem Kloos
O leven, zoet leven, ik heb u zo lief gehad, en met een innig beven, uw schone lijf omvat.
Nu gaat het al verdwijnen, maar heerlijk, ver omhoog, en schoner zal verschijnen, wat mijn ziel bewoog.
14-02-2013, 10:08
Geschreven door André
Droefenis. Willem Kloos
Och, of ik het mij gezegd had, dat alle droefenis, zich voor mij weggelegd had, in dit gevreesd gemis.
Ik heb het lang geweten, maar sprak het nimmer uit, zo blij teneder gezeten, bij spel, en dans, en luit.
Nu kan ik het niet verhelen, maar of ik het nu nog zeg, toch schemert met het spelen, ook het hele leven weg.
14-02-2013, 07:55
Geschreven door André
13-02-2013
Winter. Willem Kloos
Nu huilt de winter in mijn hart, de vlagen donkeren buiten, als wilden beiden van de smart, de flauwende ogen sluiten.
Dan is gekomen van de pracht, die schone zomerdagen, wier gloed geen menselijke macht, noch bloeisel kan verdragen.
O, droefheid, van dit aards gezicht, het moet toch al verdorren, het menselijk hart, het zonnelicht, zij sterven zonder morren.
13-02-2013, 09:50
Geschreven door André
Mensen. Willem Kloos
Mensen, arme mensen, zijn zo klein, zij denken altijd aan hun eigen leven, en willen toch geen greintje leven geven, aan andere mensen, die hun meederen zijn.
Zij eten spijs en zij drinken wijn, zijn vrolijk met hun vrienden, en begeven zich naar hun bedden, met het vriendelijk streven, ook in de slaap een rustig mens te zijn.
O, lieve mensen, als ik u zo zie, ik, die niet lijd en toch niet leven kan, omdat ik eenzaam mijzelve blijf.
Dan denk ik vaak, hoe kan men aan een wijf, een vriend, en nog zoiets, meer hebben dan, aan één lieve en simpele melodie?
13-02-2013, 08:05
Geschreven door André
12-02-2013
Woorden. Willem Kloos
Als het latere geslacht deze woorden leest, want dit geslacht zal lachen om dit vers, de zotte poppen van de pratte pers, in de aller, aller, eerste plaats, dan het beest,
voor niets meer dan een groot gevoel bevreesd, dat zich beschaafd publiek noemt, dat een kners hoort in een gil of een klacht, en voor elke vers, rijmzottertje maakt een familiefeest.
En ook véél anderen, zei het hier gezeid, mensen met een hart zijn schaars in deze tijd, maar zo één is, dan heb ik het hem gewijd.
Wees hard, en koud, en vreemd, met iedereen, en ween nooit mee, en dat gij niet later weent, rond uzelf krimpend, op de grond, alleen.
12-02-2013, 08:11
Geschreven door André
Wijs. Willem Kloos
Mensen zijn wijs, en met een wijs gelaat zeggen zij, op mij wijzend, dat ik niet ben een mens als zij, en dat ik mijzelf niet ken, en o, dat ik niet weet, hoe het leven gaat.
Dat alles, wat ik denk en hoe, niet staat in dit goed leven, waarom ik mij niet wen aan dit en dat? En, O, ik geloofde hen, ziet, zelfde mensen, hoe het nu met mij staat.
Ik gaf weg mijn zelf, waar ik zo trots in was, ik deed, wat gij mij aanraadde, was zoet en stil, toen werd ik weggegooid, na een korte poos.
Ik werd opgeofferd voor een mensengril, ik herwon mijn ik, o ja, maar dat nu, was geen ding meer van het leven, maar van de dood.
12-02-2013, 07:37
Geschreven door André
11-02-2013
Vlammend vuur. Willem Kloos
Ik zal mooi doodgaan, als een vlammend vuur, dat ééns nog flikkerde in zijn schoonste gloed, eer het gans geblust was. Want als enig goed rest mij de schoonheid nog, een korte duur.
Hoe zalig is dat nu, wanneer ik tuur, naar mijn gedachten in hun brede stoet, die allen schoon zijn, en niet één die doet, of zij wou vlieden in mijn hoog bestuur.
Wat is dat goed, de grote rust van God, de heerlijkheid eens kunstenaars, en het geluk van de mens, verenigd in een ogenblik.
Ik ben nu verder koud van mijn aardse lot, aardse vreugden sterven, maar ik druk, mijzelf aan mijn borst, en lach noch snik.
11-02-2013, 10:55
Geschreven door André
Herrijzen. Willem Kloos
De bomen dorren in het laat seizoen, en wachten roerloos de nabije winter, wat is dat alles stil, doodstil, ik vind er mijn eigen leven in, dat heen gaat spoeden.
Ach, ik had zo graag heel, héél véél willen doen, wat verzen en wat liefde, want wie mint er te sterven zonder dezen? Maar wie ook wint er in de wereld iets door klagen en door woorden?
Ik ga dan stil, tevreden en gedwee, en neem geen ding uit al dat leven mee, dan deze gedachte, gonzende in mij om.
Men moet niet van het lieve doodzijn ijzen, de dode bloemen keren niet weerom, maar ik zal heerlijk in mijn vers herrijzen.
11-02-2013, 08:44
Geschreven door André
10-02-2013
Zij. Willem Kloos
En als zij nu weer kwam, en keek, en vroeg, met neergeslagen blik, en nederig smeken, en zij haar arm om mijn schouders sloeg, zou dat dan nu ook niet mijn hart verweken?
Wie weet, ik ben zo goed, en wie daar loech om liefde, is thans zo arm, en minnelijk spreken, met zachtlief handgebaar, alsof men droeg zijn ziel in oog en stem, het is om te breken.
Maar neen, maar neen, ik heb het beste deel gekozen, op mijn grafsteen bloeien reeds de rozen, en eer het winter is, is het al volbracht.
Wie liefde was en wreedheid vindt, moet sterven, hij kan nog ééns alleen wat schoons verwerven, daarom getroost mijn ziel, wij sluimeren zacht.
Laat mij nog éénmaal, in gedachten, kussen die warme lippen, door mijn kus ontbloeid, Laat mij nog éénmaal, aan die boezem sussen mijn arme hoofd, waarin de koortspijn gloeit.
Laat mij nog éénmaal, klein kindje, rusten tussen die armen, waar mijn hart aan was geboeid, in die zo lieve tijd, toen, zonder blussen, het vereend gelaat door passie werd verschroeid.
Mijn lippen kussen wild, mijn oog staat droef, niet waar? Gij lief? Nu er geen lief meer wezen, geen arm zich om mijn hals bewegen zal.
Maar ik heb haast, mijn trekken worden stroef, als in de koude des doods, mijn armen vrezen in beven, hangende op hun laatste val.
10-02-2013, 08:20
Geschreven door André
09-02-2013
Dit boek. Willem Kloos
Ik had zo graag dit boek in vreugd geschreven, een boek voor u, mijn lief, die het lief niet zijt, het met zoete woordjes tot een krans geweven, een krans van licht, om uw schoon hoofd geleid.
O, het waar zo schoon geweest, dat lied van het leven, bloemen van passie, met een hand gespreid, zo teer dat zij van teerheid zacht ging beven, en ik had mijn liefste zelf eens uitgezeid.
Het mocht niet zijn, dit boek is hoge trots, een glorie om mijn eigen bleke slapen, nu weldra bukkend naar de donkere aard.
En later, later zal men het zien, een rots, van schrikkelijke ikheid, met de dood als wapen, mijn hoge zelf, dat gij niet hebt bewaard.
09-02-2013, 10:53
Geschreven door André
Gered. Willem Kloos
Nu dat zo is, en ik, zo doodsbedroefd, maar ook zo naamloos trots, mijn leed kon klagen, en het heerlijk heil verglorieën dier dag en, als ik zal zijn, waar alles eenmaal leeft, wees nu genadig, waar genade behoeft.
Laat mij dit één bitterzoet medelijden vragen, dat gij zult zijn met mij, om mij te schragen, totdat dit lijf geen medelijden meer behoeft.
Ik heb mijn ziel gered, mijn hoge, grote, die eenmaal bukte, als koning uit het oosten, voor het kleine kind, dat hem een godheid scheen.
Ik heb nu dat trots paleis voor elk gesloten, maar tracht, ik smeek het, mijn aardse zelf te troosten, door het stille stutten van mijn moede schreden.
09-02-2013, 08:38
Geschreven door André
08-02-2013
17.Boek. Willem Kloos
Ik heb u dit te zeggen, dat uw naam, zo dierbaar, zal prijken tot het eind der dagen, niet door uzelf, maar door dit boek, welks faam zal groeien met de tijd, als de verre dagen
van een zon, zwak uit zichzelf, in trage opgang, opkomend aan de kim, om saam met haar aanbidder, door het ruim, in stage vuurgloed te branden, in een hoog verzaam.
Gij kunt niet van mij af, ik zal u heffen, tot waar al de volkeren biddend op uw zien, eeuwig als een verdoemden brand in het blauw.
Want gij waart vals, maar, dat gij mij kon treffen, in dit groot hart, is waard om u te bieden, een eeuwige glorie om uw eigen grauw.
08-02-2013, 00:00
Geschreven door André
16.Dood. Willem Kloos
Wanneer ik dood ben, lief, en iemand zegt, dat ik zo niets was, dan zult gij oprijzen, hem op deze allerlaatste bladen wijzen, en zeggen: hij was groot. En die het zegt,
ben ik, die het weet, want ik, die altijd vecht, met mensen, om mijns zelfs wil, die durf eisen, dat alles voor mij wijkt, ik kan het bewijzen, heb ik niet zelf hem in zijn graf gelegd?
Ik geef u geen gelijk, want groter is het, te sterven voor zijn ikheid, dan te leven.
Het zoet leven lokt meer dan een donkere kist, maar gij komt mij nabij in kracht van pijn, en vreugd, en dus wil ik u mijn doodsblad geven, mijn grootste glorie zal deze bladzij zijn.
08-02-2013, 00:00
Geschreven door André
07-02-2013
15.Zwak. Willem Kloos
Gij zijt niet slecht geweest, gij waart slechts zwak, om niet in mij te geloven, die u liefde, gij waart een kind, dat al zijn speelgoed brak, wanneer het niet langer zijn speelgoed beliefde.
O, kind, ik was geen kind, ik ben het die kliefde, die mijn schoon hoofd, zo sterk eens, thans zo wrak, omdat ik niet met mijn grote liefde, alleen wil zijn, bij al dat volk, zo mak
Gij wou mijn dood, en ik, ik wilde uw leven, het is goed, ik ben gevallen in mijn pracht, maar om mijzelve, nimmermeer door u.
Thans is het uw beurt van kracht, welnu, tracht even sterk, als ik nu sterf, te leven, in de eenzaamheid van het leven, dat u wacht.
07-02-2013, 00:00
Geschreven door André
14.Toetssteen. Willem Kloos
Want ik, die ik ben, haat u om uw slechtheid, maar houd u dierbaar om mijn eigen pracht, gij zijt de toetssteen van mijn eigen echtheid, de steen waarop ik trap, om mijn kracht,
te laten zien aan het volk, en mijn oprechtheid waarmede ik alles, wat ik voelde en dacht, verloochende om de waarheid en gerechtigheid, die niet gedoogt, dat één mens de anderen slacht.
Gij deert mij niet, want wat gij deed is zonde, Gij weet mij niet, want hoger is mijn ziel, Gij zijt het beest dier oude, schrikbare oorkonde, uit Gods boek zelf, dat van de hemel viel.
En alle goeden hebben eene wonde, nu dat mijn licht op uw gestalte viel.
07-02-2013, 00:00
Geschreven door André
06-02-2013
13.Liefde in haat. Willem Kloos
O, dat ik haten moet, en niet vergeten, O, dat ik minnen moet, en niet vergaan, ach, liefde in haat moet ik mijzelve heten, want geen kan de andere in mijn hart verslaan.
In droef begeren heb ik neergezeten, in dreigend gillen ben ik weer opgestaan, wee, dat ik nooit die bittere brok kon eten, van stil te zijn, en heel ver weg te gaan.
Eén hoop slechts, één, één enkel zoet vermenen, Eén weten, maar ik kan het niet geloven.
Ach, dit, dat rusten onder groene stenen, een eeuwig rusten is, in één verdoven, en dat de doden niet in het donker wenen, om het zoete leven met hun lief daarboven.
06-02-2013, 00:00
Geschreven door André
12.Een vader. Willem Kloos
Ik was uw vader, ja, vol mededogen, een vader, als geen ander kind ooit had, ik leerde u spreken, voelen, zien met ogen, lopen met voeten op uw werelds pad.
O kind, mijn ogen hingen aan uw ogen, enkel te weten, of gij iets niet had, en daarom hebt gij mij zo wreed bedrogen, wee, om wat weelde en weidse vreugdenschat.
Ja, heel mijn leven was één melodie, van koninklijke goedheid, en ik zie, deze klare ziel zo vrij van zonden en schulden.
En ik ga thans heen uit dit heel slechte leven, wijl al die goedheid om mijn hoofd blijft zweven, heilige, in zijn eigen glorielicht gehulde.
06-02-2013, 00:00
Geschreven door André
05-02-2013
11.God op aard. Willem Kloos
Diep uit de nooit doordringbare gewelven, van uw ziel klonk eens het vorstelijke woord, het woord van uw liefde, en dieper in mijzelven, klonk het, en weerklonk door verre gang en poort.
Wij waren één mysterie, maar het zwelgen, van tijd en wereld heeft uw vlam versmoord, en daarom sterf ik, maar het niet te delgen nu, mijn mysterie brandt ondoofbaar voort.
Ik was de God op aard, de nooit gekende, die zelf zijn zelf niet zag, dan ééns op het laatst, toen opstond en de kroon op het hoofd zich drukte.
Gij zijt het aardse kind, dat dorst te schenden, wat kind niet weet, en op het hoofd zich plaatst, wat voegelijker zijnen vader smukte.
05-02-2013, 00:00
Geschreven door André
10.Visioenen. Willem Kloos
O lichte visioenen mijner jeugd, al, al te dierbare herinneringen, toen ik dorst met stamelende mond te zingen, de grote dromen mijner zienersvreugd.
Gaat heen, het wordt tijd, op wilde golven dringen, wat geen mens deert, en niemand ook verheugt, grootmachtig maakte, en gruwbaar simpele dingen.
Ik zeg thans mijzelve en diens grote deugd, der smart oprijzing en der mensenvreugd val, der wijsheid bitterst, wat elk mens zou zwijgen, diepmenselijke waarheid, wees gegroet.
Want uit het binnenste van mijns-zelfs-zelf zal, op maat van zware melodieën stijgen, de apokalupsis van mijn donkere gloed.
05-02-2013, 00:00
Geschreven door André
04-02-2013
9. Lichtstraal. Willem Kloos
O gij, die mij, toen alles mij verliet, en ééne somberheid deze ziel omving, die langzaam stervende in haar laatste verdriet, te zwak was voor de laatste worsteling.
Uw eigen glorie om het hoofd mij hing, en door uw ziel mij aan mijzelf verried, heerlijk mij verheffend in de lichte kring, van uw liefde, en het eeuwig lichtend lied.
Gij, die nu voortaan aan mijn zijde gaat, en als de weerschijn van mij zelf mij zijt, een lichtstraal voor mijn voeten, waar ik viel.
Leef in mijn lichte dromen voort, en laat, de gloed dier gouden vlammen om uw ziel, een glorie breiden tot in eeuwigheid.
04-02-2013, 00:00
Geschreven door André
8.Ziel. Willem Kloos.
Gij, die mij de eerste waart in het ver verleden, toen alles was één schone somberheid, gij zult mij de allerlaatste zijn, ik wijd dit stervend hart u, met mijn laatste beden.
Want al mijn dwalingen en al mijn strijd, en wat ik heb geliefd en heb geleden, het waren allen slechts als zoveel treden, tot waar gij eeuwig troont in heerlijkheid.
Eéne, één moet zijn aan wie ik alles gaf, en leven kan ik niet, dan als ik kniel, hetzij voor mijzelf, een godheid of een droom.
De godheid stierf, ik ben zelf als haar graf, kom gij dan, nu ik val, ziel van mijn ziel, die niets dan droom zijt, ik roep u aan, O kom.
Amsterdam 1859-1938
04-02-2013, 00:00
Geschreven door André
03-02-2013
Nieuwjaar in Duitsland.
Oude en mooie nieuwjaarsprenten uit Duistland.
03-02-2013, 14:49
Geschreven door André
Het geluk. Marie Metz-Koning
Ik weet geen wegen meer, ik weet alleen, de grote rust die in de nachten vloeit, als het heelal in sterren om mij bloeit, en mij omgeeft met eeuwige tederheden.
Ik weet geen woorden meer, ik weet alleen, die ene klank, die al maar spant en groeit, dat ene woord, dat al maar brandt en gloeit, en liefde heet voor alles om mij heen.
Mijn open ogen zijn van louter rust, Mijn open handen zijn van enkel trouw.
Noem mij niet eenzaam, noem mij ook geen vrouw, want de eeuwigheid heeft mij tot één gekust, met al wat om mij alles scheiden wou, door waan van stof waarin de smart berust.
1918
03-02-2013, 11:36
Geschreven door André
Kerkhofballade. Marie Metz-Koning
Stil lagen de graven in schemerschijn, langs bronzende stammen, verasten de vlammen, die het zonhuis verslonden.
De lovers, omwonden van nevels geweven uit karmozijn, bestuurden de graven in schemerschijn.
Toen trad door de poort een maagdelijn, met trage tred, als in gebed, als een zuster die gaat.
Haar zacht gelaat, gewend naar de graven in de schemerschijn, trad zij door door de poort, die maagdelijn, voor wie zou die krans van rozen zijn?
Van rozen als wonden, ontbloeiend in zonden, de zielen van deze armen, vragen God om erbarmen, wat droeg zij in haar handen het maagdelijn? voor wie zou die krans van rozen zijn?
Daar morrelde het dof in de schemerschijn, de donkere zerken, aanvingen te werken, zij lichtten zich op, uit elk graf een kop, voor wie zou die krans van rozen zijn?
Zo morrelde het dof in de schemerschijn, en de oogholten heen naar het maagdelijn, met rammelende kaken, met klepperen en kraken, met klapperende benen, met stommelen en stenen, verhieven zich riffelend in de schemerschijn, hun oogholten heen naar het maagdelijn.
Geef ons uw krans van rozen rein, van rozen als wonden, van zielen in zonden, gelouterd door lijden, van duldloze tijden, geef ons uw krans, O maagdelijn, uw bloedende kroon van rode rozen rein.
Zo roepen doorheen in de schemerschijn, met bibberende bekken, met riffen en strekken, hun knobbige knoken, tot poken getrokken, naar het bloedrode gloeien van de rozen rein, het maagdeken vroeg door de schemerschijn, wie onder u leed er het hevigst pijn?
Zei het maagdeken, en haar handen, bleke leliën, spanden zich over de rozen, die bloedrood blozen, begloeide haar lippen in de schemerschijn, wie onder u leed het hevigst pijn? voor hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
Vol bloedrode knoppen, als smartende droppen, die dropen uit wonden, van doornen, gebonden, om het hoofd van die één, die leed het hevigst pijn, voor hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
Nu vingen de zingen hun litanieën, met bevende stemmen, de riffen, zij klemmen, hun pokige knoken, gebarsten, gebroken, in smarten bloedrood, als rode rozen zijn, zo barstten zij los in litanieën.
Maar één zat alleen in de schemerschijn, hij kon er niet schreien, zijn lippen bij tijen, bewogen, zijn ogen, bange vogelen, vlogen, als zeiden zij zwijgend hun litanieën, zo zat hij alleen in de schemerschijn.
Wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, zei het maagdeke, en kwam hem na, en nam de krans, en lei hem stil bezij die zwijgende één in de schemerschijn wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, het smartbloed van Jezus deze rozen zijn.
Hij leed voor mij, hij leed als gij, wie lijdt als hij, geheiligd zij, wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, voor Hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
1904
03-02-2013, 11:34
Geschreven door André
02-02-2013
Liefde 12 Marie Metz-Koning
Soms vrees ik, liefste, pijn heerst alle denken, aan wie gewoon is, zijn leven diep te peilen, dat deze dagen, in hun vreugdevol ijlen, ons eenmaal droeve herinnering zullen schenken.
Dat eens in de uren, die als toekomst wenken, vol weemoed dit geluk ons zal omwijlen, dan zal ik de dagen in hun luchtig zeilen, wel willen smeken tot ons weer te zwenken.
Dan moet ik bang mijn biddende ogen sluiten, en liggen aan je hart, een kleine vogel, die beeft voor onweer, storm en jagerkogel.
Dan ban ik mijn gedachten angstig buiten, en als verzoeking komt mij het heil omzwerven, in vol geluk zo dicht bij jou te sterven.
1905
02-02-2013, 11:29
Geschreven door André
Liefde 11 Marie Metz-Koning
Zie, ik begrijp niet wat de mensen praten, van het goede, dat je zo gewoon zou geraken, dat het je leven niet meer mooi kan maken, daar het altijd de drang naar nieuw zou openlaten.
Dit klinkt wel troostvol, voor wie droefgelaten, een droevig leven dragen, dus licht haken, naar wat verandering, want dan allen laken, voor wie droefzijn verandering ook niet baten.
Maar waar is het niet, want hoeveel blijde dagen, zag ik nu al, mijn lief, je zoet gezicht, dat telkens even hel mij in de ogen licht, als kwam het mij voor het eerst uit duister dagen?
En hoeveel maal zei ik niet, mijn zachte lief, even blij de woorden, ik heb je lief?
1905
02-02-2013, 08:51
Geschreven door André
01-02-2013
Liefde 10 Marie Metz-Koning
Soms leef ik dagen met de mensen mee, hun knusse leventje van zelfbehagen, voel dan mijzelf, mijn zelf niet zwaarder dragen, dan de andere zelven doen. Lijk dan tevree.
En antwoord vriendelijk op alle vragen, zo goed dat gaat, niet altijd recht door zee, want bij veel waars, dat leven in mij leve, is ook dat mensen waarzijn, slecht verdragen.
Tot soms één woord mij van de veilige rede stoot, in een donkere zee vol dondervlagen, waar blinde golven rond mij scheepje jagen.
O lief, waart gij zo een stond niet met mij mee, ik zou vergaan, maar zonder iets te vragen, staat gij aan het stuur, en temt het wildste wee.
1905
01-02-2013, 11:13
Geschreven door André
Liefde 9 Marie Metz-Koning
De stilte lag als een rag van glas, langs het vlak der wijde hei, dorbruin dichtbij, in blauw en purperen waas van zondoorzegen dauw,
waar het week naar paarse horizon. De strak omlijnde, rosse vuurzon zonk, al grauw van schemer, zwemelde in het hemeldak.
En onze voeten, zoekend dor gekrak van blad en twijg te mijden, fluisterden flauw, tot opeens de zuivere stilte brak.
Eén woord, spraakt gij het of ik? Ik weet het nauw, maar het werd mij een wanklank, die van de aarde sprak.
Van mensenlot, van mensenleed en rouw, en ik voelde ons gaan weer, saam, een man, een vrouw, in wie de liefde, goed als kwaad ontstak.
