Gelijk een non, die bleek en rusteloos, De kloostergaarde wandelt op en neer, Bij hetzelfde perk neemt zij dezelfde keer, Het is herfst: ontbladerd ligt de laatste roos.
En het Plechtig uur herdenkt zij telkens weer, Toen zij, zo jong, met vreugde en voor altoos, de witte wijle instee der wereld koos, In het stervend lover zingt geen vogel meer.
Zo dool ik droef, door Levens dreven heen, Geen zon, geen zang, een bloem? Ik vind er geen, De dorre bladeren vallen geel en bruin.
Op het marmeren kruisbeeld vallen ze, één voor één, O Leven, stille, kille kloostertuin, Met hoge muren en een god van steen.
1888 Amsterdam 1858 - Velp 1941
13-10-2011, 00:00
Geschreven door André
12-10-2011
Boer Naas. Guido Gezelle
Wie heeft er ooit het lied gehoord, het lied van boer Naas? En het is waar, hij had geen leeuwenhart, maar toch, hij was niet dwaas.
Boer Naas die was twee runders gaan verkopen in de stee, en bracht, als hij naar huis toe kwam, zes honderd franken mee.
Boer Naas, die maar een boer was, nochtans scherp van zin, ging en kocht een zevenschot, en stak er kogels in.
Alzo kwam Naas met stapjes licht, en met de beurs zo zwaar, hij zei: ach, ik wilde dat ik thuis, en in mijn bedje waar.
Al met een keer, wat hoort boer Naas, juist achter hem in de tronk? Daar roert entwat, daar loert entwat, boer Naas dacht dat hij verzonk.
En eer dat het ventje adem kreeg, zodanig was hij ontsteld, daar grijpen hem twee vuisten vast, en hij ligt daar neergeveld.
En hij hoorde noch zag, en hij voelde bijna niets, tenzij dat hij een pistool zag, en zeggen hoorde: ik schiet.
Ik schiet zo gij op staande voet, niet al uw geld mij geeft, en gij hebt van zo gij roert, mijn man, uw laatste dag geleefd.
Boer Naas die alle dagen vijf, zes kruisgebeden bad, om lang te mogen leven, dacht hoe hij in nesten zat.
Wat zal zij zeggen, huilde boer Naas, wanneer ik huiswaarts keer, hij heeft het weer alom verbuisd, de zatlap nog een keer.
Hoor hier mijn vriend, toon dat gij me minzaan zijt, ach, schiet een kogel door mijn hoed, en spaar mij het vrouwenverwijt.
Ik zal zeggen als ik thuis geraak, men heeft mijn geld geroofd, en het scheelde geen haar, of ik had een kogel door mijn hoofd.
De dief die meer van centen hield, dan van boer Naas zijn bloed, schoot rap een kogel, door de rand van zijn hoed.
Bedankt zij Naas en grijpt zijn sleep, schiet nog één door mijn kleed, de dief legt aan en Naas houdt zijn pitteleer gereed.
Schiet nog één door mijn broek, zei Naas, dan denkt mijn vrouw voorwaar, dat ik, bij mirakel ben ontsnapt aan lijfsgevaar.
De rover zegt, nu zal het wel gaan, waar is uw geld nu, snel, ik heb noch tijd, noch kogels meer. Ik wel, zegt Naas, ik wel.
Dan haalt Naas zijn zevenschot eruit, en zegt: als gij nu niet, in één twee drie van hier weg zijt, gij galgendweil, ik schiet.
Ik schiet als van gij nader komt, uw domme kop in gruis, en zo gij Naas nog roven wilt, laat uw verstand niet thuis.
En lopen dat de rover deed, de benen van zijn lijf, zo snel dat het onbeschrijfelijk is, hoe snel dat ik ook schrijf.
Hier stop ik, dicht nu een ander lied op boer Naas, het is waar hij had geen leeuwenhart, maar toch hij was niet dwaas.
1868 Liederen Eergedichten, en reliqua
12-10-2011, 11:33
Geschreven door André
11-10-2011
De dauwdruppel. Felix Timmermans.
God rolt de zonnen door Zijn handen, zoals de boer het zaad. De ruimte kent geen randen. En eindeloos staat de sterrentuin te branden.
Als dauwdruppel aan der aarde bloemen, weerspiegel ik het Al. Ik hoor de sferen zoemen. Gans het sterrendal, probeert Uw naam te noemen.
Het geheim blijft tot de nacht behoren, waarin ik ben ontstaan, tot, opgeslorpt, in schijn verloren, in het licht vergaan, in U ik word herboren.
Lier 1886-1947
11-10-2011, 08:47
Geschreven door André
10-10-2011
Het lied van mijn kindsheid. Virginie Loveling
Wat in de kinderjaren, het hart boeit en tooit, blijft eeuwig in het geheugen, en men vergeet het nooit.
Als ik het eenvoudig liedje, van mijn kindsheid zing, dan denk ik aan de liefde, waarmee ik werd omringd.
Dan denk ik aan de stemme, die het liedje klagend zong, wanneer de zon daalde, wanneer het maantje blonk.
Wanneer de sterren schenen, wanneer de zwaluw zweeg, en alles op de buiten, in zachte sluimering zeeg.
Het lied weerklonk zo troostend, in halve duisternis, gelijk de zucht der wind, in het hangend waterlis.
Het wiegde het hart in ruste, gelijk het zoet gezang, van het klokje in de verte, bij zonsondergang.
O zachte en stille tonen, gij hebt mij vaak ontroerd, en in vervlogen dagen, van heil terug gevoerd.
O oud, eentonig liedje, hoor ik u thans niet meer, toch klinkt gij in mijn hart, zo helder als weleer.
Nevele 1836 - Gent 1923. Virginie Loveling is de jongere zus van Rosalie Loveling.
10-10-2011, 13:50
Geschreven door André
09-10-2011
Een uur in de nacht. Nele Klauwaerdiene
Elk uur heeft zijn eigen gezicht. Eén uur in de nacht is het tweede spookuur. Na een uur spoken krijgen de spoken er niet genoeg van en zij spoken nog een uurtje verder. Eén uur staat zeer eenzaam in de donkere nacht.Gestalten zwerven rond, vreemde gedaanten, mistig, omneveld en zwart. Waar komen zij vandaan? Uit graven of uit het ontstelde brein van dolaars langs kerkhoven, moerassen en puin? De koopmansdochter die door een prins vermoord werd in haar eigen huis blijft maar ronddolen op zoek naar haar moordenaar. Ach kind toch, je moordenaar is reeds eeuwen dood en ligt te rusten in zijn graf. Ik heb dat steeds oneerlijk gevonden. Het slachtoffer vindt geen rust en blijft maar ronddolen. En de dader leeft rustig verder en blijft rusten na zijn dood. Er bestaat geen rechtvaardigheid. Het slachtoffer wordt gestraft en de dader beloond. Welke gedachten heeft men toch om één uur 's nachts? Het gewelf waar de sterren in steken gelijk de pennetjes in de trommel van een beiaard, is een vierde slag dieper achter de horizon gewenteld. De laatste tram gonst ver, en hunkert naar huis. Een trein trekt vermoeide slaapwagens. Plots gaat ergens nog een licht aan, vlindert en klapwiekt weer uit. Je hoort de vlugge stappen van iemand die weet dat hij te laat is. Bij de brug zit een politieagent een beetje verdoken te kijken of alles veilig is. Alle torenhanen slapen. De uurwijzers vragen zich af voor wie moeten wij de tijd tonen? In ziekenhuisbedden zitten magere gezichten naast een wit licht te denken, nog maar één uur. Welke dingen gebeuren om één uur in de nacht? Ik ben opgebleven. Mijn kamer ziet bleek en bleek zien ook mijn boeken. Ik was een boek aan het lezen over de geschiedenis van mijn stad. Nu ben ik nog meer fier op mijn stad dan vroeger. Ik kijk door het raam en zie aan de overkant een populier traag wiegen in de wind. Meer zie ik niet. Uit dit uur groeien al de komende uren. Steeds zestig minuten van de nacht. Ik zie een beeld in mijn geest en ik denk aan iets. Welk beeld, welke gedachte? Elkeen heeft zo zijn bloedeigen schoon geheim. Ik zink weg in het niet van de nacht. En ik droom een mooie droom.
09-10-2011, 11:55
Geschreven door André
08-10-2011
De poppenstoet. Armand Preud'homme.
Opzij, opzij, opzij, de poppenstoet gaat hier voorbij, zij komen recht uit speelgoedland, daar zijn ze dansend hand in hand, en Zwarte Piet marcheert van voor, nog zwarter dan een oude Moor.
Een Zeeuws Boer, een Eskimo, Roodkapje en Pinokkio, een Indiaan, een Kapitein, een Mexicaan en Harlekijn, een Edelvrouw, een Nobele Heer, en Mickey Mouse met Teddybeer.
Ohee, ohee, ohee, wie stapt er met die stoet niet mee, trompetten klinken hoog en hel, te samen met trom en rinkebel, en klein en groot aan dansen gaat, terwijl Harlekijn de maten slaat.
Een Zeeuws Boer, een Eskimo, Roodkapje en Pinokkio, een Indiaan, een Kapitein, een Mexicaan en Harlekijn, een Edelvrouw, een Nobele Heer, en Mikey Mouse met Teddybeer.
Hoera, hoera, hoera, Nu komt de Sint bij ons weldra, en ieder wordt door hem bedacht, als hij op tocht gaat door de nacht, daarom ook danst de hele stoet, zo blij de avond tegemoet.
Een Zeeuwse Boer, een Eskimo, Roodkapje en Pinokkio, een Indiaan, een Kapitein, een Mexicaan en Harlekijn, een edelvrouw, een Nobele Heer, en Mickey mouse met Teddybeer.
08-10-2011, 08:25
Geschreven door André
07-10-2011
Kom uit de kring. Miel Cools
Kom uit de kring der kerende jaren, kom uit de kring en wordt als een kind, wordt als een kind met duizenden vragen, met duizenden vragen omdat het bemint, luister als kind naar duizend verhalen, naar duizend verhalen van water en wind, blijf dan het kind dat duizenden namen, in duizenden talen al spelende vindt.
Wij staan in de kring der kerende jaren, wij staan in de kring waar verveling begint, wij zoeken gezeldschap en vrienden die kaarten, en eentje die altijd iets geestigs verzint, wij zoeken wat warmte aan open haarden, en ook nog een vrouw die ons teder bemint, maar eens op een dag in de kring van die jaren, een volgend bezoek dat geen datum meer vindt.
Kom uit de kring der kerende jaren, kom uit de kring en wordt als een kind, wordt als een kind met duizenden vragen, met duizenden vragen omdat het bemint, luister als kind naar duizend verhalen, naar duizend verhalen van water en wind, blijf dan het kind dat duizenden namen, in duizenden talen al spelende vindt.
Wij krijgen geschenken wanneer wij verjaren, en telkens opnieuw is een jaar weer eens om, wij wachten opnieuw totdat wij verjaren, en altijd opnieuw zoals het éénmaal begon, maar altijd opnieuw wanneer wij verjaren, is altijd opnieuw een jaar weer eens om, en eens op een dag in de kring van die jaren,,, een laaste verjaardag en het leven is om,
Kom uit de kring der kerende jaren, kom uit de kring en wordt als een kind, wordt als een kind met duizenden vragen, met duizenden vragen omdat het bemint, luister als kind naar duizend verhalen, naar duizend verhalen van water en wind, blijf dan het kind dat duizenden namen, in duizenden talen al spelende vindt.
07-10-2011, 09:55
Geschreven door André
06-10-2011
Het Belfort van Brugge. Henry Wadsworth Longfellow
Op de marktplaats, binnen Brugge, staat het Belfort grijs en oud, Driemaal viel het, driemaal rees het, de reus, die pal de stadswacht houdt, Op een vroege zomermorgen stond ik op dat hoog gebouw, En de wereld rees uit het duister, als een weduwe uit de rouw.
Rijk in dorpen, rijk in steden, grijs van dampen, grijs van smoor, Kwam mij het wijde en ronde landschap als een schild in zilver voor, aan mijn voeten sliep de stad, en uit de schouwen, rond aan rond, rook in blanke kronen klimmend, die spoorloos in de lucht verzwond.
Geen gerucht rees uit de stad, bij dit vroege zon opstaan, Maar ik hoorde een bronzen hart, in de oude toren slaan, Uit haar nest, beneden de balken, zong de zwaluw, wild en hoog, En omlaag scheen de wereld, verder dan de hemelboog.
Oude tijden wederbrengend, klonk dan plechtig, klaar en hel, Klonk met hemels klank verwisselend, het zachte en droevige klokkenspel, Lijk de psalmen van de nonnen, in een zeer oud kloosterkoor, En de grote klok, zong hen luid, lijk een vrome monnik voor.
Beelden en schimmen uit een ver verleden, kwamen in mijn geest ontstaan Die in vroeger dagen leefden, zag ik weer op aarde gaan, Al de Forestiers van Vlaanderen, Boudewijn met de ijzeren arm, Diederik Van den Elzas en Karel, Filips en Gwijde, arm in arm,
Ik zag de grootste schouwtonelen, uit die dagen van weleer, Vorstenklederen droegen de vrouwen, het Gulden Vlies de ridderheer, Ik zag de kooplieden uit Italië, met hun schepen zwaar bevracht, Volk uit twintig landgewesten, koninklijke weelde en pracht.
Ik zag de Vlaamse weverscharen, Naamse paarden en Guliks vlag, Opwaarts trekken, om te strijden in de Gulden Sporenslag, Ik zag het gevecht bij het Minnewater, der Kaproenen wilde wraak, Artevelde zegevierde op het slot der Gouden Draak.
Dan weer hoe de woeste Spanjaarden, gans de streek de schrik injoeg, Hoe de zware noodseinhamer, op het brons der klokken sloeg, Tot het antwoord van de Gentse brandklok, klonk door weide, dijk en zand, Ik ben Roeland, ik ben Roeland, daar is zege in het Vlaanderenland.
Trommels sloegen, en het gerucht dat uit de ontwaakte stad klom, Dreef de weergeroepen schimmen, naar hun graven stil en stom, Uren waren heen als seconden, en voor ik het had bemerkt, Liep de schaduw van het Belfort, door de klaarverlichte markt.
De sterren bloeiden in de zomernacht, De zuidenwind suisde in de bomen zacht, Op de oude huizen trilde het maanlicht, Hun ogen loken stil, de zwanen dicht, (1) Die straks nog dreven op de donkere gracht, De sterren bloeiden in hun flonkerpracht.
Wij wandelden dromend door de straten heen, De herinnering troost me nu ik verlaten ben en alleen, In kalme sluimer lag de stille stad, De maan dreef langzaam langs haar zilveren pad, En stil togen wij over de oude brug, Die oude herinnering komt zo trouw terug.
En zoek je een rots waarop je leunen mag? O neem mijn arm, die ik je te steunen gaf, En zoek je een warm hart en een zachte borst? O neem de mijne, en stil je liefdesdorst. En zoek je een ziel die zegt, mijn vriend ontwaak? O neem de mijne, voor die godentaak.
De jaren vlogen na die zomernacht, Weer ruist een koelte door de bomen zacht, Ik zie je ogen blauw in het sterrenlicht, De stille stad, als in een vergezicht, En het woord dat je mij liefde gaf, die nacht,, Heb ik niet gehoord, of was het te zacht?
(1) loken: sluiten 1859-1941
05-10-2011, 10:02
Geschreven door André
04-10-2011
De bladeren. Felix Timmermans
De bladeren rijzen door de stugge nevel, er zijn geen klanken meer, er is geen lied, slechts in het dorre riet een vroom geprevel, nu komt de tijd dat men naar binnen ziet.
Want wij zijn arm, en knagen aan het verleden, en spelen met de kaarten van verdriet, het schoonste sprookje stelt ons niet tevreden, en door de nevel lokt de toekomst niet.
Het leven vloog, en de as blijft in onze handen, het verlangen stijgt om mede te vergaan, doch in de weemoed blijft één lichtje branden,
het licht dat wij in de zomer overslaan, waarvoor wij slechts, tot onze scha en schande, romdom de wintertijd om olie gaan.
Lier 1886-1947
04-10-2011, 09:55
Geschreven door André
03-10-2011
Zaterdagavond. Rosalie Loveling
De koelte van de avond, verspreidt zich over het dal, de koeien keren loeiend, weer terug naar de stal.
De krekel ronkt in het lover, de rietmus zingt niet meer, de leeuwerik daalt in het koren, weer op zijn nestje neer.
De velden in het ronde, zijn reeds duister omhuld, lichte wolkjes zweven, in het Westen nog verguld.
De spade op brede schouder, vermoeid en uitgeput, keert thans de landman weder, naar zijn geliefde hut.
Het is zaterdag, verkwikkend, is het schermerig avonduur, de vloer is rood en het koper, blinkt in de gloed van het vuur.
Morgen zal het zondag wezen, de dag der rust is zacht, voor hem die heel de week, op het veld heeft doorgebacht.
Het is rustig in de velden, en vrede is in het gemoed, dat, sterk door het rein geweten, de rust niet vrezen moet.
Nevele 1834-1875
03-10-2011, 09:41
Geschreven door André
02-10-2011
Middernacht. Nele Klauwaerdiene
Elke dag heeft een nacht aan de twee hoeken. Je denkt misschien dat de nacht begint als de zon een half uur achter het paar bomen verdwenen is, die je ziet wanneer je een beetje schuin door uw straatraam kijkt. Voor mij begint de nacht als het twaalf uur slaat. De torens slaan twaalf uur met overtuiging. Zij weten, die steeds met hun hoofd naar de sterren staan, dat het zo is. En wat zij weten, zeggen zij, en zij zeggen het goed. Twaalf uur, zeggen zij. Dat zeggen ook alle klokken in de huizen, de ene een beetje voor, de andere een beetje na, maar zij zeggen het. Dat is een algemeen akkoord onder de klokken, en het is nog nooit gehoord dat klokken hun akkoord niet naleefden. Tenzij zo ergens een oude sukkel, die nog wil maar niet meer kan. Of een verkeerd opgewonden lopertje, dat het weer beter weet. Dat telt niet mee. Als het twaalf uur slaat begint voor mij onmiddellijk de nacht, en de spoken staan op: twaalf uur is het eerste spookuur. De vader van Hamlet verschijnt aan Hamlet. Ben ik dan nog op, wat niet zou mogen zijn, maar het gebeurt gelijk veel andere dingen die niet mogen zijn, dan zie ik, over mijn spoken heen, in het Westen, een ster boven het dak van de overbuur, in de groene hemel. Aan die ster heb ik aan die kant genoeg. Ik trek naar de overkant. Daar ligt het Oosten, zeer donker en betrokken met wolken zonder maaksel of vorm, de spoken van de hemel. Op school heb ik geleerd waar het licht vandaan komt. Maar zij hebben mij nooit geleerd waar de duisternis vandaan komt. Een duisternis, die om middernacht hemel en aarde volledig zwart maakt. Wat is duisternis? Waarom is er duisternis? Wat moeten wij met al die duisternis uitvoeren? Dat zijn vragen die moeten gesteld worden 's nachts om middernacht. Maar een antwoord heb ik nog niet gevonden. Laat mij even bedenken hoe alles nu rust. Ik denk aan de dieren met gesloten ogen, en aan de vogels die slapen op één poot. En aan de bomen die nu rusten, maar hoe rusten die? Vast lopen nu ook de beken in de bossen en de stromen van de bergen wat rustiger. In de grotten stoppen de gewelven met druppen. Alles rust. Waar mag die man nog naartoe lopen, die voorbij mijn raam snelt, al stond de wereld in brand? Ik tel de kloppen van zijn voetstappen. Twaalf keer en dan niets meer. Zetten zij het kloppen voort van de twaalf torens welke ik weet staan en die twaalf keer slaan aan het begin van de nacht?
Op de marktplaats, binnen Brugge, staat het Belfort grijs en oud,
