 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 30-06-2017 |
 Aan Guido Gezelle 3. Constant Eeckels |
|
Het is onze ziel die uit u spreekt;
Het is ons hart dat in u breekt;
Het is ons lieven en ons lijden
dat in uw priesterboezem wringt,
en in uw zoete wijzen zingt,
en zingen zal door alle tijden.
Uit schijnbaar barre, harde grond,
waarin men schaars een druppel vond,
hebt gij een brede vloed gedolven.
Nu baart en bruist en zwoegt en zwelt
hij machtig over het Vlaamse veld,
met fier gekuif van felle golven.
30-06-2017, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 29-06-2017 |
| Aan Guido Gezelle 2. Constant Eeckels |
|
En in dit licht, in dit gelach
van nieuw-gerezen, eeuwige dag,
gaan wij, uw zonen, naar de verte.
De verte die ge op eigen aard,
in eigen taal hebt ontwaard,
en in uw albevattend hart.
Want alles blijkt van u, van ons,
het is ons eigen stemgegons
dat we in uw lieve liederen horen.
Het is het gekraai van een spelend kind,
het luw gewaai van de lentewind,
en het reuzelend ruizelen van het koren.
29-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-06-2017 |
| Aan Guido Gezelle 1. Constant Eeckels |
|
Hoe schoon staat ge in de gouden glans
der jaren, die een blanken krans
rond uw vergrijsde haren stralen.
Hoe groot staat ge in het blijvend licht,
dat uit uw peinzend aangezicht
gedurig op uw volk zal dalen.
Gij zijt de zon die nimmer nijgt,
maar immer hoger, klaarder stijgt,
met altijd mooier kleurschakeren.
Gij zijt de dag die nimmer deinst,
maar immer vootschrijdt in het reinst
gegloei, dat alle nacht zal weren.
28-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 27-06-2017 |
| Heil, daar is de dag. Constant Eeckels |
|
Heil, heil, daar is de dag met zijn verjongd gezicht,
de dag met zijn geluid van blij ontwakend leven,
de dag met zijn gelach vol kleurenmalend licht,
de dag die vruchten van de gulsten lust zal geven.
Waar ik, zolang in een kluis verdoken, mij ook richt,
ik zie overal zijn glorievlaggen wapperen. Even
steeg hij ter kimme: en al de dampendekens, dicht
opeengetast, zijn reeds verscheurd, verstrooid, verdreven.
O God, die na de nacht de dag weer hebt gewekt,
hoe hemels is zijn pracht voor hem, die droef in het duister
gesnakt heeft, en nu staat in onbeschrijfbare luister.
Het is al liefde, die mij naar uw teerheid trekt,
en mij de nectar biedt van uw bezonken vrede;
mijn handen vouwen vast tot sprakeloze bede.
27-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-06-2017 |
| De belofte 3. Constant Eeckels |
|
Ge zult zien hoe de zee, nu brijachtig als een poel
door het slijkerig bezinksel van kleingeestig streven,
haar leden wringen zal tot woeste golvenwoel,
om al het bekrompene in haar grootheid te doen sneven.
Dan zult ge dijken, die haar houden klein-bekneld,
zien sidderen, als bewust van het einde, barsten, breken
bij het immer forser beuken van het vellend geweld,
en vrij den plas zien zwalpen over lage streken.
Dan zult ge uit elk gewest een ruisen horen, kind:
een statig klimmend koor van zuivere geluiden,
u toegevoerd op de wiek van de uitgestormde wind
als jubellied van oost en west en noord en zuiden.
Het zal zacht omzweven, zo een heimvolle insectenzang
rond bengelende bloemen, wiegelende halmen,
en krachtige tot donder-daveren, dat lang
van luchtlaag tot laag naar de uitersten zal galmen.
26-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-06-2017 |
| De belofte 2. Constant Eeckels |
|
Het verscheen mij in een visioen wanneer ik, afgesloofd
van de dagelijkse strijd, maar onoverwonnen, rustte
in de armen van de smart, uw moeder, die mijn hoofd,
mijn wimpers, wangen, mond met koortsige lippen kuste.
Dan, als ik binst de nacht me naar die vrouwe boog,
en haar het beste gaf van mijn ziedende krachten,
zag ik in het diepe van haar hol-opstarend oog
de weerschijn van de koningsweelden, die u wachten.
O kind, ge zult de zon zien rijzen in een krans
van stralen, elk een schoonheid op zichzelve, en tevens
toch allen huwend tot één grootse glorieglans,
die door de ruimte gulpt op ebbe en vloed des levens.
Des levens. Ge zult zien hoe de aarde, rijk bevrucht,
zal gisten, zwanger zwellen, en voldragen baren;
hoe de kale rots zal groenen; hoe de verhoogde lucht,
de grenzeloze, in elke droppel dauw zal klaren.
25-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-06-2017 |
| De belofte 1. Constant Eeckels |
|
Zie, daar beneden ligt de zakenwereld, zwart
in het nevelfloers der ideaal-moordende tijden,
geen schok ontroert de rust, die stijglust heeft gemard,
geen dageraad roost op als bode van verblijden.
Het is alles kil en stil: een mateloos, gruwelijk graf,
waarin de strevers naar de hoogte onmachtig strekken,
wijl van het gewande graan alleen nog waardeloos kaf
op grove zerken stuift, die durf en fierheid dekken.
Maar eens mijn kind, eens zult ge van de heuvel, waar
we staan nu, nauw omarmd, en waar we moeten scheiden,
heel ver, aan de kimmengrens, een aarzelend geklaar
zien spelen, dat al meer, al heviger zal breiden.
Ge zult dan het worstelen zien van vooroordelen-damp,
stuiptrekkend bij het gehak van scherpe zwaarden-vlammen,
en eindelijk, als apotheose na de kamp,
het morgengouden zien op de ruige bergenkammen.
24-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-06-2017 |
| O bloemen 2. Constant Eeckels |
|
Doch naar uw kroontje werd ontpluisd,
o bloemen met uw vreemd bekoren,
verbleekte al meer uw wondere kleur,
en hebt ge uw zoete geur verloren.
Ik hou enkel nog van het vroeger schoon,
o bloemen die ik eens lief zag bengelen,
de kale koppen, lelijk ruw
op als beschaamd gebogen stengelen.
En starend rond en achter mij,
o bloemen die ik schaars mocht garen,
zie ik droef te moede, in plas en slijk
uw dromerig ontplukte blaren.
23-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-06-2017 |
| O bloemen 1. Constant Eeckels |
|
Ik heb u een voor een geplukt,
o frele bloemen der gedachten,
ik zag uw liefdeskelkjes, die
door het groen der hoop me tegenlachten.
Ge waart zo rank, ge waart zo rijk,
o bloemen met uw walmenweelde,
die amberend de lentelucht,
zo mild, zo wee-bedwelmend streelde.
Blij dromend heb ik u ontblaard,
o bloemen, spruiten van mijn denken,
heel zachtjes, heel voorzichtig, om
uw slanke stralen niet te krenken.
Verlangend zocht ik u diep,
o bloemen uit de geestesweide,
wat toch die kleur maalde op uw blad,
en wat de geurenkeur verspreidde.
22-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 21-06-2017 |
| Voor het beloofde land 3. Constant Eeckels |
|
Soms werd dan mijn geloof door twijfel overmand,
en ging ik neerslachtig op een verzakte mijlpaal zitten,
het vertrouwen, vliedend voor kleingeestig menselijk vitten,
vervaagde, lijk mijn voetspoor in het losse zand.
O dwaasheid. Zo de zee veranderde in een rots,
en zo de rots versmolt tot bolderende golven,
zo het al bedrog bleek, en mijn rede hield bedolven:
Gij zijt onfeilbaar Heer, en stuurt het spel des Lots.
En nu. O God, die dorst, die honger, heel die nood,
en toch dit paradijs van heil niet binnen mogen,
heb deernis, Rechter, die nauwkeurig hebt gewogen
en veel te licht bevond wat ik tot zoen u bood.
21-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-06-2017 |
| Voor het beloofde land 2. Constant Eeckels |
|
Hoe langer ik u bestaar, hoe groter het nopen wordt
om met uw overvloed mijn hoge nood te stillen,
bij elke polsslag jaagt al forser het koorstig willen,
dat als een lavastroom door spannende aders stort.
En toch. Het is niet voor mij het weergalloos wingewest,
voor mij niet dat de takken kraken van de vruchten,
voor mij niet al die pracht, die keurige genuchten,
waarvan na elk geproef een fijner prikkel rest.
Ik sta, als weleer Mozes, voor het beloofde land,
waarvan eens het spiegelbeeld iets enig-schoons liet raden,
daarheen richtte ik hardnekkig denken, durven, daden,
bij jonge ochtendgloor en oude avondbrand.
Ik steeg het na op heuvel of gleed mee in een ravijn,
ik wrong door struiken, zwom vermetel over stromen,
zo vaak heb ik gemeend er eindelijk bij te komen,
doch telkens vlood zijn schim in ongewisse schijn.
20-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 19-06-2017 |
| Voor het beloofde land 1. Constant Eeckels |
|
Na jaren dwalen door de zore zandwoestijn
sta ik eindelijk op de top des bergs van mijn betrachten,
ik zie voor mij het land met al het begeerde wachten:
gedekte tafel van een levenslang festijn.
De ontbering is voorbij, de wonde is haast geheeld,
ik voel het uitgeputte lijf, veerkrachtig, weer verjongen,
een machtige adem verwijdt de samengekrompen longen,
terwijl een wind van jeugd om het rimpel-voorhoofd speelt.
O velden van mijn hoop en hoven van mijn wens,
O beken, waarin ik naar hartenlust zou baden,
O sappig fruit, dat dorst en honger kunt verzaden,
en loven de man verkloekt tot levensvurige mens.
19-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-06-2017 |
| Gedachten 2. Constant Eeckels |
|
Ze hebben rond de mond de grijns die tart,
in de ogen de gloed van ongeziene zonnen,
in de harten lust van leven, dat er springt
als water uit verborgen bergenbronnen.
Het schijnt een wijl of het al wijkt voor haar macht,
of heel de wereld haar is, en de nachten
verdrongen zijn door zegevierend vuur,
dat zij de geest uit lichtgewesten brachten.
Maar nieuwe stuwen ze, overrompelend, weg;
haar zwarte wieken, die ze ontzaglijk spreien,
doven de brand, wijl door het rampenruim
de kreten van de neergevelden schreien.
18-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-06-2017 |
| Gedachten 1. Constant Eeckels |
|
Ik voel ze broeien in het hete hoofd,
worden, verzwinden, duizenden gedachten,
ontvangen uit het licht van de zomerdag,
en stervend in de kou der winternachten.
Ze woelen, woest elkaar verdringend, voort,
worstelen omhoog, en worden neergetrokken
in de vergankelijkheid door reuzen, die
meedogenloos de dwergen overschrokken.
Al die, gesust door een vals begoochelingslied,
sinds jaren in het graf der loomheid sliepen,
zijn opgestriemd, en komen aangestormd,
daar de andere in de kamp om hulp riepen.
17-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-06-2017 |
| Mei-sterven 2. Constant Eeckels |
|
O mei, zolang verbeid, o mei, zo gauw verbloeid,
wat geeft ge weinig voor het hunkerend betrachten,
het blijft nu bij uw graf nog onverzadigd wachten.
Wat zal het eens voldoen, als gij het niet paaien kunt,
en nauwelijks nog de geur van wuft herdenken gunt?
In deze avond sterft de laatste dag van mei,
ontsluit hij door zijn dood verbrede levensdreven,
zal hij morgen eindelijk al wat er verlangd wordt geven?
O bloemen van één uur, o laatste lach van mei,
het treuren wast en weegt. Het gaat voorbij, voorbij.
16-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-06-2017 |
| Mei-sterven 1. Constant Eeckels |
|
In deze avond sterft de laatste dag van mei,
er hangt een treuren in de ruimte om tere dingen,
die even fleurden, lachten en zo gauw vergingen,
lijk bloemen die, te broos voor lange levensduur,
eens groeten, en vergaan na het eerste ontluikingsuur.
De nachtegaal, die straks nog zong van nieuw geluk,
zwijgt heden: want zijn lied zou schril bij het scheiden klinken,
moe laat de mei het hoofd ten wolkenpeluw zinken,
daarachter zakt de zon en zet de kim in gloed,
als werd hij uitgeleid door een dichte fakkelstoet.
Maar snel verbleekt die pracht voor het nare van de dood,
heel stil wordt het alom, heel schuchter-ingetogen,
het schone van de mei was slechts een lieve logen;
en wijl de waarheid voor het vragend oog ontvouwt
schijnt alles toch zo naakt, zo zielloos, en zo oud.
15-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-06-2017 |
| Het schreiende verlangen. Constant Eeckels |
|
In het loverstil gedacht koestert de hoop nu zacht
het schreiende verlangen, dat, verrast, luisterend wacht,
en door de traantjes lacht die op zijn kaakjes hangen.
Zijn weemoedsoogje blinkt daar lief de voedster zingt
het liedje van verwachten. In het winterbosje kwinkt
een vink, en het zonnetje dringt door de zwarte nachten.
Het kindje vraagt niet hoe of niet wanneer: het is moe,
maar hoort de hoop toch zingen: "slaap zoetje slaap doe",
het vouwt zijn wimpers toe en droomt van blijde dagen.
14-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-06-2017 |
| Bij zonnesterven 2. Constant Eeckels |
|
Vrees niet te zwalpen op die zwarte zee,
want zij bespoelt het vaste strand van wijsheid,
laat bloden het varen op een ondiep kanaal,
der kleine gelukjes naar een voze grijsheid.
Zijn wij geen kinderen van den grote plas,
wij die zo vroeg zijn kalmte en woede schouwden,
en, na het ontmoeten, samen de zoekersboot
uit stevig hout der ondervinding bouwden?
De dag is heen. Hij heeft zijn taak volbracht;
denk aan mij, die na het plicht-vervullen
nu peins aan u, aan het leven, en hoe eens
de dood ook ons met de avond zal omhullen?
13-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-06-2017 |
| Bij zonnesterven 1. Constant Eeckels |
|
Gedachten gaan ter bedevaart waar ik u weet,
na dorre afwezigheid, binst rekkende uren
vol geest-opslorpend werk, verbeeld ik mij
trantend met u in de blaak der avonduren. (1)
Ginds snakt de dag. Hoe groots is zijn vergaan,
schoon praalt hij nog bij het graf. O, zo te sterven,
scheiden in pracht die transen branden doet, (2)
en de aarde door zijn doven het licht doet derven.
Vermoedt gij het zoete van dergelijke dood,
van het sneuvelen dat alles laat overwinnen,
bewust dat, waar vandaag de nacht regeert,
morgen de zon-triomftocht zal beginnen?
(1): trantend=talmend blaak=gloed
(2): trans=horizon
12-06-2017, 08:23
Geschreven door André
|
|
|
| 11-06-2017 |
| Schemeringen. Constant Eeckels |
|
Ik zie u wel door het rag der avonddomen,
ter hoogte wenken waar de sterren staan,
uw adem voel ik langs het klamme voorhoofd gaan,
of hoor ik ritselen in de fiere bomen.
Ik ga naar de nacht langs de afgelegen baan,
de geesten volgend, die als gidsen komen,
teer strelen hun slepende mantelzomen
de bloemkens, slapend in de gloor der maan.
Steil is de weg, en altijd zie ik u wijken,
zal ik u, voor het roost aan het oosten, nog bereiken,
en lijk de leeuwerik jubelen om de dag?
O leven, dat me stevig houdt gevangen,
o liefde, die geen zon aanschouwen mag,
en wordt gevoed met eeuwig licht-verlangen.
11-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-06-2017 |
| Uren 2. Constant Eeckels |
|
U ken ik, wonder uur, volschoon ontloken
wen ik zeewaarts op verbeeldingsbaren vlood,
rats tegen de rots der werkelijkheid gebroken.
U ken ik, schuchter uur, gekleed in nevel,
met als een vrezend vragen in uw blik,
en lip-geroer bij durend smeek-geprevel.
U ken ik, treurig uur uit de winterlanen,
het gelaat vermagerd door gebrek en schrik,
en sporen tonend van vergoten tranen.
Wees allen welkom in de woon van het heden,
met dezelfde liefde zie ik u allen weer,
wijl ik luister naar uw keuvelen of gebeden
vlijt zich mijn geest op deemoedslagen neer.
10-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-06-2017 |
| Uren 1. Constant Eeckels |
|
Kom liefste, uit de weggedreven dagen,
kom dierbare uren, door de tijd gemerkt,
en spreidt voor moede geest de pluimen-lagen
van deemoed, die met rust verkwikt en sterkt.
U ken ik, uur der minne, met het staren
uwer mysterie-ogen, diep en klaar,
waarin ik een nieuwe wereld kon ontwaren.
U ken ik, goedig uur, bekoorlijk tussen
het gewone van uw bleke zusterschaar,
met het bedwelmen onzer eerste kussen.
U ken ik, helend uur, vol kalme vrede
bij het wemelen van vervagend avondrood,
en het klokgeklep voor de simpele angelusbede.
09-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-06-2017 |
| Dat regenen op de ruiten 2. Constant Eeckels |
|
Of is het een tokkelen op de sidderende ruiten
door knokkelvingeren van de beenderige dood,
een treurmars traag getromd, na het slijpen van de zeisen,
voor het ongeboren wicht dat sterft in de moederschoot?
Hoe naar, hoe treurig toch dat regenen op de ruiten,
dat spetterend pletsen van het schuin neerstriemend vocht,
hoe naar, hoe treurig toch dat staag, ontstelpbaar wenen
van wrede wereldsmart, die zwoegt langs de grauwe locht.
08-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-06-2017 |
| Dat regenen op de ruiten 1. Constant Eeckels |
|
Hoe naar, hoe treurig toch dat regenen op de ruiten,
dat spetterend pletsen van het schuin neerstriemend vocht,
hoe naar, hoe treurig toch dat staag, onstelpbaar wenen
van wrede wereldsmart, die zwoegt langs grauwe locht.
Ach, dat eentonig, kort geklepper op de ruiten,
bewaasd door weemoed, waar de zieke vreugde in zonk,
een poosje blonk de zon langs blijen trans, tot ze, alras
verdoofd door bozen wrok, in de wolkenzee verdronk.
Zijn het haar tranen, die nu droppelen op de ruiten,
schreit ze om het schoon, dat ze eens met stralenpraal omglom,
om het schoon van lente en hoop, vergaan in de vloed der vlagen,
lijk bij een aprilbui een te vroeg ontloken bloem?
07-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-06-2017 |
| Weemoedigheid 3. Constant Eeckels |
|
Vertedering trekt naar u de stijfste nekken,
op uw verwelkt gelaat lijnt de zachtheid, die nooit faalt,
wat smachten toch in uw visioen-zoekende ogen,
sinds al de illusies naar de tuin der wensen togen,
die echter aan de wijde ontgoocheling-heide paalt.
Uw lippen kenden eens de gloed der zoenen,
liefde-fluisteren en het overwinningslied,
thans zijn ze bloedeloos, maar toch niet gram verwrongen,
hoewel de bruiloft-hymne is uitgezongen,
en smart u haar holle kaak te kussen biedt.
Want gij, gij kent de wereld, ziet wat elk genoegen
bemaskert, wat er schuilt onder de schelp van schijn,
O, ik heb u lief, en wil betrouwvol naast u treden,
we zullen keuvelen over het uitgeleefd verleden,
over al wat eens was, en wat er nu moest zijn.
06-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-06-2017 |
| Weemoedigheid 2. Constant Eeckels |
|
Kom, kom. We zullen gaan door onbewoonde streken,
waar niets het aangrijpend plechtige der stilte stoort,
waar onze ziel alleen haar eigen pramen hoort
en wederliefde, in onverschilligheid geweken.
We zullen gaan, heel ver, vanwaar we zijn gekomen,
toen wij beslist de tocht begonnen naar het licht,
gij, wetend, streng maar goed, ik, moed op het aangezicht,
en in mijn ogen het spiegelen van veroveringsdromen.
We zullen het land weerzien, doch niemand meer van dezen
die het vaarwel wuifden bij ons afscheid. Want sinds lang
vernam ik in het gewaai hun schrille stervenszang,
en sloot de smalle kist voor elk versteven wezen.
Maar toch. Het zal goed zijn, ginds te bidden op hun graven,
te planten midden gras en mos het wakend kruis,
en dan, voor het laatst, ik beloof het, bij het vervallen huis
der jeugd nog eens mijn dorst aan de oude bron te laven.
05-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-06-2017 |
| Weemoedigheid 1. Constant Eeckels |
|
Kom, oude zuster, die in uw vergrijsde haren
ontkleurde, maar nog scherp gedoornde bloemen draagt,
en starlings naar het bewolkte westen staat te staren,
waar gij het gehavend zongezicht vertreuren zaagt.
Het is wel droef, maar toch zo innig, traag te waren
langs lange lanen, wijl de herfstwind snokkend vlaagt,
en het droog geknerp te horen van verdorde blaren,
bij het mussen-piepen, dat om de dode zomer klaagt.
Vele dagen drentelde ik door groen-bewassen landen,
met jonge levenslust, die dartel naast me sprong,
en schaterend het lied van wassende ogen zong.
Ik maaide en dorste. Ik hou wat kaf nog in de handen,
het lied verzwakte. Nu is alles kaal en stom.
Mijn oude zuster, lang, te lang verlaten, kom.
04-06-2017, 09:39
Geschreven door André
|
|
|
| 03-06-2017 |
| De Fontein. Constant Eeckels |
|
In de kale tuin van het najaarskalm verleden
straalt de fontein der klare herinneringen,
als zilver blinkt ze tussen de oude bomen,
de naakte bomen van verbloeide dromen.
Zoet gonst het betekenisvolle droppelzingen:
een weemoedslied om veel verdwenen dingen
uit de jeugd die gauw verging, heel lang geleden.
Het lijkt bidden soms van diep-gebogen vromen,
dan is het weer of men fluistert schone sagen,
beweegloos staan, als luisterend, de oude bomen,
die nooit meer het groen der lente zullen dragen.
03-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-06-2017 |
| Avondvrede 2. Constant Eeckels |
|
Geen rimpel kreukt den plas. De zoete vrede zonk
in de brede vijverschoot, en houdt het water tegen,
de varens slapen, daar haar beeld geheel verblonk;
en rond de bomen waast de weelderigste zegen
die ooit uit een volle hoorn van zoete vrede zonk.
De stilte is thans een zang, zo zacht, zo wonderfijn,
dat elk geluid, hoe teer, dit sprokig schoon zou breken,
o, zo in den avond, ver van het leven, hier te zijn,
zo ademloos luisterend. God in het stil te horen spreken
bij het bidden van de ziel, zo zacht, zo wonderfijn.
02-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-06-2017 |
| Avondvrede 1. Constant Eeckels |
|
De dag verdroomt allengs in het spiegelend vijvervlak,
waarop een strakke rust heimzinnig komt gezegen,
stil hangt het bruin geblaarte aan de knobbelige tak,
en varens zijn in peins naar eigen beeld genegen
dat in het diep verlijnt van het spiegelend vijvervlak.
Hoog boven het wijde land, waarover de avond schuift
met vage schemering, die alles week omwikkelt,
met heilig zwijgen, lijk in een kloosterkerk, huift
de donker-purpere lucht, waardoor het gesternte tikkelt,
steeds heller flikkerend naar al nader de avond schuift.
Door de kleine ruiten van het lage huisje, ver
verloren staande in het veld, gloort gelig licht, ontstoken
voor de sombere uren die beginnen: schuchtere ster,
die vriendelijk fonkelen zal op de armen, daar verdoken
in ongerepte peis van het lage huisje ver.
01-06-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
