 |
| We zijn de 25de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 17-09-2016 |
 Limburg 14. Felix Rutten |
|
Geboorteland mij dierbaar om uw schoon,
gezegend om mijn jeugdherinneringen,
heerlijker sinds in immer wijder kringen,
mijn leven dreef van de ouderlijke woon.
Ik bleef in alle verten van u zingen,
mijn beste vreugde stemde ik op uw toon,
mijn toeverlaat, mijn lust en veilig loon,
daar ik u lief had boven alle dingen.
Eerst werd gij me alles toen ik het al verloor,
en het liefste van mijn hart, onzegbaar droef,
ter zalige rust in uw schoot begroef.
En inniger min ik sinds u, dan te voor,
en voelt mijn hart uw zoden zich verwant;
mijn tweemaal heimstee, mijn heilig land.
17-09-2016, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 16-09-2016 |
| Limburg 13. Felix Rutten |
|
Wanneer ik door het prieel van blad en twijgen,
dat wild geboomte voor mijn woning bouwt,
de verte zie, door zonnemist geblauwd,
waarachter witte wolken rustig stijgen.
Verbaast mij de eigen rust en het wondere zwijgen
mijns harten, dat toch eens zo wild en stout
jaagde en van rust niet wist, maar trots en boud
een halve wereld wilde tot zijn eigen.
Nu gaan mijn ogen zwevend over het land,
waar dorp aan dorp schuilt met geheven daken,
en het Maaslint zilvert tussen de bloemige rand.
Der hanen kraaien viert hun vroeg ontwaken,
van alles wat ik verlangde in lang verleen,
bleef mij de vreugd over mijn land alleen.
16-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-09-2016 |
| Limburg 12. Felix Rutten |
|
Gezegende avond na de hete dag,
de hitte gloeit nog na van het rijpe veld,
maar onder de effen hemel deint en smelt
de zwoelte voor uw zilveren waaierslag.
Waar mist en dauw in droom te sluimeren lag
uit de effen bronnen van de stilte, welt
een rust die de onrust mijner ziel ontstelt,
dat wij, die fluisteren, zwijgen vol ontzag.
Maar louter geuren leven in de lucht,
een late merel die nog sloeg, werd stil,
mijn hart slaat hoorbaar met een zacht gerucht.
En het wonder wachtend, dat niet komen wil,
zitten wij starend naar de wazige kust,
waar de avond karmozijn met purper blust.
15-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-09-2016 |
| Limburg 11. Felix Rutten |
|
Nu schuift het woud de groene loofgordijnen
voor het heerlijk huis van zijn ontbloeide lust,
de lente koos zijn groene haard tot rust,
en laat de zon niet lang haar droom beschijnen.
Omhoog mag zonnegloed de lucht verreinen,
doch hier werd alle vuur tot bloem geblust,
en wijl de stilte het wonder openkust,
is weer noch wind genood tot hun festijnen.
Doch ver klinkt 's avonds, als de nevel klom,
een stem die juichend van hun liefde tuigt,
hoog-heerlijk eenzaam over het veld rondom.
De nachtegaal in het hart des wouds verborgen,
dat ster aan ster zich van de hemel buigt,
en roerloos hangt te luisteren tot de morgen.
14-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-09-2016 |
| Limburg 10. Felix Rutten |
|
Heilig koren dat de wereld voedt,
gewijde vrucht van onverdroten vlijt,
geboren in zo grote eenvoudigheid,
dat geen de volheid uwer pracht vermoedt.
Zoals gij in het wilde voorjaar schuw gedijt,
en trots de vlagen van maarts overmoed,
tot gij de zon verwinnend vaart te moet,
in triomfante macht en majesteit.
Voor het mild gestraal van zomers warm gelaat,
geliefkoosd door de suizelende wind,
verheerlijkt in geluid van rijm en maat.
Door koningen en kunstenaars bemind,
hoe groeit mijn trots wanneer gij aan het bloeien slaat:
gij maakt mij blij als een zingend kind.
13-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-09-2016 |
| Limburg 9. Felix Rutten |
|
De merel die ik nooit genoeg aanhoor,
en aldoor met verliefder lust beluister,
wanneer in loverkoel en zonnig duister,
hij speelt de fluit van onverlet ivoor.
Wat macht van lenteblij geheimnis huist er
in het merellied, dat zo mijn ziel bekoor,
dat ik alles vredig kan vergeten voor
die stem vol diepe klank en gouden luister?
De weemoed van het verleden drenkt zijn toon,
die klinkt vanuit vergeten vreugden over,
en maakt de stond met dromen rijk en schoon.
En goudener glanst het overstraalde lover
der weids tot kerk gewijde bomenkroon,
in het licht verheerlijkt van die klankentover.
12-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-09-2016 |
| Limburg 8. Felix Rutten |
|
Ginds bloeien dreef en glooiend groene delling
van het wolkig dons der oversneeuwde bomen,
wier twijgen zwaar van dracht, wellustig lomen,
naar aardes overbloeide boezemzwelling.
De merel viert triomf van zijn voorspelling,
daar het wonder over alles is gekomen,
en luisterend liggen in ontroerde dromen
de witte feeën langs de rand der helling.
Een nieuwe weelde uit alle voren berst,
en breekt uit woekergroen en geile zoden,
die het paarlen van de jonge dauw ververst,
als de ochtendstralen het sneeuwen wonder roden;
en elke geluk, ook het onbereikbaar verst,
staat bloeiend voor de ontbloeide lach der goden.
11-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-09-2016 |
| Limburg 7. Felix Rutten |
|
De vlier weegt op zijn wit gespreide handen
de volle weelde van het gerijpt getij,
de felle zon mag rode daken branden,
en zengen het gras der wit besterde wei.
Het levende al beurt hoog, met allerhande
gebloemte, het aanschijn op tot haar, zo blij,
daar zij de gloed herwekt in lucht en landen,
die het leven is en schoonheids hooggetij.
Ook ik mijn handen dankbaar strek in het licht,
en leg mijn lome hoofd aan het hart der aarde,
der weide sterren in een krans rondom.
Zo wordt in mij de stem der onrust stom,
en heil zo hoog, dat nimmer één het verklaarde,
bloeit spraakloon in mij open tot een gedicht.
10-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-09-2016 |
| Limburg 6. Felix Rutten |
|
O pracht van water binnen bloemige zomen,
blank blauwe straat door het koren blonde land,
met bomen en met burchten wijd omplant,
geen schepen storen ooit uw klare dromen.
De visser zoekt uw bed bij het morgendomen,
een eenzaam zwemmer mint uw koele rand,
maar zelf baadt gij uw palet in de ijle brand
der zon, die goud laat door uw zilver stromen.
O Maas, hoe voel ik me uw milde pracht vertrouwd,
stroom van mijn Limburg, vreugde van mijn gedachten,
droom van mijn ziel, die slechts voor schoonheid leeft.
Het is me of mijn ziel zelf op uw adem zweeft,
en het lied waarnaar vergeefs mijn woorden trachten,
staat langs uw baan gestold in zonnegoud.
09-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-09-2016 |
| Limburg 5. Felix Rutten |
|
Daar houdt de Maas de blanke arm gebogen
in het oevergroen, beneveld en bedauwd,
de meeuwen, van de verre zee gevlogen,
scheren er sneeuwwit onder het zonnegoud.
Wijd schrijdt de grijze brug met zeven bogen
in het water, dat haar beeld er spiegelend schouwt,
van de oevers wuiven franjig, windbewogen,
koren dat gloeit, en groen dat ver vergrauwt.
Daar beurt mijn stee haar tal van schone spitsen,
en scherpe daken om de donkere Dom:
getogen zwaarden, die in het zonlicht flitsen.
Sta vast en wacht mij, tot mijn uur weerkom(e),
en ik zal u schoon gelijk gij waart, hervinden,
u lievend, als ik eenmaal u beminde.
08-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-09-2016 |
| Limburg 4. Felix Rutten |
|
Zingende heuvels stijgt voor mijn gelaat,
heft al uw toppen in de jonge dag,
het licht breekt in stromen uit de dageraad,
en groet uw schoonheid met verreinde lach.
Rijst tot de morgen in verklaarde staat,
en scheurt de purperen mist tot ijlend rag,
de dag blaakt van belofte, en juichend slaat
mijn lied de lucht, als een ontrolde vlag.
Gij zijt het land van mijn verblijde jeugd,
gij zijt de vreugd van mijn gerijpte zomer,
de pracht die straks mijn late herfst verheugt.
En als mijn hart, bij het kloppen traag en lomer,
het ritme vergeet der frisse levensvreugd,
blijft gij de laatste liefde van uw dromer.
07-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-09-2016 |
| Limburg 3. Felix Rutten |
|
Wij gaan en zullen niet voor avond keren,
als schemering over veld en weide daalt,
wij zullen van het verleden niets ontberen,
en niet verlangen wat ons heden faalt.
Wij zien de zon die van de bergen straalt,
van de ochtend af haar glans en gloed vermeren,
en het lied van bos tot bos zo blij herhaald,
weet de vervulde droom van ons begeren.
Zie, van de klaarte van ons blij gelaat,
straalt al wat lacht en bloeit in bos en beemd,
wij gaan en keren niet voor avond laat.
De wereld die wij vlieden, werd ons vreemd,
wij zoeken niets dan liefdes dageraad,
tot ons de schemer in zijn vrede neemt.
06-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-09-2016 |
| Limburg 2. Felix Rutten |
|
Wij gaan vereend naar het land van louter prachten
waarnaar verlangen dag aan dag mij wenkt,
wij gaan naar het bloeiend land van mijn gedachten,
dat de verbeelding met nieuw leven drenkt.
De schone werkelijkheid die het zielesmachten
als onbereikbaar schone droom gedenkt:
het paradijs waarvoor mijn hart de schachten
van schat en roem en rijker leven schenkt.
Wij zullen zalig hand in hand er waren,
en dwalen buiten tijd en daagse plicht,
alleen op ongedroomde schoonheid staren.
En het zonlicht dragen op ons blij gezicht,
en ieder uur zal, of wij goden waren,
voltonig zijn als een volmaakt gedicht.
05-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-09-2016 |
| Limburg 1. Felix Rutten |
|
Ik wil dat dit lied zeilt onder de vlag
van uw mij broederlijk geliefde naam,
bracht ons de vloed des levens niet te saam,
dat trouw ons verenige tot de laatste dag.
Gij zijt de witte wimpel aan mijn vlag
wiens onbesmette schoon ik niet beschaam;
dat ik gerust mijn trotse vaart beraam,
gaaft zeilen gij mijn mast, en hechtte het rag.
Als ik ter haven keren zal in het eind,
en lading lossen van veredeld goud,
vervulde schat wat twijfelend werd beloofd.
Zoek ik uw aanschijn, mij zo dier-bekend:
en om de pracht die mijn gelaat ontvouwt,
wordt gij, de Reder van mijn lied, geloofd.
04-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-09-2016 |
| Het vuur in de haard. FelixRutten |
|
Het vuur in de haard een rode mijn
met goud dooraard, waar blauwe vlammen beven,
de lamp vertederd met behagen schijn
de stille dingen van het daagse leven.
De schemering is rondom weggedreven;
voor het donker buiten schut het strak gordijn,
hoe moest hier alles vroom en vredig zijn,
als in een sfeer van aandacht stil geheven.
Wie u ontbeert, lijdt overal gemis,
onrustig woelt de brand van mijn gedachten:
mijn hart is louter angst en duisternis.
En alles om mij in deze lege nachten,
de dingen, waarin vreugde noch droefheid is,
delen met het verdriet van eenzaam wachten.
03-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-09-2016 |
| O tijd. Felix Rutten |
|
O tijd die leeft van altijd weer verderven,
en delgt tot zelfs de herinnering van het genoegen,
is heilig voor u het heiligste dat wij droegen,
ons korte leven is een eindeloos sterven?
Zal het wrekend ijzer uwer vratige ploegen
ook door mijn bloeiend heil uw voren kerven,
en doemt gij mij, zo rijk, tot eender derven,
als die allen die vergeefs uw meelij vroegen?
Neen, mijn geluk gaat niet met mij te gronde,
ik heb mijn lied gelegd in het hart van velen,
het zal klinken in nog ongeboren monden.
Dra zult gij mij tot stilte zelf bevelen,
maar doods doem treft de geest des kunstenaars niet,
en leven zal ik in de echo van mijn lied.
02-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-09-2016 |
| Laat de herfst de schone pracht verwoesten. Felix Rutten |
|
Lief, laat de herfst de schone pracht verwoesten,
van het veld dat stierf aan rijpens overdaad,
de wilgen ballen hun verweerde knoesten,
wild om de schaad van hun berooide staat.
Laat dag aan dag de late lovers roesten,
in onverzoenbaarheid van bittere haat;
lief, zo wij zelfs de sterren missen moesten,
hebt gij niet mij, heb ik niet uw gelaat?
Ik kus uw lippen en ik kus uw lokken,
stromende lokken van uw zonnig hoofd.
Wat bloesem zal mij om uw haar verlokken,
wat is mij zomers rijp en sappig ooft,
sinds ik tot uw ziel en schoonheid aangetrokken,
weet: dat geen macht mij meer deze schatten rooft.
01-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
