 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 31-03-2017 |
 Waarschuwing 1. Constant Eeckels |
|
Ik heb u niet gekend, jeugd, druk-gevierde maagd,
met wonne in guitige ogen, en met kussen-lippen,
die gretig aan de kelk der zorgeloosheid nippen;
gij, die in losse haardos madeliefjes draagt,
welke op het kastanjebruin als heldere sterkens stippen.
Ik heb u niet gekend, noch met uw wranke lach,
noch met uw vruchten-blos op elpenfijne wangen,
noch met uw schel geroep door lommer-lovergangen,
noch met uw feestgewaad, dat ik bij anderen zag,
doch zelf nooit op verzakte schouders wilde hangen.
Ik heb u niet gekend, noch in het geloof, dat richt,
noch in de hoop, die steunt bij het sukkelen door de dagen,
noch in de liefde zelf, die fel het bloed doet jagen,
noch in de weemoed, die ik als enig blijvend licht
door het donkere doolhof van de jaren heb gedragen.
31-03-2017, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 30-03-2017 |
| Ik draag door de dagen. Constant Eeckels |
|
Ik draag door de dagen het zwaar, het nooit voldaan verlangen,
dat haakt naar avond, en des avonds morgen vraagt,
dat teert op heimwee in geheime weemoedsgangen,
of bij beloften-zang zich even buiten waagt.
Ik verbeid iets ongewoons uit elke naderende uren,
die echter glad verglijdt, lijk de andere. Statig blijft
er in mij een ijlte, en sta ik als vreemdeling te turen
op het heden, dat zo leeg naar het grijs verleden drijft.
Zo stierven winters weg: zo zullen zomers komen,
waarin ik telkens een onvindbaar heil betracht;
een heil dat nakend schijnt in fantastische dromen,
doch waarop ik vergeefs bij pijnlijk waken wacht.
Zo vliedt het leven voort in wensen en begeren,
in hulpbehoevend gaan door deze arme wereld; tot
de hongerende ziel ten oorsprong weer zal keren
en aanzit bij den disch des Alvaders: God.
30-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 29-03-2017 |
| Dooidag. Constant Eeckels |
|
Het dooit, de sneeuw slinkt slobbig weg tot slijk,
vuil water bortelt over volle goten,
breed ligt de baan beplast. De regen kletst,
wijl het ijs verbrokkelt op de sluike sloten.
Het is droef nu, lijk in het hart der kwaden, die
verweekt zijn door genade na grote zonden;
die dan, ontzet, zich voelen in het moeras,
en radeloos zien op de onvermoede wonden.
Het dooit. Een lucht van traan-doortrokken rouw,
uit afgronds-diepte der ziel ten hemel wellend,
hangt over het land. Geen plekje blauwt der kim,
de weerkomst van verloren onschuld spellend.
Heb deernis, Heer. Vergeef, vergeef ons, Heer,
zie ons deemoedig op de boezem kloppen,
Verrein het bezoedeld hart, gun ons uw gunst,
en laat bij lente uw liefde al-groenend kloppen.
29-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-03-2017 |
| Waarom die treurnis 2. Constant Eeckels |
|
Vreemd, vreemd, het licht is toch hel, de liefde glijdt
me tegen, met getrouwheid op het gelaat,
arm zoekershart, dat slap, weerstrevend slaat,
of elke klop u moeite kost en spijt.
Ik meende uw verlangen uitgesnakt,
maar er zijn prikkels, die het gebruik niet slijt,
geen vree met u, geschapen tot de strijd,
dan als het hoofd voorgoed ten peluw zakt.
Weg allen, met uw voedsel van één maal,
uw rusten van één waak, het voldoet Hem niet,
die de eeuwigheid door het glas der tijden ziet,
en alles weegt in juiste zieleschaal.
28-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 27-03-2017 |
| Waarom die treurnis 1. Constant Eeckels |
|
Waarom die treurnis, die op het hart weer drukt,
Waarom die weemoed, die de borst verkrimpt,
Waarom die traan, die traag in de ogen klimt,
nu ik voor het feest van het leven ben gesmukt?
Ik weet niet wat het is noch wat me wacht,
Ik weet niet wat ik wil noch wat ik vrees,
het is droef, hoewel de morgen glansrijk rees,
hoewel het geluk mij verse vruchten bracht.
Wat ga ik afgemat door de zomerdag,
zo warm voor anderen, doch voor mij zo koel,
wat dwaal ik eenzaam door het volksgewoel,
bespot, gewond door woord, gebaar en lach.
Het weegt al op mij: versomberend gedacht,
heimwee naar het land, hetwelk ik ver vermoed,
ik min zelfs het mes, dat door de boezem wroet,
en haak bij noen naar de zo geschuwde nacht.
27-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-03-2017 |
| Nevelig onzeker 2. Constant Eeckels |
|
Dan is het of uw woord, o Heer, dat steeds getroost,
gesterkt heeft in de strijd, verdort als late blaren,
en het zoekend denken, dat ten paal van kruisweg poost,
mag dan uw zoet gelaat, uw lach niet meer ontwaren.
De knoestige stok van moed begeeft dan, doorgeknakt,
dwaallichtjes dansen: zieltjes, offer van den boze,
de twijfel bijstert het spoor. Bij het aarzelend vorderen zakt
de onzekere voet in het slib naar het hellend grondeloze.
O god. Het geweer is niets, het lijden niets, het geschrijn
van scheiden niets, het geschroei van onvoldaan betrachten
is niets, niets bij die hel-ontsnapte folterpijn
van weifelend voort te gaan door licht-verweesde nachten.
26-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-03-2017 |
| Nevelig onzeker 1. Constant Eeckels |
|
Soms sluiert rond de geest een gore duisternis,
die, onverscheurbare wolk van samengedrongen lijden,
het opwekkend licht verdooft, dat lust en luister is
voor God-begerend hart in bange ballingstijden.
Dan lijkt de dag een nacht en is de geestdrift dood,
Dan schijnt het of de groei huivert terug in de aarde,
dan wacht er korzelig zand in plaats van voedend brood,
en is de bron vervuild die eens kristallig klaarde.
Dan wordt de tocht een dool door een woeste, vreemde streek,
en ligt in de armen het stijve en kille kind der hopen,
voorheen zo bloeiend rood, nu zo verdorven bleek,
daar het leven uit vernepen borst is weggeslopen.
25-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-03-2017 |
| Oktober. Constant Eeckels |
|
De oktoberzon drinkt bleek door sneeuwige gordijnen,
en spint van glanzenvlas haar draden op de muur,
kort valt uit de oude klok de bloeddrop van het uur,
dat, nauw oplevend, gauw zal deinzen en verdwijnen.
Een gele chrysantheem nijgt droef, of hier de duur
van het leven zwaarder woog dan buiten, in het schijnen
van morgenlicht en in de brand van middagvuur,
daar ze in haar glazen vaas gelaten moet verkwijnen.
En ik? Wat moet ik dan, die door de tijden trek,
die alom door mijn roep de slapende echo's wek,
maar nooit den einder, die het weerkaatst, kan genaken?
Ik ook ben als die bloem, wijl ik naar het wijde tracht,
naar het onbegrensde, en als in kerker-engheid smacht,
waar ik dag en nacht het licht, dat nimmer taant, blijf haken.
24-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-03-2017 |
| Laf berusten. Constant Eeckels |
|
Warsheid voor weerstand welt soms uit de sloot
van laf berusten, bij aanmoerend martelen,
wrak vlot de wil, na luttel tegenspartelen,
de klippen toe, als een ont-roerde boot.
Het leven gaat allengskens dan aan het glijden
ter diepte, die reeds velen uitkomst bood,
wen, na hun werk, uit de stenen aardeschoot
slechts doornen van ontgoocheling gedijen.
Het is kalm alom. Verkrompen krommen struiken
dan lager naar de bekroosde gracht. De hoop,
die anders nimmer het hoofd verslavend stoop,
ligt machteloos voor nooit-ontsloten luiken.
Geen trachten meer met sporend wens-genoop,
Geen morren bij gebroken wellustkruiken,
misprijzen slechts voor dood-gesloop,
gedwee geplooi bij des lots verwoede stuiken.
Maar door die voosheid krijt dan plots zo bang
de liefde haar stervensangst, dat de einder het lang
herhaalt, en dat granieten grond, bewogen
in het koude hart, van milt ontfermen rilt:
Dat de harde dood toch even het slopen stilt.
23-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-03-2017 |
| Wie zijt ge toch 2. Constant Eeckels |
|
Ik ken mezelve niet... Ik sta immer voor
het ondoorspeurde. En meen ik vaak te vinden,
dan drijft de wolk van nieuw geheim weer door,
en tast ik rond lijk een onbeholpen blinde.
O wereld, die ik in de wereld ben,
wentelend heelal met onvermoede krachten,
diep-donker hart, dat ik als kind verwen,
weidse-rijke ziel, behoeftig spijts uw prachten.
Ik leef ganse levens in één dag. Ik streef
de tijd voorbij, of keer weer op mijn stappen,
ben slaaf, ben heer, bid bedelend, of geef
mijn overvloed aan wie naar voedsel happen.
Nooit ben ik zeker van hetgeen ik heb,
wat mij nu opbeurt kan mij straks bevangen,
ik voel mij als een vliegje in het onontkoombaar web
van dichtgeweven vrezen en verlangen.
Mijn hart, zo rouwig-zwart of liefde-rood,
mijn ziel, die zingt, en wellicht gauw zal snikken,
wat zijt gij vreemd voor uw bezitter. Dood,
zal slechts uw benige hand die poort verwrikken?
22-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 21-03-2017 |
| Wie zijt ge toch 1. Constant Eeckels |
|
Wie zijt ge toch, die in mijn binnenste woont,
die mij beheerst als dwingeland, die genade
noch deernis kent, en onafzetbaar troont
op een ijzeren stoel, gehuld in rechterswade?
Wie zijt ge mens, die ik mezelve heet,
die ik alom meedraag en nooit kan ontvlieden,
die me uit het hoogste geluk laag ploft in het leed,
en het bloed verrijst, of brobbelend doet zieden?
Mijn heimelijk hart: bid-stille kloosterkerk,
waarin en rust en liefde en vroomheid dromen,
of firmament met zwoegend driftenzwerk,
waaruit de bliksem schiet op schuur en bomen.
Mijn raadsel-ziel: gesloten wonderhof,
met lommergroen en bonte bloemenkleuren,
of kruisen-veld grafgeul, aardeplof,
en kinderen die om hun dode moeder treuren.
Ik begrijp noch het geluk, dat juicht in het lied,
noch het smartgekerm, noch het licht der zonnedagen,
noch het heimwee-grijs...Ik ken mezelve niet,
en weet niet wien het verklarend woord te vragen.
21-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-03-2017 |
| Duurzaam geluk. Constant Eeckels |
|
Duurzaam geluk tiert niet in aardse tuinen,
soms geurt er een bedeesd ontloken roos,
of kronkelt klimop zwierig over puinen,
en schijnt de wereld minder loos en boos.
Maar snel vergaat dat schoon in schrale dagen,
in strenge nachten, door geen licht vermooid,
gauw gieren langs het land weer gure vlagen,
en is de bloem verslenst, het groen verstrooid.
Dan blijft alleen herdenken aan het genoten,
met een ontgoochelen meer dan voor die pracht,
lijk lekkere reuk de honger komt vergroten,
lijk na één slok de dorstige vuriger smacht.
Het is grievend goed zich vaak geraakt te voelen
door een juist geworpen, scherpe weemoedslens,
en in het geniep met eigen pijn te boelen,
heel het leven is een onvoldane wens.
Constant Eeckels is geboren te Antwerpen in 1879. Hij is gestorven in 1934. Hij was ambtenaar bij het
ministerie van landbouw te Brussel.
20-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-03-2017 |
| Mijn boeken 4. Caesar Gezelle |
|
Een rijke vorstenzaal mijn nederig boekenraam,
daar de delen naar de geest op mij te wachten staan,
totdat hun gouden gunst mij zal in de hand gegoten.
Een goddelijk verblijf waar Gods Zoon en Woord
Gods eigen wijsheid staat en op mijn wenken hoort,
om voor mij open te slaan zijn boek met zeven sloten.
Komt, lieve doden, laat, de levenden gevlucht,
ver van hun dol gewoel, ver van hun voos gerucht,
terwijl gij doden spreekt, al de anderen eerbiedig zwijgen.
Is het het geen bedrog al wat bij u mijn oog aanziet,
bij u verminder ik mijn edel menszijn niet,
ik gevoel door u geleid, mij beter mens bedijgen. (1)
(1):bedijgen= worden.
XXXXXXXX
05-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-03-2017 |
| Mijn boeken 3. Caesar Gezelle |
|
Gij stille vrienden mijn, die ik uitzoek naar mijn zin,
die ik nimmer neem ter hand, tenzij met vast gewin
voor hart of geest of ziel of alle drie te gader.
Die gaat als ik u zend, die als ik roep komt nader,
uw aanzien is mij zoet noch dient gij ooit tot last,
nooit komt gij onbegeerd, nooit ongenood tot gast.
Gij zwijgt op tijd en stond: men mag dat veel niet wensen
voor levenden. Wie is het die op twee benen loopt
en voor zo luttel prijs zijn wetenheid verkoopt?
04-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-03-2017 |
| Mijn boeken 2. Caesar Gezelle |
|
Gij staat geschreven daar met mensenzweet en het bloed
der bittere barensnood, of in de hete gloed
der geestdrift, of gedrenkt met droefheid-, vreugdetranen.
Gij hebt de tijd getrotseerd en spreekt aan elk voorwaar,
door het tijdgerecht geproefd, uw wijsheid vast en klaar
en spot om wat men nieuw en wijsdom is gaan wanen.
Gij boom der kennis van het goed en van het kwaad,
verschillig door elkeen uw ooft die plukken laat,
gij bittere of zoete vrucht van menselijk ervaren.
Zijt zegen voor de een en voor de anderen gift:
en het goed of kwaad door u wordt in de ziel gestift,
dat zwelt en groeit, ondelgbaar door de levensjaren.
03-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-03-2017 |
| Mijn boeken 1. Caesar Gezelle |
|
Mijn lieve doden, eens te meer kom ik gevlucht
tot uw vertrouwde schoot, voor al het voos gerucht,
dat op het aards toneel de levenden daar maken.
Gij weet het al zowel als zij, en duizendmaal
veel dieper nog bevroedt gij wat het allemaal
betekent, en waarom die schapen dol geraken.
Gij weet hoe al het nieuw wordt steeds gelijk het oud,
hoe steeds op het oude puin het nieuwe huis wordt opgebouwd,
en niemand aan den boel een zier en zal veranderen.
Dat niemand kwader dan de kwaadste wezen zal,
noch beter dan de beste, en dat, steeds overal,
een mens nog best van al gelijkt op eenen anderen.
02-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-03-2017 |
| Morgen 4. Caesar Gezelle |
|
Gegeven zij mij de onvergeldbare gunst,
te laven een stonde, aan de bronne uwer kunst,
al mijn kwellende, onblusbare dorst.
En, het zwellen geen meester van het machtig getij
ontwakender geestdrift, kom, spring aan mijn zij,
en vlucht daar uw hoofd aan mijn borst.
Ze zinke dan langzaam de zon in haar bloed,
en lichte ons haar afscheid in lang-rode gloed,
en dale in haar grafstede neer.
Geen treunis? Laat heengaan het vriendelijke licht,
zo langzaam, zo node en zo lief uit ons zicht:
laat heengaan. Het daagt morgen toch weer.
XXXXXX
01-03-2017, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
