Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
13-02-2013
Mensen. Willem Kloos
Mensen, arme mensen, zijn zo klein, zij denken altijd aan hun eigen leven, en willen toch geen greintje leven geven, aan andere mensen, die hun meederen zijn.
Zij eten spijs en zij drinken wijn, zijn vrolijk met hun vrienden, en begeven zich naar hun bedden, met het vriendelijk streven, ook in de slaap een rustig mens te zijn.
O, lieve mensen, als ik u zo zie, ik, die niet lijd en toch niet leven kan, omdat ik eenzaam mijzelve blijf.
Dan denk ik vaak, hoe kan men aan een wijf, een vriend, en nog zoiets, meer hebben dan, aan één lieve en simpele melodie?
13-02-2013, 08:05
Geschreven door André
12-02-2013
Woorden. Willem Kloos
Als het latere geslacht deze woorden leest, want dit geslacht zal lachen om dit vers, de zotte poppen van de pratte pers, in de aller, aller, eerste plaats, dan het beest,
voor niets meer dan een groot gevoel bevreesd, dat zich beschaafd publiek noemt, dat een kners hoort in een gil of een klacht, en voor elke vers, rijmzottertje maakt een familiefeest.
En ook véél anderen, zei het hier gezeid, mensen met een hart zijn schaars in deze tijd, maar zo één is, dan heb ik het hem gewijd.
Wees hard, en koud, en vreemd, met iedereen, en ween nooit mee, en dat gij niet later weent, rond uzelf krimpend, op de grond, alleen.
12-02-2013, 08:11
Geschreven door André
Wijs. Willem Kloos
Mensen zijn wijs, en met een wijs gelaat zeggen zij, op mij wijzend, dat ik niet ben een mens als zij, en dat ik mijzelf niet ken, en o, dat ik niet weet, hoe het leven gaat.
Dat alles, wat ik denk en hoe, niet staat in dit goed leven, waarom ik mij niet wen aan dit en dat? En, O, ik geloofde hen, ziet, zelfde mensen, hoe het nu met mij staat.
Ik gaf weg mijn zelf, waar ik zo trots in was, ik deed, wat gij mij aanraadde, was zoet en stil, toen werd ik weggegooid, na een korte poos.
Ik werd opgeofferd voor een mensengril, ik herwon mijn ik, o ja, maar dat nu, was geen ding meer van het leven, maar van de dood.
12-02-2013, 07:37
Geschreven door André
11-02-2013
Vlammend vuur. Willem Kloos
Ik zal mooi doodgaan, als een vlammend vuur, dat ééns nog flikkerde in zijn schoonste gloed, eer het gans geblust was. Want als enig goed rest mij de schoonheid nog, een korte duur.
Hoe zalig is dat nu, wanneer ik tuur, naar mijn gedachten in hun brede stoet, die allen schoon zijn, en niet één die doet, of zij wou vlieden in mijn hoog bestuur.
Wat is dat goed, de grote rust van God, de heerlijkheid eens kunstenaars, en het geluk van de mens, verenigd in een ogenblik.
Ik ben nu verder koud van mijn aardse lot, aardse vreugden sterven, maar ik druk, mijzelf aan mijn borst, en lach noch snik.
11-02-2013, 10:55
Geschreven door André
Herrijzen. Willem Kloos
De bomen dorren in het laat seizoen, en wachten roerloos de nabije winter, wat is dat alles stil, doodstil, ik vind er mijn eigen leven in, dat heen gaat spoeden.
Ach, ik had zo graag heel, héél véél willen doen, wat verzen en wat liefde, want wie mint er te sterven zonder dezen? Maar wie ook wint er in de wereld iets door klagen en door woorden?
Ik ga dan stil, tevreden en gedwee, en neem geen ding uit al dat leven mee, dan deze gedachte, gonzende in mij om.
Men moet niet van het lieve doodzijn ijzen, de dode bloemen keren niet weerom, maar ik zal heerlijk in mijn vers herrijzen.
11-02-2013, 08:44
Geschreven door André
10-02-2013
Zij. Willem Kloos
En als zij nu weer kwam, en keek, en vroeg, met neergeslagen blik, en nederig smeken, en zij haar arm om mijn schouders sloeg, zou dat dan nu ook niet mijn hart verweken?
Wie weet, ik ben zo goed, en wie daar loech om liefde, is thans zo arm, en minnelijk spreken, met zachtlief handgebaar, alsof men droeg zijn ziel in oog en stem, het is om te breken.
Maar neen, maar neen, ik heb het beste deel gekozen, op mijn grafsteen bloeien reeds de rozen, en eer het winter is, is het al volbracht.
Wie liefde was en wreedheid vindt, moet sterven, hij kan nog ééns alleen wat schoons verwerven, daarom getroost mijn ziel, wij sluimeren zacht.
Laat mij nog éénmaal, in gedachten, kussen die warme lippen, door mijn kus ontbloeid, Laat mij nog éénmaal, aan die boezem sussen mijn arme hoofd, waarin de koortspijn gloeit.
Laat mij nog éénmaal, klein kindje, rusten tussen die armen, waar mijn hart aan was geboeid, in die zo lieve tijd, toen, zonder blussen, het vereend gelaat door passie werd verschroeid.
Mijn lippen kussen wild, mijn oog staat droef, niet waar? Gij lief? Nu er geen lief meer wezen, geen arm zich om mijn hals bewegen zal.
Maar ik heb haast, mijn trekken worden stroef, als in de koude des doods, mijn armen vrezen in beven, hangende op hun laatste val.
10-02-2013, 08:20
Geschreven door André
09-02-2013
Dit boek. Willem Kloos
Ik had zo graag dit boek in vreugd geschreven, een boek voor u, mijn lief, die het lief niet zijt, het met zoete woordjes tot een krans geweven, een krans van licht, om uw schoon hoofd geleid.
O, het waar zo schoon geweest, dat lied van het leven, bloemen van passie, met een hand gespreid, zo teer dat zij van teerheid zacht ging beven, en ik had mijn liefste zelf eens uitgezeid.
Het mocht niet zijn, dit boek is hoge trots, een glorie om mijn eigen bleke slapen, nu weldra bukkend naar de donkere aard.
En later, later zal men het zien, een rots, van schrikkelijke ikheid, met de dood als wapen, mijn hoge zelf, dat gij niet hebt bewaard.
09-02-2013, 10:53
Geschreven door André
Gered. Willem Kloos
Nu dat zo is, en ik, zo doodsbedroefd, maar ook zo naamloos trots, mijn leed kon klagen, en het heerlijk heil verglorieën dier dag en, als ik zal zijn, waar alles eenmaal leeft, wees nu genadig, waar genade behoeft.
Laat mij dit één bitterzoet medelijden vragen, dat gij zult zijn met mij, om mij te schragen, totdat dit lijf geen medelijden meer behoeft.
Ik heb mijn ziel gered, mijn hoge, grote, die eenmaal bukte, als koning uit het oosten, voor het kleine kind, dat hem een godheid scheen.
Ik heb nu dat trots paleis voor elk gesloten, maar tracht, ik smeek het, mijn aardse zelf te troosten, door het stille stutten van mijn moede schreden.
09-02-2013, 08:38
Geschreven door André
08-02-2013
17.Boek. Willem Kloos
Ik heb u dit te zeggen, dat uw naam, zo dierbaar, zal prijken tot het eind der dagen, niet door uzelf, maar door dit boek, welks faam zal groeien met de tijd, als de verre dagen
van een zon, zwak uit zichzelf, in trage opgang, opkomend aan de kim, om saam met haar aanbidder, door het ruim, in stage vuurgloed te branden, in een hoog verzaam.
Gij kunt niet van mij af, ik zal u heffen, tot waar al de volkeren biddend op uw zien, eeuwig als een verdoemden brand in het blauw.
Want gij waart vals, maar, dat gij mij kon treffen, in dit groot hart, is waard om u te bieden, een eeuwige glorie om uw eigen grauw.
08-02-2013, 00:00
Geschreven door André
16.Dood. Willem Kloos
Wanneer ik dood ben, lief, en iemand zegt, dat ik zo niets was, dan zult gij oprijzen, hem op deze allerlaatste bladen wijzen, en zeggen: hij was groot. En die het zegt,
ben ik, die het weet, want ik, die altijd vecht, met mensen, om mijns zelfs wil, die durf eisen, dat alles voor mij wijkt, ik kan het bewijzen, heb ik niet zelf hem in zijn graf gelegd?
Ik geef u geen gelijk, want groter is het, te sterven voor zijn ikheid, dan te leven.
Het zoet leven lokt meer dan een donkere kist, maar gij komt mij nabij in kracht van pijn, en vreugd, en dus wil ik u mijn doodsblad geven, mijn grootste glorie zal deze bladzij zijn.
08-02-2013, 00:00
Geschreven door André
07-02-2013
15.Zwak. Willem Kloos
Gij zijt niet slecht geweest, gij waart slechts zwak, om niet in mij te geloven, die u liefde, gij waart een kind, dat al zijn speelgoed brak, wanneer het niet langer zijn speelgoed beliefde.
O, kind, ik was geen kind, ik ben het die kliefde, die mijn schoon hoofd, zo sterk eens, thans zo wrak, omdat ik niet met mijn grote liefde, alleen wil zijn, bij al dat volk, zo mak
Gij wou mijn dood, en ik, ik wilde uw leven, het is goed, ik ben gevallen in mijn pracht, maar om mijzelve, nimmermeer door u.
Thans is het uw beurt van kracht, welnu, tracht even sterk, als ik nu sterf, te leven, in de eenzaamheid van het leven, dat u wacht.
07-02-2013, 00:00
Geschreven door André
14.Toetssteen. Willem Kloos
Want ik, die ik ben, haat u om uw slechtheid, maar houd u dierbaar om mijn eigen pracht, gij zijt de toetssteen van mijn eigen echtheid, de steen waarop ik trap, om mijn kracht,
te laten zien aan het volk, en mijn oprechtheid waarmede ik alles, wat ik voelde en dacht, verloochende om de waarheid en gerechtigheid, die niet gedoogt, dat één mens de anderen slacht.
Gij deert mij niet, want wat gij deed is zonde, Gij weet mij niet, want hoger is mijn ziel, Gij zijt het beest dier oude, schrikbare oorkonde, uit Gods boek zelf, dat van de hemel viel.
En alle goeden hebben eene wonde, nu dat mijn licht op uw gestalte viel.
07-02-2013, 00:00
Geschreven door André
06-02-2013
13.Liefde in haat. Willem Kloos
O, dat ik haten moet, en niet vergeten, O, dat ik minnen moet, en niet vergaan, ach, liefde in haat moet ik mijzelve heten, want geen kan de andere in mijn hart verslaan.
In droef begeren heb ik neergezeten, in dreigend gillen ben ik weer opgestaan, wee, dat ik nooit die bittere brok kon eten, van stil te zijn, en heel ver weg te gaan.
Eén hoop slechts, één, één enkel zoet vermenen, Eén weten, maar ik kan het niet geloven.
Ach, dit, dat rusten onder groene stenen, een eeuwig rusten is, in één verdoven, en dat de doden niet in het donker wenen, om het zoete leven met hun lief daarboven.
06-02-2013, 00:00
Geschreven door André
12.Een vader. Willem Kloos
Ik was uw vader, ja, vol mededogen, een vader, als geen ander kind ooit had, ik leerde u spreken, voelen, zien met ogen, lopen met voeten op uw werelds pad.
O kind, mijn ogen hingen aan uw ogen, enkel te weten, of gij iets niet had, en daarom hebt gij mij zo wreed bedrogen, wee, om wat weelde en weidse vreugdenschat.
Ja, heel mijn leven was één melodie, van koninklijke goedheid, en ik zie, deze klare ziel zo vrij van zonden en schulden.
En ik ga thans heen uit dit heel slechte leven, wijl al die goedheid om mijn hoofd blijft zweven, heilige, in zijn eigen glorielicht gehulde.
06-02-2013, 00:00
Geschreven door André
05-02-2013
11.God op aard. Willem Kloos
Diep uit de nooit doordringbare gewelven, van uw ziel klonk eens het vorstelijke woord, het woord van uw liefde, en dieper in mijzelven, klonk het, en weerklonk door verre gang en poort.
Wij waren één mysterie, maar het zwelgen, van tijd en wereld heeft uw vlam versmoord, en daarom sterf ik, maar het niet te delgen nu, mijn mysterie brandt ondoofbaar voort.
Ik was de God op aard, de nooit gekende, die zelf zijn zelf niet zag, dan ééns op het laatst, toen opstond en de kroon op het hoofd zich drukte.
Gij zijt het aardse kind, dat dorst te schenden, wat kind niet weet, en op het hoofd zich plaatst, wat voegelijker zijnen vader smukte.
05-02-2013, 00:00
Geschreven door André
10.Visioenen. Willem Kloos
O lichte visioenen mijner jeugd, al, al te dierbare herinneringen, toen ik dorst met stamelende mond te zingen, de grote dromen mijner zienersvreugd.
Gaat heen, het wordt tijd, op wilde golven dringen, wat geen mens deert, en niemand ook verheugt, grootmachtig maakte, en gruwbaar simpele dingen.
Ik zeg thans mijzelve en diens grote deugd, der smart oprijzing en der mensenvreugd val, der wijsheid bitterst, wat elk mens zou zwijgen, diepmenselijke waarheid, wees gegroet.
Want uit het binnenste van mijns-zelfs-zelf zal, op maat van zware melodieën stijgen, de apokalupsis van mijn donkere gloed.
05-02-2013, 00:00
Geschreven door André
04-02-2013
9. Lichtstraal. Willem Kloos
O gij, die mij, toen alles mij verliet, en ééne somberheid deze ziel omving, die langzaam stervende in haar laatste verdriet, te zwak was voor de laatste worsteling.
Uw eigen glorie om het hoofd mij hing, en door uw ziel mij aan mijzelf verried, heerlijk mij verheffend in de lichte kring, van uw liefde, en het eeuwig lichtend lied.
Gij, die nu voortaan aan mijn zijde gaat, en als de weerschijn van mij zelf mij zijt, een lichtstraal voor mijn voeten, waar ik viel.
Leef in mijn lichte dromen voort, en laat, de gloed dier gouden vlammen om uw ziel, een glorie breiden tot in eeuwigheid.
04-02-2013, 00:00
Geschreven door André
8.Ziel. Willem Kloos.
Gij, die mij de eerste waart in het ver verleden, toen alles was één schone somberheid, gij zult mij de allerlaatste zijn, ik wijd dit stervend hart u, met mijn laatste beden.
Want al mijn dwalingen en al mijn strijd, en wat ik heb geliefd en heb geleden, het waren allen slechts als zoveel treden, tot waar gij eeuwig troont in heerlijkheid.
Eéne, één moet zijn aan wie ik alles gaf, en leven kan ik niet, dan als ik kniel, hetzij voor mijzelf, een godheid of een droom.
De godheid stierf, ik ben zelf als haar graf, kom gij dan, nu ik val, ziel van mijn ziel, die niets dan droom zijt, ik roep u aan, O kom.
