Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
03-02-2013
Kerkhofballade. Marie Metz-Koning
Stil lagen de graven in schemerschijn, langs bronzende stammen, verasten de vlammen, die het zonhuis verslonden.
De lovers, omwonden van nevels geweven uit karmozijn, bestuurden de graven in schemerschijn.
Toen trad door de poort een maagdelijn, met trage tred, als in gebed, als een zuster die gaat.
Haar zacht gelaat, gewend naar de graven in de schemerschijn, trad zij door door de poort, die maagdelijn, voor wie zou die krans van rozen zijn?
Van rozen als wonden, ontbloeiend in zonden, de zielen van deze armen, vragen God om erbarmen, wat droeg zij in haar handen het maagdelijn? voor wie zou die krans van rozen zijn?
Daar morrelde het dof in de schemerschijn, de donkere zerken, aanvingen te werken, zij lichtten zich op, uit elk graf een kop, voor wie zou die krans van rozen zijn?
Zo morrelde het dof in de schemerschijn, en de oogholten heen naar het maagdelijn, met rammelende kaken, met klepperen en kraken, met klapperende benen, met stommelen en stenen, verhieven zich riffelend in de schemerschijn, hun oogholten heen naar het maagdelijn.
Geef ons uw krans van rozen rein, van rozen als wonden, van zielen in zonden, gelouterd door lijden, van duldloze tijden, geef ons uw krans, O maagdelijn, uw bloedende kroon van rode rozen rein.
Zo roepen doorheen in de schemerschijn, met bibberende bekken, met riffen en strekken, hun knobbige knoken, tot poken getrokken, naar het bloedrode gloeien van de rozen rein, het maagdeken vroeg door de schemerschijn, wie onder u leed er het hevigst pijn?
Zei het maagdeken, en haar handen, bleke leliën, spanden zich over de rozen, die bloedrood blozen, begloeide haar lippen in de schemerschijn, wie onder u leed het hevigst pijn? voor hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
Vol bloedrode knoppen, als smartende droppen, die dropen uit wonden, van doornen, gebonden, om het hoofd van die één, die leed het hevigst pijn, voor hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
Nu vingen de zingen hun litanieën, met bevende stemmen, de riffen, zij klemmen, hun pokige knoken, gebarsten, gebroken, in smarten bloedrood, als rode rozen zijn, zo barstten zij los in litanieën.
Maar één zat alleen in de schemerschijn, hij kon er niet schreien, zijn lippen bij tijen, bewogen, zijn ogen, bange vogelen, vlogen, als zeiden zij zwijgend hun litanieën, zo zat hij alleen in de schemerschijn.
Wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, zei het maagdeke, en kwam hem na, en nam de krans, en lei hem stil bezij die zwijgende één in de schemerschijn wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, het smartbloed van Jezus deze rozen zijn.
Hij leed voor mij, hij leed als gij, wie lijdt als hij, geheiligd zij, wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, voor Hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
1904
03-02-2013, 11:34
Geschreven door André
02-02-2013
Liefde 12 Marie Metz-Koning
Soms vrees ik, liefste, pijn heerst alle denken, aan wie gewoon is, zijn leven diep te peilen, dat deze dagen, in hun vreugdevol ijlen, ons eenmaal droeve herinnering zullen schenken.
Dat eens in de uren, die als toekomst wenken, vol weemoed dit geluk ons zal omwijlen, dan zal ik de dagen in hun luchtig zeilen, wel willen smeken tot ons weer te zwenken.
Dan moet ik bang mijn biddende ogen sluiten, en liggen aan je hart, een kleine vogel, die beeft voor onweer, storm en jagerkogel.
Dan ban ik mijn gedachten angstig buiten, en als verzoeking komt mij het heil omzwerven, in vol geluk zo dicht bij jou te sterven.
1905
02-02-2013, 11:29
Geschreven door André
Liefde 11 Marie Metz-Koning
Zie, ik begrijp niet wat de mensen praten, van het goede, dat je zo gewoon zou geraken, dat het je leven niet meer mooi kan maken, daar het altijd de drang naar nieuw zou openlaten.
Dit klinkt wel troostvol, voor wie droefgelaten, een droevig leven dragen, dus licht haken, naar wat verandering, want dan allen laken, voor wie droefzijn verandering ook niet baten.
Maar waar is het niet, want hoeveel blijde dagen, zag ik nu al, mijn lief, je zoet gezicht, dat telkens even hel mij in de ogen licht, als kwam het mij voor het eerst uit duister dagen?
En hoeveel maal zei ik niet, mijn zachte lief, even blij de woorden, ik heb je lief?
1905
02-02-2013, 08:51
Geschreven door André
01-02-2013
Liefde 10 Marie Metz-Koning
Soms leef ik dagen met de mensen mee, hun knusse leventje van zelfbehagen, voel dan mijzelf, mijn zelf niet zwaarder dragen, dan de andere zelven doen. Lijk dan tevree.
En antwoord vriendelijk op alle vragen, zo goed dat gaat, niet altijd recht door zee, want bij veel waars, dat leven in mij leve, is ook dat mensen waarzijn, slecht verdragen.
Tot soms één woord mij van de veilige rede stoot, in een donkere zee vol dondervlagen, waar blinde golven rond mij scheepje jagen.
O lief, waart gij zo een stond niet met mij mee, ik zou vergaan, maar zonder iets te vragen, staat gij aan het stuur, en temt het wildste wee.
1905
01-02-2013, 11:13
Geschreven door André
Liefde 9 Marie Metz-Koning
De stilte lag als een rag van glas, langs het vlak der wijde hei, dorbruin dichtbij, in blauw en purperen waas van zondoorzegen dauw,
waar het week naar paarse horizon. De strak omlijnde, rosse vuurzon zonk, al grauw van schemer, zwemelde in het hemeldak.
En onze voeten, zoekend dor gekrak van blad en twijg te mijden, fluisterden flauw, tot opeens de zuivere stilte brak.
Eén woord, spraakt gij het of ik? Ik weet het nauw, maar het werd mij een wanklank, die van de aarde sprak.
Van mensenlot, van mensenleed en rouw, en ik voelde ons gaan weer, saam, een man, een vrouw, in wie de liefde, goed als kwaad ontstak.
1905
01-02-2013, 09:52
Geschreven door André
31-01-2013
Liefde 8 Marie Metz-Koning
Lief, sper uw ogen wijd nu bij de mijne, hoog boven grolt de god der kindervolken, zie, in de plooien van zijn mantelwolken, deed hij de trouwe sterren al verdwijnen.
Zijn adem laait door het loof, zijn ogendolken, doorboren het donker, zoekend de arme kleinen, die angstig buigend voor zijn blik verschijnen, hun ogen blindend in zijn bliksemkolken.
Wij vrezen niet, onze open ogen lijnen, naar hem, de kleine god der kindervolken, en terwijl hij grommend gooit zijn donderdolken.
Gelijk blos op rijpend ooft, dat blijft verfijnen, schoon dood en eeuwigheid het komt omwolken, rond onze lippen stille lachen schijnen.
1905
31-01-2013, 11:25
Geschreven door André
Liefde 7 Marie Metz-Koning
Ik weet niet, mijn lief, hoe het leven ons zal leiden, nog vaster samen, of wat meer vaneen, al reikt verlangen ook naar het hoogste heen, wij kunnen alles van de toekomst beiden.
Want onze voeten, wankelbare schreden, en onze zielen, zonderbaar gedijen, waar het ons brengen zal in harde tijden, weet, sedert God voor ons stierf, mijn lief, niet één.
Maar laat ons trouw zijn, en onze woorden wijden, in waarheid, mijn lief, die bracht niet vaak vaneen, en als wij elkaar leed aandoen, trots, laat ons glijden, naar zacht vergeven, dat steeds het hoogst mij scheen.
En laat ons voelen soms, schoon samen, alleen, laat ons dan in elkanders armen schreien.
1905
31-01-2013, 09:44
Geschreven door André
30-01-2013
Liefde 6 Marie Metz-Koning
In dichte lovers luwt het vogellied, geluk is rust, en tot geluk vermooid, heeft de aarde een bladermantel omgeplooid, waaronder zij haar zomerzoet geniet.
O zoete zomer, die mij wandelen ziet, het licht te drinken bloemenwijd ontplooid, geluk en zon als goud mij opgestrooid, dat zelf ik glans en glanzen van mij schiet.
O zoete zomer, ik, een droefgekooid, ziek vogeltje eenmaal, weet nu waarlijk niet, de luide liedjes meer, waar leed mee tooit, tot het zichzelf niet hoort noch ziet
die ik vroeger zong, ik glimlach stil, en bied mij gans het licht, en voel mij op het hoogst vermooid.
1905
30-01-2013, 10:05
Geschreven door André
Liefde 5 Marie Metz-Koning
Het zilverrimpelige beekje, dat mijn beeld weerspiegelt, terwijl ik wandel langs zijn zoom, draagt op zijn vlak een duizendogige droom, van blanke bloempjes door de zon geteeld.
Blijbladige berkjes tippen in het gestroom, waarboven breed de blauwe lucht fluweelt, en in donkere dennebosjes vedelt, één enkele lijster liedjes lentevroom.
In glanzend gras gaat langzaam, zacht van schroom, mijn fluisterschreden, en neemt een weeld, als waar ik zelf een volle bloesemboom, waarin de meiwind rijpe vruchten steelt.
Mijn liefdedenken, bloesem rose en room, en rood en wit met milde vingers streelt.
1905
30-01-2013, 00:00
Geschreven door André
29-01-2013
Liefde 4 Marie Metz-Koning
Ik wou maar dromen in mijn groene stilt, een teer prinsesje uit een toversprookje, rond wie een muur van geurend lover look, die naar de zon ziet in de zomer mild.
Voor wie de maan komt als een zonnedook, die nimmer angst kende, en verlangend wild, ik wou maar dromen in mijn groene stilt, de tere sprookjes, waar ik mijn zelf in dook.
Maar levens al te bittere herinnering, reet in mijn ziel zo menig bloedige voor, die striemt mijn groene stilt vol sprookjes door, die schrijnt als ik mijn liefdezangen zing.
En waar ik schoonheid in mij troosten hoor, klaagt buiten mij zo menig lelijk ding.
1905
29-01-2013, 12:21
Geschreven door André
Liefde 3 Marie Metz-Koning
De bijen zoemen in de bloesembladen, de meiwind mijmert in de meienheg, en langs de blanke, bezoomde weg, de kinderen zingende naar de school toe gaan.
En ik diep duikend in de halmen, leg mijn hoofd waar geurige lentebloemen staan, mijn lippen los, mijn ogen dichtgedaan, voel ik hoe nu wijkt mijn leed al verder weg.
O deze vrede, na een leven lang, van bang verlangen naar één dag geluk, O deze dagen vol van zoet gezang, en zon en goedheid, na zo een diepe druk.
O deze lente, de eerste die ik pluk, met hoop in mijn hart, en een blos op de wang.
1905
29-01-2013, 08:57
Geschreven door André
28-01-2013
Liefde 2 Marie Metz-Koning
Mijn liefste, geef mij beide je lieve handen, ik denk niet langer enkel droeve dingen, zacht in mijn ziel gaan zomervogels zingen, en doemen groene, bloembegroeide landen.
Daar voel ik zon met warmte en glans omringen, al wat er opleeft, los uit oude banden, zie je in mijn ogen niet nieuw leven branden? en rond mijn lippen lentelachjes dringen?
Mijn liefste, leg je handen in de mijne, hul me in de gouden lach van je zonnige ogen, en druk mijn voorhoofd met je warme lippen.
Ik wil weer leven, weer een nieuwling schijnen, mijn zijn doorzonnen, dat zo lang getogen, onder grauw gewolk, ik lichtloos weg zag glippen.
1905
28-01-2013, 10:08
Geschreven door André
Liefde 1 Marie Metz-Koning
De zomerbomen bouwden lovermuren, en spanden boven een windzingend dak, heel stille sterrenogen staarden strak, waar het even week, en bleven ons begluren.
En toen uw zoete stem van liefde sprak, van liefde, die wel levenslang zou duren, toen moest ik stilletjes naar die sterren turen, en al die sterrenogen lachten strak.
O laat mij rusten, even in uw armen, maar kijk niet hoopvol, wederminnend wachtend mij aan.
Heb mij maar lief, in heilig menselijk erbarmen, al was ik een bedelaarster, moe gezworven, die een aalmoes neemt, en dan weer weg wilt gaan, met in zich, stil, haar liefdeziel gestorven.
1905
28-01-2013, 08:58
Geschreven door André
27-01-2013
Kraaien. Marie Metz-Koning
Heisa, de kraaien in de wintertakken, nog trillen de echo's van hun schrille snaters, wat zitten zij daar stil, de donkere saters, de sombere spotters, in hun zwarte pakken.
Zie, hoe bedaard die straks nog schelle praters, lijk kleine klompjes tegen het luchtgrijs plakken, Heisa, daar staan zij weer, de twijgen krakken, de dag barst open van hun rauwe schaters.
Een donderwolk van vlugge vogelwolken, die kraaiend zeilen door de dompe luchten, een lijn uit, alsof zij elkaar met grappen lokken, een lijn uit, alsof zij elkaar speels ontvluchten.
Tot plots zij zitten, en de bomen zuchten, en schudden klagend hun bemoste knokken.
27-01-2013, 11:24
Geschreven door André
Storm op de heide. Marie Metz-Koning
De heide ligt te huilen, ruig opengeborsten, aan kieren en kuilen, en schrompige korsten.
Met plotse schokken, uit gaten en naden, met bonkige nokken, uit nervige paden.
En boven de wolken, die drommen en draven, als donkere volken, vastgeklonken slaven.
Terwijl de wind in zijn woede, bij het ijzeren drijven, blindt geselt ten bloede, hun trossige lijven.
1903
27-01-2013, 08:52
Geschreven door André
26-01-2013
Weerzien. Marie Metz-Koning
Ik zie u weer, mijn heide, mijn donkere stille, dooddroeve makker, de enige die ik zo beminde, toen ik arm en eenzaam als een bedelblinde, door het leven ging, van kindsheid af mijn wille.
Ik zie u weer mijn heide, wat sterke vrienden zijn wij geweest, het wijde smarttrillen, dier bruine zeepaarden,zetten zich aan het rillen, mijn arme hart, dat nergens een toevlucht wist te vinden.
Als toen hoor ik de noorderwind in uw pijnen gillen, de oude kruinen kermen als ontzinden.
Als toen krijt er een uil zijn verschrikkelijk schrille doodprofetie, maar eenzaamheid, ik bevind, mij ver van u, nu liefde's zoete wille, van eeuwige vreugde mijn ziel wist te omwinden.
1903
26-01-2013, 12:47
Geschreven door André
Herinnering. Marie Metz-Koning
O lief, berg aan uw hart mijn bleke wang, en span uw armen veilig om mij heen. Hoort gij hoe mijn ziel zacht heeft geleden, om dingen die daar stierven al zo lang?
Hoort gij mijn ziel zo zuchten om het leedverleden, mijn smartenspoken, lief ik ben zo bang, ik hoor haar schreien, trots ik naar jou verlang, die wrede herinnering altijd door mij heen.
Zij maakt zo moe, die dode nutteloze pijn, die al maar klaagt hierbinnen, nacht en dag, die niet wilt zwijgen voor je liefste lach.
Die niet wilt wijken voor uw bij-mij-zijn, O red mij lief, en doodt dat spook van leed, ik kan niet leven, als ik niet vergeet.
1903
26-01-2013, 12:38
Geschreven door André
25-01-2013
Dode zomer. Marie Metz-Koning
Door het bos draagt een droefgebogen schaar, van nevelfeeën een dode vrouw, gehuld in violette rouw.
Haar bloemomwalde blonde haren, die ritselslepen in de stilte, als dofgesponnen zongoud, hangen.
Hoog boven zingen bomen bange doodzangen in de vochtige kilte, de wind vlokt gele vlinderbladen zachtvingerig af, en bloemen strooit ze.
Vergaart wazige garen samen, en plooit ze, de stammen krijgen treurgewaden, en de wind zoent de mooie dode zomer.
Op ogen en haar, op lippen en handen, weent dan weer weg langs vlakke landen, een eenzame droeve schoonheidsdromer.
1903
25-01-2013, 10:42
Geschreven door André
Najaarsvijver. Marie Metz Koning
Dofblauw omneveld, staan de zwaarbevrachte looflome bomen, buigend hun getakte ver over het gladde van de vijvervlakte, waar langzaam glijdt een blanke zwanenwacht.
Soms rimpelt een windkus de waterstrakte met lichte lippen, en een heel zachte, weezoete geur zweeft om, een stervensklacht, van het oeverriet, even omgeknakt.
De hemel lijkt een dicht opeengepakt, dofdreigende, grijsvochtige wolkenvracht, op het verre woud dampig neergezakt.
Nu stuurt de natuur mij, die naar leven smachtte, met liefde, die al het lijden niet verzachtte, in het twijfelend hart, een diepe doodsgedachte.
1901
25-01-2013, 08:52
Geschreven door André
24-01-2013
Morgenzon. Marie Metz-Koning
Laat klinken fel uw helle lichttrompet, gij nachtoverwinnaar, stralen majesteit, zie land en water sidderend neergespreid, in het vonkend vuur, dat uit uw ogen spet.
Zie alles wachten, open hemelwijd, de wijde wereld, onder een blinkend net van dauw, zo wacht eens vorstentred, een blijde feeststad, dat zijn komst bereid.
Traag kroop de zware zwartwinternacht, een log, lui beest, dat maar niet wijken wou, een wolkenvracht gedachten, dreigend grauw, drong om mij heen, ik heb zon, naar u gesmacht.
Mijn ogen, wijd in mijn beschreid gezicht, gaan gulzig drinken van uw glorielicht.
