Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
28-02-2013
Gij lacht met mij. Käthe Mussche
Gij lacht met mij, en eendere mijmerij bekoort ons minnend hart, nu de avond valt, en over vaalverkleurde wijde hei, het laatste lied der schuchterheid verschalt.
Gij lacht met mij, de dag was klaar en wij zijn jong, en plukten het leven als een vrucht, uw woorden klonken parelend en blij, en zonnig onder de lichte zomerlucht.
Gij lacht met mij, en ziet deze uren vrij en open, als een stralend weideland.
Wij weten het troostend goed geluk nabij, gelijk een plant de zoele hemelbrand, als het voorjaar wordt.
28-02-2013, 07:56
Geschreven door André
27-02-2013
Verlangen naar het land. Käthe Mussche
Kind der steden, hunker ik naar verse velden, wijd zich spreidend onder het gouden licht der luchten, blijde mogen mij der bijen zoemgeruchten, het komen der stiltedere lentedagen melden.
Driftigdrukke dreuning, die mijn gaan vergezelde, vlamming van de felle tochten, die ik duchtte, schendt de sproken niet, die mij het land vertelde, sproken, troostendschoon, als verzen of als vruchten.
Woeling van de steedse straten, win de heiden, en de weiden niet, noch de heuvelstreken.
Laat de moede daders en de dromers rusten, in domeinen waar de sparren zich rechten in rijen, en het water spat en schuimt der klare beken, of de grote zee hoog steigert aan de kusten.
27-02-2013, 10:41
Geschreven door André
Lied tot een verre vriend. Käthe Mussche
Misschien dat eens het goed geluk zal komen, gelijk een lente bij de dorre bomen, blij wekkend de oude, klare kinderdromen.
Misschien dat eens ten zomer in de landen, mij wenken gouden, wijde zonnebranden, en een keur van bloemen ontvangen mijn handen.
Misschien dat gij zult keren na veel zwerven, tot eigenlandse langvergeten erven, en mij verheugt na pijnend liefdederven.
Misschien, maar thans zijn vaal en fel de dagen, en moeilijk kan herinnering duurzaam schragen, na het immer, immer vruchteloze vragen.
Dus beid ik deze lege tijden moede, wild wensend, dat uw vroegere, vreugdigvroede, troostrijke waken, mij weer mag behoeden.
27-02-2013, 09:14
Geschreven door André
26-02-2013
Het licht getijde. Käthe Mussche
Het licht getijde bloeit als een rozelaar open, en leeft zijn fijne en sterke vreugden uit, als een glanzend dier uit een donker hol gekropen, neemt het zonnevuur de wijde dag tot buit.
De luwe wind, uit stilte's huis geslopen, waait dartele schaduwen van takken op mijn ruit, en tussen twijgen, goud van gloed bedropen, hoor ik hoe de merel een liefdessprookje fluit.
Thans mag ik weer de oude wegen lopen, en slaat het fonkelend vuur mij tot een bruid, de hemelen zijn vol feestelijk geluid.
Rijk uit wensen en moedig hopen, tot eeuwig heil en troostelijk bekoren, is de schoonheid als een schaterend kind herboren.
26-02-2013, 10:17
Geschreven door André
Verlangen naar de vrede. Käthe Mussche
Ons minden rijke rust en stille wijding niet, een bitse strijd joeg het jonge leven vroeg al oud, schoon de hemel blonk van teder fonkelend goud, wij kampend stonden tegen het stormend wild verdriet.
Gij werd ook krank als ik, die het moeizaam vechten liet, ons rest de troost der hoop, dat eens de hemel blauwt, en gij als ik, in het vredesuur de vrijheid ziet, die in het verschiet zijn dappere vanen wapperend houdt.
En thans is het lentetijd, de berken groenen al, en door de ochtend fluit een merel, hoog ten tak, blij wekkend het lied der makkers, luid en boud van schal.
maar schoon zijn paarlend fluiten vreugdig het zwijgen brak, ons ziekgestreden hart is moe, de zoele wind, danst door de licht lovers als een plagend kind.
26-02-2013, 07:52
Geschreven door André
25-02-2013
Bloemen Käthe Mussche.
Als spelend kind reeds, minde ik het teder en lentelijk bloeien, in de groene gaarden, de bloemen wuiven bij het waaiend weder, was mij een weelde en droom der lachende aarde.
Hoe kon de kroon gelijk een weke veder, rap wiegen of een vogel vlug er waarde, en later in mijn leven, toen wel wreder, de dagen derend waren als bitsige zwaarden.
Heb ik als troost, de troost der bloemen bewaard, die streelde gelijk het fluisteren van de liefde, en uit haar stilzijn heb ik rijk gegaard, het sterk verweer wanneer luide monden grieven.
Thans in de stad bij het zonnig raamkozijn, leef ik samen met wat bloemen broos en fijn.
1917
25-02-2013, 14:46
Geschreven door André
Tot de zomer. Käthe Mussche
Zomer, laat uw tedere kleuren bloeien, als een fluwelen gloeien, in uw hoven.
De winter deerde fel veel klare klanken, leeg van lied en danken, leeg van loven.
Rezen uit de nacht de vale dagen, druk doorjoeld van vlagen, wild van regen.
Zomer, zend uw heir van luwe winden, dat zij stuwend stuiven lijk de hinden, langs de wegen.
Feestelijk mogen de vogels fluiten, wijl niet langer mijn wensen muiten, noch staag mokken.
Kinderblijde spelen door uw rijken, dat het dorre en dreigend zwijgen wijken, zang van klokken.
Roep de stille bloemen stralend open, als eindelijk een fijn vervulde hoop, na lang talmen.
Zomer, laat uw dappere vlammen spoelen, dat ik schouw uw glanzig gouden doelen, sterk in het strijden.
25-02-2013, 08:49
Geschreven door André
24-02-2013
Tot de zwerver. Käthe Mussche
Mij pijnt de dag als de avond komt bij de bomen, en ik een deel der vrije luchten zie, dan is al vreugde schromig in het komen, of ik luister naar een gebroken melodie.
Ik roep om u, de nacht is wild van dromen, en martelt als een rauwe fantasie, maar ik hoor uw wederwoord niet als vreugdig stromen, van zomers water, gelijk een melodie.
En ach, de tijd, de wijde tijd zwijgt staag, een duif in het zwenken tart mijn stil verdriet, en moede slaat de steeds herhaalde vraag.
Wanneer komt gij, die thans mijn oog niet ziet, en die het uur niet mijwaarts drijft, wanneer verheugt mij uw zwervens eind, uw blijde terugkeer?
24-02-2013, 09:42
Geschreven door André
Mijmerij. Käthe Mussche
Wel wenden zich de pijnen vele wijlen, naar mij, en randen het rustig dromen aan, dat gaarne toog, als schip met brede zeilen, door ruime wijdten, wapperend de vaan.
Wel proeft mijn hart der vreugde hoge heilen, zodat ik in een zomers licht mag staan, en bij het klimmen tot der heuvels steilen, rijzing mijn voeten toch wis tredend gaan.
Wel minnen mij en lach en arme schrei, maar het schoonste troosten schenkt de mijmerij.
Dat gij mij liefhebt, klare dag of nacht, die duistert bij ons klein en eenzaam huis, en dat uw waken wel al de uren tracht, te weren 's werelds leeg en druk gedruis.
24-02-2013, 07:52
Geschreven door André
23-02-2013
Misschien. Käthe Mussche
Mij zullen smarten nimmer wild genaken, mijn mond zal niet het klagend kermen kennen, ach waan, die troostend blijheid wou bewaken, mijn hart kan aan uw gauwe dood niet wennen.
Wel gloeit een zomer bij de rode daken, en ruist de stem der zee door de stille dennen, wel hoor ik het dorre heikruid knappend kraken, wanneer dartel wilde winden speelziek rennen.
Wel bloeit de zomer feestelijk ten alle kant, maar ach, mijn ogen vragen u te zien, waar lieft uw lied en lach, en waar is uw daad?
Gelijk een vissersvrouw aan het zwijgend strand, op thuiskomst van haar geliefde te wachten staat, beid ik aldus en prevel moe: misschien.
23-02-2013, 10:46
Geschreven door André
Wachtend op zijn komst. Käthe Mussche
O, zomerende dag, een klare keel zoekt gezang, en ik zie uw hoven wijd, als vlietendlicht geluid van een weke vedel, glijdt parelend een lied door de luwe tijd.
Ik wacht en wacht, straks worden de bladeren geel, en ik heb allicht uw komst vergeefs gebeid, straks sterft allicht tot moe en krank gekweel, de melodie van pijn der eenzaamheid.
Gij toogt, en ik mocht uw zwervens lust niet binden, al hunkert mijn hopend hart naar uw terugkeer.
Ach kom, wanneer weer het wilde heir der winden, naar zoeler streken drijft de vogelveer.
Dan eindelijk, ik de veilige vrede vind, liefde openbloeiend, bloemenrijk teer
1916
23-02-2013, 08:15
Geschreven door André
22-02-2013
Oud jaar. Käthe Mussche
Een huiverwind rilt aan mijn doffe ruit voorbij, een regen houdt de lucht in vaalheid staag gevangen, nu krimpt de vrije vreugd, tot klein en schuw verlangen, en het uur bergt in een hoek, het schallend speelgerei.
Deze oude dag laat bleek de verkleurde vanen hangen, en staat bedeesd, als een bedelaar in een dansersrei, hij zint niet meer op bruisend luid en lichte gezangen, maar vreest de ruwe spot om povere kledij.
Hij keert zich naar de kant, en merkt zijn rafelend kleed, en achter hem hoort hij de kleurige dagen joelen, de herinnering gaat oproerig door zijn leden woelen, en wekt na lang berusten, het nijpen van fel leed.
Want hij herziet het lachen van een verloren jeugd, wijl hem het gebaar van vroegere dansen heucht.
22-02-2013, 10:27
Geschreven door André
Het land. Käthe Mussche
En eindelijk vree, en eindelijk het stille zeilen, hoog over de heien der gedreven luchten, in gouddoorschenen dag, in kleurige wijlen, stierf voor wel wilder uren, het martelend duchten.
En ik heb geen vrees, dat bij der winden ijlen, mijn angst wordt verkreunt tot dorre zuchten, dan weert het rustig land zich tot mijn heil, en stilt de steedse vloeken en geruchten.
En mag ik niet een kind zijn, blij de handen roerend, omdat een vlinder leeft gelijk in een droom? O, dank deze dag, die de lichte beelden voerend, kent luide driften niet, noch schamele schroom.
En ik zie in kleur en klank, en tedere lijnen, waarheid gelijk een vers, een vrucht verschijnen.
22-02-2013, 08:01
Geschreven door André
21-02-2013
Volhardende regen. Käthe Mussche
Er is geen liefde door de dag, de regen valt, en strijkt de muren grijs, de laatste luide wijs, is in de jonge zachte morgen al verschald.
De matte zon is vroeg al tot de nacht gegaan, en brandt op gene ruit, een laag vogelgefluit, durft niet een volle toon door het bol gebladerte te slaan.
Het regendruilen zeurt mijn dapper loflied stom, en tergt mijn mooie moed, ik zin wel sterk en vroed, maar regen rommelt wel staag op zijn laffe trom.
Er is geen liefde door de triest gerekte dag, de huizen hunkeren stil, waar leeft het windgeril, dat eindelijk, eindelijk wekt de wappering van een vlag?
De regen valt, er is geen liefde door de dag.
21-02-2013, 10:32
Geschreven door André
Zomeravond. Käthe Mussche
De lindebloesem geurt, een zomervogel kweelt, in lucht en land zijn alle grote winden stil, het teder levend licht, dat tussen stammen speelt, schuift aarzelend dan door grassen, of het sluimeren wil.
En in uw ogen spiegelt het zalig, rustig beeld, van deze avondtijd, die zonder kreet of gil, wel troostelijk uit uw lachen, die uw wrange zelfspot streelt, en koestert tot een vrede, het haten scherp en kil.
O, weet dat het goede land, u blijde beteren zal, de stad is ver, haar woeden als een hagelval, mijdt deze velden, zo een vloeken mijdt een kerk.
En als een nachtegaal de pure tijd bemint, of zingend water door de koele hemelen rint, (vloeit) rijst gij als winnend man en held herboren, sterk
(Voor een zieke vriend) 1915
21-02-2013, 08:03
Geschreven door André
20-02-2013
Uitvaart. Käthe Mussche
Als straks een mandoline bij de muren speelt, zult gij dan vloeken, bij deze grijze, dode dag? De dag droeg dapper rond zijn mond een sterke lach, en er heeft mee een vogel luid zijn lied gekweeld.
De dag was sterk, als een sterke man, die nimmer streelt, maar toch in het late leven naar wat tederheid zag, de dag zal sterven als een lang bemind, trouw beeld, bij het even wapperen, van een zwarte, zachte vlag.
Als straks een mandoline de uitvaart dof verschreit, zult gij dan roepen bij een zuivere, dode tijd?
Gij moet heel stil zijn, en het overhaast schelden laten, Gij zult niet schimpen bij eens helden pure dood.
De dag was dapper, bij zijn blijde hoofd wies groot, het troostend lied van wie de rode zonden haten.
20-02-2013, 11:33
Geschreven door André
De lege vrouw. Käthe Mussche
En levens goud heb ik in ledigheid verbrast, mijn uren vielen als een arme rinkeling, wijl ik naar veile vreugden nijver heb getast, en koos de povere waarde der schittering.
Thans worden mij deze momenten honend aangetast, en begint het vermanen van mijn daad in wijdse kring, mijn schouder buigt van het willig wegen dezer last, die, tergend eist, het nederige woord der smekeling.
Dus ik, die eertijds droeg het blinkende sierraad, en vrij de blijde wegen liep als veile vrouw, die man en kind wel graag dienend minnen zou, ten lach en troost in hun hunkerende staat.
Maar ik hoor uit hun mond de spot van bitsige praat, die mijwaarts stormt, in rusteloze en roerige rouw.
veil, waardeloos
20-02-2013, 10:38
Geschreven door André
19-02-2013
Vrouw bij grijze dag. Käthe Mussche
Vanavond is de lucht lijk een doodshuis stom, en zwijgt oproerig stil. Bij vale raamkozijnen, ik vrees de aanval van een klagelijke trom, ik hoor alreeds de sluipend valse zool der pijnen.
O, ik die moed gegaard heb tot een rijk eigendom, en het strelen wist van liefde's fijngekozen wijnen, sta thans verslagen als een geplaagde zwerfster krom, en ik voel in mijn gelaat de beet der bitse lijnen.
Wie sloeg mij deze nauwe dag, verloren vrouw, die doolt bij het rauwe prangen der verlatenheid?
Wie dreef in nijvere drommen, graag bevolen rouw, wijl het dapper worstelen, ten einde machteloos krijt?
O, liefde, zendt vanavond nog wat bloemen en geuren, dat voor de nacht zich de droeve leden beuren. (ontvangen)
19-02-2013, 10:15
Geschreven door André
Stille vreugd. Käthe Mussche
De mens die diefsgewijs zijn lachen schuchter houdt, heb ik gebannen uit mijn geest naar donkere oord, veel paarlen die ik angstig klein in schrijnen sloot, gaan thans mij tooien, nevens vlam van glanzend goud.
Want de ochtend brandt zijn rijke tinten menigvoud, in land en lucht en slaat mijn hemelen troostrijk rood, de vloed van vreugd, die mijwaarts, licht en liederen stouwt, moge klimmen tot de dappere boorden van mijn boot.
Maar ik werd geen luide roepster met een schelle stem, of één die wild trompetten schallen deed aan het oor, mijn jonge woorden treden met de zachte klem van zorgzaamheid, de weiden van deze wereld door.
Want drukke voeten breken bloei van het broze kruid, en jagen vogels schuw, de veilige bossen uit.
1914
19-02-2013, 07:55
Geschreven door André
18-02-2013
Lentedag. Käthe Mussche
Hoe geurt de dag, hoe tuit en fluit en tiereliert, in hagendoorn blank, en bottend struweel, thans vink en merel, al het gepluimd en bont gedierte, in slag, getriller en het kinderblije fijn gekweel.
Is daar een vreugdig vedelaar al vroeg aan het spelen, die roerend zijn snaar, der lente lachen viert? of is allicht door hooggerichte en ranke abelen, melodieus een welgezinde wind gezwierd?
De dag is vol van wonderen en geheimen rijk, dat ik als vreemde langs mijn oude wegen zwerf, ik sta verrast, omdat ik al het leeg klagen derf, en zie van pijnen plots de rappe, rappe wijk. (1)
Nu bloeit en brandt het ten alle kanten, o de lucht, raakt klinkend van het helgeroepen frank gerucht.
