Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
08-02-2013
17.Boek. Willem Kloos
Ik heb u dit te zeggen, dat uw naam, zo dierbaar, zal prijken tot het eind der dagen, niet door uzelf, maar door dit boek, welks faam zal groeien met de tijd, als de verre dagen
van een zon, zwak uit zichzelf, in trage opgang, opkomend aan de kim, om saam met haar aanbidder, door het ruim, in stage vuurgloed te branden, in een hoog verzaam.
Gij kunt niet van mij af, ik zal u heffen, tot waar al de volkeren biddend op uw zien, eeuwig als een verdoemden brand in het blauw.
Want gij waart vals, maar, dat gij mij kon treffen, in dit groot hart, is waard om u te bieden, een eeuwige glorie om uw eigen grauw.
08-02-2013, 00:00
Geschreven door André
16.Dood. Willem Kloos
Wanneer ik dood ben, lief, en iemand zegt, dat ik zo niets was, dan zult gij oprijzen, hem op deze allerlaatste bladen wijzen, en zeggen: hij was groot. En die het zegt,
ben ik, die het weet, want ik, die altijd vecht, met mensen, om mijns zelfs wil, die durf eisen, dat alles voor mij wijkt, ik kan het bewijzen, heb ik niet zelf hem in zijn graf gelegd?
Ik geef u geen gelijk, want groter is het, te sterven voor zijn ikheid, dan te leven.
Het zoet leven lokt meer dan een donkere kist, maar gij komt mij nabij in kracht van pijn, en vreugd, en dus wil ik u mijn doodsblad geven, mijn grootste glorie zal deze bladzij zijn.
08-02-2013, 00:00
Geschreven door André
07-02-2013
15.Zwak. Willem Kloos
Gij zijt niet slecht geweest, gij waart slechts zwak, om niet in mij te geloven, die u liefde, gij waart een kind, dat al zijn speelgoed brak, wanneer het niet langer zijn speelgoed beliefde.
O, kind, ik was geen kind, ik ben het die kliefde, die mijn schoon hoofd, zo sterk eens, thans zo wrak, omdat ik niet met mijn grote liefde, alleen wil zijn, bij al dat volk, zo mak
Gij wou mijn dood, en ik, ik wilde uw leven, het is goed, ik ben gevallen in mijn pracht, maar om mijzelve, nimmermeer door u.
Thans is het uw beurt van kracht, welnu, tracht even sterk, als ik nu sterf, te leven, in de eenzaamheid van het leven, dat u wacht.
07-02-2013, 00:00
Geschreven door André
14.Toetssteen. Willem Kloos
Want ik, die ik ben, haat u om uw slechtheid, maar houd u dierbaar om mijn eigen pracht, gij zijt de toetssteen van mijn eigen echtheid, de steen waarop ik trap, om mijn kracht,
te laten zien aan het volk, en mijn oprechtheid waarmede ik alles, wat ik voelde en dacht, verloochende om de waarheid en gerechtigheid, die niet gedoogt, dat één mens de anderen slacht.
Gij deert mij niet, want wat gij deed is zonde, Gij weet mij niet, want hoger is mijn ziel, Gij zijt het beest dier oude, schrikbare oorkonde, uit Gods boek zelf, dat van de hemel viel.
En alle goeden hebben eene wonde, nu dat mijn licht op uw gestalte viel.
07-02-2013, 00:00
Geschreven door André
06-02-2013
13.Liefde in haat. Willem Kloos
O, dat ik haten moet, en niet vergeten, O, dat ik minnen moet, en niet vergaan, ach, liefde in haat moet ik mijzelve heten, want geen kan de andere in mijn hart verslaan.
In droef begeren heb ik neergezeten, in dreigend gillen ben ik weer opgestaan, wee, dat ik nooit die bittere brok kon eten, van stil te zijn, en heel ver weg te gaan.
Eén hoop slechts, één, één enkel zoet vermenen, Eén weten, maar ik kan het niet geloven.
Ach, dit, dat rusten onder groene stenen, een eeuwig rusten is, in één verdoven, en dat de doden niet in het donker wenen, om het zoete leven met hun lief daarboven.
06-02-2013, 00:00
Geschreven door André
12.Een vader. Willem Kloos
Ik was uw vader, ja, vol mededogen, een vader, als geen ander kind ooit had, ik leerde u spreken, voelen, zien met ogen, lopen met voeten op uw werelds pad.
O kind, mijn ogen hingen aan uw ogen, enkel te weten, of gij iets niet had, en daarom hebt gij mij zo wreed bedrogen, wee, om wat weelde en weidse vreugdenschat.
Ja, heel mijn leven was één melodie, van koninklijke goedheid, en ik zie, deze klare ziel zo vrij van zonden en schulden.
En ik ga thans heen uit dit heel slechte leven, wijl al die goedheid om mijn hoofd blijft zweven, heilige, in zijn eigen glorielicht gehulde.
06-02-2013, 00:00
Geschreven door André
05-02-2013
11.God op aard. Willem Kloos
Diep uit de nooit doordringbare gewelven, van uw ziel klonk eens het vorstelijke woord, het woord van uw liefde, en dieper in mijzelven, klonk het, en weerklonk door verre gang en poort.
Wij waren één mysterie, maar het zwelgen, van tijd en wereld heeft uw vlam versmoord, en daarom sterf ik, maar het niet te delgen nu, mijn mysterie brandt ondoofbaar voort.
Ik was de God op aard, de nooit gekende, die zelf zijn zelf niet zag, dan ééns op het laatst, toen opstond en de kroon op het hoofd zich drukte.
Gij zijt het aardse kind, dat dorst te schenden, wat kind niet weet, en op het hoofd zich plaatst, wat voegelijker zijnen vader smukte.
05-02-2013, 00:00
Geschreven door André
10.Visioenen. Willem Kloos
O lichte visioenen mijner jeugd, al, al te dierbare herinneringen, toen ik dorst met stamelende mond te zingen, de grote dromen mijner zienersvreugd.
Gaat heen, het wordt tijd, op wilde golven dringen, wat geen mens deert, en niemand ook verheugt, grootmachtig maakte, en gruwbaar simpele dingen.
Ik zeg thans mijzelve en diens grote deugd, der smart oprijzing en der mensenvreugd val, der wijsheid bitterst, wat elk mens zou zwijgen, diepmenselijke waarheid, wees gegroet.
Want uit het binnenste van mijns-zelfs-zelf zal, op maat van zware melodieën stijgen, de apokalupsis van mijn donkere gloed.
05-02-2013, 00:00
Geschreven door André
04-02-2013
9. Lichtstraal. Willem Kloos
O gij, die mij, toen alles mij verliet, en ééne somberheid deze ziel omving, die langzaam stervende in haar laatste verdriet, te zwak was voor de laatste worsteling.
Uw eigen glorie om het hoofd mij hing, en door uw ziel mij aan mijzelf verried, heerlijk mij verheffend in de lichte kring, van uw liefde, en het eeuwig lichtend lied.
Gij, die nu voortaan aan mijn zijde gaat, en als de weerschijn van mij zelf mij zijt, een lichtstraal voor mijn voeten, waar ik viel.
Leef in mijn lichte dromen voort, en laat, de gloed dier gouden vlammen om uw ziel, een glorie breiden tot in eeuwigheid.
04-02-2013, 00:00
Geschreven door André
8.Ziel. Willem Kloos.
Gij, die mij de eerste waart in het ver verleden, toen alles was één schone somberheid, gij zult mij de allerlaatste zijn, ik wijd dit stervend hart u, met mijn laatste beden.
Want al mijn dwalingen en al mijn strijd, en wat ik heb geliefd en heb geleden, het waren allen slechts als zoveel treden, tot waar gij eeuwig troont in heerlijkheid.
Eéne, één moet zijn aan wie ik alles gaf, en leven kan ik niet, dan als ik kniel, hetzij voor mijzelf, een godheid of een droom.
De godheid stierf, ik ben zelf als haar graf, kom gij dan, nu ik val, ziel van mijn ziel, die niets dan droom zijt, ik roep u aan, O kom.
Amsterdam 1859-1938
04-02-2013, 00:00
Geschreven door André
03-02-2013
Nieuwjaar in Duitsland.
Oude en mooie nieuwjaarsprenten uit Duistland.
03-02-2013, 14:49
Geschreven door André
Het geluk. Marie Metz-Koning
Ik weet geen wegen meer, ik weet alleen, de grote rust die in de nachten vloeit, als het heelal in sterren om mij bloeit, en mij omgeeft met eeuwige tederheden.
Ik weet geen woorden meer, ik weet alleen, die ene klank, die al maar spant en groeit, dat ene woord, dat al maar brandt en gloeit, en liefde heet voor alles om mij heen.
Mijn open ogen zijn van louter rust, Mijn open handen zijn van enkel trouw.
Noem mij niet eenzaam, noem mij ook geen vrouw, want de eeuwigheid heeft mij tot één gekust, met al wat om mij alles scheiden wou, door waan van stof waarin de smart berust.
1918
03-02-2013, 11:36
Geschreven door André
Kerkhofballade. Marie Metz-Koning
Stil lagen de graven in schemerschijn, langs bronzende stammen, verasten de vlammen, die het zonhuis verslonden.
De lovers, omwonden van nevels geweven uit karmozijn, bestuurden de graven in schemerschijn.
Toen trad door de poort een maagdelijn, met trage tred, als in gebed, als een zuster die gaat.
Haar zacht gelaat, gewend naar de graven in de schemerschijn, trad zij door door de poort, die maagdelijn, voor wie zou die krans van rozen zijn?
Van rozen als wonden, ontbloeiend in zonden, de zielen van deze armen, vragen God om erbarmen, wat droeg zij in haar handen het maagdelijn? voor wie zou die krans van rozen zijn?
Daar morrelde het dof in de schemerschijn, de donkere zerken, aanvingen te werken, zij lichtten zich op, uit elk graf een kop, voor wie zou die krans van rozen zijn?
Zo morrelde het dof in de schemerschijn, en de oogholten heen naar het maagdelijn, met rammelende kaken, met klepperen en kraken, met klapperende benen, met stommelen en stenen, verhieven zich riffelend in de schemerschijn, hun oogholten heen naar het maagdelijn.
Geef ons uw krans van rozen rein, van rozen als wonden, van zielen in zonden, gelouterd door lijden, van duldloze tijden, geef ons uw krans, O maagdelijn, uw bloedende kroon van rode rozen rein.
Zo roepen doorheen in de schemerschijn, met bibberende bekken, met riffen en strekken, hun knobbige knoken, tot poken getrokken, naar het bloedrode gloeien van de rozen rein, het maagdeken vroeg door de schemerschijn, wie onder u leed er het hevigst pijn?
Zei het maagdeken, en haar handen, bleke leliën, spanden zich over de rozen, die bloedrood blozen, begloeide haar lippen in de schemerschijn, wie onder u leed het hevigst pijn? voor hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
Vol bloedrode knoppen, als smartende droppen, die dropen uit wonden, van doornen, gebonden, om het hoofd van die één, die leed het hevigst pijn, voor hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
Nu vingen de zingen hun litanieën, met bevende stemmen, de riffen, zij klemmen, hun pokige knoken, gebarsten, gebroken, in smarten bloedrood, als rode rozen zijn, zo barstten zij los in litanieën.
Maar één zat alleen in de schemerschijn, hij kon er niet schreien, zijn lippen bij tijen, bewogen, zijn ogen, bange vogelen, vlogen, als zeiden zij zwijgend hun litanieën, zo zat hij alleen in de schemerschijn.
Wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, zei het maagdeke, en kwam hem na, en nam de krans, en lei hem stil bezij die zwijgende één in de schemerschijn wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, het smartbloed van Jezus deze rozen zijn.
Hij leed voor mij, hij leed als gij, wie lijdt als hij, geheiligd zij, wie zo zwijgt als gij, leed het hevigst pijn, voor Hem zal mijn krans van rode rozen zijn.
1904
03-02-2013, 11:34
Geschreven door André
02-02-2013
Liefde 12 Marie Metz-Koning
Soms vrees ik, liefste, pijn heerst alle denken, aan wie gewoon is, zijn leven diep te peilen, dat deze dagen, in hun vreugdevol ijlen, ons eenmaal droeve herinnering zullen schenken.
Dat eens in de uren, die als toekomst wenken, vol weemoed dit geluk ons zal omwijlen, dan zal ik de dagen in hun luchtig zeilen, wel willen smeken tot ons weer te zwenken.
Dan moet ik bang mijn biddende ogen sluiten, en liggen aan je hart, een kleine vogel, die beeft voor onweer, storm en jagerkogel.
Dan ban ik mijn gedachten angstig buiten, en als verzoeking komt mij het heil omzwerven, in vol geluk zo dicht bij jou te sterven.
1905
02-02-2013, 11:29
Geschreven door André
Liefde 11 Marie Metz-Koning
Zie, ik begrijp niet wat de mensen praten, van het goede, dat je zo gewoon zou geraken, dat het je leven niet meer mooi kan maken, daar het altijd de drang naar nieuw zou openlaten.
Dit klinkt wel troostvol, voor wie droefgelaten, een droevig leven dragen, dus licht haken, naar wat verandering, want dan allen laken, voor wie droefzijn verandering ook niet baten.
Maar waar is het niet, want hoeveel blijde dagen, zag ik nu al, mijn lief, je zoet gezicht, dat telkens even hel mij in de ogen licht, als kwam het mij voor het eerst uit duister dagen?
En hoeveel maal zei ik niet, mijn zachte lief, even blij de woorden, ik heb je lief?
1905
02-02-2013, 08:51
Geschreven door André
01-02-2013
Liefde 10 Marie Metz-Koning
Soms leef ik dagen met de mensen mee, hun knusse leventje van zelfbehagen, voel dan mijzelf, mijn zelf niet zwaarder dragen, dan de andere zelven doen. Lijk dan tevree.
En antwoord vriendelijk op alle vragen, zo goed dat gaat, niet altijd recht door zee, want bij veel waars, dat leven in mij leve, is ook dat mensen waarzijn, slecht verdragen.
Tot soms één woord mij van de veilige rede stoot, in een donkere zee vol dondervlagen, waar blinde golven rond mij scheepje jagen.
O lief, waart gij zo een stond niet met mij mee, ik zou vergaan, maar zonder iets te vragen, staat gij aan het stuur, en temt het wildste wee.
1905
01-02-2013, 11:13
Geschreven door André
Liefde 9 Marie Metz-Koning
De stilte lag als een rag van glas, langs het vlak der wijde hei, dorbruin dichtbij, in blauw en purperen waas van zondoorzegen dauw,
waar het week naar paarse horizon. De strak omlijnde, rosse vuurzon zonk, al grauw van schemer, zwemelde in het hemeldak.
En onze voeten, zoekend dor gekrak van blad en twijg te mijden, fluisterden flauw, tot opeens de zuivere stilte brak.
Eén woord, spraakt gij het of ik? Ik weet het nauw, maar het werd mij een wanklank, die van de aarde sprak.
Van mensenlot, van mensenleed en rouw, en ik voelde ons gaan weer, saam, een man, een vrouw, in wie de liefde, goed als kwaad ontstak.
1905
01-02-2013, 09:52
Geschreven door André
31-01-2013
Liefde 8 Marie Metz-Koning
Lief, sper uw ogen wijd nu bij de mijne, hoog boven grolt de god der kindervolken, zie, in de plooien van zijn mantelwolken, deed hij de trouwe sterren al verdwijnen.
Zijn adem laait door het loof, zijn ogendolken, doorboren het donker, zoekend de arme kleinen, die angstig buigend voor zijn blik verschijnen, hun ogen blindend in zijn bliksemkolken.
Wij vrezen niet, onze open ogen lijnen, naar hem, de kleine god der kindervolken, en terwijl hij grommend gooit zijn donderdolken.
Gelijk blos op rijpend ooft, dat blijft verfijnen, schoon dood en eeuwigheid het komt omwolken, rond onze lippen stille lachen schijnen.
1905
31-01-2013, 11:25
Geschreven door André
Liefde 7 Marie Metz-Koning
Ik weet niet, mijn lief, hoe het leven ons zal leiden, nog vaster samen, of wat meer vaneen, al reikt verlangen ook naar het hoogste heen, wij kunnen alles van de toekomst beiden.
Want onze voeten, wankelbare schreden, en onze zielen, zonderbaar gedijen, waar het ons brengen zal in harde tijden, weet, sedert God voor ons stierf, mijn lief, niet één.
Maar laat ons trouw zijn, en onze woorden wijden, in waarheid, mijn lief, die bracht niet vaak vaneen, en als wij elkaar leed aandoen, trots, laat ons glijden, naar zacht vergeven, dat steeds het hoogst mij scheen.
En laat ons voelen soms, schoon samen, alleen, laat ons dan in elkanders armen schreien.
1905
31-01-2013, 09:44
Geschreven door André
30-01-2013
Liefde 6 Marie Metz-Koning
In dichte lovers luwt het vogellied, geluk is rust, en tot geluk vermooid, heeft de aarde een bladermantel omgeplooid, waaronder zij haar zomerzoet geniet.
O zoete zomer, die mij wandelen ziet, het licht te drinken bloemenwijd ontplooid, geluk en zon als goud mij opgestrooid, dat zelf ik glans en glanzen van mij schiet.
O zoete zomer, ik, een droefgekooid, ziek vogeltje eenmaal, weet nu waarlijk niet, de luide liedjes meer, waar leed mee tooit, tot het zichzelf niet hoort noch ziet
die ik vroeger zong, ik glimlach stil, en bied mij gans het licht, en voel mij op het hoogst vermooid.
