Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
23-02-2013
Misschien. Käthe Mussche
Mij zullen smarten nimmer wild genaken, mijn mond zal niet het klagend kermen kennen, ach waan, die troostend blijheid wou bewaken, mijn hart kan aan uw gauwe dood niet wennen.
Wel gloeit een zomer bij de rode daken, en ruist de stem der zee door de stille dennen, wel hoor ik het dorre heikruid knappend kraken, wanneer dartel wilde winden speelziek rennen.
Wel bloeit de zomer feestelijk ten alle kant, maar ach, mijn ogen vragen u te zien, waar lieft uw lied en lach, en waar is uw daad?
Gelijk een vissersvrouw aan het zwijgend strand, op thuiskomst van haar geliefde te wachten staat, beid ik aldus en prevel moe: misschien.
23-02-2013, 10:46
Geschreven door André
Wachtend op zijn komst. Käthe Mussche
O, zomerende dag, een klare keel zoekt gezang, en ik zie uw hoven wijd, als vlietendlicht geluid van een weke vedel, glijdt parelend een lied door de luwe tijd.
Ik wacht en wacht, straks worden de bladeren geel, en ik heb allicht uw komst vergeefs gebeid, straks sterft allicht tot moe en krank gekweel, de melodie van pijn der eenzaamheid.
Gij toogt, en ik mocht uw zwervens lust niet binden, al hunkert mijn hopend hart naar uw terugkeer.
Ach kom, wanneer weer het wilde heir der winden, naar zoeler streken drijft de vogelveer.
Dan eindelijk, ik de veilige vrede vind, liefde openbloeiend, bloemenrijk teer
1916
23-02-2013, 08:15
Geschreven door André
22-02-2013
Oud jaar. Käthe Mussche
Een huiverwind rilt aan mijn doffe ruit voorbij, een regen houdt de lucht in vaalheid staag gevangen, nu krimpt de vrije vreugd, tot klein en schuw verlangen, en het uur bergt in een hoek, het schallend speelgerei.
Deze oude dag laat bleek de verkleurde vanen hangen, en staat bedeesd, als een bedelaar in een dansersrei, hij zint niet meer op bruisend luid en lichte gezangen, maar vreest de ruwe spot om povere kledij.
Hij keert zich naar de kant, en merkt zijn rafelend kleed, en achter hem hoort hij de kleurige dagen joelen, de herinnering gaat oproerig door zijn leden woelen, en wekt na lang berusten, het nijpen van fel leed.
Want hij herziet het lachen van een verloren jeugd, wijl hem het gebaar van vroegere dansen heucht.
22-02-2013, 10:27
Geschreven door André
Het land. Käthe Mussche
En eindelijk vree, en eindelijk het stille zeilen, hoog over de heien der gedreven luchten, in gouddoorschenen dag, in kleurige wijlen, stierf voor wel wilder uren, het martelend duchten.
En ik heb geen vrees, dat bij der winden ijlen, mijn angst wordt verkreunt tot dorre zuchten, dan weert het rustig land zich tot mijn heil, en stilt de steedse vloeken en geruchten.
En mag ik niet een kind zijn, blij de handen roerend, omdat een vlinder leeft gelijk in een droom? O, dank deze dag, die de lichte beelden voerend, kent luide driften niet, noch schamele schroom.
En ik zie in kleur en klank, en tedere lijnen, waarheid gelijk een vers, een vrucht verschijnen.
22-02-2013, 08:01
Geschreven door André
21-02-2013
Volhardende regen. Käthe Mussche
Er is geen liefde door de dag, de regen valt, en strijkt de muren grijs, de laatste luide wijs, is in de jonge zachte morgen al verschald.
De matte zon is vroeg al tot de nacht gegaan, en brandt op gene ruit, een laag vogelgefluit, durft niet een volle toon door het bol gebladerte te slaan.
Het regendruilen zeurt mijn dapper loflied stom, en tergt mijn mooie moed, ik zin wel sterk en vroed, maar regen rommelt wel staag op zijn laffe trom.
Er is geen liefde door de triest gerekte dag, de huizen hunkeren stil, waar leeft het windgeril, dat eindelijk, eindelijk wekt de wappering van een vlag?
De regen valt, er is geen liefde door de dag.
21-02-2013, 10:32
Geschreven door André
Zomeravond. Käthe Mussche
De lindebloesem geurt, een zomervogel kweelt, in lucht en land zijn alle grote winden stil, het teder levend licht, dat tussen stammen speelt, schuift aarzelend dan door grassen, of het sluimeren wil.
En in uw ogen spiegelt het zalig, rustig beeld, van deze avondtijd, die zonder kreet of gil, wel troostelijk uit uw lachen, die uw wrange zelfspot streelt, en koestert tot een vrede, het haten scherp en kil.
O, weet dat het goede land, u blijde beteren zal, de stad is ver, haar woeden als een hagelval, mijdt deze velden, zo een vloeken mijdt een kerk.
En als een nachtegaal de pure tijd bemint, of zingend water door de koele hemelen rint, (vloeit) rijst gij als winnend man en held herboren, sterk
(Voor een zieke vriend) 1915
21-02-2013, 08:03
Geschreven door André
20-02-2013
Uitvaart. Käthe Mussche
Als straks een mandoline bij de muren speelt, zult gij dan vloeken, bij deze grijze, dode dag? De dag droeg dapper rond zijn mond een sterke lach, en er heeft mee een vogel luid zijn lied gekweeld.
De dag was sterk, als een sterke man, die nimmer streelt, maar toch in het late leven naar wat tederheid zag, de dag zal sterven als een lang bemind, trouw beeld, bij het even wapperen, van een zwarte, zachte vlag.
Als straks een mandoline de uitvaart dof verschreit, zult gij dan roepen bij een zuivere, dode tijd?
Gij moet heel stil zijn, en het overhaast schelden laten, Gij zult niet schimpen bij eens helden pure dood.
De dag was dapper, bij zijn blijde hoofd wies groot, het troostend lied van wie de rode zonden haten.
20-02-2013, 11:33
Geschreven door André
De lege vrouw. Käthe Mussche
En levens goud heb ik in ledigheid verbrast, mijn uren vielen als een arme rinkeling, wijl ik naar veile vreugden nijver heb getast, en koos de povere waarde der schittering.
Thans worden mij deze momenten honend aangetast, en begint het vermanen van mijn daad in wijdse kring, mijn schouder buigt van het willig wegen dezer last, die, tergend eist, het nederige woord der smekeling.
Dus ik, die eertijds droeg het blinkende sierraad, en vrij de blijde wegen liep als veile vrouw, die man en kind wel graag dienend minnen zou, ten lach en troost in hun hunkerende staat.
Maar ik hoor uit hun mond de spot van bitsige praat, die mijwaarts stormt, in rusteloze en roerige rouw.
veil, waardeloos
20-02-2013, 10:38
Geschreven door André
19-02-2013
Vrouw bij grijze dag. Käthe Mussche
Vanavond is de lucht lijk een doodshuis stom, en zwijgt oproerig stil. Bij vale raamkozijnen, ik vrees de aanval van een klagelijke trom, ik hoor alreeds de sluipend valse zool der pijnen.
O, ik die moed gegaard heb tot een rijk eigendom, en het strelen wist van liefde's fijngekozen wijnen, sta thans verslagen als een geplaagde zwerfster krom, en ik voel in mijn gelaat de beet der bitse lijnen.
Wie sloeg mij deze nauwe dag, verloren vrouw, die doolt bij het rauwe prangen der verlatenheid?
Wie dreef in nijvere drommen, graag bevolen rouw, wijl het dapper worstelen, ten einde machteloos krijt?
O, liefde, zendt vanavond nog wat bloemen en geuren, dat voor de nacht zich de droeve leden beuren. (ontvangen)
19-02-2013, 10:15
Geschreven door André
Stille vreugd. Käthe Mussche
De mens die diefsgewijs zijn lachen schuchter houdt, heb ik gebannen uit mijn geest naar donkere oord, veel paarlen die ik angstig klein in schrijnen sloot, gaan thans mij tooien, nevens vlam van glanzend goud.
Want de ochtend brandt zijn rijke tinten menigvoud, in land en lucht en slaat mijn hemelen troostrijk rood, de vloed van vreugd, die mijwaarts, licht en liederen stouwt, moge klimmen tot de dappere boorden van mijn boot.
Maar ik werd geen luide roepster met een schelle stem, of één die wild trompetten schallen deed aan het oor, mijn jonge woorden treden met de zachte klem van zorgzaamheid, de weiden van deze wereld door.
Want drukke voeten breken bloei van het broze kruid, en jagen vogels schuw, de veilige bossen uit.
1914
19-02-2013, 07:55
Geschreven door André
18-02-2013
Lentedag. Käthe Mussche
Hoe geurt de dag, hoe tuit en fluit en tiereliert, in hagendoorn blank, en bottend struweel, thans vink en merel, al het gepluimd en bont gedierte, in slag, getriller en het kinderblije fijn gekweel.
Is daar een vreugdig vedelaar al vroeg aan het spelen, die roerend zijn snaar, der lente lachen viert? of is allicht door hooggerichte en ranke abelen, melodieus een welgezinde wind gezwierd?
De dag is vol van wonderen en geheimen rijk, dat ik als vreemde langs mijn oude wegen zwerf, ik sta verrast, omdat ik al het leeg klagen derf, en zie van pijnen plots de rappe, rappe wijk. (1)
Nu bloeit en brandt het ten alle kanten, o de lucht, raakt klinkend van het helgeroepen frank gerucht.
(1) pijnboom, snelle vlucht of beweging.
18-02-2013, 12:43
Geschreven door André
Werelds wonderen. Käthe Mussche
Van vele dingen weet ik niet het wis bedieden, wijl, jong, ik al het verschijnen als een wonder schouw, en wolk en wind het grootse feest mij bieden, van spelend leven in het glanzig breidend blauw.
Mij zijn al de uren welgevallig, als het vlieden van avondvogels in het stilgeslopen grauw, mij naar de buiteling van kleurige vreugd doet spieden, en hopen op het vroom komen van een maanflambouw.
Mij hebben vriend genoemd de nachten en de dagen, mij voerde het staag bekoren elke wisseling.
Dus rijs ik ongehavend trots de pijnen en plagen, en voel mij veilig in mijn sterkgewrochten kring.
Want onverlet bleek ik van norsbedoelde slagen, nu ik hoed van levens liefde en tere schittering.
1893-1974 Soest (dichtbij Amersfoort) Haar werkelijke naam is Catharina (Käthe) Rolina Tolman-Mussche. Haar man was de natuurkenner en schrijver van dierenboeken en natuurboeken Rinke Tolman.
De zee, de zee klots voort in eindeloze deining, De zee waarin mijn ziel zich weerspiegeld ziet, De zee is als mijn ziel in wezen en verschijning, zij is levend schoon en kent zichzelve niet.
Zij wist zichzelve af in eeuwige deining, en wendt zich altijd om, en keert weer waar zij vliedt, zij drukt zichzelve uit in duizenderlei lijning, en zingt een eeuwig blij en een eeuwig klagend lied.
O zee, was ik als gij in al uw onbewustheid, dan zou ik geheel en groot gelukkig zijn.
Dan had ik geen lust naar menselijke belustheid, op menselijke vreugd en menselijke pijn.
Dan was mijn ziel een zee, en haar zelfgerustheid, zou, wijl zij groter is dan gij, nog groter zijn.
17-02-2013, 10:18
Geschreven door André
In de nacht. Willem Kloos
Der mensen hoogste smart is wonderbaar, zonder gelach, zonder geween, lig ik gestrekt, beweegloos gestrekt, starend en stom, in de nacht.
Paardengetrappel en wagengedraaf, donkere vormen bewegen zich zacht, in de donkere nacht, donkere vormen zonder gerucht, en ik zucht.
Paardengetrappel en wagengedraaf, paarden en wagens draven gestaag, paarden en wagens draven gestaag, met getrappel op straat, waar ik roerloos gestrekt lig, zonder gerucht, in de nacht, in de nacht.
17-02-2013, 07:30
Geschreven door André
16-02-2013
Klokken. Willem Kloos
Mijn ogen branden, met felle randen, de klokken luiden, luiden mij uit.
Mijn klamme handen, betasten de wanden, de klokken luiden, luiden mij uit.
Wat toch dat luiden in godsnaam beduidt, O, om een slag, die opeens mij versloeg, O, om een dag, die ik niet meer verdroeg.
Warrende schaduwen, walmen mij om, dwalende schaduwen, staren daar stom, de klokken luiden, luiden mij uit.
Heffende handen rekken gestrekt, vragende vormen worden gewekt, O, wat dat luiden, dat luiden beduidt, de klokken luiden, luiden mij uit.
16-02-2013, 11:02
Geschreven door André
Zon. Willem Kloos
De zon is doorgekomen, het gebladerte glimlacht flauw, al wist het in zijn dromen, hoe kort het duren zou.
Maar in mijn hart bedorven, glimlacht niet meer de zon, het denkt slechts, hoe gestorven, dat is wat wezen kon.
Wie bomen en mensen heten, lachen in droefenis, maar geen van beiden weten, wat dat het leven is.
16-02-2013, 08:51
Geschreven door André
15-02-2013
Sterven. Willem Kloos
Straks zong ik trotse dingen, van mensen, pracht en gloed, nu kan ik niets meer zingen, dan dat ik sterven moet.
O, éénmaal nog te wenen, als men gestorven is, dan gaan de mensen henen, en mee de droefenis.
Dan lachen en dan praten, zij weder als van ouds, ver van de drukke straten, daar ligt alleen iets kouds.
15-02-2013, 13:34
Geschreven door André
Doodsuur. Willem Kloos
Ik kan niet lachen, ik kan niet wenen, ik ben zo vreemd te moe, de zomerpracht gaat henen, ik doe mijn ogen toe.
Daarbinnen is het donker, daarbuiten is het kil, wat of dat flauw geflonker, van ver beduiden wil?
Zou dat het doodsuur wezen? waar alles op zijn best, verheerlijkt opgerezen, verschemert voor het lest?
15-02-2013, 08:47
Geschreven door André
14-02-2013
Leven. Willem Kloos
O leven, zoet leven, ik heb u zo lief gehad, en met een innig beven, uw schone lijf omvat.
Nu gaat het al verdwijnen, maar heerlijk, ver omhoog, en schoner zal verschijnen, wat mijn ziel bewoog.
