365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
10-10-2010
Rowan 6 jaar!
Mijn lieve Rowan,
Donderdag wordt jij 6 jaar!
Zes prachtige jaren, waar ik geen dag had willen van missen! Hoewel ik het gevoel heb dat ik er al zoveel gemist heb.
Lieve schat, toen jij geboren werd was er zoveel wanhoop, zoveel verdriet, zoveel vragen...dat ik die tijd nooit kan vergeten.
Steeds wanneer jij jarig bent, is er voor mij oneindig veel dankbaarheid omdat je een prachtig kereltje bent!
Maar er is altijd ook de schaduwzijde van de verdrietige herinneringen.
Ik herinner mij de beladen sfeer, mijn ongeloof...terwijl mensen tegen me praten kon ik alleen maar denken " dit is niet waar!"
Ik weet hoe ik diep in mijn hart huilde, schreeuwde...9 maanden had jij onder mijn hart gegroeid, en nu leefde je nauwelijks!
Je vocht met je kleine lijfje om te leven...ik had jou nog niet leren kennen! Ik wilde je leren kennen, weten wie je zou worden, hoe je eruit zou zien, ...
ik wilde dat je leefde!
Niemand zou je leren kennen...je zou er nooit geweest zijn!
Even heb ik jou die dag gezien...een indrukwekkende mobiele couveuse werd mijn kamer binnengereden...na de spoedkeizersnee kon ik nauwelijks opzitten, maar ik weet hoe ik met mijn ene hand door dat kleine raampje je zachtjes aanraakte...je wangetjes streelde, je kleine vingertjes in mijn hand hield...ik streelde je zachte haartjes, elk detail wou ik in mij opnemen.
Ik kon alleen maar denken " aub leef! leef ! als er een God bestaat, aub neem dit kleine ventje niet van me af, het heeft niet als hij niet perfect is, als hij maar blijft leven! Ik wil dit kleine wonder leren kennen, vasthouden, koesteren"
Het waren heel lieve mensen, die dokters en verpleegster die je meenamen...ik zie nog hoe ze met jou de kamer uitreden.
Ik heb gehuild, geschreeuwd...ik wilde zo graag wakker worden uit deze nare droom!
Iemand moest me zeggen dat het een droom was, me vasthouden, en troosten...zeggen dat het allemaal goed kwam!
Maar niemand zei wat ik wilde horen!
Als mijn tranen medicijnen waren lieve Rowan, je werd nooit meer ziek!
Het was zaterdag vooraleer ik van de dokter naar je mocht komen, eindeloos veel had ik al gebeld om te horen hoe het met je ging...en steeds weer hetzelfde antwoord...momenteel is hij stabiel...we moeten afwachten!
Ik weet hoe ik onderweg in paniek raakte, stel dat ik je niet herken!?
Ik strompelde achter je papa aan, het leek alsof ik niet op de wereld was...daar tussen al die kleine leventjes die vochten om te leven!
Mijn hele zijn deed pijn, maar ik moest je zien!
Jouw kleine lijfje verbonden met die grote machines...ik mocht je niet vasthouden omdat er zoveel cathters met jou verbonden waren dat het gevaarlijk zou zijn. Ik kon je wel aanraken, maar het glas bleef tussen ons...ik wilde je geur opsnuiven, je in mijn armen houden! Maar ik streelde je zachtjes, in gedachten gaf ik je honderd zoenen...en ik keek naar jou! Je was een prachtige baby, met alles erop en eraan!
Wat was er in godsnaam gebeurd dat dit ons overkwam? Maar niemand had een antwoord.
Maar daar...toen ik naast je zat, kwam een dokter mij vertellen dat je zou blijven leven! Je leeft schat! Alleen wist men niet hoe, je had schade opgelopen, alleen kon niemand zeggen hoe erg het zou zijn...men vreesde dat je zwaar gehandicapt zou zijn...maar niets was zeker.
Het kon mij niet schelen...jij leefde, en zou dat blijven doen!
Vanaf die dag is er steeds weer dankbaarheid geweest om alles wat je deed...je eerste keer huilen...heel zwakjes...stilletjes maar je huilde!
Je eerste slokjes...voor alles een eerste keer...zo bewust meegemaakt!
Je bent een prachtkereltje, ik hou van je met gans mijn hart! Ik besef dat we geluk met je gehad hebben...en toch...
Donderdag ben jij jarig! Je bent niet thuis, en dat vind ik spijtig...meer dan anders zal ik je missen...ik zal niet " lang zal hij leven" voor je zingen, ik zal je niet als eerste uit je bedje halen met de woorden" voor wie is er feest vandaag?" Ik zal je niet in mijn armen kunnen sluiten, je knuffelen en zoentjes geven, omdat ik blij ben omdat jij al 6 prachtige jaren mijn Rowan bent!
Ik zal aan je denken...je zal in mijn hart zijn...in mijn hoofd zal ik voor je zingen! Ik zal je een kaartje sturen, en in je tas zit nu al je cadeautje...maar ik zal het je niet kunnen geven. Dus zullen er ook tranen zijn...omdat je er niet bent.
Je oma zal komen en zeggen " vandaag is Rowan jarig! 6 jaar al!" en ik zal "ja" zeggen en in gedachten bij je zijn, en onbewust denken aan die donderdag dat jij geboren werd, en ik zal dankbaar zijn!
Omdat jij nog altijd mijn Rowan bent!
Je broers zullen je ook missen...er zal geen taart zijn...geen telefoontjes voor je verjaardag, geen kaartjes...
Maar jij zal je kaartjes krijgen...dat weet ik zeker!
En je zal blij opkijken en zeggen " voor mij?"
Ja ventje, voor jou...heel veel liefs!
Roibin, Ranald en Randall...vandaag niet over jullie geschreven...maar dat zullen jullie mij niet kwalijk nemen...want jullie weten dat ik ook dankbaar ben om jullie aanwezigheid, jullie graag zie...maar jullie weten ook, dat ik nooit compleet kan zijn, zonder jullie broertje erbij!
De week is voorbij, en ik kan niet zeggen dat ik er rouwig om ben.
Roibin,
Jou eerste schoolweek zit erop...en ik zie een andere Roibin!
Je praat over wat je gedaan hebt, ik hoor namen vallen.
Ik ben blij als ik naar je kijk, ben blij dat je meer thuis bent, en ik geniet van je gesprekken die je voert met je broer over "de' school!"
Jullie hebben elkaar een beetje terug gevonden, lijken meer en meer broers!
Jou week eindigde niet zo fijn. Je was nauwelijks vertrokken of een dame belde mij om te vertellen dat je behoorlijk lelijk gevallen was!
Het telefoontje deed mijn hart stilstaan, het brak toen ik je huilende stem op de achtergrond hoorde.
Wat leek je terug klein toen je thuisgebracht werd. Mijn grote kerel, volop de wereld aan het ontdekken...nu rolden dikke tranen over je wangen, en als een gevallen vogeltje lag je in de zetel.
Maar ik was blij dat ik mijn armen om je heen kon slaan, je tranen drogen, je schaafwonden verzorgen en naar de dokter gaan. Het valt allemaal wel mee, maar het liet me stilstaan bij het besef dat we niet alles in de hand hebben, hoe vlug een leven anders kan worden.Jij zal een paar dagen strompelen over je weg, maar hij gaat verder, hij maakt zelfs geen bocht, gelukkig maar.
Dus ben ik dankbaar en blij...omdat je nog steeds mijn Roibin bent.
Ranald,
Lieve, soms impulsieve Ranald
Groot zijn, groot worden...je doet het schitterend...maar wat is het soms lastig.
Zoveel dingen om te ontdekken, zoveel dingen om te leren...ongeschreven wetten van hoe de wereld draait.
Je kan niet altijd volgen, soms gaat het te snel, andere keren zit je vol ongeduld omdat het niet snel genoeg gaat.
Maar dat is niet erg, je hebt tijd om het allemaal te leren.
Ik laat je zelf je weg kiezen, het tempo mag jij ook bepalen...en je bent nooit alleen want ik probeer je los te laten daar waar het nodig is, en vast te houden als je hulp nodig hebt.
Mijn Ranald...niet mijn bezit...maar een deel van mijn rijkdom!
Rowan,
Mijn wonder, mijn blijdschap, mijn pleister op de wonde!
Jou vrolijk karakter, ik kan er eindeloos van genieten!
Je spontane zoentjes, je zelfgeplukte bloemetjes,je spontane armpjes om me heen, ze blijven mij vertederen!
Vanaf nu mag ik je enkel nog op woensdag bellen. Het is een afspraak van het internaat, ze hebben uitgelegd waarom...en ik heb er alle begrip voor.
Maar toch...die telefoontjes...ik keek er naar uit, je stemmetje eventjes horen, het kon mijn dag goed maken.
Ergens vind ik nooit echt de woorden om te vertellen hoe ontzettend ik je mis, als je er niet bent.
Het lijkt soms alsof ik een deel van jou tijd mis. Ik kan naar je kijken en denken" God wat word je groot!" Ik kan nergens een keertje op de pauze knop drukken en zeggen" nu even niet...laat me gewoon jou beeld vasthouden zoals je nu bent"
Ik streel je blonde krulletjes, je nestelt je in mijn armen, en voor eventjes is er alleen wij twee!
Je laat me deelgenoot zijn van jou wereld, en daar geniet ik van...
Je gelooft nog dat mama kan toveren. Je pijnlijke knietjes genezen nog met een zoen! Je verdriet verdwijnt wanneer ik je in mijn armen wieg, en meer hoeft het nog niet voor jou...zolang ik er ben en steeds terug keer, ben jij gerust!
Vandaag was jij bang van de regen op het dak, je nestelde je dicht tegen je broertje Rowan in zijn bed. Hij aaide zachtjes je bolletje...en zo liggen jullie nu te slapen! Jou speelkameraatje nauwelijks 6...voor jou groot genoeg om spoken en monsters uit je hoofd te weren.
Ik kijk naar jullie, en weet dat niets ter wereld ooit meer waard zal zijn dan het gevoel van jullie te houden!
En toch...
Ik wou dat ik kon toveren, zoals jij gelooft Randall...maar ik kan het niet... mijn hooft zit vol!
Ik ben moe! Niet de moeheid waarbij je denkt" een nachtje slapen, en we staan er weer!" zoals je hebt wanneer de nacht te kort was! Maar de moeheid wanneer er zoveel dingen veranderen, dat je het gevoel hebt de pedalen te verliezen.
Jou missen Rowan, is voor mij soms zwaar om dragen. School, opdrachten maken, de verandering van school Roibin ( waar ik nog steeds erg blij mee ben) maar toch opnieuw een aantal bijkomstigheden geven zoals je Gon aanvragen...zoveel dingen...die anders zijn, dan wat zo lang vertrouwd was!
Vandaag rolden de tranen over mijn wangen...en ik kon ze niet stoppen! Je eenzaam voelen in een wereld vol mensen...
Jullie kleine handjes om mijn hals, jullie vragende ogen, ik kan ze niet negeren...maar ik heb geen antwoord...
Ooit zullen jullie beseffen dat de wereld niet altijd is zoals je gehoopt had. Dat het leven niet altijd loopt zoals je gewenst had...dat je geen antwoord hebt op vragen...en dat niemand om je heen een antwoord heeft ( zelfs ik niet voor jullie), terwijl je wanhopig een antwoord zoekt, je probeert het uit te leggen, maar ze zullen je niet begrijpen, en de andere kant opkijken. Je zal boos zijn, verdrietig zijn...maar dan is de kunst te geloven dat het goed komt. Anders is er altijd nog de hoop, hoop doet leven! Dus vandaag hoop ik dat het morgen beter is...en ga slapen met een hooft vol!
Ga jij Roibin voor het eerst naar je nieuwe school.
Jij blijft er je gewone zelf onder...je kijkt er naar uit!
Jij bent weggegaan van je vertrouwde school gewoon zoals je bent.
Je kijkt niet om, de dingen zijn wat ze zijn...
Terwijl ik met een hoofd vol vragen zit...hoe zal het zijn? zal het meevallen? Zal je je weg wel vinden? Kortom vragen die elke ouder zich stelt wanneer hun kind een nieuwe weg inslaat.
Ik heb er vertrouwen in, dat wel...de school straalt een warmte uit...het is ook de omgeving waar jij je goed voelt, en toch...ik zal blij zijn als het morgen is...dat ik je zal kunnen vragen hoe het geweest is.
Ik wens je alvast een schitterende tijd toe, ik hoop dat je er net zo blij en gelukkig word als je broer Ranald!
Ranald,
Je bent er best blij mee, nu jou broer met jou naar school gaat.
Ik weet nu al dat je op één of andere manier voor je broer zal zorgen. Je zal hem wegwijs maken in de school, je zal op hem wachten om naar school te gaan, ... Ik geef toe dat ik ergens blij ben te weten dat jullie terug een beetje meer samen zijn. Jullie zijn steeds meer tieners, pubers...maken dus nu en dan eens ruzie, maar jullie zijn ook broers...en op een bepaalde manier zorgen jullie voor elkaar, zijn jullie ook vrienden die plezier maken samen, jullie kennen elkaar door en door...
De spijt die jij soms voelde Ranald omdat je broer nooit echt met je speelde verdwijnt wanneer jullie samen naar school fietsen, verhalen met elkaar delen.
Ik geniet van je Ranald, omdat het lijkt alsof je je weg aan het vinden bent...je lijkt gelukkig ( en mijn hart zegt dat je dat effectief bent) dus kijk ik naar je...en weet "geen zorgen voor het ogenblik om jou" en ik geniet!
Rowan,
Je mama was zaterdag niet thuis. In het kader van mijn schoolwerk moest ik naar Brussel naar werelddovendag!
Jouw wereld zien in al zijn facetten, ontdekken, bijleren...samen met een vriendin, die beter dan wie ook, begrijpt als ik over jou praat.
Zonder het uit te spreken weet zij wat mijn angsten zijn, wat mijn verdriet is, maar ook wat mijn vreugde is, mijn blijdschap om wat jij kan...
Ze weet hoe ontzettend trots ik op je ben, omdat zij jou wereld zo goed kent...ze groeide op in een gezin van dove ouders en een dove zus!
Zij weet tegen welke vooroordelen jij zal moeten vechten...
Wat was je blij met het filmpje dat ik meegebracht had, helemaal vertaald in vlaamse gebarentaal!
Ik was zo blij dat ik dat eindelijk gevonden had. Vreemd hoe kleine dingen mensen blij maken!
Gisteren was je wakker geworden en bent bij je grote broer gaan slapen...zo mooi om te zien hoe jullie daar lagen...jij helemaal opgerold tegen de buik van je broer, zijn arm om je heen rustend.
Jij wekt zo vaak gevoelens van vertedering bij me op...zoals je met je dekentje..(.die nu echt helemaal van jou is, en elke week mee verhuist van school naar huis, en van thuis naar school!) de trap komt afgelopen en je nog even in de zetel nestelt, je kleine broertje vasthoud en over zijn bolletje aait wanneer hij verdrietig is.
Slaapwel ventje...morgen ga je terug naar school, ik zal je missen, maar ook blij zijn omdat ik je mama ben...omdat je zo'n prachtig kereltje bent!
Randall,
Mijn sloeber, mijn kleine ventje...
Jij praat honderduit! Eigenlijk zwijg je zelden.
Alles weet ik van je...wat je gedaan hebt in de klas, wat je fantasieen zijn, wat je blij maakt, wat je boos maakt...jij verteld het allemaal!
Ik moet zo vaak om je lachen...om je gekke bekken dat je trekt, hoe je door de kamer danst...en in de spiegel naar jezelf lacht.
Mijn opgewekte levensgenieter...jij brengt zo vaak vreugde in huis, zelfs als hier eens een traan rolt.
"4 kinderen" zeggen mensen vaak, dat is veel werk zeker? Inderdaad...dat is veel werk...de bergen strijk zijn hier soms niet te overzien, het gebeurd zelden dat er niets te doen is...maar dat weegt niet op tegen de vreugde van het weten dat jullie er zijn...en dat ik het voorrecht heb jullie te kennen, te mogen graag zien, jullie mama te mogen zijn!
Nu jullie mama terug in de schoolbanken zit, is het voor iedereen nog een beetje wennen.
Op dinsdagmorgen vertrek ik om 7.15u en ben pas om 19u terug! Ik kan jou dus niet komen ophalen aan de schoolpoort Randall, en ik kan je niet verwelkomen als je thuis komt Ranald met een hoofd vol verhalen. Ik kan je niet bellen Rowan op je vertrouwde uur, en Roibin we komen bijna tegelijk thuis! Het is nog een beetje zoeken hoe ik die dag toch ingevuld krijg in ons gezin.Ik geef toe dat ik best moe ben na zo'n intensieve dag. Alles is wennen....het naar school gaan...het volgen van de lessen die volledig in gebarentaal gegeven wordt, wat je niet begrijpt moet je steeds weer opnieuw vragen in gebarentaal omdat onze lesgevers ook doof zijn.Soms is dat best moeilijk, maar het lukt wel.
Het is ook fijn om nieuwe mensen te ontmoeten, elk met hun eigen verhaal, hun eigen motivatie om met deze studie te beginnen.
Volwassene die opnieuw gaan studeren, het is helemaal anders dan wanneer je 18 bent en misschien nog niet echt weet wat je wilt!
Ik geniet ervan, en ergens ben ik best trots op mezelf... omdat ik genoeg in mezelf geloofde dat ik het aandurfde, daar heb ik lang over gedaan, er was steeds die angst om te falen, terwijl ik nu besef dat het niet het falen is wat het ergste is, maar het nooit proberen! Ik besef ook dat ik dat niet zomaar in mijn eentje gedaan heb, het is dankzij mensen die mij geleerd hebben dat ik best nog mag dromen, dat ik in mezelf moet geloven, die me soms wel eens op mijn plaats zetten zonder daarom te kwetsen. Het zijn vrienden.! Heel veel zijn het er niet...maar ze zijn me dierbaar, en ik koester hen in mijn hart!
Maar ik weet ook dat zonder de hulp van sommige mensen ik het nooit had gekund...jullie mémé, mijn moeder...die inspringt wanneer ik er even niet ben...jullie papa die thuiskomt na een dag werken en beseft dat er nog heel wat werk op de agenda staat, en zonder morren voor jullie zorgt wanneer mama 's avond weg moet omwille van schoolwerk! En gewoon de mensen die blij voor me zijn, en mijn enthousiasme delen, al is het maar door gewoon te vragen hoe het gaat.
Maar ook jullie...Roibin, Ranald, Rowan en Randall! Omdat jullie blij zijn voor mij, laten blijken dat jullie best trots zijn! Roibin en Ranald...jullie zeggen dat gewoon, Rowan jij verteld aan anderen dat mama nu ook leert praten zoals jij en daar een beetje om moet lachen, en dan vraagt " mag Rowan mee naar de school van mama?" en jij Randall die met grote ogen naar mama kijkt en zegt "mama gaat ook naar school he, ze moet nog groeien!" en je zwaait me uit aan het station!
Ik ben alleen maar dankbaar om al die mensen, gewoon omdat ze er zijn!
Lieve Rowan,
In je boek staat dat je het goed doet op school, maar dat jij het moeilijk hebt om gevoelens te verwoorden...het lijkt alsof je ze niet herkent bij jezelf. Men ziet je verdrietig in jezelf keren...maar je kan niet zeggen of je nu boos of verdrietig bent...of pijn hebt.
Ik sta daar weinig bij stil, ik ken jou...als je naast me komt zitten en je hoofd op mijn schoot legt, of je armen om me heen slaat en zegt" lieve lieve mama, Rowan houd van jou!" dan weet ik dat je blij bent dat ik er ben, en weet ik ook dat je me mist wanneer ik er niet ben. Je bent het huis niet uit te branden tenzij mama met je meegaat...dat verteld me hoe belangrijk ik voor je ben.
Hoe meer ik de wereld van dove en slechthorende mensen leer kennen, hoe meer respect ik voor je heb. Jullie hebben ontzettend veel geduld met ons horenden...hadden velen van ons maar de helft van dat geduld met jullie...het zou al een heel verschil maken.
Jij bent echt een superkereltje...en niet alleen ik heb jij al veel geleerd, maar ik weet zeker ook mensen om je heen!Jij bent niet beter dan de anderen...( dat neigt naar hoogmoed, en daar hou ik niet van.) maar jij bent zeker niet minder! Alles en iedereen heeft een reden van bestaan!
In je klein zijn ben je groot...wij zijn de reden van elkaars bestaan...ik gaf jou leven...jij leerde mij leven!
Randall,
Je was best verdrietig toen je speelkameraatje, je broertje met de grote broers naar de chiro vertrok.
Je wilde ook gaan, je wilde groot zijn! Je vond het niet leuk dat jij nu nog te klein was!
Lief klein kaboutertje...blijf jij nog maar even mijn kleintje!
Zo bewust van elke stap die je zet in je leven, wetend dat dit nooit meer terug komt!
Ik ben daar niet verdrietig om...het is goed zoals het is!
Maar ik weet achter elk hoofdstuk dat ik afsluit met jou...dat het voorgoed is, dat maakt dat ik soms heel bewust dingen beleef, omdat ik ze opsla...en ik zeker wil weten dat het moment verdwijnt, maar nooit het gevoel van blijdschap, trots of verdriet dat ik toen voelde!
Roibin,
Morgen gaan we kijken voor een andere school voor jou! Ik blijf bang dat het je allemaal teveel zal worden...je ziet er soms zo moe uit.
Eigenlijk is het een gewone school, maar ze is niet zo groot, en er blijken nogal veel kinderen met dezelfde problematiek als jij te zitten.
Heb een lang gesprek gehad met de leerlingenbegeleidster, en het voelde goed!
We zien wel...
Het moet ook voor jou goed voelen...en dat zal ik pas weten als jij er ook bent geweest, en ik gezien heb hoe je daar naar de dingen kijkt.
Net als bij je jongere broertje moet je soms naar je luisteren met je ogen of met je hart!
Ik luister naar je met mijn hart, ik kijk naar je...en vaak verteld dat me meer dan je woorden!
Ranald,
Je enthousiasme voor je nieuwe school blijft! Ik zie hoe je vol ijver studeert voor die vakken waarvan je weet dat ze je wat moeilijker liggen!
Je speelt met cijfers en getallen, maar je talen liggen je moeilijker, en het zijn net die vakken waar ik je zie aan werken!
Bewonder je doorzettingsvermogen...ik heb het gevoel dat dit hetgene is wat je graag wilt . Ik kan daar alleen maar blij om zijn!
Jij bent nu echt op de grens van kind zijn en jongere worden. Soms neem je nog spontaan mijn hand als ik naast je loop, en andere keren wil je bewijzen wat je allemaal zelf kan. Je kan heel groot lijken als je praat, en plots heel klein wanneer je in tranen uitbarst omdat je voor één keertje met de auto meewilt naar school.
Lieve Ranald, groot worden...het is een heel karwei! Het is best niet altijd even leuk...maar zien dat je geniet van de mooie dingen, dat heeft mij een gevoel van rust!
Het lijkt wel alsof we allemaal een beetje zoeken voor het ogenblik...maar we komen er wel...want jullie zijn mij en ik ben jullie!
Jullie zijn allemaal opnieuw vertrokken voor een weekje school.
Ik heb je uitgezwaaid lieve Rowan, morgen bel ik je!
Het was een heerlijk weekend he, schat? Wat hebben we veel gedaan!
Je bent meegegaan naar de kindernamiddag waar mama een handje ging helpen. Het viel me op, hoe je steeds weer in mijn buurt bleef. Voor jouw is het moeilijk wanneer je niet gestructureerd ergens aan deelneemt. Maar je hebt het toch schitterend gedaan hoor!
We zijn naar de kermis geweest, jouw snoet op de draaimolen vind ik altijd weer hartverwarmend, je bent daar zo blij mee...zo dankbaar!
Maar omdat de grote drukte met jullie soms wel een beetje moeilijk ligt zoeken we altijd een beetje de rust van de nabijgelegen boerderij op!
Je vind het daar schitterend! Op de tractor, bij de koeien, de varkentjes,en simpele spelletjes spelen, maar vooral ook heel veel fietsen! Jij bent zo trots dat je dat kan!Dat alles doe je samen met je broertje, je speelkameraadje Randall!
Ik heb van je genoten in het weekend, dat doe ik altijd maar soms nog ietsje bewuster dan anders, gewoon omdat ik weet dat het enkel maar het weekend is!
Daar in het zonnetje, jullie van op een afstandje bekijken dat vind ik heerlijk! Jullie zien spelen, genieten, daar deelgenoot van zijn en toch genoeg afstand houden zodat jullie gewoon jezelf kunnen zijn...zonder een mama die steeds achter jullie aanloopt om te zien of te kijken dat er niets verkeerd loopt. Wanneer jullie iets ontdekken zoals de koeien die melk geven, komen jullie vanzelf aangelopen om ons deelgenoot te laten zijn!
Er kwamen mensen toe die we kenden en waarvan we weten dat ook hun kindje nu naar een andere school moest...omdat het meer zorg en begeleiding nodig heeft dan men op een gewone school kan bieden.Ze kwamen bij ons zitten en algauw kwam het gesprek op onze kinderen!
De blijdschap omdat ze het zo goed doen nu, omdat jullie ook nu kunnen genieten van wie jullie zijn...en dan worden de enthousiaste verhalen afgesloten met de woorden " en toch doet het pijn!" Mensen begrijpen dat vaak niet...maar ouders hebben dromen voor hun kinderen, ze hoeven niet in alles de beste te zijn, gewoon...een kind met vallen en opstaan. Maar die dromen worden al aan diggelen geslagen nog voor jullie eigen dromen en verwachtingen krijgen! Het zorgeloos genieten van jullie heeft een pijnlijk kantje van zorgen maken over hoe jullie het zullen redden in een wereld, een maatschappij die de lat zo hoog legt dat jullie meer nog dan anderen op jullie tenen moeten lopen. We weten en beseffen dat het voor jullie altijd moeilijk zal blijven om een plaatsje in deze maatschappij te krijgen!
Als we jullie broertjes in de school afzetten vraagt eigenlijk niemand nog hoe het met jullie gaat...jullie hebben een andere weg moeten inslaan en daardoor lijkt het alsof het ok is, en jullie kunnen vergeten worden!
Maar gelukkig zijn er mensen zoals in jou school Rowan met een fantastisch warm hart en die weten en beseffen dat wij als ouders evengoed bevestiging nodig hebben voor onze kinderen!
We willen niet dat jullie zomaar in een vakje geplaatst worden! Net zoals ouders van overleden kinderen willen dat hun kind niet vergeten wordt en het laten verder leven in zoveel dingen dat ze doen...omdat hun kind in hun hart leeft! Inplaats van hoofdschuddend op hen neer te kijken, alsof ze enkel aandacht vragen...we medelijden hebben om zoveel onrecht, zouden we gewoon met hen moeten meeleven! Maar ik weet uit ondervinding dat heel wat mensen dat niet kunnen...omdat ons strijden voor herkenning om wie jullie zijn, gezien wordt als een zwakte..
Maar het is gewoon een feit dat jullie heel vaak minder kansen krijgen!Dat is wat me boos en verdrietig maakt. Ik weet nog hoe iemand eens zei "ja, allemaal goed en wel die kinderen in het gewoon onderwijs...maar mijn kind is normaal( !!!) en dat moet wel inleveren op zijn onderwijs omdat de juffen, meesters extra zorg en tijd moet investeren in zo'n kinderen!" Ze moeten in de eerste plaats zorgen dat de normale kinderen kunnen leren, en alle kansen krijgen, er zijn scholen genoeg voor al die probleemkinderen!Waarom moeten zij perse bij onze kinderen zitten?" Zolang mensen zo blijven denken, is er nog een lange weg te gaan om naar een samenleving te gaan waar echt plaats is voor iedereen!
Ranald,
Jij bent vertrokken voor een driedaagse uitstap met je klas...het weekend kon niet snel genoeg voorbij zijn! Wat keek je daar naar uit!
Ik zag een vrolijk kereltje vertrekken, en ik voelde mijn hart even een sprongetje maken...jou zo gelukkig zien...beseffen dat de keuze die we vorig jaar maakten de goede lijkt te zijn. Daar kan ik alleen maar blij om zijn!
Lieve kerel, geniet ervan!
Ik kijk uit naar je verhalen woensdag!
Ik ben ervan overtuigd dat het 3 schitterende dagen zullen worden!
Randalleke,
Kereltje, jij was nog moe deze morgen...wat wil je...zoveel spelen, zoveel te beleven de laatste dagen?
Vanavond zal jij vroeg in je bedje liggen...en de slaap die je beweerde dat er niet was gisteren zal er vandaag wel zijn!
Jij zal niet tegenstribbelen, en hem gewoon verwelkomen!
Je genoot zo van je broertje zijn aanwezigheid.
"Ik wil Rowan!" dat zeg je regelmatig als hij er niet is, want spelen zonder hem is voor jou niet hetzelfde!
Jullie graven putten op zoek naar de schat...waar je van overtuigd bent dat hij er is, ergens...jullie spelen ridder en draak, of autokoers ...en ik lach om jullie fantasie! Dat is iets wat ik nooit zag bij jullie grote broers, omdat ze niet de verbeelding hadden en hebben die nu zo in jullie leeft!
Geniet maar ventje...en speel je door de dagen heen...je word zo snel groot!
Roibin,
Puber in wording! Jij hebt het weekend opgetrokken met je vrienden van de lagere school! Fantastisch om te zien dat jullie nog steeds elkaar opzoeken. Jullie doen die dingen samen die kereltjes van 13-14 jaar doen. Zij kennen je al hun ganse schoolleven, jullie zaten samen in de peuterklas, samen in de kleuterklas, samen door het lager...en nu jullie wegen gescheiden zijn, omdat jullie naar een andere school trokken...blijven jullie vrienden! Dat is mooi...ze kennen je zoals je altijd geweest bent, ze nemen je zoals je bent...en dat zijn vrienden!
Vrienden nemen je zoals je bent, met je mooie en minder mooie kantjes...want die heeft iedereen...hoewel we dat soms niet van onszelf willen geweten hebben!
En als je thuiskomt vertel je mij wat jullie gedaan hebben, soms zijn dat dingen waarvan je weet dat mama er niet blij mee zal zijn...en toch vertel je het.
Het bewijst dat je genoeg vertrouwen hebt en weet dat je altijd met je verhaal bij me terecht kunt.
Dank je wel vent voor je eerlijkheid, dat heb ik je ook gezegd...zelfs al vond ik dat het niet kon.
Je excuseerde je, besefte dat het eigenlijk niet kon.
Je leert met vallen en opstaan, en je mag gerust eens vallen...ik kijk vanop een afstand, ver genoeg omdat je jezelf kan blijven, maar dicht genoeg om je op te vangen!
De week is opnieuw begonnen, de stilte is opnieuw oorverdovend...maar ik weet dat het maar tijdelijk is, dus probeer ik ook een beetje te genieten!
Hoewel ik moe ben kan ik het niet laten om te schrijven.
Zoveel gedachten tollen rond, zoveel gevoelens maken zich van mij meester...
Verdriet omdat ik jou Rowan weer zo vaak moet missen...
Net zoals voor zoveel kindjes begon ook voor jou opnieuw de school.Ik heb je samen met meme gebracht, omdat ik er tegenop zag die weg alleen naar huis te doen. Je praatte met je bumba op de achterbank van de auto, je keek uit het venster en herkende zoveel dingen die je vertelden dat je terug naar school ging.
Ik keek naar jou, zo nu en dan, en je zag er zo kwetsbaar uit.
We ontmoeten vertrouwde gezichten, vertrouwde mensen die ergens wel wisten dat het opnieuw moeilijk werd, zowel voor jou als voor mij!
Je was blij je vriendjes te zien, juffen, en je leek zo groot toen ik je een dikke zoen en knuffel gaf met de woorden dat mama nu naar huis ging!
Jij bent in mijn hartje mama als ik jou niet zie, en ik ben in jou hartje als je mij niet ziet, he mama?
Jij bent in mijn hartje schat, altijd! Je streelde even mijn wang en ging toen naar je vriendjes, ik ben heel snel vertrokken...vechtend tegen de tranen, die ik allang niet meer kon verbergen.
Een juf kwam naast me lopen en zei" Sterkte mama, we weten dat dit heel moeilijk voor jullie is, maar we zullen er heel goed voor zorgen!"
Ik stamelde een " dank je wel" en liep verder, maar ik was haar erg dankbaar om die woorden, omdat ik ervan overtuigd was dat haar woorden oprecht waren, en zij echt weten dat het voor ons heel moeilijk is om datgene wat ons het meest dierbaar is, achter te laten.Zij weten heel goed dat het niet onze keuze is, om elk kind die daar zit, hebben ouders verdriet gehad die sommige ouders niet kennen.
's avond klonk je stemmetje stil aan de telefoon, " hoeveel keer moet Rowan slapen mama?"
Je vertelde niet over het feest dat er geweest was, over de klas, over juf Linde...Je vroeg alleen hoeveel keer je moest slapen.
Je begeleidster vertelde dat je verdrietig was, en huilde toen 's middags sommige kindjes naar huis gingen.
Je hebt 2 nachtjes in school geslapen, en 2 keer was je bedje nat, hoewel je anders droog bent 's nachts. Het verteld me hoe moeilijk ook jij het hebt met het terug afscheid nemen van je thuis!
Vrijdag was ik zo blij toen ik je snoetje zag, toen je je armpjes om me heen legde en zei " Rowan houd van jou!" Het waren de mooiste woorden van het ganse weekend! Je knuffelde meer nog dan anders, kwam op mijn schoot zitten...
Vanavond vroeg je " hoeveel keer moet Rowan morgen slapen? 4 keer? Dat is lang mama!" Ik zag je gezichtje verdrietig worden, ik voelde hoe verdriet zich van me meester maakte, en toch schat, ben ik ongelooflijk trots op je! Blij omdat jij mijn zoontje bent!
Morgen zal ik je uitzwaaien...en ik zal aan je denken, elke dag, elk moment...en vrijdag zal ik wachten, wachten tot jij weer thuis bent en ik opgelucht zal ademhalen, omdat alleen als jij er ook bent ik mij kompleet voel!
Randalleke,
Kleine kleuter met een groot hart!
Als mama verdrietig is omdat Rowan niet thuis is, dan ga ik jou een zoentje geven!
Je vertrok voor je eerste schooldag met je papa, ik kon er niet bij zijn, omdat je broertje ook naar school moest! Hier moeten we keuzes maken, en altijd zal het enkel je papa zijn die met jou naar school vertrekt!
Maar ik ben je wel komen ophalen...en het voelde zo vreemd aan, daar tussen al die opgewekte gezichten, voelde ik me intens verdrietig!
Geen Rowan die nu ook uit de klas komt. Hoewel ik daar ook ooit van droomde!
Jij Randall gaf mij een zoen, sloeg je armpjes om me heen!
Je mist je broertje ook, je bent de jongste van 4, en in school moet je het alleen doen.
Maar jij kan dat vent, je hebt nu al bewezen dat je een sterke kerel bent!
Volgende week breng ik jou, en kom ik je halen...en heel even zal het lijken alsof er enkel wij is!
Ik weet nu al dat je zal genieten van het even je mama voor jou alleen te hebben!
Roibin,
Vent, kerel...
Wat bewonder ik je!
De dagen zijn lang voor je...en ik maak me zorgen of je dat wel zal volhouden!
's Morgens vertrek je om 6.30u, en 's avonds ben je pas om 19u thuis!
Je zegt dat het niks is...maar ik weet het niet, op woensdag is het 15.20u als je thuis bent! Dat vind ik voor een kerel van 13 jaar onmenselijk lange dagen.
Ik heb contact opgenomen met Brugge, daar is ook een autischool...misschien is deze afstand voor jou beter te overbruggen.
Je zegt dat het niet hoeft, maar de school is pas 3 dagen bezig, ik vraag me af wat het zal geven na een maand of een trimester, ik ben er niet gerust in, en heimelijk hoop ik dus dat je wel naar Brugge kan, de afstand en de verbindingen zijn volgens mij ietsje makkelijker.
Goh, wat kan ik me druk maken als ik bedenk hoe weinig plaats er is voor kinderen zoals jij!
Hoe het met je gaat in school dat weet ik niet, je praat daar niet over...jij praat nooit als je het vanzelfsprekend vind...jij praat weinig als men iets van je verwacht...jij vind praten vaak zinloos.
Maar je kan het wel hoor, soms denken mensen dat je niet wil praten, maar jij vind al dat gebabbel alleen maar vervelend, als het nodig is zeg je dan, ga ik het wel zeggen...ik vertrouw erop!
Ranald,
Voor jou is alles nieuw...de school...de leerkrachten...klasgenoten...en je vind het spannend!
Je bent één en al enthousiasme!
In tegenstelling tot je broer krijg ik er soms geen speld tussen. Je praat aan één stuk door...je gedachten gaan zo snel dat ik soms niet kan volgen.
Ik laat je...ik geniet van je vrolijkheid, van je leergierigheid!
Van alle vier maak ik me momenteel het minste zorgen om jou...gewoon omdat er niks is waar ik me zorgen hoef om te maken!
Vandaag en gisteren, en de dagen daarvoor was jij één en al vrolijkheid!
Meer hoeft dat niet te zijn! Ik geloof in je, en als er problemen op onze weg komen...dan kunnen we die altijd aanpakken!
Geniet jongen! Het is je van harte gegund!
Ik ben dus verdrietig en blij, bezorgd en gerust...en vandaag zelfs kwaad...maar niet op jullie!
Toen ik in de tuin bezig was, hoorde ik onze buren over ons (gezin) praten.De manier waarop maakte me heel erg boos...
zo vol minachting! Het was niet wat ze zeiden, maar de manier waarop, en dan die smalende opmerking " wa wil je met 4 zo'n jongens!"
Ik had zin om te laten merken dat ik er was, dat ik hen hoorde...maar ik deed het niet! Ze zijn het niet waard!
Ik weet hoe jullie zijn, wie jullie zijn...waarom dingen zijn wat ze zijn...en wie ons kent weet dat ook!
Ze weten dat jullie 4 fantastische kerels zijn, die de moeite waard zijn!
Wij hebben 4 kinderen, dat is onze keuze...en ik ben er verdorie trots op dat ik jullie mama ben! Ik vind het best stoer...4 zonen!
Ik hoop met gans mijn hart dat jullie nooit zo'n mensen worden, die het fijn vinden anderen zomaar af te breken, het gepraat zal niemand ooit uit de wereld helpen, maar ik hoop dat jullie altijd verder zullen kijken dan wat je ziet, of erger nog veronderstelt!
Maar zolang ik jullie mama ben, zal ik erover waken dat jullie zo niet worden...en ik ben ervan overtuigd...mensen zijn altijd voor een deel het product van hun opvoeding.
In plaats van boos op hen te zijn, kan ik alleen maar zeggen dat ik diep medelijden heb met zo'n arme mensen!
Ze zijn niet arm van bezit...maar arm vanbinnen!
Het lijkt misschien op hoogmoed nu van mijn kant...maar naast hen voel ik me eindeloos rijk!
Want jullie horen zeggen " ik hou van je mama!" dat is me veel waardevoller dan mijn wekelijks geschuurde voetpad!
Terwijl iedereen zich volop voorbereid op de start van het nieuwe schooljaar, heb ik het gevoel dat ik uitstel om eraan te beginnen.
Morgen gaan we je kamertje terug gezellig maken zodat je er opnieuw een jaartje tegenaan kan, lieve Rowan.
Ik heb nog niks ingepakt, alsof ik uitstel, om er niet aan te denken dat jij terug naar het internaat gaat, schat.
Ik wil zo graag de tijd vasthouden en genieten van elke dag, elk uur dat je nog gewoon thuis bent.
Ook jij begint te voelen dat school dichterbij komt.
"Hoeveel keer slapen mama?, drie keer? dan zal Rowan terug in mama's hartje zijn als je hem niet ziet, en mama in mijn hartje!"
Jij bent altijd in mijn hart schat...nooit verder dan een hartslag...
Onbewust denk ik eraan hoe het had kunnen zijn. Jij samen met je broertje naar school....je zou naar het eerste leerjaar gaan...trots met je grote boekentas, en ik had trots op je geweest, omdat je al zo'n grote jongen bent!
Ik zou je 's middags komen halen en luisteren naar al jou verhalen over de grote school, je klas, je vriendjes....
Maar nu ga ik je broertje naar school doen, beetje vroeger dan normaal, omdat ik dan nog met jou naar Brugge ga...en je papa meegaat naar de eerste schooldag van je grote broer Ranald!
Ergens ben ik blij dat ik niet in de volle drukte aan de school zal toekomen, omdat ik weet dat je klasgenootjes van ooit te zien, vrolijk uitkijkend naar die grote dag! Nieuwsgierig, blij, opgewonden...om alles wat ze zullen leren...om al die nieuwe dingen die hen te wachten staat!
Maar jij zal daar niet bijzijn...en ik weet dat het me verdriet zal doen.
Maar ik ben ook trots op jou hoor lieve schat, grote vent!
Jij kan al zoveel...bent van zo ver gekomen! Men krijgt niet meer dan men kan dragen...jij hebt al bewezen dat je ongelooflijk sterk bent...je hebt niet alleen de pijn van je geboorte ( die volgens de dokter hels geweest is...vandaar dat je redelijk wat pijn verdraagt) doorstaan, je bent ook heel vaak ziek geweest en omdat je zelfs dan je vrolijke zelf bleef( ik heb je nooit weten huilen of hangerig zijn omdat je oortjes zo erg ontstoken waren dat ik het pas merkte als de etter en het bloed uit je oortjes liep) Je begreep dus niet dat je soms in het ziekenhuis moest blijven omdat orale medicatie niet meer hielp...en je noodgedwongen een infuus nodig had. Hartverscheurend vond ik het als ik naar je vragende, bange oogjes keek, maar ik kon niet anders dan naar huis gaan, want ook je broers hadden me nodig.
Hoe eenzaam heb ik mij gevoelt als ik dan 's avonds naar huis reed, je huilende stemmetje nog naklinkend in mijn oren, je ontredderde gezichtje op mijn netvlies, en ik kon het je niet uitleggen...want taal was jou nog vreemd!
Je hebt meer dan een ander( en nog) moeten werken om die taal machtig te worden.
Het is dus niet dat ik verdriet heb omdat jij niet naar het eerste leerjaar kan, maar het verdriet omdat ik je zo vaak moet missen...en ik het allemaal zo anders had gewild. Maar ik ben trots op je kereltje...en ik hou van je , met gans mijn hart...meer dan ik met woorden zou kunnen vertellen.
Dat is het mooie aan jou, je leert me praten zonder woorden, je leert me luisteren zonder dat mensen zeggen...en toch is het leven zoveel meer dan wat we zien en horen!
Ik denk vaak aan de nieuwjaarswens van je school: " we kunnen niet van alle kinderen sterren maken, maar we kunnen ze wel doen schitteren!" Jij schittert ventje...je bent mijn lichtje in de duisternis!
Ranald...
Jij was jarig in het weekend!
12 prachtige jaren ben ik jou mama, en ik ben er fier op!
Het waren niet altijd de makkelijkste jaren. Ik zou liegen als ik zei dat ik enkel maar geluk gekend heb in die 12 jaar!
Ik ben blij met je geweest, heb ontzettend met je gelachen...maar ik heb ook om je gehuild, ik ben boos op je geweest...maar ik heb nooit spijt gehad dat je er was!
Je weet dat je altijd bij me terug mag komen, zelfs na boze woorden!
Ik ben niet koppig, en ik wil niet dat jullie dat ook zijn. Het leven is te kort, te waardevol om boos te zijn, om energie te steken in datgene wat de moeite niet waard is!
Jij bent niet koppig, zelfs na een minder geslaagde dag weet je de weg naar mij!
Toen ik je zaterdag op je kamer kwam lag je nog te slapen, ik maakte je wakker en keek in je prachtige ogen! Dat was het eerste wat ik zag toebn je geboren werd...je prachtige ogen die zo de wereld leken in te staren!
Ik ben blij dat je er bent, en elke dag opnieuw besef ik hoe dankbaar ik ben omdat je er bent!
Ik zou je nooit anders dan anders willen!
Randalleke,
Mijn klein knuffelkonijntje!
Jij heeft me zoentjes, knuffels, en komt me om de haverklap zeggen: " ik hou van jou!"
" Als Rowan naar school gaat, ga ik verdrietig zijn, maar op vrijdag ben ik blij!"
Ja schat...en ik zal ook blij zijn!
Maar ik ben blij dat jij nog even mijn gedachten verzet...en je eigen kleine zelf blijft!
Ik zie je graag venteke...
Roibin,
Ik merk hoe jij veranderd...
Zaterdagavond waren er vrienden op bezoek...we hebben een schitterende avond gehad...en jij?
Jij praatte en lachte...en ik genoot om je zo te zien!
Je vertelde zelfs grapjes, en ik weet hoe moeilijk zoiets voor je is....maar het is omdat mensen je de kans geven om te zijn wie je bent...
Het geeft je het vertrouwen dat jij nodig hebt.
Weet je hoe wij vrijdag samen naar Ben X gekeken hebben?
Je was geschokt...maar op een bepaald moment zegt de mama ( of de papa...dat weet ik niet meer zo goed) : " Hij geeft geen problemen met zijn autisme, voor hem is dat geen probleem, het is de buitenwereld dat er problemen mee heeft!"
Je keek naar mij en zei: " eigenlijk is dat wel zo...zij vinden ons raar...maar wij vinden jullie ook soms raar.
Ik moest er om lachen...omdat je gelijk hebt!
Ik vind dat eigenlijk ook niet zo erg...er zijn ergere dingen in het leven dan autisme...je bent gewoon wie je bent...ik vind jou mooi zoals je bent...al wenste ik soms wel eens dat je anders reageerde op sommige situaties...toch zou ik je niet anders dan jou prachtige zelf willen hebben.
Als mensen bereid zijn echt naar je te kijken en te luisteren, dan zullen zij net als ik dat prachtige kereltje ontdekken die ik ken.
Ik sluit het weekend af, met het fijne gevoel dat ik van het leven hou...om de mensen die ik liefheb...om de mensen die ik in mijn hart draag...om de vriendschap die zo waardevol is, om het mogen houden van...om het begrepen worden zonder woorden, om jullie...mijn 4 prachtige kerels!
Er zijn de tranen om jou Rowan....maar het is de wetenschap, het beseffen dat ik mijn verdriet niet alleen moet dragen die mij toch gelukkig maakt!
Volgende week gaan wij je kamertje opnieuw inrichten voor het nieuwe schooljaar.
Het is met pijn in het hart dat ik er aan denk.
Wat zal ik je missen!
Twee maanden heb ik kunnen genieten van je constante aanwezigheid.
Je vrolijke snoet als je wakker werd, je liefdevolle manier van er zijn.
Zoals je naast me in de zetel komt zitten en door mijn haren kriebelt, je zomaar een knuffel, wat zal ik dat terug missen.
Het is weer een beetje afstand nemen. Ik zal je niet meer elke avond kunnen voorlezen, je zachte huidje insmeren met olie,of je blonde krulletjes kammen. Niet troosten als je gevallen bent, of gewoon verdrietig bent.
Maar ik weet dat je in goede handen zal zijn! Je zal er lachen en blij zijn, spelen, en zoveel lieve mensen die je zullen troosten als je verdrietig bent.
Maar ik zal je missen, en ik weet nu al hoe ik de tranen zal verbijten...die er ongetwijfeld zullen zijn. Niet alleen van mij, maar ik weet dat ook jij zal huilen, en net zoals men een vriend niet kan zien huilen zo kan ik jullie niet zijn huilen, dan breekt mijn hart, en voel ik me zo eindeloos alleen, is het weer zo pijnlijk voelbaar dat ik jullie niet van alle verdriet kan sparen.
Randall,
Jij zal je broertje, je speelkameraatje weer ontzettend missen. Je kamertje zal weer alleen van jou zijn...het bedje van je broertje leeg.
Je zal zwaaien naar nergens en zoentjes sturen naar daar waar je broertje is! Overtuigd dat hij je hoort.
Je zal de dagen tellen tot Rowan terug is, en op vrijdag zal het altijd een beetje feest zijn!
Maar intussen genieten jullie nog van het samen spelen, lachen, dansen, en soms een beetje broertjesruzie maken.
Het lijkt alsof ik elk mooi moment in me opzuig, vasthoudend alsof het de tijd dan wat trager laat gaan.
Je word groot, klein ventje...sneller dan ik zou willen. Je gaat naar de tweede kleuterklas...maar je lijkt nog zo klein en kwetsbaar!
Je bent niet echt groot, en hoewel je een goede eter bent blijf je er tenger uitzien.
Wat waren jullie blij en trots met jullie prachtig dekentje! De ganse week al sleuren jullie het overal met jullie mee...en ook de grote broers moeten er onder! Zo mooi om te zien hoe jullie daar soms met z'n vieren onder de dekentjes liggen.
Maar het mooiste vind ik wanneer jullie 's morgens wakker worden aan de trap staan met het dekentje onder jullie arm!
Ik woeu dat Jessie en Caroline die deze dekentjes maakten jullie konden zien, en weten hoe blij en trots jullie erop zijn!.
Roibin,
Hoewel je geniet van de vakantie, denk ik dat je best wel blij zal zijn dat je terug naar school zal kunnen.
In tegenstelling met vorig jaar, kom jij elke dag naar huis.
Ergens maak ik me wel zorgen of het voor jou haalbaar zal zijn. Elke dag vroeg opstaan, en 's avonds relatief laat thuis.
Maar aan de andere kant denk ik dat het belangrijk is dat je steeds weer terug kan komen naar je vertrouwde omgeving.
We zien wel...jij kan soms veel meer dan ik denk!
Ranald,
Jij bent het kereltje die deze vakantie heel vaak je vriendjes opzocht van vorig jaar. Het lijkt wel alsof je tijd nodig hebt om afscheid te nemen van zoveel mensen die je steeds vertrouwd waren.Ik vind het niet erg...ik kan me voorstellen dat het allemaal een beetje eng lijkt voor jou!
Van de oudste van de school vorig jaar, terug de jongste zijn.
Ik heb er alle vertrouwen in dat je het goed zal doen!
We zijn vorige week naar de dokter geweest. Hoewel ik al lang weet dat jij ADHD hebt, en je daar ook al lang voor opgevolgd word had ik altijd het gevoel dat er een deel van jou was dat ik niet kon helpen. Hoe dikwijls had ik al niet met mijn hoofd tegen de muur gelopen wat jou betrof.
Jij neemt al lang medicatie...en God weet hoe vaak ik tegen die vooroordelen heb moeten opboksen.Sommige mensen vonden het onverantwoord, vonden het de makkelijkste oplossing, anderen vonden dat ik jullie regelrecht in jullie ongeluk liet lopen door jullie nu al drugs te geven.
Zo waren er wel meer uitspraken die mij pijn deden. Maar ik weet dat ik nooit de makkelijkste weg gekozen heb, ik zeg ook niet dat mijn mening de enige juiste was. Maar jij was zo'n kereltje die ondersteboven op een stoel zat,naar mensen toe ging en hun kledij omkeerde om te zien wat er aan de binnenkant stond, je keek niet in een boek, je scheurde de blz. eruit, je zat nooit stil, zweeg geen minuut, je bungelde overal aan...kortom je was een kereltje die mij radeloos maakte, om nog maar te zwijgen over de vele bezoekjes op de spoed omdat je in je onstuimigheid ergens uitgevallen of afgevallen was...
Toen we deze week op controle gingen, en kennis maakten met de nieuwe dokter die je zou opvolgen zag ik er wel wat tegenop...
Wat was ik blij toen ze zei: "Mvr. ik hoef jou duidelijk niet meer uit te leggen wat ADHD is, en ik vind het heel mooi te merken en te zien dat jij de positieve kanten van het ADHD ook ziet, je gebruikt ze in het voordeel van je kinderen, de negatieve kanten ( als ik dat zo mag noemen) overzie je...jij maakt je zorgen en wil hen beschermen en helpen maar je veroordeeld hen niet als lastige kinderen. Ik was erg blij met die woorden omdat het mij het gevoel gaf niet steeds het makkelijkste te kiezen, maar datgene waarvan ik ondervind dat het je helpt.
Je medicatie staat erg laag ingesteld zegt ze...eigelijk mag je gerust verhogen...maar ik vind dat je ook nog kind moet zijn. Tenslotte zijn alle 12-jarige jongetjes...nog altijd jongetjes die op ontdekkingstocht gaan, en leren met vallen en opstaan.
Jij was ook op je gemak bij haar...dat merkte ik, voelde ik aan je manier van zijn!
's Avonds zei je tegen Roibin " weet je, we hebben het getroffen met ons mama...ze is niet alleen onze mama, maar die dokter zei dat we blij mogen zijn met een mama zoals de onze!" Je kwam naar me toe en gaf me een knuffel met de woorden " dank je wel mama, omdat je zoveel begrip voor ons hebt" Ik heb je teruggeknuffeld en gezegd dat het graag gedaan is...
Het kan me dus niet schelen dat mensen dit of dat vinden...een mening hebben over hoe ik met jullie problematiek omga...
Ik weet dat alles wat ik doe, dat ik dat doe omdat ik jullie graag zie...en het beste met jullie voor heb!
Ik kijk naar jullie en vind jullie prachtige kerels...en dat is wat telt!
Ik weet dat ik van jullie hou, en jullie van mij...daar zijn geen woorden voor, daar kan ik geen uitleg aan geven...het is wat het is!
Alweer een week voorbij, en het weekend word afgesloten.
Wat was het een heerlijk weekend! Zaterdag naar "Afro carribean festival" geweest. Jullie vonden het fantastisch!
Rowan,
wat heb ik genoten om je te zien dansen. Ik vroeg je " vind je muziek leuk?"en je antwoordde" mama, ik voel de muziek in mijn voetjes!"
Je sloeg je armpje om me heen en zei" hoor keer mama, voel je het?" Lieve schat, wat vond ik dat mooi!
Jij hebt gedanst ventje, tijdens het optreden,en zelfs met het buikdansen! Jij zit zo vol leven,en op zo'n momenten kan ik alleen maar bedenken hoe ontzettend graag ik je zie, hoe dankbaar ik ben om jou mama te mogen zijn!
Randall,
mijn klein ventje, bang van een vlieg, bang van te hoog, te rap, te luid...jij houd niet van te...
Toen we gisteren op het festival aankwamen, bekeek je alles eerst een beetje met bange oogjes. Maar algauw werd je je eigen vrolijke zelf! Je pepe Mamadou was er ook...en wat genoot je van zijn aandacht! Ik zie je staan dansen, hoewel je eerst de tent niet indurfde!
Wij hebben samen gedanst he ventje? Jij en ik en wat vond je het heerlijk, en trots dat je was...toen je 's avonds net voor ik je in bedje stopte en zei" wij hebben gedanst...helemaal in een cirkel! Je sloeg je armpjes om me heen en gaf me een lieve zoen!
Dank je wel ventje, voor deze schitterende dans!
Ranald,
Je slaapt niet zo best de laatste tijd. Je word wakker omdat je eng droomt! Ik denk dat jij het gebeurde van een tijdje geleden aan het verwerken bent. Ik merk het aan zoveel kleine dingen. Je zet de lievelingsliedje van Brent op je mp3, je zet filmpjes die hij tof vond op je gsm, en onlangs vroeg je mij om een mooie kaart te gaan kopen voor Brent.Als je 's nachts wakker word leg ik je bij me te slapen, en dan ben je plots weer zo klein. Je kruipt dicht tegen me aan, en ik hou je alleen maar vast tot je rustig bent, en terug naar je eigen bed kan.
Nog even en de school begint opnieuw...zo spannend voor jou...een nieuwe school, nieuwe vrienden, ...
Ik hoop dat je er net zo'n goed gevoel bij hebt als bij je oude vertrouwde school...
Roibin,
Het word steeds meer duidelijk dat je een echte puber wordt. Wat jou het ene moment doet lachen, maakt jou het andere moment boos.
Ik vind je soms best vermoeiend.Zeker in combinatie met je ass heb ik wel eens momenten dat ik je helemaal niet begrijp. Zoals laatst...toen je alle pedalen van de fietsjes gedraaid had. Je begreep niet dat ik boos was, en dat niet leuk vond. Je keek me met je grote ( soms) verdrietige ogen aan.
Jij haalt ook alles letterlijk uit elkaar, je wil steeds weer weten hoe iets eruit ziet. Jij weet wat je ziet, en dus haal je rekenmachientjes uit elkaar, een toetsenbord, auto's( van je broertjes) en je verzameld alles wat je vind. Wanhopig word ik soms van je...iets in de kast steken doe jij letterlijk, de tafel ruim je af als ik het je vraag, maar je zet alles op het aanrecht als ik je niet vraag het ook in de vaatwas te steken...soms het ik het gevoel dat ik steeds achter je aanhol, om de dingen te doen zoals het zou moeten zijn. Jij slaagt er in om in een mum van tijd een onoverzichtelijke chaos te scheppen! Er zijn nog zoveel dingen die je moet leren wil je dat het leven voor je overzichtelijk blijft! Ik kan er niet altijd voor je zijn. Mensen begrijpen vaak niet hoeveel energie jij van me vraagt. Maar ik hou van je, met gans mijn hart...want ondanks alles ben je een prachtig kerel!
Toen in het begin van de week een mailtje binnenkwam van een heel lieve mevrouw die schreef dat zij mijn blogje las. Samen met nog een aantal vrijwilligers maken zij knuffelquiltjes. Ze bood er ons ééntje aan, omdat ze vond dat jullie wel eens een extra knuffel verdienden. Een laat verjaardagscadeautje voor Randall, een terug naar school dekentje ( zoals ze zo mooi schreef) voor Rowan...we mochten zelf bedenken voor wie of wat. Jij samen met Ranald zeiden direct, "och mama zo tof, maar we kunnen het best aan Rowan geven...een 'terug naar school dekentje' want hij moet jou al zoveel missen...hij gaat straks terug op internaat, en dan zal hij niet zoveel meer thuis zijn!" Dat ben jij ook Roibin, en daarom blijf je meer dan de moeite waard!
Dat mailtje ontroerde me wel, zo mooi dat mensen achter deze woorden die ik jullie schrijf, mijn liefde voor jullie zien.
Ik kan alleen maar dankbaar zijn, en blij dat er zo'n fantastische mensen bestaan.
Hoewel er veel verdriet, hardvochtigheid, en best veel minder mooie dingen in het leven, in de wereld zijn, is er ook heel veel moois in het leven!
Er zijn ontzettend veel prachtige, mooie, bewonderenswaardige dingen en mensen in de wereld...maar dan moet je durven kijken, luisteren met je hart! Dan zullen jullie dingen horen die mensen niet uitspreken maar wel vertellen, dan zul je dingen zien, niet alleen met je ogen, je zal het voelen in je hart...zoals je naar de zee kan kijken...en meer ziet dan alleen maar water!
Hoewel ik weet hoe moeilijk het voor je is Roibin om tussen de lijnen te lezen, om verder te kijken dan wat je ziet...weet ik dat je ook met je hart leeft!
Vandaag zijn wij op stap geweest met je peter, Evelien en Cas...ik heb je niet veel horen praten,maar toen ze weg waren na een trouwens heel gezellige dag zei je:" Blij dat ik nog eens met Matias op stap was, het is echt wel nen sjieken he?" Hoewel ik soms zou willen dat je dat ook aan hem zegt dat je blij bent, of iets tof vind, doe je dat niet. Maar ik weet dat hij best trots op je is, en dat ook Evelien je in haar hart draagt...ze kennen je, ze nemen je gewoon zoals je bent...en dat maakt hen nu net ook zo'n fijne mensen.
Zo zijn er nog een paar in jullie leven, heel gewone mensen...maar die jullie in hun hart sloten en waarvan ik weet dat jullie hen ook in jullie hart sluiten. Het zijn fantastische mensen, waar ik heel erg dankbaar om ben!
Ik sluit af met het blije gevoel dat je kunt hebben na een geslaagd feestje, het blijft nog even hangen...zindert nog even na...
Voor mij was het weekend een feest!
Dank jullie wel omdat jullie er voor mij een geslaagd feestje van maakten!
Omdat er geen tijd was om te schrijven, dat is niet hetzelfde als geen tijd hebben voor jullie.
Onlangs nog eens gelezen wat ik de laatste tijd zo allemaal geschreven had en eigenlijk is het ergens altijd hetzelfde.
Blij zijn omdat jullie er zijn, genieten van wat is...grote en kleine zorgen om jullie, soms wel eens verdriet en zelfs momenten van boos zijn.
De voorbije week was dat niet anders.
Ranald,
Jij was zo blij toen je donderdag thuis kwam van Kortrijk koerse.
Alles aan jou vertelde mij hoe blij je was.
Ik bedacht mij dat jullie ondanks dat jullie nog erg jong zijn, ook erg zelfstandig zijn.
Het is iets waar ik altijd naar streef...ondanks ik jullie doodgraag zie, ik jullie het allerliefste steeds weer zou willen behoeden voor alles wat jullie zou kunnen overkomen, geef ik jullie ook het vertrouwen. Gewoon omdat ik geloof dat jullie het kunnen, en ik ervan overtuigd ben dat wij het leven niet in de hand hebben.
Natuurlijk ben ik soms bang. Ik mag er niet aan denken wat jullie zou kunnen overkomen wanneer jullie de straat uitrijden. Maar dat is nu steeds weer de uitdaging aan het ouderschap, weten wanneer je kinderen klaar zijn om een stap verder te laten gaan, loslaten... Eerst draag ik jullie, dan hou ik jullie met beide handen vast, dan aan één hand om dan beetje bij beetje jullie steeds verder van mij te laten wegstappen. Jullie dragen kan ik niet meer, jullie hand hou ik soms wel nog vast...en ik laat jullie steeds meer los...maar er is een band die ons voor altijd met elkaar verbind. Jullie laten mij nog steeds deelgenoot zijn van jullie leven, en ik merk aan kleine dingen dat jullie ook begrijpen...
Jullie school en dus ook heel wat vriendjes van jullie wonen een eindje van ons vandaan...en doordat jullie zo zelfstandig zijn, zijn jullie ook in staat om die vriendschapsbanden te behouden.Ik geef toe dat het hebben van een gsm daar ook toe bijdraagt.Het geeft een gevoel van veiligheid te weten dat ik jullie steeds kan bereiken, en jullie mij...Dat was er niet vroeger, en een lekke band was genoeg om te laat thuis te komen, en ik kon niemand verwittigen, het gevolg was dat onze ouders ongerust waren...mensen hebben de neiging om te zeggen dat het vroeger beter was, maar soms vind ik dat niet...ik ben best blij dat er vooruitgang is, al moet je wel leren het verstandig te gebruiken.
Roibin,
Jij gebruikt de computer om te praten...vanuit je eigen vertrouwde omgeving kan je praten met wie je wilt...al geef ik toe dat ik soms stiekem over je schouder meekijk. Ook de wereld van computer is niet altijd veilig...
Rowantje en Randall jullie spelen gewoon de dag voorbij...en ik geniet er van...
Jij Rowan bent een dagje bij je vriendje gaan spelen. Voor de eerste keer ging jij ergens gaan spelen. Vreemd hoe je daar bij stilstaat. Het deed zo'n deugd te zien dat je het goed gesteld had. Ben blij voor jou dat je ook vriendjes hebt buiten je vertrouwde school. Dat was hetgene ik altijd voor ogen had...je goed voelen zowel in de horende wereld als in jou wereld van dove en slechthorende mensen.
Randalleke,
Jij lijkt zo klein de laatste tijd. Ik weet niet hoe het komt...is het omdat je er klein en fragiel uitziet ten opzichte van je broers?
Is het omdat je mijn kleintje bent, en ik weet dat daar nooit nog een kleintje achterkomt, en ik je onbewust klein laat zijn?
Ik weet het niet...misschien is het gewoon omdat je broers groot worden...zelfs al zit Rowan nog in de kleuterklas, fysiek is hij geen kleutertje meer, hij zou normaal naar het eerste leerjaar gaan.
Wat zal ik je broertje missen als de school opnieuw begint. Ergens wil ik de tijd trager laten gaan...zodat de vakantie traag vooruit gaat, zodat hij langer nog gewoon thuis zal zijn. Maar de tijd vliegt voorbij! Onbewust tel ik de dagen vooraleer de school begint, en het weten dat het dan weer zo lang duurt vooraleer hij terug veel, veel thuis zal zijn maakt me verdrietig.
Lieve lieve Rowan, wat had ik het allemaal anders willen zien
Zo zie je maar, het is steeds weer dat blij zijn omdat jullie er zijn, genieten van elk moment dat we samen zijn, en verdriet hebben om het zoveel meer loslaten dan ik zou willen.
Zaterdag is jullie mama even een dagje weggeweest. Helemaal alleen, daarmee bedoel ik zonder jullie, maar gewoon samen met een vriendin. We zijn naar Dranouter geweest. Ergens heb ik dat ook eens nodig, hoe ontzettend graag ik ook bij jullie ben. Maar de batterijen raken ook wel eens plat, en dan kan zo'n dagje weg ontzettend veel deugd doen. Het fijne was dat we echt geweest zijn voor de optredens...en we hebben genoten van de met momenten fantastische muziek, de schitterende optredens! We waren gelijkgestemde zielen, we hebben gekeken en geluisterd, en tussenin heel wat bijgekletst. Want het was lang, veel te lang geleden eigenlijk dat we elkaar nog eens gezien hadden.
We zijn niet gebleven tot het laatste optreden gedaan was, maar we hadden allebei iets van, " het was mooi, we hebben gezien wat we wilden, voor ons hoeft het niet meer te zijn." Moe maar content heb ik de dag afgesloten.
Roibin en Ranald, jullie waren nog wakker...jullie lagen te wachten tot ik thuis was...en ik besefte: jullie weten wat ik bedoel als ik zeg " ik ben maar gerust als jullie gewoon thuis zijn!"
Elke ochtend sta je op en stel je dezelfde vraag: "moet Rowan vandaag naar school?"
Elke ochtend vertel ik jou dat het nog steeds vakantie is, en jij moet daar hard om lachen.
Je rolt met je oogjes, alsof je het allemaal niet meer weet...zoveel vakantie!
Stilaan begin ik meer en meer te merken dat je gehoor echt niet ok is. Je praat veel luider dan anders, en ik merk ook dat je praten minder goed is.
Sommige letters spreek je niet meer uit, en meer dan anders praat je totaal naast de kwestie terug.
Hoewel ik me voornam me daar niet druk in te maken, omdat ik weet dat je links heel weinig hoort, betrap ik mezelf erop dat ik er steeds meer op let.
Verdorie toch, je hebt al zo'n lange weg afgelegd,ik was zo blij te zien hoe je vooruit ging...en nu merk ik terug dat ter plaatse trappelen...niet weten, wachten...en ondertussen ga jij opnieuw een stapje achteruit.
Maar je hebt je ook geamuseerd he schat? Jou vriendje van vorig schooljaar is hier een dagje geweest!
Wat vond je het leuk! Ik hoorde jullie met momenten schaterlachen door het huis! Zo mooi om te zien hoe jullie zelfs na een tijdje elkaar niet te zien gewoon de draad weer opnemen. Het is ook een heel lief ventje die als ik aan de schoolpoort sta soms gewoon komt vragen hoe het met je gaat.
Elke keer vraagt hij dan of je het leuk vind in je nieuwe school! Dat doet me wel wat, het beseffen dat je niet vergeten bent!
Als het dan eens gebeurde dat je mee was, of gewoon als we hen tegenkwamen was jij altijd zo blij hem te zien!
Jullie hadden het heel gezellig met elkaar...zo twee kleine jongetjes...aan elkaar gewaagd...want hoe graag jij je broertje ook ziet, hij is een stuk kleiner, en tengerder ook, dat maakt dat hij soms in huilen uitbarst omdat jij net iets te enthousiast bent!
Ik moest lachen toen jullie een kussengevecht hielden en alletwee brullend van het lachen op de grond vielen. ( tja, ik vind dat niet erg als ze hier eens met de kussens door het huis rennen...zolang ze weten waar wat mag en wat niet, maak ik mij daar niet druk om...en ze weten dat het thuis wel eens mag...vandaar...)
Randalleke,
Jij bent een dagje bij je pepe Mamadou geweest. Je vind het er altijd geweldig! Ik kan je begrijpen hoor, want het is ook zo'n warm gezin!
Hoewel je hem niet zo vaak ziet, weet ik dat je hem in je hart draagt!
Dat merk ik aan zoveel kleine dingen, de manier waarop je praat over je pepe, over Nancy, de kindjes...en steeds zeg je dan...hij is mijn grote vriend! Dat is hij hoor schat...ik weet dat hij jou ook in zijn hart draagt!
Ranald,
Jij springt op je fiets en geniet van je vakantie!
Dinsdag ging je naar Roeselare, en je hebt er je hartje opgehaald! Als je 's avonds thuiskwam lachte je, en je praatte aan één stuk door, en je ogen schitterden als je vertelde!
Je hebt ook je truitje en broekje gekregen van lotto. Eigenlijk is het je verjaardagscadeautje, maar je wilde het zo graag hebben voor je naar de koers ging met je vriend. Ik weet niet hoeveel keer je gezegd hebt " mama, ik ben zo blij, dank je wel!" Ik weet ook niet hoeveel knuffels ik van je gekregen hebt. Dat moet ik je nageven, je bent een ontzettend dankbaar kind! Je toont ook je dankbaarheid...dat zorgd dat ik dan net zo blij ben als jij!
Roibin,
Lieve lieve Roibin,
Ik heb je deze week met je broertjes zien spelen. Ik verbaas me steeds weer over het geduld dat jij met hen hebt.
Hoewel je graag op je ééntje bent, kan je hun aanwezigheid rondom jou heel goed dulden!
Jij verbaast me steeds weer, soms hoor ik je niet, lijkt het alsof je nergens bij betrokken bent, maar achteraf vertel je dan zo levendig van wat je beleeft en gezien hebt, dat ik me afvraag of we het over hetzelfde hebben.
Er zijn ook mensen die jou kennen als een vrolijke, vlot pratende kerel ( maar ze zijn sterk in de minderheid) terwijl je meestal zwijgzaam de wereld om je heen bekijkt. Je weet niet altijd hoe je daar deel kan van uitmaken, maar soms wanneer mensen je zo vertrouwd zijn, verander je in een vlotte prater. Je bent een vreemd ventje, maar een heel lief ventje...jij blijft mij boeien, ik leer elke dag bij, ontdek nog altijd!
Dat is nu juist het boeiende aan jullie, steeds weer ontdek ik, leer ik bij, zijn er dingen die mij verbazen, mij blij maken...daarom dat ik zo ontzettend van jullie geniet! De mindere dagen, de mindere momenten neem ik er met plezier bij! Die zijn er hoor, waren we allen perfect, we waren geen mensen...maar als we ons daar van bewust zijn, eruit leren om het de volgende keer beter te doen. dan weet ik dat we het zo slecht nog niet doen!
De dag word avond, de avond word nacht...en zo verglijden de dagen van de vakantie voorbij...
Ik geniet van het thuis zijn, en jullie gewoon rond me te hebben.
Roibin en Ranald,
jullie zijn terug thuis van het kamp.
Ik zag jullie de trap van het station oplopen en ik wist dat het goed geweest was..
Vreemd hoe je na 10 dagen denkt " jullie zijn gegroeid, veranderd..."
Jullie kleine broertjes waren niet mee naar het station, zij waren er een dagje op uit met hun meme's en partners.
Best fijn dat we even tijd hadden om echt naar jullie verhalen te luisteren.
Jullie lachten en vertelden...
Het is zo fijn jullie terug thuis te hebben, ik miste jullie aanwezigheid.Niet dat jullie steeds om me heen zijn, maar ik weet dat jullie in de buurt zijn, ik verwacht jullie steeds.
Welkom thuis kerels...geniet verder van jullie vakantie...heel gewone simpele dingen.
Rowan en Randall,
Woensdag was jullie dagje!
Dinsdag ging jij Rowan voor het eerst bij je meme Lies slapen, en ik weet dat je het fantastisch vond!
Je snoet toen je ons uitzwaaide, was hartverwarmend! Je glimlachte en je oogjes straalden!
Je hebt er een vriend bij, want Koen is niet alleen de vriend van meme Lies, maar zeg je " ook van Rowan!"
Het verhaaltje van het beertje vond jij in elk geval super, want je verteld het al de ganse week met zoveel theater dat ik er spontaan om moet lachen.
Randall, jij hebt jezelf overtroffen!
Je bent nogal angstig...en om één of andere reden heb je heel veel last van scheidingsangst. Maar ik zag je woensdag aan de hand van Bert meestappen! Je ging naar plopsaland met je meme Leen, en Rowan zou er ook zijn!
Aan jullie snoeten te zien 's avonds was het een geweldige dag!
Wat waren jullie blij dat ook jullie broers thuis waren !
Helemaal compleet!
Ik ben blij te weten en te merken dat er heel wat mensen zijn die jullie in hun hart dragen.
Jullie hebben elk op jullie eigen manier extra zorg nodig, en toch zijn jullie voor mij zo heel gewoon...
Ik merk het heel vaak niet dat jullie ergens op een bepaalde manier anders zijn...gewoon omdat jullie mij zo vertrouwd zijn, elk op jullie eigen manier! Het is fijn te zien dat mensen daar ook over kijken!
Er is een tijd geweest dat ik zo vaak bij mensen zat , waar jullie een patient, een dossier, ...waren dat ik bang was dat jullie niet meer dan...zouden zijn!
Maar nu zie ik heel gewone mensen, heel gewoon tegen jullie doen...ze zijn niet bang van wie jullie zijn, ze nemen en aanvaarden jullie gewoon.
Aan de andere kant, bedenk ik mij vaak dat het niet uitmaakt hoe ze jullie zijn ook noemen. Per slot van rekening hebben alle ouders hun angsten, hun zorgen om hun kinderen. Alle kinderen zijn in de eerste plaats kind Soms zeg ik wel eens lachend " kinderen, het is het enige waar je geen gebruiksaanwijziging bij krijgt!"
Jullie groeiden onder mijn hart, nestelden jullie van bij jullie geboorte in mijn hart, in mijn hoofd, in mijn hele zijn...en ik koester jullie daar met al mijn liefde!
Ik ben dankbaar om elke dag dat ik jullie ken, dat jullie in mijn leven zijn.
Ergens denk ik dat het net omdat ik jullie ( Rowan en Randall) zo dicht bij de dood gezien heb, dat ik meer dan anders besef hoe dankbaar ik om jullie ben.
Ik denk dat elke ouder die zo dicht bij dood stond dat herkent. We maken ons allemaal zorgen als we hen los moeten laten in het leven...dat hoort erbij. We kunnen jullie niet altijd beschermen, we hebben het leven niet in de hand, hoewel we dat heel graag zouden willen.
Maar je kind zien vechten om te overleven, de radeloosheid wanneer je te horen krijgt dat het misschien wel niet zal lukken...en dan krijg je het terug! Het maakt niet uit dat er een hoekje af is, we kunnen de hele wereld aan, we zijn dankbaar, bijna onderdanig voelde ik mij! Maar ook weer die tweestrijd...omdat je weet dat er elke dag kinderen zijn die het niet halen...en ouders achterblijven met het onnoemelijke verdriet van het verliezen! Het is een tweestrijd...je bent boos, verdrietig omdat het je overkomt, blij en dankbaar omdat jullie het halen en verdrietig en boos om zij die het niet halen...
Maar ik leerde dat ik het leven niet kan veranderen, dat maakt dat ik leer genieten van elke dag...de gewone simpele dingen...
Ik geniet van de vakantie, zo heel anders dan vorig jaar...is het omdat ik rustiger ben, dat jullie dat ook zijn? Of is het omdat jullie rustiger zijn, dat ik dat ook ben? Wie zal het zeggen? Ik breek er mijn hoofd niet over...ik lach om jullie grappen, ik geniet van de tijd die we met elkaar doorbrengen, samen aan tafel, spelen, kleuren, een wandelingetje, de zon...we hebben het leven vandaag in onze handen...morgen dat zien we dan wel weer...
Lieve Roibin, Ranald, Rowan en Randall...
Dank je wel, jullie zijn het mooiste wat mij ooit kon overkomen!
4 prachtige jaren, 4 jaar waar ik geen dag van had willen missen! Misschien had ik sommige dagen anders gewild, maar ik ben blij en dankbaar voor elke dag dat je er bent!
De eerste dagen na jou geboorte leek je een kerngezonde baby, wat genoot ik van je...als er geen bezoek was, dan nam ik je bij me en genoot van je kleine lijfje, je geur, je zachte huidje...
Je was een rustige baby, eigenlijk een stille baby...te stil...
Ik weet hoe ik steeds het gevoel had dat er iets niet klopte, maar men stelde me steeds weer gerust...het was nu eenmaal warm!
Ze begrepen me wel, na Rowan was ik nu vast erg bezorgd!
Op maandagavond kwamen we thuis, en het leek wel alsof je er niet was...ik moest je wakker maken om te drinken, op woensdag had je lichte koorts, niet veel nauwelijks 38, maar voor alle zekerheid wilde ik je laten nazien...
Huilend ben ik buiten gekomen bij de kinderarts, je moest blijven...iets verontruste haar...
Ik kon niet anders dan naar huis gaan, hoe graag ik ook bij je bleef, maar thuis waren nog 3 kinderen die mij ook nodig hadden.
Toen ik op donderdag je kamertje binnenkwam schrok ik me wezenloos...je was helemaal opgezwollen, ik zag je oogjes nauwelijks, en je lag daar aan allerlei infusen en monitors. Wat had dat te betekenen? Niemand kon me zeggen wat er aan de hand was, maar iets vertelde me dat dit niet goed was. Op vrijdag was ik 's morgens eerst naar de huisarts geweest, ik kon niet slapen, was stukkapot! Ik hoorde mijn telefoon rinkelen, toen ik zag dat het papa was duwde ik hem af, ik kwam zo snel mogelijk naar huis! Hij vertelde me dat ze gebeld hadden van het ziekenhuis, ze wilden je overbrengen naar Gent! Ik weet niet hoe ik die dag ben doorgekomen...
De blijdschap om jou geboorte was omgeslagen in angst, verdriet, en heel veel vragen!
Maar ik zei niks, vroeg niks...huilde, veegde mijn tranen weg...hoorde mezelf bellen naar huis, heel gewoon vragen stellen, vragen beantwoorden terwijl ik dacht " dit kan niet zijn...dit is een droom!"
Tot op vandaag vind ik het spijtig dat ik die eerste weken, eerste maanden niet echt van je kon genieten.
Ik kon en mocht niet bij je blijven, dus elke dag opnieuw afscheid nemen, alles rondom mij was zo klein, meer dan een stoel naast je bedje was er niet, om je even te mogen vasthouden moest een verpleegster komen helpen, want je hing aan zoveel kabeltjes verbonden, en soms kon het gewoon niet omdat je teveel pijn had na je operatie!
Wat vond ik dat onrechtvaardig, je leven was nog niet begonnen!
Pas na je tweede verjaardag durfde ik meer en meer van je te genieten, de angst zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Maar ik heb vrede met jou start, ik kan het allemaal een plaatsje geven. Nu ben ik dankbaar om je tweede kans, ik zeg altijd: " Randall werd twee keer geboren, ik heb je het leven gegeven, dokters gaven je een nieuw leven!"
In het weekend zal het feest zijn! We zullen taart eten...(dat hoort er gewoon bij)en je zal je autootjes van cars krijgen! Je bent er stapel op, maar lief als je bent zei je: " maar ook één voor Rowan, om samen te spelen!"
Lieve schat, ook je broers op kamp zijn je niet vergeten..ze stuurden je een lief kaartje van op kamp. Dat vond ik fijn...ze zien je graag, dat weet ik gewoon!
Samen met Rowan ben je nu alleen thuis, papa gaat werken, en je broers komen pas volgende week thuis.
Het is hier best stil, zo 's avonds, maar tijdens de dag spelen jij en Rowan zo fijn samen!
Ik geniet ervan!
Het lijkt wel alsof jullie het weten, maar normaal als ik ga slapen komen je grote broers nog even bij me liggen, gewoon om hun dag te vertellen.
Jullie doen dat nooit, want dan slapen jullie al lang...maar deze week slapen jullie in het grote bed, en 's avond als papa gaat slapen legt hij jullie terug in jullie eigen bedje!
Ik kijk alleen maar, als ik jullie zo lief naast elkaar zie liggen!
Lieve Rowan...ik weet nu al dat ik je ontzettend ga missen als je terug naar school gaat!
Toen ik deze week een uurtje ging sporten, huilde je hartverscheurend!
Je zou overal met me meegaan, lief...maar soms wel eens vermoeiend! Ik merk dat het me wel iets doet, de verhalen van kindjes die naar het eerste leerjaar gaan! Trots worden boekentasjes aangekocht, een pennezakje...en voor jou kan ik dat niet! Jij gaat niet naar het eerste leerjaar...zelfs volgend schooljaar niet! Dat doet wel eens pijn, zeker omdat ik het ieder echt wel gun, maar het neemt niet weg dat het pijn doet omdat jij er niet bijhoort!
Maar ach, aan de andere kant ben ik superblij met je, en voor mij heel bijzonder. Jij komt er ook wel!
Als jij dan naar het eerste leerjaar gaat, dan zal ik supertrots op je zijn...omdat ik weet dat je niks voor niks kreeg!
Nu ik het woord "trots" schrijf, denk ik aan een interview die ik vandaag las met Suzanne Vega. Ze zei: " Als kind hoor je dikwijls dat je trots moet zijn op wie je bent, en wat je doet, "Take pride in yourself" Ik heb pas veel later beseft dat "pride" ook verkeerd kan zijn. Als je jezelf beter vindt dan een ander, bijvoorbeeld.
Wel ventje, dat zegt volgens mij heel veel!
Ik bedoel...dat je best trots op jezelf mag zijn en op wat je verwezenlijkt...je mag gerust naast anderen staan, je bent zeker niet minder, maar daarom ook niet meer!
We moeten vaker naast elkaar durven staan, niet altijd boven een ander...want we vergeten te vaak dat we allemaal mensen zijn!
We hebben medelijden inplaats van medeleven.
Mijn kinderen...zijn niet mijn last, maar mijn geluk!
Randalleke, jij bent jarig in het weekend, maar tegelijkertijd is het ook het weekend dat ik meer nog dan anders met mijn gedachten bij een prachtig mens zal zijn! 9 Jaar geleden werd hij brutaal uit het leven gerukt, door 3 meedogenloze mensen.Tot die dag geloofde ik niet dat er mensen bestonden die zoiets konden doen,voor geld, de kick...eigenlijk kan ik ze niet menselijk noemen.
Hij was de papa van een meisje die hem nooit echt zal kennen, behalve uit verhalen, de man ...de broer ...de zoon van, de vriend...Hij was zo'n mooi mens,ze zeggen dat je pas dood bent als je bent vergeten...ik weet zeker, hij is niet dood...hij leeft nog in de harten van zoveel mensen!
Het is ook het weekend dat de papa van Rytske samen met vrienden en familie een pedalotocht doen ten voordele van het kinderkankerfonds.
We wensen ze veel succes! Het is een mooi initiatief!
Tot slot nog even een " dankjewel" voor de lieve, mooie reactie's op dit blog! Fijn te horen dat jullie de kinderen achter dit blogje hebben leren kennen, en net als ik zien dat zij elk op hun manier fantastische kereltjes zijn!
Lieve Roibin, Lieve Ranald...ik stuur jullie een hartverwarmende groet...ik kijk uit naar jullie thuiskomst!
Lieve Rowan en Randall, ik ga slapen, maar eerst nog even een kruisje en een zoen...
Een tijdje terug hadden wij een uitnodiging gekregen om mee te gaan naar Bellewaerde met de familie van 3k6. Hoewel we bevestigd hadden, begon ik mij af te vragen of ik dat wel kon maken? Wij waren daar nooit geweest. Jij Randall lag op intensieve voor pasgeborenen, op de dienst hartbewaking, en voor de rest zowat... daar waar plaats was.
Maar mijn vrees was onterecht, het was één hartelijke groep! De grote mensen, de kinderen...iedereen was blij en vrolijk!
Ranald, ik zag je genieten, je straalde gewoon!
's Avond sloeg je je armen om me heen en zei: "dank je wel mama dat we zijn meegegaan, het was een superdag vandaag!"
Rowan en Randall, zondag waren jullie uitgeteld...maar zaterdag hebben jullie gespeeld, gelachen en genoten! Ik keek naar jullie en kon alleen maar bedenken dat ik ontzettend dankbaar was dat jullie er waren, hoe graag kan je je kinderen zien?
Roibin, ik heb jou wel gemist! Ik had er je zo graag bijgehad...ik weet zeker dat ook jij het super gevonden had.
Maar voor jou was dat een beetje teveel...drukte, nieuwe mensen, vreemde situatie...je verkoos de rust en de herkenbaarheid van je oma en opa.
Ik ken je, ik weet hoe je bent, en ik begrijp en respecteerde je keuze...maar toch ventje, soms wou ik dat jij net als andere kinderen was!
Ik leerde mensen kennen die ik tot dan toe kende van hun blog, of omdat zij dit blogje lezen en zo af en toe eens antwoorden of een mailtje stuurden.
Ik leerde de mensen kennen achter die woorden. Ik kan alleen maar beamen dat er zoveel moedige, sterke mensen rondlopen!
Maar op weg naar...merken we ze meestal niet op.
Ik heb nooit gedacht dat het maken van dit blogje zoveel verder zou gaan dan de dingen van me afschrijven.
Toen jullie naar het internaat vertrokken Roibin, en zeker ook jij Rowan omdat je nog zo klein was, zoveel dingen niet begreep was ik verdrietiger dan ooit! Ik kon mijn verdriet, jullie missen niet uitleggen.Jullie waren nog steeds mijn kinderen, het zorgen voor jullie gaat enerzijds verder, en anderzijds moest ik jullie elke keer opnieuw loslaten.Dit was niet zoals het in het leven zou moeten gaan, net zoals het niet strookt met ons denken en voelen dat ouders hun kinderen voor altijd moeten missen!
Mijn verstand wist ook wel dat het de beste oplossing was, en als mensen zeiden dat ze het begrepen dat het moeilijk was maar dat het inderdaad voor jullie beter was...dan was er een deel in mij die protesteerde...dit was niet zomaar voor even Rowan...dit zou jou verder leven worden!
Honderd keer had ik hetzelfde verteld...maar mensen staan daar niet voor te springen. Dus begon ik de dingen op te schrijven...dat heb ik altijd gedaan, alleen toen deelde ik ze niet! Nu lezen degene die het willen lezen het...en ik merk dat het me milder maakt, ik het verdriet, de boosheid om, de angst die ergens altijd om het hoekje meekijkt...een deel van mijn leven geworden is beter kan plaatsen.
Lieve Rowan,
Vandaag zijn we je splinternieuwe hoorapparaatjes gaan ophalen. Je was best trots, mooie rode!
Maar de testen van je linkeroortje waren niet goed. Zelfs met de apparaatjes konden ze het niet sterk genoeg instellen om bepaalde geluiden te horen. Ze hebben je oortjes helemaal nagekeken, geen propjes, geen vocht achter de oortjes en toch hoor je links heel erg slecht.
Het is niet schat, dat ik jou anders zie ...maar als jou gehoor nu al zo sterk achteruit gaat, dan weten we nog minder wat de toekomst brengt.
Dus gaan we nu wachten tot September ( weer dat wachten) zien wat de resultaten dan geven, en hoogstwaarschijnlijk gaat men dan opnieuw testen wat de oorzaak is. Is dat belangrijk? Voor je oortjes waarschijnlijk niet, en voor mij maakt het geen verschil of je nu zwaar slechthorend of doof wordt. Ik zal je altijd graag zien om wie je bent, wij zullen elkaar altijd verstaan! We spreken niet alleen de taal van sprekende mensen of dove mensen. We spreken ook nog eens de taal van het oneindig graag zien! Wij zullen elkaar altijd verstaan, daar ben ik van overtuigd !
Maar ik weet ook, dat het voor jou steeds meer vechten zal zijn tegen de vooroordelen.
Toen ik na jou geboorte hoorde dat je doof of zwaar slechthorend zou zijn, heb ik gehuild...ik wist niet wat dat betekende!
Zou jij ooit de vreugde van muziek kennen?
Zou je net als je mama kunnen genieten van toneel? Zou jij kunnen praten? Zou jij...? Ik wist dat allemaal niet, ik kende dat niet...het was een hoofd vol vragen, nu ik steeds meer jouw wereld ook leer kennen...zie wat een fantastisch sterk kereltje jij bent...weet ik dat we het ergste daarrond gehad hebben, jou trots gebarentaal zie gebruiken dan maak ik me daar niet zoveel zorgen om, jij kan dat! Maar het is die harde buitenwereld...die oordeelt, veroordeelt, die vergelijkt...waar niet te vergelijken valt...
Dat maakt me bang...maar ik zal mijn angst nooit tonen, omdat ik weet dat er ook fantastische mensen bestaan, die zien wat jij kan, wat jij verwezenlijkt, je een ongelooflijk kereltje vinden!
Ze hoeven het me nooit te zeggen, omdat ik weet.. dat zij het weten ...dat ik het weet!
Roibin en Ranald,
Jullie zijn vertrokken op kamp!
Ik hoop van ganser harte dat het een ongelooflijk kamp word!
Ranald, het was met gemengde gevoelens dat je vertrok...na de voorbije week lijkt het dat je soms bang bent dat het verkeerd is...te lachen en plezier te hebben!
Maar niemand zal jou dat kwalijk nemen...en ik weet zeker, vanuit de hemel steekt iemand een dikke duim op!
Ik heb je op het hart gedrukt dat dat mag...zelfs als je verdrietig bent!
Geniet van de fijne momenten, koester ze...zij geven je de kracht om op momenten van verdriet of angst verder te gaan!
Zoals zaterdag! Dat was zo'n dag die ook je mama in haar hart gesloten heeft...de warmte, de genegenheid die van de groep uitging...en het gelach en de blije gezichten van al die kinderen!
Dank je wel aan iedereen, omdat jullie aanwezigheid de dag maakte die hij geworden is! Dank je wel aan die bijzondere mensen die zoiets op touw gezet hebben! Ik bewonder jullie inzet om zoiets te realiseren!
Roibin,
Amuseer u op kamp!
Ik weet dat jij ook altijd een beetje voor je broer zorgt!
Jullie vullen elkaar aan! Jou vasthouden aan regeltjes wordt soms een beetje losser door het enthousiasme waarmee je broer door het leven loopt!
Hij zorgt voor jou, en jij zorgt voor hem!
Amuseer je...geniet van elke dag!
En lach schat! Speel schat!! Dat mag op kamp!
Spelen! Jij speelt graag...alleen in je ééntje, of echt een spel met regels...zo blijft het voor jou overzichtelijk!
Het is je gegund!
Ik mis jullie aanwezigheid, maar in gedachten zie ik jullie genieten en daarom ...vergeet jullie bezorgde mama maar even, maar hopelijk laten jullie wel weten hoe jullie het stellen, want daar kijk ik wel naar uit!
Randalleke!
Jij speelt, slaapt, eet je door de dag!
De warmte speelt je soms wel even parten...maar je doet het schitterend!
Daar geniet ik van!
Simpele...heel gewone dingen...omdat ik weet hoe broos het leven is!
Voor velen staat de vakantie voor de deur, hier laten we bijna de vakantie met ons ganse gezin achter ons.
Maandag gaat papa terug werken!
Roibin en Ranald jullie vertrekken zondag op kamp.
10 dagen dat enkel jullie kleine broertjes zullen thuis zijn. In gedachten zal ik bij jullie zijn, en ik hoop van ganser harte dat het een tof kamp wordt.
Speel, lach, heb plezier, bouw kampen, maak lange tochten...geniet, en hopelijk is er op het eind van het kamp een beetje het gevoel van spijt!
Want dan weet ik dat het een fijn kamp was.
Ranald, je bent al een beetje bekomen van het vreselijke nieuws, al weet ik ook dat je hoofd vol vragen zit...maar je praat erover, ik merk hoe je steeds weer herinneringen ophaalt. Dat is mooi...het is jou manier om het een plaatsje te geven.
Dank je wel aan alle mensen die een mailtje, een berichtje of een telefoontje deden om te vragen hoe je er mee omgaat.
De bezorgdheid van mensen om jou was hartverwarmend. Maar in de eerste plaats is het gezin onwaarschijnlijk hard getroffen! Ik wens de papa en zussen heel veel sterkte toe, want zij staan voor de loodzware taak dit alles te verwerken, een plaats te geven...terwijl ze elke dag geconfronteerd zullen worden met het verschrikkelijke gemis van zowel hun broer als hun mama.
Ik wens dat zij de kracht en de steun zullen vinden en krijgen.
Dat Brent in vrede mag rusten...wij zijn buitenstaanders...het is niet aan ons om luidop te denken en te veronderstellen!
We hebben de neiging om overal een antwoord op te willen, maar soms is er geen antwoord, en dat moeten wij evengoed leren aanvaarden.
Ik ben blij Brent gekent te hebben, en wij gaan verder met de mooie herinneringen, die houden we vast...en zo zal hij altijd in onze gedachten en ons hart leven!
Roibin,
Jij bent thuis, en bent ongelooflijk blij dat even niks hoeft...
Gisteren ben je samen met je broer en jullie grote vriend naar oceade geweest! Prachtig hoe jullie thuiskwamen! Twee blije gezichten, het deed jullie ontzettend veel deugd.
Ik weet dat het voor jullie niet altijd makkelijk dat hier nog twee kleine broertjes rondlopen die behoorlijk veel aandacht vragen!
Al weet ik dat jullie hen ontzettend graag zien. Maandag speelde jij met Rowan in de tuin, ik hoorde jullie schaterlachen!
Toen jullie kikkertjes gevangen hadden zag ik jou op je hurken naast je broertjes zitten en vertellen! Hun oogjes waren groot!
Daar heb jij dan een ongelooflijk geduld mee!
Zoals ik zei op het oudercontact toen ze me vertelden dat schoolleerstof nogal moeilijk voor je was. " Misschien is het wel waar dat het moeilijk is voor Roibin, maar toch ben ik trots op Roibin, want er zijn een heleboel dingen die hij zelfs heel goed kan! Het zijn die dingen waar hij mee vooruit gaat, en ik ben er blij om!" Je juffen keken me eerst een beetje vreemd aan en toen zeiden ze " Ik kan geloven dat Roibin zijn thuis mist als hij op internaat is, je bent een hele lieve mama" Was daar best trots op!
We hebben je kamer in het internaat opgezegd...want volgend jaar kom je elke dag naar huis! We zien wel hoe het loopt...maar ik denk dat jij dat wel kan...pendelen. Ik heb vertrouwen in je...en ik geef je graag dat vertrouwen!
Rowan,
Elke dag vraag je " welke dag is het vandaag? , Moet Rowan naar school vandaag, en morgen?3
Nee ventje, je moet niet naar school, het is vakantie!
Zaterdag mocht jij samen met je broers mee naar een feestje ter gelegenheid van een trouwfeest .
Wat was je daar trots op. Toen je meme vroeg waar je naartoe ging zei jij " het is feest voor grote mensen, maar Rowan mag mee!"
Je hebt tekeningen gemaakt van kastelen en ridders,en op het feestje wilde je iedereen van een drankje voorzien!
Fijn, dat jullie erbij mochten en konden zijn! Dank je wel aan Emelyn en Dries dat ze jullie in hun hart dragen...want jullie waren welgekomen!
Randall,
Lieve kleine kabouter,
Ook jij mocht dus op het feestje zijn, en sommige hebben het geweten...je kletste de oren van hun hoofd!
Ik zag je rondlopen, en babbelen, en ik moest glimlachen...
Ik vraag me af hoe jij morgen zal zijn op ons dagje Bellewaerde. Het is samen met een groep mensen die ik eigenlijk niet echt ken. Eigenlijk leerde ik hen kennen via hun verhaal, en ik kijk er naar uit hen echt te ontmoeten!
Gisteren al even kennis gemaakt met één gezin! Het viel best mee...we hebben heel wat te vertellen! De wereld loopt vol sterke bewonderenswaardige mensen, maar meestal zien we ze niet!
Ik ben benieuwd!
Jij bent vooral opgewonden omdat we veel veel gaan zien!
Ik wens je een fantastische dag toe ventje, want in tegenstelling bij vroeger word je je steeds meer bewust van de wereld om je heen!
Ontdek en geniet..
Ondanks ik weet dat ik vanaf 1 September heel wat minder vrije tijd zal hebben ben ik ook blij te weten dat ik mag starten met mijn opleiding!
De start is gegeven om mijn droom waar te maken! Eindelijk voelt het alsof ik weer vooruit kan na jaren stilgestaan te hebben!
Dat maakt me blij, maar soms ook angstig... Blij omdat ik vooruit ga, angst om te falen!
Na al die jaren thuis, mijn wereld niet groter dan die van mijn kinderen, is dat een grote stap.
Tuurlijk wil ik graag terug naar het werkveld. Maar ik wilde niet zomaar ergens iets gaan doen, ik wilde mij niet halsoverkop ergens in gooien om achteraf spijt te hebben. Ik wilde iets doen waardoor ik werk en thuis echt kon combineren, maar iets wat mij als mens ook voldoening heeft.
Dus heb ik lang nagedacht, alles heel goed overwogen...en nu weet ik : " Ik ga ervoor! Lieve Rowan, jij zal dat nu niet beseffen, maar jij hebt me ontzettend veel gegeven! Maar ooit ventje zal ik jou zeggen " Dank je wel!" en dan hoop ik dat je trots zal zijn om wie je mama geworden is!
Parijs en Rome zijn ook niet op één dag gebouwd zegt men...dus waarom zou ik alles op één dag doen?
Tenslotte heb ik al het mooiste dat er is, jullie! Ik ben dankbaar om wat we al allemaal gehad hebben, en ik hoop met gans mijn hart dat het alleen maar mooier kan worden!
Roibin, het was met tegenzin dat je vertrok deze morgen...voor jou hoefden die twee dagen niet meer.
Morgen komen we je kamer leegmaken...en dan kan je de deur van de school even achter je dichttrekken.
Je hebt nood aan de vakantie, je kijkt uit naar je chiro-kamp.
Het is de zevende keer dat je meegaat, en elke keer kijk je er naar uit.
10 dagen gewoon spelen, ravotten, met je vrienden samenzijn...
Ranald, jij sluit voor altijd de deur van de lagere school. Nooit zal je er nog leerling zijn, hoogstens een bezoeker, een oudleerling.
Goh, het is best met gemengde gevoelens...het is zo'n tastbaar bewijs dat je groot word.
Je was zo'n schattig kleutertje,en best een lief kereltje...nu begint voor jou het groot worden...niet alleen het groeien, maar ook de wereld om je heen zal steeds groter worden. Je zal steeds meer je eigen grenzen moeten stellen, je zal eigen keuzes moeten maken...en in die wirwar van zoveel dingen die je zal moeten, zal je je eigenheid proberen te vinden. Vandaag zal je blij zijn om wat je morgen verdriet zal doen, want ook dat is een groeiproces die niet steeds evident zal zijn . Je vrienden zullen een belangrijke plaats in je leven gaan innemen. Er zullen steeds meer dingen zijn die je niet met je mama zal bespreken, je zal steeds meer de mening van anderen willen weten. Dat is goed, zo zal je kijk op de wereld steeds groter worden. Je zal merken dat iedereen wel een mening heeft, het zal meer en meer je eigen overtuiging zijn die je zal volgen, gekleurd door alles om je heen.
Maar ik hoop dat je altijd zal weten dat wanneer je het allemaal niet meer weet, altijd hier terecht kan. Ik zeg niet dat ik op alles een antwoord zal weten, en ik zeg ook niet dat mijn mening altijd de juiste is, maar ik zeg wel dat ik altijd bereid zal zijn naar je te luisteren, dat ik altijd tijd voor je zal maken.
Ik zeg je ook niet dat ik je alle verdriet kan besparen, maar weet dat ik je altijd zal troosten...zelfs als je er niet over wilt praten...
Soms is zwijgen goed, soms is het beter de dingen uit te spreken, wanneer je wat moet doen, weet ik niet. Je zal ook met vallen en opstaan leren wanneer je wat tegen wie verteld. Wie je kan vertrouwen en wie niet...je zal merken dat van die grote wereld er soms maar een handjevol zal overblijven. Maar weet dat ik altijd één van die zal zijn, zolang ik leef! Want als ik naar je kijk dan zie ik een fantastische kerel...met heel veel talenten...ontwikkel ze...blijf jezelf en dan weet ik dat je er wel komt!
Lieve Rowan,
Jij komt pas woensdag thuis.
Deze morgen vertrok je blij zwaaiend "2 keer slapen mama!"
Als ik achterom kijk dan zie ik een intens jaar. Wat heb jij veel geleerd!
Ik ben ontzettend trots op je!
We hebben ook een ganse weg afgelegd, jij en ik. Ik heb je leren een beetje meer loslaten...want ergens was dat nodig als ik jou een toekomst wilde geven...
Je bent er nog niet, maar we hebben tijd...
Maar eerst vakantie ventje, ik vind het heerlijk te weten dat jij de ganse vakantie thuis bent!
Je vroeg me gisteren "mama wil jij me dan duizend verhaaltjes vertellen?" Ik weet niet hoeveel het er zullen zijn, maar ventje ik zal jou veel verhaaltjes vertellen, en in je beleving zullen het er zeker duizend zijn!
Welkom thuis ventje voor een lange vakantie!
Randalleke,
Mijn kleine kabouter,
morgen gaan we terug naar Gent...
Hoewel ik altijd denk " gewoon even op controle" is er ook die angst.
Het is exact 3 jaar geleden dat je je laatste hartoperatie had.
De zeven langste uren van mijn leven die ik zo bewust meemaakte!
Ik vergeet nooit hoe je lachte toen ik de dag van je operatie op je kamertje kwam.
Je kroop recht in je bedje en je strekte je armpjes uit!
Ik heb je gewassen, je vond het allemaal best...en toen die lange gang...ik droeg je, jij was je vrolijke zelf...de anesthesist kwam en gaf jou een spuitje...je oogjes rolden weg en toen moest ik je daar achterlaten...ik zie ze nog steeds lopen met jou op hun arm.
Ik wist niet wat ik moest doen, ik wist niet wat ik moest zeggen, ik keek om me heen en mensen waren druk in de weer, pratend over allerhande en ik kon alleen maar denken " weet je, nu zijn ze mijn zoontje aan het opereren, misschien gaat het wel niet goed...ik wil daar niet aan denken, maar ik kan aan niks anders denken" Ik had met iedereen gepraat die dag over jou, over wat voor sterk ventje je was, over hoe lief...maar ik wandelde wat rond pratend in mijn hoofd.
Dat verlossend telefoontje, "straks mag je hem zien"
Ik herinner mij dat het onweerde, buiten was de lucht zwart, het was vreselijk warm...en daar lag jij...in dat veel te grote bed!
Ik heb gehuild, en ik weet niet of het van verdriet om alle doorstane leed was, of van opluchting...maar ik voelde de grond onder mij vandaan gaan.
Toen ik naast je bedje zat, probeerde men je langzaam wakker te maken.
Ik vergeet nooit jou blik, het is de enige keer dat ik je ooit zo zag kijken. Ik heb die blik nooit meer gezien.
Jij keek, en ik zag zoveel vragen in je ogen. Het was alsof je zei " mama, waarom heb ik pijn? Wat is er gebeurd?" Ik nam jou kleine handje in die van mij, je vingertjes sloten zich zachtjes rond mijn vingers.Je keek alleen maar, je huilde niet, alleen jou ogen zochten mij...
Mijn lief klein ventje, hoewel het allemaal achter ons ligt, en we ondertussen ons eigen leventje terug opgenomen hebben, is het een tijd die ik niet kan, maar ergens ook nooit wil vergeten, omdat ze zo intens waren, het is mooi en hartverscheurend tegelijk.
Na jou broertje Rowan vond ik dat ons gezin groot genoeg was, en toch kwam jij nog...je hebt je leven niet voor niets gehad, ik wens dat je nu verder gewoon jou leven mag leven...met de gewone ups en downs in het leven...men zegt dat men niet meer krijgt dan men kan dragen, ik vind dat je al je deel gedragen hebt!
Maar toch, morgen zal ik bang zijn...om dan 's avonds hopelijk opgelucht te kunnen ademhalen.
Ik hou mijn vingers gekruist, want morgen krijg jij jou rapport, en je kan alleen maar slagen of niet slagen, er is geen weg tussenin!
Als ik achterom kijk dat zie ik hoe zoveel dingen veranderd zijn.
Rowan, weet je nog? Vorig jaar ging je nog samen met je broers naar school. Nu ga ik er nog enkel je kleine broertje ophalen
We hebben al een ganse weg afgelegd, van jij en ik, altijd samen...naar je zoveel meer loslaten dan ik gewild had.
Het voorbije jaar zijn er tranen geweest voor het steeds weer afscheid nemen...terwijl alles in mij je nog zo graag thuis had, tranen om de woede, omdat ik het niet eerlijk vond, maar ook tranen van blijdschap...omdat je in een sneltreinvaart vooruit ging...zoveel dingen die jij nu wel kan!
Je deed het super, je paste je vlotjes aan, maar er zijn dan ook heel wat mensen die met je meegingen, die je vasthielden toen je viel, die je troosten toen het gemis groter was dan de vreugde om wat er te beleven viel. Ik had het allemaal liever anders gezien, ooit droomde ik alles zo heel anders. Maar ik heb er vrede mee, niet dat er nooit geen tranen meer zijn, het gemis als je er niet bent merk ik steeds weer opnieuw, maar als ik naar je kijk, dan weet ik dat het goed is, dat jij gelukkig bent, en je weet heel goed dat je hier thuis bent, dat hier altijd jouw plaatsje is, je weet dat ik op je wacht...
Roibin,
Je bent geen prater.
Maar vorig jaar was je nog steeds elke dag thuis, dat gaf me het gevoel toch deel uit te maken van je leven. Nu je naar het internaat gaat, lijkt het soms alsof de afstand groter geworden is.
De tijd dat je thuis bent lijkt zo kort, zeker omdat je tijd nodig hebt om de "klik" te maken.
Ik denk erover je volgend jaar elke dag naar huis te laten komen. Maar het moet voor jou ook haalbaar zijn!
We zien wel...we hebben nog even tijd...
Het voorbije jaar ben je ook zoveel veranderd...
Je bent die kleine jongen niet meer, steeds meer merk ik dat jij een echte tiener word...
Hoewel je niet denkt, voelt, zoals de meeste mensen, ben je ook nog altijd een jongen die groot word...je bent er nog lang niet...je bent op weg...
Op je eigen tempo, je eigen manier...
Toen we vorig jaar de beslissing namen om jou op internaat te laten gaan, vond ik het een vreemde gedachte dat jij er tijdens de week niet zou zijn.
12 jaar had ik voor je gezorgd, met heel veel liefde...(en soms wel eens veel geduld..)
Toch was het anders dan bij je broertje...hij was pas 4! Jij daarintegen kon je eigen mening geven.we konden er over praten...
Het traject met de trein, en de tram...dat boezemde ergens wel angst in. Zou je dat kunnen? Wat met al die vreemde mensen om je heen?
Zou je niet verloren lopen? In de vakantie zo nu en dan eens het traject gedaan, eerst samen...dan jij alleen...
Het lijkt een beetje op , wanneer laat je je kind alleen met de fiets rijden? In het begin dat je alleen naar school fietste, toch een goeie 5 km, fietste ik eerst met je mee, dan kwam ik ( soms wel eens stiekem) achter je aan gereden...maar eens moet je vertrouwen hebben dat het wel goed komt.
Jij hebt bewezen dat je al heel wat alleen kunt, en ik geef toe dat ik best trots op je ben.
Zo zie je vent dat het leven meer is dan school, al beweer ik niet dat het niet belangrijk is.
Maar het is even belangrijk dat je je kunt handhaven in onze wereld, dat je zelfstandig kan zijn.
Hier thuis staan 4 boeken, voor elk van jullie 1. Ik schrijf niet elke week, zelfs niet elke maand in dat boek, gewoon zo nu en dan...maar het is het verhaal van jullie leven, kleine en grote gebeurtenissen. Vreugde en verdriet, het staat er allemaal in...zodat jullie er later eens kunnen in lezen ...
Het is alleen voor jullie, en ooit als jullie een eigen leven gaan opbouwen dan krijg je het...
Je zal merken ,dat jullie ook daar in groeien, groot worden...
Randall,
Jij hebt ook de vakantie nodig, je bent moe!
Ook jij zal in de vakantie weer een stapje opzij moeten zetten, niet achteruit...maar gewoon weer even plaats maken voor je broers die steeds thuis zullen zijn. Nu heb je mama heel vaak voor jou alleen, na school is mama er altijd voor jouw alleen tot je naar je bedje gaat.
Maar ik weet zeker dat je graag een beetje opschuift voor jou broers, ze zijn niet enkel broers, ze zijn ook jou vriend, en voor vrienden maak je tijd, maak je plaats als het nodig is!
Ranald,
Vorig jaar leek niks voor jou te veranderen,dezelfde school, dezelfde vrienden, thuis...maar het was wennen je broers niet om je heen te hebben, jou w grote broer...hij is er altijd geweest voor je, alles wat jij deed, dat deed hij ook...
Alles leek hetzelfde, maar niks was nog hetzelfde...je had tijd nodig om te wennen, en nu zal je opnieuw tijd nodig hebben. Dat weet ik, maar dat is niet erg!
Volgend jaar ga je voorgoed de deur van de lagere school achter je dichtdoen. Het is iets die nooit meer terugkomt.
Het is met gemengde gevoelens...het doet mij beseffen dat je groot word.
Terwijl ik nog even tijd heb, ben ik bezig kasten te legen, zoals alle kleine babydingetjes opruimen.
Ik wil in September wanneer ik zelf terug naar school ga dat achter me kunnen laten.
Hier is het hoofdstuk " baby's "afgesloten, voorgoed...
Rondom mij worden overal kindjes verwelkomd, of kindjes verwacht...
Ik vind het prachtig, ben heel blij voor die mensen.Zo zijn er mensen die al zolang op een tweede kindje hoopten...en eindelijk!
Ik was zo blij, en nog...omdat ik kinderen prachtig vind, het mooiste wat uit mensen ontstaat...en ik gun het iedereen om dat mooie te ervaren!
Maar ik weet ook dat er mensen zijn die tot hun eigen groot verdriet dat nooit zullen kunnen ervaren...
Mensen zeggen wel eens " wat je niet hebt, kan je niet missen" Maar daar ben ik het niet mee eens...ik weet dat er mensen zijn die kinderen missen in hun leven, en dat doet volgens mij ontzettend veel pijn, verdriet die heel vaak niet opgemerkt word!
Voor mezelf laat ik dat hoofdstuk achter mij, het is mooi geweest...ik hou met gans mijn hart van mijn kinderen, ze zijn zo mooi anders...
Het zijn mijn kinderen, niet van mij...maar zij en ik, samen zijn we wij! Daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn!
Niets ter wereld heeft mij meer geraakt dan jouw woorden Roibin...
Vorig weekend was je niet in je gewone doen, en de voorbije week vond ik jou stilte aan de telefoon veelzeggend.
Vrijdag kreeg ik telefoon van school, je was helemaal het noorden kwijt, men vroeg of je eerder naar huis mocht komen...je huilde ...
Toen je thuiskwam zei je niks, je sloeg je armen om me heen...en liep door, ik zei je nog dat we later wel even zouden praten.
Het was hier ook druk, want ik was net thuisgekomen met je kleine broertjes.
Later wanneer de rust teruggekeerd was zaten we samen buiten.
Ik vroeg je wat er aan de hand was...je keek me aan en zei " mama, men zegt in school dat het beter zou zijn als ik volgend naar het B.S.O ga"
Dat weet ik al een tijdje vent, wat is daar zo erg aan?
Je antwoordde " maar mama, is zal altijd niemand zijn, want ik ben dom!" Ik schrok van je woorden.
Je zegt toch steeds dat school belangrijk is, dat het je toekomst is? Nu is er geen toekomst...
Mijn lieve , lieve Roibin, het is nooit mijn bedoeling geweest , het spijt me als ik je ooit dat gevoel gaf...
Het klopt dat we in een wereld, een maatschappij leven waarin het lijkt dat alleen het beste goed genoeg is, maar jongen toch...je bent zoveel meer dan een schoolrapport! Je bent zoveel meer dan een leerling ASO/TSO/of BSO.
Je bent een ontzettend lieve jongen, met je hart op de juiste plaats!
Jij bent 13 jaar, je mag je nog geen zorgen maken over later...jij moet nog dromen hebben, ervoor gaan...groot worden, verliefd worden en evenzeer liefdesverdriet...de enige zorg die jij mag hebben is groot worden, voor de rest moet je gelukkig zijn!
Geloven in jezelf ventje dat kan ik niet voor je doen, ik kan je alleen maar zeggen dat je meer dan de moeite bent, en dat er heel wat mensen zijn die echt verder kijken dan dat...
Ik geloof in je, zie je ontzettend graag...de weg hoeft niet altijd een autostrade te zijn, je komt er wel!
Kijk om je heen, en je zal zien dat je nooit alleen bent!
Toen je klein was heb ik me nooit echt zorgen gemaakt over hoe je schoolloopbaan eruit zou zien, veel meer maakte ik me zorgen over hoe je in de wereld zou staan.
Ik wilde dat je jezelf kon zijn, blij met wat je had...geloofde in jezelf!
Net omdat ik maar al te goed weet hoe belangrijk dat is. Ik ben ervan overtuigd dat ik geen makkelijk kind was, veel meer nog dan nu stopte men je in een vakje...slim/dom ( God wat haat ik dat woord!) Al een geluk dat je oma niet geloofde dat ik werkelijk was zoals men toen in school beweerde. Wat niet gebruikelijk was in die tijd liet ze mij testen ( nog zo' n woord!) Ik was niet dom, ook niet zo vreselijk als ze beweerden, alleen was ik nogal chaotisch in mijn denken...( tja... tot op vandaag heb ik daar wel eens last van...) Wat ik wil zeggen is, dat er toen zo veel nadruk gelegd werd op wat ik verkeerd deed...dat het me jaren koste, om ook maar een beetje in mezelf te geloven.
Niet in jezelf geloven is het ergste wat je kan overkomen, want dan pas lijkt het alsof je niemand bent.
Je kan nooit voor iedereen goed doen, dat lukt niet...altijd zullen mensen een mening hebben, overtuigd zijn dat ze het zelf anders, beter of wat dan ook doen.Kritiek op zich is niet altijd slecht, zolang ze opbouwend is...je eruit kunt leren, meningen mogen ook verschillen, dat maakt het leven soms boeiend...alleen zijn er mensen die nooit anders zullen doen dan kritiek hebben...soms alleen maar om anderen naar beneden te halen, zodat zij zichzelf als groter zien. Sommige mensen zullen hun mening niet delen maar opdringen...zo verlies je het gevoel van vrijheid!
Maar in je hoofd moet je altijd vrij kunnen zijn....je gevoelens, gedachten, je verdriet of vreugde, die zijn van jou en die maken dat je bent wie je bent...daar ben je altijd vrij!
Niemand kan je zeggen wat je moet voelen of denken, het is zoals liefhebben...waarom hou je van iemand? Daar is niet altijd een antwoord op...soms merk je dat je van iemand houd gewoon om wie ze zijn, terwijl je best weet dat ze niet perfect zijn!
Niemand is dat, ook je mama niet!
Zelfs je kleine broertjes durven wel eens zeggen dat mama stout is...al is de reden daarvoor meestal omdat ik hun eigen willetje niet volg.
Maar soms hebben ze zelfs in hun kinderlijke boosheid wel eens gelijk.
Rowan...nog even en je bent veel veel thuis!
Randall...nog even en elke dag je speelkameraatje...
Ranald...nog even en je laat de lagere school achter je...voor altijd!
Roibin...nog even en het is vakantie!
Tijd gaat steeds vooruit, nooit achteruit...
Dat is de enige zekerheid die je hebt, maak er jullie beste tijd van...geniet van elk moment dat je gegeven word.
Morgen...lieve Rowan komt mama naar school jou ophalen, en je meme Lies zal mee zijn!
Ik weet dat je er naar uitkijkt...nog één keer slapen...ik kijk er net zo naar uit als jij.
Je was zo verdrietig toen ik je maandag achterliet...en blijkbaar zaten de traantjes de ganse dag hoog, en 's avonds huilde je alle opgespaarde traantjes eruit, vertelde jou begeleidster....
Lieve, kleine kabouter, en ik was er niet om je tranen te drogen, ik kon je niet troosten....en dat knaagt.
Maar morgen, morgen zal ik je in mijn armen sluiten, en jou een heel lieve knuffel geven.
Tot morgen lieverd!
Ranald,
Jjij geniet nog even van de laatste dagen dat je het huis voor jou alleen hebt, want straks moet je weer wennen aan iedereen thuis.
Ik weet dat je dat wel leuk vind, al je broers thuis, maar nu heb je vaak je mama of papa voor jou alleen, en diep in je hart geniet je van dat alleenrecht. Dat mag hoor, maar straks zal je weer wat meer plaats moeten maken voor je broers.
Randalleke,
klein ventje, straks zal jou speelkameraatje terug thuis zijn, en binnenkort, wanneer het vakantie is zullen jullie kunnen spelen, je zal niet meer alleen naar je bedje gaan, je zal 's morgens het gezelschap van je broer hebben, je zal niet het kleintje zijn...je zal samen zijn!
Ik kijk er net zo naar uit als jij!
Roibin,
Deze week heb ik je niet één keer gehoord, je liet niets weten, omdat er voor jou niets te melden viel.
Ik kon het niet laten je zelf even te bellen, gewoon om zeker te zijn dat alles ok met je is.
Alles was goed zei je, ja ook in school...de gesprekken met jou zijn soms zo " stil " Hoewel ik je ken, weet hoe je bent...heb ik het er best wel eens moeilijk mee.
Zoals vandaag.
Zal blij zijn dat het weekend is, gewoon omdat ik jullie mis...
De zon wil niet blijven, elke keer ik denk " eindelijk! " komen wolken voorbij.
Ik hoop wanneer de vakantie overal is, de zon ook aanwezig zal zijn...omdat met de zon alles mooier lijkt, minder saai...
Al een geluk, dat jullie de zon in mijn leven zijn...jullie geven mijn leven kleur, ik krijg het warm vanbinnen wanneer ik aan jullie denk.
Maar die grote gele bol, die de dagen warmer maken, langer laten duren, die mag er van mij nu ook wel bij!
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
