Het schooljaar is bijna voorbij...

Als ik achterom kijk dat zie ik hoe zoveel dingen veranderd zijn.

Rowan, weet je nog? Vorig jaar ging je nog samen met je broers naar school. Nu ga ik er nog enkel je kleine broertje ophalen

We hebben al een ganse weg afgelegd, van jij en ik, altijd samen...naar je zoveel meer loslaten dan ik gewild had.

Het voorbije jaar zijn er tranen geweest voor het steeds weer afscheid nemen...terwijl alles in mij je nog zo graag thuis had, tranen om de woede, omdat ik het niet eerlijk vond, maar ook tranen van blijdschap...omdat je in een sneltreinvaart vooruit ging...zoveel dingen die jij nu wel kan!

Je deed het super, je paste je vlotjes aan, maar er zijn dan ook heel wat mensen die met je meegingen, die je vasthielden toen je viel, die je troosten toen het gemis groter was dan de vreugde om wat er te beleven viel. Ik had het allemaal liever anders gezien, ooit droomde ik alles zo heel anders. Maar ik heb er vrede mee, niet dat er nooit geen tranen meer zijn, het gemis als je er niet bent merk ik steeds weer opnieuw, maar als ik naar je kijk, dan weet ik dat het goed is, dat jij gelukkig bent, en je weet heel goed dat je hier thuis bent, dat hier altijd jouw plaatsje is, je weet dat ik op je wacht...

Roibin,

Je bent geen prater.

Maar vorig jaar was je nog steeds elke dag thuis, dat gaf me het gevoel toch deel uit te maken van je leven. Nu je naar het internaat gaat, lijkt het soms alsof de afstand groter geworden is.

De tijd dat je thuis bent lijkt zo kort, zeker omdat je  tijd nodig hebt om de "klik" te maken.

Ik denk erover je volgend jaar elke dag naar huis te laten komen. Maar het moet voor jou ook haalbaar zijn!

We zien wel...we hebben nog even tijd...

Het voorbije jaar ben je ook zoveel veranderd...

Je bent die kleine jongen niet meer, steeds meer merk ik dat jij een echte tiener word...

Hoewel je niet denkt, voelt, zoals de meeste mensen, ben je ook nog altijd een jongen die groot word...je bent er nog lang niet...je bent op weg...

Op je eigen tempo, je eigen manier...

Toen we vorig jaar de beslissing namen om jou op internaat te laten gaan, vond ik het een vreemde gedachte dat jij er tijdens de week niet zou zijn.

12 jaar had ik voor je gezorgd, met heel veel liefde...(en soms wel eens veel geduld..)

Toch was het anders dan bij je broertje...hij was pas 4! Jij daarintegen kon je eigen mening geven.we konden er over praten...

Het traject met de trein, en de tram...dat boezemde ergens wel angst in. Zou je dat kunnen? Wat met al die vreemde mensen om je heen?

Zou je niet verloren lopen? In de vakantie zo nu en dan eens het traject gedaan, eerst samen...dan jij alleen...

Het lijkt een beetje op , wanneer laat je je kind alleen met de fiets rijden? In het begin dat je alleen naar school fietste, toch een goeie 5 km, fietste ik eerst met je mee, dan kwam ik ( soms wel eens stiekem) achter je aan gereden...maar eens moet je vertrouwen hebben dat het wel goed komt.

Jij hebt bewezen dat je al heel wat alleen kunt, en ik geef toe dat ik best trots op je ben.

Zo zie je vent dat het leven meer is dan school, al beweer ik niet dat het niet belangrijk is.

Maar het is even belangrijk dat je je kunt handhaven in onze wereld, dat je zelfstandig kan zijn.

Hier thuis staan 4 boeken, voor elk van jullie 1. Ik schrijf niet elke week, zelfs niet elke maand in dat boek, gewoon zo nu en dan...maar het is het verhaal van jullie leven, kleine en grote gebeurtenissen. Vreugde en verdriet, het staat er allemaal in...zodat jullie er later eens kunnen in lezen ...

Het is alleen voor jullie, en ooit als jullie een eigen leven gaan opbouwen dan krijg je het...

Je zal merken ,dat jullie ook daar in groeien, groot worden...

Randall,

Jij hebt ook de vakantie nodig, je bent moe!

Ook jij zal in de vakantie weer een stapje opzij moeten zetten, niet achteruit...maar gewoon weer even plaats maken voor je broers die steeds thuis zullen zijn. Nu heb je mama heel vaak voor jou alleen, na school is mama er altijd voor jouw alleen tot je naar je bedje gaat.

Maar ik weet zeker dat je graag een beetje opschuift voor jou broers, ze zijn niet enkel broers, ze zijn  ook jou vriend, en voor vrienden maak je tijd, maak je plaats als het nodig is!

Ranald, 

Vorig jaar leek niks voor jou te veranderen,dezelfde school, dezelfde vrienden, thuis...maar het was wennen je broers niet om je heen te hebben, jou w grote broer...hij is er altijd geweest voor je, alles wat jij deed, dat deed hij ook...

Alles leek hetzelfde, maar niks was nog hetzelfde...je had tijd nodig om te wennen, en nu zal je opnieuw tijd nodig hebben. Dat weet ik, maar dat is niet erg!

Volgend jaar ga je voorgoed de deur van de lagere school achter je dichtdoen. Het is iets die nooit meer terugkomt.

Het is met gemengde gevoelens...het doet mij beseffen dat je groot word.

Terwijl ik nog even tijd heb, ben ik bezig kasten te legen, zoals alle kleine babydingetjes opruimen.

Ik wil in September wanneer ik zelf terug naar school ga dat achter me kunnen laten.

Hier is het hoofdstuk " baby's "afgesloten, voorgoed...

Rondom mij worden overal kindjes verwelkomd, of kindjes verwacht...

Ik vind het prachtig, ben heel blij voor die mensen.Zo zijn er mensen die al zolang op een tweede kindje hoopten...en eindelijk!

Ik was zo blij, en nog...omdat ik kinderen prachtig vind, het mooiste wat uit mensen ontstaat...en ik gun het iedereen om dat mooie te ervaren!

Maar ik weet ook dat er mensen zijn die tot hun eigen groot verdriet dat nooit zullen kunnen ervaren...

Mensen zeggen wel eens " wat je niet hebt, kan je niet missen" Maar daar ben ik het niet mee eens...ik weet dat er mensen zijn die kinderen missen in hun leven, en dat doet volgens mij ontzettend veel pijn, verdriet die heel vaak niet opgemerkt word!

Voor mezelf laat ik dat hoofdstuk achter mij, het is mooi geweest...ik hou met gans mijn hart van mijn kinderen, ze zijn zo mooi anders...

Het zijn mijn kinderen, niet van mij...maar zij en ik, samen zijn we wij! Daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn!

Lieve groet

Jullie mama xxx