365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
15-08-2010
Zondagavond...
Alweer een week voorbij, en het weekend word afgesloten.
Wat was het een heerlijk weekend! Zaterdag naar "Afro carribean festival" geweest. Jullie vonden het fantastisch!
Rowan,
wat heb ik genoten om je te zien dansen. Ik vroeg je " vind je muziek leuk?"en je antwoordde" mama, ik voel de muziek in mijn voetjes!"
Je sloeg je armpje om me heen en zei" hoor keer mama, voel je het?" Lieve schat, wat vond ik dat mooi!
Jij hebt gedanst ventje, tijdens het optreden,en zelfs met het buikdansen! Jij zit zo vol leven,en op zo'n momenten kan ik alleen maar bedenken hoe ontzettend graag ik je zie, hoe dankbaar ik ben om jou mama te mogen zijn!
Randall,
mijn klein ventje, bang van een vlieg, bang van te hoog, te rap, te luid...jij houd niet van te...
Toen we gisteren op het festival aankwamen, bekeek je alles eerst een beetje met bange oogjes. Maar algauw werd je je eigen vrolijke zelf! Je pepe Mamadou was er ook...en wat genoot je van zijn aandacht! Ik zie je staan dansen, hoewel je eerst de tent niet indurfde!
Wij hebben samen gedanst he ventje? Jij en ik en wat vond je het heerlijk, en trots dat je was...toen je 's avonds net voor ik je in bedje stopte en zei" wij hebben gedanst...helemaal in een cirkel! Je sloeg je armpjes om me heen en gaf me een lieve zoen!
Dank je wel ventje, voor deze schitterende dans!
Ranald,
Je slaapt niet zo best de laatste tijd. Je word wakker omdat je eng droomt! Ik denk dat jij het gebeurde van een tijdje geleden aan het verwerken bent. Ik merk het aan zoveel kleine dingen. Je zet de lievelingsliedje van Brent op je mp3, je zet filmpjes die hij tof vond op je gsm, en onlangs vroeg je mij om een mooie kaart te gaan kopen voor Brent.Als je 's nachts wakker word leg ik je bij me te slapen, en dan ben je plots weer zo klein. Je kruipt dicht tegen me aan, en ik hou je alleen maar vast tot je rustig bent, en terug naar je eigen bed kan.
Nog even en de school begint opnieuw...zo spannend voor jou...een nieuwe school, nieuwe vrienden, ...
Ik hoop dat je er net zo'n goed gevoel bij hebt als bij je oude vertrouwde school...
Roibin,
Het word steeds meer duidelijk dat je een echte puber wordt. Wat jou het ene moment doet lachen, maakt jou het andere moment boos.
Ik vind je soms best vermoeiend.Zeker in combinatie met je ass heb ik wel eens momenten dat ik je helemaal niet begrijp. Zoals laatst...toen je alle pedalen van de fietsjes gedraaid had. Je begreep niet dat ik boos was, en dat niet leuk vond. Je keek me met je grote ( soms) verdrietige ogen aan.
Jij haalt ook alles letterlijk uit elkaar, je wil steeds weer weten hoe iets eruit ziet. Jij weet wat je ziet, en dus haal je rekenmachientjes uit elkaar, een toetsenbord, auto's( van je broertjes) en je verzameld alles wat je vind. Wanhopig word ik soms van je...iets in de kast steken doe jij letterlijk, de tafel ruim je af als ik het je vraag, maar je zet alles op het aanrecht als ik je niet vraag het ook in de vaatwas te steken...soms het ik het gevoel dat ik steeds achter je aanhol, om de dingen te doen zoals het zou moeten zijn. Jij slaagt er in om in een mum van tijd een onoverzichtelijke chaos te scheppen! Er zijn nog zoveel dingen die je moet leren wil je dat het leven voor je overzichtelijk blijft! Ik kan er niet altijd voor je zijn. Mensen begrijpen vaak niet hoeveel energie jij van me vraagt. Maar ik hou van je, met gans mijn hart...want ondanks alles ben je een prachtig kerel!
Toen in het begin van de week een mailtje binnenkwam van een heel lieve mevrouw die schreef dat zij mijn blogje las. Samen met nog een aantal vrijwilligers maken zij knuffelquiltjes. Ze bood er ons ééntje aan, omdat ze vond dat jullie wel eens een extra knuffel verdienden. Een laat verjaardagscadeautje voor Randall, een terug naar school dekentje ( zoals ze zo mooi schreef) voor Rowan...we mochten zelf bedenken voor wie of wat. Jij samen met Ranald zeiden direct, "och mama zo tof, maar we kunnen het best aan Rowan geven...een 'terug naar school dekentje' want hij moet jou al zoveel missen...hij gaat straks terug op internaat, en dan zal hij niet zoveel meer thuis zijn!" Dat ben jij ook Roibin, en daarom blijf je meer dan de moeite waard!
Dat mailtje ontroerde me wel, zo mooi dat mensen achter deze woorden die ik jullie schrijf, mijn liefde voor jullie zien.
Ik kan alleen maar dankbaar zijn, en blij dat er zo'n fantastische mensen bestaan.
Hoewel er veel verdriet, hardvochtigheid, en best veel minder mooie dingen in het leven, in de wereld zijn, is er ook heel veel moois in het leven!
Er zijn ontzettend veel prachtige, mooie, bewonderenswaardige dingen en mensen in de wereld...maar dan moet je durven kijken, luisteren met je hart! Dan zullen jullie dingen horen die mensen niet uitspreken maar wel vertellen, dan zul je dingen zien, niet alleen met je ogen, je zal het voelen in je hart...zoals je naar de zee kan kijken...en meer ziet dan alleen maar water!
Hoewel ik weet hoe moeilijk het voor je is Roibin om tussen de lijnen te lezen, om verder te kijken dan wat je ziet...weet ik dat je ook met je hart leeft!
Vandaag zijn wij op stap geweest met je peter, Evelien en Cas...ik heb je niet veel horen praten,maar toen ze weg waren na een trouwens heel gezellige dag zei je:" Blij dat ik nog eens met Matias op stap was, het is echt wel nen sjieken he?" Hoewel ik soms zou willen dat je dat ook aan hem zegt dat je blij bent, of iets tof vind, doe je dat niet. Maar ik weet dat hij best trots op je is, en dat ook Evelien je in haar hart draagt...ze kennen je, ze nemen je gewoon zoals je bent...en dat maakt hen nu net ook zo'n fijne mensen.
Zo zijn er nog een paar in jullie leven, heel gewone mensen...maar die jullie in hun hart sloten en waarvan ik weet dat jullie hen ook in jullie hart sluiten. Het zijn fantastische mensen, waar ik heel erg dankbaar om ben!
Ik sluit af met het blije gevoel dat je kunt hebben na een geslaagd feestje, het blijft nog even hangen...zindert nog even na...
Voor mij was het weekend een feest!
Dank jullie wel omdat jullie er voor mij een geslaagd feestje van maakten!
Omdat er geen tijd was om te schrijven, dat is niet hetzelfde als geen tijd hebben voor jullie.
Onlangs nog eens gelezen wat ik de laatste tijd zo allemaal geschreven had en eigenlijk is het ergens altijd hetzelfde.
Blij zijn omdat jullie er zijn, genieten van wat is...grote en kleine zorgen om jullie, soms wel eens verdriet en zelfs momenten van boos zijn.
De voorbije week was dat niet anders.
Ranald,
Jij was zo blij toen je donderdag thuis kwam van Kortrijk koerse.
Alles aan jou vertelde mij hoe blij je was.
Ik bedacht mij dat jullie ondanks dat jullie nog erg jong zijn, ook erg zelfstandig zijn.
Het is iets waar ik altijd naar streef...ondanks ik jullie doodgraag zie, ik jullie het allerliefste steeds weer zou willen behoeden voor alles wat jullie zou kunnen overkomen, geef ik jullie ook het vertrouwen. Gewoon omdat ik geloof dat jullie het kunnen, en ik ervan overtuigd ben dat wij het leven niet in de hand hebben.
Natuurlijk ben ik soms bang. Ik mag er niet aan denken wat jullie zou kunnen overkomen wanneer jullie de straat uitrijden. Maar dat is nu steeds weer de uitdaging aan het ouderschap, weten wanneer je kinderen klaar zijn om een stap verder te laten gaan, loslaten... Eerst draag ik jullie, dan hou ik jullie met beide handen vast, dan aan één hand om dan beetje bij beetje jullie steeds verder van mij te laten wegstappen. Jullie dragen kan ik niet meer, jullie hand hou ik soms wel nog vast...en ik laat jullie steeds meer los...maar er is een band die ons voor altijd met elkaar verbind. Jullie laten mij nog steeds deelgenoot zijn van jullie leven, en ik merk aan kleine dingen dat jullie ook begrijpen...
Jullie school en dus ook heel wat vriendjes van jullie wonen een eindje van ons vandaan...en doordat jullie zo zelfstandig zijn, zijn jullie ook in staat om die vriendschapsbanden te behouden.Ik geef toe dat het hebben van een gsm daar ook toe bijdraagt.Het geeft een gevoel van veiligheid te weten dat ik jullie steeds kan bereiken, en jullie mij...Dat was er niet vroeger, en een lekke band was genoeg om te laat thuis te komen, en ik kon niemand verwittigen, het gevolg was dat onze ouders ongerust waren...mensen hebben de neiging om te zeggen dat het vroeger beter was, maar soms vind ik dat niet...ik ben best blij dat er vooruitgang is, al moet je wel leren het verstandig te gebruiken.
Roibin,
Jij gebruikt de computer om te praten...vanuit je eigen vertrouwde omgeving kan je praten met wie je wilt...al geef ik toe dat ik soms stiekem over je schouder meekijk. Ook de wereld van computer is niet altijd veilig...
Rowantje en Randall jullie spelen gewoon de dag voorbij...en ik geniet er van...
Jij Rowan bent een dagje bij je vriendje gaan spelen. Voor de eerste keer ging jij ergens gaan spelen. Vreemd hoe je daar bij stilstaat. Het deed zo'n deugd te zien dat je het goed gesteld had. Ben blij voor jou dat je ook vriendjes hebt buiten je vertrouwde school. Dat was hetgene ik altijd voor ogen had...je goed voelen zowel in de horende wereld als in jou wereld van dove en slechthorende mensen.
Randalleke,
Jij lijkt zo klein de laatste tijd. Ik weet niet hoe het komt...is het omdat je er klein en fragiel uitziet ten opzichte van je broers?
Is het omdat je mijn kleintje bent, en ik weet dat daar nooit nog een kleintje achterkomt, en ik je onbewust klein laat zijn?
Ik weet het niet...misschien is het gewoon omdat je broers groot worden...zelfs al zit Rowan nog in de kleuterklas, fysiek is hij geen kleutertje meer, hij zou normaal naar het eerste leerjaar gaan.
Wat zal ik je broertje missen als de school opnieuw begint. Ergens wil ik de tijd trager laten gaan...zodat de vakantie traag vooruit gaat, zodat hij langer nog gewoon thuis zal zijn. Maar de tijd vliegt voorbij! Onbewust tel ik de dagen vooraleer de school begint, en het weten dat het dan weer zo lang duurt vooraleer hij terug veel, veel thuis zal zijn maakt me verdrietig.
Lieve lieve Rowan, wat had ik het allemaal anders willen zien
Zo zie je maar, het is steeds weer dat blij zijn omdat jullie er zijn, genieten van elk moment dat we samen zijn, en verdriet hebben om het zoveel meer loslaten dan ik zou willen.
Zaterdag is jullie mama even een dagje weggeweest. Helemaal alleen, daarmee bedoel ik zonder jullie, maar gewoon samen met een vriendin. We zijn naar Dranouter geweest. Ergens heb ik dat ook eens nodig, hoe ontzettend graag ik ook bij jullie ben. Maar de batterijen raken ook wel eens plat, en dan kan zo'n dagje weg ontzettend veel deugd doen. Het fijne was dat we echt geweest zijn voor de optredens...en we hebben genoten van de met momenten fantastische muziek, de schitterende optredens! We waren gelijkgestemde zielen, we hebben gekeken en geluisterd, en tussenin heel wat bijgekletst. Want het was lang, veel te lang geleden eigenlijk dat we elkaar nog eens gezien hadden.
We zijn niet gebleven tot het laatste optreden gedaan was, maar we hadden allebei iets van, " het was mooi, we hebben gezien wat we wilden, voor ons hoeft het niet meer te zijn." Moe maar content heb ik de dag afgesloten.
Roibin en Ranald, jullie waren nog wakker...jullie lagen te wachten tot ik thuis was...en ik besefte: jullie weten wat ik bedoel als ik zeg " ik ben maar gerust als jullie gewoon thuis zijn!"
Elke ochtend sta je op en stel je dezelfde vraag: "moet Rowan vandaag naar school?"
Elke ochtend vertel ik jou dat het nog steeds vakantie is, en jij moet daar hard om lachen.
Je rolt met je oogjes, alsof je het allemaal niet meer weet...zoveel vakantie!
Stilaan begin ik meer en meer te merken dat je gehoor echt niet ok is. Je praat veel luider dan anders, en ik merk ook dat je praten minder goed is.
Sommige letters spreek je niet meer uit, en meer dan anders praat je totaal naast de kwestie terug.
Hoewel ik me voornam me daar niet druk in te maken, omdat ik weet dat je links heel weinig hoort, betrap ik mezelf erop dat ik er steeds meer op let.
Verdorie toch, je hebt al zo'n lange weg afgelegd,ik was zo blij te zien hoe je vooruit ging...en nu merk ik terug dat ter plaatse trappelen...niet weten, wachten...en ondertussen ga jij opnieuw een stapje achteruit.
Maar je hebt je ook geamuseerd he schat? Jou vriendje van vorig schooljaar is hier een dagje geweest!
Wat vond je het leuk! Ik hoorde jullie met momenten schaterlachen door het huis! Zo mooi om te zien hoe jullie zelfs na een tijdje elkaar niet te zien gewoon de draad weer opnemen. Het is ook een heel lief ventje die als ik aan de schoolpoort sta soms gewoon komt vragen hoe het met je gaat.
Elke keer vraagt hij dan of je het leuk vind in je nieuwe school! Dat doet me wel wat, het beseffen dat je niet vergeten bent!
Als het dan eens gebeurde dat je mee was, of gewoon als we hen tegenkwamen was jij altijd zo blij hem te zien!
Jullie hadden het heel gezellig met elkaar...zo twee kleine jongetjes...aan elkaar gewaagd...want hoe graag jij je broertje ook ziet, hij is een stuk kleiner, en tengerder ook, dat maakt dat hij soms in huilen uitbarst omdat jij net iets te enthousiast bent!
Ik moest lachen toen jullie een kussengevecht hielden en alletwee brullend van het lachen op de grond vielen. ( tja, ik vind dat niet erg als ze hier eens met de kussens door het huis rennen...zolang ze weten waar wat mag en wat niet, maak ik mij daar niet druk om...en ze weten dat het thuis wel eens mag...vandaar...)
Randalleke,
Jij bent een dagje bij je pepe Mamadou geweest. Je vind het er altijd geweldig! Ik kan je begrijpen hoor, want het is ook zo'n warm gezin!
Hoewel je hem niet zo vaak ziet, weet ik dat je hem in je hart draagt!
Dat merk ik aan zoveel kleine dingen, de manier waarop je praat over je pepe, over Nancy, de kindjes...en steeds zeg je dan...hij is mijn grote vriend! Dat is hij hoor schat...ik weet dat hij jou ook in zijn hart draagt!
Ranald,
Jij springt op je fiets en geniet van je vakantie!
Dinsdag ging je naar Roeselare, en je hebt er je hartje opgehaald! Als je 's avonds thuiskwam lachte je, en je praatte aan één stuk door, en je ogen schitterden als je vertelde!
Je hebt ook je truitje en broekje gekregen van lotto. Eigenlijk is het je verjaardagscadeautje, maar je wilde het zo graag hebben voor je naar de koers ging met je vriend. Ik weet niet hoeveel keer je gezegd hebt " mama, ik ben zo blij, dank je wel!" Ik weet ook niet hoeveel knuffels ik van je gekregen hebt. Dat moet ik je nageven, je bent een ontzettend dankbaar kind! Je toont ook je dankbaarheid...dat zorgd dat ik dan net zo blij ben als jij!
Roibin,
Lieve lieve Roibin,
Ik heb je deze week met je broertjes zien spelen. Ik verbaas me steeds weer over het geduld dat jij met hen hebt.
Hoewel je graag op je ééntje bent, kan je hun aanwezigheid rondom jou heel goed dulden!
Jij verbaast me steeds weer, soms hoor ik je niet, lijkt het alsof je nergens bij betrokken bent, maar achteraf vertel je dan zo levendig van wat je beleeft en gezien hebt, dat ik me afvraag of we het over hetzelfde hebben.
Er zijn ook mensen die jou kennen als een vrolijke, vlot pratende kerel ( maar ze zijn sterk in de minderheid) terwijl je meestal zwijgzaam de wereld om je heen bekijkt. Je weet niet altijd hoe je daar deel kan van uitmaken, maar soms wanneer mensen je zo vertrouwd zijn, verander je in een vlotte prater. Je bent een vreemd ventje, maar een heel lief ventje...jij blijft mij boeien, ik leer elke dag bij, ontdek nog altijd!
Dat is nu juist het boeiende aan jullie, steeds weer ontdek ik, leer ik bij, zijn er dingen die mij verbazen, mij blij maken...daarom dat ik zo ontzettend van jullie geniet! De mindere dagen, de mindere momenten neem ik er met plezier bij! Die zijn er hoor, waren we allen perfect, we waren geen mensen...maar als we ons daar van bewust zijn, eruit leren om het de volgende keer beter te doen. dan weet ik dat we het zo slecht nog niet doen!
De dag word avond, de avond word nacht...en zo verglijden de dagen van de vakantie voorbij...
Ik geniet van het thuis zijn, en jullie gewoon rond me te hebben.
Roibin en Ranald,
jullie zijn terug thuis van het kamp.
Ik zag jullie de trap van het station oplopen en ik wist dat het goed geweest was..
Vreemd hoe je na 10 dagen denkt " jullie zijn gegroeid, veranderd..."
Jullie kleine broertjes waren niet mee naar het station, zij waren er een dagje op uit met hun meme's en partners.
Best fijn dat we even tijd hadden om echt naar jullie verhalen te luisteren.
Jullie lachten en vertelden...
Het is zo fijn jullie terug thuis te hebben, ik miste jullie aanwezigheid.Niet dat jullie steeds om me heen zijn, maar ik weet dat jullie in de buurt zijn, ik verwacht jullie steeds.
Welkom thuis kerels...geniet verder van jullie vakantie...heel gewone simpele dingen.
Rowan en Randall,
Woensdag was jullie dagje!
Dinsdag ging jij Rowan voor het eerst bij je meme Lies slapen, en ik weet dat je het fantastisch vond!
Je snoet toen je ons uitzwaaide, was hartverwarmend! Je glimlachte en je oogjes straalden!
Je hebt er een vriend bij, want Koen is niet alleen de vriend van meme Lies, maar zeg je " ook van Rowan!"
Het verhaaltje van het beertje vond jij in elk geval super, want je verteld het al de ganse week met zoveel theater dat ik er spontaan om moet lachen.
Randall, jij hebt jezelf overtroffen!
Je bent nogal angstig...en om één of andere reden heb je heel veel last van scheidingsangst. Maar ik zag je woensdag aan de hand van Bert meestappen! Je ging naar plopsaland met je meme Leen, en Rowan zou er ook zijn!
Aan jullie snoeten te zien 's avonds was het een geweldige dag!
Wat waren jullie blij dat ook jullie broers thuis waren !
Helemaal compleet!
Ik ben blij te weten en te merken dat er heel wat mensen zijn die jullie in hun hart dragen.
Jullie hebben elk op jullie eigen manier extra zorg nodig, en toch zijn jullie voor mij zo heel gewoon...
Ik merk het heel vaak niet dat jullie ergens op een bepaalde manier anders zijn...gewoon omdat jullie mij zo vertrouwd zijn, elk op jullie eigen manier! Het is fijn te zien dat mensen daar ook over kijken!
Er is een tijd geweest dat ik zo vaak bij mensen zat , waar jullie een patient, een dossier, ...waren dat ik bang was dat jullie niet meer dan...zouden zijn!
Maar nu zie ik heel gewone mensen, heel gewoon tegen jullie doen...ze zijn niet bang van wie jullie zijn, ze nemen en aanvaarden jullie gewoon.
Aan de andere kant, bedenk ik mij vaak dat het niet uitmaakt hoe ze jullie zijn ook noemen. Per slot van rekening hebben alle ouders hun angsten, hun zorgen om hun kinderen. Alle kinderen zijn in de eerste plaats kind Soms zeg ik wel eens lachend " kinderen, het is het enige waar je geen gebruiksaanwijziging bij krijgt!"
Jullie groeiden onder mijn hart, nestelden jullie van bij jullie geboorte in mijn hart, in mijn hoofd, in mijn hele zijn...en ik koester jullie daar met al mijn liefde!
Ik ben dankbaar om elke dag dat ik jullie ken, dat jullie in mijn leven zijn.
Ergens denk ik dat het net omdat ik jullie ( Rowan en Randall) zo dicht bij de dood gezien heb, dat ik meer dan anders besef hoe dankbaar ik om jullie ben.
Ik denk dat elke ouder die zo dicht bij dood stond dat herkent. We maken ons allemaal zorgen als we hen los moeten laten in het leven...dat hoort erbij. We kunnen jullie niet altijd beschermen, we hebben het leven niet in de hand, hoewel we dat heel graag zouden willen.
Maar je kind zien vechten om te overleven, de radeloosheid wanneer je te horen krijgt dat het misschien wel niet zal lukken...en dan krijg je het terug! Het maakt niet uit dat er een hoekje af is, we kunnen de hele wereld aan, we zijn dankbaar, bijna onderdanig voelde ik mij! Maar ook weer die tweestrijd...omdat je weet dat er elke dag kinderen zijn die het niet halen...en ouders achterblijven met het onnoemelijke verdriet van het verliezen! Het is een tweestrijd...je bent boos, verdrietig omdat het je overkomt, blij en dankbaar omdat jullie het halen en verdrietig en boos om zij die het niet halen...
Maar ik leerde dat ik het leven niet kan veranderen, dat maakt dat ik leer genieten van elke dag...de gewone simpele dingen...
Ik geniet van de vakantie, zo heel anders dan vorig jaar...is het omdat ik rustiger ben, dat jullie dat ook zijn? Of is het omdat jullie rustiger zijn, dat ik dat ook ben? Wie zal het zeggen? Ik breek er mijn hoofd niet over...ik lach om jullie grappen, ik geniet van de tijd die we met elkaar doorbrengen, samen aan tafel, spelen, kleuren, een wandelingetje, de zon...we hebben het leven vandaag in onze handen...morgen dat zien we dan wel weer...
Lieve Roibin, Ranald, Rowan en Randall...
Dank je wel, jullie zijn het mooiste wat mij ooit kon overkomen!
4 prachtige jaren, 4 jaar waar ik geen dag van had willen missen! Misschien had ik sommige dagen anders gewild, maar ik ben blij en dankbaar voor elke dag dat je er bent!
De eerste dagen na jou geboorte leek je een kerngezonde baby, wat genoot ik van je...als er geen bezoek was, dan nam ik je bij me en genoot van je kleine lijfje, je geur, je zachte huidje...
Je was een rustige baby, eigenlijk een stille baby...te stil...
Ik weet hoe ik steeds het gevoel had dat er iets niet klopte, maar men stelde me steeds weer gerust...het was nu eenmaal warm!
Ze begrepen me wel, na Rowan was ik nu vast erg bezorgd!
Op maandagavond kwamen we thuis, en het leek wel alsof je er niet was...ik moest je wakker maken om te drinken, op woensdag had je lichte koorts, niet veel nauwelijks 38, maar voor alle zekerheid wilde ik je laten nazien...
Huilend ben ik buiten gekomen bij de kinderarts, je moest blijven...iets verontruste haar...
Ik kon niet anders dan naar huis gaan, hoe graag ik ook bij je bleef, maar thuis waren nog 3 kinderen die mij ook nodig hadden.
Toen ik op donderdag je kamertje binnenkwam schrok ik me wezenloos...je was helemaal opgezwollen, ik zag je oogjes nauwelijks, en je lag daar aan allerlei infusen en monitors. Wat had dat te betekenen? Niemand kon me zeggen wat er aan de hand was, maar iets vertelde me dat dit niet goed was. Op vrijdag was ik 's morgens eerst naar de huisarts geweest, ik kon niet slapen, was stukkapot! Ik hoorde mijn telefoon rinkelen, toen ik zag dat het papa was duwde ik hem af, ik kwam zo snel mogelijk naar huis! Hij vertelde me dat ze gebeld hadden van het ziekenhuis, ze wilden je overbrengen naar Gent! Ik weet niet hoe ik die dag ben doorgekomen...
De blijdschap om jou geboorte was omgeslagen in angst, verdriet, en heel veel vragen!
Maar ik zei niks, vroeg niks...huilde, veegde mijn tranen weg...hoorde mezelf bellen naar huis, heel gewoon vragen stellen, vragen beantwoorden terwijl ik dacht " dit kan niet zijn...dit is een droom!"
Tot op vandaag vind ik het spijtig dat ik die eerste weken, eerste maanden niet echt van je kon genieten.
Ik kon en mocht niet bij je blijven, dus elke dag opnieuw afscheid nemen, alles rondom mij was zo klein, meer dan een stoel naast je bedje was er niet, om je even te mogen vasthouden moest een verpleegster komen helpen, want je hing aan zoveel kabeltjes verbonden, en soms kon het gewoon niet omdat je teveel pijn had na je operatie!
Wat vond ik dat onrechtvaardig, je leven was nog niet begonnen!
Pas na je tweede verjaardag durfde ik meer en meer van je te genieten, de angst zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Maar ik heb vrede met jou start, ik kan het allemaal een plaatsje geven. Nu ben ik dankbaar om je tweede kans, ik zeg altijd: " Randall werd twee keer geboren, ik heb je het leven gegeven, dokters gaven je een nieuw leven!"
In het weekend zal het feest zijn! We zullen taart eten...(dat hoort er gewoon bij)en je zal je autootjes van cars krijgen! Je bent er stapel op, maar lief als je bent zei je: " maar ook één voor Rowan, om samen te spelen!"
Lieve schat, ook je broers op kamp zijn je niet vergeten..ze stuurden je een lief kaartje van op kamp. Dat vond ik fijn...ze zien je graag, dat weet ik gewoon!
Samen met Rowan ben je nu alleen thuis, papa gaat werken, en je broers komen pas volgende week thuis.
Het is hier best stil, zo 's avonds, maar tijdens de dag spelen jij en Rowan zo fijn samen!
Ik geniet ervan!
Het lijkt wel alsof jullie het weten, maar normaal als ik ga slapen komen je grote broers nog even bij me liggen, gewoon om hun dag te vertellen.
Jullie doen dat nooit, want dan slapen jullie al lang...maar deze week slapen jullie in het grote bed, en 's avond als papa gaat slapen legt hij jullie terug in jullie eigen bedje!
Ik kijk alleen maar, als ik jullie zo lief naast elkaar zie liggen!
Lieve Rowan...ik weet nu al dat ik je ontzettend ga missen als je terug naar school gaat!
Toen ik deze week een uurtje ging sporten, huilde je hartverscheurend!
Je zou overal met me meegaan, lief...maar soms wel eens vermoeiend! Ik merk dat het me wel iets doet, de verhalen van kindjes die naar het eerste leerjaar gaan! Trots worden boekentasjes aangekocht, een pennezakje...en voor jou kan ik dat niet! Jij gaat niet naar het eerste leerjaar...zelfs volgend schooljaar niet! Dat doet wel eens pijn, zeker omdat ik het ieder echt wel gun, maar het neemt niet weg dat het pijn doet omdat jij er niet bijhoort!
Maar ach, aan de andere kant ben ik superblij met je, en voor mij heel bijzonder. Jij komt er ook wel!
Als jij dan naar het eerste leerjaar gaat, dan zal ik supertrots op je zijn...omdat ik weet dat je niks voor niks kreeg!
Nu ik het woord "trots" schrijf, denk ik aan een interview die ik vandaag las met Suzanne Vega. Ze zei: " Als kind hoor je dikwijls dat je trots moet zijn op wie je bent, en wat je doet, "Take pride in yourself" Ik heb pas veel later beseft dat "pride" ook verkeerd kan zijn. Als je jezelf beter vindt dan een ander, bijvoorbeeld.
Wel ventje, dat zegt volgens mij heel veel!
Ik bedoel...dat je best trots op jezelf mag zijn en op wat je verwezenlijkt...je mag gerust naast anderen staan, je bent zeker niet minder, maar daarom ook niet meer!
We moeten vaker naast elkaar durven staan, niet altijd boven een ander...want we vergeten te vaak dat we allemaal mensen zijn!
We hebben medelijden inplaats van medeleven.
Mijn kinderen...zijn niet mijn last, maar mijn geluk!
Randalleke, jij bent jarig in het weekend, maar tegelijkertijd is het ook het weekend dat ik meer nog dan anders met mijn gedachten bij een prachtig mens zal zijn! 9 Jaar geleden werd hij brutaal uit het leven gerukt, door 3 meedogenloze mensen.Tot die dag geloofde ik niet dat er mensen bestonden die zoiets konden doen,voor geld, de kick...eigenlijk kan ik ze niet menselijk noemen.
Hij was de papa van een meisje die hem nooit echt zal kennen, behalve uit verhalen, de man ...de broer ...de zoon van, de vriend...Hij was zo'n mooi mens,ze zeggen dat je pas dood bent als je bent vergeten...ik weet zeker, hij is niet dood...hij leeft nog in de harten van zoveel mensen!
Het is ook het weekend dat de papa van Rytske samen met vrienden en familie een pedalotocht doen ten voordele van het kinderkankerfonds.
We wensen ze veel succes! Het is een mooi initiatief!
Tot slot nog even een " dankjewel" voor de lieve, mooie reactie's op dit blog! Fijn te horen dat jullie de kinderen achter dit blogje hebben leren kennen, en net als ik zien dat zij elk op hun manier fantastische kereltjes zijn!
Lieve Roibin, Lieve Ranald...ik stuur jullie een hartverwarmende groet...ik kijk uit naar jullie thuiskomst!
Lieve Rowan en Randall, ik ga slapen, maar eerst nog even een kruisje en een zoen...
Een tijdje terug hadden wij een uitnodiging gekregen om mee te gaan naar Bellewaerde met de familie van 3k6. Hoewel we bevestigd hadden, begon ik mij af te vragen of ik dat wel kon maken? Wij waren daar nooit geweest. Jij Randall lag op intensieve voor pasgeborenen, op de dienst hartbewaking, en voor de rest zowat... daar waar plaats was.
Maar mijn vrees was onterecht, het was één hartelijke groep! De grote mensen, de kinderen...iedereen was blij en vrolijk!
Ranald, ik zag je genieten, je straalde gewoon!
's Avond sloeg je je armen om me heen en zei: "dank je wel mama dat we zijn meegegaan, het was een superdag vandaag!"
Rowan en Randall, zondag waren jullie uitgeteld...maar zaterdag hebben jullie gespeeld, gelachen en genoten! Ik keek naar jullie en kon alleen maar bedenken dat ik ontzettend dankbaar was dat jullie er waren, hoe graag kan je je kinderen zien?
Roibin, ik heb jou wel gemist! Ik had er je zo graag bijgehad...ik weet zeker dat ook jij het super gevonden had.
Maar voor jou was dat een beetje teveel...drukte, nieuwe mensen, vreemde situatie...je verkoos de rust en de herkenbaarheid van je oma en opa.
Ik ken je, ik weet hoe je bent, en ik begrijp en respecteerde je keuze...maar toch ventje, soms wou ik dat jij net als andere kinderen was!
Ik leerde mensen kennen die ik tot dan toe kende van hun blog, of omdat zij dit blogje lezen en zo af en toe eens antwoorden of een mailtje stuurden.
Ik leerde de mensen kennen achter die woorden. Ik kan alleen maar beamen dat er zoveel moedige, sterke mensen rondlopen!
Maar op weg naar...merken we ze meestal niet op.
Ik heb nooit gedacht dat het maken van dit blogje zoveel verder zou gaan dan de dingen van me afschrijven.
Toen jullie naar het internaat vertrokken Roibin, en zeker ook jij Rowan omdat je nog zo klein was, zoveel dingen niet begreep was ik verdrietiger dan ooit! Ik kon mijn verdriet, jullie missen niet uitleggen.Jullie waren nog steeds mijn kinderen, het zorgen voor jullie gaat enerzijds verder, en anderzijds moest ik jullie elke keer opnieuw loslaten.Dit was niet zoals het in het leven zou moeten gaan, net zoals het niet strookt met ons denken en voelen dat ouders hun kinderen voor altijd moeten missen!
Mijn verstand wist ook wel dat het de beste oplossing was, en als mensen zeiden dat ze het begrepen dat het moeilijk was maar dat het inderdaad voor jullie beter was...dan was er een deel in mij die protesteerde...dit was niet zomaar voor even Rowan...dit zou jou verder leven worden!
Honderd keer had ik hetzelfde verteld...maar mensen staan daar niet voor te springen. Dus begon ik de dingen op te schrijven...dat heb ik altijd gedaan, alleen toen deelde ik ze niet! Nu lezen degene die het willen lezen het...en ik merk dat het me milder maakt, ik het verdriet, de boosheid om, de angst die ergens altijd om het hoekje meekijkt...een deel van mijn leven geworden is beter kan plaatsen.
Lieve Rowan,
Vandaag zijn we je splinternieuwe hoorapparaatjes gaan ophalen. Je was best trots, mooie rode!
Maar de testen van je linkeroortje waren niet goed. Zelfs met de apparaatjes konden ze het niet sterk genoeg instellen om bepaalde geluiden te horen. Ze hebben je oortjes helemaal nagekeken, geen propjes, geen vocht achter de oortjes en toch hoor je links heel erg slecht.
Het is niet schat, dat ik jou anders zie ...maar als jou gehoor nu al zo sterk achteruit gaat, dan weten we nog minder wat de toekomst brengt.
Dus gaan we nu wachten tot September ( weer dat wachten) zien wat de resultaten dan geven, en hoogstwaarschijnlijk gaat men dan opnieuw testen wat de oorzaak is. Is dat belangrijk? Voor je oortjes waarschijnlijk niet, en voor mij maakt het geen verschil of je nu zwaar slechthorend of doof wordt. Ik zal je altijd graag zien om wie je bent, wij zullen elkaar altijd verstaan! We spreken niet alleen de taal van sprekende mensen of dove mensen. We spreken ook nog eens de taal van het oneindig graag zien! Wij zullen elkaar altijd verstaan, daar ben ik van overtuigd !
Maar ik weet ook, dat het voor jou steeds meer vechten zal zijn tegen de vooroordelen.
Toen ik na jou geboorte hoorde dat je doof of zwaar slechthorend zou zijn, heb ik gehuild...ik wist niet wat dat betekende!
Zou jij ooit de vreugde van muziek kennen?
Zou je net als je mama kunnen genieten van toneel? Zou jij kunnen praten? Zou jij...? Ik wist dat allemaal niet, ik kende dat niet...het was een hoofd vol vragen, nu ik steeds meer jouw wereld ook leer kennen...zie wat een fantastisch sterk kereltje jij bent...weet ik dat we het ergste daarrond gehad hebben, jou trots gebarentaal zie gebruiken dan maak ik me daar niet zoveel zorgen om, jij kan dat! Maar het is die harde buitenwereld...die oordeelt, veroordeelt, die vergelijkt...waar niet te vergelijken valt...
Dat maakt me bang...maar ik zal mijn angst nooit tonen, omdat ik weet dat er ook fantastische mensen bestaan, die zien wat jij kan, wat jij verwezenlijkt, je een ongelooflijk kereltje vinden!
Ze hoeven het me nooit te zeggen, omdat ik weet.. dat zij het weten ...dat ik het weet!
Roibin en Ranald,
Jullie zijn vertrokken op kamp!
Ik hoop van ganser harte dat het een ongelooflijk kamp word!
Ranald, het was met gemengde gevoelens dat je vertrok...na de voorbije week lijkt het dat je soms bang bent dat het verkeerd is...te lachen en plezier te hebben!
Maar niemand zal jou dat kwalijk nemen...en ik weet zeker, vanuit de hemel steekt iemand een dikke duim op!
Ik heb je op het hart gedrukt dat dat mag...zelfs als je verdrietig bent!
Geniet van de fijne momenten, koester ze...zij geven je de kracht om op momenten van verdriet of angst verder te gaan!
Zoals zaterdag! Dat was zo'n dag die ook je mama in haar hart gesloten heeft...de warmte, de genegenheid die van de groep uitging...en het gelach en de blije gezichten van al die kinderen!
Dank je wel aan iedereen, omdat jullie aanwezigheid de dag maakte die hij geworden is! Dank je wel aan die bijzondere mensen die zoiets op touw gezet hebben! Ik bewonder jullie inzet om zoiets te realiseren!
Roibin,
Amuseer u op kamp!
Ik weet dat jij ook altijd een beetje voor je broer zorgt!
Jullie vullen elkaar aan! Jou vasthouden aan regeltjes wordt soms een beetje losser door het enthousiasme waarmee je broer door het leven loopt!
Hij zorgt voor jou, en jij zorgt voor hem!
Amuseer je...geniet van elke dag!
En lach schat! Speel schat!! Dat mag op kamp!
Spelen! Jij speelt graag...alleen in je ééntje, of echt een spel met regels...zo blijft het voor jou overzichtelijk!
Het is je gegund!
Ik mis jullie aanwezigheid, maar in gedachten zie ik jullie genieten en daarom ...vergeet jullie bezorgde mama maar even, maar hopelijk laten jullie wel weten hoe jullie het stellen, want daar kijk ik wel naar uit!
Randalleke!
Jij speelt, slaapt, eet je door de dag!
De warmte speelt je soms wel even parten...maar je doet het schitterend!
Daar geniet ik van!
Simpele...heel gewone dingen...omdat ik weet hoe broos het leven is!
Voor velen staat de vakantie voor de deur, hier laten we bijna de vakantie met ons ganse gezin achter ons.
Maandag gaat papa terug werken!
Roibin en Ranald jullie vertrekken zondag op kamp.
10 dagen dat enkel jullie kleine broertjes zullen thuis zijn. In gedachten zal ik bij jullie zijn, en ik hoop van ganser harte dat het een tof kamp wordt.
Speel, lach, heb plezier, bouw kampen, maak lange tochten...geniet, en hopelijk is er op het eind van het kamp een beetje het gevoel van spijt!
Want dan weet ik dat het een fijn kamp was.
Ranald, je bent al een beetje bekomen van het vreselijke nieuws, al weet ik ook dat je hoofd vol vragen zit...maar je praat erover, ik merk hoe je steeds weer herinneringen ophaalt. Dat is mooi...het is jou manier om het een plaatsje te geven.
Dank je wel aan alle mensen die een mailtje, een berichtje of een telefoontje deden om te vragen hoe je er mee omgaat.
De bezorgdheid van mensen om jou was hartverwarmend. Maar in de eerste plaats is het gezin onwaarschijnlijk hard getroffen! Ik wens de papa en zussen heel veel sterkte toe, want zij staan voor de loodzware taak dit alles te verwerken, een plaats te geven...terwijl ze elke dag geconfronteerd zullen worden met het verschrikkelijke gemis van zowel hun broer als hun mama.
Ik wens dat zij de kracht en de steun zullen vinden en krijgen.
Dat Brent in vrede mag rusten...wij zijn buitenstaanders...het is niet aan ons om luidop te denken en te veronderstellen!
We hebben de neiging om overal een antwoord op te willen, maar soms is er geen antwoord, en dat moeten wij evengoed leren aanvaarden.
Ik ben blij Brent gekent te hebben, en wij gaan verder met de mooie herinneringen, die houden we vast...en zo zal hij altijd in onze gedachten en ons hart leven!
Roibin,
Jij bent thuis, en bent ongelooflijk blij dat even niks hoeft...
Gisteren ben je samen met je broer en jullie grote vriend naar oceade geweest! Prachtig hoe jullie thuiskwamen! Twee blije gezichten, het deed jullie ontzettend veel deugd.
Ik weet dat het voor jullie niet altijd makkelijk dat hier nog twee kleine broertjes rondlopen die behoorlijk veel aandacht vragen!
Al weet ik dat jullie hen ontzettend graag zien. Maandag speelde jij met Rowan in de tuin, ik hoorde jullie schaterlachen!
Toen jullie kikkertjes gevangen hadden zag ik jou op je hurken naast je broertjes zitten en vertellen! Hun oogjes waren groot!
Daar heb jij dan een ongelooflijk geduld mee!
Zoals ik zei op het oudercontact toen ze me vertelden dat schoolleerstof nogal moeilijk voor je was. " Misschien is het wel waar dat het moeilijk is voor Roibin, maar toch ben ik trots op Roibin, want er zijn een heleboel dingen die hij zelfs heel goed kan! Het zijn die dingen waar hij mee vooruit gaat, en ik ben er blij om!" Je juffen keken me eerst een beetje vreemd aan en toen zeiden ze " Ik kan geloven dat Roibin zijn thuis mist als hij op internaat is, je bent een hele lieve mama" Was daar best trots op!
We hebben je kamer in het internaat opgezegd...want volgend jaar kom je elke dag naar huis! We zien wel hoe het loopt...maar ik denk dat jij dat wel kan...pendelen. Ik heb vertrouwen in je...en ik geef je graag dat vertrouwen!
Rowan,
Elke dag vraag je " welke dag is het vandaag? , Moet Rowan naar school vandaag, en morgen?3
Nee ventje, je moet niet naar school, het is vakantie!
Zaterdag mocht jij samen met je broers mee naar een feestje ter gelegenheid van een trouwfeest .
Wat was je daar trots op. Toen je meme vroeg waar je naartoe ging zei jij " het is feest voor grote mensen, maar Rowan mag mee!"
Je hebt tekeningen gemaakt van kastelen en ridders,en op het feestje wilde je iedereen van een drankje voorzien!
Fijn, dat jullie erbij mochten en konden zijn! Dank je wel aan Emelyn en Dries dat ze jullie in hun hart dragen...want jullie waren welgekomen!
Randall,
Lieve kleine kabouter,
Ook jij mocht dus op het feestje zijn, en sommige hebben het geweten...je kletste de oren van hun hoofd!
Ik zag je rondlopen, en babbelen, en ik moest glimlachen...
Ik vraag me af hoe jij morgen zal zijn op ons dagje Bellewaerde. Het is samen met een groep mensen die ik eigenlijk niet echt ken. Eigenlijk leerde ik hen kennen via hun verhaal, en ik kijk er naar uit hen echt te ontmoeten!
Gisteren al even kennis gemaakt met één gezin! Het viel best mee...we hebben heel wat te vertellen! De wereld loopt vol sterke bewonderenswaardige mensen, maar meestal zien we ze niet!
Ik ben benieuwd!
Jij bent vooral opgewonden omdat we veel veel gaan zien!
Ik wens je een fantastische dag toe ventje, want in tegenstelling bij vroeger word je je steeds meer bewust van de wereld om je heen!
Ontdek en geniet..
Ondanks ik weet dat ik vanaf 1 September heel wat minder vrije tijd zal hebben ben ik ook blij te weten dat ik mag starten met mijn opleiding!
De start is gegeven om mijn droom waar te maken! Eindelijk voelt het alsof ik weer vooruit kan na jaren stilgestaan te hebben!
Dat maakt me blij, maar soms ook angstig... Blij omdat ik vooruit ga, angst om te falen!
Na al die jaren thuis, mijn wereld niet groter dan die van mijn kinderen, is dat een grote stap.
Tuurlijk wil ik graag terug naar het werkveld. Maar ik wilde niet zomaar ergens iets gaan doen, ik wilde mij niet halsoverkop ergens in gooien om achteraf spijt te hebben. Ik wilde iets doen waardoor ik werk en thuis echt kon combineren, maar iets wat mij als mens ook voldoening heeft.
Dus heb ik lang nagedacht, alles heel goed overwogen...en nu weet ik : " Ik ga ervoor! Lieve Rowan, jij zal dat nu niet beseffen, maar jij hebt me ontzettend veel gegeven! Maar ooit ventje zal ik jou zeggen " Dank je wel!" en dan hoop ik dat je trots zal zijn om wie je mama geworden is!
Parijs en Rome zijn ook niet op één dag gebouwd zegt men...dus waarom zou ik alles op één dag doen?
Tenslotte heb ik al het mooiste dat er is, jullie! Ik ben dankbaar om wat we al allemaal gehad hebben, en ik hoop met gans mijn hart dat het alleen maar mooier kan worden!
Roibin, het was met tegenzin dat je vertrok deze morgen...voor jou hoefden die twee dagen niet meer.
Morgen komen we je kamer leegmaken...en dan kan je de deur van de school even achter je dichttrekken.
Je hebt nood aan de vakantie, je kijkt uit naar je chiro-kamp.
Het is de zevende keer dat je meegaat, en elke keer kijk je er naar uit.
10 dagen gewoon spelen, ravotten, met je vrienden samenzijn...
Ranald, jij sluit voor altijd de deur van de lagere school. Nooit zal je er nog leerling zijn, hoogstens een bezoeker, een oudleerling.
Goh, het is best met gemengde gevoelens...het is zo'n tastbaar bewijs dat je groot word.
Je was zo'n schattig kleutertje,en best een lief kereltje...nu begint voor jou het groot worden...niet alleen het groeien, maar ook de wereld om je heen zal steeds groter worden. Je zal steeds meer je eigen grenzen moeten stellen, je zal eigen keuzes moeten maken...en in die wirwar van zoveel dingen die je zal moeten, zal je je eigenheid proberen te vinden. Vandaag zal je blij zijn om wat je morgen verdriet zal doen, want ook dat is een groeiproces die niet steeds evident zal zijn . Je vrienden zullen een belangrijke plaats in je leven gaan innemen. Er zullen steeds meer dingen zijn die je niet met je mama zal bespreken, je zal steeds meer de mening van anderen willen weten. Dat is goed, zo zal je kijk op de wereld steeds groter worden. Je zal merken dat iedereen wel een mening heeft, het zal meer en meer je eigen overtuiging zijn die je zal volgen, gekleurd door alles om je heen.
Maar ik hoop dat je altijd zal weten dat wanneer je het allemaal niet meer weet, altijd hier terecht kan. Ik zeg niet dat ik op alles een antwoord zal weten, en ik zeg ook niet dat mijn mening altijd de juiste is, maar ik zeg wel dat ik altijd bereid zal zijn naar je te luisteren, dat ik altijd tijd voor je zal maken.
Ik zeg je ook niet dat ik je alle verdriet kan besparen, maar weet dat ik je altijd zal troosten...zelfs als je er niet over wilt praten...
Soms is zwijgen goed, soms is het beter de dingen uit te spreken, wanneer je wat moet doen, weet ik niet. Je zal ook met vallen en opstaan leren wanneer je wat tegen wie verteld. Wie je kan vertrouwen en wie niet...je zal merken dat van die grote wereld er soms maar een handjevol zal overblijven. Maar weet dat ik altijd één van die zal zijn, zolang ik leef! Want als ik naar je kijk dan zie ik een fantastische kerel...met heel veel talenten...ontwikkel ze...blijf jezelf en dan weet ik dat je er wel komt!
Lieve Rowan,
Jij komt pas woensdag thuis.
Deze morgen vertrok je blij zwaaiend "2 keer slapen mama!"
Als ik achterom kijk dan zie ik een intens jaar. Wat heb jij veel geleerd!
Ik ben ontzettend trots op je!
We hebben ook een ganse weg afgelegd, jij en ik. Ik heb je leren een beetje meer loslaten...want ergens was dat nodig als ik jou een toekomst wilde geven...
Je bent er nog niet, maar we hebben tijd...
Maar eerst vakantie ventje, ik vind het heerlijk te weten dat jij de ganse vakantie thuis bent!
Je vroeg me gisteren "mama wil jij me dan duizend verhaaltjes vertellen?" Ik weet niet hoeveel het er zullen zijn, maar ventje ik zal jou veel verhaaltjes vertellen, en in je beleving zullen het er zeker duizend zijn!
Welkom thuis ventje voor een lange vakantie!
Randalleke,
Mijn kleine kabouter,
morgen gaan we terug naar Gent...
Hoewel ik altijd denk " gewoon even op controle" is er ook die angst.
Het is exact 3 jaar geleden dat je je laatste hartoperatie had.
De zeven langste uren van mijn leven die ik zo bewust meemaakte!
Ik vergeet nooit hoe je lachte toen ik de dag van je operatie op je kamertje kwam.
Je kroop recht in je bedje en je strekte je armpjes uit!
Ik heb je gewassen, je vond het allemaal best...en toen die lange gang...ik droeg je, jij was je vrolijke zelf...de anesthesist kwam en gaf jou een spuitje...je oogjes rolden weg en toen moest ik je daar achterlaten...ik zie ze nog steeds lopen met jou op hun arm.
Ik wist niet wat ik moest doen, ik wist niet wat ik moest zeggen, ik keek om me heen en mensen waren druk in de weer, pratend over allerhande en ik kon alleen maar denken " weet je, nu zijn ze mijn zoontje aan het opereren, misschien gaat het wel niet goed...ik wil daar niet aan denken, maar ik kan aan niks anders denken" Ik had met iedereen gepraat die dag over jou, over wat voor sterk ventje je was, over hoe lief...maar ik wandelde wat rond pratend in mijn hoofd.
Dat verlossend telefoontje, "straks mag je hem zien"
Ik herinner mij dat het onweerde, buiten was de lucht zwart, het was vreselijk warm...en daar lag jij...in dat veel te grote bed!
Ik heb gehuild, en ik weet niet of het van verdriet om alle doorstane leed was, of van opluchting...maar ik voelde de grond onder mij vandaan gaan.
Toen ik naast je bedje zat, probeerde men je langzaam wakker te maken.
Ik vergeet nooit jou blik, het is de enige keer dat ik je ooit zo zag kijken. Ik heb die blik nooit meer gezien.
Jij keek, en ik zag zoveel vragen in je ogen. Het was alsof je zei " mama, waarom heb ik pijn? Wat is er gebeurd?" Ik nam jou kleine handje in die van mij, je vingertjes sloten zich zachtjes rond mijn vingers.Je keek alleen maar, je huilde niet, alleen jou ogen zochten mij...
Mijn lief klein ventje, hoewel het allemaal achter ons ligt, en we ondertussen ons eigen leventje terug opgenomen hebben, is het een tijd die ik niet kan, maar ergens ook nooit wil vergeten, omdat ze zo intens waren, het is mooi en hartverscheurend tegelijk.
Na jou broertje Rowan vond ik dat ons gezin groot genoeg was, en toch kwam jij nog...je hebt je leven niet voor niets gehad, ik wens dat je nu verder gewoon jou leven mag leven...met de gewone ups en downs in het leven...men zegt dat men niet meer krijgt dan men kan dragen, ik vind dat je al je deel gedragen hebt!
Maar toch, morgen zal ik bang zijn...om dan 's avonds hopelijk opgelucht te kunnen ademhalen.
Ik hou mijn vingers gekruist, want morgen krijg jij jou rapport, en je kan alleen maar slagen of niet slagen, er is geen weg tussenin!
Als ik achterom kijk dat zie ik hoe zoveel dingen veranderd zijn.
Rowan, weet je nog? Vorig jaar ging je nog samen met je broers naar school. Nu ga ik er nog enkel je kleine broertje ophalen
We hebben al een ganse weg afgelegd, van jij en ik, altijd samen...naar je zoveel meer loslaten dan ik gewild had.
Het voorbije jaar zijn er tranen geweest voor het steeds weer afscheid nemen...terwijl alles in mij je nog zo graag thuis had, tranen om de woede, omdat ik het niet eerlijk vond, maar ook tranen van blijdschap...omdat je in een sneltreinvaart vooruit ging...zoveel dingen die jij nu wel kan!
Je deed het super, je paste je vlotjes aan, maar er zijn dan ook heel wat mensen die met je meegingen, die je vasthielden toen je viel, die je troosten toen het gemis groter was dan de vreugde om wat er te beleven viel. Ik had het allemaal liever anders gezien, ooit droomde ik alles zo heel anders. Maar ik heb er vrede mee, niet dat er nooit geen tranen meer zijn, het gemis als je er niet bent merk ik steeds weer opnieuw, maar als ik naar je kijk, dan weet ik dat het goed is, dat jij gelukkig bent, en je weet heel goed dat je hier thuis bent, dat hier altijd jouw plaatsje is, je weet dat ik op je wacht...
Roibin,
Je bent geen prater.
Maar vorig jaar was je nog steeds elke dag thuis, dat gaf me het gevoel toch deel uit te maken van je leven. Nu je naar het internaat gaat, lijkt het soms alsof de afstand groter geworden is.
De tijd dat je thuis bent lijkt zo kort, zeker omdat je tijd nodig hebt om de "klik" te maken.
Ik denk erover je volgend jaar elke dag naar huis te laten komen. Maar het moet voor jou ook haalbaar zijn!
We zien wel...we hebben nog even tijd...
Het voorbije jaar ben je ook zoveel veranderd...
Je bent die kleine jongen niet meer, steeds meer merk ik dat jij een echte tiener word...
Hoewel je niet denkt, voelt, zoals de meeste mensen, ben je ook nog altijd een jongen die groot word...je bent er nog lang niet...je bent op weg...
Op je eigen tempo, je eigen manier...
Toen we vorig jaar de beslissing namen om jou op internaat te laten gaan, vond ik het een vreemde gedachte dat jij er tijdens de week niet zou zijn.
12 jaar had ik voor je gezorgd, met heel veel liefde...(en soms wel eens veel geduld..)
Toch was het anders dan bij je broertje...hij was pas 4! Jij daarintegen kon je eigen mening geven.we konden er over praten...
Het traject met de trein, en de tram...dat boezemde ergens wel angst in. Zou je dat kunnen? Wat met al die vreemde mensen om je heen?
Zou je niet verloren lopen? In de vakantie zo nu en dan eens het traject gedaan, eerst samen...dan jij alleen...
Het lijkt een beetje op , wanneer laat je je kind alleen met de fiets rijden? In het begin dat je alleen naar school fietste, toch een goeie 5 km, fietste ik eerst met je mee, dan kwam ik ( soms wel eens stiekem) achter je aan gereden...maar eens moet je vertrouwen hebben dat het wel goed komt.
Jij hebt bewezen dat je al heel wat alleen kunt, en ik geef toe dat ik best trots op je ben.
Zo zie je vent dat het leven meer is dan school, al beweer ik niet dat het niet belangrijk is.
Maar het is even belangrijk dat je je kunt handhaven in onze wereld, dat je zelfstandig kan zijn.
Hier thuis staan 4 boeken, voor elk van jullie 1. Ik schrijf niet elke week, zelfs niet elke maand in dat boek, gewoon zo nu en dan...maar het is het verhaal van jullie leven, kleine en grote gebeurtenissen. Vreugde en verdriet, het staat er allemaal in...zodat jullie er later eens kunnen in lezen ...
Het is alleen voor jullie, en ooit als jullie een eigen leven gaan opbouwen dan krijg je het...
Je zal merken ,dat jullie ook daar in groeien, groot worden...
Randall,
Jij hebt ook de vakantie nodig, je bent moe!
Ook jij zal in de vakantie weer een stapje opzij moeten zetten, niet achteruit...maar gewoon weer even plaats maken voor je broers die steeds thuis zullen zijn. Nu heb je mama heel vaak voor jou alleen, na school is mama er altijd voor jouw alleen tot je naar je bedje gaat.
Maar ik weet zeker dat je graag een beetje opschuift voor jou broers, ze zijn niet enkel broers, ze zijn ook jou vriend, en voor vrienden maak je tijd, maak je plaats als het nodig is!
Ranald,
Vorig jaar leek niks voor jou te veranderen,dezelfde school, dezelfde vrienden, thuis...maar het was wennen je broers niet om je heen te hebben, jou w grote broer...hij is er altijd geweest voor je, alles wat jij deed, dat deed hij ook...
Alles leek hetzelfde, maar niks was nog hetzelfde...je had tijd nodig om te wennen, en nu zal je opnieuw tijd nodig hebben. Dat weet ik, maar dat is niet erg!
Volgend jaar ga je voorgoed de deur van de lagere school achter je dichtdoen. Het is iets die nooit meer terugkomt.
Het is met gemengde gevoelens...het doet mij beseffen dat je groot word.
Terwijl ik nog even tijd heb, ben ik bezig kasten te legen, zoals alle kleine babydingetjes opruimen.
Ik wil in September wanneer ik zelf terug naar school ga dat achter me kunnen laten.
Hier is het hoofdstuk " baby's "afgesloten, voorgoed...
Rondom mij worden overal kindjes verwelkomd, of kindjes verwacht...
Ik vind het prachtig, ben heel blij voor die mensen.Zo zijn er mensen die al zolang op een tweede kindje hoopten...en eindelijk!
Ik was zo blij, en nog...omdat ik kinderen prachtig vind, het mooiste wat uit mensen ontstaat...en ik gun het iedereen om dat mooie te ervaren!
Maar ik weet ook dat er mensen zijn die tot hun eigen groot verdriet dat nooit zullen kunnen ervaren...
Mensen zeggen wel eens " wat je niet hebt, kan je niet missen" Maar daar ben ik het niet mee eens...ik weet dat er mensen zijn die kinderen missen in hun leven, en dat doet volgens mij ontzettend veel pijn, verdriet die heel vaak niet opgemerkt word!
Voor mezelf laat ik dat hoofdstuk achter mij, het is mooi geweest...ik hou met gans mijn hart van mijn kinderen, ze zijn zo mooi anders...
Het zijn mijn kinderen, niet van mij...maar zij en ik, samen zijn we wij! Daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn!
Niets ter wereld heeft mij meer geraakt dan jouw woorden Roibin...
Vorig weekend was je niet in je gewone doen, en de voorbije week vond ik jou stilte aan de telefoon veelzeggend.
Vrijdag kreeg ik telefoon van school, je was helemaal het noorden kwijt, men vroeg of je eerder naar huis mocht komen...je huilde ...
Toen je thuiskwam zei je niks, je sloeg je armen om me heen...en liep door, ik zei je nog dat we later wel even zouden praten.
Het was hier ook druk, want ik was net thuisgekomen met je kleine broertjes.
Later wanneer de rust teruggekeerd was zaten we samen buiten.
Ik vroeg je wat er aan de hand was...je keek me aan en zei " mama, men zegt in school dat het beter zou zijn als ik volgend naar het B.S.O ga"
Dat weet ik al een tijdje vent, wat is daar zo erg aan?
Je antwoordde " maar mama, is zal altijd niemand zijn, want ik ben dom!" Ik schrok van je woorden.
Je zegt toch steeds dat school belangrijk is, dat het je toekomst is? Nu is er geen toekomst...
Mijn lieve , lieve Roibin, het is nooit mijn bedoeling geweest , het spijt me als ik je ooit dat gevoel gaf...
Het klopt dat we in een wereld, een maatschappij leven waarin het lijkt dat alleen het beste goed genoeg is, maar jongen toch...je bent zoveel meer dan een schoolrapport! Je bent zoveel meer dan een leerling ASO/TSO/of BSO.
Je bent een ontzettend lieve jongen, met je hart op de juiste plaats!
Jij bent 13 jaar, je mag je nog geen zorgen maken over later...jij moet nog dromen hebben, ervoor gaan...groot worden, verliefd worden en evenzeer liefdesverdriet...de enige zorg die jij mag hebben is groot worden, voor de rest moet je gelukkig zijn!
Geloven in jezelf ventje dat kan ik niet voor je doen, ik kan je alleen maar zeggen dat je meer dan de moeite bent, en dat er heel wat mensen zijn die echt verder kijken dan dat...
Ik geloof in je, zie je ontzettend graag...de weg hoeft niet altijd een autostrade te zijn, je komt er wel!
Kijk om je heen, en je zal zien dat je nooit alleen bent!
Toen je klein was heb ik me nooit echt zorgen gemaakt over hoe je schoolloopbaan eruit zou zien, veel meer maakte ik me zorgen over hoe je in de wereld zou staan.
Ik wilde dat je jezelf kon zijn, blij met wat je had...geloofde in jezelf!
Net omdat ik maar al te goed weet hoe belangrijk dat is. Ik ben ervan overtuigd dat ik geen makkelijk kind was, veel meer nog dan nu stopte men je in een vakje...slim/dom ( God wat haat ik dat woord!) Al een geluk dat je oma niet geloofde dat ik werkelijk was zoals men toen in school beweerde. Wat niet gebruikelijk was in die tijd liet ze mij testen ( nog zo' n woord!) Ik was niet dom, ook niet zo vreselijk als ze beweerden, alleen was ik nogal chaotisch in mijn denken...( tja... tot op vandaag heb ik daar wel eens last van...) Wat ik wil zeggen is, dat er toen zo veel nadruk gelegd werd op wat ik verkeerd deed...dat het me jaren koste, om ook maar een beetje in mezelf te geloven.
Niet in jezelf geloven is het ergste wat je kan overkomen, want dan pas lijkt het alsof je niemand bent.
Je kan nooit voor iedereen goed doen, dat lukt niet...altijd zullen mensen een mening hebben, overtuigd zijn dat ze het zelf anders, beter of wat dan ook doen.Kritiek op zich is niet altijd slecht, zolang ze opbouwend is...je eruit kunt leren, meningen mogen ook verschillen, dat maakt het leven soms boeiend...alleen zijn er mensen die nooit anders zullen doen dan kritiek hebben...soms alleen maar om anderen naar beneden te halen, zodat zij zichzelf als groter zien. Sommige mensen zullen hun mening niet delen maar opdringen...zo verlies je het gevoel van vrijheid!
Maar in je hoofd moet je altijd vrij kunnen zijn....je gevoelens, gedachten, je verdriet of vreugde, die zijn van jou en die maken dat je bent wie je bent...daar ben je altijd vrij!
Niemand kan je zeggen wat je moet voelen of denken, het is zoals liefhebben...waarom hou je van iemand? Daar is niet altijd een antwoord op...soms merk je dat je van iemand houd gewoon om wie ze zijn, terwijl je best weet dat ze niet perfect zijn!
Niemand is dat, ook je mama niet!
Zelfs je kleine broertjes durven wel eens zeggen dat mama stout is...al is de reden daarvoor meestal omdat ik hun eigen willetje niet volg.
Maar soms hebben ze zelfs in hun kinderlijke boosheid wel eens gelijk.
Rowan...nog even en je bent veel veel thuis!
Randall...nog even en elke dag je speelkameraatje...
Ranald...nog even en je laat de lagere school achter je...voor altijd!
Roibin...nog even en het is vakantie!
Tijd gaat steeds vooruit, nooit achteruit...
Dat is de enige zekerheid die je hebt, maak er jullie beste tijd van...geniet van elk moment dat je gegeven word.
Morgen...lieve Rowan komt mama naar school jou ophalen, en je meme Lies zal mee zijn!
Ik weet dat je er naar uitkijkt...nog één keer slapen...ik kijk er net zo naar uit als jij.
Je was zo verdrietig toen ik je maandag achterliet...en blijkbaar zaten de traantjes de ganse dag hoog, en 's avonds huilde je alle opgespaarde traantjes eruit, vertelde jou begeleidster....
Lieve, kleine kabouter, en ik was er niet om je tranen te drogen, ik kon je niet troosten....en dat knaagt.
Maar morgen, morgen zal ik je in mijn armen sluiten, en jou een heel lieve knuffel geven.
Tot morgen lieverd!
Ranald,
Jjij geniet nog even van de laatste dagen dat je het huis voor jou alleen hebt, want straks moet je weer wennen aan iedereen thuis.
Ik weet dat je dat wel leuk vind, al je broers thuis, maar nu heb je vaak je mama of papa voor jou alleen, en diep in je hart geniet je van dat alleenrecht. Dat mag hoor, maar straks zal je weer wat meer plaats moeten maken voor je broers.
Randalleke,
klein ventje, straks zal jou speelkameraatje terug thuis zijn, en binnenkort, wanneer het vakantie is zullen jullie kunnen spelen, je zal niet meer alleen naar je bedje gaan, je zal 's morgens het gezelschap van je broer hebben, je zal niet het kleintje zijn...je zal samen zijn!
Ik kijk er net zo naar uit als jij!
Roibin,
Deze week heb ik je niet één keer gehoord, je liet niets weten, omdat er voor jou niets te melden viel.
Ik kon het niet laten je zelf even te bellen, gewoon om zeker te zijn dat alles ok met je is.
Alles was goed zei je, ja ook in school...de gesprekken met jou zijn soms zo " stil " Hoewel ik je ken, weet hoe je bent...heb ik het er best wel eens moeilijk mee.
Zoals vandaag.
Zal blij zijn dat het weekend is, gewoon omdat ik jullie mis...
De zon wil niet blijven, elke keer ik denk " eindelijk! " komen wolken voorbij.
Ik hoop wanneer de vakantie overal is, de zon ook aanwezig zal zijn...omdat met de zon alles mooier lijkt, minder saai...
Al een geluk, dat jullie de zon in mijn leven zijn...jullie geven mijn leven kleur, ik krijg het warm vanbinnen wanneer ik aan jullie denk.
Maar die grote gele bol, die de dagen warmer maken, langer laten duren, die mag er van mij nu ook wel bij!
Blij als een kind...zo voel ik mij voor het ogenblik!
De ganse week al het gevoel van...eindelijk!
Hoewel toen jij geboren werd Rowan ( God alleen weet hoeveel tranen ik om je gelaten heb) en we nauwelijks van de schrik bekomen waren te horen kregen dat jij doof was, schrok ik mij wezelijk.
Hoe, wat, waarom??? Het was je meme lies die met me meeging toen ik , toch nog even moest laten checken...ik durfde niet alleen gaan, ik wist niet wat me te wachten stond...ik ben je meme nog altijd dankbaar, alhoewel we toen nog niks wijzer waren.
In een sneltreinvaart moesten we plots met jou van hot naar her gaan, en we snapten er niks van...Ik wist niet wat ik moest denken, wat ik eigenlijk moest doen, en ik was ook kwaad, heel erg kwaad, ik vond het niet eerlijk! Niet na alles waar we doorheen gegaan waren. Waarom jij?
Ik wilde net als zovelen gewoon genieten van je klein zijn, en ik kreeg alleen maar vragen!
Het had zijn tijd nodig om mijn weg te vinden in die wirwar van hulpverlening, daarbij ik had nog nooit een doof persoon ontmoet, zelfs geen slechthorende, wat wist ik veel?
Ik geloofde wat men mij vertelde, ik stelde weinig in vraag, maar ondertussen verzamelde ik alle informatie die ik kon vinden...en geloof me ik heb moeten zoeken.
Intussen vertelde men ons dat ze met zekerheid konden zeggen dat je zwaar slechthorend was, je had dus nog een restgehoor, dat was voor hen goed nieuws, ik daarintegen werd alleen maar kwader ...
Ik zocht, maar vond weinig of geen verhalen, in gewone mensentaal geschreven boeken ( je mama leest heel veel, en heel erg graag) over kinderen zoals jij, zoveel vragen en zo weinig antwoorden....
Hoewel ik van het begin vond dat je het best zowel gesproken als gebarentaal gebruikte, zei men steeds weer dat het niet hoefde...je moest leren spreken...zoals andere kinderen, maar echt luisteren is voor jou moeilijk ,,zelfs met je apparaten, jij kan geen geluid filteren. Luister maar eens, als de radio, tv, en de stem van de persoon die tegen ons praat allemaal even luid zouden klinken, het maakte je moe, en ook thuis merkten we dat...tot we met vallen en opstaan onze weg vonden in de wereld van dove en slechthorenden, en jij ook je plaatsje daar in vond.
Het boeide me van in het begin, ik wilde steeds meer weten, meer ontdekken, en bovenal ik vond de taal die je leerde prachtig, ze is niet alleen jou manier van praten ( jij kan zelfs al goed praten!) ze is zo mooi om naar te kijken, ze is voor jou ook zingen, dansen, kijken, ze is voor mij ook jou...
Zondag ben ik dan naar Genst geweest, je wist maar nooit...en toen ik buiten kwam na alle uitleg over de opleiding Tolk VGT was ik alleen maar blij! Ik voelde het kind in mij blij enthousiast zijn, nog net niet " yes!" uitgeroepen, maar het voelde zo goed ventje, het was alsof dat hetgene was waar ik naar zocht. Jij was ook blij toen ik je vertelde van mama die naar school zou gaan, om echt heel goed jou taal te kennen. Gebarentaal! Je oogjes straalden en je sloeg je armpjes om me heen met de woorden "ik zal je helpen, mama "
Als ik kijk naar wat jullie mij al gegeven hebben, dan kan ik alleen maar dankbaar zijn om wie en wat jullie zijn,...
Dat mag je van me aannemen, ik heb om jullie gehuild, ik ben boos geweest om wat ons overkwam ( ik ben er niet trots op, maar als ik soms ouders met kinderen zag dan vertederden die kleintjes mij, maar terzelfde tijd merkte ik wel een steek van jaloezie, ik gunde het anderen wel, maar was soms best wel eens jaloers op mensen die ogenschijnlijk zorgeloos met hun kinderen konden omgaan. Maar ik weet dat zij die mij kennen ook weten dat het nooit persoonlijk was, als ik al eens kort van stof was, of net dat ietsje te bitsig antwoordde, ik weet dat zij mij dat niet kwalijk nemen, want ze kennen mij, en ze bleven komen, ik ben hen er dankbaar voor...)Maar ik heb me nooit om jullie geschaamd, ben altijd trots op jullie geweest,!
Het weekend is halfweg...en het is warm!
Ik geniet, en jullie genieten!
Roibin,
Alleen jij bent niet je gewone zelf, je hebt nauwelijks iets gezegd, en je vermijd contact!
Je slaagt er in, je hier in huis onzichtbaar te maken...
Ik kijk naar je, en stel me vragen...maar ik weet dat jij me de antwoorden wel zal geven, alleen niet direct...want dat kan jij niet...zeggen wat er aan de hand is, ik moet tussen de lijnen lezen, ik moet naar je kijken om het antwoord te weten, en dan nog vraag je tijd...tijd die je krijgt, ...
Ranald,
Jij bent heel gewoon content...
Je gaat fietsen als het je hier te druk wordt, en voor de rest speel je...(als je geen huistaken hebt, want de proeven zijn begonnen)
Je schaterlach deze namiddag werkte zo aanstekelijk!
Randall,
Jij was supercontent dat je broer thuis is, je hebt gespeeld vandaag, en gespeeld, en genoten, en gespeeld...en vanavond viel je als een blok in slaap.
Ik zag je in het zwembadje springen...en nu het warm is krijgt je velletje een kleurtje...alleen de littekens vallen dan ietsje meer op, en het herinnert me steeds weer waar jij doorheen gegaan bent...hoewel ik het ook nooit zou kunnen vergeten, maar ik merk als ik je buikje inwrijf tegen de zon dat ik altijd nog even over die littekens ga en denk...je groeit vent...hoe groter jij word hoe kleiner ze zullen lijken...
En ik?
Ben heel gewoon blij...blij om heel gewone dingen...
De zon, jullie aanwezigheid, de keuzes die ik maak, en ik hou het met beide handen vast...
Wat ben ik er blij mee, ik kijk uit naar je reactie Rowan. Je broertjes hebben er al op gespeeld, maar jij moest dinsdagmorgen al naar school, en dus heb je hem nog niet echt gezien. Maandag wist je wel dat de schommel er was, maar toen jij ging slapen was hij nog niet klaar.Ondertussen heb ik hem al voorzien van een laagje olie zodat jullie er nog lang kunnen van genieten!
Hoe vaak hebben we niet gezegd dat we zouden kijken voor een speeltoren met schommel? Steeds kwam er iets tussen, maar nu schat zal je kunnen schommelen, zo vaak als je thuis bent, zo veel als je wilt!
Gisteren is de begeleidster van school langsgekomen. Je doet het fantastisch...je voelt je er helemaal thuis! Al zal thuis...thuis altijd hier zijn!
Volgend jaar kan je wel niet naar het eerste leerjaar, waar je normaal gezien zou zitten.
Maar daar schrik ik niet van, ik wist dat ook wel, je bent er ongelooflijk op vooruit gegaan, je doet het schitterend! Je hebt al een ganse weg afgelegd....voor jou was taal het belangrijkste. Je begrijpt al heel wat woorden, je maakt zinnen, en je kan jezelf verstaanbaar maken, en weet je , het is ook in school de mensen niet ontgaan hoeveel plezier jij hebt in de gebarentaal. Het boeit je, je bent er (terecht) trots op dat jij dat kan, je vraagt ook steeds wat het gebaar is voor iets. Het is je kapstok,je houvast. Het is jouw taal, die je zo mooi maakt!
Jou mama moet 4 jaar naar school om die taal te kennen, te begrijpen en me eigen te maken. Jij leert het spontaan, gebruikt het spontaan, en je leeft in een wereld van dove en slechthorende. Het is een meerwaarde, waar jij van mij terecht trots mag op zijn! Je hoeft je nooit te schamen om wie en wat je bent! Ze zeggen dat je gelukkig bent, dat zie ik ook aan je...als je later mensen ontmoet die op je neer kijken, dat hoop ik dat je sterk genoeg zal zijn om die vooroordelen naast je te leggen, en je de durf hebt om recht te staan en naast hen te gaan staan...en alles aan je houding net hen klein zal maken! Weet alvast dat ik naar je opkijk, en ik ben ervan overtuigd dat er nog mensen zijn die jou een prachtkereltje vinden. Iets in mij zegt dat jij ze kent, zonder hun naam te kennen...
Ik zal op je wachten vanavond...ik weet het zeker : Het word super dit weekend!
Randall,
Jij hebt al gespeeld op de schommel, maar ergens wacht je...omdat spelen voor jou zo vaak samen gaat met Rowan, jullie vullen elkaar aan....
Ranald,
Vandaag slaap jij in de school, omdat jullie vanavond naar de sterren zullen kijken!
Je zal luisteren naar verhalen over de sterren, de maan en alles wat er te zien valt aan de hemel.
Ik weet nu al dat je daar zal van genieten. Je spreekbeurt laatst ging over de manen van Jupiter! Ik wist niet eens dat ze bestonden.
Fijn te zien hoe ze er in school steeds in slagen je te boeien, nieuwe dingen te zien en te ontdekken!
Geniet ervan kerel, het is je van harte gegund!
Roibin,
Je bent pas gisteren naar school vertrokken, en vandaag ben je reeds thuis!
Ik zie hoe je uitkijkt naar de vakantie, het gewoon thuis kunnen zijn!
Nog even vent...en er wacht jou een lange...verdiende vakantie.
Het is voor jou reeds een jaar van veel veranderingen geweest! Je hebt getoond en bewezen dat je al heel wat zelf kan.
Je hebt ergens ook een rust teruggevonden. Na vorig jaar was het even genoeg voor je geweest. Het was een schooljaar waar jullie als klas heel erg met elkaar verbonden warren, je meester die uit het leven stapte heeft daar ongetwijfeld ook voor gezorgd.
Je hebt het zo moeilijk gehad dat alles te kunnen plaatsen. Je begreep het niet, en ik denk niet dat je dat ooit zal kunnen begrijpen, er zijn nog zoveel mensen die het nog steeds niet begrijpen.
Maar je hebt het wel een plaats gegeven, waardoor je het beter achter je kan laten.
Op de vreemste momenten vraag je wel eens om een kaarsje te branden, gewoon zeg je dan " voor meester" Daardoor weet ik dat je het niet vergeet, maar doordat je de school achter je liet, kon je ook het gebeurde meer achter je laten. Dat is goed!
Als ik zie hoe je nu bent, hoe je er steeds in slaagt je eigen weg te blijven gaan, dan kan ik alleen maar zeggen " je doet het goed vent, je komt er wel!"
Onlangs zei iemand mij " voor jou is het makkelijk tijd hebben voor je kinderen" Je hoeft je nooit schuldig te voelen omdat je geen tijd hebt.
Het is waar, op één of andere manier heb ik meer tijd...maar het neemt niet weg dat ik me nooit schuldig voel, integendeel...
Ergens verwacht men dat ik altijd tijd heb, en soms is dat niet zo...
Gewoon omdat er zoveel van je verwacht wordt. Gisteren kreeg ik een boek in handen over schuldgevoel...het gaat erover dat ouders nog nooit met zoveel schuldgevoel geworsteld hebben als tegenwoordig.
We hebben het gevoel dat we altijd steeds weer vol begrip, geduld met onze kinderen omgaan. Maar hoe graag ik jullie ook zie, soms ben ik wel eens boos op jullie, soms heb ik geen tijd, of soms heb ik gewoon mijn dagje niet...net zoals wanneer je gaat werken. Feit is dat ik ook nooit iemand heb om gewoon even stoom af te blazen, of gewoon eens een simpel gesprek te hebben.
Waardoor de boosheid gewoon verdwijnt, de onrust ( soms ben ik gewoon rusteloos) overheerst word door heel andere zaken.
Dus ja, ...zelfs ik die alle tijd voor jullie zou moeten hebben, heeft dat soms niet, en voelt zich ook schuldig daarom.
Maar ik ga ervan uit dat de goede, fijne dagen nog steeds in de meerderheid zijn.
Volgens mij heb je een probleem wanneer dat evenwicht zoek is. Maar ik zie hoe jullie steeds weer terug komen, zelfs wanneer ik even zeg " nu even niet"
Maar wanneer jullie het even gehad hebben ( jullie zijn ook wel eens onredelijk) dan kom ik ook steeds weer terug, en daarom dat ik dat eeuwige schuldgevoel soms gewoon verban naar het donkere hoekje van mijn leven en denk...ach wat...jullie zijn een deel van mij, en ik een deel van jullie...dus niemand die het beter begrijpt dan wij!
We zijn maar mensen, met onze goede en minder goede' kantjes ( soms zelfs onuitstaanbare kantjes) maar zolang we ons daar van bewust zijn, en steeds weer proberen het te voorkomen, of anders het goed te maken doen we het nog altijd zo slecht niet.
Een klein beetje vakantie, zo voelt het komende weekend aan.
De zon schijnt, de meeste klusjes van elke dag liggen achter ons, zodat we in het weekend gewoon kunnen genieten!
Geen kuis, geen strijk, haastig koken of boodschappen doen.
Ik heb er voor gezorgd dat alles zoveel mogelijk gedaan is, en ik gewoon met jullie kan bezig zijn.
Vooral veel buiten zijn, genieten van het mooie weer,... zo heerlijk het gevoel van buiten leven!
Ranald,...jij gaat morgen je fiets ophalen, en je bent dan ook superblij!
Het was ook voor jou een stille week, twee broertjes minder, en Randall is de laatste tijd zo vaak moe dat hij heel erg vroeg gaat slapen.
Je genoot best van de rust, en het even terug meer tijd hebben voor jou.
Roibin, blijkbaar was het een fijne week in school, want je belde me zelf op, gewoon om te vertellen welke fantastische dingen jullie gedaan hadden.
Randall, ik maak me een beetje zorgen om je, je slaapt zo ontzettend veel de laatste tijd. Als je wakker bent, ben je ook niet echt de Randall die ik ken. Je verdraagt minder, bent lichtgeraakt.
Misschien maak ik me zorgen om niks, maar heb voor alle zekerheid een afspraak gemaakt in Gent. Je moest toch binnenkort terug op controle, het is een paar weken eerder,maar ik weet dat ik me anders blijf zorgen maken. Ik heb die geruststelling nodig, en anders weet ik tenminste wat er mis is.
Als ik me zorgen maak lijken de weken voorbij te kruipen...
Ik hoop dat het gewoon van voorbijgaande aard is...en als je het goed doet denk ik " ach,..zie je ik maak me weer druk om niks!" Maar toch...
Rowan, je deed het goed op school vertelde je opvoedster!
's nachts ben je zo goed als droog, en wat ben je trots op je zonnetjes!
Terecht hoor ventje...ik ben trots op je!
Je komt van ver, ik zie hoe je elke dag je schade inhaalt, en daar kan ik alleen maar heel erg blij om zijn!
Hoewel ik de tijd niet sneller wil laten gaan, genieten van het nu is minstens even belangrijk, kijk ik uit naar volgende week.
Terug een stapje dichterbij wat ik wil verwezenlijken!
Ik ga gaan kijken om mijn in te schrijven voor de opleiding VGT. ( vlaamse gebarentolk).
Ergens best met gemengde gevoelens. Hoewel ik heel blij en enthousiast ben, geef ik toe dat ik ook bang ben.
Ten slotte liggen de schoolbanken al een heel eind achter mij, mijn leven speelt zich al 10 jaar voornamelijk thuis (en in wachtzalen) af.
10 jaar, niet bepaald de makkelijkste jaren!
Roibin, jij was niet het makkelijkste kind, een simpel uitstapje maakte jou eindeloos overstuur, het maakte dat ik er steeds meer tegenopzag iets te doen wat jou leventje zou kunnen verstoren. Hoewel ik toen nog niet wist wat jou mankeerde, wist ik wel dat er iets niet klopte...
Ranald, jij was een huilbaby! Het klinkt simpel, maar jij maakte me meer dan eens radeloos! 13 maanden duurde het, vooraleer men jou kon helpen!
Gecombineerd met een papa die nooit thuis was ( hij werkte in de transport) en een job in de verpleging vroeg het meer van mij dan ik kon dragen.
Uiteindelijk ben ik onderuit gegaan. Het is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb, uit die bodemloze put raken! Het vroeg meer van mij, dan toen ik er moest zijn voor Roibin, Ranald, Rowan of Randall!
Ik wist nauwelijks nog hoe de dag te overleven. Het heeft me 4 maanden opname en jaren gekost om mijn leven terug te krijgen.
Men zegt zo vaak " je moet het meemaken om het te weten" Maar in de bodemloze put van een depressie zakken wens ik niemand toe.
Hoe vreemd het ook klinkt maar eens gaf ik jullie het leven, maar jullie hebben mij mijn leven teruggegeven!
Het is een eindeloze eenzaamheid, een eindeloos verdriet, en niemand kan je helpen.
Het is geen " niet willen" het is een niet kunnen.
Ik voelde de zin om te leven elke dag minder worden, er was geen vreugde meer, en op de duur ook geen verdriet, er was gewoon niks meer.
Mensen praten over je, maar praten niet meer tegen je...je wereld word zo klein...je ziet het niet meer, maar jullie Roibin en Ranald heb ik altijd gezien. Jullie broertjes waren er nog niet. Ik vroeg me af wie er voor jullie zou zijn als ik er niet meer was, wie zou jullie liefhebben en graag zien zoals ik dat deed?
Het antwoord deed me beseffen dat ik het niet alleen kon, het is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb...nu na al die tijd kan ik zeggen " het lukt me wel".
Hoewel ik het niemand toewens weet ik dat het ook dingen veranderd heeft, en niet alleen verdriet veroorzaakte. Ik heb geleerd om door te zetten, naar kleine dingen te kijken, en te genieten van die kleine dingen. Ik heb geleerd stil te staan en nu en dan eens naar het leven te kijken, inplaats van erdoorheen te rennen.Ik heb geleerd verder te kijken naar mensen dan wat anderen over hen vertellen.Niets is wat het lijkt, de dingen zijn wat ze zijn.
Zij die zeggen dat ik zwak was, weten niet half hoe ik heb moeten vechten. Er is een tijd geweest dat ik dat mensen wilde uitleggen, dat het meer is dan even een dipje...maar toen Rowan en Randall kwamen, heb ik altijd geweten, hoeveel tranen ik ook om hen gelaten heb, het komt wel goed, ik weet dat ik ook hier ook uitkom...en ik zal naar jullie kijken en trots op jullie zijn!
Er is een tijd geweest dat ik me schaamde omdat ik ooit zo diep kon vallen, ik had het nooit verteld, maar ik hoef me niet te schamen want het kan ieder van ons overkomen.
Nu is het tijd om verder te gaan, waar te maken waar ik van droom vooraleer de dromen mij inhalen...niet slagen op het eind van de rit zou voor mij minder erg zijn dan het nooit proberen!
Volgende week....het begin van hopelijk een heel nieuwe start....er moet nog een lange weg afgelegd worden, maar weet je...niemand die zegt dat het de snelweg moet zijn...de zijweg kan ook...tenslotte komen we dan toch waar we willen zijn!
Zo stil... Zelfs de radio kan de stilte in huis niet wegnemen. Het is een heel gewone maandag...net zoals altijd vertrok jij Roibin heel vroeg al naar school. Ranald vertrok met de fiets, Randall samen met papa, en Rowan, jou heb ik uitgezwaaid toen je op de bus stapte. Gewoon zoals elke maandag, en toch is het ook anders... Was het omdat je geen zin had om naar school te gaan Roibin, dat je zo afwezig leek? Was het omdat 4 keer slapen zolang lijkt naast de 2 keer van vorige week Rowan? Je was stiller dan anders, je kwam op mijn schoot zitten, knuffelde en zei " 4 keer slapen" en je telde op je vingertjes! We hebben dan ook een paar fijne dagen achter de rug, dagen waarop niks hoefde, en jullie de dag voorbij lieten glijden op ons eigen tempo. Ranald, Jij werkte in de tuin, je hebt mooie dingen gemaakt...wat jij wil, wat in je hoofd zit wil jij altijd verwezelijken, en daar ga je dan voor. Dit weekend ook een beetje rondgekeken voor een fiets! Je wil graag gaan wielrennen, en je kijkt uit naar een echte racefiets.Je bent nauwelijks 12, dan is het niet zo evident om een fiets te kopen die zoveel geld kost. Op aanraden van vrienden ben je gaan zoeken op het internet, en ja hoor...zaterdag mag jij je fiets ophalen! Je straalde, als je kon, vertelde je de ganse wereld dat je een echte racefiets gekocht hebt. Want eerlijk is eerlijk...jij hebt die fiets zelf verdient...met een karweitje hier en daar, een cent gekregen van meme of pepe...die je steeds zorgvuldig wegstopte om jou fiets te kunnen kopen. Ik heb ontzettend veel respect voor jou en je vastberadenheid! Roibin, vrijdagavond is je vriend van vorig jaar langsgekomen, je vond het schitterend...je keek er zo naar uit...Terwijl je broertjes sliepen, waren jullie samen met Ranald en papa thuis. Mama was samen met een vriendin naar het toneel van de dovenclub. We hadden elkaar een beetje uit het oog verloren. Maar wat was het fijn om bij te kletsen. (Ze komt zelf uit een gezin van doven, en beter dan wie ook begrijpt ze wat ik bedoel als ik over jou praat Rowan. Het is niet jou handicap die mij soms verdriet doet, het is vaak veel meer de reactie's van de buitenwereld. Eerder dan verdriet, was ik in het begin eerder bang...hoe moet het nu?) Ik was blij dat ze mee was, voor het eerst voelde ik me zelfzeker genoeg om niet na het toneel onmiddelijk te vertrekken. Je papa zal het geweten hebben, hij zat thuis met jullie, en wij...wij raakten maar niet naar huis. Al vond je het vast niet erg dat we veel later dan gedacht thuis kwamen.. Jij was dinsdag al terug thuis, het was bijna een weekje vakantie en ik weet dat je ervan genoot...woensdag samen het eten klaargemaakt voor 's middags, je hielp zelfs met de dagdaagelijkse klusjes zonder dat ik je dat vroeg. Dank je wel kerel, voor je hulp, voor je gezelschap, dank je wel voor je aanwezigheid! Randall, Wij zijn maandag met de klas naar de boerderij geweest. Fantastisch, hoe je vrolijk rond huppelde. Je kwam ogen tekort, de koetjes, de ezels, de varkentjes en en ritje met de tractor. Je was uitgeteld toen we thuiskwamen! Hoewel je papa het je van harte gunt al die fijne dingen, vind hij het wel spijtig dat hij er niet echt bij is, en 's avonds als hij thuiskomt ben jij meestal al gaan slapen. Maar hij komt ook altijd nog even je kamer binnen, gewoon om nog even goedenacht te wensen, en de volgende morgen aanhoord hij graag je verhaal aan tafel!Soms brengt hij je naar school, voor jou is dat altijd een beetje feest! Rowan, Je moest zo hard lachen zaterdag, toen we samen aan tafel zaten keek je naar mij en zei " kijk mama...je maakte een sleutelbeweging ter hoogte van je keel en zei " stem weg" je begon druk te gebaren dat papa jou nu niet kon horen, en dat hij wel een beetje gek was! Papa deed ook een beetje gek, en jij lachte uitbundig...maar lief als je bent...toonde je traagjes aan papa wat je zei, en hoe hij iets moest doen! Het was mooi om te zien...jij leerde iets aan je papa en je broers, en ik zag hoe je trots alle woordjes dat ze je vroegen vertaalde en toonde! Schitterend vent! Het weekend is voorbij, Het was een fijn weekend...heb ervan genoten, de stilte neem ik erbij. Tijd geeft, en tijd neemt...maar tijd blijft nooit stilstaan, zelfs niet wanneer we het zo graag willen vasthouden, en ergens...maar goed ook!
Rowan,... Zo mooi, zoals je met je handjes jou gedichtje opzei, en je was terecht heel erg trots ! Ik kon alleen maar bedenken hoe blij ik ben met wie jij bent. Een prachtig kereltje, die mij een nieuwe wereld leerde kennen, en mij vaak leerde anders naar mensen en dingen te kijken. Je zong van "lang zal ze leven", je lachte, en vond het geweldig dat het een weekend vol feest was! Want zaterdag zijn we naar het schoolfeest geweest van je broers hun school! Vorig jaar was dat ook nog jou school, nu was je een bezoeker...je amuseerde je ongelooflijk, was blij sommige kindjes terug te zien, je herkende ook nog juffen van vorig jaar, maar het was niet meer ...jouw school! Vorig jaar rond deze tijd kwam langzaam het besef dat jij afscheid zou nemen van je vertrouwde schooltje, de mensen van het revalidatie, die al al die tijd samen met ons op weg waren. Jij ontwikkelde niet zoals het verwacht werd, je was trager, je praten en begrijpen was niet zoals het eigelijk had moeten zijn. Maar het was niet alleen het afscheid nemen van je school die mij zoveel verdriet deed toen... Het was ook het voor een deel afscheid nemen van ons leven samen, want wij...wij waren altijd samen, naar therapie, naar de dokter, naar school en terug op de vreemste uren, alles draaide steeds rond jou, en nu moest ik dat loslaten en jou voor een deel toevertrouwen aan mensen dat ik ( nog) niet kende. Ik wist niet of ik dat wel zou kunnen, het deed me zoveel verdriet omdat ik aan jou niet kon uitleggen waar het allemaal om ging, ik kon je niet vertellen dat jij naar een andere school zou gaan, en al zeker niet dat je daar ook zou slapen. Ik weet nog dat wij jou kamertje bezochten, zodat we een beeld hadden van waar jij naartoe zou gaan. We zaten op je kamertje , en je keek me met grote ogen aan en zei " mama, Rowan gaat mee naar huis!" en je begon te huilen, ik weet hoe ik zelfs mijn eigen tranen niet kon verbergen, en jij eigelijk nog meer in paniek raakte! Nu... zoveel tijd later kijk ik naar je en ben ik heel erg trots op je! We vroegen je op het schoolfeest of je terug naar je oude school wilde? Hoewel ik weet dat men deed wat men kon voor je, maar je antwoorde overtuigd " Nee, Rowan gaat naar Linde! Ik kan zeggen dat het goed met je gaat, jij je plaatsje gevonden hebt, en hoewel ik je nog altijd niet graag zie vertrekken, weet ik dat het zo moest zijn. Lieve Rowan, ik hou van je ...! Lieve Randall, Hoe vaak heb jij mij deze week omhelst, een zoen gegeven? Ik weet het niet...maar het was veel! Je gedichtje...daar was je trots op, iedereen mocht het horen. Wat was je blij dat je nog een keertje met je broer over de speelplaats mocht lopen! Je kon spelen, dansen, en je hebt genoten! Het schoolfeest was geslaagd, dat mag je wel zeggen...ook je papa en mama vonden het gezellig, zoveel mensen om nog een keertje bij te praten...te zien dat ze jou en je broers ( nog) kennen, dat is altijd leuk! Randallke, Je bent mijn kleinste, mijn onvervangbaar jongste...die vocht nog voor je leven begonnen was, en het lijkt soms alsof je die tweede kans stevig met bijde handen vasthoud, jij leeft en geniet met een vrolijkheid waar ik zelf soms gewoon blij van word. Ik zie je graag! Ranald, Het was voor jou zo belangrijk dat mama vandaag blij was. Je vroeg het mij om de haverklap "Ben je blij mama," Alleen al jullie mama zijn, maakt me blij ventje! Je gedichtje ( dat je trouwens zelf maakte) was schitterend! Gisteren was je samen met je broer nog even bij mama komen liggen. Jullie vertellen dan altijd over de dag, of de week, gewoon...even tijd om naar elkaar te luisteren. We waren in slaap gevallen en je papa had je blijkbaar niet zien liggen, want je vond het reuze om 's morgens naast mama wakker te worden! Je word groot, en toch merk ik nog zoveel kinds, klein zijn in je...maar dat is niet erg, de grotemensenwereld zal zelfs dan nog, je sneller overvallen dan je zou willen! Leef Ranald, leef je leven...en weet dat ik je graag zie, zelfs als ik het je niet zeg! Roibin, Jij gaf mij een vreemd cadeautje, ...een plectrum, hoewel ik niet eens gitaar speel, ik kan het zelfs niet. Je had het gekocht en schreef er iets op, je wilde het aan een kettingetje hangen. Jij houd van muziek, van gitaar...daarom gaf je me dat...en weet je, ik vond het schitterend, gewoon omdat jij het bent, zo helemaal jij! Ik zag je op het schoolfeest met je vrienden van vorig jaar rondlopen. Het is zo fijn te zien hoe jullie vrienden blijven, ergens is er iets die jullie met elkaar verbind. Je genoot, je was blij, en dan...dan ben ik ook blij! Ik kan alleen maar besluiten... moederdag...ben dankbaar en blij dat mij dat geluk gegeven werd! Jullie zijn het mooiste wat me ooit kon overkomen! Lieve groet Jullie mama xxx
Een hoofd vol vragen... en ik heb geen antwoord Ranald. Wat lijken vragen als " Waarom kunnen vogels vliegen, en zwemmen vissen?" nu eenvoudig. Nog niet zo lang geleden hadden we een gesprek over geloven, wat betekend geloven voor jou, wat betekent het voor mij? Over één ding waren we het eens, we geloven niet in God als een oude wijze man, maar we willen graag geloven ( want soms vind ik geloven erg moeilijk) dat er meer is dan enkel het leven hier op aarde...Geloven doe je volgens mij niet zomaar, het is evengoed dingen in vraag kunnen en durven stellen. Dat jij die vragen zo op me af zou vuren had ik ook niet echt verwacht. Toen je in het weekend even naast me kwam liggen vroeg je " mama, is arm zijn een straf van God?" Ik schrok, want dat was precies dezelfde vraag die ik ooit zelf stelde. Als je weet dat meer dan de helft van de wereldbevolking in armoede leeft, dan klinkt jou vraag erg wrang.Als ik om me heen kijk dan zie ik ook mensen voor wie elke dag eerder een dag is om te overleven, dan om te leven. Ik weet hoe ik al hoogoplopende ruzie's gehad heb, omdat mensen vaak zo zelfingenomen zijn, om te denken dat het hen nooit zou overkomen. Armoede, het klinkt bijna als een marginaal woord. Net zoals ziekte en dood, willen we het als mens vaak niet onder ogen zien dat het rondom ons is. We doen vaak alsof ons neus bloed, we meten alles af, en troosten ons geweten wanneer we aan één of ander goed doel iets gegeven hebben. Als ik beelden zie van uitgehongerde kinderen in Afrika, dan keert mijn maag soms...en jij vraagt me of het een straf van God is? Als jongere werkte ik bij sociaal verwaarloosde kinderen als vrijwilleger, ik heb er kinderen gezien die er nauwelijks een peuter uitzagen, eerder een grote baby, en het waren kleuters! Ik zou begod niet weten wie armer was, al zouden wij ons moeten schamen dat er in een ontwikkeld land, die ondanks alles welvarend is, er dergelijke toestanden bestaan. Nee ventje, ik ben ervan overtuigd dat arm zijn geen straf van God is, maar hoe het komt dat de wereld dan zo oneerlijk verdeeld is, dat er zoveel onrechtvaardigheid is in de wereld...ik weet het niet! Ik wou dat ik een antwoord had, maar je zal merken ventje, dat er heel wat vragen zijn waar ik geen antwoord op weet. Het zijn dingen waar ik je waarschijnlijk nooit een antwoord zal kunnen op geven, maar ondanks mijn onbeholpenheid ben ik best trots op je! Gewoon, omdat je het leven en de wereld in vraag durft stellen. Het bewijst dat je verder kijkt , dat je nadenkt , en merkt dat er (on)eerlijkheid bestaat. Ik hoop dat je die gave niet verliest, dat je altijd menselijk blijft, je zou me geen groter verdriet doen dan dat ik ooit merk dat je kil en gevoelloos geworden bent, en je zomaar zou (ver)oordelen.
Roibin, Hoewel je intens genoten hebt van het weekend, huilde je zaterdagavond. Jij had je taart niet gegeten voor je verjaardag! Hoewel je 13 jaar bent, je best een stoer kereltje geworden bent, begreep je niet dat er geen taart geweest was. Zondag heb ik je een chocoladetaart gemaakt terwijl je naar de chiro was, en je snoet toen je thuis kwam! Je straalde gewoon, en ik kreeg een ongelooflijke " dankjewel" en twee armen om me heen! Feest is voor jou taart, en zonder taart is er nooit een feest geweest!
Rowan, Wij zijn naar de kermis geweest! Het was een kermis die je op 5 min rondgelopen had, maar jij lachte alleen maar! Je genoot van de lichtjes, en het vliegtuigje waar je eindeloos mee naar boven en terug naar beneden ging. Elke keer je mij zag, zwaaide je met zoveel enthousiasme, dat ook de andere mensen om je moesten glimlachen. We zaten samen frietjes te eten, en jij kletste er op los. Ik heb eindeloos van je genoten!
Randall, Jij bent met je broers en papa naar de auto's gaan kijken! Wat was je enthousiast, jij lijkt net zo'n autogek ventje als je broers! Omdat Rowan niet tegen het geluid kan van auto's , die toon doet hem pijn, was het een uitstapje zonder je maatje! Maar wat waren jullie blij elkaar te zien's avonds! Vanmorgen namen jullie afscheid van elkaar, je legde je armpjes rond Rowan en zei " dag broere..." en je gaf hem een zoen! Ik keek...en besefte... Het is de grootste rijkdom die ik jullie kan geven, ...elkaar!
Jou communie is achter de rug, Ranald! Ik ben blij dat alles goed verlopen is. Dat is in elk geval het gevoel dat ik er bij heb. Jou stalend gezicht, je oprechte " dank je wel mama, en je armen om me heen, het..."ik vond het echt leuk!"...zijn voor mij voldoende om ook blij te zijn. Hoe graag ik ook gewoon het vertrouwen zou hebben dat alles wel goed komt, ik weet dat het vertouwen, het geloven...vaak ontbreekt. Zelfvertrouwen, dat is iets wat jullie mama vaak mist. Altijd ergens bang mensen te ontgoochelen, niet te voldoen aan de verwachtingen! Het is een gevoel dat ik al zolang in mij meedraag, waardoor ik soms niet merk dat het er is, maar het is er wel...de angst verkeerd te doen! Dat merk ik het meest op dagen zoals in het weekend. Er zijn heel wat momenten in mijn leven geweest waar ik er alleen voor stond, en er is ook een tijd geweest dat ik onbewust vond dat ik ook niemand nodig had. Ik weet heel goed dat ik op deze manier zelf mensen van me weg duwde, en soms zelfs gewoon niet toeliet in mijn wereld. Ik wil niet dat jullie zo in de wereld staan. Omdat ik weet hoe eenzaam je dan kunt zijn. Het heeft me heel wat tijd en ook heel wat energie gekost, maar ergens weet ik dat ik mensen terug toelaat, evengoed alsof ik zelf ook wel eens mijn plaatsje in deze grote wereld opeis! Al was het maar, omdat we met z'n allen dan minstens rustig kunnen ademhalen! Maar zaterdag...zaterdag was het goed ventje... Ik heb je zien stralen! Ik was trots op je lieve Ranald, ik besefte dat jij altijd dankbaar bent, het maakte me rustig...en vanaf dan kon ik genieten, en dat hebben we gedaan, samen met je broers en je papa! Roibin, jij bent morgen jarig! De eerste keer dat je verjaart, zonder dat ik je goeie morgen kan wensen! De eerste keer dat ik niet kan zeggen ...zoveel jaar geleden...was jij de mooiste baby die ik ooit gezien had! Jij was het mooiste geschenk dat ik ooit gekregen had...uren heb ik naar je liggen kijken! Ik heb je handje door mijn vingers laten glijden, met mijn wang zachtjes tegen die van jou, als ik mijn ogen sluit kan ik je zachte huidje herinneren, ik ruik je geur, het vervult mij met een mengeling van weemoed en dankbaarheid! Morgen schat, zal jij in mijn gedachten zijn, ik zal je bellen, ik heb je een verrassing opgestuurd, ik zal je missen...meer nog dan anders... maar ik zal ook "dank je wel " zeggen voor al die mooie jaren dat je me reeds gegeven hebt! Jij leerde me mama zijn... met vallen en opstaan ...maar het is het mooiste wat ik ooit gekregen heb. In gedachten sla ik mijn armen om je heen, ik wens je een fijne verjaardag schat, geniet ervan...ik zal er ook van genieten...omdat ik je mama ben! Lieve Rowan, Je hebt terug een beetje rust gevonden, dat merk ik...in je praten vooral... Mijn lief ventje, wat heb jij genoten van het feest! Van de aandacht...van het spelen, van de knuffels, van de zoenen,... Als ik naar je kijk kan ik alleen maar bedenken hoe ontzettend graag ik je zie! Randall, De wereld draaide rond...en jij speelde erin! Jij hebt gespeeld, gelachen, gezongen en gedanst! Jij danst en zingt namelijk wanneer het je uitkomt! (Jij leeft zo intens dat je me soms bang maakt) Zondag lag jij uitgeteld op het tapijt, zomaar in slaap gevallen! Ik hou van je, kleine kabouter! Ik laat het weekend achter me, ik ben blij, sluit de mooie herrinering in mijn hart... Ik glimlach en geniet na ... Lieve groet van jullie mama xxx
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
