dat ik de moed had, de tijd had, woorden vond...om te schrijven.

Wanneer er zoveel op je schouders rust, dat je voelt: " Ik red het niet meer, je niet meer weet welke richting je uit moet " dan weet je dat je ofwel vooruit blijft strompelen, met vallen en opstaan, onhandig achterop hinkelt ...tot je valt, en niet meer rechtop raakt. Of je beseft dat je je trots moet inslikken en hulp vragen, om te helpen dragen, tot dat je terug vooruit kan, tot je weer alleen verder kan.

Ik had het zo hard nodig om even afstand te nemen...het stelde mij in staat de dingen terug in hun perspectief te zien.

Ik weet dat ik dacht " het past nu niet " alsof je in je agenda kan neerschrijven wanneer het past even onderuit te gaan?

Het feit dat jouw eerste communie eraan kwam lieve Randall maakte me onrustig.

Ik wilde je een bijzondere dag geven, een dag van vreugde...na al die dagen van intens verdriet!

Ik wilde dat je wist en besefte dat ook jij bijzonder bent!

Maar al dat verdriet zat nog zo diep in mij, het kon er niet meer uit...en ik viel stil! Ik had niet meer de energie om vooruit te denken, laat staan vooruit te denken. Het maakte mij wanhopig!

Maar we hebben het gehaald kereltje...samen met mama's nicht hebben we jou en Amy een feest kunnen geven!

We hebben ons vaak aan elkaar opgetrokken...omdat de vermoeidheid zich soms meester over ons maakte...maar samen gingen we vooruit!

Jullie stonden in het middelpunt , kaartjes, bloemen, felicitaties, cadeautjes ... ze waren voor jullie!

En jullie hadden ze verdiend!

Volgend jaar verander jij van school kereltje.

Diep in mijn hart heb ik het altijd geweten, je was net dat tikkeltje trager om dingen te leren.

Je was net dat tikkeltje meer kind dan je leeftijdsgenootjes.

Maar weten en bevestiging krijgen van wat je hart al de ganse tijd vertelde...dat is nog iets anders.

Mijn tranen waren geen van ontgoocheling in jou kereltje.

Het waren tranen omdat ook jou weg niet de weg is die ik voor je droomde.

Nochtans was het geen bijzonder weg die ik droomde, gewoon de weg waar jij je eigen dromen kon hebben, je vrienden, zonder al te veel hobbels...zodat mensen je niet zomaar zouden veroordelen.

Mensen hebben de neiging om het af te doen als " ach, zo erg is dat niet, er zijn ergere dingen in het leven."

Alsof ik dat niet weet?

Maar hoewel ze dat zeggen weet ik dat ze blij zijn dat het hun kind niet is.

Zo nu en dan ontmoet ik dan mensen die heel gemeend reageren met " Verdorie! Dat vind ik erg voor jullie, dat is niet leuk, nee...dat doet zeer "

Dan weet ik dat het aan zo'n mensen is dat jij je zal optrekken, omdat ze je altijd zullen zien als het kereltje die heel wat kan!

Want wie je kent, echt kent...weet dat jij een vat vol " graag zien " bent!

Ik hou van je kereltje!

Het zal vreemd aanvoelen niet meer de vertrouwde weg naar school te gaan die ik 10 jaar gegaan ben, de school binnen te lopen die zo vertrouwd was. Waar je grote broers uitgezwaaid werden, en nadat je grote speelkameraad broer er met pijn en heel veel tranen moest afhaken, moet ook jij veel vroeger dan verwacht afhaken. Geen echt afscheid, maar eerder een stil verdwijnen...een zwaai van ver...

Geen school meer waar ik dagelijks kom, maar opnieuw veel " anders, nieuw, meer afstand..."

Kleine krullewiet,

Jij groeit als kool...ik schrik soms als ik je bezig zie...

Maar het is ook fijn om te zien.

Hoe jij de tafel opruimt, de afwas doet...

Ben je geen held om te schrijven en rekenen, op gebied van hulpvaardigheid sta jij op nr 1!

Ik zie je gebaren met een gemak waar ik van opkijk. Hoe vaak vraag ik je niet " Een beetje trager...mama kan niet volgen!"

Je schaterlacht dan luidop, schud je hoofd niet begrijpend en zegt " mama toch, jij bent beetje traag!"

Maar ik ben best trots op je, hoe jij je aanpast....praten, Nederlands met gebaren, vgt , je doet het allemaal met evenveel gemak!

Hoedje af kerel!

Je gaat steeds vooruit...op je eigen tempo...maar je komt er wel!

Jij hebt een bepaalde wijsheid in je, die soms volwassen mensen laat verstomd staan.

Grote gasten,

Want dat zijn jullie geworden!

Het kind  hebben jullie onderweg ergens achter jullie gelaten.

Maar in jullie hart leeft nog een kind ,die jullie kleine broers over de grond doen rollen van het lachen!

Die bulderlachen  om de grapjes die jullie ook ooit zijn komen vertellen.

Jullie liggen nog op jullie buik in de visput te zoeken naar alles wat onder het water leeft!

Jullie springen om ter hoogst op de trampoline, en rollen over de grond om te bewijzen wie de sterkste is!

Maar ik kan ook met jullie praten over alles wat er in deze wereld gebeurd.

Ik ben blij dat jullie verder kijken dan wat voor jullie neus gebeurd!

Jullie zien de onrechtvaardigheid in de wereld, maar weigeren te geloven dat de wereld slecht is.

Jullie zien en horen zoveel "slecht nieuws " uit de wereld, maar toch kijken jullie niet verbitterd naar de toekomst!

De toekomst...dat zijn jullie dromen, idealen, en voor het ogenblik slaat men die niet stuk!

Ik heb jullie eerste voorzichtige stappen gezien in de liefde, jullie vlinders, en ook de ontgoocheling, verdriet van het niet kunnen vasthouden.

Het raakte mij, maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.

Succes en ontgoocheling , ze liggen heel dicht bij elkaar, net zoals intens verdriet en intens geluk soms dichter bij elkaar liggen dan we denken.

Meestal is het leven een kabbelend beekje, zonder teveel hoogtepunten op alle gebieden.

Alhoewel...de één krijgt soms meer te verduren dan de ander!

Maar dat hoef ik jullie niet meer te vertellen, dat weten jullie vast beter dan wie ook.

Sla jullie vleugels uit en leef!

Leef!

Leef...met alles wat jullie in jullie hebben!

Leef!

...

Zolang er in dat leven van jullie plaats is voor diegene die van jullie houden, jullie dat niet vergeten...en af en toe thuiskomen, echt thuiskomen bij "ons" jullie ouders!

Leef...vlieg uit...ontdek de wereld, ontdek "de vriendschap" ontdek " de liefde" ontdek " het leven"...stap als je niet meer kan lopen, rust als het teveel wordt...en als je de weg niet meer weet...kom dan bij me, ik weet niet of ik de juiste weg zal weten, maar ik zal in elk geval naar jullie verhalen luisteren...

Lieve groet

Jullie mama xxx