Om te vertellen over de voorbije weken...

Vol verwachting vertrok jullie mama voor het eerst in haar leven met het vliegtuig...duizenden km van jullie vandaan.

Het had een fantastische reis moeten worden, om thuis te komen met een rugzak vol verhalen, over de dingen die we zagen, beleefden...

Nooit had ik kunnen denken, vermoeden dat thuiskomen zoveel verdriet zou mee hebben.

Het bericht bereikte mij dat nonkel Lukas niet meer bij ons was. Dat we nooit meer handen zouden geven, nooit meer lachen met zijn verhalen, getroost worden door zijn woorden, nooit meer in zijn gezelschap zijn, geen muziek zou nog klinken zoals zijn muziek!

Ik hoor me nog zeggen " Onze Lukas?" Jullie oma keek vol medelijden en knikte alleen maar. De wereld stond stil, mijn wereld, onze wereld!

Ik hoorde jullie papa huilen door de telefoon. En ik? Ik kon niks doen!

Het gevoel zo ver van jullie te zijn, en jullie niet kunnen vasthouden, troosten...deed pijn tot in het diepste van mijn ziel.

Grote kerel,

Ik ken je, je stilte zei duizend woorden!

Sterke broer, je was plots zo breekbaar!

Kereltje van mij, je begreep het niet...traag sijpelde alles bij je binnen.

Kleintje, jij huilde, stuurde je verhalen naar de hemel, zwaaide naar de sterren, en sprak tegen een foto, waar je met je kleine handje zachtjes over streelde.

Mijn gedachten vlogen heen en weer, heden en verleden botsten en gaf vonken!

Om me heen scheen de zon, lachten de mensen, zagen we prachtige dingen, en ik begreep het niet!

Thuis sloeg de werkelijkheid me recht in het gezicht.

Om een dacht later voor altijd afscheid te nemen.

Grote kerel,

Ik zag tranen in je ogen, die hun weg zochten over je wangen...

Ik kon me niet herinneren wanneer ik je ooit nog had zien huilen. Ik huilde met je mee!

Sterke kerel, 

Ik zag hoe je je armen om je papa sloeg, en je gezicht verborg in zijn hals.

Ik huilde met jullie mee,

Kereltje,

Ik zag je ogen groot worden, je schoudertjes zakten naar beneden en je liet je tranen de vrije loop.

Ik huilde met je mee.

Kleintje, 

Je hield je tekening stevig in je handjes, je moest, je wilde ze zo graag geven...dat ik je niet meer tegenhield toen je naar de kist liep om ze daar neer te leggen.

Je sloeg je armpjes om me heen, en liet al je verdriet de vrije loop.

Ik huilde met je mee.

Zoveel verdriet, zoveel tranen...en toch nam iedereen waardig afscheid...voor de laatste keer...een daverend applaus voor nonkel Lukas, een staande ovatie!

Ik keek naar jullie tante, hoe moest, moet zij nu verder zonder de sterke schouders van haar steun en toeverlaat?

Ik kijk naar jullie papa en zijn broer...ik zie het ongeloof en verdriet in hun ogen. Hoe moeten zij verder?

Ik kijk naar oma en opa...het maakt niet uit hoe oud je bent, een kind verliezen maakt je verloren...ik zag 2 mensen niet begrijpend, vol verdriet...Wat moeten zij nu?

Ik kijk naar mijn schoonzus, jullie tante, meetje...ik zie haar verdriet, maar ook haar kwaadheid " Waarom?"

Ik kijk om me heen en zie zoveel tranen om een geliefd mens, die veel te vroeg ons ontnomen werd.

Waarom God? Waarom? 

Ik begrijp de tranen, want ze leven ook in mij, ik begrijp de radeloosheid, want ik herken ze bij mezelf, ik begrijp de boosheid, want ergens voel ik ze ook!

Kleintje, 

"Mama , God hield zoveel van nonkel Lukas zijn muziek, dat hij hem bij hem gehaald heeft om nu in de hemel muziek te spelen " Allemaal goed en wel dacht ik, maar God moet toch geweten hebben hoe hard mensen hem nog nodig hadden. Waarom mocht hij niet nog een tijdje onder ons blijven? Ik merk de kwaadheid in mijn gedachten, merk zelfs dat ik even bedenk dat ik het egoïstisch vind van God...

Maar uiteindelijk kom je steeds terug bij die ene vraag: " Waarom?" en dat is de vraag waar niemand een antwoord op geeft.

Dus kan je niet anders dan "aanvaarden" en het tenslotte een plaats geven.

Dat gaat niet in 1 2 3, dat heeft tijd nodig.

Dus spartelen we een beetje vooruit...soms lachen we, andere momenten doet het gemis pijn.

De dagen gaan voorbij, ze zeggen dat het slijt, dat het verdriet voorbij gaat, ik heb geleerd dat het verdriet dragelijk wordt.

Het krijgt een plaatsje in je leven, maar je kan nooit vermijden dat er een gebeurtenis, een lied, ...iets, soms zomaar je leven binnenglipt en het besef van " gemis " je ten volle raakt.

Ik kijk naar jullie, ik kijk om me heen, en besef meer dan ooit, dat we dankbaar moeten zijn voor elke dag dat we hebben, samen...want soms, zonder verwittiging, zonder dat je het weet, kan het de laatste zijn.

We staan er te weinig bij stil, we zeggen te weinig dat we blij zijn dat mensen er zijn, dat we van hen houden!

Bij deze kerels..." Ik heb geen woorden om jullie te vertellen hoe graag ik jullie zie. Maar ik hoop dat jullie het zien in wat ik voor jullie doe, dat jullie het voelen wanneer ik mijn arm om jullie schouder leg, dat jullie het weten...zelfs als ik er niet ben! Jullie zijn een deel van mij, ik hoop dat ik nooit zo sterk zal moeten zijn om ooit afscheid van jullie te moeten nemen, het maakt niet uit hoe oud ik word!"

De laatste woorden voor nonkel lukas, geschreven door jullie mama met de woorden van jullie papa!

Broer, onkel Lukas, nonkel Lukas

De zon komt op, en gaat weer onder.

Heel gewoon, en toch is niks meer hetzelfde.

Geen viool klinkt zoals die van jou...

Geen doedelzak bromt zoals die van jou...

Geen accordeon vibreert zoals die van jou...

Muziek is niet meer hetzelfde zonder jou.

Tranen verdoven ons, verblinden ons.

Verdriet, eindeloos veel verdriet...

omdat niets nog hetzelfde zal zijn zonder jou!

Maar ook dankbaarheid, eindeloos veel dankbaarheid...

omdat jij mijn broer was,

onkel,

nonkel Lukas!

Omdat we naar je verhalen konden luisteren,

omdat je deel uitmaakte van ons leven,

omdat we langs konden komen,

omdat we de deur voor je open konden zetten,

omdat we samen gelachen hebben,

gehuild ook,

zoveel...SAMEN!

We zullen nog je naam uitspreken

met een vleugje gemis,

maar ongelooflijk veel liefde!

We zullen door onze tranen glimlachen.

Het ga je goed

daar waar je nu ook bent.

Wees gelukkig in het licht van je Heer!

Wij zullen hier voor je Mia zorgen, jouw grote liefde!

Ooit ontmoeten we elkaar weer

dat weet ik,

al doet " je missen " zoveel zeer.

Wat moet ik nu zonder jou?

De wereld is een prachtmens armer.

" Ik hou van je broer!"

over alle grenzen heen,

de muziek, zal ons hier voor altijd met elkaar verbinden.

In ons hart zijn wij voor altijd met elkaar verbonden

waar jij ook bent

waar ik ook ben.

Dag onkel Lukas

Dag nonkel Lukas

Vriend

BROER

( Jozef )

Lieve groet, jullie mama xxx  ( voor altijd...over alle grenzen heen!)