365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
23-01-2011
Hoe het leven ook eenvoudig kan zijn!
Het is een tijdje geleden dat ik nog echt iets geschreven heb. Het was examentijd voor jullie mama...en ik moet toegeven, ik vond het best vermoeiend. Mijn hoofd zat zo vol dingen die ik niet mocht vergeten. Aan de andere kant gaat het leven ook zijn gewone gang.
Heb dat eigenlijk best een beetje onderschat. Veel mensen denken of zeggen me wel eens" Het is handig voor je zoontje dat je dat leert"
Maar dit doe ik voor mezelf, omdat ik het graag doe, omdat het me boeit.
Het is natuurlijk zo dat ik de wereld van dove en slechthorende mensen pas leerde kennen toen jij er was Rowan!
Vroeger had ik hooguit eens mensen bezig gezien in gebarentaal praten, en hoewel ik dat dan ook al mooi vond om te zien...stond ik daar niet echt bij stil.
Het is eerder door jou Rowan dat ik mijn weg meer en meer vond in het leven.
Jouw handicap is voor mij nooit een beperking geweest...het heeft mijn leven ontzettend veel rijker gemaakt!
Je hebt me al zo ontzettend veel geleerd, de manier hoe jij naar mensen kijkt, hoe je zo ontzettend dapper door het leven stapt. Ik vind nog altijd dat jij van ons allen de sterkste bent. Jij hebt zonder je mama of papa aan je hand, zonder het gezelschap van je broertjes je weg moeten zoeken in een totaal vreemde wereld. Ik moest jou achterlaten, maar jij liet al het vertrouwde achter je...en maakte van Spermalie je tweede thuis!
Knap hoor, voor een kereltje van 4! Hoewel je veranderde, in die zin dat je op taalgebied grote sprongen vooruit maakte, veranderde je karakter niet, je bleef je eigen vrolijke zelf!
Dus ja...ik ben je eeuwig dankbaar om wie je voor me bent, maar gebarentaal studeren doe ik in de eerste plaats voor mezelf!
Al vind ik het soms best grappig als jij je stem weg doet, en naar mij gebaard...je lacht dan altijd, omdat je het zo grappig vind dat niemand anders ons begrijpt!
Roibin en Ranald...
Twee pubers in wording...en soms heeft de ene er meer last van dan de ander.
Jullie kunnen elkaar gek maken met jullie heen en weer sneren.Soms loopt één van jullie woedend de kamer uit, overtuigd dat niemand jullie begrijpt...en dat het altijd jullie schuld is.
Soms verzucht ik wel eens...maar ik weet ook dat jullie ondanks de meningsverschillen best met elkaar overweg kunnen.
Ik herken mezelf soms wel in jullie...maar jullie worden groot in een wereld die zelfs voor ons volwassen mensen niet te volgen is.
Er wordt zo ontzettend veel van jullie verwacht, en er komt ontzettend veel op jullie af! We moeten zoveel...zoveel dingen die we onszelf soms opleggen, gewoon omdat we erbij willen horen.
Niets erger dan dat mensen je opzij zetten omdat je om één of andere reden niet mee kan met de snelheid, en de vaak oppervlakkigheid van het leven.
Dus jullie vragen ook dingen, en soms komt daar een "nee" bij. Soms aanvaarden jullie dat, andere keren vinden jullie het helemaal niet eerlijk!
Maar dan vraag ik jullie wel eens " zou ik een betere mama zijn, als ik jullie alles zou geven wat jullie willen?" Meestal zeggen jullie dan wel van nee.
Maar ik weet dat jullie soms dingen vragen gewoon om erbij te horen...en ergens probeer ik daar niet altijd in mee te gaan.
In het leven kan je niet altijd krijgen wat je wil...dat moeten jullie leren...soms met vallen en opstaan!
Ik krijg ook niet alles wat ik wil, bereik niet altijd datgene wat ik wil bereiken...en toch moet je verder...je hoofd laten hangen heeft geen zin...je kunt boos zijn...maar op wie en wat? Op jezelf? Omdat je ooit de verkeerde keuzes maakte? Dat kan, maar je mag die boosheid, die verbittering geen bezit van je laten nemen...want dan raak je niet meer vooruit. Je kunt beter stap voor stap vooruit gaan, misschien niet altijd op het tempo dat de buitenwereld van je verwacht...maar als je leert je eigen leven te leiden...zonder je veel zorgen te maken om de buitenwereld, dan komt dat wel.
Jullie mama heeft daar jaren over gedaan omdat te leren.
Onlangs vroeg iemand mij " wat deed jij toen je jong was, wat deed je graag?" Ik had daar niet direct een antwoord op, het leek wel alsof ik dat vergeten was. Altijd vooruit kijken, omdat je niet graag naar het verleden kijkt? Het zorgt dat je ook de mooie dingen vergeet.
Ik tekende graag, knutselde graag, dingen maken...van een klomp klei iets maken...ik vond dat leuk...ik deed dat graag...en ergens was ik dat bijna vergeten! Het word tijd dat ik dat nog eens doe...gewoon omdat ik er misschien wel weer de vreugde en de rust in terugvind die ik er toen in vond.
Het lijkt wel alsof ik de laatste jaren niks anders gedaan heb dan zorgen voor...
Waarmee ik niet zeg dat ik niet graag voor jullie zorg, ik zal altijd voor jullie zorgen...maar zorgen voor je kinderen is niet hetzelfde zorgen voor...
Je kinderen draag je, hou je met twee handen vast, dan ééntje en tenslotte laat je hun handen los. Dan is het zorgen nog niet voorbij, maar het is anders...het is een evenwicht zoeken tussen wat jullie zelf kunnen...en jullie dat ook te laten doen! Je als ouder niet te laten verblinden door angst van wat jullie allemaal kan overkomen...zeker in een wereld waar je om de haverklap met gruwelverhalen rond je oren geslagen wordt.
Het is de kunst jullie daar niet door te verlammen. Dat vind ik niet altijd even makkelijk...maar er komt een tijd dat jullie alleen in het leven zullen staan...hoe dan ook! Dat jullie op eigen benen moeten staan...dat zouden jullie nooit kunnen, als ik niet in staat was jullie zo nu en dan los te laten...en misschien zullen jullie wel eens vallen, en jullie behoorlijk pijn doen! Maar dat is een leerproces...daar kunnen jullie uit leren...maar het evenwicht vinden dus die wirwar...is best moeilijk...want ik wil jullie niet zomaar in het leven gooien...maar ik wil ook niet de mama zijn die jullie steeds overal heen brengt omdat er jullie iets zou kunnen overkomen...Ik zucht! Wat is kinderen groot brengen een moeilijke job!
Randalleke,
Jij ligt er niet van wakker, van de wereld en zijn zorgen!
Jij bent bang van monsters onder je bed...en ik glimlach als ik je grote broers jouw een denkbeeldig monster-weg-jaag pak aantrekken!
Gewapend met jouw onzichtbaar zwaard, je schild en overtuigd dat jouw pak je beschermd, zie ik jou naar boven gaan...op zoek naar je verloren auto onder je bed! Ik glimlach...hoe eenvoudig kan het leven ook zijn!
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
