Rowantje,

je begrijpt het niet meer.

Elke ochtend sta je op en stel je dezelfde vraag: "moet Rowan vandaag naar school?"

Elke ochtend vertel ik jou dat het nog steeds vakantie is, en jij moet daar hard om lachen.

Je rolt met je oogjes, alsof je het allemaal niet meer weet...zoveel vakantie!

Stilaan begin ik meer en meer te merken dat je gehoor echt niet ok is. Je praat veel luider dan anders, en ik merk ook dat je praten minder goed is.

Sommige letters spreek je niet meer uit, en meer dan anders praat je totaal naast de kwestie terug.

Hoewel ik me voornam me daar niet druk in te maken, omdat ik weet dat je links heel weinig hoort, betrap ik mezelf erop dat ik er steeds meer op let.

Verdorie toch, je hebt al zo'n lange weg afgelegd,ik was zo blij te zien hoe je vooruit ging...en nu merk ik terug dat ter plaatse trappelen...niet weten, wachten...en ondertussen ga jij opnieuw een stapje achteruit.

Maar je hebt je ook geamuseerd he schat? Jou vriendje van vorig schooljaar is hier een dagje geweest!

Wat vond je het leuk! Ik hoorde jullie met momenten schaterlachen door het huis! Zo mooi om te zien hoe jullie zelfs na een tijdje elkaar niet te zien gewoon de draad weer opnemen. Het is ook een heel lief ventje die als ik aan de schoolpoort sta soms gewoon komt vragen hoe het met je gaat.

Elke keer vraagt hij dan of je het leuk vind in je nieuwe school! Dat doet me wel wat, het beseffen dat je niet vergeten bent!

Als het dan eens gebeurde dat je mee was, of gewoon als we hen tegenkwamen was jij altijd zo blij hem te zien!

Jullie hadden het heel gezellig met elkaar...zo twee kleine jongetjes...aan elkaar gewaagd...want hoe graag jij je broertje ook ziet, hij is een stuk kleiner, en tengerder ook, dat maakt dat hij soms in huilen uitbarst omdat jij net iets te enthousiast bent!

Ik moest lachen toen jullie een kussengevecht hielden en alletwee brullend van het lachen op de grond vielen. ( tja, ik vind dat niet erg als ze hier eens met de kussens door het huis rennen...zolang ze weten waar wat mag en wat niet, maak ik mij daar niet druk om...en ze weten dat het thuis wel eens mag...vandaar...)

Randalleke,

Jij bent een dagje bij je pepe Mamadou geweest. Je vind het er altijd geweldig! Ik kan je begrijpen hoor, want het is ook zo'n warm gezin!

Hoewel je hem niet zo vaak ziet, weet ik dat je hem in je hart draagt! 

Dat merk ik aan zoveel kleine dingen, de manier waarop je praat over je pepe, over Nancy, de kindjes...en steeds zeg je dan...hij is mijn grote vriend! Dat is hij hoor schat...ik weet dat hij jou ook in zijn hart draagt!

Ranald,

Jij springt op je fiets en geniet van je vakantie!

Dinsdag ging je naar Roeselare, en je hebt er je hartje opgehaald! Als je 's avonds thuiskwam  lachte je, en je praatte aan één stuk door, en je ogen schitterden als je vertelde!

Je hebt ook je truitje en broekje gekregen van lotto. Eigenlijk is het je verjaardagscadeautje, maar je wilde het zo graag hebben voor je naar de koers ging met je vriend. Ik weet niet hoeveel keer je gezegd hebt " mama, ik ben zo blij, dank je wel!" Ik weet ook niet hoeveel knuffels ik van je gekregen hebt. Dat moet ik je nageven, je bent een ontzettend dankbaar kind! Je toont ook je dankbaarheid...dat zorgd dat ik dan net zo blij ben als jij!

Roibin,

Lieve lieve Roibin,

Ik heb je deze week met je broertjes zien spelen. Ik verbaas me steeds weer over het geduld dat jij met hen hebt.

Hoewel je graag op je ééntje bent, kan je hun aanwezigheid rondom jou heel goed dulden!

Jij verbaast me steeds weer, soms hoor ik je niet, lijkt het alsof je nergens bij betrokken bent, maar achteraf vertel je dan zo levendig van wat je beleeft en gezien hebt, dat ik me afvraag of we het over hetzelfde hebben.

Er zijn ook mensen die jou kennen als een vrolijke, vlot pratende kerel ( maar ze zijn sterk in de minderheid) terwijl je meestal zwijgzaam de wereld om je heen bekijkt. Je weet niet altijd hoe je daar deel kan van uitmaken, maar soms wanneer mensen je zo vertrouwd zijn, verander je in een vlotte prater. Je bent een vreemd ventje, maar een heel lief ventje...jij blijft mij boeien, ik  leer elke dag bij, ontdek nog altijd!

Dat is nu juist het boeiende aan jullie, steeds weer ontdek ik, leer ik bij, zijn er dingen die mij verbazen, mij blij maken...daarom dat ik zo ontzettend van jullie geniet! De mindere dagen, de mindere momenten neem ik er met plezier bij! Die zijn er hoor, waren we allen perfect, we waren geen mensen...maar als we ons daar van bewust zijn, eruit leren om het de volgende keer beter te doen. dan weet ik dat we het zo slecht nog niet doen!

Lieve groeten 

Jullie mama xxx