We gewent waren aan het nieuwe van de school...en dachten, hoopten dat de rust een beetje terug zou keren, werden we geconfronteerd met verdriet en pijn van het afscheid nemen voor altijd.

Eerst de tante van papa, al kan je je soms verzoenen met afscheid nemen, wanneer je weet dat iemand een mooi en rijk gevuld leven achter de rug heeft. Hoewel ...

Dan tante van mama, iemand zo vertrouwd dat het onvoorstelbaar lijkt dat haar aanwezigheid uitgewist lijkt.

Je weet het, je voelt het...maar loslaten, laten gaan voor altijd dat doet zo ontzettend veel verdriet.

Rowantje,

Jij wilde tante nog gedag zeggen, ze zien terwijl we wisten dat het einde zo dichtbij was.

Grote kerels van mij, " Mama, ik wil haar herinneren zoals ze was, ik wil de mooie dingen van tante vasthouden!"

Dat begreep ik, soms is het net mmoi dat te kunnen vasthouden.

Randalleke,

Nadat tante donderdagnacht gestorven was, vroeg jij zaterdag uit het niets " mag ik mee? Nog een keertje tante zien?"

Ik aarzelde, wist niet goed wat te antwoorden, maar ergens wilde ik het je niet ontnemen, de dood hoort bij het leven, daar kunnen we niet omheen.

Ik liet je meegaan, we hadden afgesproken dat je op elk moment mocht terug keren. Jij gaf aan wat kon en wat niet.

Je nam mijn hand toen we door de gang liepen, muziek op de achtergrond...je keek me aan en zei " Hier worden mensen engeltjes mama"

Stilletjes, voorzichtig ging je de kamer binnen en bleef stilletjes naast tante staan.

Ik hurkte naast je neer, en legde mijn hand op die van tante, ik keek je aan en zei " dit is enkel haar lichaam, ze voelt nu koud omdat haar ziel er niet meer is. Je legde je kleine handje op die van haar, je streelde haar handen, haar arm, en heel zachtjes raakte je haar wang aan.

" Mama, mag ik haar een knuffel geven?" Als jij dat graag wil, dan mag dat. Je legde je armpjes rond haar middel, je verborg je gezichtje in haar schoot. Je streelde haar arm. Dat beeld, zo mooi maar zo intens verdrietig. Je rechte je, gaf tante een zoen en zei " dag tante"

Je strekte je armpjes naar me uit en huilde, je gezichtje verborgen in mijn hals.

Jij, je oma en ik samen in groot verdriet.

Thuis kwam je bij me en zei: " sorry mama dat ik moest wenen"

Ik heb je op mijn schoot gezet en verteld dat wanneer er zoveel tranen in je zijn dat je dan mag huilen!

Verdriet doet pijn vanbinnen, en net zoals we huilen wanneer we vallen en ons pijn doen, verzacht het onbewust de pijn.

Verdriet is een gevoel, daar kan je niets aan doen.

"Wat is gevoelens mama?"

Diep vanbinnen zit een plekje, heel klein, je kan het niet zien, maar daar zit blij zijn, verdrietig zijn, boos ook en bang...

Als je erg verdrietig bent, dan zijn er zoveel traantjes, en dat kleine plekje wordt steeds groter, zoals een ballonnetje...maar die traantjes moeten daar uit, anders is er geen plaats meer voor blij zijn, om gelukkig te zijn...dus daarom schat mag jij gerust huilen als daar zoveel traantjes zitten dat het lijkt dat daar een zwaar stukje zit.

Als je al die traantjes zou laten zitten dan knapt opeens het ballonnetje en dat is heel moeilijk te repareren.

Of de traantjes worden steentjes, en dan kan je nooit meer echt voelen, geen verdriet, geen pijn, maar ook geen blijheid, geen plezier...want er is nergens meer plaats voor.

Eerst lijkt het alsof dat ballonnetjes steeds volloopt, en dan huilen mensen veel, maar na een tijdje rekt dat ballonnetje, het loopt niet steeds meer zo vol...hoe meer je van iemand houd hoe vaker het volloopt, en hoe langer het duurt voor er niet steeds traantjes komen.

Je sloeg je armpjes om me heen, gaf me een knuffel...je keek me aan, legde je handje ter hoogte van mijn hart en vroeg " Doet het daar nu pijn mama?" Een beetje wel, maar zoals jij hier nu bij mama zit, dat troost...en dan doet het minder pijn...omdat ik blij ben dat jij hier bent.

Je gleed van mijn schoot, en zei ernstig...als het pijn doet, mag je roepen whe mama...dan kom ik je troosten!

Lieve kerels van mij,

Elk op jullie manier zijn jullie zo'n troost voor me.

Jullie armen om mijn schouders, jullie bezorgde blik, even mijn hand aanraken...

Zelfs jullie stilte zo nu en dan vertelde mij een heel verhaal.

Rowan,

Tussen al dat verdriet was jij jarig!

De tijd van het jaar dat ik zelfs na al die jaren, worstel met het verleden.

Ik wil het loslaten, en meestal lukt mij dat prima, maar nu niet...

Omdat ik net te horen gekregen had, hoe moeilijk sommige dingen voor je zijn.

Wat je na duizend keer oefenen maar niet lukt!

Ergens weet ik het wel, maar het horen van een ander, bevestigd krijgen wat je denkt, maar die je zo nu en dan verdringt naar het ontkennen.

Zolang ik er ben zal ik alles doen wat in mijn mogelijkheid ligt om je gelukkig te laten zijn.

We leven nu, maar soms overvalt mij de angst voor later.

Ik leg die gedachten opnieuw te slapen, en kijk naar het nu!

Ik zie een prachtig lief jongetje, die al mijn respect krijgt...

Waar ik trots op ben, en het een voorrecht is je moeder te mogen zijn.

Jij bent niet gewoon...jij bent buitengewoon!

Dank je wel voor je zijn...

Onlangs zei iemand " Ik vind het heel bijzonder wat je doet, maar je zou niet zijn wie je bent, als jij je zoon niet had.

Dat geld voor elk van jullie kerels...

Ik zou niet degene zijn die ik nu geworden ben als jullie er niet waren geweest!

Jullie hebben me dingen anders doen bekijken.

Ik leer jullie groot worden, met vallen en opstaan...

Jullie leren mij een moeder te zijn!

Genegen groet

Jullie mama xxx