Deze dag veranderde mijn ganse leven, voor altijd nam ik afscheid van het zorgeloze leven dat ik voordien geleefd had.

Voor het eerst hield ik leven in mijn armen die mij een mama maakte, en jou voor altijd " Mijn zoon!"

Negen maanden waren wij onafscheidelijk van elkaar, ik ademde voor je, leefde voor je...Maar die dag was de eerste dag van het leren loslaten van jou, net zoals ik elke dag ook je broers beetje bij beetje loslaat.

Maar jij Roibin was de eerste, bij jou moest ik alles nog leren!

Het is niet een badje geven, je dragen, in slaap wiegen...dat je moet leren, dat gaat eigenlijk allemaal vanzelf!

Maar leren hoe ik van je kon houden zonder je te willen bezitten, leren dat jij geen kopie bent van ... Maar een kereltje met zijn eigen blijdschap en verdriet, je eigen denken, je eigen dromen...

Dat staat in geen boek geschreven, omdat hoe graag je dat ook zou willen, je nooit echt weet hoe een ander zich voelt, denkt, beleefd...

Soms zijn er mensen die beweren dat ze weten hoe een ander zich voelt, maar ze kunnen hoogstens terugvallen op hun eigen beleving van geluk of verdriet!

Een kind is geen onbeschreven blad die we kunnen invullen met onze eigen wensen, dromen ...We kunnen het enkel helpen groot te worden in een wereld die soms veel minder mooi is dan je zou willen. Eerst door je met beide armen te dragen, daarna beide handjes vast te houden , om dan heel voorzichtig een hand los te laten, en tenslotte merken dat je het helemaal zelf kan! Dan stap je die wereld in , en is het de kunst om te weten hoever je hen laat gaan, voor je achter hen aanloopt om ze op te vangen omdat ze altijd wel een keer vallen!

Maar ik weet ook dat ik soms niet rap genoeg ben, en ik jullie keihard tegen de grond zie gaan! Dan moet ik mezelf kunnen vergeven, weten dat het evengoed een leerproces is voor jullie! Maar dan nog zal ik proberen de pijn van het vallen te verzachten! Ik heb moeten leren om me niet schuldig te voelen wanneer mensen vinden dat mijn weg die ik met jullie afleg niet de juiste is! Mijn doel is dat jullie zelfstandig in het leven kunnen staan, dat jullie gelukkig zijn...maar ook dat jullie oog blijven hebben voor wat in de wereld gebeurd, oog hebben voor de mensen om jullie heen, beseffen dat er misschien mensen zijn die het beter hebben maar daarom niet verteerd worden door jaloezie, maar ook zien en beseffen dat er mensen zijn die heel wat minder hebben in het leven, en dit niet zien als enkel hun verdiende loon! Dankbaar zijn om wat jullie hebben, en soms bereid zijn te delen, zelfs al zie je om je heen zoveel mensen die veel niet genoeg vinden, en hun geven enkel afhangt van wat je hen geeft! Ik hoop dan dat jullie zullen beseffen dat zij jullie vrienden niet zijn! Sommige mensen vinden mij dus een softie, die haar kinderen niet leert om te vechten voor wat van hen is.

Ze vinden dat liefde en graag zien geen garantie is op een gelukkig leven, maar geld en bezit de weg zijn naar een goed leven!

Maar als er 1 ding is dat jullie mama reeds geleerd heeft is dat er nog zoveel meer is! Je kan je leven nog zo goed plannen, je kan denken dat je overal op voorbereid bent, maar geloof me...dat is niet zo! Vraag maar aan ouders die een kind verloren, of te horen kregen dat hun kind nooit een normaal leven zal hebben, vraag het aan hen die ondervonden dat gezondheid niet te koop is, net zoals het leven! 

Er zijn mensen die vinden dat we in een verwenmaatschappij leven en hun kinderen daar willen tegen behoeden. Ze hebben ook een punt, maar ik vind het moeilijk om steeds nee te zeggen tegen sommige dingen.

Dus probeer ik een middenweg te gaan, op mijn eigen manier...en ik maak fouten, net zoals jullie wel weten wat mag en wat niet...jullie net zogoed fouten maken. Maar zolang jullie leren uit die fouten, net zoals ik nog steeds leer uit mijn fouten dan is er nog een weg om het goed te maken!

Zal ik slagen als mama? Ik doe heel hard mijn best, en soms vind ik het verdraaid lastig!

Maar ik ben nog niet halfweg, en voor het ouderschap kan je niet even "tijdskrediet" opnemen om het eerst uit te zoeken of dit de beste weg is. 

Zelfs als jullie er niet zijn, zijn jullie bij mij. Onbezorgd ben je nooit meer...en dat kan best eens doorwegen.

100% zal ik nooit geslaagd zijn, dat streef ik ook niet na.

Maar als zie dat jullie fijne mensen geworden zijn, later jullie jullie moeder niet vergeten zijn, graag nog even thuiskomen, gewoon zomaar...

Als jullie later wanneer ik er niet meer ben, kunnen zeggen " Mijn moeder, ik zag haar graag...ze was een fijne moeder voor ons!" Dan pas zal ik weten dat ik geslaagd ben! 

Dan mogen jullie weten dat ik een gelukkig mens geweest ben, omdat jullie mijn grootste rijkdom waren!

Roibin, 15 jaar geleden was jij de start van een heel nieuw leven, een leven dat ik me nog nooit beklaagd heb, al zijn er momenten van oneindig veel verdriet geweest, ze zijn vooral 15 jaar van dankbaarheid geweest om alle mooie momenten, en prachtige herinneringen!

Dank je wel kerel...Je leerde mij een andere kant van mezelf ontdekken, waar ik trots op ben!

Lieve groet

Jullie mama xxx