Ik had willen schrijven Rowan over hoe blij ik was toen jij jarig was.

Voor het eerst sinds je geboorte had ik je verjaardag niet voor een deel in het verleden beleefd.

Voor mij een teken dat ik het verdriet, de onmacht, de angst na je geboorte een plaats gegeven had.

Niet dat ik het vergeet, maar de vreugde om je aanwezigheid, het aanvaarden dat de dingen niet gelopen zijn zoals ik gedacht had, gedroomd was zoveel groter!

Ik genoot van je lachen, je blij zijn, je kind zijn!

Maar zondag was ik moe, het was al zo laat voor ik alles klaar had voor de dag erna.

Maar maandag schat, 

toen werd ik overvallen door ongeloof, verdriet, omdat een vriend voor altijd uit ons midden was.

Een vriend die een groot deel van mijn jeugdjaren  had meegewandeld op mijn levensweg!

Hij was mijn eerste vriendje, zolang was hij een deel van mijn leven geweest.

Ik was er kind aan huis, net zoals hij hier deel uitmaakte van onze familie.

We wandelden al jaren onze eigen weg, niet omdat de één meer was dan de ander, maar we waren gewoon anders...

Niet beter of slechter, gewoon anders...

Als we elkaar ontmoetten, dan was er altijd die herkenning, die hartelijkheid...het maakte niet uit hoelang we elkaar niet meer gezien hadden...

Ik huilde om hem, maar ook om zijn moeder, zijn vader, zijn broers, zijn partner...zoveel mensen die van hem hielden, en hem nu voor altijd moesten missen.

Hem nooit meer zien, nooit meer herinneringen ophalen als we elkaar nog eens ontmoetten...

Ik kon het niet geloven...

De hemel heeft er een prachtige ster bij, maar de wereld een prachtig mens minder!

Hoe neem je afscheid voor altijd?

 Neem het van mij aan, dat leer je nooit...

Ik kan er ook jullie nooit voor behoeden.

De dood wint uiteindelijk altijd van het leven.

Maar de dood wint nooit van de liefde!

Liefhebben gaat over alle grenzen heen...

Dat hij daar over alle grenzen heen gelukkig mag zijn, dat hij er ooit zijn geliefden terug mag ontmoeten...

Dat zijn geliefden de kracht mogen hebben om door te gaan, en anders dat zij zich gedragen mogen voelen in hun verdriet!

Verdriet kan zwaar wegen...doet onnoemelijk veel pijn, zoveel dat je soms denkt dat je zal bezwijken onder het gewicht!

Het raakte mij hoe jullie, mijn grote kerels,  's morgens even jullie hand op mijn schouder legden en woordeloos zoveel zeiden.

Jullie 's avonds vroegen naar mijn dag, naar de familie en partner, ... heel oprecht zeiden "  Wat moet dit moeilijk voor hen zijn"

Dank jullie wel omdat jullie meeleven, zelfs al kennen jullie hen niet.

Het getuigd van respect hebben voor anderen, kunnen stilstaan bij anderen.

Dat vind ik mooi aan jullie.

In het weekend hebben jullie ook allen, elk op jullie eigen manier bewezen dat jullie prachtkerels zijn...

Ik  heb van jullie allen jullie talenten gezien, en dat was mooi, dat raakte me...

Eerlijk? Ik groeide bij elk compliment dat men over jullie gaf.

De beelden van jullie, heb ik opgeslagen in mijn herinneringen, ze zullen mij doen glimlachen op de gekste momenten!

Ze zullen me troosten als ik verdriet voel, en ze zullen me dankbaar doen zijn om wie jullie zijn!

Lieve groet

Jullie mama xxx