Omdat er geen tijd was om te schrijven, dat is niet hetzelfde als geen tijd hebben voor jullie.

Onlangs nog eens gelezen wat ik de laatste tijd zo allemaal geschreven had en eigenlijk is het ergens altijd hetzelfde.

Blij zijn omdat jullie er zijn, genieten van wat is...grote en kleine zorgen om jullie, soms wel eens verdriet en zelfs momenten van boos zijn.

De voorbije week was dat niet anders. 

Ranald,

Jij was zo blij toen je donderdag thuis kwam van Kortrijk koerse.

Alles aan jou vertelde mij hoe blij je was.

Ik bedacht mij dat jullie ondanks dat jullie nog erg jong zijn, ook erg zelfstandig zijn.

Het is iets waar ik altijd naar streef...ondanks ik jullie doodgraag zie, ik jullie het allerliefste steeds weer zou willen behoeden voor alles wat jullie zou kunnen overkomen, geef ik jullie ook het vertrouwen. Gewoon omdat ik geloof dat jullie het kunnen, en ik ervan overtuigd ben dat wij het leven niet in de hand hebben.

Natuurlijk ben ik soms bang. Ik mag er niet aan denken wat jullie zou kunnen overkomen wanneer jullie de straat uitrijden. Maar dat is nu steeds weer de uitdaging aan het ouderschap, weten wanneer je kinderen klaar zijn om een stap verder te laten gaan, loslaten... Eerst draag ik jullie, dan hou ik jullie met beide handen vast, dan aan één hand om dan beetje bij beetje jullie steeds verder van mij te laten wegstappen. Jullie dragen kan ik niet meer, jullie hand hou ik soms wel nog vast...en ik laat jullie steeds meer los...maar er is een band die ons voor altijd met elkaar verbind. Jullie laten mij nog steeds deelgenoot zijn van jullie leven, en ik merk aan kleine dingen dat jullie ook begrijpen...

Jullie school en dus ook heel wat vriendjes van jullie wonen een eindje van ons vandaan...en doordat jullie zo zelfstandig zijn, zijn jullie ook in staat om die vriendschapsbanden te behouden.Ik geef toe dat het hebben van een gsm daar ook toe bijdraagt.Het geeft een gevoel van veiligheid te weten dat ik jullie steeds kan bereiken, en jullie mij...Dat was er niet vroeger, en een lekke band was genoeg om te laat thuis te komen, en ik kon niemand verwittigen, het gevolg was dat onze ouders ongerust waren...mensen hebben de neiging om te zeggen dat het vroeger beter was, maar soms vind ik dat niet...ik ben best blij dat er vooruitgang is, al moet je wel leren het verstandig te gebruiken.

Roibin, 

Jij gebruikt de computer om te praten...vanuit je eigen vertrouwde omgeving kan je praten met wie je wilt...al geef ik toe dat ik soms stiekem over je schouder meekijk. Ook de wereld van computer is niet altijd veilig...

Rowantje en Randall jullie spelen gewoon de dag voorbij...en ik geniet er van...

Jij Rowan bent een dagje bij je vriendje gaan spelen. Voor de eerste keer ging jij ergens gaan spelen. Vreemd hoe je daar bij stilstaat. Het deed zo'n deugd te zien dat je het goed gesteld had. Ben blij voor jou dat je ook vriendjes hebt buiten je vertrouwde school. Dat was  hetgene ik altijd voor ogen had...je goed voelen zowel in de horende wereld als in jou wereld van dove en slechthorende mensen.

Randalleke,

Jij lijkt zo klein de laatste tijd. Ik weet niet hoe het komt...is het omdat je er klein en fragiel uitziet ten opzichte van je broers?

Is het omdat je mijn kleintje bent, en ik weet dat daar nooit nog een kleintje achterkomt, en ik je onbewust klein laat zijn?

Ik weet het niet...misschien is het gewoon omdat je broers groot worden...zelfs al zit Rowan nog in de kleuterklas, fysiek is hij geen kleutertje meer, hij zou normaal naar  het eerste leerjaar gaan.

Wat zal ik je broertje missen als de school opnieuw begint. Ergens wil ik de tijd trager laten gaan...zodat de vakantie traag vooruit gaat, zodat hij langer nog gewoon thuis zal zijn. Maar de tijd vliegt voorbij! Onbewust tel ik de dagen vooraleer de school begint, en het weten dat het dan weer zo lang duurt vooraleer hij terug veel, veel thuis zal zijn maakt me verdrietig.

Lieve lieve Rowan, wat had ik het allemaal anders willen zien

Zo zie je maar, het is steeds weer dat blij zijn omdat jullie er zijn, genieten van elk moment dat we samen zijn, en verdriet hebben om het zoveel meer loslaten dan ik zou willen.

Zaterdag is jullie mama even een dagje weggeweest. Helemaal alleen, daarmee bedoel ik zonder jullie, maar gewoon samen met een vriendin. We zijn naar Dranouter geweest. Ergens heb ik dat ook eens nodig, hoe ontzettend graag ik ook bij jullie ben. Maar de batterijen raken ook wel eens plat, en dan kan zo'n dagje weg ontzettend veel deugd doen. Het fijne was dat we echt geweest zijn voor de optredens...en we hebben genoten van de met momenten fantastische muziek, de schitterende optredens! We waren gelijkgestemde zielen, we hebben gekeken en geluisterd, en tussenin heel wat bijgekletst. Want het was lang, veel te lang geleden eigenlijk dat we elkaar nog eens gezien hadden.

We zijn niet gebleven tot het laatste optreden gedaan was, maar we hadden allebei iets van, " het was mooi, we hebben gezien wat we wilden, voor ons hoeft het niet meer te zijn." Moe maar content heb ik de dag afgesloten.

Roibin en Ranald, jullie waren nog wakker...jullie lagen te wachten tot ik thuis was...en ik besefte: jullie weten wat ik bedoel als ik zeg " ik ben maar gerust als jullie gewoon thuis zijn!"

Lieve groet

Jullie mama xxx