De school is alweer een deel van de week geworden. De kerstboom en zijn versiersels, samen met de lichtjes zijn opgeborgen !

Ik kijk terug op de vakantie en weet dat ik ontzettend genoot omdat jullie thuis waren, omdat ik niet door de ochtend moest hollen, omdat ik 's avonds nog even jullie kamer kon binnenkomen en 4 kerel(tje)s over hun bol kon aaien om jullie een goede nacht te wensen.

Maar ik vind het ook een vermoeiende vakantie. 

Het is best druk als jullie door het huis rennen, en ik ergens een beetje moet wennen aan het feit mijn lieve Rowan dat jij meer lawaai maakt dan je broers. De tv staat luid, de muziek staat luid, en je praat luid...omdat je nu eenmaal minder goed hoort.

Je weet niet altijd waarom ze lachen, wat ze vragen, wat ze vertellen...en dus vraag je om de haverklap " Wat? Ik hoor je niet, wat zeg je? Waarom lach je?" Soms is het moeilijk uit te leggen...en dan ben jij kwaad.

Ik begrijp je wel hoor, en soms maakt het mij verdrietig te zien dat jij zo hard je best moet doen.

Al wil ik je helemaal niet zielig vinden, want dat ben je niet!

Maar soms overvalt mij een gevoel van verdriet als ik naar je kijk. Je bent zo'n fantastisch kind! Maar ik weet hoe moeilijk jij het nog zal hebben in onze harde soms koude maatschappij. Als ik de krant opensla, naar het nieuws kijk...dan word ik soms angstig. Is er nog een toekomst voor mijn kinderen? Zullen zij overeind blijven in een maatschappij die steeds meer vraagt, meer eist?

We moeten allemaal slim ( en liefst nog slimmer) zijn, zodat we kunnen studeren en een goed betaalde job hebben, om aanzien te hebben liefst één met een beetje aanzien! We moeten naast die job een mooi huis hebben met daarin alles wat ons leven comfortabel maakt, een auto, een gezin, we moeten kunnen reizen zodat we de wereld gezien hebben. We moeten gezond eten en leven, we moeten sportief zijn, sociaal ook, en tijd maken om die sociale contacten te onderhouden. We moeten tijd maken voor onze kinderen, en ook voor onszelf.Daar bovenop zouden we er ook nog eens perfect moeten uitzien! In die race door het leven moeten we blijven lachen, begripvol zijn, en gelukkig zijn!

Niet iedereen kan dat...niet iedereen wil ook meelopen in die stroom. Maar het lijkt wel alsof ze dan verliezers zijn...en zo wordt dan ook op hen neergekeken.Steeds meer krijgen kinderen hun "zijn" een naam. Maar men vergeet zo vaak dat ze in de eerste plaats kinderen zijn!

Onlangs Ranald vloog jij ontzettend uit toen je gevraagd werd je medicatie te nemen.

Je liep stampvoetend weg, en ik vond je huilend bovenaan de trap.

" Die stomme pillen!" zei je...ik haat ze! 

Ik vroeg of je er last van had. Je antwoord " Dat is het niet, ik weet ook wel dat ik ze nodig heb, ik voel dat zelf ook wel. Maar die pillen geven mij een naam...terwijl ik gewoon Ranald ben!" Ik ben geen ADHD er of  wat dan ook...Ik ben Ranald!!! 

Als ik even naast de lijn loop vraagt men onmiddellijk of ik mijn medicatie wel genomen heb. Maar ik ben ook maar gewoon wie ik ben, niet perfect!

Ik heb mijn arm om je heen geslagen, gezegd dat jij voor mij Ranald bent! Een fantastische kerel, niet perfect...omdat we dat nooit kunnen zijn!

Mensen die jou kennen weten dat ook...we houden van je zoals je bent!

Je knikte, gaf mij een warme knuffel en zei " Dank je, ik weet dat jij in mij gelooft mama!"

Maar je hebt gelijk, en ik maak me soms net zo kwaad als jij! 

Rowan is ook niet zielig omwille van zijn beperkingen...de maatschappij maakt hem zielig!

Wat mensen ook beweren hij zal nooit de kansen krijgen die een ander krijgt. 

In onze zucht naar een lang en ( schijnbaar) perfect leven vergeten we vaak te leven!

We zijn als mens vaak niet in staat de normale gang van het leven te aanvaarden. We aanvaarden het geboren worden, maar zijn bang van de dood!

Een kind dat sterft is tegen de natuur...een mens die sterft in de bloei van zijn leven is ook moeilijk te aanvaarden...maar we moeten ergens wel aanvaarden dat mensen die alle fasen in het leven doorlopen hebben sterven. Maar het lijkt alsof we ook daar de strijd mee aangaan.

Lieve kerels!

Vergeet nooit dat jullie allen de moeite waard zijn om te leven!

Dat de wereld en het leven niet altijd makkelijk is, soms zal het keihard in jullie gezicht slaan!

Maar ik hoop van ganser harte dat jullie altijd iemand om jullie heen zal hebben...en een balsem zullen zijn voor de pijn, een steun als jullie verdriet te zwaar wordt.

Zolang ik leef zal ik dat voor jullie zijn, maar als er ooit een dag komt dat het leven zijn gewone gang gaat en ik er niet meer zal zijn...dan hoop ik dat jullie intussen iemand naast jullie zullen hebben die dat in mijn plaats zal doen!

Lieve groet

Jullie mama xxx