Daarom ook dat het zo lang duurde vooraleer ik nog iets neerpende.

Lief klein ventje,

Wij hebben samen afscheid genomen van je oude vertrouwde school. De dagen voor die laatste schooldag huilde je vaak, je wilde nog zo graag bij je klasvriendjes blijven. Ik had het je zo graag gegund! Maar ik kan de dingen niet voor je veranderen die zijn wat ze zijn!

Ik heb net zo vaak gehuild als jij, na 15 jaar is het niet evident een school voor altijd achter je te laten. 15 jaar ben ik diezelfde weg gegaan...je grote broer toen nog een klein peutertje, intussen een kerel. Het doet je stilstaan bij hoe de tijd vooruit gaat zonder dat we het altijd opmerken.

Ik had net diezelfde weg voor jou gedroomd, maar intussen weet ik beter dan wie ook dat niet alles loopt zoals we het verwachten.

Leven is steeds je dromen en wensen aanpassen.

Ben ik ontgoocheld in je? Nee kereltje...jij zou me nooit ontgoochelen. Toch niet met punten, procenten.

Jij hoeft van mij niet op de toppen van je tenen te lopen om je leeftijdsgenootjes bij te benen.

Een versnelling trager zal jij ook wel komen waar je moet zijn!

Maar ik ben je mama, en ondanks dat jij niet minder bent dan al die anderen...merk ik wel hoe de omgeving daar tegenover staat.

Ik wil geen medelijden, maar hoe sommigen niet onder stoelen of banken kunnen steken dat ze blij zijn dat het hun kind niet is, dat maakt dat ik vecht tegen het gevoel van falen. Alsof het mijn schuld is, heb ik je te weinig gestimuleerd? Heb ik je lang in je klein zijn laten zijn?

Het klink gek, maar ergens zoek je een reden...een reden waarom het ons niet gegund is, om al was het maar voor even, zorgeloos door het leven te stappen.

4 kinderen...en niet eentje die zorgeloos door zijn kinderjaren kon gaan.

Het maakt me opstandig!

Met een piepklein hartje die laatste schooldag je komen ophalen. Je straalde, want het was jou dag geweest!

Ik was blij om je zo te zien, en wat was ik blij dat er een mama mij uitnodigde om nog even koffie te drinken.

Er bestaan fantastische mensen kereltje, die gewoon door hun "zijn" een troost zijn.

We hebben de dag doorstaan, met een lach en een traan...om dan met frisse moed verder te gaan.

Een nieuwe weg , we zien wel welke het wordt.

Krullewietje van mij,

Thuis!

2 lange maanden heel gewoon thuis! Intussen ben je al een weekje op kamp geweest samen met je kleine broertje.

Vreemd genoeg zwaai ik je dan nooit uit met een gevoel van verdriet.

Jij bent het gewoon om ons niet steeds om je heen te hebben. Maar kamp dat is je uitzwaaien voor een weekje plezier, en dat gun ik je zoveel liever dan je uitzwaaien omdat je niet altijd kan kiezen...en jouw school het beste maar ook  moeilijkste was dat ik ooit besliste.

Ik kan de tranen niet bijhouden dat ik al om je afscheid steeds opnieuw gelaten heb.

Omdat jij emotie zo moeilijk kan plaatsen maakt het er niet makkelijker op. Verdriet moet jij voelen, als je ziet dat iemand huilt ga je steeds met je hand over hun wangen. Je ogen zijn dan een vraagteken.

Waarom moet alles altijd zo ingewikkeld voor je zijn?

Jij gaat vooruit in school, traag, heel traag maar altijd weer verdien je een applaus voor je inzet, voor je niet aflatende moed om steeds opnieuw te beginnen!

Bij jou is elke stap vooruit een reden tot vreugde! We moesten uitgaan van het feit dat je nooit iets zelf zou kunnen, maar als ik naar je kijk merk ik dat je fantastisch veel dingen wel kan, en dus juichen we.

Je bent ons wonder, een prachtig mooi wonder. Ik wou dat meer mensen dat zouden inzien.

Maar ik kan de mensen niet veranderen. Lange tijd heb ik wanhopig tegen muren gelopen omdat ik wilde dat mensen zagen wat een wonder jij was.

Medelijden was niet op zijn plaats, erkenning van hoe goed jij het deed, hoe groot jij was in je klein zijn!

Maar dat heb ik opgegeven kereltje, het deed me geen goed, het maakte mij alleen maar klein...het zoog alle energie uit me.

Maar wat zullen wij genieten van heel gewone dingen!

Opstaan en gaan slapen in je eigen bedje, buiten spelen, lachen om gekke bekken, en zelfs gewoon een keertje boos zijn om het dan weer goed te kunnen maken.

Dat is voor ons VAKANTIE!

Grote kerels van mij!

Ik geniet zo intens van jullie "zijn!"

Zo verschillend, en toch ontegensprekelijk broers!

Jullie bezig zien beetje bij beetje jullie eigen weg te gaan.

Merken dat jullie een eigen mening krijgen, met andere ogen naar de wereld kijken dan een paar jaar geleden toen hij niet veel groter was dan net rondom jullie.

Intussen geloven jullie allang niet meer dat wij alles voor jullie kunnen oplossen. Dat wij geen toverstaf hebben om problemen op te lossen.

Dat wij niet de perfecte ouders zijn, en soms gewoon maar wat aan modderen omdat we het ook niet weten.

Dat wij vreugde en verdriet kennen, en goede en slechte dagen hebben.

Maar het mooie eraan is, dat we geleerd hebben om met elkaar te leven, en elkaar begrijpen.

Jullie hoeven ons niet bij elk facet van jullie leven te betrekken, we hoeven niet steeds meer naast jullie te lopen.

We mogen jullie gerust al eens voorop laten lopen, zolang jullie blijven weten dat jullie steeds terug kunnen keren, dat we altijd achter jullie staan!

Ik zal nooit mijn armen kruisen, altijd zal er ruimte zijn om mijn armen om jullie heen te slaan als het nodig is, net zolang tot jullie zeggen:  " Het is ok nu, ik kan weer verder!"

Grote kerels, we hebben heel wat waters door zwommen, steile bergen op gegaan, eerder veldwegjes dan snelle wegen begaan. Maar wat zo mooi is, is dat we hem samen gegaan zijn en dat we er verdraaid ook komen!

Lieve groet

Jullie mama xxx