365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
18-06-2010
Achteromkijken
Vrijdag
Het schooljaar is bijna voorbij...
Als ik achterom kijk dat zie ik hoe zoveel dingen veranderd zijn.
Rowan, weet je nog? Vorig jaar ging je nog samen met je broers naar school. Nu ga ik er nog enkel je kleine broertje ophalen
We hebben al een ganse weg afgelegd, van jij en ik, altijd samen...naar je zoveel meer loslaten dan ik gewild had.
Het voorbije jaar zijn er tranen geweest voor het steeds weer afscheid nemen...terwijl alles in mij je nog zo graag thuis had, tranen om de woede, omdat ik het niet eerlijk vond, maar ook tranen van blijdschap...omdat je in een sneltreinvaart vooruit ging...zoveel dingen die jij nu wel kan!
Je deed het super, je paste je vlotjes aan, maar er zijn dan ook heel wat mensen die met je meegingen, die je vasthielden toen je viel, die je troosten toen het gemis groter was dan de vreugde om wat er te beleven viel. Ik had het allemaal liever anders gezien, ooit droomde ik alles zo heel anders. Maar ik heb er vrede mee, niet dat er nooit geen tranen meer zijn, het gemis als je er niet bent merk ik steeds weer opnieuw, maar als ik naar je kijk, dan weet ik dat het goed is, dat jij gelukkig bent, en je weet heel goed dat je hier thuis bent, dat hier altijd jouw plaatsje is, je weet dat ik op je wacht...
Roibin,
Je bent geen prater.
Maar vorig jaar was je nog steeds elke dag thuis, dat gaf me het gevoel toch deel uit te maken van je leven. Nu je naar het internaat gaat, lijkt het soms alsof de afstand groter geworden is.
De tijd dat je thuis bent lijkt zo kort, zeker omdat je tijd nodig hebt om de "klik" te maken.
Ik denk erover je volgend jaar elke dag naar huis te laten komen. Maar het moet voor jou ook haalbaar zijn!
We zien wel...we hebben nog even tijd...
Het voorbije jaar ben je ook zoveel veranderd...
Je bent die kleine jongen niet meer, steeds meer merk ik dat jij een echte tiener word...
Hoewel je niet denkt, voelt, zoals de meeste mensen, ben je ook nog altijd een jongen die groot word...je bent er nog lang niet...je bent op weg...
Op je eigen tempo, je eigen manier...
Toen we vorig jaar de beslissing namen om jou op internaat te laten gaan, vond ik het een vreemde gedachte dat jij er tijdens de week niet zou zijn.
12 jaar had ik voor je gezorgd, met heel veel liefde...(en soms wel eens veel geduld..)
Toch was het anders dan bij je broertje...hij was pas 4! Jij daarintegen kon je eigen mening geven.we konden er over praten...
Het traject met de trein, en de tram...dat boezemde ergens wel angst in. Zou je dat kunnen? Wat met al die vreemde mensen om je heen?
Zou je niet verloren lopen? In de vakantie zo nu en dan eens het traject gedaan, eerst samen...dan jij alleen...
Het lijkt een beetje op , wanneer laat je je kind alleen met de fiets rijden? In het begin dat je alleen naar school fietste, toch een goeie 5 km, fietste ik eerst met je mee, dan kwam ik ( soms wel eens stiekem) achter je aan gereden...maar eens moet je vertrouwen hebben dat het wel goed komt.
Jij hebt bewezen dat je al heel wat alleen kunt, en ik geef toe dat ik best trots op je ben.
Zo zie je vent dat het leven meer is dan school, al beweer ik niet dat het niet belangrijk is.
Maar het is even belangrijk dat je je kunt handhaven in onze wereld, dat je zelfstandig kan zijn.
Hier thuis staan 4 boeken, voor elk van jullie 1. Ik schrijf niet elke week, zelfs niet elke maand in dat boek, gewoon zo nu en dan...maar het is het verhaal van jullie leven, kleine en grote gebeurtenissen. Vreugde en verdriet, het staat er allemaal in...zodat jullie er later eens kunnen in lezen ...
Het is alleen voor jullie, en ooit als jullie een eigen leven gaan opbouwen dan krijg je het...
Je zal merken ,dat jullie ook daar in groeien, groot worden...
Randall,
Jij hebt ook de vakantie nodig, je bent moe!
Ook jij zal in de vakantie weer een stapje opzij moeten zetten, niet achteruit...maar gewoon weer even plaats maken voor je broers die steeds thuis zullen zijn. Nu heb je mama heel vaak voor jou alleen, na school is mama er altijd voor jouw alleen tot je naar je bedje gaat.
Maar ik weet zeker dat je graag een beetje opschuift voor jou broers, ze zijn niet enkel broers, ze zijn ook jou vriend, en voor vrienden maak je tijd, maak je plaats als het nodig is!
Ranald,
Vorig jaar leek niks voor jou te veranderen,dezelfde school, dezelfde vrienden, thuis...maar het was wennen je broers niet om je heen te hebben, jou w grote broer...hij is er altijd geweest voor je, alles wat jij deed, dat deed hij ook...
Alles leek hetzelfde, maar niks was nog hetzelfde...je had tijd nodig om te wennen, en nu zal je opnieuw tijd nodig hebben. Dat weet ik, maar dat is niet erg!
Volgend jaar ga je voorgoed de deur van de lagere school achter je dichtdoen. Het is iets die nooit meer terugkomt.
Het is met gemengde gevoelens...het doet mij beseffen dat je groot word.
Terwijl ik nog even tijd heb, ben ik bezig kasten te legen, zoals alle kleine babydingetjes opruimen.
Ik wil in September wanneer ik zelf terug naar school ga dat achter me kunnen laten.
Hier is het hoofdstuk " baby's "afgesloten, voorgoed...
Rondom mij worden overal kindjes verwelkomd, of kindjes verwacht...
Ik vind het prachtig, ben heel blij voor die mensen.Zo zijn er mensen die al zolang op een tweede kindje hoopten...en eindelijk!
Ik was zo blij, en nog...omdat ik kinderen prachtig vind, het mooiste wat uit mensen ontstaat...en ik gun het iedereen om dat mooie te ervaren!
Maar ik weet ook dat er mensen zijn die tot hun eigen groot verdriet dat nooit zullen kunnen ervaren...
Mensen zeggen wel eens " wat je niet hebt, kan je niet missen" Maar daar ben ik het niet mee eens...ik weet dat er mensen zijn die kinderen missen in hun leven, en dat doet volgens mij ontzettend veel pijn, verdriet die heel vaak niet opgemerkt word!
Voor mezelf laat ik dat hoofdstuk achter mij, het is mooi geweest...ik hou met gans mijn hart van mijn kinderen, ze zijn zo mooi anders...
Het zijn mijn kinderen, niet van mij...maar zij en ik, samen zijn we wij! Daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn!
Niets ter wereld heeft mij meer geraakt dan jouw woorden Roibin...
Vorig weekend was je niet in je gewone doen, en de voorbije week vond ik jou stilte aan de telefoon veelzeggend.
Vrijdag kreeg ik telefoon van school, je was helemaal het noorden kwijt, men vroeg of je eerder naar huis mocht komen...je huilde ...
Toen je thuiskwam zei je niks, je sloeg je armen om me heen...en liep door, ik zei je nog dat we later wel even zouden praten.
Het was hier ook druk, want ik was net thuisgekomen met je kleine broertjes.
Later wanneer de rust teruggekeerd was zaten we samen buiten.
Ik vroeg je wat er aan de hand was...je keek me aan en zei " mama, men zegt in school dat het beter zou zijn als ik volgend naar het B.S.O ga"
Dat weet ik al een tijdje vent, wat is daar zo erg aan?
Je antwoordde " maar mama, is zal altijd niemand zijn, want ik ben dom!" Ik schrok van je woorden.
Je zegt toch steeds dat school belangrijk is, dat het je toekomst is? Nu is er geen toekomst...
Mijn lieve , lieve Roibin, het is nooit mijn bedoeling geweest , het spijt me als ik je ooit dat gevoel gaf...
Het klopt dat we in een wereld, een maatschappij leven waarin het lijkt dat alleen het beste goed genoeg is, maar jongen toch...je bent zoveel meer dan een schoolrapport! Je bent zoveel meer dan een leerling ASO/TSO/of BSO.
Je bent een ontzettend lieve jongen, met je hart op de juiste plaats!
Jij bent 13 jaar, je mag je nog geen zorgen maken over later...jij moet nog dromen hebben, ervoor gaan...groot worden, verliefd worden en evenzeer liefdesverdriet...de enige zorg die jij mag hebben is groot worden, voor de rest moet je gelukkig zijn!
Geloven in jezelf ventje dat kan ik niet voor je doen, ik kan je alleen maar zeggen dat je meer dan de moeite bent, en dat er heel wat mensen zijn die echt verder kijken dan dat...
Ik geloof in je, zie je ontzettend graag...de weg hoeft niet altijd een autostrade te zijn, je komt er wel!
Kijk om je heen, en je zal zien dat je nooit alleen bent!
Toen je klein was heb ik me nooit echt zorgen gemaakt over hoe je schoolloopbaan eruit zou zien, veel meer maakte ik me zorgen over hoe je in de wereld zou staan.
Ik wilde dat je jezelf kon zijn, blij met wat je had...geloofde in jezelf!
Net omdat ik maar al te goed weet hoe belangrijk dat is. Ik ben ervan overtuigd dat ik geen makkelijk kind was, veel meer nog dan nu stopte men je in een vakje...slim/dom ( God wat haat ik dat woord!) Al een geluk dat je oma niet geloofde dat ik werkelijk was zoals men toen in school beweerde. Wat niet gebruikelijk was in die tijd liet ze mij testen ( nog zo' n woord!) Ik was niet dom, ook niet zo vreselijk als ze beweerden, alleen was ik nogal chaotisch in mijn denken...( tja... tot op vandaag heb ik daar wel eens last van...) Wat ik wil zeggen is, dat er toen zo veel nadruk gelegd werd op wat ik verkeerd deed...dat het me jaren koste, om ook maar een beetje in mezelf te geloven.
Niet in jezelf geloven is het ergste wat je kan overkomen, want dan pas lijkt het alsof je niemand bent.
Je kan nooit voor iedereen goed doen, dat lukt niet...altijd zullen mensen een mening hebben, overtuigd zijn dat ze het zelf anders, beter of wat dan ook doen.Kritiek op zich is niet altijd slecht, zolang ze opbouwend is...je eruit kunt leren, meningen mogen ook verschillen, dat maakt het leven soms boeiend...alleen zijn er mensen die nooit anders zullen doen dan kritiek hebben...soms alleen maar om anderen naar beneden te halen, zodat zij zichzelf als groter zien. Sommige mensen zullen hun mening niet delen maar opdringen...zo verlies je het gevoel van vrijheid!
Maar in je hoofd moet je altijd vrij kunnen zijn....je gevoelens, gedachten, je verdriet of vreugde, die zijn van jou en die maken dat je bent wie je bent...daar ben je altijd vrij!
Niemand kan je zeggen wat je moet voelen of denken, het is zoals liefhebben...waarom hou je van iemand? Daar is niet altijd een antwoord op...soms merk je dat je van iemand houd gewoon om wie ze zijn, terwijl je best weet dat ze niet perfect zijn!
Niemand is dat, ook je mama niet!
Zelfs je kleine broertjes durven wel eens zeggen dat mama stout is...al is de reden daarvoor meestal omdat ik hun eigen willetje niet volg.
Maar soms hebben ze zelfs in hun kinderlijke boosheid wel eens gelijk.
Rowan...nog even en je bent veel veel thuis!
Randall...nog even en elke dag je speelkameraatje...
Ranald...nog even en je laat de lagere school achter je...voor altijd!
Roibin...nog even en het is vakantie!
Tijd gaat steeds vooruit, nooit achteruit...
Dat is de enige zekerheid die je hebt, maak er jullie beste tijd van...geniet van elk moment dat je gegeven word.
Morgen...lieve Rowan komt mama naar school jou ophalen, en je meme Lies zal mee zijn!
Ik weet dat je er naar uitkijkt...nog één keer slapen...ik kijk er net zo naar uit als jij.
Je was zo verdrietig toen ik je maandag achterliet...en blijkbaar zaten de traantjes de ganse dag hoog, en 's avonds huilde je alle opgespaarde traantjes eruit, vertelde jou begeleidster....
Lieve, kleine kabouter, en ik was er niet om je tranen te drogen, ik kon je niet troosten....en dat knaagt.
Maar morgen, morgen zal ik je in mijn armen sluiten, en jou een heel lieve knuffel geven.
Tot morgen lieverd!
Ranald,
Jjij geniet nog even van de laatste dagen dat je het huis voor jou alleen hebt, want straks moet je weer wennen aan iedereen thuis.
Ik weet dat je dat wel leuk vind, al je broers thuis, maar nu heb je vaak je mama of papa voor jou alleen, en diep in je hart geniet je van dat alleenrecht. Dat mag hoor, maar straks zal je weer wat meer plaats moeten maken voor je broers.
Randalleke,
klein ventje, straks zal jou speelkameraatje terug thuis zijn, en binnenkort, wanneer het vakantie is zullen jullie kunnen spelen, je zal niet meer alleen naar je bedje gaan, je zal 's morgens het gezelschap van je broer hebben, je zal niet het kleintje zijn...je zal samen zijn!
Ik kijk er net zo naar uit als jij!
Roibin,
Deze week heb ik je niet één keer gehoord, je liet niets weten, omdat er voor jou niets te melden viel.
Ik kon het niet laten je zelf even te bellen, gewoon om zeker te zijn dat alles ok met je is.
Alles was goed zei je, ja ook in school...de gesprekken met jou zijn soms zo " stil " Hoewel ik je ken, weet hoe je bent...heb ik het er best wel eens moeilijk mee.
Zoals vandaag.
Zal blij zijn dat het weekend is, gewoon omdat ik jullie mis...
De zon wil niet blijven, elke keer ik denk " eindelijk! " komen wolken voorbij.
Ik hoop wanneer de vakantie overal is, de zon ook aanwezig zal zijn...omdat met de zon alles mooier lijkt, minder saai...
Al een geluk, dat jullie de zon in mijn leven zijn...jullie geven mijn leven kleur, ik krijg het warm vanbinnen wanneer ik aan jullie denk.
Maar die grote gele bol, die de dagen warmer maken, langer laten duren, die mag er van mij nu ook wel bij!
Blij als een kind...zo voel ik mij voor het ogenblik!
De ganse week al het gevoel van...eindelijk!
Hoewel toen jij geboren werd Rowan ( God alleen weet hoeveel tranen ik om je gelaten heb) en we nauwelijks van de schrik bekomen waren te horen kregen dat jij doof was, schrok ik mij wezelijk.
Hoe, wat, waarom??? Het was je meme lies die met me meeging toen ik , toch nog even moest laten checken...ik durfde niet alleen gaan, ik wist niet wat me te wachten stond...ik ben je meme nog altijd dankbaar, alhoewel we toen nog niks wijzer waren.
In een sneltreinvaart moesten we plots met jou van hot naar her gaan, en we snapten er niks van...Ik wist niet wat ik moest denken, wat ik eigenlijk moest doen, en ik was ook kwaad, heel erg kwaad, ik vond het niet eerlijk! Niet na alles waar we doorheen gegaan waren. Waarom jij?
Ik wilde net als zovelen gewoon genieten van je klein zijn, en ik kreeg alleen maar vragen!
Het had zijn tijd nodig om mijn weg te vinden in die wirwar van hulpverlening, daarbij ik had nog nooit een doof persoon ontmoet, zelfs geen slechthorende, wat wist ik veel?
Ik geloofde wat men mij vertelde, ik stelde weinig in vraag, maar ondertussen verzamelde ik alle informatie die ik kon vinden...en geloof me ik heb moeten zoeken.
Intussen vertelde men ons dat ze met zekerheid konden zeggen dat je zwaar slechthorend was, je had dus nog een restgehoor, dat was voor hen goed nieuws, ik daarintegen werd alleen maar kwader ...
Ik zocht, maar vond weinig of geen verhalen, in gewone mensentaal geschreven boeken ( je mama leest heel veel, en heel erg graag) over kinderen zoals jij, zoveel vragen en zo weinig antwoorden....
Hoewel ik van het begin vond dat je het best zowel gesproken als gebarentaal gebruikte, zei men steeds weer dat het niet hoefde...je moest leren spreken...zoals andere kinderen, maar echt luisteren is voor jou moeilijk ,,zelfs met je apparaten, jij kan geen geluid filteren. Luister maar eens, als de radio, tv, en de stem van de persoon die tegen ons praat allemaal even luid zouden klinken, het maakte je moe, en ook thuis merkten we dat...tot we met vallen en opstaan onze weg vonden in de wereld van dove en slechthorenden, en jij ook je plaatsje daar in vond.
Het boeide me van in het begin, ik wilde steeds meer weten, meer ontdekken, en bovenal ik vond de taal die je leerde prachtig, ze is niet alleen jou manier van praten ( jij kan zelfs al goed praten!) ze is zo mooi om naar te kijken, ze is voor jou ook zingen, dansen, kijken, ze is voor mij ook jou...
Zondag ben ik dan naar Genst geweest, je wist maar nooit...en toen ik buiten kwam na alle uitleg over de opleiding Tolk VGT was ik alleen maar blij! Ik voelde het kind in mij blij enthousiast zijn, nog net niet " yes!" uitgeroepen, maar het voelde zo goed ventje, het was alsof dat hetgene was waar ik naar zocht. Jij was ook blij toen ik je vertelde van mama die naar school zou gaan, om echt heel goed jou taal te kennen. Gebarentaal! Je oogjes straalden en je sloeg je armpjes om me heen met de woorden "ik zal je helpen, mama "
Als ik kijk naar wat jullie mij al gegeven hebben, dan kan ik alleen maar dankbaar zijn om wie en wat jullie zijn,...
Dat mag je van me aannemen, ik heb om jullie gehuild, ik ben boos geweest om wat ons overkwam ( ik ben er niet trots op, maar als ik soms ouders met kinderen zag dan vertederden die kleintjes mij, maar terzelfde tijd merkte ik wel een steek van jaloezie, ik gunde het anderen wel, maar was soms best wel eens jaloers op mensen die ogenschijnlijk zorgeloos met hun kinderen konden omgaan. Maar ik weet dat zij die mij kennen ook weten dat het nooit persoonlijk was, als ik al eens kort van stof was, of net dat ietsje te bitsig antwoordde, ik weet dat zij mij dat niet kwalijk nemen, want ze kennen mij, en ze bleven komen, ik ben hen er dankbaar voor...)Maar ik heb me nooit om jullie geschaamd, ben altijd trots op jullie geweest,!
Het weekend is halfweg...en het is warm!
Ik geniet, en jullie genieten!
Roibin,
Alleen jij bent niet je gewone zelf, je hebt nauwelijks iets gezegd, en je vermijd contact!
Je slaagt er in, je hier in huis onzichtbaar te maken...
Ik kijk naar je, en stel me vragen...maar ik weet dat jij me de antwoorden wel zal geven, alleen niet direct...want dat kan jij niet...zeggen wat er aan de hand is, ik moet tussen de lijnen lezen, ik moet naar je kijken om het antwoord te weten, en dan nog vraag je tijd...tijd die je krijgt, ...
Ranald,
Jij bent heel gewoon content...
Je gaat fietsen als het je hier te druk wordt, en voor de rest speel je...(als je geen huistaken hebt, want de proeven zijn begonnen)
Je schaterlach deze namiddag werkte zo aanstekelijk!
Randall,
Jij was supercontent dat je broer thuis is, je hebt gespeeld vandaag, en gespeeld, en genoten, en gespeeld...en vanavond viel je als een blok in slaap.
Ik zag je in het zwembadje springen...en nu het warm is krijgt je velletje een kleurtje...alleen de littekens vallen dan ietsje meer op, en het herinnert me steeds weer waar jij doorheen gegaan bent...hoewel ik het ook nooit zou kunnen vergeten, maar ik merk als ik je buikje inwrijf tegen de zon dat ik altijd nog even over die littekens ga en denk...je groeit vent...hoe groter jij word hoe kleiner ze zullen lijken...
En ik?
Ben heel gewoon blij...blij om heel gewone dingen...
De zon, jullie aanwezigheid, de keuzes die ik maak, en ik hou het met beide handen vast...
Wat ben ik er blij mee, ik kijk uit naar je reactie Rowan. Je broertjes hebben er al op gespeeld, maar jij moest dinsdagmorgen al naar school, en dus heb je hem nog niet echt gezien. Maandag wist je wel dat de schommel er was, maar toen jij ging slapen was hij nog niet klaar.Ondertussen heb ik hem al voorzien van een laagje olie zodat jullie er nog lang kunnen van genieten!
Hoe vaak hebben we niet gezegd dat we zouden kijken voor een speeltoren met schommel? Steeds kwam er iets tussen, maar nu schat zal je kunnen schommelen, zo vaak als je thuis bent, zo veel als je wilt!
Gisteren is de begeleidster van school langsgekomen. Je doet het fantastisch...je voelt je er helemaal thuis! Al zal thuis...thuis altijd hier zijn!
Volgend jaar kan je wel niet naar het eerste leerjaar, waar je normaal gezien zou zitten.
Maar daar schrik ik niet van, ik wist dat ook wel, je bent er ongelooflijk op vooruit gegaan, je doet het schitterend! Je hebt al een ganse weg afgelegd....voor jou was taal het belangrijkste. Je begrijpt al heel wat woorden, je maakt zinnen, en je kan jezelf verstaanbaar maken, en weet je , het is ook in school de mensen niet ontgaan hoeveel plezier jij hebt in de gebarentaal. Het boeit je, je bent er (terecht) trots op dat jij dat kan, je vraagt ook steeds wat het gebaar is voor iets. Het is je kapstok,je houvast. Het is jouw taal, die je zo mooi maakt!
Jou mama moet 4 jaar naar school om die taal te kennen, te begrijpen en me eigen te maken. Jij leert het spontaan, gebruikt het spontaan, en je leeft in een wereld van dove en slechthorende. Het is een meerwaarde, waar jij van mij terecht trots mag op zijn! Je hoeft je nooit te schamen om wie en wat je bent! Ze zeggen dat je gelukkig bent, dat zie ik ook aan je...als je later mensen ontmoet die op je neer kijken, dat hoop ik dat je sterk genoeg zal zijn om die vooroordelen naast je te leggen, en je de durf hebt om recht te staan en naast hen te gaan staan...en alles aan je houding net hen klein zal maken! Weet alvast dat ik naar je opkijk, en ik ben ervan overtuigd dat er nog mensen zijn die jou een prachtkereltje vinden. Iets in mij zegt dat jij ze kent, zonder hun naam te kennen...
Ik zal op je wachten vanavond...ik weet het zeker : Het word super dit weekend!
Randall,
Jij hebt al gespeeld op de schommel, maar ergens wacht je...omdat spelen voor jou zo vaak samen gaat met Rowan, jullie vullen elkaar aan....
Ranald,
Vandaag slaap jij in de school, omdat jullie vanavond naar de sterren zullen kijken!
Je zal luisteren naar verhalen over de sterren, de maan en alles wat er te zien valt aan de hemel.
Ik weet nu al dat je daar zal van genieten. Je spreekbeurt laatst ging over de manen van Jupiter! Ik wist niet eens dat ze bestonden.
Fijn te zien hoe ze er in school steeds in slagen je te boeien, nieuwe dingen te zien en te ontdekken!
Geniet ervan kerel, het is je van harte gegund!
Roibin,
Je bent pas gisteren naar school vertrokken, en vandaag ben je reeds thuis!
Ik zie hoe je uitkijkt naar de vakantie, het gewoon thuis kunnen zijn!
Nog even vent...en er wacht jou een lange...verdiende vakantie.
Het is voor jou reeds een jaar van veel veranderingen geweest! Je hebt getoond en bewezen dat je al heel wat zelf kan.
Je hebt ergens ook een rust teruggevonden. Na vorig jaar was het even genoeg voor je geweest. Het was een schooljaar waar jullie als klas heel erg met elkaar verbonden warren, je meester die uit het leven stapte heeft daar ongetwijfeld ook voor gezorgd.
Je hebt het zo moeilijk gehad dat alles te kunnen plaatsen. Je begreep het niet, en ik denk niet dat je dat ooit zal kunnen begrijpen, er zijn nog zoveel mensen die het nog steeds niet begrijpen.
Maar je hebt het wel een plaats gegeven, waardoor je het beter achter je kan laten.
Op de vreemste momenten vraag je wel eens om een kaarsje te branden, gewoon zeg je dan " voor meester" Daardoor weet ik dat je het niet vergeet, maar doordat je de school achter je liet, kon je ook het gebeurde meer achter je laten. Dat is goed!
Als ik zie hoe je nu bent, hoe je er steeds in slaagt je eigen weg te blijven gaan, dan kan ik alleen maar zeggen " je doet het goed vent, je komt er wel!"
Onlangs zei iemand mij " voor jou is het makkelijk tijd hebben voor je kinderen" Je hoeft je nooit schuldig te voelen omdat je geen tijd hebt.
Het is waar, op één of andere manier heb ik meer tijd...maar het neemt niet weg dat ik me nooit schuldig voel, integendeel...
Ergens verwacht men dat ik altijd tijd heb, en soms is dat niet zo...
Gewoon omdat er zoveel van je verwacht wordt. Gisteren kreeg ik een boek in handen over schuldgevoel...het gaat erover dat ouders nog nooit met zoveel schuldgevoel geworsteld hebben als tegenwoordig.
We hebben het gevoel dat we altijd steeds weer vol begrip, geduld met onze kinderen omgaan. Maar hoe graag ik jullie ook zie, soms ben ik wel eens boos op jullie, soms heb ik geen tijd, of soms heb ik gewoon mijn dagje niet...net zoals wanneer je gaat werken. Feit is dat ik ook nooit iemand heb om gewoon even stoom af te blazen, of gewoon eens een simpel gesprek te hebben.
Waardoor de boosheid gewoon verdwijnt, de onrust ( soms ben ik gewoon rusteloos) overheerst word door heel andere zaken.
Dus ja, ...zelfs ik die alle tijd voor jullie zou moeten hebben, heeft dat soms niet, en voelt zich ook schuldig daarom.
Maar ik ga ervan uit dat de goede, fijne dagen nog steeds in de meerderheid zijn.
Volgens mij heb je een probleem wanneer dat evenwicht zoek is. Maar ik zie hoe jullie steeds weer terug komen, zelfs wanneer ik even zeg " nu even niet"
Maar wanneer jullie het even gehad hebben ( jullie zijn ook wel eens onredelijk) dan kom ik ook steeds weer terug, en daarom dat ik dat eeuwige schuldgevoel soms gewoon verban naar het donkere hoekje van mijn leven en denk...ach wat...jullie zijn een deel van mij, en ik een deel van jullie...dus niemand die het beter begrijpt dan wij!
We zijn maar mensen, met onze goede en minder goede' kantjes ( soms zelfs onuitstaanbare kantjes) maar zolang we ons daar van bewust zijn, en steeds weer proberen het te voorkomen, of anders het goed te maken doen we het nog altijd zo slecht niet.
Een klein beetje vakantie, zo voelt het komende weekend aan.
De zon schijnt, de meeste klusjes van elke dag liggen achter ons, zodat we in het weekend gewoon kunnen genieten!
Geen kuis, geen strijk, haastig koken of boodschappen doen.
Ik heb er voor gezorgd dat alles zoveel mogelijk gedaan is, en ik gewoon met jullie kan bezig zijn.
Vooral veel buiten zijn, genieten van het mooie weer,... zo heerlijk het gevoel van buiten leven!
Ranald,...jij gaat morgen je fiets ophalen, en je bent dan ook superblij!
Het was ook voor jou een stille week, twee broertjes minder, en Randall is de laatste tijd zo vaak moe dat hij heel erg vroeg gaat slapen.
Je genoot best van de rust, en het even terug meer tijd hebben voor jou.
Roibin, blijkbaar was het een fijne week in school, want je belde me zelf op, gewoon om te vertellen welke fantastische dingen jullie gedaan hadden.
Randall, ik maak me een beetje zorgen om je, je slaapt zo ontzettend veel de laatste tijd. Als je wakker bent, ben je ook niet echt de Randall die ik ken. Je verdraagt minder, bent lichtgeraakt.
Misschien maak ik me zorgen om niks, maar heb voor alle zekerheid een afspraak gemaakt in Gent. Je moest toch binnenkort terug op controle, het is een paar weken eerder,maar ik weet dat ik me anders blijf zorgen maken. Ik heb die geruststelling nodig, en anders weet ik tenminste wat er mis is.
Als ik me zorgen maak lijken de weken voorbij te kruipen...
Ik hoop dat het gewoon van voorbijgaande aard is...en als je het goed doet denk ik " ach,..zie je ik maak me weer druk om niks!" Maar toch...
Rowan, je deed het goed op school vertelde je opvoedster!
's nachts ben je zo goed als droog, en wat ben je trots op je zonnetjes!
Terecht hoor ventje...ik ben trots op je!
Je komt van ver, ik zie hoe je elke dag je schade inhaalt, en daar kan ik alleen maar heel erg blij om zijn!
Hoewel ik de tijd niet sneller wil laten gaan, genieten van het nu is minstens even belangrijk, kijk ik uit naar volgende week.
Terug een stapje dichterbij wat ik wil verwezenlijken!
Ik ga gaan kijken om mijn in te schrijven voor de opleiding VGT. ( vlaamse gebarentolk).
Ergens best met gemengde gevoelens. Hoewel ik heel blij en enthousiast ben, geef ik toe dat ik ook bang ben.
Ten slotte liggen de schoolbanken al een heel eind achter mij, mijn leven speelt zich al 10 jaar voornamelijk thuis (en in wachtzalen) af.
10 jaar, niet bepaald de makkelijkste jaren!
Roibin, jij was niet het makkelijkste kind, een simpel uitstapje maakte jou eindeloos overstuur, het maakte dat ik er steeds meer tegenopzag iets te doen wat jou leventje zou kunnen verstoren. Hoewel ik toen nog niet wist wat jou mankeerde, wist ik wel dat er iets niet klopte...
Ranald, jij was een huilbaby! Het klinkt simpel, maar jij maakte me meer dan eens radeloos! 13 maanden duurde het, vooraleer men jou kon helpen!
Gecombineerd met een papa die nooit thuis was ( hij werkte in de transport) en een job in de verpleging vroeg het meer van mij dan ik kon dragen.
Uiteindelijk ben ik onderuit gegaan. Het is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb, uit die bodemloze put raken! Het vroeg meer van mij, dan toen ik er moest zijn voor Roibin, Ranald, Rowan of Randall!
Ik wist nauwelijks nog hoe de dag te overleven. Het heeft me 4 maanden opname en jaren gekost om mijn leven terug te krijgen.
Men zegt zo vaak " je moet het meemaken om het te weten" Maar in de bodemloze put van een depressie zakken wens ik niemand toe.
Hoe vreemd het ook klinkt maar eens gaf ik jullie het leven, maar jullie hebben mij mijn leven teruggegeven!
Het is een eindeloze eenzaamheid, een eindeloos verdriet, en niemand kan je helpen.
Het is geen " niet willen" het is een niet kunnen.
Ik voelde de zin om te leven elke dag minder worden, er was geen vreugde meer, en op de duur ook geen verdriet, er was gewoon niks meer.
Mensen praten over je, maar praten niet meer tegen je...je wereld word zo klein...je ziet het niet meer, maar jullie Roibin en Ranald heb ik altijd gezien. Jullie broertjes waren er nog niet. Ik vroeg me af wie er voor jullie zou zijn als ik er niet meer was, wie zou jullie liefhebben en graag zien zoals ik dat deed?
Het antwoord deed me beseffen dat ik het niet alleen kon, het is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb...nu na al die tijd kan ik zeggen " het lukt me wel".
Hoewel ik het niemand toewens weet ik dat het ook dingen veranderd heeft, en niet alleen verdriet veroorzaakte. Ik heb geleerd om door te zetten, naar kleine dingen te kijken, en te genieten van die kleine dingen. Ik heb geleerd stil te staan en nu en dan eens naar het leven te kijken, inplaats van erdoorheen te rennen.Ik heb geleerd verder te kijken naar mensen dan wat anderen over hen vertellen.Niets is wat het lijkt, de dingen zijn wat ze zijn.
Zij die zeggen dat ik zwak was, weten niet half hoe ik heb moeten vechten. Er is een tijd geweest dat ik dat mensen wilde uitleggen, dat het meer is dan even een dipje...maar toen Rowan en Randall kwamen, heb ik altijd geweten, hoeveel tranen ik ook om hen gelaten heb, het komt wel goed, ik weet dat ik ook hier ook uitkom...en ik zal naar jullie kijken en trots op jullie zijn!
Er is een tijd geweest dat ik me schaamde omdat ik ooit zo diep kon vallen, ik had het nooit verteld, maar ik hoef me niet te schamen want het kan ieder van ons overkomen.
Nu is het tijd om verder te gaan, waar te maken waar ik van droom vooraleer de dromen mij inhalen...niet slagen op het eind van de rit zou voor mij minder erg zijn dan het nooit proberen!
Volgende week....het begin van hopelijk een heel nieuwe start....er moet nog een lange weg afgelegd worden, maar weet je...niemand die zegt dat het de snelweg moet zijn...de zijweg kan ook...tenslotte komen we dan toch waar we willen zijn!
Zo stil... Zelfs de radio kan de stilte in huis niet wegnemen. Het is een heel gewone maandag...net zoals altijd vertrok jij Roibin heel vroeg al naar school. Ranald vertrok met de fiets, Randall samen met papa, en Rowan, jou heb ik uitgezwaaid toen je op de bus stapte. Gewoon zoals elke maandag, en toch is het ook anders... Was het omdat je geen zin had om naar school te gaan Roibin, dat je zo afwezig leek? Was het omdat 4 keer slapen zolang lijkt naast de 2 keer van vorige week Rowan? Je was stiller dan anders, je kwam op mijn schoot zitten, knuffelde en zei " 4 keer slapen" en je telde op je vingertjes! We hebben dan ook een paar fijne dagen achter de rug, dagen waarop niks hoefde, en jullie de dag voorbij lieten glijden op ons eigen tempo. Ranald, Jij werkte in de tuin, je hebt mooie dingen gemaakt...wat jij wil, wat in je hoofd zit wil jij altijd verwezelijken, en daar ga je dan voor. Dit weekend ook een beetje rondgekeken voor een fiets! Je wil graag gaan wielrennen, en je kijkt uit naar een echte racefiets.Je bent nauwelijks 12, dan is het niet zo evident om een fiets te kopen die zoveel geld kost. Op aanraden van vrienden ben je gaan zoeken op het internet, en ja hoor...zaterdag mag jij je fiets ophalen! Je straalde, als je kon, vertelde je de ganse wereld dat je een echte racefiets gekocht hebt. Want eerlijk is eerlijk...jij hebt die fiets zelf verdient...met een karweitje hier en daar, een cent gekregen van meme of pepe...die je steeds zorgvuldig wegstopte om jou fiets te kunnen kopen. Ik heb ontzettend veel respect voor jou en je vastberadenheid! Roibin, vrijdagavond is je vriend van vorig jaar langsgekomen, je vond het schitterend...je keek er zo naar uit...Terwijl je broertjes sliepen, waren jullie samen met Ranald en papa thuis. Mama was samen met een vriendin naar het toneel van de dovenclub. We hadden elkaar een beetje uit het oog verloren. Maar wat was het fijn om bij te kletsen. (Ze komt zelf uit een gezin van doven, en beter dan wie ook begrijpt ze wat ik bedoel als ik over jou praat Rowan. Het is niet jou handicap die mij soms verdriet doet, het is vaak veel meer de reactie's van de buitenwereld. Eerder dan verdriet, was ik in het begin eerder bang...hoe moet het nu?) Ik was blij dat ze mee was, voor het eerst voelde ik me zelfzeker genoeg om niet na het toneel onmiddelijk te vertrekken. Je papa zal het geweten hebben, hij zat thuis met jullie, en wij...wij raakten maar niet naar huis. Al vond je het vast niet erg dat we veel later dan gedacht thuis kwamen.. Jij was dinsdag al terug thuis, het was bijna een weekje vakantie en ik weet dat je ervan genoot...woensdag samen het eten klaargemaakt voor 's middags, je hielp zelfs met de dagdaagelijkse klusjes zonder dat ik je dat vroeg. Dank je wel kerel, voor je hulp, voor je gezelschap, dank je wel voor je aanwezigheid! Randall, Wij zijn maandag met de klas naar de boerderij geweest. Fantastisch, hoe je vrolijk rond huppelde. Je kwam ogen tekort, de koetjes, de ezels, de varkentjes en en ritje met de tractor. Je was uitgeteld toen we thuiskwamen! Hoewel je papa het je van harte gunt al die fijne dingen, vind hij het wel spijtig dat hij er niet echt bij is, en 's avonds als hij thuiskomt ben jij meestal al gaan slapen. Maar hij komt ook altijd nog even je kamer binnen, gewoon om nog even goedenacht te wensen, en de volgende morgen aanhoord hij graag je verhaal aan tafel!Soms brengt hij je naar school, voor jou is dat altijd een beetje feest! Rowan, Je moest zo hard lachen zaterdag, toen we samen aan tafel zaten keek je naar mij en zei " kijk mama...je maakte een sleutelbeweging ter hoogte van je keel en zei " stem weg" je begon druk te gebaren dat papa jou nu niet kon horen, en dat hij wel een beetje gek was! Papa deed ook een beetje gek, en jij lachte uitbundig...maar lief als je bent...toonde je traagjes aan papa wat je zei, en hoe hij iets moest doen! Het was mooi om te zien...jij leerde iets aan je papa en je broers, en ik zag hoe je trots alle woordjes dat ze je vroegen vertaalde en toonde! Schitterend vent! Het weekend is voorbij, Het was een fijn weekend...heb ervan genoten, de stilte neem ik erbij. Tijd geeft, en tijd neemt...maar tijd blijft nooit stilstaan, zelfs niet wanneer we het zo graag willen vasthouden, en ergens...maar goed ook!
Rowan,... Zo mooi, zoals je met je handjes jou gedichtje opzei, en je was terecht heel erg trots ! Ik kon alleen maar bedenken hoe blij ik ben met wie jij bent. Een prachtig kereltje, die mij een nieuwe wereld leerde kennen, en mij vaak leerde anders naar mensen en dingen te kijken. Je zong van "lang zal ze leven", je lachte, en vond het geweldig dat het een weekend vol feest was! Want zaterdag zijn we naar het schoolfeest geweest van je broers hun school! Vorig jaar was dat ook nog jou school, nu was je een bezoeker...je amuseerde je ongelooflijk, was blij sommige kindjes terug te zien, je herkende ook nog juffen van vorig jaar, maar het was niet meer ...jouw school! Vorig jaar rond deze tijd kwam langzaam het besef dat jij afscheid zou nemen van je vertrouwde schooltje, de mensen van het revalidatie, die al al die tijd samen met ons op weg waren. Jij ontwikkelde niet zoals het verwacht werd, je was trager, je praten en begrijpen was niet zoals het eigelijk had moeten zijn. Maar het was niet alleen het afscheid nemen van je school die mij zoveel verdriet deed toen... Het was ook het voor een deel afscheid nemen van ons leven samen, want wij...wij waren altijd samen, naar therapie, naar de dokter, naar school en terug op de vreemste uren, alles draaide steeds rond jou, en nu moest ik dat loslaten en jou voor een deel toevertrouwen aan mensen dat ik ( nog) niet kende. Ik wist niet of ik dat wel zou kunnen, het deed me zoveel verdriet omdat ik aan jou niet kon uitleggen waar het allemaal om ging, ik kon je niet vertellen dat jij naar een andere school zou gaan, en al zeker niet dat je daar ook zou slapen. Ik weet nog dat wij jou kamertje bezochten, zodat we een beeld hadden van waar jij naartoe zou gaan. We zaten op je kamertje , en je keek me met grote ogen aan en zei " mama, Rowan gaat mee naar huis!" en je begon te huilen, ik weet hoe ik zelfs mijn eigen tranen niet kon verbergen, en jij eigelijk nog meer in paniek raakte! Nu... zoveel tijd later kijk ik naar je en ben ik heel erg trots op je! We vroegen je op het schoolfeest of je terug naar je oude school wilde? Hoewel ik weet dat men deed wat men kon voor je, maar je antwoorde overtuigd " Nee, Rowan gaat naar Linde! Ik kan zeggen dat het goed met je gaat, jij je plaatsje gevonden hebt, en hoewel ik je nog altijd niet graag zie vertrekken, weet ik dat het zo moest zijn. Lieve Rowan, ik hou van je ...! Lieve Randall, Hoe vaak heb jij mij deze week omhelst, een zoen gegeven? Ik weet het niet...maar het was veel! Je gedichtje...daar was je trots op, iedereen mocht het horen. Wat was je blij dat je nog een keertje met je broer over de speelplaats mocht lopen! Je kon spelen, dansen, en je hebt genoten! Het schoolfeest was geslaagd, dat mag je wel zeggen...ook je papa en mama vonden het gezellig, zoveel mensen om nog een keertje bij te praten...te zien dat ze jou en je broers ( nog) kennen, dat is altijd leuk! Randallke, Je bent mijn kleinste, mijn onvervangbaar jongste...die vocht nog voor je leven begonnen was, en het lijkt soms alsof je die tweede kans stevig met bijde handen vasthoud, jij leeft en geniet met een vrolijkheid waar ik zelf soms gewoon blij van word. Ik zie je graag! Ranald, Het was voor jou zo belangrijk dat mama vandaag blij was. Je vroeg het mij om de haverklap "Ben je blij mama," Alleen al jullie mama zijn, maakt me blij ventje! Je gedichtje ( dat je trouwens zelf maakte) was schitterend! Gisteren was je samen met je broer nog even bij mama komen liggen. Jullie vertellen dan altijd over de dag, of de week, gewoon...even tijd om naar elkaar te luisteren. We waren in slaap gevallen en je papa had je blijkbaar niet zien liggen, want je vond het reuze om 's morgens naast mama wakker te worden! Je word groot, en toch merk ik nog zoveel kinds, klein zijn in je...maar dat is niet erg, de grotemensenwereld zal zelfs dan nog, je sneller overvallen dan je zou willen! Leef Ranald, leef je leven...en weet dat ik je graag zie, zelfs als ik het je niet zeg! Roibin, Jij gaf mij een vreemd cadeautje, ...een plectrum, hoewel ik niet eens gitaar speel, ik kan het zelfs niet. Je had het gekocht en schreef er iets op, je wilde het aan een kettingetje hangen. Jij houd van muziek, van gitaar...daarom gaf je me dat...en weet je, ik vond het schitterend, gewoon omdat jij het bent, zo helemaal jij! Ik zag je op het schoolfeest met je vrienden van vorig jaar rondlopen. Het is zo fijn te zien hoe jullie vrienden blijven, ergens is er iets die jullie met elkaar verbind. Je genoot, je was blij, en dan...dan ben ik ook blij! Ik kan alleen maar besluiten... moederdag...ben dankbaar en blij dat mij dat geluk gegeven werd! Jullie zijn het mooiste wat me ooit kon overkomen! Lieve groet Jullie mama xxx
Een hoofd vol vragen... en ik heb geen antwoord Ranald. Wat lijken vragen als " Waarom kunnen vogels vliegen, en zwemmen vissen?" nu eenvoudig. Nog niet zo lang geleden hadden we een gesprek over geloven, wat betekend geloven voor jou, wat betekent het voor mij? Over één ding waren we het eens, we geloven niet in God als een oude wijze man, maar we willen graag geloven ( want soms vind ik geloven erg moeilijk) dat er meer is dan enkel het leven hier op aarde...Geloven doe je volgens mij niet zomaar, het is evengoed dingen in vraag kunnen en durven stellen. Dat jij die vragen zo op me af zou vuren had ik ook niet echt verwacht. Toen je in het weekend even naast me kwam liggen vroeg je " mama, is arm zijn een straf van God?" Ik schrok, want dat was precies dezelfde vraag die ik ooit zelf stelde. Als je weet dat meer dan de helft van de wereldbevolking in armoede leeft, dan klinkt jou vraag erg wrang.Als ik om me heen kijk dan zie ik ook mensen voor wie elke dag eerder een dag is om te overleven, dan om te leven. Ik weet hoe ik al hoogoplopende ruzie's gehad heb, omdat mensen vaak zo zelfingenomen zijn, om te denken dat het hen nooit zou overkomen. Armoede, het klinkt bijna als een marginaal woord. Net zoals ziekte en dood, willen we het als mens vaak niet onder ogen zien dat het rondom ons is. We doen vaak alsof ons neus bloed, we meten alles af, en troosten ons geweten wanneer we aan één of ander goed doel iets gegeven hebben. Als ik beelden zie van uitgehongerde kinderen in Afrika, dan keert mijn maag soms...en jij vraagt me of het een straf van God is? Als jongere werkte ik bij sociaal verwaarloosde kinderen als vrijwilleger, ik heb er kinderen gezien die er nauwelijks een peuter uitzagen, eerder een grote baby, en het waren kleuters! Ik zou begod niet weten wie armer was, al zouden wij ons moeten schamen dat er in een ontwikkeld land, die ondanks alles welvarend is, er dergelijke toestanden bestaan. Nee ventje, ik ben ervan overtuigd dat arm zijn geen straf van God is, maar hoe het komt dat de wereld dan zo oneerlijk verdeeld is, dat er zoveel onrechtvaardigheid is in de wereld...ik weet het niet! Ik wou dat ik een antwoord had, maar je zal merken ventje, dat er heel wat vragen zijn waar ik geen antwoord op weet. Het zijn dingen waar ik je waarschijnlijk nooit een antwoord zal kunnen op geven, maar ondanks mijn onbeholpenheid ben ik best trots op je! Gewoon, omdat je het leven en de wereld in vraag durft stellen. Het bewijst dat je verder kijkt , dat je nadenkt , en merkt dat er (on)eerlijkheid bestaat. Ik hoop dat je die gave niet verliest, dat je altijd menselijk blijft, je zou me geen groter verdriet doen dan dat ik ooit merk dat je kil en gevoelloos geworden bent, en je zomaar zou (ver)oordelen.
Roibin, Hoewel je intens genoten hebt van het weekend, huilde je zaterdagavond. Jij had je taart niet gegeten voor je verjaardag! Hoewel je 13 jaar bent, je best een stoer kereltje geworden bent, begreep je niet dat er geen taart geweest was. Zondag heb ik je een chocoladetaart gemaakt terwijl je naar de chiro was, en je snoet toen je thuis kwam! Je straalde gewoon, en ik kreeg een ongelooflijke " dankjewel" en twee armen om me heen! Feest is voor jou taart, en zonder taart is er nooit een feest geweest!
Rowan, Wij zijn naar de kermis geweest! Het was een kermis die je op 5 min rondgelopen had, maar jij lachte alleen maar! Je genoot van de lichtjes, en het vliegtuigje waar je eindeloos mee naar boven en terug naar beneden ging. Elke keer je mij zag, zwaaide je met zoveel enthousiasme, dat ook de andere mensen om je moesten glimlachen. We zaten samen frietjes te eten, en jij kletste er op los. Ik heb eindeloos van je genoten!
Randall, Jij bent met je broers en papa naar de auto's gaan kijken! Wat was je enthousiast, jij lijkt net zo'n autogek ventje als je broers! Omdat Rowan niet tegen het geluid kan van auto's , die toon doet hem pijn, was het een uitstapje zonder je maatje! Maar wat waren jullie blij elkaar te zien's avonds! Vanmorgen namen jullie afscheid van elkaar, je legde je armpjes rond Rowan en zei " dag broere..." en je gaf hem een zoen! Ik keek...en besefte... Het is de grootste rijkdom die ik jullie kan geven, ...elkaar!
Jou communie is achter de rug, Ranald! Ik ben blij dat alles goed verlopen is. Dat is in elk geval het gevoel dat ik er bij heb. Jou stalend gezicht, je oprechte " dank je wel mama, en je armen om me heen, het..."ik vond het echt leuk!"...zijn voor mij voldoende om ook blij te zijn. Hoe graag ik ook gewoon het vertrouwen zou hebben dat alles wel goed komt, ik weet dat het vertouwen, het geloven...vaak ontbreekt. Zelfvertrouwen, dat is iets wat jullie mama vaak mist. Altijd ergens bang mensen te ontgoochelen, niet te voldoen aan de verwachtingen! Het is een gevoel dat ik al zolang in mij meedraag, waardoor ik soms niet merk dat het er is, maar het is er wel...de angst verkeerd te doen! Dat merk ik het meest op dagen zoals in het weekend. Er zijn heel wat momenten in mijn leven geweest waar ik er alleen voor stond, en er is ook een tijd geweest dat ik onbewust vond dat ik ook niemand nodig had. Ik weet heel goed dat ik op deze manier zelf mensen van me weg duwde, en soms zelfs gewoon niet toeliet in mijn wereld. Ik wil niet dat jullie zo in de wereld staan. Omdat ik weet hoe eenzaam je dan kunt zijn. Het heeft me heel wat tijd en ook heel wat energie gekost, maar ergens weet ik dat ik mensen terug toelaat, evengoed alsof ik zelf ook wel eens mijn plaatsje in deze grote wereld opeis! Al was het maar, omdat we met z'n allen dan minstens rustig kunnen ademhalen! Maar zaterdag...zaterdag was het goed ventje... Ik heb je zien stralen! Ik was trots op je lieve Ranald, ik besefte dat jij altijd dankbaar bent, het maakte me rustig...en vanaf dan kon ik genieten, en dat hebben we gedaan, samen met je broers en je papa! Roibin, jij bent morgen jarig! De eerste keer dat je verjaart, zonder dat ik je goeie morgen kan wensen! De eerste keer dat ik niet kan zeggen ...zoveel jaar geleden...was jij de mooiste baby die ik ooit gezien had! Jij was het mooiste geschenk dat ik ooit gekregen had...uren heb ik naar je liggen kijken! Ik heb je handje door mijn vingers laten glijden, met mijn wang zachtjes tegen die van jou, als ik mijn ogen sluit kan ik je zachte huidje herinneren, ik ruik je geur, het vervult mij met een mengeling van weemoed en dankbaarheid! Morgen schat, zal jij in mijn gedachten zijn, ik zal je bellen, ik heb je een verrassing opgestuurd, ik zal je missen...meer nog dan anders... maar ik zal ook "dank je wel " zeggen voor al die mooie jaren dat je me reeds gegeven hebt! Jij leerde me mama zijn... met vallen en opstaan ...maar het is het mooiste wat ik ooit gekregen heb. In gedachten sla ik mijn armen om je heen, ik wens je een fijne verjaardag schat, geniet ervan...ik zal er ook van genieten...omdat ik je mama ben! Lieve Rowan, Je hebt terug een beetje rust gevonden, dat merk ik...in je praten vooral... Mijn lief ventje, wat heb jij genoten van het feest! Van de aandacht...van het spelen, van de knuffels, van de zoenen,... Als ik naar je kijk kan ik alleen maar bedenken hoe ontzettend graag ik je zie! Randall, De wereld draaide rond...en jij speelde erin! Jij hebt gespeeld, gelachen, gezongen en gedanst! Jij danst en zingt namelijk wanneer het je uitkomt! (Jij leeft zo intens dat je me soms bang maakt) Zondag lag jij uitgeteld op het tapijt, zomaar in slaap gevallen! Ik hou van je, kleine kabouter! Ik laat het weekend achter me, ik ben blij, sluit de mooie herrinering in mijn hart... Ik glimlach en geniet na ... Lieve groet van jullie mama xxx
Halfweg de week... Ik loop een beetje verloren tussen de drukte ... Ik voel hoe ik vandaag moeite heb mijn tranen te bedwingen. Lieve Rowan, ik kan het niet helpen, maar deze week mis ik je aanwezigheid meer nog dan anders. Misschien komt het wel omdat je beetje in de war was in het begin van de week. Je ging één keer slapen, dan twee keer, je stemmetje klonk stil toen je zei " Drie keer slapen? , Rowan gaat vier keer slapen he mama?" Randall zat maandag huilend op je bedje " Rowan moet bij Randall slapen! " Roibin huilde maandagochtend, waarom juist?...Tja ik weet het niet...maar het raakte me dieper dan ik had gewild,. En dan Ranald vandaag. Je was boos Ranald, niet een beetje maar woedend! Ik zag hoe de situatie op de speelplaats uit de hand liep. Je meester was al tussenbeide gekomen, en hoewel ik mij heel erg moest inhouden ben ik er niet tussengekomen. Ik ken je...ergens wist en weet ik wel waar een deel van jou boosheid, jou woede vandaan komt. Waar je boosheid voor heel gewoon een lekke band vandaan kwam...maar ik zei niks. Ik voelde alleen maar de tranen over mijn wangen rollen, en ik voelde me zo heel erg alleen. Ergens had ik mijn arm om je heen willen slaan en zeggen " kom vent, we gaan naar huis" Maar ik begreep ook jou leerkracht, en waarom hij boos was op jou. Sommige dingen wil ik niet vertellen, wil ik niet uitleggen, dus zwijg ik... Ik hoop alleen dat je ooit die boosheid die soms in je leeft, kunt omzetten in iets positiefs...dat je die kracht gebruikt om datgene te bereiken dat je zo graag wilt. Deze namiddag zag ik jou dan spelen met je kleine broertje. Dat is dan diezelfde jongen die met een engelengeduld met zijn broertje speelt,... hij vond het schitterend...de kleitaartjes die je maakte! Hoewel je volgens mij meer die jongen van deze namiddag bent, een fantastisch kereltje , word je het meest afgerekend op situatie's zoals deze middag. Ik zal heel erg blij zijn dat de week voorbij is. De tijd gaat me deze week te traag. Maar morgen bel ik je Rowantje, en ik hoop dat je terug je eigen vrolijke zelf zal zijn aan de telefoon. Ranald, morgen een nieuwe dag, hopelijk krijg je ook nieuwe kansen... Roibin, ik ben benieuwd hoe je week is geweest, ik bel je morgen zodat je niksz vergeten bent voor het weekend... Randall, morgen vertel ik je een extra verhaaltje, van een klein konijntje...met hele grote voeten! Je zal je voetjes in de lucht gooien...en tonen dat jij ook al grote voeten hebt. En we zullen lachen, en een dikke zoen geven, zwaaien naar de broers... en vrijdag zal je antwoorden op de vraag: " Wie komt vandaag naar huis?" Mijn broers!!! Rowan en Roibin! Je zal vrijdagavond je armpjes opendoen en je broers omhelzen, je zal hen de mooiste knuffel geven die je kan bedenken... En ik? ... Ik zal gewoon blij zijn dat ik deze week achter me kan laten, en genieten van jullie aanwezigheid! Ik zie jullie graag, de één niet meer dan de ander...alleen... elk op jullie eigen manier zie ik jullie het liefst! Niets op deze wereld kan ooit aan jullie tippen...jullie zijn alles voor me... Voor altijd...met heel veel liefde, en heel veel trots ! Jullie mama xxx
Hoewel de zon schijnt...en zij tijdens de vakantie mij helemaal blij maakte, lukte het niet zo goed vandaag. Het was zo'n dag waarvan je wilt dat hij net dat beetje langer duurt dan anders, gewoon omdat je morgen voor je uitschuift. Dikke tranen rolden over Rowan zijn wangetjes toen ik hem vertelde dat het nog één keer slapen was, en dan ging Rowan terug naar school. Lieve Rowan, Ik dacht dat ik met je ging meehuilen toen je zei " maar Rowan wil niet in de school slapen, ik wil bij mama blijven" Je sloeg je kleine armpjes om me heen, je knuffelde me en zei " mama, mijn mama, mag Rowan bij je blijven?" Lieve schat, ik wilde dat ik kon zeggen dat je niet hoefde naar de school te gaan, maar daar kan ik niet in kiezen. Dus hou ik jou stevig vast, geef je een lieve zoen en zeg dat 4 daagjes vlug voorbij zijn. Ik kriebel door je haartjes en zeg dat Rowan altijd bij mama is, zelfs als hij mij niet kan zien! " Ja zeg je met een klein stemmetje, Rowan is in mama haar hartje, en mama is in Rowan zijn hartje! Ik slik mijn tranen in,en lach...mijn lieve flinke Rowan...voor mij ben jij een heel dapper kereltje! Roibin, Ook jij vertrekt morgen weer voor een week. Wat zal het stil zijn in huis! Je verhalen aan tafel zal ik best missen, en zoals je 's avonds nog even naast me komt liggen om jou dag te vertellen. Ik geniet altijd van dat even tijd hebben en te luisteren wat in je leeft. Jij zal even niet meer vertellen, omdat ik er niet ben, en thuis en school zijn twee werelden die jij steeds van elkaar gescheiden houd. Stel het wel vent, ik zal je missen! Ranald, Jij deed het goed voor de vakantie, en ik hoop dat je dezelfde weg kan blijven volgen. Een weg waar je min of meer een beetje evenwicht vind, zodat ook jij je zesde leerjaar achter je kan laten met tal van mooie en fijne herinneringen. Je mama kijkt nooit terug met een fijn gevoel aan de lagere school, zelfs nu na al die jaren kan het mij nog parten spelen. Ik weet hoe wreed en hard kinderen kunnen zijn, ik weet hoeveel verdriet er in een kinderhart kan leven. Daarom dat ik wil dat jij met een fijn gevoel naar de lagere school kan kijken, het zorgt dat je basis stevig genoeg is om in jezelf te geloven! Ik geloof in je ventje, echt waar, en ik weet dat jij het ook weet! Lieve kleine Randall, Wat zal jij je broers missen? Ik weet dat je goede maatjes bent met Ranald, maar je speelkameraatje, je kleine grote broertje, je...ik ben nooit alleen maatje zal er de ganse week niet zijn. Je grote broer die jou op schoot pakt en verhaaltjes voorleest zal er ook niet zijn. Ik weet dat je hen zal missen, je zal naar hen vragen, en we zullen de dagen tellen. Maandag zal jij in Rowan zijn bedje slapen, nog even in Roibin zijn kamer kijken ( is hij er echt niet?), en je zal slaapwel zeggen, en zwaaien, en zoentjes gooien... Lief klein ventje...zaterdag zal het feest zijn, echt feest, want Ranald doet zijn communie, maar jij ? jij, zal voornamelijk blij zijn, en feest vieren omdat al jou broers gewoon thuis zullen zijn! Hoewel de gedachte aan morgen mij intens triest maakt, omdat ik weet dat ik weer zal moeten wennen aan het gemis, aan de stilte van de dag, aan het niet aanwezig zijn...toch ben ik blij om wat geweest is. Dankbaar...om al die heel gewone dingen. Elke keer ik dreigt te verliezen waar het allemaal om gaat, besef ik net door het steeds weer afscheid nemen dat ik dankbaar ben, wanneer de week voorbij is dat ik ook mag verwelkomen! Mama zal op je wachten Rowan, en als de bus stopt dan zal ik mijn armen opendoen en jou omhelzen! Roibin ik zal blij zijn als je berichtje verschijnt " Ik zit op de bus" Ranald en Randall, ik ben zo heel blij dat jullie er nog zijn, zodat het de scherpe kantjes van de pijn van het missen een beetje minder maakt! Lieve groet Jullie mama xxx
Dag Zon, Wat was ik blij om jou te zien vorige week. Je verwarmde niet alleen mijn gezicht, je verwarmde voornamelijk ook mijn hart! Je maakt de wereld zoveel groter, het speelterein van mijn kinderen werd plots zoveel ruimer ... Binnen in huis was er rust, buiten leefde alles zoveel intenser... Rowan en Randall, jullie hebben prachtige bergen gemaakt in de zandbak... De tuin werd jullie speelterein Ik heb gelachen met jullie wilde verhalen, genoten toen jullie buiten boterhammetjes aten en melk dronken! Jullie zagen er gewoon gelukkig uit, en dat maakt mij blij! 's Avonds rook ik de tuin in jullie haartjes. Ik kon het niet laten nog even naar jullie te komen kijken als jullie sliepen. Ik hoorde jullie zachtjes, rustig ademen ...jullie zijn samen... twee handjes op een buik! ' s morgens vind ik jullie vaak samen in het bed van Rowan, jullie zien er dan zo schattig uit, twee kleine ventjes... twee blonde kopjes komen vanonder het deken! "Mama, Rowan is helemaal blij!" "Ik ook " roept Randall...een prachtig begin van een nieuwe dag! Roibin en Ranald... Ook jullie genieten elk op jullie eigen manier van de zon. Jij Ranald gaat fietsen, zelfs bij je neefje waar je even ging logeren. Je geniet van het buiten zijn, van met je fiets rondrijden en dingen te zien en te horen. Je kijkt uit naar je communie. Ik hoop dat je blij zal zijn met je feestje, het is allemaal niet te groots...maar je mocht de mensen uitnodigen die jij er graag bij had, en de meeste zullen er ook zijn! Ik schrik soms als ik zie hoe je verandert...je groeit als kool...je manier van praten, je manier van zijn...het verandert. Nog even... en ook bij jou zal het kind steeds meer plaats maken voor het groot worden. Ik kijk toe...soms gaat het me een beetje te snel, maar ik ben dankbaar omdat ik deel mag uitmaken van je leven! Roibin, Als ik jou niet zie, zit je buiten... je geniet... het doet me denken aan die keer dat je buiten speelde met de wind! Je schaterde het uit van het lachen, je stekte je armen en liep steeds weer tegen de wind op! "Kijk mama" riep je "ik speel met de wind!" Ik vond het zo mooi, zoals je daar liep...je speelde met de wind, je genoot en lachte. Het is de mooiste lach die ik ooit van je hoorde! Vrijdag stonden vrienden van vorig jaar aan de deur, ze vroegen of je mee mocht een ritje maken met de fiets. Ik zag de paniek in je gezicht, dit was niet gepland. Ik vond het schitterend, ze waren jou nog niet vergeten! Ze kennen jou, dus kijken ze niet vreemd op van jou eerder afstandelijke reactie. Achteraf was je blij dat je mee geweest was, vond je het leuk! Gelukkig...zijn er mensen, zelfs klasgenootjes van vorig jaar die je kennen, en je gewoon aanvaarden zoals je bent. De vakantie is al over de helft...alles verloopt een beetje minder rond, het loopt soms een beetje vierkant...maar dat geeft niet! Ik geniet van heel gewone, kleine dingen... Alleen al het zien van de zon, maakt mijn wereld zoveel groter! Het is vakantie!
Een maandag, niet zo als alle andere... Het is vakantie! Niet zo heel vroeg uit de veren, maar goed ook... mama is gisteravond nog naar een feestje geweest, gewoon met een paar vriendinnen... Het was leuk, gezellig ook...al was het later dan gewoonte vooraleer ik mijn bed zag. Het belet me niet om te genieten van vandaag! Rowan, je was thuis! Gisteren was het pasen, en wat genoot je van het eitjes zoeken! Maar je vertelde mij ook het paasverhaal... Zo mooi... Je vertelde van de soldaten, van Jezus aan het kruis, je sloot af met te zeggen " De engel kwam en zei...niet wenen, Jezus is niet dood, hij leeft!" Je lachte en zei...je kan Jezus niet zien, maar hij is in je hartje! Als Rowan mama niet ziet is mama in mijn hartje, en als mama Rowan niet ziet ben ik in jou hartje! Ik heb er lang niet zo over gedacht...jij begrijpt veel meer dan ik dacht...ik moet zeggen dat ik soms geraakt ben door de manier waarop jij de dingen benoemd. Jij hebt het paasverhaal begrepen, en dat is voor het grote deel te danken aan de mensen die jou binnen de school omringen. Ik doe mijn hoed af voor hen. Zoveel dingen krijgen voor jou een betekenis! Lieve schat, ik geniet van je thuis te hebben, van je bezig te zien, en je lieve knuffels, zomaar zonder reden...mijn mama, en jij mijn lieve Rowan! Roibin, Je ben op stap met je grote vriend! Een dagje voor jullie...ik gun het je van harte! Ik weet hoe je opkijkt naar jou pepe! Hoewel je soms weinig zegt als je hem zomaar ontmoet, maar ik weet hoe je uitkeek naar dat dagje! Op een bepaalde manier kom je na een tijdje los, en ik weet dat je morgen zal vertellen...en blij zal zijn. Dat je een bepaalde trots zal hebben in je stem als je vertelt over wat jullie gedaan hebben...dingen waar je je mama en papa, je broers deelgenoot laat van zijn, vanop op een afstand...maar dat is goed vent...ik vind dat niet erg! Het is fijn te weten dat er mensen in je leven zijn waar jij naar opkijkt, mensen die jou deelgenoot laten zijn van hun leven, en zo een stukje van elkaars leven delen! Het zijn mensen die met je meewandelen op jou weg naar groot worden, ik ben blij en dankbaar dat ze dat willen doen, dat ze er zijn voor jou... Zij kunnen je dingen leren over het leven en de wereld, die wij niet kunnen. Net omdat ik je mama ben, je papa je papa is! Ik ben benieuwd naar morgen, slaap goed...en geniet... Ranald, Jij bent thuis en moet een beetje wennen aan het thuis zijn met je broers. Het is drukker dan anders, meer lawaai...en dat vraagt een beetje aanpassing van je... Niet mama en papa voor jou alleen hebben 's avonds, maar het went...en ondanks de drukte weet ik ook dat je geniet van je broers. Zoals je vanmorgen met je broertjes op schoot zat te spelen, hen trooste omdat er een valpartij was, en hen nu en dan ter orde roept! Je bent een heel bijzonder, toffe grote broer! Randall, 's Morgens ben jij degene die eerst wakker bent, dan kom je op mijn bed zitten en je maakt me stilletje wakker door tegen me te praten! Je kriebelt met je handjes door mijn haar, en komt heel stilletjes naast me liggen. Hoewel ik wakker ben, laat ik mijn ogen nog even dicht, en geniet van je aanwezigheid! Lieve kabouter...jij schatterlacht zo heerlijk! Ik vind je super! Morgen zou het zonnetje weer van de partij zijn, al konden we ook vandaag niet echt klagen. Jullie hebben buiten gespeeld, genoten van de eerste droge dagen, de minder koude dagen. Ik ? Ik geniet van jullie thuis zijn, van jullie aanwezigheid...jullie verhalen... en tussenin probeer ik ons gezin, gewoon gezin te laten zijn! Prettige vakantie! Lieve groet jullie mama xxx
Nog even...en de week ligt weer achter ons. De vakantie staat voor de deur, en daar ben ik blij om, hoewel het hier dan veel drukker is dan de doordeweekse dagen. Maar het is ook een gezellige drukte! Ranald, vandaag krijg je je rapport. Ik ben benieuwd, net zoals jij... Ik weet dat je ervoor gewerkt hebt, je hebt je best gedaan...dus daar zal het zeker niet aan liggen. Maar ik ken je, en ik weet dat jij het jezelf niet altijd makkelijk maakt. We zien wel... Roibin, Jij bent voornamelijk blij dat het even vakantie is, alles een versnelling minder... dat doet je goed! Randall, Voor jou zijn soms zo weinig woorden, gewoon omdat je een vrolijk kleutertje bent! Een eigen willetje, dat wel...maar zo'n zonnetje! Gisteren kwam je binnen gelopen, fier als een gieter gaf je mij zelf geplukte bloemetjes. Ik had me boos moeten maken, want er staat geen narcis meer in de tuin. Maar je snoet, zo trots...en de woordjes " kijk mama, voor jou! Ik heb bloemetjes geplukt, mooi he?" Ze waren schitterend, en de bedoeling was zo lief dat ik ze met een dikke zoen in ontvangst nam. Ik probeer je duidelijk te maken dat zomaar bloemen plukken niet mag, maar aan de andere kant begrijp ik je wel! Je bent pas 3, hoe kan je nu weten waarom madeliefjes plukken mag, en narcissen niet? Ik moet eigelijk heel hard om je lachen schat...om je vrolijk karakter en je lieve onschuldige snoet, al is het soms wel eens een deugniet snoet...die probeert onschuldig te zijn! Lieve kabouter ( zo noem ik je vaak) dank je wel! Rowan, Morgen ben je veel veel thuis, want het is VAKANTIE! Ik heb op je schoolblogje filmpjes gezien van jullie thema ridder. Hoe hartverwarmend te zien! Ik heb er echt van genoten! Ranald stond naast me mee te kijken, om het met zijn woorden te zeggen " wha bere sjiek zeg!" Elke keer ik aan je denk, of het nu is ,omdat de gedachten mij doen glimlachen, of omdat ik je mis, telkens besluit ik met de gedachte dat het goed met je gaat. Dat weet ik niet alleen uit de verhalen van de juf of opvoedsters, ik weet het gewoon,ik zie het aan je ...je manier van zijn, het vertelt me steeds weer het verhaal van een kereltje die zich goed in zijn vel voelt. Jij bent soms mijn groot verdriet, omdat ik je vaker moet missen dan me lief is, maar ook mijn groot geluk. Hoe blij kan ik zijn om nieuwe woordjes dat je leerde, of een zin die echt klinkt. Hoe blij ben ik al niet geweest met zoveel kleine dingen waar anderen zich niet van bewust zijn. De eerste keer dat ik je mocht aanraken na je geboorte, de eerste keer dat ik je mocht vasthouden! De eerste keer dat je alleen kon ademen...zoveel heel gewone dingen. Dat is een deel van het leven ,van zowel Randall als jij dat ik gemist heb. Ik heb jullie nooit als kleine pasgeborene thuis gehad. Maar er is wel de dankbaarheid omdat jullie ondanks alles konden thuiskomen, opnieuw thuiskomen! Maar er is ook de blijheid omdat ik je mama ben, want hoe vaak vergeten we niet dat wij evenzeer dankbaar mogen zijn dat we er kunnen zijn voor onze kinderen? We staan daar volgens mij weinig bij stil. Ik bedoel maar ... onlangs hoorde ik een oma vertellen over haar kleindochter. Het meisje is 5! Het kwam thuis en zei " oma, er niemand die nog weet dat mijn mama gestorven is, terwijl ik haar nog elke dag mis" Ik kreeg het er koud van. Ik mag er evengoed niet aan denken dat ik julllie nooit groot zou weten worden. Dat gevoel zou mij wanhopig maken. Niet op een leeftijd waar jullie nog zo hard een mama en papa nodig hebben. Wie zou jullie graag zien zoals ik dat doe? Wie zou er steeds weer voor jullie zijn zoals ik er voor jullie wil zijn? Bij wie zouden jullie steeds weer op verhaal komen? Jullie zouden vast wel groot worden, en ik ben ervan overtuigd dat heel wat mensen het beste met jullie voor zouden hebben. Maar ze zouden over jullie heen kijken, ze zouden doen wat zij het beste vinden! Maar wie zou er aan denken om op jullie hoogte te komen en echt te kijken wat voor jullie belangrijk is? Ik weet het niet. Het doet mij alleen maar besluiten dat ik heel erg dankbaar ben om elke dag dat ik jullie mama mag zijn, dat ik er kan zijn voor jullie. Ik hoop lang genoeg totdat ik weet " ze kunnen het helemaal alleen!" Lieve groet jullie mama xxx
Een vlinder,..maar hij moet sterke vleugels hebben!
Nog een weekje... en dan is het terug vakantie! Rowan, jij en ik... we tellen de dagen. Nog 4 keer in de school slapen, en dan ben je terug veel...veel thuis! Je oogjes worden groot als je het verteld. Je telt de dagen op je vingertjes, maandag...dinsdag...woensdag...donderdag...en vrijdag terug thuis! Ik geniet alleen al van het feit je bezig te horen. Ranald, De laatste dagen zijn we vaak samen. We ziin de schoenen gaan kopen, die je zo graag had gekregen. Jou dankbaarheid om zo'n kleine, vanzelfsprekende dingen is altijd zo groot. We hebben je kleren gekocht voor je communie, en jij bent blij! Deze morgen naar het boekenfestijn geweest. Dat is echt iets voor jij en ik. We lopen er rond, kijken een beetje hier en een beetje daar. We storen ons niet aan de tijd, we weten elkaar steeds weer te vinden. Randall, Jij had de lente in jou! Je was gewoon het zonnetje in huis deze week. Je was niet binnen te houden! Ik zie je zo graag spelen! Je rent door de tuin, glijd van de glijbaan, en overal heb jij je auto's mee. ' s avond ben je uitgeteld. Ik kan het niet laten om nog even je kamer binnen te gluren als je slaapt. Zo anders ben je.. als je zo rustig ligt te slapen. Ik hou van je vrolijkheid, ik hoop dat je die vrolijkheid nooit verliest. Het is zo kostbaar! Roibin, Ik merk hoe je steeds meer het ( kleine) kind zijn achter je laat. Ik sta sta vaak versteld over de manier hoe jij door het leven stapt. Ik bewonder je, want niets aan de wereld is jou vertrouwd. Je doet wat men van jou verwacht, daarnaast probeer je heel hard de wereld en de meeste mensen die erin lopen te begrijpen. Ik denk dat het soms erg vermoeiend voor je moet zijn! Hoe breekbaar je er soms ook uitziet...ik weet dat jij heel erg sterk bent. Als je 5 was, vroeg men je ooit " stel dat je een dier was, wat zou je dan willen zijn" jou antwoord was " een vlinder" Op de vraag wat je dan nodig zou hebben antwoorde je " sterke vleugels, want anders breken ze" Het is me altijd bijgebleven. Jij bent een vlinder vent, met sterke vleugels...daar kun je van op aan!
Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik...hoe jullie alle 4 prachtige vlinders zijn, met sterke vleugels! Ik ben niet verdrietig om wie jullie nooit zullen zijn, eigelijk ben ik heel dankbaar om wie jullie zijn! Ik kijk niet naar jullie als " mijn zonen met..., ik kijk naar jullie...en ik zie hoe jullie zijn, wie jullie zijn! Ik ben nooit boos of verdrietig geweest om wie jullie zijn. Ik ben trots op jullie... Ik heb me nog nooit de vraag gesteld, wie jullie zouden zijn, als jullie niet...of als jullie geen... Jullie zijn Roibin ( de oudste ) Ranald (een broere ) Rowan ( een wonder ) Randall ( de jongste ) en ik...ben met al mijn liefde, voor altijd... trots jullie mama te zijn!
Vandaag, zomaar moest ik denken aan wie jij bent... en zomaar kwam het volgende bij me naar boven.
Twee handjes... zoveel meer dan grijpen zoveel meer dan geven ze vertellen mij... jou verhaal... Je armpjes om me heen zoveel meer dan je vasthouden zoveel meer dan mij omhelzen zoveel meer dan dragen ze laten me voelen wat...houden van is... Je mondje vormt woordjes de woordjes worden zinnen ze vertellen mij... zoveel meer dan jou verhaal Je beentjes stappen van me weg ze stappen naar mij terug... Alles aan jou vertelt me zoveel meer dan je verhaal... Het vertelt me wie jij bent Het vertelt me wie ik ben Want jij bent ik en ik ben jij
Maandag... Het weekend ligt alweer achter ons. Rowan wat was je kunstig vrijdag, ik vond je beeldig! Moet zeggen dat ik heel veel bewondering heb voor de mensen die deze voorstelling realiseerden. Niet alleen jij, maar ook je klasgenootjes straalden. Het was zo mooi te zien! Je was supertrots op je kunstwerken, en terecht ventje...ook je oma was supertrots! De manier waarop je mij begroette...daar krijg ik het helemaal warm van. De zorgen van de voorbije dagen gleden van me af, en ik heb alleen maar genoten van jou bezig te zien.Samen in de auto naar huis, zo gezellig van op tijd thuis te zijn, en jou en je broertje Randall die extra tijd te geven om te spelen. Jullie hebben allebei zo genoten van het weekend! Rowan...zaterdag mocht jij naar een verjaardagsfeestje van een klasgenootje. Fijn te zien dat jij helemaal aanvaard bent in je school, in je klas.... Randalleke... Ik zie hoe jij je handjes gebruikt als je tegen je broer praat, en heel geduldig toont hij jou hoe je iets zegt met je handjes. Met zoveel enthousiasme doe jij hem na...het is ronduit prachtig om jullie bezig te zien! Roibin, Jij was weer je vrolijke zelf...je kon buiten spelen! Dat doe jij zo graag, buiten spelen...eindeloos hetzelfde spel, het is zoals ik jou het beste ken! Ranald, De proefwerken zijn voor jou begonnen, en ik merk dat je ervoor gaat. Je wil het zo graag goed doen. Je gedrevenheid , je wilskracht , ik heb er heel veel bewondering voor! Tussen je bezigheden in, maakte je nog tijd om te spelen met je kleine broertjes, die bulderen van het lachen met jou gekke toeren. Ik kon alleen maar glimlachen om jullie fratsen, blij zijn ,met jullie gelukkig zijn! Ik merk dat niks ter wereld belangrijker is dan jullie...en toch besluit ik terug een deel van mijn leven in mezelf te investeren. Ik heb daar heel lang over nagedacht. Het is zeker geen impulsieve gedachte van...ik ga iets doen, en het maakt niet uit wat. Ik geef toe dat Rowan de weg openmaakte om tot dat besluit te komen. Maar vroeger was het voor mij evengoed een ongekende wereld, meer en meer leer ik de wereld van dove en slechthorende mensen kennen. Het fascineert mij, het boeit mij...dus ga ik volgend jaar terug een opleiding volgen...ga ik terug naar school. Ik geef toe dat het met gemengde gevoelens is, er zijn momenten dat ik denk...ik ga dat nooit kunnen! Maar aan de andere kant vind ik dat ik nu eindelijk ook iets moet doen wat ik zelf wil. Niet om aan verwachtingen van anderen te voldoen, maar voor mezelf! Ik merk hoe ik zo vaak gedaan heb wat anderen van mij verwachten dat ik onderweg mezelf kwijtraakte. Ik wist op den duur niet meer wat ik wilde, wat ik kon doen... Ergens ben ik ook bang om te falen, maar ik weet dat ik achteraf altijd spijt zal hebben, omdat ik het nooit probeerde. Maar ik wil geen spijt meer hebben, spijt is een verloren gevoel. Ik weet dus niet wat de toekomst zal brengen, maar ik weet wel wat ik in die toekomst wil doen. In de eerste plaats altijd de mama zijn van Roibin, Ranald,Rowan, en Randall! Daarnaast zien we wel...uiteindelijk komt alles wel goed! Daar blijf ik in geloven! We kunnen het verleden nooit veranderen...we kunnen uiteindelijk alleen maar aan de toekomst werken! Rowan...ik sluit mijn ogen...en je bent hier! Roibin...tot vrijdag kerel! Ranald...veel succes met je proefwerken! Randall...ik til je op en geef je een knuffel! Een lieve groet xxx Jullie mama
Eindelijk is het donderdag... Rowantje...jij kijkt net zo uit naar morgen als ik. Ze zeiden in school dat je de lente in je lijfje had! Ik kon me zo een beeld vormen van jij die buiten speelt, lacht, met je fietsje rondrijd. Jij geniet van elke dag, van elk moment. Ik heb je zo hard gemist deze week, meer nog dan anders. Dat komt vast omdat je broer Roibin thuis geweest is. Ik zette 6 borden aan tafel, ik miste je stemmetje, je armpjes om me heen. Jij bent zo'n knuffelkonijntje! Mama had het een beetje gehad deze week, zoveel dingen die verkeerd liepen, zoveel boosheid, en dan komt het verdriet. Als ik dan huil, ben jij degene die zegt " mama, ben je een beetje verdrietig? Kom ...ik ga je een zoentje geven" en dan kriebel je met je handjes door mijn haar, en zeg je " ik ga een beetje bij je blijven" Zo'n simpel iets , maar wat miste ik dat... Roibin, Wij zijn woensdag naar de controlearts geweest. Meestal zeg ik niet veel, maar woensdag schrok ik van mezelf. De dokter vroeg of ik nog iets wilde vertellen, toevoegen...of wat dan ook. Ik hoorde mezelf antwoorden " eigelijk wel", ik voelde hoe zoveel dingen tegelijk naar boven kwamen. Ik heb hem verteld hoe weinig plaats er is voor kinderen zoals jij. Want je bent niet de enige... Je ziet er heel gewoon uit, een knap kereltje van bijna 13 jaar. Maar ik zie ook hoe jij je best doet om te zijn zoals alle anderen. Ik zie je nog binnenkomen na een dag op school. Je deed de deur dicht en zei "hehe...nu mag ik gewoon mezelf zijn, en je nam je autootjes en ging er mee onder de tafel zitten. k zie hoe je voor de spiegel oefent om jezelf die houding te geven, van zij waar je jezelf aan spiegelt. Wij denken niet na over hoe we lopen, kijken, hoe we willen overkomen bij anderen. We zijn gewoon onszelf. Voor jou is dat een opgave! Ik heb hem verteld over hoe graag ik je op 10 min van thuis naar school had willen laten gaan. Maar jij kan daar niet aarden...wat moet je dan doen? Ik heb hem verteld dat ik je gewoon een toekomst wilde geven waar je minstens recht op hebt. Nu ga jij naar een school waar ze vertrouwd zijn met jou problemen, en ik merk dat het je goed doet, dat je je plaatsje gevonden hebt. Ik ben daar blij om, maar nee...dat is niet de gemakkelijkste oplossing. Want elke maandag laat ik jou en je broertje vertrekken voor een week, en het is met heel veel pijn in het hart! Het is een zorgen, een verdriet waar geen punt achter komt. Hoogstens een komma...want ik kan ook niet in de toekomst kijken, en na elke overwinning komt weer een nieuwe uitdaging. Ik kan het niet afsluiten, geen plaatsje geven...en toch vind men dat ik blij mag zijn ( en dat ben ik ook) en dat ik dankbaar moet zijn ( wat ik ook ben) maar ik moet mijn tranen inslikken, om dat daar geen plaats voor is. Jij ziet er een heel gezonde ( godzijdank) knappe kerel uit, en mensen kijken niet of nauwelijks verder dan dat. Ik werd zo kwaad toen ik daar zat...en ook verdrietig, en dus heb ik er aan één stuk door zitten rattelen over jou, ons gezin, en ik! Ik ben ook maar een mens, hij zei dat hij het begreep...ik weet niet of dat echt zo is. Maar dat doet er niet toe, hij luisterde wel...en dat op zich was voor mij al voldoende! Onlangs hoorde ik iemand de vraag stellen " hoe komen mensen er bij om een dagboek bij te houden op het internet" Ik bedacht me...eigelijk is dat maar een stukje van mijn leven. Maar ergens wil ik dat mensen , als ze dit lezen begrijpen en inzien dat niet alles is wat het lijkt. Ik heb ook verdriet om mijn kinderen ( net zoals elke ouder die dat meest dierbare wat ze hebben op de wereld op één of andere manier ziet strijden, vechten om te leven, vechten om herkenning, vechten om aanvaarding...) Ik kan me voorstellen dat ouders die elke dag geconfronteerd worden met een kind dat doodongelukkig is omdat het gepest word op school, evengoed ten einde raad kunnen zijn dan ouders met een ziek kind. Niets dat je meer pijn doet dan je kind te zien lijden, en dat kan volgens mij evengoed van mentale aard zijn. Wie zijn wij om te zeggen dat hun pijn of verdriet onbeduidend zijn. ? Ik wil mensen niet steeds lastig vallen met mijn zorgen, daar heb ik zelf niet altijd de tijd en de zin in, soms is er gewoon geen gelegenheid voor. Maar ik wil ook dat mensen begrijpen dat het niet altijd zo evident is, en soms ontmoet ik zo'n mensen...daar ben ik dankbaar voor. Als ik hun verhalen hoor, dan besef ik dat ik niet de enige ben met zorgen. Dat maakt me niet blij, dat maakt me wel sterker, omdat ik weet dat ik niet alleen ben, en soms is een simpel woord, een teken van herkenning, een woord van begrip dan meer dan genoeg om te weten dat zij het weten. Dit is een lang schrijfsel... Randall en Ranald, ik schrijf nu niet echt over jullie, maar jullie weten dat jullie net zo belangrijk zijn voor mij dan jullie broers. Maar ik mag altijd jullie mama zijn, iedere dag opnieuw. Jullie broers daarintegen moet ik heel vaak missen. Jullie nemen het me niet kwalijk...dat weet ik, want ook jullie missen soms jullie broers. Het laat mij weten dat jullie elkaar graag zien...en dat is onbetaalbaar!
(Als afsluit nog een dank je wel voor het luisterend oor van woensdag, fijn zo heel gewoon even te mogen langskomen!)
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
