Veel is er niet gebeurd sinds de laatste keer dat ik jullie schreef.

De vragen rond mijn wonderventje zijn nog steeds niet beantwoord. Ergens wacht ik, anderzijds duw ik het ver weg in mijn achterhoofd.

Alsof de vraag dan niet bestaat, en ik geen antwoord hoef.

Ik kijk naar je kereltje, 

wat ben je groot aan het worden.

Je mollige knuistjes zijn handjes geworden, handjes die geven, maar ook nemen!

Handjes die jij gebruikt om te praten, om te vertellen wat er rondom je gebeurd...ze zijn zoveel meer dan handjes met 10 vingertjes.

Vroeger nam je mijn hand om jezelf gerust te stellen, nu neem je mijn hand om mij gerust te stellen.

Je handen glijden over het papier wanneer je leest...traag volg je elke letter en verbind ze als een touw aan elkaar. Je vormt woorden, je probeert de zin te begrijpen en kijkt me vragend aan?

Ik leg mijn hand zachtjes op die van jou. " Is er iets mama?" vraag je.

" Nee schat, je doet het geweldig" en ik bedenk welke lange weg wij reeds afgelegd hebben.

Ik heb die weg niet voor je gekozen, want wat ik graag een snelweg voor je gehad...eentje waar we met gemak op voort konden. Nu en dan een stop, of een voorrang geven, een afrit waar we ons een beetje inhielden.

Maar het was een wirwar van kruisingen, ik verdwaalde om de haverklap, we zagen door de bomen het bos niet meer. Als het donker om ons heen was, huilde ik in stilte, ik verborg mijn angst, en stap voor stap, soms op het gevoel gingen we vooruit!

We gaan nog vooruit, maar het is geen snelweg ventje...eerder een zijweggetje waarvan je niet weet waar je zal uitkomen, omdat er geen borden staan met wegwijzers! Maar we komen er wel...dat zijweggetje stelt mij in staat om meer te zien, stil te staan...

Ik ben ervan overtuigd dat ik nooit geworden zou zijn wie ik ben als jij me niet op die weg gezet had.

Misschien had ik toen wel gewoon aan veel dingen voorbij gegaan, zonder na te denken.

Mensen vragen wel eens "als je het had geweten, was je er toen aan begonnen?"

Daar kan ik niet op antwoorden. De dingen zijn wat ze zijn...zeggen dat ik het niet opnieuw zou doen klinkt als verraad aan mijn liefde voor je.

Zeggen van wel, betekend dat het me niet uitmaakt dat je nooit zal zijn zoals de anderen. Terwijl elke vezel in mijn lijf pijn doet als ik je op de bus zet en je handjes het woord " Ik hou van je!" vormen. Ik had gewild dat jij niet zo zou moeten vechten, dat ik je niet elke week uit handen moest geven. Maar jij hebt me zachter gemaakt, je hebt me bewust gemaakt van dingen waar ik niet bij stil stond. Je hebt me ook heel veel geleerd, over de wereld, de mensen om me heen. Je hebt me sterker gemaakt ook!

Maar ik heb er niet om gevraagd, het overkwam me!

Net zoals het ziek zijn van je broertje. Misschien was ik dan niet zo sterk geweest!

Nu kijk ik naar dat kleine ventje, een hoofdje vol vragen.

Ik merk dat jij je vragen begint te stellen over wat er gebeurd is, toen jij nog te klein was om te begrijpen, te beseffen.

Ik voel je angst van wat had kunnen zijn.

Je gaat met je kleine vingertjes over je littekens..." ga ik dood mama?" 

" Nee ventje, die littekens betekenen dat jij kan en mag blijven leven"

" Maar iedereen gaat dood mama"

Ik voel een grote vermoeidheid over me vallen.

" Ja, schat...maar jij was nog zo klein, en de dokters hebben heel hard gewerkt, om je hartje te herstellen, zodat jij niet zou sterven"

" Waarom gaan kindjes dood? Soms gaan er kindjes dood, waarom zij wel en ik niet?"

Soms heeft je mama geen antwoord ventje, dat weet ik niet.

Je kijkt me vragend aan, ik zie in je ogen ongeloof.

Ik besef dat ik niet langer meer diegene voor je ben die alles weet.

Ik geef je een kus, streel zachtjes je haar...en zeg dat ik blij ben dat je nog leeft, en dat je nog heel lang mag leven.

" Ja, net zolang tot jij heel oud bent"

Klein kereltje, grote vragen!

Ik kijk je na, als je in de zetel kruipt en tegen je broer aanleunt!

Veilig tegen je grote broer!

Grote broers,

De dagen vullen zich met jullie verhalen. 

Ze doen me lachen, soms nadenken, soms piekeren...elke fase in jullie leven, en waar ik getuige mag van zijn, soms zelfs deelgenoot doet me nadenken. Jullie vrienden, jullie eerste voorzichtige verliefdheid, ik zie het, ervaar het...het is zo mooi, maar ook zo kwetsbaar.

Ik wil jullie behoeden voor pijn en ontgoocheling, maar ik weet dat ik dat niet kan.

Ik glimlach als jullie een tipje van de sluier oplichten, ik glimlach als ik de glans in jullie ogen zie.

Maar ik wapen me onbewust voor de dag dat de ontgoocheling toeslaat. Misschien gaan jullie daar best mee overweg kunnen, het hoort bij het leven. Maar als het pijn doet, dan zal ik proberen de pijn te verzachten gewoon door er te zijn.

Intussen geniet ik mee, kijk ik van op een afstand toe hoe jullie door de wereld opgeslorpt worden...en alles groter wordt.

Ik gun jullie van harte een fijne jeugd toe!

Geniet ervan!

Lieve groet

jullie mama xxx