2013 is al in zijn eigen ritme gevallen.
Na dagen en weken wachten op de zon, is ze daar eindelijk!
Het ene moment nog twijfelend, het andere in al haar glorie!
We hebben er met zijn allen ontzettend naar uitgekeken, het leek wel alsof zelfs de zon geen zin had om nog te schijnen.
De inspiratie om te schrijven ontbrak me, of was het eerder de energie?
Ik denk beiden.
Maar na een lange stilte ben ik hier terug.
Ik kijk naar jullie verwonder mij over de kerels die jullie aan het worden zijn.
Groter dan ik, groter dan jullie papa...
Jullie worden sneller dan wij...sterker ook...
Maar ik kan naar jullie kijken en overvallen worden door een ongekend gevoel van trots!
" Die kerels, die jongens...dat zijn mijn zonen!"
Ik geniet eindeloos van jullie gesprekken, verhalen...
Ze doen me even de grijzigheid van de wereld vergeten.
He kerel van 16,
Je laatste bespreking...
Ik kon niet ontgoocheld zijn,
omdat ik je ken...ik ken je kunnen, en je grenzen!
Ik ken je fantastische talenten,
maar ook je problemen.
Ik ben oprecht trots op je!
Maar ik wil geen last op je schouders leggen die je niet kan dragen.
Dus gaan we verder, op jou manier, jou tempo...
en blijf in jou buurt, voor het geval dat...
ik trek lijnen waartussen jij je vrij kan bewegen.
Ik zie dat je gelukkig bent op je eigen manier...
Zo komen we er wel!
He kerel van bijna 15,
Ik zie het schijnbaar gemak waarmee je door het leven stapt.
Je leert uit je eigen ervaringen...
dat is zo mooi om te zien.
De laatste keer dat ik je zag huilen,
deden je tranen mij vast het meeste pijn.
Je was ontgoocheld in jezelf,
en ik had je misschien kunnen behoeden als ik je niet gewoon liet doen.
Maar ik wist dat je het enkel zou begrijpen als ik je zelf de ontgoocheling zou laten voelen.
Je hebt het begrepen...
Ik zie je strijdvaardigheid om je dromen waar te maken.
De glimlach op je gezicht, met je behaalde resultaten vertelden me alles.
Ik geloofde in je, ik ken je sterke en zwakke punten...
Ik geloofde dat je eerst je zwakte moest voelen, om je sterke in te zetten!
Ik had gelijk, maar ik heb er net zoals jij verdriet gevoeld, verdriet om jou ontgoocheling.
Maar ik heb je vreugde dubbel gedeeld!
Rowan en Randall...
De kleintjes die nog kind zijn...
Volop kind, jullie wereld bestaat uit spelen, ontdekken, leren,
en ik mag daar volop in delen!
Dank jullie wel, het houd het kind in mij levend!
Ik troost bij jullie verdrietjes, en lach met jullie plezier!
Ik geniet van jullie zelfverzonnen verhalen...
en bovenal van die twee kleine handjes, die armpjes om me heen,
de knuffels...
Ik spaar ze in mijn hart,
voor als ze ooit minder vaak zullen zijn...
maar daarom niet minder gemeend!
( vraag maar aan jullie broers ;-) )
Een genegen en lieve groet
Jullie mama xxx
21-04-2013 om 22:49
geschreven door Hilde
