De dag word avond, de avond word nacht...en zo verglijden de dagen van de vakantie voorbij...

Ik geniet van het thuis zijn, en jullie gewoon rond me te hebben.

Roibin en Ranald,

jullie zijn terug thuis van het kamp.

Ik zag jullie de trap van het station oplopen en ik wist dat het goed geweest was..

Vreemd hoe je na 10 dagen denkt " jullie zijn gegroeid, veranderd..."

Jullie kleine broertjes waren niet mee naar het station, zij waren er een dagje op uit met hun meme's en partners.

Best fijn dat we even tijd hadden om echt naar jullie verhalen te luisteren.

Jullie lachten en vertelden...

Het is zo fijn jullie terug thuis te hebben, ik miste jullie aanwezigheid.Niet dat jullie steeds om me heen zijn, maar ik weet dat jullie in de buurt zijn, ik verwacht jullie steeds.

Welkom thuis kerels...geniet verder van jullie vakantie...heel gewone simpele dingen.

Rowan en Randall,

Woensdag was jullie dagje!

Dinsdag ging jij Rowan voor het eerst bij je meme Lies slapen, en ik weet dat je het fantastisch vond!

Je snoet toen je ons uitzwaaide, was hartverwarmend! Je glimlachte en je oogjes straalden!

Je hebt er een vriend bij, want Koen is niet alleen de vriend van meme Lies, maar zeg je " ook van Rowan!"

Het verhaaltje van het beertje vond jij in elk geval super, want je verteld het al de ganse week met zoveel theater dat ik er spontaan om moet  lachen.

Randall, jij hebt jezelf overtroffen!

Je bent nogal angstig...en om één of andere reden heb je heel veel last van scheidingsangst. Maar ik zag je woensdag aan de hand van Bert meestappen! Je ging naar plopsaland met je meme Leen, en Rowan zou er ook zijn!

Aan jullie snoeten te zien 's avonds was het een geweldige dag!

Wat waren jullie blij dat ook jullie broers thuis waren !

Helemaal compleet!

Ik ben blij te weten en te merken dat er heel wat mensen zijn die jullie in hun hart dragen.

Jullie hebben elk op jullie eigen manier extra zorg nodig, en toch zijn jullie voor mij zo heel gewoon...

Ik merk het heel vaak niet dat jullie ergens op een bepaalde manier anders zijn...gewoon omdat jullie mij zo vertrouwd zijn, elk op jullie eigen manier! Het is fijn te zien dat mensen daar ook over kijken!

Er is een tijd geweest dat ik zo vaak bij mensen zat , waar jullie een patient, een dossier, ...waren dat ik bang was dat jullie niet meer dan...zouden zijn!

Maar nu zie ik heel gewone mensen, heel gewoon tegen jullie doen...ze zijn niet bang van wie jullie zijn, ze nemen en aanvaarden jullie gewoon.

Aan de andere  kant, bedenk ik mij vaak dat het niet uitmaakt hoe ze jullie zijn ook noemen. Per slot van rekening hebben alle ouders hun angsten, hun zorgen om hun kinderen. Alle kinderen zijn in de eerste plaats kind Soms zeg ik wel eens lachend " kinderen, het is het enige waar je geen gebruiksaanwijziging bij krijgt!" 

Jullie groeiden onder mijn hart, nestelden jullie van bij jullie geboorte in mijn hart, in mijn hoofd, in mijn hele zijn...en ik koester jullie daar met al mijn liefde!

Ik ben dankbaar om elke dag dat ik jullie ken, dat jullie in mijn leven zijn.

Ergens denk ik dat het net omdat ik jullie ( Rowan en Randall) zo dicht bij de dood gezien heb, dat ik meer dan anders besef hoe dankbaar ik om jullie ben.

Ik denk dat elke ouder die zo dicht bij dood stond dat herkent. We maken ons allemaal zorgen als we hen los moeten laten in het leven...dat hoort erbij. We kunnen jullie niet altijd beschermen, we hebben het leven niet in de hand, hoewel we dat heel graag zouden willen. 

Maar je kind zien vechten om te overleven, de radeloosheid wanneer je te horen krijgt dat het misschien wel niet zal lukken...en dan krijg je het terug!  Het maakt niet uit dat er een hoekje af is, we kunnen de hele wereld aan, we zijn dankbaar, bijna onderdanig voelde ik mij! Maar ook weer die tweestrijd...omdat je weet dat er elke dag kinderen zijn die het niet halen...en ouders achterblijven met het onnoemelijke verdriet van het verliezen! Het is een tweestrijd...je bent boos, verdrietig omdat het je overkomt, blij en dankbaar omdat jullie het halen en verdrietig en boos om zij die het niet halen...

Maar ik leerde dat ik het leven niet kan veranderen, dat  maakt dat ik leer genieten van elke dag...de gewone simpele dingen...

Ik geniet van de vakantie, zo heel anders dan vorig jaar...is het omdat ik rustiger ben, dat jullie dat ook zijn? Of is het omdat jullie rustiger zijn, dat ik dat ook ben? Wie zal het zeggen?  Ik breek er mijn hoofd niet over...ik lach om jullie grappen, ik geniet van de tijd die we met elkaar doorbrengen, samen aan tafel, spelen, kleuren, een wandelingetje, de zon...we hebben het leven vandaag in onze handen...morgen dat zien we dan wel weer...

Lieve Roibin, Ranald, Rowan en Randall...

Dank je wel, jullie zijn het mooiste wat mij ooit kon overkomen!

Lieve groeten 

Jullie mama xxx