Ik schrik als ik zie hoe lang het geleden is dat ik nog eens op dit blog schreef.

Heb ik daar een reden voor? Ergens denk ik dat de woede, de boosheid die in mij leefde toen ik hieraan begon stilletjes plaats gemaakt heeft voor aanvaarden!

Toen ik begon te schrijven was dat voornamelijk omdat er zoveel verdriet in mij leefde...toen ik ergens afscheid nam van het leven dat ik ervoor altijd geleefd had. Mijn leven met altijd mijn kinderen om me heen.

Hoe moeilijk het soms ook geweest was met jullie gezondheid...ik was altijd bij jullie, en jullie bij mij!

De dag begon samen, en we eindigden hem ook samen!

Maar toen kwam de beslissing om jou op internaat te laten gaan Rowan!

Omdat ik diep in mijn hart wist dat je daar de beste kansen zou krijgen om te groeien, te leren, begrepen te zijn!

Het was niet stilaan loslaten...maar jou voor een deel uit handen geven!

Dat maakte me eindeloos verdrietig...en de goed bedoelde reacties van mensen " dat je daar tenminste op je plaats zou zijn" maakten me zo boos!

Ik kon die boosheid niet uiten! Mijn verdriet werd weggewuifd met opmerkingen als " ach, zo erg is dat ook niet, hij is daar goed en je hebt hem nog steeds..." 

Maar jij was pas 4!

Je was mijn zorgenkindje, we hadden al zoveel gedeeld...jij en ik, we waren 2 handen op een buik, we spraken dezelfde taal zonder veel woorden!

Ik wilde dat mensen begrepen, inzagen dat het nooit een bewuste keuze geweest was...maar als ik jouw alle kansen wilde geven die in je mogelijkheden lagen dan was het de beste keuze, maar mijn hart wilde niet volgen!

Maar ik wilde de mensen niet lastig vallen...ieder huisje heeft zijn kruisje weet je wel?

Dus schreef ik...en zij die het wilden konden het lezen, zouden misschien begrijpen...en ik?

Ik leerde het een plaats geven, de woede verdween, het verdriet is er nog, maar minder scherp...het verlamt niet meer!

Maar het zal me nooit onberoerd laten wanneer ik je op maandagmorgen zie gebaren " niet vergeten bellen mama! Vrijdag kom ik naar huis!"

Nu het schooljaar alweer zijn gewone gangetje gaat, de dagen verglijden in de tijd...de nette kreukvrije boeken en schriften al ezelsoortjes krijgen, en stilaan volgeschreven raken met nieuwe woorden en kennis, kijk ik naar jullie alle 4!

Roibin,

Wat ben jij veranderd! Het lijkt alsof je je plekje gevonden hebt.

Het heeft een tijdje geduurd vooraleer jij begreep wat ze van je verwachten, en het duurde een tijdje voor men in school zagen wie je werkelijk bent.

Dat is het gevaar denk ik wanneer kinderen en diagnose krijgen!

Men ziet de problemen, wat je niet kan...en men houd vast aan de artikels en algemeenheden die men kent van een problematiek. Maar men vergeet soms dat jij meer bent dan dat! Jij bent Roibin, met je goede en je minder goede kanten! Jij bent in de eerste plaats een kerel van 14, op weg naar groot worden!

Maar ik heb het gevoel dat de puzzel in elkaar valt...en stilletjes een geheel vormt.

Ik heb er alle vertrouwen in dat je op de goede weg bent...en zolang ik kan, zal ik proberen naast of achter je te lopen...zodat je nooit alleen bent als het even minder gaat.

Ranald

De jongen die zijn weg gaat! Op zijn eigen tempo...met zijn eigen mogelijkheden en zijn ambities. Dat ben je wel, ambitieus! Maar ondanks die ambitie ben je een heel dankbaar en attente kerel!

Jij moet gewoon het gevoel hebben dat je ergens mee bezig bent, dat je ergens voor werkt, naar streeft!

Het maakt niet uit wat, al is het het in elkaar timmeren van een kippenhok, of studeren voor school...jij moet ergens een doel hebben!

Ik zie je graag bezig, ik geniet van je manier van zijn...je trekt je weinig aan van wat anderen ergens van denken...je gaat je eigen weg, en zolang je mensen daar geen kwaad mee doet, mensen niet kwetst vind jij dat het ok is.

Daar heb je gelijk in.

Ik hoop dat je die eigenschap nooit echt kwijt raakt, want het is iets van jou die je zo uniek maakt!

Rowan,

Lieve Rowan!

Dat ben jij! Lief, behulpzaam, voorbeeldig, maar ook strevend naar perfectie!

Jij wil alles altijd goed doen...het lijkt alsof je iedereen wil tevreden houden! Een opdrachtje wil je steeds goed doen, lukt dat niet dan klap je dicht!

Maar lieve lieve Rowan...je kan niet altijd perfect zijn! 

Ik zie het wel, in je school, de leefgroep, thuis...daar ben je in een beschermde omgeving...daar ziet iedereen je ongelooflijk graag...en ze zorgen net zo goed voor jou als jij zou willen zorgen voor anderen! Maar ergens zal je ook moeten leren dat je ook voor jezelf zal moeten opkomen!

Hoe mooi ik jouw karakter ook vind...jij hebt zoveel goedheid in je...ik weet dat anderen, in de grote wereld onze maatschappij misbruik zullen maken van datgene wat jou nu zo mooi maakt!

Dan jongen, zullen ze in staat zijn om jou te breken!

Het is zo moeilijk uit te leggen, want natuurlijk zeggen we dat je moet luisteren, dat je eerlijk moet zijn, dat je anderen geen pijn mag doen,...maar waar is de grens? Wanneer ben je te volgzaam, te braaf,...

Jij geniet van een complimentje, dan groei je...maar als je iets fout doet...dan zie ik je klein worden...

Ach jongen, we hebben nog tijd, we leren het je wel...en weet dat ik je altijd ontzettend graag zal zien, zelfs al maak je eens een fout...zolang ik leef zal ik naast je staan, misschien wil je dan niet meer dat ik je hand vasthou, maar ik zal altijd in je buurt zijn om je op te vangen als je valt!

Jij hebt lang geleden, pas op de wereld bewezen dat je kan vechten...

samen kunnen we de wereld aan!

Het mooiste aan jou is te zien hoe graag jij leeft! Zoals jij 's morgens de wereld en de mensen begroet...maakt mijn ganse dag goed!

Randall,

Kleine kabouter Randall!

Je leeft volop in jouw wereld! De wereld van kabouters, dino's , cars en momenteel ook Sinterklaas!

De vrolijkheid waarmee jij naar de derde kleuterklas gaat! Ik had er eigenlijk een beetje schrik voor. Maar zo zie je, ook je mama kan zich wel eens vergissen!

Fantasie en werkelijkheid komen in jou verhalen tot leven, en ik geniet ervan!

Ik zie aan je ogen hoe ongelooflijk je het zelfs soms vind!

Mijn kleuter...blij dat ik met jou nog één keer dat wereldje kan ingaan...bewust genietend van alles.

Samen met jou naar de wereld kan kijken door je prachtige kinderlijke bril!

Ik hoop ergens dat je hem nooit helemaal weg gooit ( dat hoop ik ook voor je broers ) zodat je, zo nu en dan en hem nog even kan opzetten zelfs al ben je groot! Zo vergeet je nooit wat echt belangrijk is in het leven...wat mooi is, en kan je steeds verwonderd blijven kijken naar al die prachtige dingen, die zo vaak niet meer gezien worden!

Jullie mama zijn, 

het is soms tijdrovend, best vermoeiend...maar het mooiste wat mij kon overkomen!

Onvervangbaar, onbetaalbaar...mijn vreugde ( en soms verdriet)...

Ik zie jullie graag!

Altijd...

Voor altijd 

Jullie mama xxx