Even niet haasten, geen koffer maken, boekentassen klaarzetten...alles een klein beetje trager!

Ik heb het nodig, net zo goed als jullie...net zoals ik de zon nodig had, die me enerzijds energie heeft om ramen en deuren open te gooien...maar me ook laat stilstaan, me ergens trager maakt...omdat ze me steeds weer doet wegdromen.

Lieve Rowan,

Je kan tellen tot tien...maar de vakantie is langer dan tien keer slapen, het lijkt eindeloos lang voor je.

" Nu zal jij niet verdrietig zijn mama, omdat je me mist!" Je slaat je armpjes om me heen en geeft me een zoen, geeft me een knuffel...terwijl je zachtjes " jij bent mijn lieve mama" zegt.

Zoveel warmte, zoveel graag zien, zoveel jij en ik!

Lieve Roibin,

Eindelijk even jezelf zijn, niet moeten...het geeft jou rust!

Ik zie het in je ogen, ik zie het in je lach...merk het in de manier waarop je praat.

Ben gisteren op je school geweest, voor het oudercontact.

Niets van wat ze mij vertelden deed me schrikken.

Ik ken je onderhand beter dan wie ook.

Ik heb hen verteld van het kind die ik ken, van de jongen die ik zie...zoals wanneer je met een engelengeduld kan spelen met je kleine broers, van je soms niet begrijpen, van je tranen als je de wereld om je heen niet meer kan volgen.Van je vrolijke lach, je enthousiaste verhalen over wat je geleerd hebt. Ze keken me vreemd aan...en ik zei hen " Jullie schrikken, maar soms schrik ik even hard als jullie! Hij komt vanuit een heel beschermende omgeving ( het lager), hij zat in een auti-klas...dit kun je niet vergelijken met deze school...voor hem is dat dag en nacht verschil...ik kan er heel goed inkomen dat hij soms de trappers kwijtraakt." Maar ik begrijp hen ook hoor, want ik doe mijn hoedje af voor mensen die de gave hebben om elke dag opnieuw te werken met jongeren...allerlei verschillende achtergronden...maar ergens allemaal worstelen met hun puberteit, in een wereld die steeds meer vraagt van jongeren...die hen overdonderen met een massa informatie die ze soms zelf niet kunnen plaatsen.

Waarschijnlijk blijf jij een jaartje hangen. 

Ik probeer je duidelijk te maken dat je mij daar niet door ontgoocheld...ik jou niet minder graag zie, ik daarom niet minder in je geloof, je niet vertrouw. 

Wanneer gaan mensen inzien dat iemand zoveel meer is dan een rapport, zoveel meer dan punten...zoveel meer dan een diagnose, een etiket?

Soms vraag ik me af hoe jij je staande zal houden in deze wereld die jij zo moeilijk kan volgen, kan begrijpen?

Ik vertrouw erop dat er mensen zijn die het goed met je voor hebben, en altijd bereid zijn een stukje met je mee te wandelen...zodat ook jij je plekje zal vinden op deze wereld.

Onlangs vroeg ik je " weet jij nog Roibin, wat mama altijd tegen je zei toen je klein was vooraleer je ging slapen? Je wist het nog..." Nooit vergeten dat mama jou heel graag ziet!" 

Je was het niet vergeten...en ik zie je nog steeds heel graag...integendeel...elke dag een beetje meer, steeds anders...omdat ik je nu  niet meer op mijn arm draag...omdat ik je elke dag een beetje meer loslaat...maar in mijn hart voor altijd met je verbonden!

Lieve Ranald,

Ik kijk naar jou...en zie een kereltje dat weet wat hij wil!

Je tast je grenzen af, dat wel...maar je gaat er nooit over! 

Ik kan eindeloos naar je verhalen luisteren over je dromen, over je vreugdes en soms ook wel eens je verdriet...of je niet begrijpen.

Het was ook het kind dat ik herkende in de verhalen van jouw klastitularis.

Ranald...die er voor gaat, die wil bewijzen wat hij kan...weet wat zijn sterktes zijn, maar werkt aan zijn zwaktes!

Zo helemaal anders dan vorig jaar nog, waar je steeds weer dacht dat mensen iets tegen je hadden...waar ik je soms onhandig met je medeleerlingen zag omgaan, en ik meer dan eens moest vechten tegen de tranen als ik je met vragende ogen zag staan.

Wat heb jij veel geleerd dat laatste jaar...

Je hebt niet alleen schooldingen geleerd...je hebt geleerd dat alle mensen anders zijn, sommige zijn deel van je wereld omdat ze dat willen, omdat jullie vriendschap sluiten...anderen maken gewoon deel uit van je leven...omdat ze ergens iets met je gemeen hebben, en dat kan van alles zijn...maar daarom hoeven jullie geen vrienden te zijn...zolang jullie blijven respecteren als mensen is dat soms genoeg.

Ik sla mijn arm om je schouder, terwijl je lachend zegt " Ik word groot mama, bijna al net zo groot als jij!"

Dat is waar...nog even en je bent boven mijn hoofd gegroeid!

Even overvalt mij het gevoel van heimwee...waar is dat kleine kleutertje gebleven die me met grote ogen de meest fantasierijke verhalen vertelde?

Maar ik kijk naar jou...en ben dankbaar en blij om wie je bent!

Lieve kleine Randall,

Jou vreugde kan niet op!

Twee heerlijke weken thuis met je speelkameraadje!

De band die jij met Rowan hebt vind ik zo mooi om naar te kijken.Twee handen op een buik...zo verschillend en toch één!

Ik zie jou druk gebaren oefenen in de spiegel...ik zie Rowan jou handjes nemen en ze leiden. 

Traag en geduldig buigt hij je handjes, plooit je vingertjes terwijl hij met zijn armen om je heen zit!

Ik heb daar geen foto's van...maar die beelden zijn voor altijd op mijn netvlies gebrand...voor altijd in mijn hart!

Geniet van de vakantie ventje! Van het spelen...het lachen en ' s avonds met je hoofdje op de schoot van je broertje rusten!

Voor alles is er een tijd,... nu is het tijd om te spelen en te genieten!

Lieve groet!

Jullie mama xxx