Nu jullie mama terug in de schoolbanken zit, is het voor iedereen nog een beetje wennen.

Op dinsdagmorgen vertrek ik om 7.15u en ben pas om 19u terug!  Ik kan jou dus niet komen ophalen aan de schoolpoort Randall, en ik kan je niet verwelkomen als je thuis komt Ranald  met een hoofd vol verhalen. Ik kan je niet bellen Rowan op je vertrouwde uur, en Roibin we komen bijna tegelijk thuis! Het is nog een beetje zoeken hoe ik die dag toch ingevuld krijg in ons gezin.Ik geef toe dat ik best moe ben na zo'n intensieve dag. Alles is wennen....het naar school gaan...het volgen van de lessen die volledig in gebarentaal gegeven wordt, wat je niet begrijpt moet je steeds weer opnieuw vragen in gebarentaal omdat onze lesgevers ook doof zijn.Soms is dat best moeilijk, maar het lukt wel.

Het is ook fijn om nieuwe mensen te ontmoeten, elk met hun eigen verhaal, hun eigen motivatie om met deze studie te beginnen.

Volwassene die opnieuw gaan studeren, het is helemaal anders dan wanneer je 18 bent en misschien nog niet echt weet wat je wilt!

Ik geniet ervan, en ergens ben ik best trots op mezelf... omdat ik genoeg in mezelf geloofde dat ik het aandurfde, daar  heb ik lang over gedaan, er was steeds die angst om te falen, terwijl ik nu besef dat het niet het falen is wat het ergste is, maar het nooit proberen! Ik besef ook dat ik dat niet zomaar in mijn eentje gedaan heb, het is dankzij mensen die mij geleerd hebben dat ik best nog mag dromen, dat ik in mezelf moet geloven, die me soms wel eens op mijn plaats zetten zonder daarom te kwetsen. Het zijn vrienden.! Heel veel zijn het er niet...maar ze zijn me dierbaar, en ik koester hen in mijn hart!

Maar ik weet ook dat zonder de hulp van sommige mensen ik het nooit had gekund...jullie mémé, mijn moeder...die inspringt wanneer ik er even niet ben...jullie papa die thuiskomt na een dag werken en beseft dat er nog heel wat werk op de agenda staat, en zonder morren voor jullie zorgt wanneer mama 's avond weg moet omwille van schoolwerk! En gewoon de mensen die blij voor me zijn, en mijn enthousiasme delen, al is het maar door gewoon te vragen hoe het gaat.

Maar ook jullie...Roibin, Ranald, Rowan en Randall! Omdat jullie blij zijn voor mij, laten blijken dat jullie best trots zijn! Roibin en Ranald...jullie zeggen dat gewoon, Rowan jij verteld aan anderen dat mama nu ook leert praten zoals jij en daar een beetje om moet lachen, en dan vraagt " mag Rowan mee naar de school van mama?" en jij Randall die met grote ogen naar mama kijkt en zegt "mama gaat ook naar school he, ze moet nog groeien!" en je zwaait me uit aan het station!

Ik ben alleen maar dankbaar om al die mensen, gewoon omdat ze er zijn!

Lieve Rowan,

In je boek staat dat je het goed doet op school, maar dat jij het moeilijk hebt om gevoelens te verwoorden...het lijkt alsof je ze niet herkent bij jezelf. Men ziet je verdrietig in jezelf keren...maar je kan niet zeggen of je nu boos of verdrietig bent...of pijn hebt.

Ik sta daar weinig bij stil, ik ken jou...als je naast me komt zitten en je hoofd op mijn schoot legt, of je armen om me heen slaat en zegt" lieve lieve mama, Rowan houd van jou!" dan weet ik dat je blij bent dat ik er ben, en weet ik ook dat je me mist wanneer ik er niet ben. Je bent het huis niet uit te branden tenzij mama met je meegaat...dat verteld me hoe belangrijk ik voor je ben.

Hoe meer ik de wereld van dove en slechthorende mensen leer kennen, hoe meer respect ik voor je heb. Jullie hebben ontzettend veel geduld met ons horenden...hadden velen van ons maar de helft van dat geduld met jullie...het zou al een heel verschil maken.

Jij bent echt een superkereltje...en niet alleen ik heb jij al veel geleerd, maar ik weet zeker ook mensen om je heen!Jij bent niet beter dan de anderen...( dat neigt naar hoogmoed, en daar hou ik niet van.) maar jij bent zeker niet minder! Alles en iedereen heeft een reden van bestaan!

In je klein zijn ben je groot...wij zijn de reden van elkaars bestaan...ik gaf jou leven...jij leerde mij leven!

Randall,

Je was best verdrietig toen je speelkameraatje, je broertje met de grote broers naar de chiro vertrok.

Je wilde ook gaan, je wilde groot zijn! Je vond het niet leuk dat jij nu nog te klein was!

Lief klein kaboutertje...blijf jij nog maar even mijn kleintje!

Zo bewust van elke stap die je zet in je leven, wetend dat dit nooit meer terug komt!

Ik ben daar niet verdrietig om...het is goed zoals het is!

Maar ik weet achter elk hoofdstuk dat ik afsluit met jou...dat het voorgoed is, dat maakt dat ik soms heel bewust dingen beleef, omdat ik ze opsla...en ik zeker wil weten dat het moment verdwijnt, maar nooit het gevoel van blijdschap, trots of verdriet dat ik toen voelde!

Roibin,

Morgen gaan we kijken voor een andere school voor jou! Ik blijf bang dat het je allemaal teveel zal worden...je ziet er soms zo moe uit.

Eigenlijk is het een gewone school, maar ze is niet zo groot, en er blijken nogal veel kinderen met dezelfde problematiek als jij te zitten.

Heb een lang gesprek gehad met de leerlingenbegeleidster, en het voelde goed!

We zien wel...

Het moet ook voor jou goed voelen...en dat zal ik pas weten als jij er ook bent geweest, en ik gezien heb hoe je daar naar de dingen kijkt.

Net als bij je jongere broertje moet je soms naar je luisteren met je ogen of met je hart!

Ik luister naar je met mijn hart, ik kijk naar je...en vaak verteld dat me meer dan je woorden!

Ranald,

Je enthousiasme voor je nieuwe school blijft! Ik zie hoe je vol ijver studeert voor die vakken waarvan je weet dat ze je wat moeilijker liggen!

Je speelt met cijfers en getallen, maar je talen liggen je moeilijker, en het zijn net die vakken waar ik je zie aan werken!

Bewonder je doorzettingsvermogen...ik heb het gevoel dat dit hetgene is wat je graag wilt . Ik kan daar alleen maar blij om zijn!

Jij bent nu echt op de grens van kind zijn en jongere worden. Soms neem je nog spontaan mijn hand als ik naast je loop, en andere keren wil je bewijzen wat je allemaal zelf kan. Je kan heel groot lijken als je praat, en plots heel klein  wanneer je in tranen uitbarst omdat je voor één keertje met de auto meewilt naar school.

Lieve Ranald, groot worden...het is een heel karwei! Het is best niet altijd even leuk...maar zien dat je geniet van de mooie dingen, dat heeft mij een gevoel van rust!

Het lijkt wel alsof we allemaal een beetje zoeken voor het ogenblik...maar we komen er wel...want jullie zijn mij en ik ben jullie!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Jullie zijn allemaal opnieuw vertrokken voor een weekje school.

Ik heb je uitgezwaaid lieve Rowan, morgen bel ik je!

Het was een heerlijk weekend he, schat? Wat hebben we veel gedaan!

Je bent meegegaan naar de kindernamiddag waar mama een handje ging helpen. Het viel me op, hoe je steeds weer in mijn buurt bleef. Voor jouw is het moeilijk wanneer je niet gestructureerd ergens aan deelneemt. Maar je hebt het toch schitterend gedaan hoor!

We zijn naar de kermis geweest, jouw snoet op de draaimolen vind ik altijd weer hartverwarmend, je bent daar zo blij mee...zo dankbaar!

Maar omdat de grote drukte met jullie soms wel een beetje moeilijk ligt zoeken we altijd een beetje de rust van de nabijgelegen boerderij op!

Je vind het daar schitterend! Op de tractor, bij de koeien, de varkentjes,en simpele spelletjes spelen, maar vooral ook heel veel fietsen! Jij bent zo trots dat je dat kan!Dat alles doe je samen met je broertje, je speelkameraadje Randall!

Ik heb van je genoten in het weekend, dat doe ik altijd maar soms nog ietsje bewuster dan anders, gewoon omdat ik weet dat het enkel maar het weekend is!

Daar in het zonnetje, jullie van op een afstandje bekijken dat vind ik heerlijk! Jullie zien spelen, genieten, daar deelgenoot van zijn en toch genoeg afstand houden zodat jullie gewoon jezelf kunnen zijn...zonder een mama die steeds achter jullie aanloopt om te zien of te kijken dat er niets verkeerd loopt. Wanneer jullie iets ontdekken zoals de koeien die melk geven, komen jullie vanzelf aangelopen om ons deelgenoot te laten zijn!

Er kwamen mensen toe die we kenden en waarvan we weten dat ook hun kindje nu naar een andere school moest...omdat het meer zorg en begeleiding nodig heeft dan men op een gewone school kan bieden.Ze kwamen bij ons zitten en algauw kwam het gesprek op onze kinderen!

De blijdschap omdat ze het zo goed doen nu, omdat jullie ook nu kunnen genieten van wie jullie zijn...en dan worden de enthousiaste verhalen afgesloten met de woorden " en toch doet het pijn!" Mensen begrijpen dat vaak niet...maar ouders hebben dromen voor hun kinderen, ze hoeven niet in alles de beste te zijn, gewoon...een kind met vallen en opstaan. Maar die dromen worden al aan diggelen geslagen nog voor jullie eigen dromen en verwachtingen krijgen! Het zorgeloos genieten van jullie heeft een pijnlijk kantje van zorgen maken over hoe jullie het zullen redden in een wereld, een maatschappij die de lat zo hoog legt dat jullie meer nog dan anderen op jullie tenen moeten lopen. We weten en beseffen dat het voor jullie altijd moeilijk zal blijven om een plaatsje in deze maatschappij te krijgen!

Als we jullie broertjes in de school afzetten vraagt eigenlijk niemand nog hoe het met jullie gaat...jullie hebben een andere weg moeten inslaan en daardoor lijkt het alsof het ok is, en jullie kunnen vergeten worden!

Maar gelukkig zijn er mensen zoals in jou school Rowan met een fantastisch warm hart en die weten en beseffen dat wij als ouders evengoed bevestiging nodig hebben voor onze kinderen!

We willen niet dat jullie zomaar in een vakje geplaatst worden! Net zoals ouders van overleden kinderen willen dat hun kind niet vergeten wordt en het laten verder leven in zoveel dingen dat ze doen...omdat hun kind in hun hart leeft! Inplaats van hoofdschuddend op hen neer te kijken, alsof ze enkel aandacht vragen...we medelijden hebben om zoveel onrecht, zouden we gewoon met hen moeten meeleven! Maar ik weet uit ondervinding dat heel wat mensen dat niet kunnen...omdat ons strijden voor herkenning om wie jullie zijn, gezien wordt als een zwakte..

Maar het is gewoon een feit dat jullie heel vaak minder kansen krijgen!Dat is wat me boos en verdrietig maakt. Ik weet nog hoe iemand eens zei "ja, allemaal goed en wel die kinderen in het gewoon onderwijs...maar mijn kind is normaal( !!!) en dat moet wel inleveren op zijn onderwijs omdat de juffen, meesters extra zorg en tijd moet investeren in zo'n kinderen!"  Ze moeten in de eerste plaats zorgen dat de normale kinderen kunnen leren, en alle kansen krijgen, er zijn scholen genoeg voor al die probleemkinderen!Waarom moeten zij perse bij onze kinderen zitten?"  Zolang mensen zo blijven denken, is er nog een lange weg te gaan om naar een samenleving te gaan waar echt plaats is voor iedereen!

Ranald,

Jij bent vertrokken voor een driedaagse uitstap met je klas...het weekend kon niet snel genoeg voorbij zijn! Wat keek je daar naar uit!

Ik zag een vrolijk kereltje vertrekken, en ik voelde mijn hart even een sprongetje maken...jou zo gelukkig zien...beseffen dat de keuze die we vorig jaar maakten de goede lijkt te zijn. Daar kan ik alleen maar blij om zijn!

Lieve kerel, geniet ervan!

Ik kijk uit naar je verhalen woensdag!

Ik ben ervan overtuigd dat het 3 schitterende dagen zullen worden!

Randalleke,

Kereltje, jij was nog moe deze morgen...wat wil je...zoveel spelen, zoveel te beleven de laatste dagen?

Vanavond zal jij vroeg in je bedje liggen...en de slaap die je beweerde dat er niet was gisteren zal er vandaag wel zijn!

Jij zal niet tegenstribbelen, en hem gewoon verwelkomen!

Je genoot zo van je broertje zijn aanwezigheid.

"Ik wil Rowan!" dat zeg je regelmatig als hij er niet is, want spelen zonder hem is voor jou niet hetzelfde!

Jullie graven putten op zoek naar de schat...waar je van overtuigd bent dat hij er is, ergens...jullie spelen ridder en draak, of autokoers ...en ik lach om jullie fantasie! Dat is iets wat ik nooit zag bij jullie grote broers, omdat ze niet de verbeelding hadden en hebben die nu zo in jullie leeft!

Geniet maar ventje...en speel je door de dagen heen...je word zo snel groot!

Roibin, 

Puber in wording! Jij hebt het weekend opgetrokken met je vrienden van de lagere school! Fantastisch om te zien dat jullie nog steeds elkaar opzoeken. Jullie doen die dingen samen die kereltjes van 13-14 jaar doen. Zij kennen je al hun ganse schoolleven, jullie zaten samen in de peuterklas, samen in de kleuterklas, samen door het lager...en nu jullie wegen gescheiden zijn, omdat jullie naar een andere school trokken...blijven jullie vrienden! Dat is mooi...ze kennen je zoals je altijd geweest bent, ze nemen je zoals je bent...en dat zijn vrienden!

Vrienden nemen je zoals je bent, met je mooie en minder mooie kantjes...want die heeft iedereen...hoewel we dat soms niet van onszelf willen geweten hebben!

En als je thuiskomt vertel je mij wat jullie gedaan hebben, soms zijn dat dingen waarvan je weet dat mama er niet blij mee zal zijn...en toch vertel je het.

Het bewijst dat je genoeg vertrouwen hebt en weet dat je altijd met je verhaal bij me terecht kunt.

Dank je wel vent voor je eerlijkheid, dat heb ik je ook gezegd...zelfs al vond ik dat het niet kon.

Je excuseerde je, besefte dat het eigenlijk niet kon.

Je leert met vallen en opstaan, en je mag gerust eens vallen...ik kijk vanop een afstand, ver genoeg omdat je jezelf kan blijven, maar dicht genoeg om je op te vangen!

De week is opnieuw begonnen, de stilte is opnieuw oorverdovend...maar ik weet dat het maar tijdelijk is, dus probeer ik ook een beetje te genieten!

Lieve groet

Jullie mama xxx